hulp komt maar niet op gang

Metafoor

Je laatste opmerking sluit goed aan bij wat ik wilde verduidelijken met mijn eerdere inbreng. Maar ik hoop niet dat er nu echt op je geschoten wordt.
Je gaf eerder, terecht, al aan, dat behandeling van postraumatische stressstoornis pas mogelijk is als iemand uit de situatie is. zoals bij een oorlog: zolang de oorlog nog gaande is kun je mensen niet behandelen voor post-traumatische stressstoornis. Het is niet voor niks -post-.
Bij jou is het dan nog ingewikkelder, omdat het complexe PTSS is, maar het principe dat je uit de situatie moet zijn wil een goede behandeling mogelijk zijn lijkt mij nog hetzelfde.
Je geeft steeds aan dat je in feite niet uit de situatie bent. Je zit nog midden in de oorlog. Je kunt zelfs elke maand wel een avond vullen met nieuwe ontwikkelingen.
Wil een behandeling effectief kunnen zijn, dan zul je toch uit die situatie moeten komen. Ik denk ook dat een hulpverlener die je steeds opbelt om te vertellen hoe erg de situatie is daar wat geïrriteerd door raakt, want aan de situatie kunnen zij weinig doen. zij kunnen niet justitie bellen om alsnog je aangifte op te nemen, bijvoorbeeld. Ze kunnen niet je kinderen bellen om te vertellen dat ze aardiger moeten doen over jou op social media, bijvoorbeeld.
Het verleden kan niet overgedaan worden. Ook de foute ontwikkelingen uit het verleden kunnen niet overgedaan worden. Dat betekent dat je op een dag de balans moet opmaken: de oorlog is voorbij. Er is schade, veel schade. Maar er is geen continuiteit meer in de strijd. De strijd is afgelopen. Nu gaat het erom de schade te herstellen, zonder de strijd te hervatten.
Ik denk toch dat je zelf de enige bent die jezelf uit de oorlog kan halen, door het verleden achter je te laten. Radikaal wellicht, schepen verbranden. Geen social media van de kinderen meer. Geen gang naar de politie over vroeger. Geen analyses van wat de vroegere daden van ex voor jou nu nog betekenen. Geen lotgenotenkontakt, waarin de verhalen van vroeger elkaar versterken. Echt een keuze om een nieuwe ontwikkeling aan te gaan, een andere ik te worden, schade zoveel mogelijk te herstellen en te leren leven met restschade.
Alleen nu en de toekomst is belangrijk: als de kinderen zeggen dat je niet zo moet zeiken, dan stop je met zeiken. Niet alleen naar de kinderen toe, maar vooral ook in je hoofd. Gezien het verleden heb je recht op het zeiken, maar je wil zo niet zijn; en als je nu zo wel doet, dan wil je in elk geval in de toekomst zo niet zijn.
De beslissing om echt te willen stoppen met zeiken (als voorbeeld) moet je zelf nemen. daarna kan hulpverlening wel helpen om die knop je hoofd om te zetten. Andere denkpatronen op te bouwen. Eerst zul je de oorlog uit moeten en dat is toch iets wat je vrijwel geheel zelf moet doen.

Tsjor

Tsjor

Tsjor, de oorlog heb ik geen invloed op. Er wordt op me geschoten, figuurlijk. Al het andere wat je zegt doe ik en wil ik ook. Maar ik blijf maar ' aangevallen' worden door anderen...Ik wil vluchten, ver weg van hier, waar niemand me kent en waar ik me veilig voel.

Toch

'Tsjor, de oorlog heb ik geen invloed op.' Daarmee geef je in feite ook de reden aan, waarom elke vorm van hulp niet zal helpen en alleen maar zal bijdragen aan je frustraties en je ellende: zie je wel, ook de hulp waar ik om vraag helpt niet.
Hulp vragen versterkt dan je trauma.

Tsjor

de schoten waren echt

....

Negeren

'Vluchten' hoeft niet fysiek te zijn, het kan ook psychisch zijn: je bent er niet meer, het raakt je niet meer, je hoort de kogels niet meer. Je negeert. Je haalt jezelf uit de situatie: het raakt je niet meer, het interesseert je niet, het zal wel dat het voor andere zo is, maar voor jou gaat dat niet op etc.
Soms is zwijgen beter dan praten. Niet doodzwijgen, maar zwijgen, omdat het niet meer relevant is voor je toekomst. Zwijgen betekent dan ook dat je geen energie meer stopt in 'waarheid' naar voren halen of leugens ontmaskeren. ook niet in het wegstoppen van wat er gebeurt. Zwijgen is dan: ik zie het, ik noteer het, maar ik zeg en denk er verder niets over. Het is voor mij niet relevant voor mijn toekomst.

