wat moet ik

bij anderen?

ik kan je wat de vader en het pushen betreft niet echt adviseren, maar mijn zoon van dertien heeft bijv ook scouting, waarbij hij in het weekend halve dag weg is, hij gaat ermee op kamp, hij logeert wel eens her en der, etc.
niet te vergelijken met het delen van de tijd met je ex, dat begrijp ik, maar hoe is hij daarmee, met anderen? als hij dat niet doet/durft, is het mogelijk om hem daar dan wat meer te 'pushen' gewoon om z'n zelfstandigheid te stimuleren en hem zelfvertrouwen daarin te geven? dan gaat het vanuit de motivatie wat goed is voor hem als (beginnende) puber en hoef je even niets te doen aan het 'vader'gebeuren. dat kun je dan misschien wat laten loslopen zoals het gaat?
gr Angela

Hij is 14

Wacht nog een jaar of twee en je zult verlangen naar de tijd dat hij 24/7 bij jou in de buurt was. De kans is vrij groot dat hij binnen no time of steeds op stap is of de hele dag op zijn kamer zit. Koop een playstation voor hem en je ziet hem echt nooit meer

Ik zou niet gaan pushen. Hij moet dit in zijn eigen tempo doen en niet in jouw tempo. En zeker niet in het tempo van jouw verborgen agenda. Dat is een pad waar ik me niet op zou wagen, daarmee vertroebel je de zaak.
Zoek dan liever een hobby of bijbaantje voor hem. Of zet hem een beetje aan het werk.

Bedankt maar...

Hallo,
De antwoorden die ik krijg en vaker hoor snap ik. Hij zit ook niet 24/7 op mijn rug. Hij is zelfstandig en heeft vrienden waar hij mee op trekt of soms ook bij slaapt. Hij sport en heeft genoeg om handen. Waar het mij om gaat is (hoe moeilijk ook voor mijn zoon) dat het niet klopt. De 3 weken die vader nu voor hem zou moeten zorgen is ook heel ver weg en hoeft ook niet maar een paar dagen? De eerste vanaf Nov 2012? Mijn zoon en ik praten er wel over. Ik leg hem dan ook uit dat het gezond is om bij te tanken en rust en vrije te hebben. Hij antwoordt dan; Stuur jij me nou ook al weg en dan stopt het gesprek. Natuurlijk is het zijn tempo en proces. Dat vang ik al maanden op en met moederliefde. Ik schreef al dat mijn ex man het moeilijk vindt maar dat is tevens mijn valkuil. Hoe graag wil je je kind bij je hebben. Ik mis empathie, er voor gaan, er alles aan doen. Als mijn zoon zegt; ik wil voorlopig geen contact of ik doe het rustig aan zegt hij; Dat respecteer ik of o.k en daar stopt het. Boek 2a3 dagen Ardennen. Best spannend maar wat zal het goed zijn voor hun band. Ik heb over de omgang uiteraard al veel met mijn ex man gesproken en krijg antwoorden als; Hij wil toch niet!, Ik heb mijn best gedaan of nog erger; Je hebt dit zelf gecreeerd. Ik zal mijn kleine momenten moeten pakken...

ok dus het gaat om je ex-man

het gaat niet om je zoon, het gaat erom dat je baalt dat je ex-man niet meer moeite doet.
dan moet je dat tegen je man zeggen en niet tegen je zoon . . .
gr Angela

Hallo Angela

Dan begrijp je het niet Angela. Tegenover mijn zoon ben en blijf ik nog steeds zuiver....Mijn ex man speelt hier zeker een rol in maar mijn vraag was; kan ik mijn zoon pushen. Dat ik bij mijn ex man niet verder kom is (voor nu) duidelijk. Ik heb daar alleen andere ideeen over en snap bepaalde dingen niet. Natuurlijk zit daar frustratie maar het gaat hier om mijn zoon en de ruimte voor mijzelf.

tegen je zoon

je zegt zelf dat als je erover begint tegen je zoon dat hij daar niet over wil praten. dat moet je dus ook niet doen.
je moet alleen tegen je ex praten en als hij niet wil dan houdt het op toch? ik krijg nl uit je woorden meer het gevoel dat je wrok koestert tegen je ex en niet zozeer dat je meer tijd zonder je zoon wil.
gr Angela

Dat kun je niet.

