U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
wat moet ik
Ik heb een vraag want weet het even niet meer. Even wat korte informatie. Ik ben eind 2012 gescheiden. Niet mijn keus maar dat terzijde. Mijn ex man is ook meteen hier uit huis gegaan. We hebben een zoon van toen 12 nu bijna 14. Het contact tussen vader en zoon is vanaf het begin moeizaam verlopen. Mijn zoon heeft het heel erg moeilijk gehad. Het verdriet van de scheiding maar ook het gevoel zo in de steek te zijn gelaten. Loopt ook al ruim een jaar bij kinderpsycholoog waar hij veel aan heeft. Er is een ouderschapsplan maar dat loopt niet. Zoon zou om het weekend en tussendoor naar behoefte naar vader gaan. Verder alle vakanties de helft. Ik heb mijn zoon dus al vanaf eind 2012 tot op heden 24/7 om me heen. Er zijn 2 lange periodes afstand geweest (op verzoek van mijn zoon en in overleg met psych) Nu is er voorzichtig weer wat contact. Heel fijn voor beide maar volgens mijn zoon blijft het voorlopig bij rustig/voorzichtig (bios, wat drinken) Een hele dag of zelfs nacht durft hij niet aan omdat het niet goed voelt. Zegt dat hij zich niet veilig voelt. Na 1,5 jaar vervreemding snap ik dat op zich wel maar nu mijn vraag; Moet ik mijn zoon pushen (ander woord weet ik even niet) om (eindelijk) wat rust, lucht en ruimte voor mezelf te creeren. Ik weet ook dat vader dit geen makkelijk stuk vindt (zal ik hem nooit op aanvallen) Maar het is tevens een valkuil voor mij. Hoe graag wil je je kind bij en om je heen hebben? Ik zie en merk geen empathie, moeite, ervoor gaan. Ik ben er zo voor mijn zoon geweest maar merk dat de rek er aardig uit is bij mij en vind het ook niet kloppen zoals het nu gaat. Moeilijk.....
niet dwingen
Hier is het precies hetzelfde gegaan. Prachtige omgangsregeling, kwam geen bal van terecht. Ik ben gescheiden toen dochter anderhalf was, ze is nu 16 als ze in het totaal in al die bijna 15 jaar 30x heeft overnacht bij haar vader, dan is het veel. En dan tel ik de keren nog mee dat hij me om twee uur 's nachts schreeuwend wakker belde dat dochter niet wilde ophouden met 'bleren' om haar moeder en dat ik haar NU moest komen halen.
Voor mij was dat ook zwaar. Ik voel daar ook nog wel eens wrok over. Maar je schiet er niks mee op. Mijn dochter is nu 16 en begint een eigen leven te krijgen. Dat gegeven gebruik ik om haar uit te leggen dat ik ook behoefte heb aan dingen voor mezelf. Als ze enthousiast thuiskomt na een uitje/logeerpartij luister ik even enthousiast naar haar verhalen. Als ik dan zelf iets wil doen met vriendinnen, zeg ik: "weet je nog hoe leuk jij het vond om ... te doen met je vriendinnen? Mijn vriendin A heeft een filmavondje georganiseerd waar ik naartoe ga. Daar heb ik echt zin in. Vind jij het leuk om jouw vriendin R te vragen hier te komen?"
Jouw zoon is 14, hij heeft vast wel een vriend die jij ook vertrouwt om alleen met je zoon in jullie huis te zijn voor een avondje. En als hij wat ouder is gaat hij ook begrijpen dat het voor hem gunstig is als jij een eigen leven hebt op het moment dat hij het huis uit gaat... niks zo erg als een moeder die zich dan nog overal mee bemoeit ;-)
Het gaat niet van de ene op de andere dag, maar langzaam krijg je meer lucht.
Mijn dochter gaat overigens nu wel beter met haar vader om, maar slapen doet ze daar al jaren niet meer. Af en toe eten of een kopje thee, dat vindt ze meer dan genoeg. Ex begint nu een beetje te beseffen wat hij heeft gemist met zijn rare gedrag. En dat krijgt hij nooit meer terug. Best treurig eigenlijk, als je eraan denkt, maar niet mijn probleem.
bedankt
Ik denk na alle reacties te hebben gelezen en alle gesprekken die ik inmiddels met mensen om me heen heb gehad dat dit voor nu idd is wat het is. Hopelijk zelfs wat beter gaat worden als mijn zoon wat ouder is. Ik kan mijn ex man daarin niet veranderen. Zijn manier hoeft de mijne ook niet te zijn maar toch. Ik blijf het gewoon niet snappen en dat moet ik ook leren los te laten. Ik denk ook dat er nooit een omgangsregeling gaat lopen en dat het verzand in kopjes thee en bioscoopjes. Bedankt allemaal!
uit elkaar trekken
Je ex laat het al heel lang afweten als vader, verwacht daar dan niets meer van. Tuurlijk kun je je eigen rol hebben in de relatie tussen je zoon en zijn vader, maar in hoeverre je die rol vervult is ook afhankelijk van jouw zin daarin. Maar doe dat puur voor je zoon en niet voor jezelf, dus benoem jezelf daar ook niet meer bij in gesprekjes daarover met je zoon. Ik vind het helemaal niet verwend klinken van zoon als hij die boodschap oppikt uit jouw verhaal, de relatie met zijn vader is wrs veel te gecompliceerd om in die relatie ook nog rekening te houden met jouw gevoelens.
