Zorgen over de kinderen

Rancune

Tja, rancune, is dat niet ook een onderdeel van het rouwproces? Net als willen weten waar het aan heeft gelegen. Bij de ene scheiding is dat makkelijker om over het waarom heen te stappen maar als je iets meemaakt dat zo vreselijk heftig is, dat het over overleven is gegaan, heeft de menselijke natuur de neiging om uit voorzorg, om het niet nog ns mee te maken, te blijven nadenken waar het fout ging en hoe je dat voortaan dus kan voorkomen. Mensen die Betaclan hebben meegemaakt, hebben dat ook.

Het is hopelijk een fase maar blijf er niet in hangen. Denken aan wraak, kan heerlijk zijn en reden om flink te kunnen lachen. Als je het niet ook gaat doen. Hoe lang staat er voor het rouwen en verwerken van een scheiding met kinderen en een schuld met 'andere bedrading' in de genen?

En misschien heb je die rancune wel nodig en blijkt het de benzine te zijn om de motor (van herstel en verwerking) op gang te houden. Stop niet al je energie erin maar kijk of je er energie uithaalt.

Truus2 uit #181

Truus2, in #181: Zij heeft tegen man eigenlijk nooit meer iets persoonlijks gezegd of verklaard, maar bij een bepaalde gelegenheid (iets te herkenbaar om het te noemen) heeft hij haar toch gesproken en ze was er uitgesproken trots op dat zij de opvoeding verder heeft gedaan en dat ze niet zo'n gescheiden vrouw was geworden die gezellig nog samen met ex de verjaardagen van de kinderen viert en dergelijke, dat je nog wel eens bij elkaar over de vloer komt. Daar gruwelde ze echt van.

Wat ik mij dus afvroeg, was of 'hij' tegen zijn ex iets in de trant heeft gezegd van 'en dat heb je goed gedaan met onze kinderen' of een 'we pasten niet bij elkaar, ik heb veel fout gedaan, achteraf had ik het graag anders gewild want dit hadden de kinderen en jij niet verdiend'. Ik kan mij zo voorstellen dat er dan een opening kan komen, op een gegeven moment, waar zij kan zeggen, dat ze spijt heeft en het achteraf anders had gemoeten: uiteindelijk heeft de hele scheiding heeft alleen maar veel leed gekost.

Waarop hij ook wat kan zeggen over zijn gemis en verdriet. Dat kan mensen nader tot elkaar brengen, niet om contact te onderhouden of zo, maar om in elk geval milder over elkaar te kunnen denken. En het zou niet vreemd zijn als het weinige contact dan in elk geval wat warmer kan worden.

Evenzo

De rancune waar jij en moederziel het over hebben, heeft er in dit geval voor gezorgd dat de kinderen van de ex van truus2, die allang volwassen zijn, nog steeds geen of slecht contact hebben met vader.
Dat is voor een fout die vader ooit heeft gemaakt (met inderdaad heel veel consequenties) wel heel erg lang wraak. En daar zijn dan toch uiteindelijk de kinderen de dupe van. In dubbel opzicht, eerst door de pijn die vader heeft aangericht en dan door de pijn die moeder heeft aangericht.
Ik heb ook precies het tegenovergestelde gezien bij kennissen. Hij ging vreemd en hokte al snel samen met andere liefde. Maar in tegenstelling tot ex. moederziel eiste hij de kinderen minimaal 3 dagen in de week. Zij was ziedend, eerst raakt ze man kwijt en nu neemt hij ook nog haar gezin af! Je ziet het, ook dan kan de ex. het niet goed doen en vond de omgeving hem een flapdrol.
Pas jaren later toen de relatie weer wat was genormaliseerd, gaf de vrouw eerlijk toe dat het voor de kinderen achteraf goed was geweest dat hij op zijn strepen was gaan staan. Als het aan haar had gelegen was dat namelijk niet gebeurd. Maar zei, ze was toen ook overtuigd van haar gelijk.
Dus ja, evenzo, boos zijn mag en wraakgevoelens ook, maar van daaruit handelen beschadigt hoe dan ook de kinderen. En energie haal je nooit uit negatieve gevoelens. Daar loop je alleen maar op leeg.

