Zoon is zich niet bewust van vader

Zo laten

Je kind vraagt er niet naar. De vader vraagt niet naar zijn kind. Tenzij er een directe aanleiding is zou ik de hele situatie zo laten zoals die is. Hooguit kun je een open houding naar je kind aannemen zodat hij weet dat hij met vragen altijd bij je terecht kan.

Ik zou het wel bespreken

Ik heb hier zelf geen ervaring mee, maar wil wel even meedenken. Ik heb gemerkt dat kinderen met vragen kunnen zitten, of zich bezig kunnen houden met onderwerpen zonder dat je dat als ouder door hebt. Ook niet als je er gespitst op bent. Een klein voorbeeld is Sinterklaas: toen ik mijn dochter op de hoogte stelde van het feit dat hij niet bestond, bleek ze zich allang allerlei dingen te hebben afgevraagd. Dat, terwijl ze op ons overkwam als een sterke believer.
Toen ik mijn zoon recent een diagnose heb moeten meedelen, bleek hij zich (ook alweer erg onverwacht) al anders dan anderen te hebben gevoeld. Zonder daar ooit blijk van gegeven te hebben.

Dit zijn natuurlijk heel andere situaties, maar het geeft voor mij aan dat je toch niet altijd zicht hebt op wat je kinderen bezighoudt.
Daarbij opgeteld dat ik dit (wie is mijn verwekker?) een heel belangrijk onderwerp vind, zou ik er zelf voor kiezen het toch ter sprake te brengen. Dan weet je kind in elk geval dat het met vragen hierover bij je terecht kan. En ik denk: hoe ouder hij is wanneer je het hem vertelt, hoe meer hij het gevoel zal hebben dat je iets voor hem achter hebt gehouden. Andersom: hoe jonger hij is wanneer je het hem vertelt, hoe gewoner het wellicht voor hem zal zijn/worden. Hij heeft óók een vader, maar die is niet in zijn leven. Zo is het nu eenmaal. Ik zou dan ook proberen het gesprek niet een al te zware emotionele lading te geven (“schat, ik moet je wat vertellen”). Gewoon, bijna langs je neus weg eens polsen of hij zich nooit afvraagt waar zijn vader is, zoiets?
Misschien (ik vul ff in) ben je bang dat je zoon zich afgewezen voelt omdat zijn vader geen interesse toont? Daar kun je vast wel een reactie op bedenken. Bijvoorbeeld dat hij misschien een heel ingewikkeld leven heeft en geen ruimte heeft om zijn verantwoordelijkheden te nemen? “Maar hij weet niet wat hij mist” zeg je dan en je knuffelt je zoon nog eens.

tenzij

...Er vreselijke dingen zijn gebeurd, vind ik dat je je zoon iets heel belangrijks onthoudt! Jij vindt misschien alleen jouw eigen mening over de situatie belangrijk, maar er is ook een vader die hoe dan ook een rol verdient.
je zoon zal het je later kwalijk nemen, zeker als hij weet dat jij het afgenomen hebt. Nu is hij gemakkelijk om de tuin te leiden maar dat is geen eerlijke manier.

Uitleggen

Ik zou het denk ik wel vertellen maar erbij zeggen dat als hij 16 jaar is dat je hem wil helpen contact te zoeken. Ik zou mezelf wel beschermen. Onvoorspelbare vaders wil je ook niet in jou leven en het leven van je kind. En nu is er geen contact en dat wil je graag zo houden.

Dank jullie voor de reacties!

Dank jullie wel voor de reacties! Daar kan ik zeker weer wat verder mee.

Ik ben zelf altijd erg open naar mijn zoon toe, dus ik kan het zeker voorzichtig aankaarten. En inderdaad, ik ben bang dat hij het als een afwijzing zal opvatten. Het is lastig in te schatten hoe een kind daar inderdaad op zal reageren. Maar langzaam vertellen over afkomst is natuurlijk ook belangrijk voor de ontwikkeling. Toen hij jonger was had ik echter het idee dat hij op deze leeftijd wel met vragen zou zijn gekomen, Sinterklaas heeft hij namelijk wel al ontmaskerd!

Sowieso ben ik van plan hem in de toekomst te helpen met contact zoeken als hij benieuwd is naar zijn afkomst. Dit als hij wat ouder is en ook goed stevig in zijn schoenen staat.

