hulp komt maar niet op gang

Wat betreft dat de wereld beter af is

Ik ken je ook min of meer 'echt'. Dus ik weet wat je doet, hoeveel plezier je aan het een en ander beleeft en hoe ánderen plezier beleven aan wat jij te bieden hebt. Dat lijk je totaal uit het oog te verliezen als je ptss het van je overneemt. Ik ben daar volledig niet in thuis, maar voor zover ik het kán begrijpen, snap ik best dat het zo werkt, maar probeer in zo'n situatie toch even pas op de plaats te maken en om je heen te kijken. Je zit niet alleen maar in die zwarte tunnel, dat heb je erbij. Helaas, erg genoeg. Ik kan me voorstellen dat je je daar eenzaam bij voelt, bij dat deel van je leven. In het andere deel van je leven zie ik ook hartelijke mensen, mensen die blij met je zijn. Ik hoop dat je daar toch ook van kunt genieten. De wereld is niet alleen maar verrot, dat is maar een deeltje.

Kwetsbaar

Ik voel me heel kwetsbaar Kaaskopje met de positie die ik inneem. Ben n soort publiek goed. Dat maakt dat iedereen me kan vinden en berichten van derden me zo maar kunnen bereiken. Berichten die me raken negatief. Wil ik niet meer geraakt worden dan moet ik alles afsluiten en vluchten. Daar heb ik al vaker over nagedacht. Hoe ik dat doe.
De huisarts die weet dit en begrijpt ook niet hoe ik t volhou. Ik ook niet. En nu is de maat vol.

Dat snap ik

Doenja :-)

En weer...

Net weer om hulp gevraagd maar die is er niet. Ze kunnen niks doen nu.

Als anderen je niet kunnen helpen

Dan zul je het toch echt zelf moeten doen, of in elk geval nu voor dit moment.
Je kunt de contactpagina van je website stopzetten.
Je kunt bepaalde mensen die je bellen een eigen ringtone geven, zodat je weet dat je dan niet moet opnemen.
Je hoort het verhaal van je vriend en je gedachten gaan op hol: stel dat...deze akker....bedrijf op slot....failliet. Stop die gedachten. Zeg ook tegen jezelf dat je die gedachten moet stoppen. Niet aan denken. Is iets voor je vriend. Hoor hem aan, maar maak het niet tot jouw probleem. Je wil geen problemen meer. dit is voor je vriend, dit is niet voor jou.
Je gedachten gaan nog verder op de loop en dan is de ex van je vriend bezig geweest om de grond van de akker van je vriend te vergiftigen. Stop ook dat. Dit is voor je vriend om daarover na te denken, niet voor jou. Je wil geen extra problemen meer.
Dan ga je nog verder: er is geen hulp, het is beter als ik er niet meer ben. Vraag jezelf dan af wat erger is, eruit stappen of medicatie nemen. Ook al is het maar tijdelijk.

Tsjor

Voo Lou

Mijn excuses dat ik mijn ervaringen gedeeld heb en dat ik er inderdaad nu doorheen ben. Ik had het niet moeten vertellen.

Tsjor

Nu doe je echt raar Tsjor

“Mijn excuses dat ik mijn ervaringen gedeeld heb en dat ik er inderdaad nu doorheen ben. Ik had het niet moeten vertellen.”

Nu doe echt raar Tsjor. Hou daar mee op. Het gaat er niet over dat jij je verhaal deelt. Het gaat over de supioriteit die het uitstraalt. En door deze opmerking doe je het weet. Stop ermee. Het is kwetsend voor anderen en niet helpend.

Nou Tsjor

Ik heb je excuses niet nodig hoor. ("Sorry dat ik er nu doorheen ben?" Wat voor raar excuus is dat trouwens?) Want ik geloof heus in je goede bedoelingen. Juist daarom probeerde ik het verschil uit te leggen tussen wat je zelf bewust impliceert en hoe een opmerking over kan komen.