Inderdaad Mutsje

Amen.
Boos zijn mag en is natuurlijk, maar daarin blijven hangen en daarnaar handelen is een keuze en voor niemand goed. Uiteindelijk heb je jezelf ermee, want je leven verzuurt en dat van je kinderen even hard.

Moederziel

Je schreef: " wat wil ik van ex Dat is een goede vraag. Wat wil ik nog van hem? Getroost worden, ja, misschien wel. Erkenning dat ik ertoe deed, dat mij ruimte toekwam die ik niet kreeg, dat hij mij niet goed heeft behandeld. Excuses misschien wel, voor de uitwassen. Die zijn er in de afgelopen 2 jaar ook geweest. Hij is soms zo tekeer gegaan. Ik heb me vaak afgevraagd wat ik heb gedaan om hem zo woedend te krijgen."

Hoe heeft je vader je behandeld? Heeft hij je wel herkend? Heb je geprobeerd met je huwelijk oude wonden uit het verleden goed te maken? Heb je geprobeerd het huwelijk dat bij je ouders mislukt was, bij jou en je (ex)-man te laten slagen? Als goeddoening voor een ongelukkige jeugd?
Psychologie van l...mijn r.... misschien. Maar het zou wel verklaren waarom je zo heftig reageert.

Ik heb zelf heel veel van de misverstanden en ongelukkige momenten uit mijn jeugd geprobeerd goed te maken met mijn (inmiddels ex-) man. Het is niet gelukt. We zijn uit elkaar gegaan. Of eerder: ik ging bij hem weg omdat hij niet degene was die me kon helen. Ik was de enige die mezelf kon helen.
Hij is heel even boos geweest. En toen is het gelukt om een soort van vriendschappelijke bond te vormen voor onze kinderen. God zij dank is mijn ex-man niet in zijn boosheid blijven hangen dat ik zijn droomgezin kapot had gemaakt. Hij is door mijn weggaan heel hard getroffen, maar heeft het niet op de kinderen of op mij afgereageerd.
Ik heb het gevoel dat je zulke oude niet goed geheelde wonden uit het verleden meedraagt dat alles wat je ex gaat doen (of niet doen) een extra zuur op je oude wonden is. Ik heb het idee dat je in de pijn van je kinderen je eigen pijn van vroeger ziet. EN dat het daarom voor jou zo ondraaglijk is. Vergis ik me heel erg?
Sterkte en wijsheid toegewenst.
Sini

Hoe gaat het ermee, moederziel? Ik wens je oprecht een goed 2018!

Lees nu pas

Ik las je topic nu pas. Heb niet veel toe te voegen aan wat al gezegd is.

In het begin van dit topic zag ik veel herkenning. Hier is het 4 jaar geleden dat ex mij dumpte voor een Truus. Hij trok van de ene op de andere dag bij haar in, al was dat nooit officieel en zo ook hier dus een 'dakloze' ex. Een jaar geleden liep ook de relatie tussen ex en Truus vast en sindsdien was ex echt dakloos. En ook hier (2) kinderen waar dit alles heel veel effect op heeft gehad en alleen een jongste die redelijk buiten schot is gebleven.

De herkenning verdween verderop in het topic. Je beschrijft frustratie over ex. Dat hij jou heeft bedrogen en eigenlijk de kinderen ook in de steek laat. Hier heb ik eigenlijk veel minder frustratie gehad over het feit dat ik bedrogen ben, maar wel heel veel frustratie over het feit dat hij de kinderen voor mijn gevoel liet stikken.

Waarom ik me echter niet meer herken in jouw topic, is omdat je op de een of andere manier haatdragend op me over komt. Niet eens zo in wat je zegt, maar meer de toon. Alsof je ex niets meer goed kan doen. Ik kan me niet voorstellen dat je kinderen dat niet meekrijgen, al zijn ze nu al veel ouder.