Verder wil ik nog even benadrukken dat als mijn ex naar de rechtbank was gegaan voor een omgangsregeling, dat ik daar gewoon aan mee zou hebben gewerkt. Echter zijn verzoek om een test en een onderling overleg zonder toezicht, nee dat zou ik niet meer kunnen opbrengen door de sfeer in de relatie, vandaar dat ik aangegeven heb dat hij het officieel zou moeten doen. In 6 jaar tijd heeft hij niet de moeite genomen om die verantwoordelijkheid te nemen.

Ik heb geen zin om me te verdedigen al doe ik het nu wel. Maar het adres van mijn zoon en mij was hem bekend, onze gezamenlijke huisarts die het gesprek in begin wilde begeleiden, alle opties waren er. En hij heeft gekozen er niks mee te doen, hij heeft de rol niet willen hebben. En ja, dat doet me voor mijn zoon veel pijn, maar dat is helaas nou eenmaal hoe het is. Ik wil alleen maar weten hoe ik mijn zoon daarin het beste kan begeleiden, want daar ligt mijn prioriteit.

niet bewust of

Kan zijn dat je zoon aanvoelt dat het voor jou een lastig onderwerp is en dat hij er daarom niet naar vraagt.
Ik kreeg een keer een vraag van een kind van gescheiden ouders of ik nog wist hoe zijn vader eruit zag. Hij durfde het niet aan zijn moeder te vragen.

AnneJ

Oh, wat schrijnend....

Dat zou natuurlijk ook nog kunnen, dat je zoon aanvoelt dat het een gevoelig onderwerp is.

Je hoeft je echt niet te verdedigen hoor, Lúthien, ik snap heel goed dat je ermee worstelt.

Als het vaderdag is

Wat doet je zoon op school als er werkjes voor vaderdag worden gemaakt? Zegt hij dan dat hij geen vader heeft? En voor wie maakt ie dan iets? Misschien kun je er zo een beetje op inspelen? Maar wat moet je zeggen...ja, je hebt een papa,maar hij wil niet langskomen???
Lastig hoor...ik denk even mee...

Waarom geen contact

"Maar wat moet je zeggen...ja, je hebt een papa,maar hij wil niet langskomen???"

Ik weet niet of Lúthien weet wat voor een leven de vader in kwestie leidt. Zo te lezen (nul contact) denk ik van niet. Dan kun je denk ik volstaan met een algemeen verhaal over mensen die een moeilijk leven hebben/het moeilijk vinden ruimte te maken voor anderen/niet hun verantwoordelijkheden nemen en om die reden geen rol spelen in het leven van hun kind? En dat je dénkt dat zoiets hier ook aan de hand is. Maar dat je het niet zeker weet, want er is geen contact. Het antwoord: Ik weet het niet: is óók een antwoord voor je zoon.
En dit hele verhaal dan aangepast aan zijn leeftijd natuurlijk, hij is pas zes. Maar de boodschap: sommige mensen hebben het moeilijk in het leven, kan een zes-jarige prima begrijpen. En het is in wezen ook een neutrale boodschap, wat me prettig lijkt. Een kind wil niet horen dat zijn vader een egoïst is. Die conclusie kan hij, indien van toepassing, later zelf wel trekken.

Als je het op die manier vertelt, weet je kind ook zeker dat het niet aan hem ligt: er is iets in het leven of karakter van zijn verwekker waardoor hij geen actieve rol in zijn leven speelt. Dat was met ieder kind gebeurd dat hij verwekte, dat heeft niets met je zoon zelf te maken.

Maar inderdaad: wat doet hij op vaderdag, had ik niet eens bij stilgestaan? Dat moet wel een moment zijn waarop hij zich er bewust van is dat die ontbreekt.

Zeggen

Ik zou niet zeggen wil niet, maar: " kan niet in je leven zijn nu. Waarom weet ik niet." Je weet niet of hij niet wil.

Als je het gesprek aangaat met je kind, wees dan ook eerlijk als de vraag komt of hij papa mag zien en kijk dan of je iets kan regelen. Al is het een ontmoeting in de plaatselijke speeltuin.

Ik ken iemand die haar ex om allerlei nare en terechte redenen niet meer in huis liet komen. Kind mocht ook niet naar ex toe, ook om terechte redenen (lang verhaal kort:misbruik) maar kind zag vader soms op straat, vader melde dan bij moeder dat hij kwam. Kind ging naar buiten, maakte een praatje en dat was het.

eerlijk zijn.