Je loopt dan het risico dat jouw belang en zijn belang door elkaar gaan lopen.

Verder ben ik het wel met Angela eens. En loop je het risico dat je je zoon onbewust en ongewild ook het gevoel geeft dat je hem dumpt. Hij verdient in mijn ogen tenminste een ouder die er altijd voor hem is.

Als het niet om ex-man gaat, zit er dan misschien een gevoel van jaloezie achter? Ik begrijp anders eerlijk gezegd ook niet goed waar nu precies de schoen wringt. Als ik het goed begrijp heb je op dit moment echt al geen dagvullende taak aan je zoon en zou je dus ook best eenvoudig momenten voor jezelf moeten kunnen creëren onder de huidige omstandigheden. Wat wil je dan nog meer?

stel je erop in

Als ik de afgelopen 10 jaar een dag of 2 geen kind om me heen had is het veel. Inmiddels kan ik wel al een paar jaar een avond weg, een paar uur weg, een dagje weg.
Er gaat wel regelmatig een kind logeren, maar nooit samen. Zoon is nu 18 jaar dus de kans gaat nu toenemen.
Het leven is gewoon niet eerlijk. Ik heb ook vriendinnen waar de kinderen om het weekend weg zijn of een paar weken weg op vakantie. Het is niet anders.
Ik heb ook een vechtscheiding in mijn omgeving maar het gedoe over de omgangsregeling wordt je ook niet blij van, en de kinderen ook al niet.
Ik zou graag volgend jaar een week alleen weg willen, maar ik moet nog erg peinzen hoe ik dat ga doen.
Ondertussen geniet ik er ook nog veel van. Vaak vrienden over de vloer, te eten en te slapen. De gezelligheid van mijn pubers. Over een paar jaar is het vermoedelijk voorbij.

geen wrok

Er zit geen wrok oid. Dat stadium ben ik voorbij. Ik vind alleen dat het niet klopt zoals het nu gaat. Houding en onvermogen van vader. Wel willen maar ook angst voelen van zoon. Ik zit wel in een situatie waar ik niet voor heb gekozen....Ik heb een hele lange adem gehad en veel geduld. Veel eigen verdriet en het stuk van mijn zoon wat geen fijne maanden waren. Is het dan raar dat ik het fijn zou vinden om ook wat tijd voor mezelf te hebben?
Maar prima. Ik zal morgen zeggen: Jongen, ik ga op pad en zie wel hoe laat ik weer thuis ben. (doe ik toch niet) Laten we deze discussie maar stoppen...

niet kloppen

maar het klopt toch niet vanwege het gedrag van je ex? waarom vraag je dan op een forum of je je zoon kunt pushen? dat is dan toch niet fair naar je zoon? en daarbij: de kans dat je ex verandert is klein. je kunt alleen jezelf veranderen, door wellicht ook niet meer te hopen dat het beter gaat want de kans daarop is klein.
en als je zegt: het klopt niet zoals het nu gaat. wie ben jij om dat te zeggen? het is toch iets van hun tweeen?
gr Angela

lees nou eens goed

Lees mijn bovenstaande stukjes nou nog eens goed door en kijk eens goed wat ik schrijf? Ik moet ook zeggen dat ik sommige mensen niet geschikt vindt om op dit forum mee te praten/oordelen.

Je kunt je kind niet pushen om naar zijn vader te gaan, maar je mag voor jezelf wel tijd alleen regelen. Dan zoek je een ander adres waar je zoon kan logeren of je vraagt of iemand bij jou in huis kan oppassen. Ik ben blij met mijn ruime omgangsregeling en zou er echt van balen cq het niet trekken om altijd alleen de zorg te hebben.

goed lezen / goed schrijven

als je leest wat jij schrijft dan snap je misschien mijn reactie wel:

"Ik vind alleen dat het niet klopt zoals het nu gaat. Houding en onvermogen van vader. Wel willen maar ook angst voelen van zoon." >> Het gaat dus over ex'gedrag, niet over zoons gedrag. Waarom vraag je in de startposting dan 'kan ik mijn zoon pushen'. Nee dus.