Hulp

Het heeft weinig zin om te blijven bellen voor hulp. De wachtlijst voor intake is 5 maanden. De wachtlijst voor gespecialiseerde zorg kan oplopen tot een jaar. In de tussentijd kun je naar de praktijkondersteuner, of misschien een vrijgevestigd psycholoog met ruimte.
Ik ken verschillende mensen die al een hele rits aan psychologen hebben gehad voordat ze ergens op hun plek zaten. Of allerlei diagnoses van hechtingsproblemen, ‘het ligt aan je ex’, persoonlijkheidsstoornis tot Asperger (en dat was dan dezelfde cliënt).

Jeetje

Wat doen mensen onaardig over Tsjors bijdragen zeg. Denkt iemand dat ze het schrijft om 'raar te doen'? Ze doet moeite om te helpen - komt misschien niet juist over bij sommigen of topicstarter, mij lijken het goed doirdachte bijdragen.
Rot voor je Tsjor.

En tegelijkertijd ook heeeel veel sterkte aan jou Doenja!
Heb je niks aan, maar ik hoop zo dat de acute dreiging gauw vermindert / stopt en dat jij wel goed geholpen kunt worden!

Zakelijk

Het is overduidelijk Doenja, dat je pijn hebt, dat je gewond bent. Je reacties en gevoelens zijn heftig, het spat van het scherm af. Ik hoop van harte dat je snel de hulp krijgt die je nodig hebt.

Ik persoonlijk vind de bijdragen van Tsjor prettig. Ontdaan van emoties, terug naar de kern, zakelijker. Om over na te denken. Ze probeert de knoop van emoties te ontwarren, en terug te brengen naar wat er feitelijk gebeurt.

Ik denk dat je allebei nodig hebt, de zachte armen om je heen en de meer feitelijke benadering.

Heb je EMDR geprobeerd? Helpt vaak goed bij trauma en ptts, korte sessies zonder veel praten.
Sterkte.

Help

Een jaar?!?!! Dan ben ik er niet meer.

Hogere wiskunde

Het principe is dat je pas kunt herstellen als je uit de onveilige situatie bent.
Tsjor lijkt voor te stellen dat je ook mentaal uit de onveilige situatie kunt stappen waardoor de beleving anders wordt en je kunt herstellen.

Voor mij is dat hogere wiskunde.
Ik kon dat niet. Ik kon mezelf wel afleiden en energie opdoen door gefocussed met andere dingen bezig te zijn, maar de onveiligheid bleef. En daarmee mijn extreme alertheid.

Pas nu we niet meer overvallen kunnen worden heb ik met EMDR de lading er af kunnen krijgen zodat het niet steeds overal doorheen roeit wat enigszins gerelateerd is.

Emdr

Gehad. Hielp kort de eerste keer. Daarna nog n keer en geen effect.

Misschien wel

Het kan zijn dat het hogere wiskunde lijkt, ik ben me daar niet van bewust. Misschien dat sommigen daarom wel denken dat het arrogantie of zoiets is.
AnneJ: ' Het principe is dat je pas kunt herstellen als je uit de onveilige situatie bent.
Tsjor lijkt voor te stellen dat je ook mentaal uit de onveilige situatie kunt stappen waardoor de beleving anders wordt en je kunt herstellen.'
Dat je pas kunt herstellen als je uit de veilige situatie bent, dat is dus wat ik ook steeds beweer. Als het oorlog is moet je eerst uit de oorlog zijn. Maar inderdaad, soms is die oorlog vooral jouw interpretatie van alles wat er gebeurt: de plantenziekte is een aanslag van de vriendin van ex op mij. Dan is het even helemaal niet interessant wat die ex gedaan heeft. Van belang is dan alleen het besef dat zulke gedachten jou ziek maakt, jij kunt het er niet bij hebben. Ongeacht of iemand nu wel of niet met plantenziekten loopt te strooien, de hele kwestie kun je aan je voorbij laten gaan, simpelweg omdat je het niet aankunt.
Of (ander voorbeeld): je gaat niet overleggen met ex over de vakantieverdeling, want je weet toch wat er dan gebeurt en je wil het niet meemaken, want het maakt je ziek. De kinderen vinden het prima zoals de verdeling uitpakt, dat dot jou pijn, maar de kinderen niet. Dus zucht je een keer. Stop je je oren dicht tegen je eigen gedachten. En maak je er wat van op de dagen dat de kinderen er wel zijn.
Nou ja, misschien is dat wel te hoog gegrepen, maar het zou zoveel ellende schelen. Het principe is dan: ik doe niet meer mee met die oorlog. Ik zie het niet, ik hoor het niet, ik denk er niet over. Dat is niet dissocieren, zoals Doenja eerder dacht. Dat is meer wat TinusP altijd zei: 'pick your battles'. Zoek uit waar je je om gaat bekommeren en bescherm jezelf dan vooral tegen andere schadelijke dingen.
Overigens is het niet iets wat ik zelf bedenk. Ik heb het geleerd tijdens de cognitieve therapie (ook gehad): er zijn paadjes die je altijd bewandelt, maar die steeds naar een dood spoor leiden. Als je dat wil veranderen moet je oefenen met andere gedachtes (kunstmatig instuderen, zoiets), totdat er een ander paadje ontstaat waar je net zo gemakkelijk doorheen loopt. Het is een van de dingen die mij geholpen hebben (naast medicatie, goede huisarts, psychiater met onderzoeken, een kader met erkenning van de problemen, en uiteindelijk dan EMDR).
Het is dus niet het einde, de oplossing. Maar een begin om een oplossing mogelijk te maken.