Tsjor

Op jou gericht?

Of weer een drugslab? Tsjor

doe ik al

" 'Vluchten' hoeft niet fysiek te zijn, het kan ook psychisch zijn: je bent er niet meer, het raakt je niet meer, je hoort de kogels niet meer. Je negeert. Je haalt jezelf uit de situatie: het raakt je niet meer, het interesseert je niet, het zal wel dat het voor andere zo is, maar voor jou gaat dat niet op etc."

Dat doe ik al Tsjor, al jaren. Dat heet dissocieren. En dat levert weer andere problemen op. Het is een volstrekt logische reactie op het lang verkeren in een trauma. Maar het is heel gevaarlijk, en je komt er moeilijk weer uit.

https://www.traumahulp.com/dissociatieproblematiek.html

Mijn psych zegt ook heel duidelijk dat het wegstoppen van alles juist mij steeds verder in de problemen brengt. Stoppen met alles is juist slecht.

Als je het dan toch wil weten....

Ja dat wil ik.

Het was een oprechte vraag.

Ginny

Ginny, ja ik weet dat je het oprecht en serieus bedoelt. Maar vind dat altijd moeilijk. Er speelt zoveel en ook nog eens door elkaar. Het lukt me soms niet zo goed omdat te ontvlechten.

Niet dissocieren

Jemig, wat ik bedoel is niet dissocieren, dan zou e halve wereld bij de psychiater moeten lopen. Ik doe nog een poging om het wat duidelijker te maken. de vraag is vooral: hoe krijg jij goede hulp. De situatie neem ik even uit een ander draadje (mag niet,w eet ik): de vakantieverdeling pakt nadelig uit voor jou.

Scene 1. Doenja in vol oorlogstenue komt bij hulpverlener.
Doenja: Dit kan toch niet, ik mis zo een heel weekend en ik heb al zo weinig. ik heb met hem gepraat, maar hij luistert niet, dit kan toch niet.
Hulpverlener: tsja, wat moet die zeggen?

Volgende gesprek.
Doenja: ik heb het opgezocht op een officiele website en ik heb gelijk.
Hulpverlener: tsja, wat moet die zeggen.

Volgende gesprek.
Doenja: en ik heb het andere vrouwen gevraagd en die zeggen ook dat ik gelijk heb.
Hulpverlener: Wat wil je nu?
Doenja: Erkenning.
Hulkpverlener: waarvan?
Doenja: Dat ik gelijk heb.
Hulpverlener: je hebt gelijk.
Doenja: Maar dat is toch geen hulp?

Scene 2. Het oorlogstenue is uit.
Doenja ontdekt dat de omgangsregeling in de vakantie ongunstig uitpakt voor haar.
Doenja praat erover met ex, ex geeft zoals gewoonlijk geen krimp.
Belangrijke vraag: wat vinden de kinderen? Kinderen vinden het geen probleem, vinden dat moeder moeilijk doet en vader redelijk is. Dat doet pijn. Maar aangezien kinderen het belangrijkste zijn besluit Doenja om het gezellig te houden in de vakantie en haar pijn mee te nemen naar de hulpverlening.

Gesprek Doenja met hulpverlener:
Doenja: Ik heb heel veel pijn.
Hulpverlening: wat doet je pijn.
Dan krijgt Doenja de kans om uit te zoeken waar de pijn precies zit, waar het vandaan komt, wat de achtergronden zijn en wat ze kan doen om er verder mee te leven.

Wat ik bedoel is: dit is geen dissociëren, maar eerst zorgen dat je uit de oorlog bent. Daarna is hulpverlening pas mogelijk. Jij kunt zelf uit die oorlog stappen.

Tsjor

Tsjor

Jouw reactie komt me nogal heftig binnen. Ik schrik ervan. Je lijkt ongeduldig. En wat je zegt vind ik erg kort door de bocht en is niet wat ik te horen krijg bij de hulpverlening. Je bent geen psychiater bij mijn weten, probeer aub dan ook niet het tegendeel van de psych te beweren. Je begrijpt me niet. Dat kan. Maar wat je hierboven schetst klopt niet.