"Ik zit wel in een situatie waar ik niet voor heb gekozen....
Ik heb een hele lange adem gehad en veel geduld. Veel eigen verdriet en het stuk van mijn zoon wat geen fijne maanden waren. Is het dan raar dat ik het fijn zou vinden om ook wat tijd voor mezelf te hebben? Maar prima. Ik zal morgen zeggen: Jongen, ik ga op pad en zie wel hoe laat ik weer thuis ben. " >> Stuur die zoon op kamp deze week of laat 'm twee nachten ergens logeren. Zoek je tijd voor jezelf op andere manieren.

Je klinkt als een slachtoffer en blijft maar hameren dat ex of zoon jouw probleem moeten lossen. welk probleem hem je precies? wees concreet en vraag daar tips voor.

gr Angela

kinderpsycholoog

b., misschien kun je eens kontakt opnemen met de kinderpsycholoog. Je mag best duidelijk aangeven, dat jij tijd nodig hebt om bij te tanken van de zorg voor je zoon. Vader wil wel, maar vader en zoon zitten gevangen in een soort onvermogen, waar beiden deel aan hebben. Je zegt dat je zoon zich niet veilig voelt bij vader. Is daar reden voor, of zijn het onbestemde angsten?
Ik denk dat je naar je zoon toe duidelijk kunt uitstralen, dat je het normaal vindt, dat hj ook kontakt houdt met vader. Als hij moeite heeft met de scheiding zal hij dat ook deels met vader moeten bespreken en 'uitvechten'. Hij moet daarvoor niet weglopen. Nu krijgt hij de ruimte om dat moeilijke punt te vermijden, maar van vermijden wordt het niet beter, eerder slechter.
Dus ja, volgens mij kun je twee boodschappen tegelijkertijd uitzenden: ik ben er altijd voor jou; en ik vind dat het belangrijk is dat je kontakt houdt met je vader en daar moet jij zelf ook aan gaan werken. Hij heeft al begeleiding van een kinderpsycholoog, dus die kan hem daar ook bij helpen. Met andere woorden: alle voorwaarden voor 'veiligheid' zijn al geschapen.
Je zoon mag dus best 'gepusht' worden om problemen die hij ziet zelf wat meer aan te pakken en wat meer risico's te gaan nemen in zijn leven. Hij is al 14.
Let wel goed op hoe je reageert als hij terug komt met verhalen over dat het aar saai is, vervelend etc. etc. Kaats dan steeds de bal terug: wat doe je daarmee? Zorg dat hij zelf verantwoordelijk wordt voor zijn eigen gedrag. Bij je zoon heb je nog enige invloed, dat kun je hem nog leren. Bij vader heb je geen invloed meer, dus daar ben je afhankelijk van zijn goede wil of van afspraken die jullie kunnen maken.
Jullie hebben afspraken gemaakt in het ouderschapsplan. Waarom zijn die afspraken niet doorgegaan? Bijvoorbeeld het eerste weekend dat zoon naar vader zou gaan, waarom is dat niet doorgegaan?
In elk geval wordt het nu tijd om het tij te keren: zowel met vader als met zoon als met kinderpsycholoog spreek je af, dat het ouderschapsplan nu leidend is. Dat betekent dat zoon om de twee weken naar vader gaat voor een weekend. Hij kan dan met de kinderpsycholoog een afspraak maken in de week daarna en daar praten over hoe het ging. Probeer ervoor te zorgen dat de communicatie over de relatie vader-zoon zoveel mogelijk komt te liggen bij waar die thuis hoort, namelijk tussen vader en zoon. Kinderpsycholoog zal dan ook meer met vader moeten gaan communiceren, in plaats van met jou.
Dus: maak een plan, communiceer dat met iedereen, ook met zoon. En geef weinig ruimte om daar anders over te denken. Ook niet aan je zoon. Laat je niet intimideren door huilen of boosheid, dat zijn allemaal tekenen van problemen waar hij mee aan de slag zal moeten. De voorwaarden om dat te doen zijn er al.

Tsjor

Kern

De kern van de verandering is, dat jij als ouder uitstraalt dat je er bent om hem op te voeden, dat betekent ook: leren omgaan met moeilijke dingen in het leven. Dat is een andere houding dan: ik ben er om je te beschermen tegen de moeilijke dingen in het leven. Misschien zit hierin een punt waar jij iets mee kunt.

