Wat moet ik hier nou mee... (man ziet het niet meer zitten)

Ow meid...

Wat ben je toch bezig met zijn gedachten. "wat moet ik daar nu weer in lezen?". Niets. Al die tijd dat jij je afvraagt wat hij denkt en voelt, kan je zo niet besteden aan het verwerken van de situatie (hij heeft je/jullie gezin verlaten, of het nu tijdelijk is of niet) of met jezelf aan de slag te gaan.

Probeer de energie in jezelf te stoppen, niet in het raden naar zijn herseninhoud. Je blijft op eieren lopen en gaat voorbij aan wat jezelf nodig hebt om rechtop te blijven.

Blijf in jouw eigen hoofd en hart! Sterkte en heel veel liefs,

Fély

Madlief

ik ben 3,5 jaar geleden door precies hetzelfde proces gegaan, alleen zag jij al problemen in je huwelijk ik helemaal niet.
Voor mij kwam het helemaal als een slag bij heldere hemel.
Hij bleek vlak daarna al een ander te hebben en hoewel beiden tot op de dag van vandaag beweren dat het pas iets werd toen hij al bij mij weg was, beweren hun ex collega's wat anders. Ik heb besloten mij daar niet druk om te maken. Tot hij wegging vermoedde ik het niet, en de tijd terugdraaien kan ik ook niet.

Ik weet niet of je werkt, (onthoud niet alles in het draadje) maar als je dat doet neem contact op met de arbodienst, die hebben ook bedrijfsmaatschappelijkwerkers en dan ben je veel sneller aan de beurt. Zij zijn er ook voor dit soort dingen. Ik ben toen ook bij de bedrijfsmaatschappelijkwerker geweest en die heeft mij er echt door heen geholpen net als dit forum.
Die vergelijking van de tour komt ook van hem.

Fely...reactie

dank voor je steun, ik weet ook wel dat je helemaal gelijk hebt....maar, je schreef:
--Blijf in jouw eigen hoofd en hart!--
En dat is het nu juist...daar zit alleen maar pijn en verlangen naar hem, en daaruit komt dat invullen en met hem bezig zijn weer voort. Er is echt (nog) geen ruimte voor iets anders. Ik probeer het echt wel.
Ik snap ook wel dat ik van alles probeer te lezen, bij voorkeur positief naar mij toe..., terwijl hij misschien ondertussen bezig is woonruimte te zoeken en over een paar dagen meldt dat hij nu echt vertrekt. Dat zou zo kunnen... Maar als ik me iets dergelijks realiseer....klap ik weer helemaal om en voel alleen maar verdriet...en schuif iets verdere nabije toekomst weer weg.
Het is echt tijd voor een gesprek, ik weet het. Moet ook gebeuren. Wil ik ook. Maar vind het ooo zoo moeilijk om ergens over te beginnen... Vooral bang voor de waarheid, denk ik.
Ik hoop dat psycholoog me uit dit wentelen in ongeluk in deze schemersituatie kan helpen.
Madlief

Precies!

Dat is nou eigenlijk precies wat ik bedoel! Voel je pijn maar, die kan je toch niet stoppen. En elke keer al je weer merkt dat je in zijn hoofd kruipt en zijn gedachten probeert in te vullen, ga je als de donder weer terug naar je eigen verdriet. Anders ga je je pijn verlichten door valse hoop en val je elke keer in een dieper gat. Laat hem doen wat hij doet en concentreer je op wat jij voelt. Dus meer gericht op jouw reactie en niet op zijn actie. Dat is het begin van een lang verwerkingsproces. De rest komt wel.

Lief Madliefje, ik voel met je mee.