Tsjor

Radar

Net op Radar; het probleem vd wachtlijsten in de GGZ

Doenja

Ik zag het. Ik moest ook gelijk aan jou denken.

Bijna eng...

Creepy he.

Het viel mij ook op. Bizar dan hè?

Doenja

Even een hele dikke knuffel voor je {{{{Doenja}}}}. Ik voel zo met je mee. En ik wou dat ik iets voor je kon doen.

Ik zal nog een poging doen om Tsjor's bijdragen voor je te 'vertalen'. Want ik denk zeker dat je er wat aan zou kunnen hebben, als je ze even laat bezinken.
Wat Tsjor denk ik bedoelt is dat volgens mij het verschil tussen gelijk hebben en gelijk krijgen. Wij weten hier allemaal dat je gelijk hebt. Het leven is vreselijk oneerlijk voor je. Geweest en nog. En voorlopig zal dat niet veranderen. Nu kun je (even heel platgeslagen gezegd) daartegen blijven vechten, blijven worstelen, je gelijk proberen te halen, maar dat kost vreselijk veel energie, en het werkt toch niet.
Dus dan is de enige manier om die energie te sparen en nog een beetje een fatsoenlijk leven te kunnen leven je verlies nemen. Het als gegeven accepteren. En dan de energie die je niet meer hoeft te stoppen in vechten stoppen in herstel.

Ik moet steeds denken aan de songtekst van Titanium. Ik zou voor jou wensen dat je meer van titanium zou zijn, aan de buitenkant. Dat je veel dingen van je af zou kunnen laten glijden. Dat dingen je niet meer kunnen raken. Misschien helpt om een nieuw mantra in die richting te bedenken? Kan je gedachten ook rustiger maken.

Met jouw achtergrond is het heel logisch dat je overal wat achter zoekt (en misschien ook wel terecht), maar helpt het jou om dat te doen? Maakt dat, dat het niet meer gebeurt? Maakt het dat het verandert? Of veroorzaakt al dat denken alleen maar meer pijn en verdriet?

Ik denk dat de tips die Tsjor je geeft echt heel nuttig kunnen zijn. Natuurlijk wil je verdeling van de vakantie anders. Maar het gaat je waarschijnlijk niet lukken om dat voor elkaar te krijgen. Als je dat van tevoren al weet, kun je natuurlijk toch het gevecht aan gaan, maar dan krijg je reacties van ex en kinderen dat je niet moet zeuren, en het lukt je niet, en dus voel jij je dubbel naar, want niet alleen is de verdeling niet eerlijk, maar je kinderen laten je ook nog eens voelen dat ze liever bij hun vader zijn en jou een zeur vinden. Als je dat proces eerder kunt tackelen, door van tevoren te bedenken hoe het gaat uitpakken, en dan te kiezen voor de strategie gewoon erin meegaan, dan scheelt dat toch de helft. Namelijk alleen het verdriet van het de kinderen minder zien blijft dan. Het verdriet van weer afgewezen worden bespaar je dan jezelf.
Snap je wat ik (en Tsjor) bedoel?
En natuurlijk is en blijft het onrechtvaardig en oneerlijk! Dat betwist ook niemand! Alleen, pick your battles. Als van tevoren al duidelijk is dat je het niet gaat winnen, ga dan het gevecht niet aan.

