hulp komt maar niet op gang

Als opname het niet kan gaan worden

denk ik ook dat je het dan toch in nieuwe medicatie moet zoeken.

Ik heb over andere onderwerpen de laatste tijd gemerkt dat er zo'n verschil zit tussen de ene mens en de andere. Het scheelt enorm in of je je begrepen voelt of totaal niet. Ik vrees dat je de spv'er waar je nu mee te maken hebt, niet langer de verantwoordelijkheid moet geven voor jouw welbevinden. Dat gaat niet lukken. Het komt dus neer op 'overleven' tot je hulp krijgt en zoals gezegd zou ik toch kijken of een medicijn kan bijdragen. Tijdelijk dus.Het is triest dat het zo moet, maar het moet....

ooit he...

Wat mij t meeste tegen staat aan medicatie is dat ik zo'n 11-12 jaar geleden ook een hele moeilijke periode had. De manier hoe ik behandeld werd in mijn relatie, hoe alles wat ik zei omgedraaid werd en tegen me gebruikt werd, hoe ik niks te zeggen had in mijn eigen huis en gezin, dat zorgde ervoor dat ik instorte. Wat ik ook besprak met mijn toenmalige echtgenoot, het lag zeker niet aan hem en hij ging er niks aan doen. Ik was degene waar een steekje aan los was. Ik moest maar opgenomen worden. Daarom ben ik bij mijn toenmalige huisarts te rade gegaan en die gaf me de medicatie waar ik zo beroerd van werd. En het loste niks op, want ik zat nog steeds in die giftige situatie en wat ik ook zei of deed, ik moest veranderen. Dat maakt ook dat ik nu niet aan de medicatie wil. Dan heeft mijn ex voor mijn gevoel toch nog zijn zin. Want ik ben gestoord in zijn ogen. Ook al weet ik dat de huisarts en de psych de diagnose hebben uitgesproken dat ik door alles wat al die jaren heeft plaatsgevonden een C-PTSS heb opgelopen. Dat het niet aan mij ligt. Maar dan nog he....

Doenja

"Dat maakt ook dat ik nu niet aan de medicatie wil. Dan heeft mijn ex voor mijn gevoel toch nog zijn zin."

Waarom geef je je ex nog steeds zoveel macht over jouw leven?

omdat Bicyclette

Omdat Bicyclette, ik elke dag geconfronteerd wordt met wat hij gedaan heeft. Mijn C-PTSS, dat ik mijn kinderen bijna niet mag zien, de financien, en mijn continue zoektocht naar copyright schendingen van zijn moeder op mijn werk, en de roddels die vanuit mijn ex en zijn moeder me wekelijks bereiken via mijn klanten.
Het is koren op zijn molen als bekend wordt dat het niet goed met me gaat : ' zie je wel, ze is niet goed bij haar hoofd'.
Joh, en eigenlijk is het nog maar het topje van de ijsberg.

Dat snap ik Doenja

Maar zorgen dat het goed met je gaat, dát is toch de ultieme overwinning op hem en je ex-schoonloeder? Eens met byciclette, je geeft ze nog steeds macht door ze te laten bepalen wat je wel en niet doet. Zelfs op het gebied van je gezondheid! Kom op meissie, jij staat daar boven. Er is echt geen mens die denkt dat je niet spoort omdat je medicatie slikt. Echt niet. Je bent zo bezig met wat andere (en dan vooral de verkeerde) mensen van je denken, heb daar toch schijt aan!
Het is net als bij Nina. Wij weten dat je niet gek bent, dat het niet aan jou ligt, en dat je een mooi warm en sterk mens bent. Laat dat je de kracht geven om nu eindelijk eens voor jezelf op te komen en voor jezelf te gaan zorgen. Zet jezelf op 1. Echt op 1. Vraag de ha om medicatie en zoek tot je gevonden hebt wat jou echt helpt. Doorbreek die negatieve spiraal, en klim weer omhoog. Ik gun je dat zo!

Wat jammer

Dat iedereen hier meedoet aan de spv'er (of breder: hv) afbranden.
Dat Doenja dat zelf doet snap ik nog wel. Maar dat ligt mi niet aan spv'er maar aan de problematiek van Doenja.
Maar dat ze hierin gesteund wordt door een breed publiek is erg jammer, vooral voor Doenja zelf. Ze is er niet mee geholpen!

