Wat moet ik hier nou mee... (man ziet het niet meer zitten)

Madlief

Wanneer word jij nou eens gewoon kwaad op hem? Ik vind het toch zo'n flauwe vent! Het is zo verbijsterend dat iemand die je zo naast was zo'n verraad aan jullie band kan plegen. Jij bent verlamd door pijn, dat begrijp ik maar hij zou het toch echt verdienen dat hem eens flink de mantel wordt uitgeveegd! Het minste wat hij had kunnen doen is zich excuseren voor de verkeerd verzonden sms! Maar hij stopt lekker zijn kop in het zand en vlucht weer naar Anita en wat jou betreft komt hij er mee weg ook, want jij wil nog steeds de confrontatie niet aangaan. Doordat je eigenlijk wegkwijnt in verdriet kan je dat niet maar ik geloof toch dat het voor jou wel goed zou zijn...

Toch zou ik hem minstens gewoon fier vragen: 'wie is Anita?' En heel goed opletten hoe hij reageert.

MariaRosa (die eerlijk gezegd dacht dat jij al gezegd had dat hij een ander had)

Per ongeluk?

Nou, het zou natuurlijk kunnen dat hij het sms-je per ongeluk naar jou verzonden heeft, maar het zou ook heel goed kunnen dat het niet per ongeluk ging.
De redenen daarvoor kunnen weer zeer verschillend zijn. Om je te pesten, om je te kwetsen, om te laten zien hoe weinig het hem doet, om je te helpen afstand te krijgen, enz enz. Wat denk je zelf, is het per ongeluk?

Antwoorden

Ik denk wel dat, als het niet voor mij was, niet dus, dat het per ongeluk was.
En ja, ik had ook gezegd dat hij een ander had.
En ja, ik zou ook kwaad moeten worden, zegt mijn verstand soms. Want ja, ik vind ook dat er weinig respect is voor onze band. Maar nee, ik wordt het niet. En ja, ik weet ook wel waarom. Omdat ik gewoon nog steeds hoop dat hij inziet wat hij achter zich laat, en weer terug komt. Soms denk ik zelfs dat dat gewoon wel gaat gebeuren. Dit heeft vast een naam...(mooier dan kop in het zand steken...). Maar zo werkt het bij mij nu.
En ja, ik vind ook dat hij dan wel even sorry, verkeerd gegaan, had kunnen zeggen. Maarja, hij weet waarschijnlijk dat ik niks vraag.
Madlief

Tijd om eisen te stellen

Ik snap dat jij nog hoop hebt voor andere dingen.
Maar het wordt wel tijd om te eisen dat jij fatsoenlijk behandeld wordt. En daar hoort ook een welgemeend excuus bij als jij per ongeluk een sms ontvangt die voor zijn vriendin bedoeld was. Zolang jij zelfs dat soort dingen accepteert, zul je nooit serieus genomen worden.

Aantrekkelijkheid

Madlief, je bent zoveel meer aantrekkelijk voor je man/ex als jij je niet als voetveeg laat behandelen. Echt. En ik kan me niet voorstellen dat deze houding alleen voort komt uit het gevoel dat je hem terug wil. Zit je misschien een beetje zo in elkaar? Hoe was het toen alles nog goed was tussen jou en je man? Misschien klopt het wel helemaal niet wat ik zeg hoor, het is maar een gevoel.

En toch moet het van mijn hart

Madlief, ik ben het volkomen eens met voorgaande reacties Het zit echt zo in elkaar. Toch begrijp ik jou heel goed. Ik herken mezelf in jou toen in in dezelfde situatie zat. Bang om ook maar iets verkeerds te doen en zo mijn laatste kansje te verspelen. Het is een proces dat je zelf zult moeten ondergaan en dan ga je zien en voelen hoe het in elkaar zit.
Er moet mij echter nog iets van het hart. Die onverschilligheid, ook nu weer met dat sms-je. Ook al maakt verliefdheid blind, ik vind het geen excuus. Ik kan me er nog iets bij voorstellen als een huwelijk al slecht was. Maar ik krijg niet de indruk dat dit bij jullie het geval was. Ik vind verliefd zijn geen excuus om zo om te gaan met jouw gevoelens. Je bent de moeder van zijn kinderen, jullie hebben een verleden samen en iets opgebouwd. Ik probeer altijd om niet te snel te oordelen, maar ik hoop van harte dat jij, mocht je man ontdekken dat het gras toch niet zo groen was, inmiddels geleerd hebt dat je beter verdient.

