Zoon is zich niet bewust van vader

annej

op zich kan je het natuurlijk simpel en low key houden.
kind hoeft van niets te weten.
en als vader aan de hand van uitslag actie wil, dan zij het zo.
als je nu niet iets doet met dna, krijg je het misschien als boomerang terug als kind ouder is.
gr Angela

Wel weten angela

Ik zou het wel vertellen. En misschien zelfs de vaderdagwerkjes opsparen.
Aangeven dat vader ontmoeten later kan als zoon zelf groter is, 16 of zo, omdat vader de handen vol heeft aan zichzelf, soms is dat zo.
Maar uit eigen initiatief een bewezen lastig heerschap opzoeken met een kind is een risico waar je zin in moet hebben.
Daarna kun je nog in vechtscheidingsachtige toestanden terechtkomen als stroef of slecht verlopende omgangsregelingen, gezagskwesties over paspoorten of schoolkeuze, hulpverlening. Hoeveel gedoe heb je over zodat je kind zijn vader kent?

Dankjewel alweer :)

Dankjewel voor al jullie visies!

Alle situaties zijn natuurlijk anders en mensen hebben ook allemaal andere idealen en ideeën over wat het juiste is. Ik heb tijdens mijn zwangerschap aangegeven dat een test prima was, ivm met schoonouders die dat eisten.
Maar aangezien mijn ex dat niet nodig vond ivm geen twijfels en ikzelf weet wat de uitslag zal zijn, ga ik het niet nog doen na 6 jaar. Ik heb ook geen bewijs nodig voor mijn zoon later, aangezien ik enkel een foto van ex hoef te laten zien en dan is het wel duidelijk wie de vader is. Een DNA test heeft geen enkele meerwaarde in zijn geval en ben er ook absoluut niet bang voor dat mijn zoon twijfels heeft over zijn afkomst omdat ik dat 3,5 jaar geleden geweigerd heb.

Ook ga ik geen contact zoeken voor een omgangsregeling, hii heeft 6 jaar geleden handvatten gekregen van mij dus heb ik hem halverwege ontmoet. De andere helft is zijn verantwoordelijkheid en aangezien dat niet wordt ingevuld heb ik dat op mijn eigen manier moeten doen, met familie en vrienden om een leuke sociale kring te hebben. Mijn vader is de persoon die hier alles in huis doet en de nodige 'mannendingen' met hem doet, dus hij is al de trotse eigenaar van 5 vaderdagwerkjes en dat zou ik hem ook niet af willen nemen na alle liefde, tijd en moeite.

De twijfels liggen bij mij alleen bij, wanneer en hoe moet ik het langzaam vertellen of juist wachten totdat hij zelf met vragen komt

toch jammer

Ik vind het toch jammer dat je zo kriegelig reageert op Tsjor. Ze heeft namelijk echt een punt.
Jij geeft aan dat je ex nooit zijn verantwoording heeft genomen ten aanzien van je zoon, maar dat is niet waar. Je ex heeft zich wel degelijk een keer aan de deur gemeld, alleen had hij er een voorwaarde aan verbonden. Je vond het feit dat hij om een DNA test vroeg vernederend en kwetsend en hebt daarom de deur weer dichtgegooid. Je was boos dat hij kennelijk twijfels heeft of hij de echte vader is. Daar kun je boos over zijn, maar daarmee heb je je zoon niet echt geholpen.
Ik heb het idee dat je eigenlijk liever niet wenst dat je zoon zijn vader leert kennen, terwijl er wel gemeenschappelijke vrienden zijn en je zelfs nog tot voor kort tegen je ex aanliep. Als je zoon later verneemt dat hij zijn vader dus eigenlijk al had leren kennen via gemeenschappelijke kennissen, kan dat ook als een boemerang tegen je werken.
Ik begrijp volledig de wrevel die je tegenover je ex hebt, maar in mijn ogen had de vraag niet moeten zijn; hoe vertel ik ooit mijn kind over zijn vader? Maar; hoe zorg ik ervoor dat mijn zoon een band krijgt mijn zijn vader. Nu voer je aan dat je ex geen initiatief neemt en zie je dat als bewijs dat hij dus ook niet geïnteresseerd is. Je kunt ook proberen om je eigen gevoelens opzij te zetten en in het belang van je zoon proberen opnieuw contact te leggen met je ex. Als van beide kanten niemand beweegt en de ander blijft verwijten dat hij/zij niks doet, gebeurt er namelijk nooit wat.
Daarnaast werp je wel degelijk een drempel op voor contact van je ex met je zoon, want het mag alleen via een intermediair of via de rechter. Dat is voor een eerste contact wel een zware eis. Zolang hij je niet heeft mishandeld of iets dergelijks lijkt me dat wat onnodig. Het geeft eigenlijk een beetje aan dat je zelf emotioneel nog steeds over de breuk en de wijze van zijn handelen heen bent om er op een afstand naar te kunnen kijken.
Sorry, als dit allemaal wat hard gesteld is, maar ik denk oprecht dat je niet handelt in het belang van je kind, maar in het belang van jezelf.