Nogmaals, terug naar de rode lijn: je wil van je trauma's af. Daar is een traject voor ingezet. Laat de spv'er hierin met rust, die heeft niets met je trauma's te maken. Die is er alleen ter overbrugging, daar kun je terecht voor gesprekjes en steun om periode te overbruggen. Niets meer niets minder. Zo te horen doet spv'er zijn werk uitstekend, met jou onderzoeken hoe je eea tackelt en conclusie was dat je dat al prima doet en de spv'er hier geen extra adviezen meer in heeft.

Jouw gevoel van onrust en onveiligheid kan de spv'er niet wegnemen.
Een opname gaat dat ook zeker niet doen.
Integendeel, dit soort problematieken worden vaak erger door opname.
(juist het overnemen van verantwoordelijkheid kan ervoor zorgen dat patiënten nog meer in patiënten rol schieten waardoor er nog meer onveiligheid en onrust ontstaat, en uiteindelijk erg gevaarlijke situaties)

Psychiatrie is een tijdelijk antwoord als mensen ontoerekeningsvatbaar zijn door een ernstig psychiatrisch ziektebeeld. (psychose, ernstige depressie)
Bij jou is iets anders aan de hand. Jij voelt je doodongelukkig, maar het is heel verklaarbaar en in feite logisch dat je je zo voelt. Want je hebt ook enorm veel verliezen geleden en nog.

Doenja

Ja, dat heb je hier wel eens geschreven, dat klinkt heel erg naar.

Maar je gééft hem nog meer macht. Hoewel medicatie voor jou misschien positief kan werken, doe je het niet. Omdat je hem daarmee zijn zin zou geven. Je laat je dus nog steeds door hem leiden, ook over zaken waar hij geen directe betrokkenheid bij heeft. Ik bedoel: hij zit er niet bij in de spreekkamer van de arts.

Medicatie

hoeft je ex natuurlijk niet te weten, een opname lijkt me minder makkelijk te verbergen en zal hem ongetwijfeld versterken in zijn ideeën.

dat is het hem juist pennestreek

Dat is het hem juist Pennestreek, ik weet dat wel, maar doe dat (onbewust) dus niet. En dat ligt ook in de oorsprong van mijn klachten. Toen ik ECHT zelf wilde beslissen over mijn leven en niet meer nadacht over wat anderen van mij dachten, toen heb ik dat bijna met de dood moeten bekopen. Ik weet dat, ben ik me van bewust, maar ik durf gewoon niet. Op bepaalde vlakken in mijn leven doe ik niet wat ik wil of wat goed voor mij is, omdat ik weet dat er een kans in zit dat ik dit niet overleef.
En anderen, de verkeerde anderen, zijn nog steeds bezig mijn leven kapot te maken. Die veiligheid heb ik nodig, dat ik niet dood ga als ik doe wat ik wil, daar ben ik naar op zoek. En dat ik niet veilig ben, weten de hulpverleners ook. Ik vertel hier soms niet alles, maar aan de hulpverlening wel. Maar het erge is dat ze me niet kunnen beschermen.Ze kunnen geen invloed uitoefenen op anderen. Het enige wat ik kan doen is het laten gebeuren en en hopen dat politie/justitie het dan wel geloofd.
Daarom zou opname fijn zijn. Veilig opgeborgen.

Je veiligheid

is geen zaak van hulpverlening.
Dat is echt een zaak van politie en ev justitie.

Hulpverlening helpt je hopelijk wel met relativeren.
Want in zekere zin is niemand echt veilig.
En veel mensen hebben in bedreigende situaties gezeten. Het feit dat het je liefde betreft maakt het wel zwaarder dan gemiddeld, dat snap ik.
Maar hoe dan ook moet je verder met je leven.

Juul

Maar als politie en justitie niks doen?
Ik wil graag verder met mijn leven en huisarts en behandelaar is het er over eens dat dit te groot en te heftig is geworden voor mij alleen om te handelen. Dat vertel ik ze al 5 1/2 jaar en nu pas begint daar het kwartje te vallen. Alleen het lukt me niet meer alleen. Als het gewoon doorgaan was, dan was er ook niks aan de hand.

Rustig aan

Je hebt ze al overtuigd.
Meer hoef je niet te doen. Ze weten het en hulp komt.
Jammer van de wachtlijsten maarja dat is een politiek probleem en niets aan te doen, treft meer mensen.
Maak gebruik van spv'er in tussentijd, probeer er positieve dingen uit te halen.

Of je moet het over een andere boeg gooien en zelf particuliere hulp inschakelen. Zou ik je eigenlijk wel aanraden. Kost veel geld maar je maakt meer kans op succes.

En ook geen

medicatie nu!
Geen tijd nu om dit toe te lichten, zal later reageren.

