Wat moet ik hier nou mee... (man ziet het niet meer zitten)

Madlief

Het is echt beter dat hij weg gaat. Men lijdt het meest, onder het vrezen dat men vreest. Doordat hij weggaat zal de situatie ook werkelijk veranderen. Zal je moeten accepteren dat hij weg is. En zal je ook merken dat de wereld gewoon doordraait. Dat je nog gewoon ademt, dat het gewoon avond wordt en daarna de volgende dag komt.
Zelf heb ik nog bijna 4 maanden met mijn ex onder één dak geleefd. Achteraf gezien was dat een superzware tijd. Heel veel zwaarder dan alleen bevallen, alleen de kraamweken doen enz enz. Het idee van verhuizen was veel erger dan het werkelijke verhuizen.
Hebben jullie nu wel afspraken gemaakt hoe hij/jullie het met de kinderen gaat doen? En hoe zou jij dat het liefst willen, co-ouderschap, omgangsregeling? Kunnen we je nog financieel advies geven? Heb je de financiën uberhaupt al inzichtelijk gemaakt? Zijn er afspraken gemaakt over de kosten van de kinderen? Heb je zelf voldoende inkomen? Wat gaan jullie aan de kinderen vertellen? Een heel vragenvuur ineens, ik weet het. Maar echt, wees voorbereid! Zelf heb ik zo veel aan het forum en mijn vriendinnen gehad.

Ander gezichtspunt

Hallo Madlief,

Ik volg je draadje al een poos, en heb een gezichtspunt waar je wellicht iets aan hebt, kijk maar. Het is 'geldig' voor moeilijke situaties, waarin ratio iets anders snapt/wil/weet dan gevoel. Dus niet 'alleen' voor zoiets als uit elkaar gaan.

Wat ik zelf namelijk heb ontdekt in een niet te vergelijken maar ook heel moeilijke situatie is het volgende. Ik dacht altijd dat ik eerst iets helemaal moest kunnen (door)voelen, voordat ik kon handelen, actie kon ondernemen. Ik vond dat ook 'de enig juiste weg', vond dat actie ondernemen zonder dat je er helemaal met hart en ziel en gevoel achter stond 'niet OK was'.

Toen die moeilijke situatie zich aandeed, en ik niet anders kón dan handelen, merkte ik iets op wat me zeer verbaasde maar uiteindelijk ook heel veel bood: de volgorde kan ook andersom zijn. Dus eerst handelen, actie ondernemen, dingen regelen, ook al voel je dat niet, of voel je eigenlijk niets, en dán'het gevoel er achteraan laten komen'.

Dat gevoel kwám ook, dus na het handelen. Ik vond dat bijzonder troostend, vond het fijn me te realiseren dat de 'juiste volgorde' niet altijd hoeft te zijn: iets begrijpen, iets (door)voelen en dan handelen. Want zeker als je zelf niet of maar deels aan het roer staat (zoals voor jou nu lijkt te gelden) is het wachten op die wat ik vroeger dacht beste/ideale volgorde heel vermoeiend, en soms krijg je gewoon de kans niet.

Je wordt hier door veel 'ervaringsmensen' uitgenodigd te handelen: breng in kaart wat je nodig hebt, praat over geld, praat over hoe je het met de kinderen wilt, praat over.... Jij reageert steeds (en dat begrijp ik dus heel goed!) met: ik snap het met mijn verstand, maar m'n gevoel gaat niet mee. En ik wil je meegeven: kijk eens of je het 'aandurft' om eerst maar 'gewoon' te handelen. Om te gaan regelen, zónder dat je gevoel daar al is.

Misschien werkt het bij jou wel net zo als bij mij toen: hé, dat kan dus óók (hoewel niet gekozen, niet wat je wilt, moeilijk...)! Dan zorg je goed voor jezelf (en je kinderen) en komt het gevoel een tijdje later, en dat kun je dan óók vol aangaan, hanteren, voelen.

Ach, misschien sta je er wel helemaal niet open voor om sowieso iets als dit te lezen. Maar ik wil het je wel graag meegeven, juist omdat ik me zo in dat stukje van 'mijn gevoel is daar nog niet' herken.

Heel veel sterkte en liefs, er denken inmiddels veel mensen aan je, hopelijk is dat een troost of steun of wat je ook maar nodig hebt...