In het belang van zoon

In het belang van mijn zoon heb ik besloten om hem niet weg te brengen naar een vader die niet geïnteresseerd is. Ik weet dat er veel moeder zijn die inderdaad hun uiterste best doen om een omgangsregeling zo vol te houden en dat keur ik ook niet af en als dat goed voelt dan is dat het juiste. Echter zie ik het anders in onze situatie en is mijn gevoel erover goed. Een vader is iemand die een band wil opbouwen met zijn kind en daar zijn eerste prioriteit van maakt.

Zoon mag zijn vader leren kennen als hij daar later mee komt, dat zal ik steunen en absoluut niet tegenwerken omdat iedereen wil weten waar hij of zij vandaan komt. Ze hebben elkaar nooit gezien via gemeenschappelijke vrienden, omdat mijn zoon daar niet bij was, en zij geven ook aan dat hij niet met zoon bezig is en dat zij niet snappen dat hij niet meteen contact heeft gezocht met huisarts zodat we tot een gesprek en omgang konden komen.

Één keer in 6 jaar tijd, na 2,5 jaar krijg ik een brief in de brievenbus, waarin hij een test eist, en evt omgang en prive overleg daarover en anders dan kreeg ik de rechter over me heen. Hij weet dat ik niet in gesprek ga met hem zonder tussenpersoon, daar heb ik goede redenen voor en dat is hem ook bekend, dus ik heb het afgewezen en hem inderdaad naar de rechter doorgewezen zoals hij van plan was. Ik mag de brief niet afkeuren enkel omdat er een voorwaarde aan verbonden was, maar ik zou wel een omgangsregeling moeten afspreken zonder dat ik de voorwaarde van een tussenpersoon voor het overleg mag vragen? (Overigens heb ik het afgewezen vanwege het prive overleg, niet vanwege mijn gevoel over de DNA test)

Het feit dat hij weet dat hij rechten heeft en weet welke weg te bewandelen is heeft hij dat niet gedaan. Dat mag, dat is zijn keuze en hij zal daar mee moeten leven. Wie weet dat hij op een gegeven moment anders besluit en dan is de deur nog altijd open, maar ik ga niet trekken aan een dood paard.

Sorry als ik misschien bozig overkom in bovenstaande. Het is gewoon lastig om je verhaal goed duidelijk neer te zetten enkel in tekst :)

Luthien

Ik snap je wel. Op een gegeven moment houdt het gewoon op. Als hij er echt belang bij had dan was hij allang in actie gekomen.
Toen mijn oudste kinderen klein waren hadden we nog wel contact met hun vader maar dat iniatief moest steeds van mijn kant komen. In het begin was hij nog wel belangstellend maar steeds meer moest het gebeuren volgens zijn voorwaarden. Uiteindelijk ben ik steeds meer het iniatief bij hem neer gaan leggen en toen is het op een gegeven moment eigenlijk gestopt. Wel hebben we door de jaren heen wel af en toe brieven uitgewisseld. Ik was hem soms ook een paar jaar kwijt maar als ik hem weer op het spoor kwam dan stuurde ik hem foto's van de kinderen. Daar reageerde hij dan wel op naar mij toe. Een paar keer heeft hij aangegeven dat hij de kinderen wel wilde zien. Ik zei tegen hem dat dit dan niet vrijblijvend kon zijn. Hij had ze al jaren niet meer gezien dus dan kan je niet een keer aan komen waaien en dan weer jaren niks van je laten horen. Ik heb hem dus ook verboden om hier langs te komen. Ik heb ook aangegeven dat hij naar de rechter kon stappen of dat we samen naar een mediator konden gaan om te kijken hoe we het contact zouden herstellen. Dat wilde hij nu ook weer niet. Het moest allemaal op zijn voorwaarden. Dus dat heb ik ook afgewezen. Blijkbaar wilde hij niet graag genoeg want anders had hij echt wel meer moeite gedaan.
Afgezien van de brief correspondentie heeft hij geen contact meer gehad met ons totdat de kinderen allang volwassen waren. Nu heeft mijn dochter heel sporadisch contact met hem en mijn zoon helemaal niet meer (ze hebben elkaar wel enkele malen gezien). Het is zoals het is. Het is jammer want het had anders kunnen gaan.