Nou Juul

Je opmerking in #39 is wel heel erg kort door de bocht. Ga je niet op de verkeerde stoel zitten?
Mijn advies zou zijn: bespreek eventuele medicatie toch eens met je huisarts, al is het maar om de komende wachttijd door te komen.
Je nare ervaringen stammen van 11-12 jaar geleden, toen je nog in de giftige situatie zat. .
Bovendien heb je een vreemd, oneigenlijk argument: je ex zou dan denken dat je gek bent. Maar blijkbaar speelt dat argument niet voor je therapie, de psychiater en de SPV-er.
Naar de huisarts gaan en eventueel medicatie bespreken is heel wat laagdrempeliger dan naar een psychiater gaan en gesprekken met een SPV-er krijgen.

Tsjor

Ondertussen

Wat je steeds beschrijft Doenja, is dat de giftige situatie nu nog actueel aan de hand is en dat daarom niets KAN helpen. Maar tegelijkertijd wil je wel dat er hulp komt.
Hoe kom je uit deze molen? Kun je daarover nadenken?
Er is wel een grens aan je mogelijkheden: je kunt het gedrag van andere mensen niet veranderen.
Wat kun je dan wel doen? Er is hier nogal wat gepasseerd: politie, justitie, medicatie, psychiater, tot nu toe voldoet het allemaal niet.
Heb je zelf enig idee over hoe je de giftige situatie (die natuurlijk veel erger is danw at e hier beschrijft) kunt stoppen? Kun je het bijvoorbeeld keren door er op een andere manier mee om te gaan, door het anders te beleven?

Tsjor

Wat is het eigenlijk

Ik begrijp eigenlijk niet wat je bedoelt met dat ik een oneigenlijk argument gebruik. Maar laat ik het anders zeggen, na jaren van psychische terreur ben ik er door huisarts en de psychiater op gewezen dat anderen mij gek hebben proberen te maken. Dus wat jij noemt dat het argument niet geldt voor de artsen die ik bezocht heb, zou je anders moeten zien. Ik heb jaren gezocht naar wat het eigenlijk was, en waarom ik er zoveel last van had. En nu komt ik er dus achter, en wordt in mijn bevindingen gesteunt door artsen, dat ik niet gek ben.
Ik heb met mijn huisarts en psychiater de mogelijkheden voor medicatie al besproken. Al vaker en ik kan het altijd nog doen. Maar mijn psychiater vond het ook geen oplossing, en ook niet een steuntje in de rug tot ik zover ben dat de behandeling kan beginnen. Mijn huisarts haalde het gisteren nog een keer aan en snapt mijn beweegredenen. Dus beide zijn er van op de hoogte en bespreken het met me.
" Heb je zelf enig idee over hoe je de giftige situatie (die natuurlijk veel erger is dan wat je hier beschrijft) kunt stoppen? Kun je het bijvoorbeeld keren door er op een andere manier mee om te gaan, door het anders te beleven? " Daar ben ik al heel lang mee bezig. En de vaardigheden en technieken die ik daarbij toepas kwamen ook overeen met de tips die de SPV-er mij wilde geven. Dus ik ben al best goed op weg. Maar vergelijk het maar met een oorlogsveteraan die veel last heeft van herbeleving. Die lukt het ook niet altijd door er maar anders tegen aan te kijken om het op te lossen. Ik heb een zelfde diagnose als een oorlogsveteraan, eigenlijk zwaarder omdat het al jaren voortduurt. Ik snap heel goed dat ik t gedrag van anderen niet kan veranderen. Maar mag ik daar wel boos en gefrustreerd over zijn, dan anderen wel allerlei dingen mogen doen waar ik heel veel last van heb?
Trouwens ik zeg niet dat niets KAN helpen. Ze zeggen dat er wel hulp is, en dat ik geholpen kan worden, maar ik merk dat ik nog niet genoeg verbetering merk. En dat is ook de mening van de artsen. Anders had ik ook geen diagnose gekregen. Als ik wist hoe ik hieruit kon komen, denk je dan niet dat ik dat niet al lang had gedaan. Zou niets liever willen. En als ik zou weten hoe, dan had ik het ook al lang gezegd. Maar het is mijn vak niet.

Erkenning

"Maar mag ik daar wel boos en gefrustreerd over zijn, dan anderen wel allerlei dingen mogen doen waar ik heel veel last van heb?"

Ja dat mag. En daar ligt misschien voor nu wel een sleutel.
Ik krijg de indruk dat je je verdedigt. Dat maakt de spv er toit jouw zondebok; die doet/ kan ook al niet wat jij nodig hebt.

