U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Het gras is groener bij de buren??
Gaat het bij andere mensen nou ook weleens niet lekker? Zijn jullie ook weleens angstig of besluiteloos? Of hebben jullie ook weleens gewoon paniek?
Ik ben nogal veeleisend voor mezelf. Ik kan nooit goed genoeg zijn en moet hard werken. Ben voor anderen een perfectionist maar nooit tevreden met het resultaat. Met als gevolg dat ik zoveel energie verbruik, dat ik na verloop van tijd instort. Helemaal op (en angstig).
Ik spiegel me enorm aan de buitenwereld; aan mensen om me heen. Die doen het in mijn ogen altijd wel goed. Die hebben een goede baan, een groot huis, hun kinderen doen het altijd goed op school, die hebben drukke sociale levens en... ze zijn nooit angstig. Ik wel. Ik ben een twijfelkont, ik ben soms angstig omdat ik dan even niet meer weet of ik het wel goed doe.
Ik ben me inmiddels bewust van mijn eigen veeleisendheid. Dat is best wel een ding en moeilijk om aan te pakken maar ik ben me er (met hulp van een goede psychotherapeut) wel van bewust.
Maar het negeren van de buitenwereld, of toetsen of wat ik denk wel klopt met de werkelijkheid, gaat me moeilijk af. Ik doe het al zolang zo. Ik zou weleens achter de voordeur van mensen willen kijken of het echt zo goed gaat als ik denk.
Ik vind het erg moeilijk om over te praten. Ben bang dat mensen me maar vreemd vinden.
Wat doen jullie als het niet goed gaat? Kunnen jullie die buitenwereld laten voor wat het is? Kunnen jullie leven zoals je zelf wil (even los van dat er natuurlijk bepaalde dingen moeten gebeuren die je niet leuk vindt, zoals poetsen o.i.d.)?
Durven jullie jezelf te zijn zonder bang te zijn voor het oordeel (al dan niet uitgesproken) van een ander?
Elledoris
"Want mijn focus/doel was altijd om een gezellig gezin te hebben, een warm nest voor mijn kinderen. En als dat dan uit elkaar valt... En schieten de tranen me weer in de ogen nu ik dit opschrijf."
Ik snap natuurlijk dat het verdrietig is als een gezin uit elkaar valt. Maar betekent niet dat de kinderen geen warm nest meer kunnen hebben. Het gezin verandert, er komen twee gezinnen, maar dan nog kunnen de kinderen een warm en gezellig thuis hebben en een goede band met hun ouders. Mijn ouders zijn gescheiden en ik heb nooit het gevoel gehad dat ik daarna geen warm nest meer had, dus die veiligheid/gezelligheid kan ook blijven bestaan.
Dus volgens mij hoef je je focus niet te veranderen. Maar waarschijnlijk heeft je verdriet ook te maken met het mislukken van de relatie en dat je alleen achterblijft (ervan uitgaande dat dat het geval is), en dat dat een stuk minder gezellig is dan een intact gezin. En dat je je gewoon geliefd wil voelen door een ander. Sterkte!
Flavia
Hmmm... mond op mond beademing op een naaldboom? Dat lijkt me een netelige kwestie. Bijzondere katten heb jij! 
)