Maar je kan inderdaad verwachten van iemand die zijn kind wil zien dat die persoon er moeite voor zal doen. Je wil tenslotte weten hoe graag hij zijn zoon echt wil zien en of hij moeite zal doen een blijvend contact te leggen.

Een DNA test zou mijn eer ook te na zijn.

bij nader inzien

Bij nader inzien ben ik het wel eens met reactie van Angela. Stuur je ex een bericht dat je het prettig vind als je zoon weet wie zijn vader is en dat je daarom graag instemt met een DNA test als hij dat zo belangrijk vindt. Als je ex daadwerkelijk omgang met je zoon wil, dan zou ik nog wel goed nadenken hoe dat ingekleed gaat worden. Een kind wordt niet per se gelukkiger van een ouder die sporadisch geinteresseerd blijkt te zijn. Maar dat is voor later.

Eerst je zoon informeren

Niet te langzaam, gewoon duidelijk voor een zesjarige.
Want natuurlijk vragen anderen naar zijn vader, als hij ergens gaat spelen kan de ouder van vriendje vragen hoe zijn vader heet. Hij heeft het alleen jou nog niet gevraagd.
En als je hem dan informeert hoe zijn vader heet, dat hij ergens anders woont en zo, dan komt vanzelf de vraag: hoe ziet mijn vader eruit. En dan geef je hem een foto.

Als je zoon nieuwsgierig is naar zijn vader, dan zou je contact kunnen leggen met de vader Stuur een foto van je zoon. Dat is waarschijnlijk voldoende 'bewijs'. En dan wachten jullie af wat er gebeurt.

Of zoon heeft voldoende aan de informatie en wil voorlopig niets.
Maar dan weet hij wel wie zijn vader is, waar hij woont en kan hij zelf bepalen wat hij aan anderen wel of niet vertelt.

Alleenstaande moeder

Wellicht te laat, maar beter te laat dan nooit. Ik heb jouw samenvatting gelezen. En jouw verhaal is heel duidelijk en helder.

Ik ben zelf alleenstaande moeder. Kind is nu 23 en woont op kamers in delft ivm studie tu.
Ik heb hem alleen opgevoed en ik ben trots zoals ik het heb gedaan, baan en moederschap.

Zijn vader is bij elkaar opgeteld een jaar in beeld geweest. Ondanks mijn boosheid en verdriet heeft mijn zoon altijd contact met zijn vader mogen houden. Bellen met verjaardag, vaderdag enz. Ik heb mijn zoon gestimuleerd om contact te houden en nooit beïnvloed met mijn ervaring.

Toen hij oud genoeg was ging hij uiteraard vragen stellen. Ook die vragen heb ik geprobeerd objectief en zakelijk te beantwoorden. Totdat hij zelf erachter kwam / inzag dat zijn vader hem continu in de steek liet en in het contact moeder voor vader belangrijker was dan het contact met zoon.
Sindsdien heeft mijn zoon nooit meer contact opgezocht met zijn vader.

Wel zie ik aan mijn zoon de pijn en boosheid van afwijzing tegen zijn vader. Want geen enkel kind wil afgewezen worden. En geen enkel kind begrijpt helemaal waarom een ouder zijn/haar kind afstoot.
Ik hou zielsveel van mijn kind. En wat mij is overkomen heeft wel invloed gehad op mijn zoon zonder dat hij erom heeft gevraagd.

Als we t er soms over hebben dan blijf ik aangeven dat ik geen spijt heb voor het krijgen van hem maar wel spijt dat die man zijn vader is. Want als ik t had kunnen voorkomen dan had ik zeker mijn zoon de pijn bespaard.

Kortom: je kind zal altijd willen weten wie zijn vader is om wat voor reden dan ook. En de ene ouder heeft niet altijd het recht om informatie over de ander ouder to een kind te onthouden.
Geef je kind de liefde en begrip mee voor de motieven van een ander, maar laat een kind haar/zijn eigen oordeel vormen naar eigen ervaring.