Even o.t.: Doornroosje, leuk om af en toe nog iets van je te lezen. Ik kan me ons draadje nog heel goed herinneren. Jij was ook verliefd op iemand anders, maar bent je man met respect blijven behandelen en je zat heel erg met je schuldgevoel. Ik hoop dat het goed met jullie gaat.

Ja, madlief wat "even niet" zegt

" ik hoop van harte dat jij, mocht je man ontdekken dat het gras toch niet zo groen was, inmiddels geleerd hebt dat je beter verdient. "
zat ik ook te denken. Zij zegt het alleen wat milder dan ik. Maar ik denk ook 'stel Anita valt wat tegen, wil je dan nog wel een man terug die zo respectloos met je omgaat?"
Maar ik begrijp je pijn, ik kan ook nog met weemoed aan de lieve kant van mijn ex terugdenken.

sterkte, MR

ik denk juist dat als je de goede dingen die geweest zijn kunt blijven zien, je met respect met elkaar om kunt gaan, en de basis hebt voor een goed na-huwelijk.
Want hoe dan ook, je moet toch met elkaar verder omdat er kinderen zijn.

"ik denk juist dat als je de goede dingen die geweest zijn kunt blijven zien, je met respect met elkaar om kunt gaan, en de basis hebt voor een goed na-huwelijk."

Ben ik met je eens. Als je dat ten minste allebei doet. Ik houd nog van mijn ex, als vader van mijn kind en zie echt goede dingen in hem. Hij totaal niet in mij. Hij zette me erg op een voetstuk, en is van de weeromstuit de andere kant op geslagen en nu ben ik soort demon waar ik eerst de godin was. Allebei niet waar, of wel waar, doet er niet eens toe maar hij kan gewoon niet de twee kanten tegelijk zien. In mijn eentje krijg ik de basis niet gelegd.

MR

Een stapje te ver

amk zegt: ik denk juist dat als je de goede dingen die geweest zijn kunt blijven zien, je met respect met elkaar om kunt gaan, en de basis hebt voor een goed na-huwelijk.

Want hoe dan ook, je moet toch met elkaar verder omdat er kinderen zijn.

Ik denk dat dat een stapje tever is voor madlief. Zij wil niet dat het voorbij is, zij heeft nog hoop dat het goed komt. Ze wil geen goed nahuwelijk. Ze wil hem terug.

Monni en mr

voor madlief nog wel ja.
MR en ik zijn wel al een paar stappen verder. En mijn reactie was op MR.

MR: je hebt gelijk, het moet van 2 kanten komen dat respect. Anders gaat het 'm niet worden, it takes 2 to tango. Aan de andere kant wil ik mezelf nog recht aan kunnen kijken in de spiegel. Maar dat betekend niet dat je je als voetveeg moet laten behandelen voor de lieve vrede.

Dat ben ik ook met je eens, maar mijn goede nahuwelijk is pas begonnen toen ik eindelijk geleerd had om voor mezelf op te komen en mijn exman mijn grenzen te stellen. Dat heeft lange tijd geduurd en heeft de nodige conflicten opgeleverd. Nu pas heb ik het gevoel dat er ook een soort van respect en rekening houden met is van zijn kant, maar ik heb daar wel voor moeten knokken. Juist omdat je na een scheiding nog met elkaar verder moet, is het uitkijken dat de verhoudingen gelijkwaardig zijn, niet eentje die maar raak doet en de ander die bang is om er iets van te zeggen.

Even niet

voor je zelf opkomen is iets heel anders als de ander respectloos behandelen natuurlijk.