En als je zou willen onderduiken, dan heb ik de zolder voor je beschikbaar.

Pennestreek en nieuwe ontwikkelingen, lang verhaal

Samenvatting staat onderaan als je dit teveel tekst is.

Ik begrijp jouw tekst heel goed hoor Pennestreek en de strekking van je verhaal. Maar de manier waarop Tsjor het zegt komt verwijtend over. Er ligt ondertoon onder dat het mijn schuld is dat ik er zoveel last van heb. En dat Tsjor het heeft kunnen verwerken, en hoopt dat dat bij mij ook gebeurt, tuurlijk snap ik dat. En ik hoop het zo! Maar de problematiek is ondertussen zo complex geworden dat ik de tactieken die Tsjor en jij voorschrijven ongeveer elke 5 minuten weer probeer op te pakken, maar door alle recente ontwikkelingen word ik steeds wanhopiger dat het ooit beter wordt. Uiteindelijk zijn er twee positieve ontwikkelingen, alhoewel vreemd, maar voor mij hebben ze een positieve uitwerking.
Ten eerste is nu eindelijk boven water het document waarin staat dat ik anderhalf jaar geleden al een intake heb gedaan voor een behandeling van de verwerking van mijn trauma en de bijbehorende problematiek en een C-PTSS diagnose. Die intake is door mijzelf aangevraagd bij een zeer gerenomeerde instelling in NL. Ik ben toen afgewezen, en de gronden waarop ze dat gedaan hebben snapt mijn huidige behandelaar niet. Hij vind mij juist daar op z'n plek. De erkenning, gehoord en geloofd worden wat er aan de hand is met je, zorgde bij mij voor zo'n opluchting. Mijn behandelaar (de psychiater, hoofdbehandelaar van mij en houdt vooral het traject in de gaten) snapt net als ik niet waarom ik afgewezen ben en de brief die vanuit de instelling is gestuurd die hier uitsluitsel over zou moeten geven, is hem net zo onduidelijk als ik dat altijd al vond. Dat ik mezelf daar destijd heb aangemeld zou voor hem geen verschil moeten maken. Kortom, ik heb in iedergeval het gevoel dat ondanks de enorme wachtlijsten, en iemand is die in de gaten houdt dat ik hoe dan ook een behandeling ga krijgen. Dat had ik ff nodig. Ik voel me gehoord ipv dat ik de discussie aan moet gaan hoe slecht ik er aan toe ben en dat het echt zo is. Anderhalf jaar geleden bij die intake noem ik exact hetzelfde klachtenbeeld (kon ik teruglezen in mijn dossier wat de instelling meestuurde), en mijn behandelaar snapt mijn frustratie heel goed. Ik zeg vaak ' ik word niet geloofd'. Dat is geen waanbeeld, maar nu hierdoor bij de behandelaar heel helder geworden. ' Je geeft kristalhelder aan waar het probleem zit, daar zit het hem niet in' zei hij. Maar op een of andere manier lukt het niet een behandeling te starten.
Maar nu de tweede ontwikkeling, en die gaat vooral over het enorm onveilige gevoel wat ik ervaar. (wat dus geen waanbeeld is, maar een feitelijk gevolg van).
Ik moet even wat uitleggen wat ik het afgelopen half jaar in andere draadjes al heb uitgelegd. De moeder van de kinderen van mijn huidige vriend waar ik mee samenwoon, zijn ex dus, heeft de afgelopen jaren heel veel energie gestoken om het ons heel lastig te maken. Met als klap op de vuurpijl afgelopen februari weer een kort geding om op vakantie te mogen waarbij ze niet is komen opdagen bij de rechtbank, zij veroordeeld is tot het betalen van de proceskosten, wij vervangende toestemming kregen, maar moeder thuis de kinderen bedreigde met ' als je mee gaat op vakantie dan zet ik je het huis uit' en de oudste het dreigement kreeg ' als je meegaat dan doe ik mezelf iets aan en dan is het jouw schuld'. Daaruit volgde dat een kind op school ging praten over het onveilige gevoel dat ze thuis had. (geheel uit zichzelf, wij werden daarvan achteraf door school van op de hoogte gesteld) Daarbij is Veilig Thuis ingeschakeld en daarmee is een traject opgestart om een ' communicatie verbetering' tussen de ouders tot stand te brengen via maatschappelijk werk. In het afgelopen half jaar zijn alle afspraken minstens een keer verzet of geannuleerd door moeder, en de gesprekken die wel plaatsvonden bestonden alleen maar uit leugens en verwijten van moeders en die niks met de omgang en de communicatie te maken hadden. ' De waarheid zal wel ergens in het midden liggen' is in zo'n geval een heel gevaarlijke uitspraak. Moeder heeft zelf besloten het traject de