Tsjor

Overigens

Als ik je verhaal zo lees kan het ook zijn dat er een andere problematiek speelt bij je zoon. Misschien is dat ook wel een conflictpunt geweest tussen vader en jou: jij hebt een bepaalde manier gevonden om ermee om te gaan en vader denkt dat het anders zou moeten. Terwijl jullie beiden eigenlijk onvoldoende zicht hebben op wat voor probleem er speelt. Ik weet het niet, ik ken je zoon niet.

Tsjor

zoals ik het begrijp

Hmmm, ik begrijp het zo.

Jij probeert al twee jaar om de omgangsregeling te laten werken zoals die destijds is ingesteld. Maar zoon zegt niet te willen omdat hij zich bij vader niet prettig voelt. In eerste instantie gaan jullie daarin mee, omdat zoon oud genoeg is om te mogen zeggen waar hij graag wil zijn. Jullie hebben zijn belang voorop gesteld (begrijpelijk natuurlijk, 12 jaar is gewoon een lastige leeftijd).

Ondertussen hebben zoon en vader hun band niet kunnen versterken en voelt zoon zich steeds minder bij vader op zijn gemak, omdat hij daar nooit meer komt. En dus wil hij er helemaal niet meer naar toe. Ik ga even uit van de beste bedoelingen en daarom geeft vader daar aan toe.

Jij vraagt je nu ondertussen af of jullie wellicht "te lief" zijn geweest de afgelopen tijd door zoon steeds zijn zin te geven. Dat bedoel je denk ik met "pushen". Jij wil ook je eigen leven leiden.
En door zoon gewoon naar zijn vader te sturen kunnen zij weer een band opbouwen en aanelkaar wennen en zal zoon (hoop je) zich daar wel prettig gaan voelen.

Dus wellicht is het nu tijd om niet meer naar de grillen van je zoon te luisteren (hij zou nu toch moeten weten dat jij er altijd voor hem bent) en duidelijk te zijn. Gewoon zeggen dat de omgangsregeling vanaf nu in werking treedt en niet meer luisteren naar opmerkingen "dat jij hem nu ook wegstuurt". Vind ik zelf een beetje verwend pubergedrag.

Dit is dus hoe ik het verhaal begrijp, maar misschien heb ik het wel helemaal mis.

Ik wens jullie in elk geval veel succes.

hier heb ik wat aan

Bedankt Tsjor en Marie. Hier heb ik wat aan. Het blijft altijd lastig om je vraagstelling goed op papier te zetten. Er zijn altijd nuances. Er is hier veel gebeurt maar ik vind het niet netjes om dat op internet te delen. Als jullie het hele verhaal zouden kennen snappen jullie het misschien wel beter. Bij de kinderpsycholoog heeft mijn zoon geleerd om zelf de regie in handen te nemen vanwege het onvermogen van vader. In eerste instantie reageerde mijn zoon hier afwijzend op. Wie is nou de ouder en wie is nou het kind? Langzamerhand is dit gaan veranderen en krijgt mijn zoon hier kracht van. Hij is nog steeds enorm boos over dingen maar weet nu ook dat hij zijn verwachtingspatroon moet bijstellen om door te kunnen met een vader in zijn leven. Wat ik al schreef is dat ik altijd zuiver ben gebleven wat echt niet makkelijk was/is. Als mijn zoon zegt zijn achternaam te willen veranderen of hele nare (puber) opmerkingen maakt over de situatie fluit ik hem wel terug. En tsjor, hij is idd nog nooit bij vader geweest. Alle kleine afspraakjes die ze in het begin hadden waren hier in huis (dan ging ik weg) of buiten de deur. Mijn zoon durft niet en raakt nog steeds in paniek als ik bijv een voorstel doe over een paar dagen Ardennen. Wie ben ik dan om te zeggen; Klaar! Je moet! Ik denk dat ik moet accepteren dat er van vaders kant geen verbetering zal komen. Dat het is zoals het is en dat ik hier thuis meer momenten moet pakken. Ik houd nog steeds veel rekening met mijn zoon. Ik vind het erg moeilijk om mijn eigen grenzen aan te geven. Weet ook dat als ik dat doe geen slechtere moeder ben. Mijn leermoment.

jij ook

Jij ook bedankt Katniss.