Fély

Didi

Ooh, wat doet jou berichtje me pijn. Zou het echt zo zijn? Ja, het is zo, ik weet het. Maar mijn gevoel kan nog niet mee. Elke gedachte aan dat we niet meer samen zijn, boort zich in mijn hart...
Ik ben ook nog veel bezig met wat had gekund, hoe het wel misschien goed was gegaan...
Elk kleine ding van hem dat positief overkomt, leidt tot allerlei gedachtes/hoop in mijn hoofd....
Madlief

Gepraat

We hebben gepraat. Niks nieuws, eigenlijk. Alleen weet hij nog zekerder dat hij weg wil. Het verstikt hem.
Heb hem veel gevraagd, maar hij heeft maar 1 gevoel: dit is het niet,hij wil vrijhied, iets voor zichzelf.
Maar, wil wel zoveel mogleijk voor de kinderen gewoon houden. Dus wel hier blijven komen voor hen. Hij gaat nu echt op zoek naar woonruimte.
Ik vroeg hem hoe hij dat zag, wel deel blijven uitmaken van het gezin, voor de kinderen, maar toch zelf vrijheid hebben. Moest hij nog over denken, of ervaren. Ik heb wel gezegd dat we de kinderen niet kunnne gaan vertellen dat papa iets wil gaan ervaren, dat er naar hen toe wel wat duidelijkheid moet zijn waar ze ook op kunnen bouwen. Dat er al genoeg onduidelijkheid voor ze is als ze horen dat papa en mama niet meer samen zijn.
Hij doet er allemaal erg makkelijk over. WAnt hij is nu zo ongelukkig, hij moet weg, op zichzelf. Hij weet niet wat er knelt. Ja, dat hij voor mij net niet meer die passie voelt. En dan kan hij niet samen een leven hebben.
Ik heb gevraagd of hij evt. nog wil zoeken naar wat er is mis gegaan, of naar wat er nog in zit. Gaat ie over denken, maar hij ziet er geen heil in, zegt hij. Hij wil nu eerst weg.
En ja, hoe hij aan woonruimte komt, dat weet hij ook nog niet. Maar een kamertje is niet de bedoeling.
Duidelijk is dat hij nu maar 1 ding wil en voelt; ik wil vrijheid..ruimte voor mezelf.
Ik begrijp het niet, maar respecteer dat wel. Maar ik vind het toch wel erg egoistisch. Hij heeft het gewoon laten gaan. Zegt ie zelf ook. En ook nu laat hij het gewoon gaan. Geen enkele neiging, toen en nu, om te kijken of je iets ook om kunt keren. En daar herken ik hem dus totaal niet in. Hij is normaal meer van aanpakken, iets "bewerken"totdat je het hebt zoals je wilt.
Niks nieuws dus. Maar nog 2 x zo hard. Toch.
En dat hij niet meer is die hij was. Twijfel bij mij daarover. Toch.
Maar ik heb het maar te accepteren. Blijkbaar.
Madlief

Madlief

Ik wil je even laten weten dat ik regelmatig aan je denk. Snap zo goed hoe je je nu voelt...
En zo bedacht ik me vanmiddag dat ik vooral spijt heb van al die dingen die ik niet gezegd heb. Veel van de dingen die ik gezegd heb heeft hij later tegen me gebruikt, om me te kwetsen. Maar eerlijk gezegd heb ik daar geen spijt van. Alleen maar van de dingen die ik wel voelde, maar niet gezegd heb. Madlief, je hebt toch niks meer te verliezen, dus zeg wat je voelt en denkt.
Wat Didi zegt is helaas heel erg waar. Natuurlijk is hij niet de persoon die je dacht. Dat blijkt al uit het feit dat hij er nu zo mee ophoudt. Dat alleen is al genoeg om te beseffen dat hij iemand anders was in jouw hoofd. Mij geeft het enorm veel troost dat ik geen afscheid neem van hem, maar van de persoon die ik dacht dat hij was. En die bleek helaas niet te bestaan. Dat de toekomst die ik voor ogen had, nooit zo geworden zou zijn, omdat ik niet besefte hoe hij werkelijk was.
Je gevoel naar hem toe kan ik me ook nog zo goed herinneren. De hele dag liep ik te huilen, totdat hij bijna thuis was, dan voelde ik me opeens een stuk beter. Waarom is me een raadsel, want eenmaal thuis hadden we enorme ruzies. Echt enorm. Maar hij was er in ieder geval...
En als laatste; wat me destijds ook wel hielp was bedenken hoe ik het hebben wilde in de toekomst. Dit heb ik al eerder genoemd trouwens. Het leven voelt binnen kort enorm 'maakbaar'. Heel concreet keek ik naar de dingen de me irriteerden. Zo hingen wij elke avond op de bank, zij aan zij, in stilte starend naar tv programma's die mij eigenlijk niet zo heel veel interesseerde. Het leek me heerlijk om dat niet meer te hoeven. Nu hang ik hele avonden achter de computer :), eigenlijk is er niet zo veel veranderd, maar dit voelt zooo anders. Zo veel beter. Echt waar, je gelooft het nu vast nog niet, maar er is een leven na een scheiding.... Ook dan wordt je gewoon weer gelukkig. Niet meteen, niet vanzelf, maar het gebeurt.