beeindigen omdat ' met vader toch geen afspraken te maken zijn omdat hij de allimentatie niet betaald (ook gelogen, na 5 dossiers bij het LBIO die mijn vriend allemaal won)Nu is ze uiteindelijk door VT gedwongen terug mee te werken aan dit traject, anders wordt er een zwaarder traject ingeschakeld (lees RvdKinderbescherming of OTS). Dat gesprek om het weer op te pakken was gisteren. En in dat gesprek ontstond een heel bijzondere situatie waarbij moeder zichzelf heeft ' verraden'. Want toen er gevraagd werd wat belangrijk was in de afwikkeling van de echtscheiding, kon moeder enkel financiele zaken opnoemen. Maar ze wees echt van de hand dat het haar alleen om geld te doen was. (ze spant al 5 jaar lang rechtzaken aan en vraagt overal hoger beroep op aan, en heeft nog niks gewonnen)Toen mijn vriend aangaf dat hij ook zag dat het moeder alleen maar om geld te doen was, gaf hij het volgende voorbeeld: ' Je bent alleen maar met geld bezig want toen ik Doenja nog maar net kende, heb je haar zelfs in haar eigen winkel opgebeld om lelijke dingen over mij te zeggen en haar te waarschuwen dat ze al die miljoenen die zij in het bedrijf van haar ex (Doenja's huidige vriend) ging stoppen kwijt was. Ook daar dacht je dat het alleen maar om geld ging'
Moeder werd furieus en zei alleen maar ' hoe moest ik haar nummer weten? Nou, enkele weken voor dat bewuste telefoontje is er uit de boerenschuur van mijn vriend mijn handtas gestolen, geld, autosleutels en werkstukken van mij weg. Moeder was de enige die op de hoogte was dat ik daar was (dat kon ze zien want mijn auto stond daar en ze kon me zien uitstappen) en moeder was de enige andere persoon op het plaats delict. Ik kende mijn huidige vriend pas 3 of 4 weken en niemand wist wie ik was. Ondanks aangifte heeft de politie hier nooit wat mee gedaan. Kortom, wat we altijd al dachten, dat zij die tas gestolen had of op zijn minst daar bij betrokken was (en misschien anderen inschakelde om de tas te stelen) is ons duidelijk. In die tas was te zien hoe ik heette en wat mijn bedrijf was. Ik was een uur rijden van mijn woonplaats af he, niemand kende mij daar. We snapten al niet hoe de ex van mijn vriend zo snel wist wie ik was, en aan mijn nummer kwam.
Dat ze mij toen gebeld heeft staat voor mij als een paal boven water, ik zag nl. het nummer en wist dat het uit het dorp van mijn vriend kwam. Heb het nummer ook opgeschreven. Ze stelde zichzelf voor als de ex van mijn vriend, met haar naam erbij. En ze noemde zoveel dingen die klopten qua omschrijving maar waar zij een heel ander beeld bij had. Ze zei namelijk dat er allemaal vrouwen mijn vriend kwamen bezoeken voor sex, en ze noemde op dat er in een week zowel een rode kleine, een zwarte kleine als een zwarte grote auto bij mijn vriend waren geweest en ook 's nachts! Nou wij moesten wel lachen, want de grote zwarte auto was van mij, de kleine rode een Greenwheels auto die ik wel eens huurde vanaf het station en de kleine zwarte auto was van mijn ouders die ik toen ook wel eens leende. Dus zij had wel gelijk, maar koppelde daar telkens andere dingen aan.
Maar goed, terug naar het gesprek; Moeder vliegt omhoog, paniek, schreeuwen (het werd haar kennelijk te heet onder haar voeten, want haar leugens kwamen uit) en ze rende huilend het gesprek uit. Einde gesprek, traject mag niet voortgezet worden omdat maatschappelijk werk onpartijdig moet zijn. Voor moeder betekent dit een verzwaring van de aanpak van VT. Haar leugens, haar diefstal komen uit. De auto is destijds zwaar beschadigd, total loss, toen ik inmiddels voor veel geld andere sloten heb aan laten brengen (kon niet meer in de auto anders).
Voor mij en mijn vriend is het duidelijk dat ze hier achter zit, en inmiddels heb ik contact gehad met de wijkagent om alle voorvallen eens te bespreken. Zij raadde aan een mail te sturen dat ze me niet meer mag mailen (dat had ze vorige week gedaan, en noemde ik nog in het begin van dit draadje) en dat ik contact heb gehad met politie en als ze weer mij mailt of lasterpraatjes rondstrooit ik direct contact opneem met de politie. De wijkagent stelde ook voor om een keer met haar te gaan praten. Dat kan altijd nog. Misschien is dit het moment. Ik voel me sterk.