Ik zou er gewoon eerlijk in zijn en vragen of hij zich weleens afvraagt wie zijn vader is. En als hij dat zegt zou ik gewoon eerlijk zeggen dat je bij zijn vader weg bent gegaan en dat hij wel contact met hem wilde maar dat je dat voorlopig hebt afgehouden.

Ik vraag me af of de vader niet de gedachte had, "als ze niet wil meewerken aan een dna test zal het vast niet van mij zijn" want ja dat is vaak de gedachte he.

Ik kan mijn stukjes nog altijd niet kort houden :')

Wat een reacties weer, fijn!

We hebben nog 5 jaar in dezelfde stad gewoond en we hadden ook wel overlappende vriendenkringen. Daardoor weet ik wel veel over zijn leven, mensen willen je namelijk altijd vertellen wat je ex doet en hoe je daarop reageert. Hij is gewoon verder gegaan met z'n studentenleven en dat is dat nog altijd zo. We zijn wel eens op dezelfde verjaardagen of feesten geweesten dan negeren we elkaar of ik krijg dingen naar m'n hoofd gegooid. Daarom en ook om andere dingen tijdens de relatie wil en kan ik ook niet meer prive omgaan met hem, en dat ik altijd een tussenpersoon zou willen, huisarts/rechter/etc. Ik heb vrede met het verleden, maar ik kan het niet aan om er nogmaals in mee te gaan.

DNA test is niet reëel en dat weet hij ook, we woonden samen en waren ook altijd bij elkaar, dezelfde vrienden, dezelfde activiteiten. Waarom dan wel? Ik voelde me in ieder geval vernederd bij de gedachte dat ik die test zou moeten doen, en dat is de enige reden die ik kan bedenken, maar ik weet het niet zeker.

Uiteraard was ik in het begin verdrietig/kwaad/teleurgesteld toen de relatie over was, maar het gaf zoveel rust, kon weer echt genieten, dat ik dat naast me neer heb gelegd. Ik heb een geweldige zoon, en dat is me alles waard geweest. Dus gevoelig is het niet meer qua gespreksonderwerp, kan er ook rustig over praten dus spanning voelt hij denk ik niet. Maar weten doe ik het niet zeker nee, dus luchtig over beginnen is misschien een goed idee, mocht hij het toch in z'n hoofd hebben. Ik vind het stukje van Anneque ook wel erg duidelijk en niet zwaar klinken, dankjewel! Ik wil gewoon niet dat hij denkt dat het aan hem ligt dat ex nooit geen contact heeft opgenomen, maar ik wil wel dat we er gewoon over kunnen praten. En zoon is wel altijd erg scherp in gesprekken, dus ik verwacht dat hij er zeker wel veel vragen bij gaat stellen als het gesprek op gang komt.

Als ik had geweten dat het zo prettig was om je gedachtes kwijt te kunnen op een forum, dan was ik niet zo lang een meelezer gebleven

Vaderdag

Over Vaderdag, hier op school zijn er meer gezinnen waarbij er geen contact is met de vader. Dus bij de kennismakingsgesprekken in het beginnen het schooljaar wordt overlegt voor wie het werkje gemaakt wordt. Opa's, ooms die in beeld zijn bij het gezin bijvoorbeeld. Zo wordt het ook gebracht richting de kinderen, een waardering voor het mannelijke voorbeeld. (Uiteraard op kinderniveau uitgelegd.) Zo gaat het ook met Moederdag trouwens, als er geen moeder in beeld is. Indien een van de ouders overleden is word het werkje overigens meestal geplastificeerd zodat het evt. naar het graf kan worden gebracht. Maar eigenlijk is alles in overleg mogelijk met de juf/meester.

Even een kanttekening: Mocht het zo zijn dat er geen contact is met vader of moeder, terwijl deze dat wel graag wenst en deze op school aangeeft informatie te willen (daar heb je immers als ouder meestal recht op, ook al wordt het contact bijv. tegengehouden) dan wordt het wordt het werkje toch voor vader of moeder gemaakt en kan deze dat ook op komen halen. Dat wordt ook gemeld aan de ouder die het kind verzorgd, dat mocht de vader of moeder die geen contact heeft zich melden daarvoor, dan wordt het meegegeven, want het is in oorsprong nou eenmaal moeder of vaderdag.

Hoe wordt het op andere scholen dan eigenlijk gedaan?