Madlief

Madliefje! Lieverd, je bent zó veel liever voor hem dan voor jezelf?!! Ik herken veel van jou in een vriendin van mij die, toen haar vriend na jaren 'zo maar' wegging, meteen ging onderzoeken wat háár rol was, meteen ging vaststellen dat híj gelukkig moest zijn, niet kon 'geloven' dat dit echt was, hoe kon dit nu, en toch ook 'begrip' want zij had niet, zij had wel... Bij jou lijkt het anders, in de zin van dat jij vindt dat jullie een goede relatie hadden. Ik vrees dat je voor twee voelde, dacht, invulde, verlangde. Jouw man is al heel lang 'weg', en om eerlijk te zijn: ik vind hem heel, heel makkelijk. Het lijkt of hij denkt: ik doe mijn plicht, zorg voor de kinderen, maar Madlief hoort niet bij die plicht, dus kan ik gewoon smsen, en ga ik straks lekker weer naar mijn eigen huis (en/of vriendin). Logisch dat jij 'bevriest', je speelt geen rol! Hij geeft jou niets, jij geeft jezelf niets. Je bestaat niet, of bestaat alleen uit verdriet, verslagenheid. Lieve schat, zo kan het niet langer. Ik wilde niet nogmaals beginnen over 'eerst maar handelen en dan voelen', maar ik kan niet anders. Hoe zou het voor je zijn als je 1) aangeeft wanneer hij de kinderen kan zien (en niet meer 'zo maar in en uit loopt bij jou'), 2) waar dit zal zijn (bij hem, ergens op een leuke locatie) en 3) aangeeft dat je het in ieder geval twee maanden (of één of drie) op deze manier wil, en dan met hem in gesprek wilt over 'hoe nu verder'. Je hebt geen enkele duidelijkheid, geen grond onder je voeten, je hebt niet alleen het verdriet van dit verlies te dragen, nee, daar kom je niet aan toe omdat het maar voortduurt. Omdat elke dag opnieuw een beetje zuur in de wond wordt gegooid. Je tolt rond, je bestaat niet, ik maak me zo'n zorgen. Je bent een speelbal, dit is niet leuk om te zeggen, heel naar om te horen, maar zo ziet het er uit. Heb je een vriendin, je moeder, die veel bij je kan zijn als je bovenstaand stappenplan (of iets daarop lijkend) gaat uitvoeren? Laat je steunen, als je wilt kunnen we mailen, kun je in je ergste wanhoopmomenten contact hebben. Maar hij is op dit moment slecht voor jou, in zijn ogen besta jij niet, in jouw ogen besta je niet. Dit is té pijnlijk. Het maakt niet uit wat de toekomst biedt (misschien komt hij terug, misschien niet, misschien wil jij 'm wel, misschien niet, maar dat is allemaal in ieder geval later dan NU, nu het zo'n pijn doet, zo respectloos gaat...), het is NU tijd om voor jouzelf te zorgen, dat moet je zelf doen (altijd in het leven...). Tegen wil en dank, tegen de klippen op, maar mét zelfrespect, mét voor ogen dat je het waard bent. Dat ben je. Meer dan. Ach... misschien heb je niets aan dit pleidooi. Maar als ik nu als vriendin bij je op de bank zat, had ik hetzelfde gezegd. Waren we samen aan het huilen, had ik een kop thee gezet, waren we vandaag naar IKEA gereden, waren we kussentjes gaan kopen, die 'staan' voor zachtheid, zorg, kleur, een start van jouw eigen bestaan, een herinnering daarvan, je hoeft maar te kijken, te voelen en je weet het: ik zorg voor mij. En er op slaan kan ook, al voel je nog geen woede. Ook weer handelen vóór voelen. Je onderdrukt veel, bent 'het brave meisje'. Het levert je nu niets op. Madliefje, zet 'm op. Het leven gaat door. Sterker nog, het wordt mooier en mooier, vanuit jouw trots en zelfrespect. Mét pijn, maar wie zegt dat het leven zónder pijn is? Het komt goed, echt, echt waar... Liefs van Moes.

Ja, wat moes zegt

Moes zegt het heel mooi: de pijn is de pijn van niet-bestaan. Voor hem niet, terwijl je dat zoooo graag wilt. Maar hij gaat het je niet geven. Dus moet je in ieder geval zorgen dat JIJ bestaat, handel voor jezelf en niet om nog iets binnen te halen wat een illusie bleek.
Hoe hard ook: je hebt altijd jezelf nog. Zorg dat je jezelf dan ook hebt. Misschien niet eens in de confrontatie maar wel in je grenzen stellen en fijne dingen voor jou doen.