Ik snap dat je mij niet begrijpt en dat je denkt dat ik jou niet begrijp. Wat ik probeer aan te geven zijn twee insteken voor hulpverlening. Dat geef ik aan naar aanleiding van jouw bericht, dat hulpverlening maar niet op gang komt, je beschrijving van je latere ervaringen met de SPV-er en de irritatie die er blijkbaar over en weer ontstaat. Dit beeld haal ik uit je eigen berichten hier.
Ik probeer dan te begrijpen wat er gebeurt en te zoeken naar een weg, waardoor er wel uitzicht is op verbetering.
Maar misschien is geduldig wachten tot je aan de beurt bent wel voldoende en heeft de psychiater wel een goede behandeling.
Nee, ik ben geen psychiater. Ik heb je alleen willen laten zien wat het verschil in impact is van een bepaalde wijze waarop je hulp kunt vragen.

Tsjor

Wil je wel beter worden

Voor mij was een cruciale vraag: wil ik wel uit die vechtmodus komen. Ik was boos, woedend, gefrustreerd, onderuit gehaald, financieel gedupeerd etc. en strijdend, vechtend, want ik wist dat ik gelijk had. Zelfs met deskundigen erbij. die 'vechtmodus' heb ik lang volgehouden, zeker innerlijk. Het is een bepaalde staat van alertheid, adrenaline, alles oppakkend waarvan je denkt dat het betrekking heeft op jouw situatie etc. Het hinderde mij om nieuwe stappen te zetten. Kwam ik ergens, dan leek ik weer terug te duikelen in de oude situatie, mijlen ver terug.
Voor mij is een cruciaal moment geweest dat ik mezelf de vraag stelde: wil ik dit wel. Wil ik zo gevangen blijven in het verleden en de ellende die ik nu heb. Dat lijkt een gemakkelijke vraag, want natuurlijk wil je eruit. Maar het is veel complexer: want je moet dan afscheid nemen van wat eigenlijk je motor is, elke dag weer: de adrenaline, de alertheid, de boosheid, het gevoel van onrecht etc. Wat daarvoor terug komt is in eerste instantie bijna niets: geen ruzies, geen gevechten meer, geen gedrevenheid, geen boosheid, niets. Stilte. Stilstand. En op die basis ga je dan, heel langzaam, weer iets nieuws opbouwen. Stap voor stap. Onderweg kom je nog plekken tegen waar je niet moet zijn. die ga je vermijden of je leert om te accepteren dat dat je zwakke plekken zijn. Het betekende ook heel veel verlies nemen.
Nadat ik ook heel wat psychiaters en psychologen had versleten heb ik goede hulp gehad van een psycholoog die een goede therapie had voor PTSS (niet complex, dus voor jou zal het niet helpen). Maar voor mezelf was de belangrijkste hulp mijn eigen beslissing: ik wil hier niet in blijven hangen, ik wil uit de greep van die persoon komen, ik neem mijn verliezen, zodat ik daarna vrij ben om mijn eigen leven weer op te pakken. Met alle deuken en schade die een mens ondertussen in het leven oploopt.
Ik hoop voor jou Doenja, dat je ook een keer zo ver komt.

Tsjor

Doenja

Je schreef: 'Je lijkt ongeduldig.' Ja, dat ben ik ook. Jij niet dan? Ik gun je echt dat je hier doorheen komt. En liefst zo snel mogelijk.

Tsjor

Vriend

Ik vraag me opeens af hoe je vriend erin staat momenteel. Krijg je naar je gevoel veel steun van hem?

Poeh Tsjor

Dit is confronterend.
Natuurlijk wil een ieder beter worden. Ik 'snap' je bijdrages heel goed. Maar zie nog wat anders; Doenja staat in de vechtmodus. Blijkbaar is dit nog steeds nodig voor haar. Wanneer deze vechtmodus opheft kan het wel eens nog moeilijker en confronterender gaan worden. Wie weet wat er dan te voorschijn komt. Deze vechtmodus ongedaan maken zou mijns inziens onder begeleiding van een psychiater moeten. Juist ook ter bescherming van jou Doenja. Heb nog even geduld- tot je bij de psychiater bent en als je dan deze 'vechtmodus' overwinnen kunt maak je grote stappen- kun je helen.

Voor nu mag je erkennen dat het moeilijk is, dat je megaveel op je pad gekregen hebt, dat je gewond bent en enorm verdriet om iets vreselijks wat je als moeder blijkbaar dragen moet- contact met je kinderen verliezen. Voor nu is dat genoeg.