Toch jammer

Er zijn een aantal dingen geweest die je had kunnen doen en niet hebt gedaan. Dat is toch jammer. De DNA-test bijvoorbeeld. je weet op voorhand wat de uitslag zal zijn, je voelt je alleen beledigd. Nou ja. er zijn ergere dingen in het leven. Je had dan een stevig bewijs in handen gehad, waarmee alle discussies over vaderschap de wereld uit waren geweest. En hij had omgang kunnen hebben, je kind was toen een jaar of 4, dus dat was mooi geweest.
Dat jij en je ex niet met elkaar overweg kunnen is duidelijk. je hebt wel een kind met hem gekregen. en als hij de vader is dan blijft hij de vader, ook nadat je zelf weg bent gegaan bij hem.
Ik vind het ook jammer dat je de gesprekken niet bent aangegaan. je bent angstig en ik denk dat je denkt dat je daar goede redenen voor hebt. Maar angst zou niet je leidraad moeten zijn. Je kunt je wapenen tegen je eigen angst en toch stappen zetten. Ik lees niet dat hij veroordeeld is voor geweldpleging of iets dergelijks.
Ik ben even kritisch, maar dat komt ook omdat ik altijd een beetje wantrouwig wordt als iemand één kind heeft en daarmee een fijne relatie heeft en een fijn leven. Ik word daar benauwd van: een kind dat er is voor moeder, waar geen broertjes of zusjes bijkomen, geen andere volwassene (vader). Het zou mij verstikken. Nou ja, ik vind het dus zelf altijd belangrijk dat kinderen wel weten wie de vader is en dat zij zelf de kans krijgen om een eigen relatie op te bouwen met hem. Als moeder zou ik alles doen om dat te stimuleren. en dan weet ik ook van angst, en geweld etc. etc. Ik ben absoluut niet naïef of onwetend op dat gebied.

Dus ga even een stap terug, zet je eigen gevoel van vernedering opzij, zo relevant is dat niet. Laat de DNA-test doen in overleg met je ex en zorg dat er een omgangsregeling komt.

Tsjor

tsjor, jammer?

Ik houd ook graag van een tegengeluid. Maar om nu te stellen dat TS de omgang heeft geblokkeerd vind ik wel erg welwillend tegenover vader. Ik krijg uit verhaal van TS niet de indruk dat de vader enige moeite heeft genomen om betrokken te raken bij het leven van zijn kind. Hij had wellicht huisarts/ gemeenschappelijke vrienden kunnen inschakelen om in gesprek te raken met TS
Maar hij eist alleen een DNA test. Waarom moet TS nu een omgangsregeling gaan eisen bij haar ex. Die heeft het er al 3,5 jaar niet meer over gehad. Waaruit leid jij af dat de ex van TS nu opeens wel geinteresseerd is in zijn kind?

en tsjor

"Ik word daar benauwd van: een kind dat er is voor moeder, waar geen broertjes of zusjes bijkomen, geen andere volwassene (vader). Het zou mij verstikken" Ik vind dat nogal insinuerend naar alleenstaande ouders die om welke reden dan ook geen andere volwassen ouder hebben voor hun kind.
Jij hebt ervaring op gebied van omgang kind met een ouder waar angst of geweld een rol speelt, ik vind het heel goed dat jij daar overheen bent gestapt. Maar of dat hetzelfde is als omgang met een niet geinteresseerde vader, betwijfel ik. Ik heb in nabije kring gezien wat het doet met kinderen als ze omgang hebben met een nauwelijks geintereseerde vader( (inderdaad omdat moeder oprecht dacht dat dat heel goed zou zijn). Dat kan heel pijnlijk zijn kan ik je verzekeren.

Even kritisch kijken :)

Een kritische blik is nooit verkeerd, dankjewel

Er zijn wel degelijk gesprekken geweest tijdens de relatie in de hoop om dingen te veranderen, echter altijd voorden maar nooit daden. Aan een dood paard kun je niet trekken, en aangezien het appartement op zijn naam gehuurd was ben ik inderdaad zelf weggegaan. Mijn ex heeft daar op gewacht, want op straat zetten vond hij zielig, gaf hij aan per sms toen hij zag dat we verhuisd waren. Dus de eindigheid van de relatie was bij beiden een feit. Ik heb ook aangegeven dat onze huisarts, die bekend was met de situatie, wilde bemiddelen in de situatie. Dus de mogelijkheden voor gesprekken waren er gewoon, maar hij heeft er toen voor gekozen om verder te gaan met zijn leven.