Ja het is verschrikkelijk waar je in beland bent. En ja je hebt hulp nodig- gelukkig is dat eindelijk in de gang zet. Ja je mag woest zijn om wat jou is aangedaan, om de strijd die je blijkbaar al jaren levert. En ja je mag gefrustreerd zijn omdat anderen blijkbaar wel dingen mogen doen waar jij last van hebt.

Ik ken je verhaal niet helewmaal denk ik maar je bent gewond. Hebt een ernstig trauma opgelopen. En ja dat is megazwaar en oneerlijk.

Erkennen wat er is, ook je woede is een eerste stap. Ik hoop dat mensen om je heen dat doen. Jou die gelegenheid geven.
Hulpverlening komt blijkbaar op gang- vraagt vast veel geduld. Maar het komt.
Het is al een proces van jaren- je herstel zal ook lang duren verwacht ik. Die spv er is het probleem niet denk ik. Je vraagt erkenning.

Marilot

Dat is het. Je beschrijft hoe t is. En ik ga daar eens mee aan de slag. Hoe kan ik verder met de erkenning die ik krijg en nog nodig heb. Dank je.

Van wie?

Van wie wil je erkenning Doenja?

Dat maakt niet zoveel uit toch?

Elk beetje erkenning is goed in de situatie van Doenja. Gewoon een berichtje van Marilot, de erkenning dat er erkenning nodig is, dat is denk ik al helpend. Het kan te zwaar zijn, zelfs voor sterke mensen, ik denk dat Doenja heel sterk is, om het zonder enige erkenning te doen in je alledaagse leven. Fijn dat artsen je problemen erkennen Doenja, maar die horen niet bij je alledaagse leven. Misschien helpt om stukjes erkenning die je wel in je alledaagse leven hebt gekregen, zoals soms op dit forum in herinnering te brengen op dagen dat je die erkenning mist.

Dat maakt wel uit denk ik

Zoekt ze lotgenotencontact, wil ze (politieke) erkening en betere begeleiding en bescherming voor vrouwen (mensen) die in haar situatie zitten, kunnen wij iets voor haar doen, wil ze erkenning vanuit de andere kant. Allemaal heel terechte wensen, maar wellicht niet allemaal even makkelijk te realiseren.

Als Doenja helder heeft wat ze van wie nodig heeft kan ze daar gerichter naartoe werken.

Verkeerde stoel?

Goh Tsjor, dat snap ik niet.
Waarom is het wel ok om hier te adviseren medicatie te nemen, en niet om dat niet te doen?

Mijn advies om het niet te doen sluit aan bij de rest van mijn advies: de lijn blijven volgen die uitgezet is. Die uitgezet is door psychiater die je vertrouwt. Vertrouw dan ook op zijn adviezen.
Ik ging er idd vanuit dat medicatie al lang besproken was. En als geïndiceerd dan had de psychiater het vast al voorgeschreven of iig geadviseerd.

Eventuele medicatie kan beter goed ingezet gaan worden, ingebed binnen de behandeling die je gaat krijgen.
Maar de vraag is idd of medicatie wel geïndiceerd is. Ik ben zeker geen psychiater maar helaas lijken je gevoelens me passend bij de situatie.
Het is normaal je ellendig te voelen, dat is een normale reactie op een ellendige situatie.
Medicatie kan eventueel een steun geven maar in principe is medicatie geïndiceerd voor een 'zieke' reactie, een niet normale toestand.
(helaas werkt het tegenwoordig niet echt meer op die manier met bijv ad maar ik vind dat geen goede zaak)

Om te sussen in de tussentijd kan iets kalmerend voorgeschreven worden maar dat lijkt me ook niet iets om na te streven. De vraag is of je wel wil sussen, of juist door je ellendige gevoelens heen moet gaan. (mits het leefbaar blijft uiteraard)
Maar omdat je suggereert je nu ook daadwerkelijk nog in gevaar te bevinden zou ik zelf juist alert willen blijven en zeker niet willen verdoven.

Pas goed op jezelf en probeer voor jezelf te zorgen. Scherm jezelf af tegen kwalijke invloeden voor zover mogelijk, zoek geen confrontaties die nu niet nodig zijn. Je bent nu niet sterk, zorg dat je eerst sterker wordt. (wacht dus eerst behandeling af)

Ginny

Lotgenotencontact heb ik al een beetje. Maar mijn verhaal is het heftigste, de andere leden van de groep hebben er 'last' zeggen ze wel eens. Ze nemen het mee naar huis. Elke maand komen we bij elkaar en het is zoveel bij mij wat er telkens weer gebeurt is dat ik de hele avond in mijn eentje kan vullen. Dat voelt niet goed. Dus zeg ik soms niet zoveel, maar dan stapelt het zich op bij mij.