Moes

Schijnvrijheid

"Nu is dat dus anders, er "moet" steeds over overlegd worden. Ik merk dat mijn man daar moeite mee heeft. Hij vind het bijna irritant. Gaat vaag doen als ik vraag wat, wanneer, hoe, etc. (gaat dus alleeen over practische dingen, vooral ivm kinderen en planning) "

Dit is wat ik dus met schijnvrijheid. Je man denkt dat hij door te scheiden vrij gaat zijn. Niet dus. Zolang je kinderen niet op eigen benen kunnen staan, kan hij niet vrij zijn. Niet vrij van jou door de band met jullie kinderen, niet vrij van de kinderen...

Mijn ex en ik zijn nu 2 jaar uit mekaar. Hij is volgens mij nog nooit zo gebonden geweest. Toen we nog een gezinnetje waren, was hij van alles op de hoogte. Nu bel ik hem in geval van nood en meestal heeft hij dat niet zien aankomen omdat hij dus ergens anders woont.

Mijn zoon was 17 toen we uit elkaar gingen. We hadden de eerste 2 weken wel ruzie maar toen kwam mijn ex wel tot inzicht. We hebben geen vechtscheiding gehad. Toch had onze zoon het er serieus moeilijk mee en deed hij dingen uit wanhoop. Dat hadden we ook nooit verwacht. Hoe je het ook draait of keert: hoe je ook scheidt, je kinderen zullen er altijd van afzien. De vraag is dan volgens mij eerder: hoe kan ik er gelukkiger uitkomen zodat ik mijn kinderen kan opvangen? Want een ongelukkige moeder...

Groetjes

Zie moes

Cognitieve therapie is het volgende: je gedachten lopen steeds volgens een bepaald paadje (zie Moes en: eerst begrijpen en weten wat je wil, dan handelen), maar dat paadje brengt je elke keer op een dood punt. Dus moet je een ander paadje gaan lopen, eerst wat kunstmatig, totdat het net zo'n gemakkelijk paadje wordt als je eerste (zie Moes: hé, je kunt ook eerst maar doen en doen en doen en daarna pas voelen, begrijpen, weten wat je wil).

Maar je zit nu nog even midden in de storm, laat het maar over je heen komen. Er zit niks anders op. Wij denken aan je. Het ergste is straks voorbij en dan praten we wel weer verder.

Tsjor

Bedankt moes

Jij geeft mij antwoord op een heel andere vraag in mijn werk. Waarom functioneert iemand niet zoals wij gedacht hadden? Diegene heeft jouw ontdekking duidelijk nog niet gedaan. Maar dit helpt mij wel om het uit te leggen.

De laatste dag

Madlief, voordat je droom voorbij is. Ik denk aan je vandaag en morgen. Het voelt als een begrafenis: alles in je verzet zich, maar er is geen ontkomen aan. Veel sterkte.

Tsjor

Madlief?

Hoe gaat het nu?

Geen ontkomen...

Hoi,
vanavond gaat hij dus weg...naar zijn nieuwe huis.
(klein zinnetje, ligt een zee van wanhoop in..)
Letterlijk, er is geen ontkomen aan.
Gisteren flinke paniekaanval. Nu gaat het iets beter. Maar het is wel heel erg zwaar.
Maar hij komt nog heel vaak terug. Ik weet nog steeds niet of dat goed of niet goed is. Of beter, of ik dat wel of niet aan kan nu. Over de toekomst weet ik het helemaal nog niet. En ik weet al helemaal niet meer wat hij nu eigenlijk wil... (volgt)
Ik kom nog wel terug met hoe we het allemaal besproken hebben. Het is allemaal zo raar. Maar wel nu beiden over eens...
Op het moment ligt thuis internet eruit....geen lifeline...
Hopelijk vanavond gerepareerd.
Lief dat jullie aan me denken.
Madlief

Madlief

Kennen wij elkaar? (van vrijwilligers"werk"?)

Hoe dan ook; heel veel sterkte! Overigens lijkt het me noodzaak om goede afspraken te maken. "...Maar hij komt nog heel vaak terug. Ik weet nog steeds niet of dat goed of niet goed is..." Het lijkt me dat je dingen op papier moet gaat zetten, Morgana Fata schreef de hele riedel van te regelen dingen al op, ik zal ze niet herhalen. Maar doe het alsjeblieft, het zal je rust geven omdat het duidelijkheid schept voor jullie allemaal.

groet, heli

Heli, over afspraken

Ik denk niet dat we elkaar kennen van vrijwilligerswerk, want dat doe ik al jaren niet meer. Wel grappig dat ik ergens anders ook een nick Heli heb....