Oooh

ooh ik wou datik zover was dat ik zag dat er nog een leuk leven is in de toekomst.....
Hij wil wel een woning gaan zoeken deze week. Hij weet natuurlijk niet wat er beschikbaar is...
Ik heb hem wel gezegd dat ik vind dat hij denkt gewoon regelmatig in het gezin binnen te kunnen stappen, maar dat dat misschien in de praktijk wel kan, maar dat dat gevoel dan anders is. Neu, volgens hem, als hij los is uit onze relatie zoals die nu is, en alshij wat voor zichzelf heeft, dan kan de rest zo blijven. Hij wil bv ook de geplande meivakantie gewoon door laten gaan....
Hij is nu op zijn bedrijf, als hij hier niet is. Slaapt de laatste week wel thuis, daarvoor week in een hotel. Plant ook allerlei zakelijke afspraken in het weekend. En hij liegt daar ook niet over, dat weet ik, dus wel zakelijk.
Enne, er was dus weinig wat mij tegenstond. Ja, ik had hem liever vaker thuis, maar ik accepteerde dat de zaak veel tijd vroeg. Dus niet zoveel om naar uit te kijken wat nu "beter"zou kunnen worden. Helaas.
En hij is denk ik nog wel degene die hij was. Alleen zijnliefde voor mij is als voor een hele goede vriendin geworden. Wel essentieel trouwens. Maar verder is er weinig waar hij de vinger op kan leggen, wat er mis is. Hij kan alleen niet verder in deze samen-relatie. Maar ik denk toch, dat er wel een basis is die de moeite waard is om tekijken wat er nog in zit. Al is er maar 10 procent kans... Maarja, daar heb je er twee voor nodig.
Ik moet hem laten gaan. Heb nix te willen in deze, ik weet het.
Ik ben niet boos, maar kan niet snappen dat aan de ene kant heel verantwoordelijk doet, maar toch het niet aan kan om in de gezinssituatie te leven. Hij zegt nou wel, dat hij wel om de week voor de kinderen zou willen zorgen (niet realistisch, in zijn geval), maar ondertussen benauwd dat leven hem....
Madlief

Hij weet het zelf nog steeds niet. Dat is ook wat hij steeds zegt, dat hij er nog over aan het nadenken is.
Ik kan me het dilemma van Madlief wel voorstellen: erover gaan praten en afspraken maken kan betekenen dat hij veel eerder dan hij misschien wil 'gedwongen' wordt om beslissingen te nemen. Niet erover praten betekent dat Madlief zelf niet weet waar ze aan toe is, heen en weer geslingerd wordt tussen hoop en vrees, en in verwarring is over alles wat er gebeurt, zelfs iets simpels als het klaarmaken van een kopje soep. Niet erover praten betekent dat je de hoop iets langer kunt vasthouden. Wellicht terecht, wellicht ten onrechte. Maar door er niet over te praten kun je die mogelijke illusie in elk geval nog in stand houden. Dat maakt het zwijgen zo aantrekkelijk.
Het ligt een beetje aan je eigen karakter: Madlief krijgt van haar man alle ruimte om te doen wat ze wil doen. Als ze wil praten kan dat. Als ze niet wil praten kan dat ook. Ik denk zelfs dat hij het zou begrijpen als ze hem de deur uit zou zetten. Wat Madlief doet heeft te maken met wat ze zelf aankan. Ik zou eerder knopen doorhakken, maar dat wil niet zeggen dat dat verstandig is.
Wellicht helpt het al om te erkennen, dat je eigenlijk wil leven in de hoop dat het allemaal weer goed komt en dat je daarom niet wil weten wat er mogelijk allemaal speelt. Dan is het kopje soep een hoopvol signaal. Alleen als het straks anders blijkt te zijn zul je daar ook op voorbereid moeten zijn, al is het maar ergens in je achterhoofd. Er is een duidelijk signaal afgegeven dat het in de relatie niet zomaar vanzelfsprekend allemaal goed gaat. Daar kun je je ogen niet voor sluiten.