Voor jezelf zorgen kan op andere manieren. Zoek iemand anders die een beetje mee wil zorgen, familie of vrienden. Of volg de tips op die zijn gegeven, je schreef toch ook dat je zoon vaker logeert?
gecompliceerd
Hallo tut,
Ik denk dat je de kern goed ziet. De relatie met vader is heel gecompliceerd en dat is al een gevecht in zijn koppie. Om dan ook nog eens rekening te houden met de wensen/gevoelens van moeder maakt het nog lastiger. Eye opener voor mij. Dank hiervoor. Ik was het even helemaal kwijt maar krijg het weer wat helder in mijn hoofd.
herkenbaar hoor
maar dan heel anders hier. Maar ik herken het (te) veel moeten zorgen voor, en de verstrengeling hiervan met andere belevingen en emoties. In normale omstandigheden is het prima kinderen te wijzen op onze belangen, in bijzondere omstandigheden kan dat teveel zijn.
acceptatie
Ik wil toch nog wel even melden dat door dit verhaal op een forum te delen en er met mensen over praten er toch veel is gebeurt. Wat ik al schreef is het erg lastig om je verhaal/probleem op papier te zetten. Het leest zwart/wit terwijl er altijd nuances/emoties en gevoel bij komen kijken. Ik zat echt vast vorige week. Heb nav een voorzichtig contact tussen zoon en vader een verdere opening hier in willen krijgen. (mijn rust en ruimte) Heb de afgelopen dagen hier ook contact over gehad met mijn ex man maar hij ziet het echt niet zo en zal daarin ook echt niet (nooit) veranderen. Bij mijn zoon was de knop al om (zijn regie, zijn tempo en acceptatie dat dit het is) Bij mij is het ook gaan stromen. Ik vecht bewust/onbewust al heel lang tegen/voor iets wat er niet is en waar ws ook geen verbetering in zit. Acceptatie dus ook voor mij en wat geeft dat een lucht en rust! Ineens doen zich ook allemaal situaties voor waardoor ik mijn rust en ruimte redelijk kan nemen......Het is goed zo. Alsnog bedankt voor de reacties!
Mening van een single moeder met vader die helemaal uit beeld is
Toen ik je verhaal las, kreeg ik aan de ene kant het idee dat je je ex als gratis oppas nodig hebt (even cru gezegd) en aan de andere kant dat je het te goed wilt doen en streeft na een correcte nakoming van de bezoekregeling. Leg je erbij neer dat dit nooit gaat lukken en trek je eigen plan. Mijn dochter heeft een vader die totaal niet meer aan haar denkt. Ik krijg ook geen alimentatie, daar is niets over geregeld. Hij bestaat als het ware niet meer, al vermijd ik hem niet als gespreksonderwerp, bijvoorbeeld dat ze een bepaalde (positieve) eigenschap van hem heeft. Als ik mijn dochter op allerlei manieren aan zijn wangedrag zou herinneren (bijvoorbeeld door te zeggen hoe erg het is dat hij nooit...) zou ze kunnen denken dat ze als persoon de moeite niet waard is omdat haar eigen vader haar negeert. Mijn insteek is juist dat ik medelijden met hem heb, dat hij niet weet wat hij mist, ze is zo'n leuk kind. Niet dat ik dat bewust zeg als stimulans voor haar eigenwaarde, ik voel het gewoon echt zo.
Jij en je zoon hebben het over het algemeen vast best gezellig met zijn tweeën al is het soms wat benauwend om 24/7 verantwoordelijk te zijn. Nou, dat ben ik ook! Er zijn zoveel kinderen zonder deeltijdvader, al die moeders moeten het maar zien te redden. Soms is dat vervelend maar overal is een mouw aan te passen. Ik regel iets met vriendinnen die kinderen van haar leeftijd hebben en ze blijft ook weleens alleen thuis. En dat terwijl ze elf is, geen veertien, zoals jouw zoon. De omstandigheden zijn nou eenmaal zoals ze zijn. Met een zoon van veertien kun je toch best eens een middagje gaan winkelen of bij een vriendin langs? En hij zit toch ook niet de hele tijd op je lip?
Misschien word je wat relaxter als je in plaats van dat je ex eigenlijk dit of dat zou moeten doen voor je zoon verandert in dat alles wat er van hem komt mooi is meegenomen maar je niets van hem verwacht. Al dat innerlijke gemopper kost een hele hoop energie.
niet de enige
Inderdaad wel cru om te denken, zeggen of schrijven dat ik voor mijn zoon een gratis oppas zoek. Hij is bijna 14 en red zich al prima alleen. Er zijn ook genoeg momenten dat weg kan en ga maar dat bedoelde ik niet. Het heeft alles te maken met het feit dat ik vind dat vader zijn verantwoordelijkheid niet neemt of hier niet beter zijn best voor doet, en dat ik het voor mijn zoon (te) goed wil doen. Zoals je kon lezen heb ik mij er inmiddels ook bij neergelegd. Niet makkelijk maar het is zo. Ik weet ook dat ik zeker niet de enige ben.....
Gelukkig maar.
Er komt hopelijk een dag dat je je zelfs gelukkig prijst. Als ik de verhalen van al die touwtrekkende ouders op het forum lees, ben ik blij dat ik dat gedoe niet heb. Geen ex met een nieuwe vriendin die ik met argusogen bekijk, geen gedoe over ophaalafspraken die niet worden nagekomen (heb dat in het verleden wel meegemaakt), enz. Ik vind het heerlijk om in mijn eentje de beslissingen te nemen, geen gediscuzeur.