Wat we precies hebben afgesproken is hoe we het de komende twee weken gaan doen. Tot dan wil ik tijd om te voelen/ervaren/wennen, hoe we het met de kinderen gaan doen. Want ik wil ze iets kunnen vertellen wat ik waar kan maken. Tot die tijd moeten we een beetje kunstmatig doen...papa gaat heeel vroeg werken....

Daarna, als het aan hem ligt:
Kinderen zoveel mogelijk in hun eigen omgeving laten. Hij komt paar keer per week 's ochtends om te helpen en naar school te brengen. Houdt zijn eigen "oppasmiddag"en kookt dan ook. Komt paar keer per week, afgesproken dagen, om te eten en kinderen naar bed te brengen. Weekend samen de sport doen. Daarna of hij werken, of in huis zijn bij ons, of doen wat we altijd deden. Zondags zou hij ook wel willen komen, om iets leuks te doen, als het aan hem ligt gewoon met zijn 4en of om bij de kinderen te zijn.
Hij wil dus alleen maar 's avonds weg kunnen.
Maar, zegt hij dan, of ik dat dan ook zo wil. EN DAT WEET ik nog NIET. Lijkt mooi, maar ik weet niet of ik het aankan en of het verstandig is... En of hij dan uberhaupt de ruimte krijgt die hij zoekt???? (Wat zoekt hij eigenlijk)
Qua geld...eerste tijd maakt hij iets minder naar gezamelijke rekening over. Verder zo door. Ik vertrouw hem daar ook wel in.
En nog niet direct off de scheiding in gang zetten. Eerst kijken hoe het allemaal uitpakt.
En hij wil absoluut proberen te regelen dat wij hier kunnen blijven wonen. Met ka en pa moet dat ook wel lukken, niet al te veel hypotheek. De accountant had er al allerlei fiscale ideeen over...
Maar, daar ga ik me dus langzaam aan over geven. Eerst de schok nu...Kast leeg, lades leeg...Hart leeg...
Ik heb maar een oxacepam genomen, die ik al jaren had liggen om te slapen. Scheelt nu wel. Maar ik heb wel staan overgeven net...
Over superemotioneel. klopt. Vreselijk. Maar 10 jaar geleden is er ook iets traumatisch gebeurd voor mij, uiteindelijk goed afgelopen. Ook toen kon ik absoluut niet met de emoties omgaan. Dus het is dan maar zo. Psych zei dat ik er ook nog helemaal niet uit kon zijn, of bezig zijn er uit te komen, uit dat zwarte gat. Ik "mag"er ook gewoon in zitten. Gek, maar dat geeft al beetje goed gevoel.
Gisterochtend vreselijk bij hem uitgehuild. Gisteravond gepraat. Gisteravond nog 1 x hem vastgehouden.
En nu ben ik leeeeeg. Tintelende handen en steen in mijn maag.
Dank dat ik het van me af mag schrijven hier.
Madlief

Madlief

Lieve Madlief, een hele dikke knuffel voor jou! {{{Madlief}}}
Je bent nog steeds bezig met wat hij wil, en dat dan te faciliteren. Kijk eerst maar eens hoe het loopt, je mag altijd van gedachte veranderen en het minder maken. Het voelt vanzelf goed of fout. Geef dat dan ook aan naar hem toe, dat je het niet weet, maar dat je het wil proberen.
En je hebt hem gisteren echt niet voor de laatste keer vastgehouden. Als jullie op vriendschappelijke voet door kunnen, dan komt dat echt nog wel vaker voor. Kan je ook gewoon nog wel een keer je verhaal bij hem kwijt en andersom. Het is maar helemaal hoe JIJ je er straks onder voelt. Aan je ex zal het niet liggen, als ik het zo inschat.
Adem in, adem uit. Het leven gaat vanzelf door. Het enige wat je hoeft te doen is weer in te stappen als je zover bent.