Hier verwijt ik ex ook veel en ik heb echt nog wel de nodige woordenwisselingen met hem. Toch heb ik altijd geprobeerd de wrok niet mee te laten spelen. Ik wilde niet dat de kinderen beïnvloed zouden worden door mijn mening en ook ik probeerde na de eerste weken te stimuleren dat de kinderen wel naar ex en zijn Truus gingen. De oudste 2 wilden dat echt niet, maar voor mijn gevoel kon dat niet aan mij liggen. Ik maakte geen verwijten richting ex en al helemaal niet richting zijn Truus.

Een jaar geleden liep de relatie tussen ex en zijn Truus stuk. Ex stond toen weer hier voor de deur. Niet voor een nieuwe relatie, maar hij wist wel dat hij hier terecht kon. Niet dat hij hier weer introk, maar af en toe bleef hij wel overnachten. De kinderen vonden dat aan de ene kant best lastig, maar aan de andere kant ook heel fijn. Ze hadden even hun vader voor zich terug. Toch bleef er een zekere afstand tussen de oudste 2 en hun vader.

Ex had met zijn Truus ook een kind gekregen. Mijn middelste heeft dat kindje bijvoorbeeld de eerste 2 jaar niet willen zien. Hij zat te vol met verwijten richting zijn vader en wat dat betreft herken ik je verhaal dus echt.

Nadat de relatie tussen ex en zijn Truus stuk liep, heb ik hem geholpen om zijn leven weer op te bouwen en hij pakte zijn leven dan ook vrij snel weer op. Ik heb geprobeerd om gewoon normaal met hem om te blijven gaan, los van mijn eigen frustraties. Die frustraties heb ik af en toe nog steeds, maar gelukkig al wel veel minder. Afgelopen zomer ben ik bijvoorbeeld regelmatig met jongste bij haar vader (die logeerde bij haar opa en oma) op visite geweest. Ook als haar halfbroertje bij hem was.

Ik ben ook samen met jongste kadootjes gaan kopen voor de verjaardag van haar halfbroertje. Voor mijn middelste was dat het moment dat hij aangaf dat hij eigenlijk ook best wel een keer meewilde, een stap die hij al een paar jaar niet had willen zetten. Samen met mijn middelste ben ik ook een kadootje voor zijn halfbroertke gaan kopen en we hebben dat vervolgens gebracht. Voor middelste was dat de eerste keer dat hij zijn broertje zag en ook de eerste keer dat hij de nieuwste vriendin van zijn vader zag. Een vriendin die ik op dat moment ook nog niet kende.

Na afloop vroeg mijn middelste wat ik van die vriendin vond. Zelf had ik daar wel wat bedenkingen bij, maar die liet ik richting mijn middelste achterwege. Wel vroeg ik aan hem hoezo hij dat vroeg. Hij antwoordde dat hij de indruk had dat ik die nieuwe vriendin wel ok vond, omdat ik normaal met haar had zitten praten... Vanaf dat moment zoekt ook mijn middelste weer meer toenadering tot zijn vader.

En nogmaals, mijn eigen frustraties heb ik nog genoeg, maar die opmerking van mijn middelste heeft me wel duidelijk gemaakt hoe belangrijk mijn gevoel voor hen is. Mijn middelste is dan wel nog iets jonger dan jouw kinderen, maar ook hij is al een echte puber. Een puber die zich normaal zo veel mogelijk van mij afzet, maar blijkbaar is dat gevoel toch echt heel belangrijk voor de kinderen. En dan echt het gevoel, want het gaat niet om dingen die ik naar ze uitgesproken heb. Zodra ze van mij het gevoel kregen dat het goed zat, konden ze dat zelf ook beter accepteren en volgens mij is dat wat de meeste mensen je in dit topic ook probeerden te adviseren, op welke manier dan ook.