Zoals ik al aangaf, kritisch zijn is goed, en probeer ook zo naar mezelf te kijken. Maar ik kijk daarom ook kritisch naar anderen. En mijn ex is een volwassen man, die zelf verantwoordelijkheid kan nemen indien hij zijn kind wil zien. Ik ga niet vragen om een omgangsregeling, om vervolgens mijn kind weg te brengen naar iemand die zelf geen interesse heeft. Het is belangrijk om je afkomst te kennen, daar ben ik het helemaal mee eens, maar je het is ook belangrijk om een omgeving te hebben die in je geïnteresseerd is en ook verantwoordelijkheid voor je wil nemen.

Het enige wat ik wel jammer vind is dat je mijn zin 'hechte band en fijn leven.' hebt geïnterpreteerd alsof ik mijn kind verstik in deze gezinssituatie. Als ik wel meerdere kinderen had gehad, of wel een relatie had, zou ik ook een hechte band willen hebben met kind/kinderen. De situatie is nou eenmaal zo, helaas nog niemand tegen het lijf gelopen, maar dat wil niet automatisch zeggen dat alleenstaande moeders automatisch 'een kind voor de moeder' maken. Ik ben er voor mijn zoon, en niet andersom. Daarnaast is er een grote familie om hem heen, en heb ik regelmatig vrienden en vriendinnen met kids over de vloer, dus mijn zoon is zeker niet alleen.

Misschien kwam het zo over in mijn verhaal, dus hopelijk heb ik het zo iets verduidelijkt

de andere familie

beste Luthien, zou de andere familie (bijvoorbeeld de andere grootouders) niet verdrietig zijn om het gebrek aan contact? Zou het niet fijn zijn als je kind eens op bezoek kon bij de andere opa en oma, of liep dat in de tijd dat jullie een relatie hadden ook niet goed?

Een andere kant

We horen alleen maar één kant van een verhaal en dat is ook niet erg. Maar ik probeer me dan wel eens voor te stellen wat er aan de andere kant zou kunnen spelen. Waarom vraagt iemand na 2,5 jaar een DNA-test aan, bijvoorbeeld. Dan is iemand toch bezig geweest met het kind, maar blijkbaar wel met een andere vraag, een andere constructie en een andere conclusie. Als die test dan geweigerd wordt, wat zou dat dan betekenen. Stel je nu eens voor dat de vader echt, in zijn eigen gedachten, reden heeft om te twijfelen aan het vaderschap. En moeder weigert een dna-test. Dan zou het kunnen zijn dat vader denkt: zie je wel, het is mijn kind niet, maar moeder wil dat niet bevestigd zien. Dan is er geen sprake van een vader die niet geïnteresseerd is. Dan hebben gesprekken bij een huisarts of met maatschappelijk werk of wie dan ook geen zin, want niemand kan uitsluitsel geven over de vraag of vader echt de vader is.
Stel je nu eens voor dat Luthién 'ja' had gezegd: het is goed, er komt een DNA-test en op basis daarvan gaan we een omgangsregeling treffen. Wat zou er dan verloren zijn?
Nu worden er 'aanvullende eisen' gesteld: ja, hij heeft het wel gezegd, maar dan had hij door moeten zetten, naar de rechter moeten gaan, meer moeten aandringen etc. Tsja, wat moet je doen om een eventueel vaderschap te 'verdienen'?

En ja, ik krijg het inderdaad dan benauwd van het antwoord dat Luthiën gaf op de vraag naar DNA-test en omgang: 'Gezien het feit dat mijn zoon en ik inmiddels een fijne en stabiele situatie hadden met z'n tweeën heb ik aangegeven dat die behoefte er niet was, maar dat hij altijd vrij was om naar de rechter te gaan als hij dat wilde'.

Het is erg afhankelijk van de situatie: waren Luthiën en ex getrouwd? Is het kind erkend? Dat maakt allemaal verschil. Het kan namelijk zijn dat ex juridische informatie heeft ingewonnen en ontdekt heeft dat het 'ga maar naar de rechter' geen reële optie is, omdat een vaderschapstest aanvragen alleen maar kan met toestemming van de moeder (of het kind). In zijn ogen weigerde moeder de test, dus zou het ook via de rechter niet lukken. Misschien hebben vrienden of familie hem wel aangeraden om het maar te laten rusten (slecht advies, maar komt bvaker voor: "laat het los").