Tsjor

Meivakantie

Sorry Madlief, ik had over je berichtje van vandaag heen gelezen. Je bent toch weer wat verder, al is het niet in de richting die je zelf zou willen. De basis van vriendschap en het verantwoordelijkheidsgevoel zijn wel belangrijke pijlers voor de nieuwe toekomst waar je een gescheiden relatie op kunt bouwen.

Ik blijf even hangen op de meivakantie. Dat is nog even ver weg. Ik weet ook niet hoe konkreet jullie plannen zijn. Maar ik kan me voorstellen dat het een heel ingewikkelde bedoening wordt om samen op vakantie te gaan in deze fase. Daar speelt dan ook nog mee dat de kinderen van niets weten. Als hij een huis gaat zoeken komen er meer vragen bij: koop- of huurhuis; wat te doen met de gezamenlijke woning; en straks met de kosten van twee huishoudens etc. Wellicht is het zinnig om je eens te oriënteren op de mogelijkheden van een scheiding van tafel en bed. Ik weet niet wat dat precies voor regelingen met zich meebrengt.

Terug naar de meivakantie. Spontaan zou ik denken: laat hem alleen met de kinderen gaan naar wat jullie gepland hadden en kies zelf een andere vakantie. Ben je er een week uit, in je eentje, zonder zorgen even met (veel) tijd om na te denken en om jezelf terug te vinden. Maar ook om te wennen aan het gegeven dat de kinderen soms niet meer bij jou zullen zijn. Omgekeerd kan hij dan even ervaren wat het is om alleen voor de kinderen te zorgen. Een eigen bedrijf, drukke baan en dan eens in de week de kinderen willen verzorgen, dat kan maar ik vermoed dat hij er toch te licht over denkt en zich te weinig realiseert wat de gevolgen zijn. Een week vakantie, alleen met de kinderen, kan wat dat betreft verhelderend werken. Maar dat vraagt wel enige uitleg aan de kinderen: waarom gaat mama niet mee?

Om je gedachten te verzetten zou je alvast eens op internet kunnen struinen: waar zou je een week naartoe willen? Stad of natuur? Cultuur of entertainment? Bij bekenden of onbekenden? Stilte van een klooster (bestaat, ik heb een goede tip voor je) of drukte van vakantiegangers? Met auto, vliegtuig, fiets of te voet? Hoeveel dagen/nachten weg en hoeveel thuis? Alleen of in gezelschap? Wat is voor jou een veilige en prettige omgeving om even tot jezelf te komen en alles eens te laten bezinken?

Tsjor

Madlief, wil je dan XE meenemen, zij kan ook wel een verzetje gebruiken.

Tsjor

Blijf bij jezelf

Madlief,

Ik lees inmiddels al een tijdje mee. Ben het helaas met veel dames eens dat er wellicht meer kan zijn bij je man dan "het niet meer zien zitten".

Wat ik je wel mee wil geven is het volgende:
Bij alle beslissingen die je neemt en bij alles wat je doet, blijf vooral bij jezelf. Probeer jezelf niet te verliezen ten behoeve van je man. Want na alles gelezen te hebben moet ik toegeven; het is trekken aan een dood paard.

Je man heeft zijn plan getrokken, hoeveel zeer dat ook doet. Blijf daarom bij jezelf, later zul je jezelf daar dankbaar voor zijn.

Sterkte meid, en het is heel er waar. Je zal weer gelukkig worden en wellicht gelukkiger dan ooit.