Ook ik zou je willen adviseren om die frustraties zoveel mogelijk los te laten. Die frustraties lossen niets op, daar heb je vooral jezelf en ook je kinderen mee. Als jij ze los kunt laten, help je hen ook.

En dan als antwoord op je vraag in een van de eerste berichten... Ook mijn oudsten hebben het er erg lastig mee gehad dat hun vader er niet meer voor ze was. En als ze dan weer wat hoop op hem vestigden, liep het vervolgens weer uit op een teleurstelling. Wat mijn middelste nu fijn vindt, is om niet meer op zijn vader als vast punt te vertrouwen en er niet meer echt op rekenen, maar om hem meer als oom te zien. Als hij er wel is, hebben ze het heel gezellig samen en als hij er niet is, is het ook goed.

En ook dus het feit dat ik mijn frustraties tegenwoordig meer los heb gelaten. Je wilt niet weten hoeveel zwaar geëmotioneerde buien hij afgelopen jaar heeft gehad. Driftbuien waar eigenlijk gewoon het verdriet vanaf droop. Verdriet dat mij ook weer raakte, waardoor hij nog gefrustreerder werd. Nu ik dat zelf los heb kunnen laten, lukt dat bij hem ook steeds beter.

Natuurlijk gaat dat nog niet altijd even goed. De kerstdagen vond ik echt heel lastig en toen overheersten de frustraties toch wel weer en dat zie je dan ook meteen terug bij de kinderen. Oudejaarsavond zag ik met de kerstdagen nog tegenop, maar was uiteindelijk heel gezellig, ook volgens de kinderen, juist omdat het normaal en ontspannen was.

Hoop dat je iets aan mijn verhaal hebt en eigenlijk nog veel meer dat je deze dagen goed door bent gekomen en een goed jaar voor de boeg hebt.

Sta er anders in...

"Ik begrijp de goede bedoelingen, maar zou hij niet zijn eigen sores moeten oplossen?"
Natuurlijk was het fijn geweest als hij op dat moment zijn eigen sores op kon lossen, maat soms lukt dat niet en dan is het fijn als er iemand voor je klaar staat. Andersom zou ik dat ook vinden en ik vind het ook belangrijk om mijn kinderen mee te geven dat je soms gewoon voor iemand klaar moet staan. Net als dat ik mijn kinderen mee wil geven dat ze niet vanuit wrok moeten handelen.

Bovendien is en blijft het ook gewoon de vader van mijn kinderen. En al zeggen ze regelmatig tegen mij dat 'die vent ze totaal niet boeit', hij is belangrijk voor ze. Waarom zouden ze het zich anders zo aantrekken als hij er niet is? Wat zou het met mijn kinderen hebben gedaan als hun vader met kerst onder een brug of in een daklozenopvang had doorgebracht? Als het mijn vader was, zou ik daar niet aan moeten denken, dus waarom zou ik mijn kinderen dat aan moeten doen?

Dat wil niet zeggen dat ik over me laat lopen of me laat gebruiken. Maar dit wil ik mijn kinderen gewoon graag meegeven.

"Het is ook fijn dat je kinderen hun vader even ‘terug’ hadden, zoals je schrijft. Maar dat was wel binnen jouw ‘cocon’. Ingewikkeld."
Zo voelde het voor mij dus niet. Of het nu een familielid, een vriend of mijn ex was, ik zou ze gewoon niet in de kou willen laten staan. Voelde niet als binnen mijn cocon, maar meer als een 'vriend' in nood helpen

Geen afhankelijkheid

Bedenk me nu dat mijn berichten de indruk kunnen wekken dat ik een afhankelijkheid creëer. Dat ik mijn ex afhankelijk van mij maak of hem zelf niet los zou kunnen laten. Dat beide is niet het geval.

Zelf heb ik hem al eerder los kunnen laten, anders was dit misschien gevoelsmatig lastiger voor me geweest. Nu was het dus totaal geen noodgreep van mijn kant.