Ik kleur het allemaal gigantisch in, het kan best heel anders zijn. Maar zo'n scenario is ook mogelijk. Ik heb ooit te maken gehad met iemand die getrouwd was vanwege een zwangerschap, ervan overtuigd was dat hij de vader was, maar na een scheiding en in een nieuwe relatie ontdekte hij dat hij onvruchtbaar was. Niet tijdelijk, maar echt, structureel. Hij betaalde jarenlang voor een kind (moeder weigerde omgang), waarvan hij nu zeker wist dat het niet zijn kind was. Advocaat gaf verkeerd advies, waardoor hij te laat een DNA-test aanvroeg. Had binnen een jaar gemoeten. Moeder weigerde medewerking. Vader stopte met betalen en kreeg het LBIO achter zich aan. Hij is 'verdwenen'.

Een DNA-test toestaan is niet vernederend. Het is gewoon meewerken aan iemand die om wat voor reden dan ook onzeker is of bang of onvolwassen of wat dan ook.

Tsjor

Test

Mijn ex schoonouders hebben direct om een DNA test gevraagd toen ik zwanger was, we hadden elkaar ook nog niet eerder gezien. Toen heb ik aangegeven dat dat goed was als zij dat wensten. Mijn ex heeft toen aangegeven dat dat niet nodig was, omdat hij wist dat het onmogelijk een ander kon zijn. Maar na 2,5 jaar jaar voel ik er niks meer voor om een feit te bevestigen waar hij zelf nooit aan getwijfeld heeft. Daarnaast was mijn zoon 2,5 jaar en was het wel duidelijk dat hij ook op mijn ex lijkt, dat heeft hij wel gehoord van gemeenschappelijke vrienden.

We waren niet getrouwd, wel erkenning, dus als hij geïnformeerd heeft bij een advocaat of rechtswinkel had hij geweten rechten te hebben. Zijn vrienden/onze vrienden hebben het wel altijd bijzonder gevonden dat hij er niks mee deed, maar wel passend bij hoe hij als persoon is. Hij wist dat een overleg niet mogelijk was zonder tussenpersoon, er is gewezen op de opties die hij wel had en toen heeft hij het laten varen.

Voor mij is bovenstaande genoeg om bij mijn besluiten te blijven en me het gevoel te geven dat ik het juiste heb gedaan. Echter is het nu bedenken hoe ik mijn zoon hierin begeleid, zodat hij het gevoel blijkt houden dat hij gewenst en geliefd is, ook al is het geen doorsnee situatie.

Jeetje (ot)

Wat een bijzondere keuze voor je nick. Een mooie, maar niet bepaald toepasselijk.

Automatisme

Het is al sinds de brugklas mijn nickname Tijgeroog, beetje kwestie van gewoonte geworden, dus heb hem niet uitgezocht op toepasselijkheid

tsjor

Ik blijf het altijd bijzonder vinden. Er wordt een kind geboren toen ex en TS nog niet uit elkaar waren. En dan zou de man het babytje alleen willen zien als het zeker is dat het zijn biologisch kind is.
En dan moet TS dus nu als de wiederweerga die DNA test gaan doen en met een man die 3,5 jaar niks heeft laten horen een omgangsregeling afspreken. Nu maar hopen dat de vader dan wel interesse gaat tonen.

alkes

ik vind wel dat je eigenlijk voor je zoon het wel moet doen, zo'n DNA test. Zoon hoeft nergens van te weten. Maar het maakt de weg vrij voor als hij op wat latere leeftijd contact wil zoeken. Als er dan een geruzie tussen de ouders ontstaan over 'ja maar jij wilde die dna test niet' 'ja maar jij wist toch dat het jouw kind was', lijkt me dat heel vervelend.
Dus nee, ik snap dat TS geen zin heeft om aan een dood paard te trekken qua oprechte belangstelling etc., maar als het mogelijk is om dit vervelende vraagstuk buiten het gezichtsveld van haar zoon op te lossen, zou dat wel eens verstandig kunnen zijn.
gr Angela

O wacht

Het geruzie dat je nu kunt krijgen als je toch achter die DNA test aangaat. Zelf zou ik daar toch maar even mee wachten. Allemaal mooie idealen maar je wil toch ook een rustige omgeving om een kind op te voeden. En geloof me, jarenlange conflicten met een vader is geen grapje.