Marilot

Wat Doenja tot nu toe in al haar bijdragen vertelt of laat zien is, dat haar vechtmodus hulpverlening belemmert. Maar ik hoop met je mee, dat de psychiater haar kan helpen om die vechtmodus ongedaan te maken. Dan kan herstel beginnen.
De psychiatrie is tegenwoordig vol van de 'herstelbeweging': herstellen doe je zelf. Dat soort uitspraken, die in sommige situaties ook echt relevant zijn.

Tsjor

Voor wie doe ik dit eigenlijk?

Tsjor: " Ik hoop voor jou Doenja, dat je ook een keer zo ver komt" Je impliceert alsof het mijn eigen schuld is dat ik nog niet zover ben. Blaming the victim noemen ze dat. Help je niemand mee, behalve jezelf. Even op je borst kloppen, hoe goed jij het aangepakt hebt.

Tsjor: " Je schreef: 'Je lijkt ongeduldig.' Ja, dat ben ik ook. Jij niet dan? Ik gun je echt dat je hier doorheen komt. En liefst zo snel mogelijk. " Ik wilde eigenlijk iets minder aardigs zeggen dan ongeduldig. Geirriteerd, boos, dat het mij niet lukt. Weer blaming the vitim.
Tuurlijk wil ik accuut dat het afgelopen is en opgelost. Maar het schijnt zo complex te zijn.

Kaaskopje: "Ik vraag me opeens af hoe je vriend erin staat momenteel. Krijg je naar je gevoel veel steun van hem?" Hij vind het vreselijk dat ik in deze toestand ben. Ook al heb ik heb vanaf het begin gewaarschuwd dat ik kapot gemaakt ben van binnen. Hij geloofde er heilig in, dat als hij me uit die situatie zou halen, het heel snel over zou zijn. Niet dus. Hij baalt dat 90% van de tijd het hier over gaat. Ik verzwijg het vaak voor hem, maar hij treft met dan aan met de tranen over mijn wangen. Afgelopen week kreeg ik een mail van zijn ex-vrouw , dat hij gespot is op datingsites, en dat hij profielen van haar vrijgezelle vriendinnen bekeek. BAM, weer een klap. Mijn vriend zegt dat hij alleen maar een keer geklikt heeft op een link, een reclame. Hij was naief. Hij wist niet dat anderen konden zien dat hij daar was. Hij heeft zich toen direct afgemeld zegt hij. Ik kan wel uit de oorlog gaan, maar de oorlog weet me telkens te vinden.
En waar moet ik dan heen? Ik heb niks, sta dan op straat. Weer.

Marilot: " Poeh Tsjor, Dit is confronterend. Natuurlijk wil een ieder beter worden." Fijn dat je inziet, dat ik wel beter wil worden, maar dat de oorlog waar ik in zit een strijdvaardige houding vraagt. Elke seconde vraag ik me af wie me kan zien, wat voor geluid dat is, of er iemand is. Bang ben ik dan, heel bang.

Tsjor: " Wat Doenja tot nu toe in al haar bijdragen vertelt of laat zien is, dat haar vechtmodus hulpverlening belemmert." Is dat zo? Nee want anders had ik geen hulp gezocht. En je gaat weer op de stoel van de psychiater zitten. Doe dat niet, je geeft gevaarlijke adviezen.

Ondertussen, zaterdag weer een klap te verwerken gekregen. Mijn vriend teelt een bepaald gewas, hij is boer. En elk gewas heeft zo zijn ziektes en problemen die je moet zien te voorkomen zodat je een goed product hebt dat je af kunt leveren en geld voor kunt krijgen. Nu hebben we een hele droge zomer gehad. Geen regen was de grootste uitdaging. En onder alle percelen die we hebben, hebben we een perceel waar een hele vreemde ziekte in zit. Een rottingsziekte (ga het niet noemen, want dan hebben we echt de poppen aan het dansen), en dat is onmogelijk met droog weer. Het lijkt op een ziekte die ervoor kan zorgen dat het boerenbedrijf voor 5 jaar op slot gaat. Teeltverbod. Einde bedrijf, gedwongen verkoop enzo. De ziekte komt uit het buitenland, en wij zijn een gesloten teelt bedrijf. Het kan dus niet voorkomen bij ons. En dan ga ik direct bedenken wie hier achter zit, wie er opzettelijk voor gezorgd heeft dat we die ziekte hebben gekregen. De ex-vrouw van mijn vriend weet genoeg hiervan om dit te veroorzaken, en anders haar familie wel. Ik heb niet alleen last van mijn geschiedenis, maar ook de ex van mijn vriend is er op gebrand dat het ons heel slecht gaat. Ze gunt mijn vriend geen geluk. En zij wil mij voor hem beschermen (heeft ze al eerder op wonderlijke bedreigende manier gedaan).