Retorische vraag...toch antwoord

Om toch maar antwoord op je retorische vraag te geven
(Wanneer gaat hij dan dat avontuurlijke leven leiden waar jij te ingeslapen voor bent?)......
Dat heb ik hem ook heel duidelijk gevraagd, of hij hier nog eens heel goed over na wil denken: Of dat wel is wat hij wil en of dat is wat hij waar kan maken !
Want ik vind dat we de kinderen (en ook mezelf) wel wat zekerheid moeten geven bij de Kl-boodschap... dat we niet zeggen we gaan het sus en zo doen, en dat het dan na twee weken alweer anders wordt omdat pappie of mammie het niet aankunnen (of zich zo benauwd voelen...).

Ik vind zijn signaal erg verwarrend. Wat is nou eigenlijk het probleem?? Volgens mij weet hij het zelf ook niet.

Madlief

Kinderen

Kinderen zijn extreem flexibele wezens. Je hoeft ze niet een 10 jaren plan voor te leggen om ze duidelijkheid te geven. Hou het simpel. Papa en mama zijn uit elkaar, we weten nog niet hoe we het precies gaan doen en zullen daar de komende weken achter komen. We willen beide voor jullie blijven zorgen en misschien ook nog veel dingen samendoen. Afhankelijk van hun leeftijd kan je ze ook naar hun mening vragen, tijdens dit proces.

Het is vreemd wat je man doet, hij wil weg, is weg zelfs, maar is nog constant bij jullie. Hoe voelt dat voor jou? Ik snap het het verwarring meebrengt, maar zou jij het goed vinden zoals het nu loopt?

Lara10

Alleen is de vraag, hoelang vind jij het fijn om hem over de vloer te hebben als het toch wel duidelijk is dat hij jóu niet meer wil....

Yes, dat is een hele belangrijke vraag waar ik momenteel en in de nabije toekomst voor mezelf moet uitkomen. Of ik dat wil, en of ik dat kan......

Vandaag zware dag. Vanavond lieve vriendin in huis om mee te praten. Ze heeft beetje zelfde meegemaakt, maar dan van de andere kant...zij had de moed voor hun relatie bijna opgegeven...maar er toch aan gewerkt en iets van gemaakt. Wel verhelderend.

Madlief

Fladderbeestje, lara

Bedankt voor jullie reacties.
Ik probeer ook te doen wat goed voelt voor mij, alhoewel ik soms twijfel of mijn gevoel wel zo verstandig is op dit moment. Maar een mix van verstand en gevoel zal het wel worden.
Ja, genoeg mensen hier die hem heel gemeen vinden, dat hij steeds terug komt. Die vinden dat ik grenzen moet stellen...Maar ik zou (nog) niet weten welke..., ik bedoel, ik voel/zie ze niet, alleen dat ik qua practische dingen nu gewoon duidelijkheid wil hebben en vraag. Maar ik waardeer ieders advies, omdat ik juist zo los van alles ben nu. Dus om een beetje een idee te vormen, is het prettig om alle visies te horen.

Vandaag vreemde dag. Vanochtend zat ik mega-diep. Zombie stijl. Ergens toen ik terugreed van mijn werk, midden op de dag, kwam er een stukje rust in mijn hoofd. Vanmiddag lekker verwend door mijn moeder, en veel dingen gedaan ondanks totaal gebrek aan energie.
Ergens had ik een gevoel van: ik zal eens aan hem laten zien dat ik gewoon een leuk mens ben, en dat als hij het niet hoeft...helaas pindakaas voor hem (kut voor mij, maar ja...) Dat ik ga kijken of ik het leuk vind als hij stukjes met ons "meedoet", en als dat van 1 van de kanten niet lukt, dan zien we het dan wel weer. Ligt ook aan hoe hij dat gaat doen.
Dit klinkt stoer. Maar zo stoer ben ik echt nog niet hoor. Maar het geeft wel een soort stevig gevoel. Dat ik in ieder geval een idee heb hoe ik in de situatie zou willen staan. Helaas is het gat nog wel erg diep en donker. Maar ik was toch niet zo van slag toen hij nogal teruggetrokken en afwezig was toen hij vanavond hier was.
Misschien is dit de eerste/volgende stap vooruit. Er zullen er wel weer meer achteruit komen, maar toch.
Wat ik wel merk aan hem, is dat hij eigenlijk nu helemaal geen ruimte in zijn kop heeft voor de kinderen. Dat vind ik erg jammer, maar even aankijken.
En nog, echt beseffen doe ik het nog niet, dat hij nu in een ander huis woont. Want hoe raar ook, dat bevestigt wel heel duidelijk dat hij niet meer bij me hoort. Maar ik sta er met mijn voeten midden in, dus het idee zal wel langzaam indalen.
groetjes
Madlief

Identiteitscrisis

Madlief, wat goed om te lezen dat er plotseling even rust doorbrak in je hoofd en dat je je lekker hebt laten verwennen. Ik hoop dat je nog vaker zulke momenten zult krijgen.