En jouw vraag he, dat vond ik een hele goede. Van wie wil ik eigenlijk erkenning? En ook dat ik heel veel terechte wensen heb van wie ik allemaal erkenning wil, maar dat niet alles makkelijk te realiseren is. Of zelfs onmogelijk is. Wat mij het meeste dwars zit is dat als ik dan zeg wat mij zou helpen, zoals in dit geval van wie ik erkenning wil, is dat er daarna steevast komt dat dat niet kan. Die teleurstelling dat het dus nooit kan, daar word ik zo verdrietig van he. En ik vind het op een bepaalde manier ook heel gemeen van hulpverlening; ik ga je eerst ontfutselen wat je wil en daarna zeg ik lekker dat het niet gebeurt. Ook echt iets wat ik uit mijn huwelijk en de psychische oorlogsvoering ken; alles wat ik vroeg of wilde gebeurde steevast niet. Al was het maar alleen om te 'narren' en te 'zieken'. En om macht uit te oefenen.

Maar als je het dan toch wil weten, dan wil ik erkenning van mijn kinderen en van politie/justitie. Pennestreek gaf al aan dat het loeizwaar is om te beseffen dat de kinderen de kant van vader, de dader van het huiselijk geweld kiezen. Feitelijk zeggen ze dat ik mijn verhaal heb, vader hun verhaal heeft en dat de waarheid altijd in het midden ligt. Maar als ik de waarheid zeg en vader liegt. Ligt de waarheid dan nog steeds in het midden? Op dit forum kwam de vraag laatst ergens voorbij of kinderen achteraf blij waren met de scheiding van hun ouders. De antwoorden deden me soms ineenkrimpen; kinderen uit huiselijk geweld situaties waren vaak blij dat moeder eindelijk het geweld een halt toe riep en wegging. De kinderen steunden haar vlucht en gingen met haar mee.
Mijn kinderen vonden dat het zeker ook mijn schuld was, als het al niet helemaal mijn schuld was. Vader is heilig, en zo geweldig. Dat schrijven ze ook op sociale media met zijn verjaardag en op vaderdag. Over mij zeggen ze dat nooit op sociale media.Ik krijg geen felicitaties of een lief gebaar. En als ik ze er op aanspreek dan zijn ze heel boos, ze willen van dat gezeik van mij af. Want ze willen het 'eerlijk' doen. En eerlijk is dat ze 22 dagen van de maand bij vader zijn.
Van politie en justitie wil ik erkenning/excuses dat ze mijn aangifte zo maar geseponeerd hebben en alles daarover hebben kwijt gemaakt. Daar ben ik al eens aan begonnen, maar je krijg niks van ze. Je mag je eigen dossier niet eens inzien, en alles is in ieder geval niet hun schuld. Ondertussen kunnen ze niks meer zeggen ze. En een advocaat durft er niet aan te beginnen.
Wanhopig word ik hiervan. Dat mensen dit allemaal mogen doen, en ik mag niks doen. Toen mijn kinderen mij werden afgenomen en ik jankend en krijsend in elkaar storte, toen moest ik bij een kindertherapeut (door mijn ex en mijn kinderen opgetrommeld) komen om te verantwoorden hoe afschuwelijk dat wel niet was voor de kinderen. Snap je dat?

geweerschoten

Ik hoorde net geweerschoten....

De waarheid ligt niet altijd in het midden

Dat vind ik ook altijd zo oneerlijk dat men daarvan uit denkt te moeten gaan.

Doen ze bij rechtzaken toch ook niet. Maar op de een of andere manier gebeurt het elders veel bij het aanhoren van heftige verhalen. In plaats van vragen te stellen wordt er dan (ik denk als een soort zelfbescherming van de toehoorder) als of het een mantra is herhaalt dat het maar een kant van het verhaal is. Hoewel mijn situatie anders is, herken ik dat wel. Twee keer is gezegd dat men niet verder wilde luisteren want dat men er misselijk van werd. Eigenlijk wel eerlijk. Ik trok het me aan omdat ik dacht dat ze er misselijk van werden omdat ik er niet meer tegen kon doen. Maar het kan ook zo zijn dat ze er misselijk van werden omdat ze er niet aan willen dat iemand zo kan zijn. Dat het voelt als teveel. Wat zou het helpen als dat dan gezegd werd.