Ook wil ik liever niet dat ex afhankelijk van mij is. In die periode was hij dat deels wel. Hij had geen onderdak, geen inkomen en kon zijn eigen problemen niet oplossen. Dat zijn daarom ook de eerste stappen geweest die ik voor hem heb gezet. Ik heb hem geholpen een inkomen te regelen en ik heb hem bijvoorbeeld ook ingeschreven bij woningnet, juist om te voorkomen dat hij weer afhankelijk van mij zou worden.

Laatste aanvulling

Nog een laatste aanvulling, maar nu wel weer on topic...

Wat ik je vooral mee wilde geven was dat in ieder geval mijn kinderen klem kwamen te zitten in hun loyaliteit richting mij, al zei ik geen verkeerd woord over mijn ex. Ik voelde me in die periode wel echt gefrustreerd over wat het me de kinderen deed, dat hun vader weg was gegaan en al benoemde ik die frustratie niet, de kinderen voelden dat haarfijn aan, terwijl ze het eigenlijk zelf al moeilijk genoeg hadden.

Het heeft mijn kinderen geholpen dat ik die frustraties (meestal) los liet. En nee, dat lukt niet altijd en sommige dingen zij gewoon niet eerlijk. Door dat zelf los te laten, lukte dat de kinderen ook beter.

Misschien het verkeerde woord

Misschien is frustratie niet het goede woord, maar toch komt het op mij boos of gefrustreerd ofzo over als je over je ex praat. Enige wat ik zou willen zeggen is dat kinderen daar echt gevoelig voor kunnen zijn. Soms kunnen woorden die je niet verkeerd bedoeld, een negatieve lading hebben, zoals in het berichtje hierboven het woord belazeren.

herkenbaar

Hallo moederziel en anderen, Hier ook zorgen omtrent kinderen die lijden onder de echtscheiding. Ik heb de reakties gelezen, en met name de reactie van RoosjeHaas zette me tot denken. Aangezien ik de situatie inmiddels positief aanvaard an aanga, maar mijn kinderen ( nog) niet. was dat maar waar.

Mijn ex en ik zijn maart 2016 officieel gescheiden, nog een poos onder 1 dak gewoond in verband met wachten op een huurwoning. In oktober ben ik verhuisd.We hebben co-ouderschap, week op, week af, dit was ook de wens mijn mijn zoons, 15 en 13 jaar.

Mijn jongste kreeg hevige woede-aanvallen vanaf het moment dat ik een huis toegewezen had gekregen. Voor hem het moment surspreme dat het echt was, en dat deed zoveel pijn, hij wilde het niet, de scheiding. Ondanks begrip, liefde, troost, overal bij betrekken...het gaf bij momenten ruimte voor verdriet en daar kon ik ook wat mee. Toen de nieuwe situatie van start ging, waren de eerste weken een hel. Hij kon het niet verkroppen dat zijn leventje veranderd was. Was zo boos om alles wat even niet naar zijn zin ging, wat zich uitte in treiter gedrag naar zijn oudere broer, en het de deur op slot draaien als ik even buiten een sigaretje stond te roken. Via maatschappelijk werk hebben we een speciale therapie aangereikt gekregen, gericht op zoon-ouders. Geen kille ruimte met een doos tissues, maar een blokhut waarbij mijn zoon en wij ( we doen dit samen met hem, gelukkig kan dat!) dingen samen moeten doen. Hout hakken, een weg vinden door obstakels buiten en middels het doen van de opdrachten komt e reen gesprek tot stand. Zoiets wat ze in de televisie-programma's ook doen als een gezin met problemen naar een oord wordt gestuurd waar ze samen opdrachten moeten doen. Mijn zoon vindt het geweldig, en nu al na twee keer, kan hij de dingen die hem dwarszitten beter benoemen, hij wil er ook zelf heel graag iets mee.