sterkte, MR

Madlief

Je schrijft in je berichtje: ik weet hoe het zit. Maar dat weet je toch helemaal niet? Heb je hem gevraagd of hij een vriendin heeft? Heb je hem gevraagd of die vriendin de oorzaak is dat hij aan jullie relatie ging twijfelen? Je schreef eerder dat hij twee maanden voor hij vertrok opeens raar ging doen; vraag hem eens of dat het moment was dat hij iets met deze vriendin kreeg. Heb je hem gevraagd of het smsje aan zijn nieuwe vriendin was.. Ik denk dat je diep in je hart de antwoorden wel weet. Maar beter is als hij je alles verteld. Ik persoonlijk zou meer duidelijkheid willen hebben mbt zijn vetrek, al was het alleen maar om te weten wat mijn houding naar hem toe zou moeten zijn. En ik snap niet hoe je, na alles wat er gebeurd is, met hem een 'redelijk normaal gesprek over ditjes/datjes/werk' kunt hebben, ik zou het niet kunnen. Maar goed, mensen verschillen..
En wat betreft die sms: ik zou meteen gevraagd hebben wat is dit? Heb je al eens op anita bandita gegoogled? Maar; hij is degene die je duidelijkheid moet geven. Maar als je er niet om vraagt hoeft hij natuurlijk niks.
Veel sterkte. En ik hoop eigelijk dat je hem een beetje links kunt laten liggen, probeer je aandacht aan jezelf en je kinderen te besteden. Hou je taai.

Voner... moes

Hoi Voner,
Met"ik weet hoe het zit", bedoel ik dat hij duidelijk heeft gemaakt dat hij geen "liefdesrelatie" meer met me wil. En ik heb hem gevraagd of hij een vriendin heeft, heeft hij toen, na eerst ontkennen, ook toegegeven. Heb toen ook gevraagd of dat de oorzaak was, verliefdheid, maar volgens hem was dat niet zo. En volgens hem had hij haar pas later leren kennen. En hij vond haar wel leuk, ze konden goed praten, gingen wel met elkaar naar bed, maar hij was niet verliefd. Daarna heb ik nog niet weer echt met hem gepraat....
Ik heb niets gevraagd over het sms-je. Ik had hem gevraagd vanmiddag of hij vanavond, even glaasje wijn wou blijven drinken. Misschien was het antwoord. Tja. Ik nam aan dat hij zou zeggen als hij niet bleef. Maar toen de kinderen net naar bed waren, was het..tot morgenavond. Dus ik heb nog niets gevraagd. Hij was wel erg "afwezig" vandaag..
Meer duidelijkheid over zijn vertrek zou ik ook graag weten, maar alles wat er uit komt is dt hij niet gelukkig was. Waarom precies, waarom er nooit over is gesproken, waarom ik het niet gemerkt heb....: hij weet het allemaal (zgn?) niet.
Waarom ik nog wel met hem kan omgaan...Omdat ik een muts ben, die nog blij is met dat wat er nog is, die daar zich beter door voelt dan als ze alleen is. En..wat is het alternatief: dat ik nooit meer normaal contact met hem heb...Daar moet ik dus nog niet aan denken....doe ik wel...maar dan wordt ik helemaal diep ellendig.
En aandacht aan mezelf besteed ik wel...de gewone dingen, en ook extra aan de kinderen. Maar toch blijft het in mijn hoofd helemaal om hem draaien....Ik mis hem gewoon nog zo erg...(hoewel, dat is hier ook al gezegd, ik denk ik degene mis die hij was, en niet die hij nu is). Maar ik kan het gewoon alleamaal niet geloven, dat hij zo anders is, dat alles wat we hadden aan de kant wordt gezet... (of misschien is het: wil het niet geloven..).
Daarbij komt ook nog, dat ik denk dat het bij hem wel zo werkt: los is los. Daarom probeer ik denk ik toch nog lijntjes te houden.
En, Moes, je leest het al, doen zoals jij met alle goede bedoelingen adviseert, daar ben ik echt nog niet aan toe. Zal best zo zijn, dat ik er daardoor nog veel langer en meer in blijf hangen, maar ik kan echt nog niet loslaten wat ik voel.
Maar, zoals nu, dat hij niet eens zegt of hij wel of niet even blijft, dat zijn dus dingen die ik niet pik. Maar dat zeg ik later. Want nu kan ik het alleen boos zeggen, en ik wil liever geen ruzie met hem maken. Vooral niet omdat ik daar zelf (hoe dubbel) erg van van slag raak. En ik zit al zo diep...
Groetjes
Madlief

Voetveeg...