Je schrijft: 'ik zal eens aan hem laten zien dat ik gewoon een leuk mens ben, en dat als hij het niet hoeft...helaas pindakaas voor hem...' Ik denk dat hij op dit moment alleen niet met jou bezig is, maar met zichzelf, met zijn eigen identiteit, toekomstperspectief etc. En dat hij eerst wil uitzoeken hoe hij zelf verder wil met zijn leven. Dus al ben je nog de meest spetterende, liefste, mooiste en beste vrouw die er maar is op de wereld (en ik denk dat je dat bent) dan nog zal dat op hem op dit moment geen indruk maken. Het gaat niet om jou, helaas. Of gelukkig: want jij kunt gewoon verder gaan zoals je dat zelf wilt, met wie je zelf bent en met het leven dat je zelf voor ogen had. Wellicht met één manco en dat is dat hij er misschien niet meer bij is.

Tsjor

Tsjor...

Ik denk dat je weer heel erg gelijk hebt...zeker wat hem betreft. Alleen jammer (vooral voor hemzelf) dat hij zich er niet van bewust is. Hij denkt echt dat alles wat vervelend was, nu is opgelost. Meer heb ik ook niet met hem gesproken, hoor. Dus ik heb niet kunnen doorvragen. Is het ook nog niet echt de tijd voor.
Verder gaan zoals ik zelf wil. Aan de ene kant klinkt dat lekker, maar als ik er over doordenk, zie ik alleen maar dingen die ik zou willen die dus niet meer zijn....
Maar ik probeer wel gewoon dicht bij mezelf te blijven. Het lijkt wel of ik me helemaal naar hem richt, maar dat is toch niet zo. Ik ga wel gewoon door zoals ik dat ongeveer altijd heb gedaan, hoewel zonder plezier en geen energie. Maar juist dat stuk extra, wat mijn leven warmte gaf, dat is nu weg. Zelfs dingen die niet echt aan hem gelinkt waren/zijn, zijn niet meer leuk als je je van binnen zo alleen voelt. Maar wat ik al zei, ik voel me wel bij mezelf, ben mezelf niet kwijt, en daar ben ik blij om.
Madlief

Verlies

Hoe hij er zelf ook uitkomt, iets ben je definitief kwijt en dat is de kameraadschappelijkheid die je altijd vanzelfsprekend hebt ondervonden. Vandaar die rouw, dat is niet anders. Maar gelukkig dat je jezelf wel blijft herkennen.

Tsjor

Precies...

Verlies van die vanzelfsprekende kameraadschappelijkheid...beter zou je het niet kunnen omschrijven.
Naast het verdriet en de pijn, vind ik dat hierbovengenoemde het aller- allermoeilijkst te handlen.
Wat ik ook zo erg vind...eerder was ik vrijdagsmiddags lekker blij, lekker weekend. En nu zie ik als een berg op tegen dat lange rare weeken.

Madlief

Bezorgd

Hoi,
ik ben eigenlijk een beetje bezorgd over mijn man....volgens mij is hij nu echt aan het burn-outen. Alhoewel...ik zie natuurlijk maar 1 kantje van hem nu...en dat is denk ik de meest ongemakkelijke...
Ben ik daar weer mee bezig..dat hij misschien afknapt...
Vanmiddag lekker even afgereageert...."House for sale" op de radio in de auto, na een lange dag curus....over de bedroom full of memories.... Janken!
groetjes
Madlief

Stress

Madlief,

Waarschijnlijk heeft hij burn-out verschijnselen omdat er iets tegen zit in het opzetten van zijn nieuwe leven. Het is lief dat je bezorgd over hem bent maar richt je aandacht op jezelf en de kinderen.