Hoe kan ik me hier tegen beschermen? Ik heb nergens schuld aan. Ik heb niks gedaan. En het enige wat ik de hele dag doe is mezelf verdedigen en zoeken vanuit welke hoek de aanval nu weer komt. Persona non grata voel ik me. De wereld is beter af zonder mij. Teveel mensen zijn er op gebrand dat ik weggevaagd wordt.

Ga je gang

'Je impliceert alsof het mijn eigen schuld is dat ik nog niet zover ben.' Dat impliceer ik niet. Maar als je het graag zo wil zien, ga je gang.

Tsjor

Doenja

Hoewel ook niets kan uitsluiten, gaat het me voor dit moment echt te ver dat je de ex van je vriend hiervan verdenkt. Dat is nogal wat. Vanuit jouw achtergrond snap ik volledig dat je de neiging hebt om snel verdachten te benoemen, maar doe dat nu (nog) niet wat dit gewas betreft. Geen idee wat er mogelijk is via besmetting door de lucht of via dieren die over land komen, maar niet iedereen is zó slecht dat men tot dit soort zware pesterij overgaat. Zie je de ex-vrouw daar echt voor aan?

Wat de datingsite betreft, jeetje, ja ik zou daar ook van schrikken. Ik hoop dat hij je kan overtuigen dat dit niet de bedoeling is.

Waarom

Waarom doe je zo Tsjor? Snap je dat je mij zo van de regen in de drup helpt?

Stoppen Doenja

Stoppen Doenja.
Stoppen met je gek laten maken.
Zoek een manier om je gedachten te stoppen. Ook al is het maar heel even.
Je maalt maar door. je hebt al veel achter de rug. De ex van je vriend lijkt geen goede bedoelingen te hebben- cancel alle vormen van contact met haar. Of vriend nu wel of niet de waarheid spreekt is nu even niet van belang. Je kunt niet alle demonen tegelijk bevechten.
Wacht met het bedrijf nu eerst even af. Er is iets geconstateerd wat mssn grote gevolgen gaat krijgen. Maar nu - NU- is het nog onzeker. Je gedachten nemen een loopje met je.

Je legt allerlei verbanden resulterend in de conclusie dat de wereld beter is zonder jou.

Kijk of je deze gedachte keren kunt. Of je rust kunt pakken in je hoofd.
Neem anders toch weer contact op met de huisarts. Gebruik je wat rustgevends? Ik ben er normaal gesproken niet voor maar je gedachten nemen destructieve vormen aan. Dan maar ter overbrugging wat kalmerends gebruiken.

Kom op Doenja- laat je niet gek maken.

Doenja!

De wereld is niet beter af zonder jou! We willen je hier niet missen!
En nu weer een paar klappen, ik gun je zo dat je tot rust kunt komen.
Ga wat betreft dat perceel niet direct van het ergste uit maar kijk even of je het gewas zelf kunt testen. Het kan nog anders zijn dan het lijkt...

Kan niet

Ik kan niet voorkomen dat de ex van mn vriend geen contact opneemt. Dan zou ik mn website uit de lucht moeten halen. Ze schrijft berichten via de contactpagina. Anders belt ze.
Het is teveel. T blijft maar op me af komen.
Heb zo het idee dat ergens wil onderduiken. Anoniem. Ver van hier.

Doenja en Tsjor

Tsjor: " Ik hoop voor jou Doenja, dat je ook een keer zo ver komt"
Dat klinkt inderdaad verheven. Zo van: ik ben er al, nu jij nog, dus doe maar flink je best. Dat zeg je niet en dat impliceer je ongetwijfeld ook niet bewust, maar wat je bewust wel of niet impliceert is iets anders dan hoe een uitspraak overkomt. Met hoe het nu met Doenja gaat is het logisch dat zij dit aanvallend ervaart. Als jij daar dan weer overheen gaat met een 'ga je gang' , ben je toch echt op zijn minst onhandig bezig.

Doenja, ik sluit me aan bij Marilot. Laat je niet gek maken. Je bent niet gek, het is begrijpelijk dat je deze gedachten hebt. Maar ze helpen je niet. Laat ze los.