Dus, even samenvatting van dit lange verhaal, mijn behandelaar snapt niet waarom ik niet eerder behandelt ben, en wij weten nu zeker dat de ex van mijn vriend achter de diefstal van de handtas zit en waarschijnlijk ook achter de bekrassing van mijn auto.

Vervolg?

' Voor moeder betekent dit een verzwaring van de aanpak van VT.' Dat zou dus kunnen betekenen dat het naar de raad voor kinderbescherming gaat, dat er een OTS en een voogd komt. Die voogd zal dan gaan probleem om de communicatie tussen vriend en ex op gang te brengen. Als dat niet lukt en als het voor de kinderen een probleem is kan er een UHP volgen.
Ik weet niet zo goed waarom je daar blij mee kunt zijn. Jouw vreugde is dat je denkt dat nu duidelijk is dat de ex van je vriend alleen maar uit is op geld, en dat blijkt dan uit het feit dat zij jou indertijd, toen jullie net een relatie hadden, daarover belde; en dat kon ze doen omdat ze jouw tas had gestolen. Maar VT en dadelijk de raad eventueel, die gaan over veilig wonen voor de kinderen.
Het zijn verder de problemen van je vriend. Ik hoop dat het voor de kinderen allemaal geen nare gevolgen zal hebben.
Fijn dat eindelijk boven tafel is waarom je aanvraag indertijd was afgekeurd. Hopelijk kan er nu een nieuwe aanvraag komen, of een goed advies over wat dan wel een goede behandelplek is.

Tsjor

Ik ben blij voor je

dat er eindelijk positieve ontwikkelingen zijn! Ik duim voor je dat dat door mag gaan zo.

Weet dat we je hier allemaal een warm hart toedragen, ook Tsjor. Ze oordeelt niet, maar geeft je een liefdevolle schop onder je ****. Omdat ze ziet dat je af en toe jezelf de put in praat en in de slachtofferrol kruipt of juist in de vechtstand. Wat heel normaal en begrijpelijk is, ook voor Tsjor, maar ze weet uit ervaring dat dat je allemaal niet helpt. Zet je niet af tegen mensen die het goed bedoelen, maar lees hun posts met een andere bril. Haal eruit waar je wat mee kan. En bespaar jezelf energie.

Mjin aanbod blijft staan hoor, als je eens echt even weg wilt. Hier kent niemand je 😉

Doenja

"Ik voel me sterk. "

Houden zo!

Jullie hebben elkaar wel gevonden met die aparte exen.