De oudste is een binnenvetter. Hij accepteert op zich de scheiding wel, en maakt er het beste van. maar het verdriet is er duidelijk. Hij ziet nu met name het verschil tussen zijn vader en mij. Helaas waar ik last van had, en uiteindelijk niet meer tegen kon, loopt hij ook tegenaan, in veel mindere mate, maar toch.. BV mijn ex is van snel beloven, maar het vervolgens totaal vergeten. Niet uit kwade wil, maar gewoon omdat het kan, en je kan tenslotte altijd zelf nadenken dat je iets heb gevraagd, zodat het nooit zijn verantwoordelijkheid is. Hij heeft mijn oudste al een week na dato nog geen kadootje gegeven voor zijn verjaardag..tijdens het omwisselmoment van oud en nieuw, vroeg mijn zoon aan mijn ex:"Maak je het geld voor mijn verjaardag nog over?" Hij stuurde mij een blik...ik heb niet gereageerd op dat moment, liet het tussen hun, maar mijn hart brak. Moet een kind gaan bedelen bij zijn vader om zijn kadootje...en dan via een bankoverschrijving....

Ik kan niet meer dan mijn zoons bieden wat ik te bieden heb. En niet de zaken van hun vader oplossen.

Ikzelf heb nu na drie maanden mijn plekje hier gevonden, ben rustiger en maak toekomstplannen. maar ik vind het moeilijk dat mijn positieve houding niet overeenkomt met wat mijn zoons voelen en ervaren. Ik begrijp het wel, zij zijn degenen die zich het meest moeten aanpassen en je zal het maar moeten doen... Dit is het laatste wat ik ooit wilde voor ze, ondanks dat ik niet gelukkig was in ons huwelijk, hield ik vol voor de kinderen. helaas trok hij de stekker eruit, dus kwam de scheiding er toch. Het kost tijd, we gaan niet allemaal even snel, maar ik hoop en doe er alles aan om het zo goed als mogelijk te doen slagen. Hopelijk kunnen ze over een poosje het beste uit mij als moeder, en hij als vader halen...Gelukkig zijn mijn ex en ik on speaking terms, en flexibel in de afspraken. dat is al een heel groot gewin...

monique

Waarom breekt je hart als je zoon om zijn eigen kado moet vragen?
Je kunt er vanalles van vinden, maar het hartverscheurend vinden, mmhh, vind je dat niet een beetje overdreven?

Hier een man die constant vanalles belooft....en het vervolgens vergeet.
Ik erger me daar ook vreselijk aan.
Maar het is echt een prima man. Die gewoon te impulsief vanalles toezegt. En het heel moeilijk vindt zich daar dan vervolgens aan te houden. Oa door drukte in zijn hoofd.
En ja, ik maak daar wel gedoe over. De kinderen ook;)
En hij vindt het zelf erg vervelend. En probeert er iets aan te doen.

Maar een wereldramp kan ik die eigenschap nu ook weer niet vinden. Hij is zoals hij is. (Echt veranderen zal hij toch niet) Hij is niet perfect, heeft zijn fouten. Net zoals dat ik stik van de fouten.
Jij niet dan?
Mijn man is werkelijk een hele lieve vader, op zijn minpunten na.

Het kind leren dat zijn vader wel van hem houdt, maar nogal vergeetachtig en nonchalant is en dat het prima is als hij hem dan ergens aan herinnert. Eventueel gelardeerd met eigen, komische ervaringen.
Het is al lastig om tijdens een relatie een volwassene te veranderen, laat staan dat je dat na een scheiding nog kunt doen. Al denk je ook dat je alle gelijk van de wereld hebt.

Tsjor

Loslaten

Helaas kun je niets veranderen aan gedrag van je ex. Als mijn dochters moeite hebben met zijn reacties en mij bijvoorbeeld laten zien wat hij heeft geappt, dan vraag ik hoe zij zich hierbij voelen en wat zij ervan vinden.
En dat ze dat dus aan hem moeten vertellen.
Ik geef geen oordeel, want ik heb niets met hun relatie te maken.