AnaConda

Het maakt niet uit

Madlief, het maakt niet zo veel uit of hij aan het afknappen is. Hij is verantwoordelijk voor zijn eigen leven.
Nou kan ik me goed voorstellen dat je denkt: "Wat als hij al een burn-out aan het ontwikkelen was toen hij deze beslissing nam? Misschien krijgt hij wel spijt?" Wat is aantrekkelijker tegen die tijd; een vrouw die nog helemaal in zak en as zit, of iemand die na even slikken haar schouders eronder gezet heeft en haar leven op orde gebracht? Handel vanuit de situatie die nu voor je ligt.
En je kan hem altijd vragen hoe het nu met hem gaat. Geen rare vraag als je vriendschappelijk met elkaar omgaat.

Weet wel...

Hoi,
ik weet wel dat jullie allemaal gelijk hebben. Ik moet me richten op mezelf en de kinderen, maar daar hoort hij nog zo bij...dat is nu juist het probleem, dat loslaten. Het is zo verschrikkelijk moeilijk, steeds wordt er weer een stukje tussen ons losgescheurd.
Maar, uur voor uur, hobbel voor hobbel, ga ik er doorheen.
Ik probeer er rationeel mee om te gaan, maar ik word echt letterlijk misselijk als ik er aan denk dat we het ergens deze week aan de kinderen moeten vertellen. Dat ik ze dat verdriet moet doen.
Indien van toepassing, hoe hebben jullie kinderen gereageerd, hoe hebben jullie het verteld, hoe oud waren de kinderen?
Madlief

De kinderen

Hier hele jonge kinderen. Destijds 4 en 2. De derde was nog niet geboren. Dus aan mijn verhaal heb je weinig vrees ik. In ieder geval was het geen drama, ze namen het ter kennisgeving aan en gingen door met hun eigen ding. Later die week kwamen er hier en daar wel vragen, die we beide beantwoorden. Van te voren hadden we samen besloten wat en hoe we het gingen zeggen. Hoe oud zijn die van jou?
Wat in ieder geval universeel is, is het achterliggende gevoel wat je mee wilt geven. Papa en mama gaan uit elkaar ,dat heeft niks met jullie te maken, we houden allebei ontzettend veel van jullie en dat zal nooit veranderen. Wel gaan we nu apart wonen en zal de omgang met beide ouders er anders uit gaan zien. Vanaf een vrij jonge leeftijd, een jaar of 6?(afhankelijk van het kind natuurlijk) zou ik persoonlijk naar hun mening vragen, hoe hun het graag willen, en daar samen een plan over maken. Uiteraard kan je dit wat sturen naar jullie eigen ideeën. En met hun mening bedoel ik dan over de omgang die gaat komen, niet over de scheiding op zich, dat zou ik echt als een vaststaand feit brengen.
Gezien de jonge leeftijd van onze kinderen hadden wij er een tekening bij gemaakt, met 2 huisjes enzo en die in de keuken hangen, zodat ze die dagelijks zagen en er vragen over konden stellen. We kwamen er zelf ook regelmatig op terug. Maar volgens mij zijn jou kinderen al een stukje ouder.

Onze kinderen..

Onze kinderen zijn 6 en 9.
De oudste is een hoogintelligent jongetje. Erg gevoelig voor sfeer en altijd al een zeer "aanwezig" en "veeleisend" kind. Hij hangt erg aan zijn papa.
De jongste is een echte binnenvetter. Heeft heel erg veel moeite om iets van zichzelf te laten zien. In allerlei opzichten.
Ik vind het zo moeilijk dat we ze verdriet moeten doen. (natuurlijk is mijn eigen verdriet hierbij ook sturend). Hun basis valt toch weg. Hoe goed we het ook gaan doen. Ik kan me nix voorstellen hoe ze zullen reageren. Tuurlijk gaat hun leven gewoon door, school, vriendjes. Maar de thuissituatie veranderd zeker toch. Hun fundament wordt ook flink geschud.
Vragen naar hun mening lijkt me lastig, ik weet niet of we er aan kunnen voldoen, snap je?
Ik ben er zelf trouwens ook nog niet uit. Voor hun is mijn mans voorstel, van veel hetzelfde laten, veel samen (met vieren) blijven doen, misschien in principe wel goed. Maar ik weet niet of wij beiden dat waar kunnen maken.
Madlief