over slachtoffergedrag

Ik hoor het wel vaker: je kruipt in de rol van slachtoffer. Hoe waar dat ook kan zijn, ik vind dat zo onaardig en ook wat makkelijk een veroordelend klinken.
Ik zie daarbij mensen met een priemend vingertje wijzen naar degene met het probleem en dat afgemeten zeggen.
Je kunt het ook omdraaien: deze vrouw heeft veel te lang veel te veel ballen alleen in de lucht moeten houden. Dat zij nu pas "knapt" is een teken van een sterke vrouw.
Het enige waar ik het dan wel mee eens ben: wees slachtoffer, voel je slachtoffer, sta je toe te huilen, te gillen, te klagen en te mopperen en probeer erna weer oplossingen te vinden om die rol te kunnen verlaten of laat dat anderen doen (en daarom post je!); dus blijf niet hangen.
Als ik eens huil en ik zit bv in de auto, dan zeg ik: oke, je mag tot die straat huilen, daarna is het klaar.
Het is gewoon ook een feit dat niet iedereen alles aankan. En ja natuurlijk moeten er dan oplossingen komen, maar soms ben je daar te moe voor en kun je die zelf niet meer bedenken.
Anders had B hier natuurlijk niet hoeven posten.

astrid / slachtoffer

je kunt pas doen wat jij beschrijft als je erkent dat je je slachtoffer voelt. en dat proces kan een tijdje duren, je moet dan eigenlijk 'fileren' gedurende een tijd waar nou de problemen precies vandaan komen en wie er een probleem heeft.
gr Angela

Wie ben ik?

'Wie ben ik dan om te zeggen; Klaar! Je moet!' Zijn moeder. Niemand anders kan het. Het is moeilijk om voor anderen te weten of de paniek een vorm van afdwingen is, of dat er echt sprake is van een paniek, ik zou willen zeggen: paniekstoornis.
Dat een kind op die leeftijd zijn verwachtingspatroon ten aanzien van de ouders moet bijstellen is vrij normaal, alhoewel het bij jouw zoon, gezien de geschiedenis, wel heftig kan zijn. Op een bepaald moment komen kinderen erachter, dat vader geen God of sinterklaas is.

Ik neem aan dat de bezoekjes thuis op initiatief van je zoon zijn. Het is jammer dat dat moment gepasseerd is, want dat was het moment geweest waarop je duidelijker had kunnen maken wat er van je zoon verwacht wordt.

Tsjor

slachtoffer

Natuurlijk ben ik slachtoffer maar gedraag me daar niet naar. Voel(de) me sterk en houd idd al ruim 1,5 jaar de ballen alleen omhoog alleen raakt de rek er nu wat uit. Heel veel geincasseerd en geinvesteerd. Schaam me ook niet voor de knak die ik voel naderen. Wil het alleen goed doen zonder mijn kind te beschadigen. Voor hem hoort incasseren ook bij het leven en daar wordt je alleen maar groot van maar ik blijf moeder (misschien wel te). Mijn vraag was alleen; Hoe creeer ik meer ruimte voor mezelf en natuurlijk heeft het gedrag van mijn ex man en mijn zoon hier ook invloed op.

veel gedaan

Tsjor,
Al zoveel gedaan. Momenten hier thuis en zelf weggaan, voorstellen om mee te gaan naar vader (zelfs nu weer) Vorige zomervakantie; ik een paar dagen weg en vader hier in huis, activeren en stimuleren van contact. Ideeen aandragen wat leuk is om te doen, mijn ex man hulp geboden. De psycholoog heeft voorgesteld om mijn ex man te helpen. Er gebeurt niets.

slachtoffer

Angela,
De manier van scheiden was verre van chique en vanaf dag 1 respectloos. Zowel naar mij als naar ons kind. Voor mijn ex man was het boek uit en ik moest nog beginnen met lezen. Hij zegt wel signalen te hebben gegeven maar ik heb die niet op die manier opgepikt. Er is iig nooit verbaal over gesproken. Je vertrouwen en kijk op mensen krijgt een enorme deuk. Na een relatie van 28 jaar incl. 13 jaar huwelijk is dat zuur en pijnlijk. Natuurlijk zat/zit daar wrok. Zo ga je niet met mensen om. Heb geleerd dit los te laten maar het zit er wel en vergeet ik nooit meer. Dit is mijn stuk maar zal dit nooit ge (mis) bruiken in en naar het contact van vader en zoon. Ik gun het ze allebei maar ik gun het mezelf ook om na al die tijd wat voorwaartse stappen te maken en zoek daar een opening in die voor mij begint met rust.....Ik hoop dat je het zo snapt.