Er vindt wel systeemtherapie plaats; dochters gaan hier vaak samen heen. Ik ben deze week ook geweest. Therapeut zei tegen mijn dochters dat ze misschien wel onder ogen moeten zien dat ze nooit van hun vader zullen krijgen wat ze nodig hebben, en dat dit voor hen ook een rouwproces is. Ik vond dit wel heel confronterend. Ik gun hen een goede relatie met hem, maar ik ben bang dat hij hier niet toe in staat is. Hopelijk verandert hier nog iets in.

Moederziel

Ik snap je post niet zo.
Als je goed hebt kunnen lezen dan bedoelde ik te zeggen dat deze 'tekortkoming' bij mijn man iets is waar hij weinig vat op heeft/ lijkt te hebben. Hij krijgt er feedback genoeg over;) en vindt het zelf ook vervelend maar al met al verandert dat weinig aan de zaak.

Waarom zou dat anders zijn na een scheiding?
Sterker nog, mochten wij 'pijnlijk' scheiden, lijkt me dat een ultiem moment om tekortkomingen meer op voorgrond te laten komen.
Uiteraard kost het energie om zwakke punten van jezelf aan te pakken en uiteraard lukt dat in stressvolle situaties minder goed.

Dit lijkt me een gegeven. Waar je niet omheen kunt.

Verder vind ik je ongezond meegaan in gevoeligheden van je kinderen.
Mijn kinderen zijn hypergevoelig dus weet er alles van.
Dat ze geen 'pijnlijke scheiding ' doormaken zegt jou verder trouwens helemaal niets over het leven van mijn kinderen of hun behoefte aan bevestiging, dus oordeel daar aub niet over.

Dat kinderen bij een pijnlijke scheiding extra bevestiging nodig hebben vind ik een betwistbare stelling en het lijkt me niet verstandig daar bij voorbaat sterk van uit te gaan. Je zou daarmee ook juist het onveilige vd situatie kunnen benadrukken.
Ook vraag ik me af in hoeverre eea verweven zit met je eigen gevoel van onveiligheid en behoefte aan bevestiging.

Vergeet ajb niet dat jij verlaten bent en niet je kinderen.

En leer je kinderen ajb dat het OKE is om fouten te maken en imperfect te zijn. Want weet je, ook je kinderen zijn écht niet perfect. Dan leren ze tenminste dat ze goed zijn zoals ze zijn, met al hun tekortkomingen. Dus als papa er mag zijn, mogen zij er ook zijn...

En eerst dan?

Toen vader nog bij de kinderen woonde, was hij toen wel de vader die hen kon geven wat ze nodig hadden?
Er is veel aan de hand, met name op financieel gebied en daardoor ook op het gebied van huisvesting, waardoor een soepel lopende overgang van huwelijk naar scheiding in jouw situatie lastig is.
Voor degene die vertrekt is het ook niet gemakkelijk en soms is het dan gemakkelijker om even alle schapen achter je te verbranden. Niet omdat je niet van de kinderen houdt, maar omdat je juist wel van ze houdt, weet wat het voor hen betekent, het niet kunt veranderen en daar pijn van hebt.
Toen mijn kind op 10-jarige leeftijd aan de andere kan van het land ging wonen vanwege een opleiding belde ik elke dag naar hem. Hij vroeg om dat niet meer te doen, want zo'n telefoontje herinnerde hem aan thuis en dat deed hem pijn. Vanuit die achtergrond kan ik me voorstellen dat een vorm van kontakt met je kinderen, terwijl je weet dat je op dat moment niets voor ze kunt betekenen, dat dat pijn doet en dat je dat vermijdt.
Hopelijk is dat tijdelijk en kan er weer iets veranderen als vader een eigen onderkomen heeft en dan de kans krijgt om een goede relatie op te bouwen met zijn kinderen in zijn nieuwe leven. Het leven is nog lang.

Tsjor