Weetje, ik kan me jullie reacties zo goed voorstellen....Dat het lijkt alsof ik me als een voetveeg laat behandelen. Toch is dat niet zo. Want de dingen waar ik echt bij voel, zo wil ik het niet, daar zeg ik echt wel wat van. De vraag was of dit onderdanige bij me past...Nee, totaal niet. Ben wel flexibel, niet heel moeilijk, maar heb juist wel groot geveol van eigenwaarde. Soms denk ik zelfs, dat ik daarom niet kan beseffen dat hij me echt niet meer wil als vrouw...
En het is wel zo, zoals ik net ook al schreef, dat ik nu wel meer dingen laat gaan. Het is toch al erg. Ik wil alleen over de meest structurele dingen met hem overleggen. En daaronder valt respect ook.
Madlief

Hé Madlief, ik zie jou niet als voetveeg, totaal niet. Ik zie juist mooie energie, een sterke vrouw, iemand die weet wat ze waard is. Ik vind jouw duiding van dat júist omdat je een goed gevoel van eigenwaarde hebt het moeilijk te beseffen is dat jouw man jou niet meer als vrouw wil heel erg klopt.

Of nee, ik denk dat je het prima beseft, maar dat je het niet wilt aanvaarden. Dat is een essentieel verschil. Je lijkt een beetje een 'alles of niets'-denker als ik dat zo mag zeggen. Je blijft lief, zegt niet alles, of pas als je boosheid weg is, want anders kun je niet meer met hem omgaan. Dat zie ik dus als twee uitersten.

Je kunt misschien er tussenin gaan 'zitten'? Er in geloven dat ook al stel jij je grenzen wat meer, laat je hem meer weten, stel je meer vragen, maak je concretere afspraken (ook in verband met de kinderen) jij en hij op den duur goede ouders en ex-partners kunnen zijn van jullie kinderen en van elkaar? Je neemt jezelf altijd mee, en jij bent 'in orde'.

Volgens mij vertrouw je hém hier niet in. Als híj minder ruimte krijg, of meer 'last' van jou, wat doet hij dan, zo lijk je te denken. Knijpt-ie 'm er dan helemaal tussenuit? Zou het zo kunnen zijn dat hij ook de kinderen laat vallen/in de steek laat? Dát aanvaarden lijkt onmogelijk, dus volgens mij 'probeer jij dat nu te voorkomen'? Terwijl dat toch zíjn stukje is. Dat je samen kunt bespreken.

Hoe moet het er uit zien wat overblijft, als de pijn een plek heeft bij jou, als jullie beiden weten: we zijn niet meer samen. Toch?

Ik lees mezelf terug en denk: dat wat ik schrijf kan als heel 'dwingend en oordelend' overkomen bij Madlief. Weet dan dat het niet zo bedoeld is. Ik hoop met het 'schieten van veel woorden' dat er steeds een woordje bij je overkomt dat kan bijdragen aan inzicht, of troost. En misschien soms aan 'schrikken'. En ondertussen weet ik: jij hebt veel pijn. Logisch. Het ís rot, ellendig, het zou niet moeten mogen. Dat staat buiten kijf, en dat heeft niets te maken met voetveeg, hard optreden, niets. Je bent kwetsbaar, verdrietig, hebt pijn. Zo simpel én zo moeilijk is het... Liefs van Moes.

Moes...

ja, je hebt denk ikwel gelijk...want als ik te "verwijtend" reageer, zie ik hem wel zeggen: dan kom ik toch niet meer, laat de kinderen maar in het weekend bij mij komen... Dat is wel zijn manier. Vrij zwart wit.
En laat duidelijk zijn..dat is nu net waar ik het meest tegenop zie....geen contact meer. (hoewel ik zeker weet dat hij de kinderen niet zal laten vallen)
Je woorden zijn niet dwingend, raken me zeker, kleuren soms mijn gedachten, ben er dankbaar voor.
En dat alles of niets. Is misschien wel zo. Bij veel dingen gaat het bij mij wel zo...opeens slaat het gevoel over iets om, of is een gevoel voor iets er...
En ja, aanvaarden, goed woord. Daar heb ik moeite mee. Klopt. Lang niet bij alles. Maar wel bij ingrijpende dingen. Zal je niet vermoeien, maar zie nu dat dat vaker zo gebeurd is (niet in de relatie). In die andere gevallen was er niet echt een weg/omweg terug, maar daar heeft het me ook heel veel moeite gekost en zelfs een kleine depressie.
Wat ik me vandaag ook gerealiseerd heb, ook met oog op zelfde gebeurtenissen misschien, dat ik bang ben hoe ik zal reageren op de leegte. Als er niets meer te vechten over is. Juist die leegte...
Madlief

Madlief

Ik herken veel in je verhaal. Ik ben zelf al 2 jaar officieel gescheiden van mijn ex maar we zijn nog steeds niet los van elkaar. Ik weet niet of je veel aan mijn verhaal hebt maar ik wil het je best vertellen, ik ben alleen bang om herkent te worden dus dan graag over de mail. Ik hoor dan wel of je daar behoefte aan hebt.

Vechten als een leeuw

Dag Madlief,

Ik las je draadje en zie je niet als een voetveeg. Als dat wordt gezegd zijn het pogingen om jou te laten inzien dat je niet alles moet pikken. Dat hij smst met een ander op jouw toilet en dan de brutaliteit begaat om hem naar jou te sturen per ongeluk, zomaar bij je in en uitloopt, met een ander naar bed gaat terwijl hij nog met jou getrouwd is. Een normaal denkend mens denkt is hij nou helemaaaaaaal belazerd!? Maar jij bent nu even geen normaal denkend mens en wat je nu moet doormaken is zo vreselijk.

Een man kan het zo gek maken dat je op een gegeven moment wel zegt rot nou maar op nu is het genoeg. Zeker als je nog geen kinderen hebt. En zelfs dan is het al heel moeilijk, je hebt een huis, huisdieren etc. Maar jij bent ook nog eens moeder en je raakt niet alleen je man kwijt maar ook je gezin. Dus je vecht als een leeuw. De vraag is alleen, moet deze leeuw misschien toch haar tactiek heel ietsje wijzigen...

Je bent bang dat als je je harder opstelt (ruzie maakt) dat hij dan nog sneller weg is. Snap ik. Maar een goeie schrikreactie heeft soms meer effect. Wat zou hij zich doodschrikken als je hem resoluut het huis zou hebben uitgegooid en dat hij niet het lef moet hebben om ooit nog één zo'n smsje naar je te sturen. En als hij merkt dat het jou menens is geworden en dat hij eigenlijk onderhand wel mag ophoepelen met zijn gedraai, dan kan het maar zo zijn dat hij je ineens weer ziet staan.

Eng hoor, om te doen, ik snap je heel goed.

Monni...

Als het zou willen, zou ik je verhaal wel willen horen.
Madlief@home.nl

Lief van je.

Madlief

Holiday...

ik ga snel reageren op je bericht...maar nu even niet.want dan wordt het weer zo'n jeremiade....
Maar wel bedankt voor je posting..Je begrijpt mijn dilemma goed.
Madlief

Nog een uitlegje

Ik wilde er nog bij zeggen hoe ik kom aan die wijsheid. Misschien heb je er iets aan!

Ik was verliefd op een ander en ik zaagde mijn man maar door over hoe ongelukkig was. Dat ik zo'n behoefte had aan vrijheid, autonomie. (ja tuurlijk, om bij die ander te zijn). Dat het niet aan hém lag. (Maar die ander daar kon ik zo goed mee praten). Oh wat maakte ik hem ongelukkig met mijn 'gezeur'. Maar hij hielp me waar hij kon, trooste en steunde, onbaatzuchtig was hij er als ik hem nodig had en liet zich in feite steeds maar weer kleineren en manipuleren. Door mij, het is erg dat ik het moet zeggen ik schaam me nu ook echt.

Totdat hij het zat werd. Tot ik op een goeie dag voor de zoveelste keer op zeurderige toon zei dat ik niet wist of ik nog wel met hem verder wilde. En wat moest ik nou want ik had het toch zo moeilijk. Ja toen kreeg ik eindelijk eens een koekje van eigen deeg. Of ik wel helemaal goed bij mijn hoofd was, of ik soms dacht dat hij nog wel met mij verder wilde na alles wat ik had gedaan en gezegd. Ik kon wel ophoepelen wat hem betrof hij was helemaal klaar met me.

Zo, wat heeft DAT geholpen zeg. Ik zeg uiteraard niet dat het zo bij jullie zal gaan. Jouw man is al echt weg en dat verandert de zaak wel. Maar het kan toch zijn ogen nog wel openen. Misschien win je hem er niet meer mee terug maar het levert je wel veel respect op. En, het is al gezegd. Je wordt er zoveel aantrekkelijker van als hij niet meer over je heen kan walsen. Echt, ik heb dat zelf zo ervaren, het is waar.

Heel veel sterkte wens ik je. Wat een moeilijke positie zit je in!