Suc6
Rateltje, die alweer een aantal jaren een gelukkige single mom is

Egoistisch

Wat een erge dag. Hij houdt heel erg afstand. Logisch misschien.
Ik vind het ook egoistich, dat week ik wel. Hij zegt dan wel dat hij uit verantwoordelijkheidsgevoel en uit liefde voor de kinderen alles zoveel mogelijk praktisch bij het oude wil houden, dus komen eten, naar bed brengen, samen (ook met mij erbij) dingen doen. Maa ondertussen wil hij ook vrijheid. En dus gooit hij onze wereld op zijn kop. En heeft zelf het beste van beide kanten.
Maar...misschien denk ik ook wel dat dit voor de kinderen het beste zal zijn. En dat is ook voor mij heel belangrijk.
Toen ik zei, ja maar, ik wil ook wel eens een dergelijke vrijheid, maar dat is dan gewoon niet zo...daar leg ik me bij neer. Was zijn antwoord, Oh, dan nemen we toch om de week de kinderen.... Hij ziet het allemaal zo makkelijk. Ook financieel... en wb wonen. Past wel bij hem, hoor, hij neemt dingen zoals ze komen en maakt er dan het beste van. Als het tegenvalt, dan maak je er ook weer het beste van. Hij denkt ook dat er voor de kinderen eigenlijk niet zoveel zal veranderen. Hij ziet niet welk verdriet en onzekerheid hij ze (eerst) aandoet.
Ik kan het nog steeds niet accepteren..dat hij er nix aan heeft gedaan, behalve zwelgen inhet gevoel dat hij het zo als het was helemaal niet fijn vond.
Komt er nu al iets van boosheid naar boven? Die voel ik totaal niet als hij er is.
Het liefst wou ik in zijn armen wegkruipen, troost bij hem vinden, en dat kan nou net niet.
Madlief

Onhoudbaar

Zo'n situatie is natuurlijk onhoudbaar. Dat hij er is als de kinderen er zijn, zijn ding doet en weer weggaat. Ik snap zo goed dat je het nu wel even okee vind, maar kijk eens verder? Is dit hoe je de aankomende jaren voor je ziet? En ik weet ook dat je er nu helemaal niet over na wil denken, maar als hij dan weg is straks, echt een eigen huisje heeft enzo, hoe wil je het dan? Je man is zo enorm flexibel, of laks, het is maar hoe je het bekijkt, dat je echt zelf moet gaan bedenken wat je wil. NU is het moment om dat te doen. Hoeveel dagen zou je graag zelf voor de kinderen zorgen? Hoe ga je dat doen met inkomen en werk? Hoeveel wil je nog met hem te maken hebben? Het beeld zoals ik dat eerder schepte kan he? Jullie kunnen soort van vrienden zijn, als jij dat ook wil. Volgens mij vind je man dat wel okee.
En wees verder niet te hard voor jezelf, natuurlijk wil je in zijn armen uithuilen. Hij was je maatje, degene bij wie je dat altijd deed. Persoonlijk heb ik ook in de armen van mijn ex uitgehuild. Totdat dat niet meer goed voelde.

Madlief

Madlief, de situatie dat je man zoveel mogelijk bij het oude wil houden kan niet blijven duren. Nu vind je dat ergens nog fijn want je ziet hem tenminste. Je denkt nog niet aan een leven na de scheiding want daar wil je helemaal nog niet aan denken. Maar deze situatie maakt het jou onmogelijk om te verwerken, los te laten en daarna voor jezelf opnieuw te beginnen. Ik heb ook in deze situatie gezeten: mijn exman is ongeveer een jaar lang kind aan huis geweest op deze manier. Ik geef toe: de kinderen vonden het fijn. Maar het was ook verwarrend. Toen het moment kwam dat deze situatie niet houdbaar meer was (mijn ex ging samenwonen met zijn vriendin en ik vond het inmiddels nix meer dat hij telkens over de vloer kwam) begrepen de kinderen het niet waarom papa b.v. nooit meer kwam eten of waarom we nooit meer iets met z'n allen deden. Voor hun is de klap later gekomen. Voor mij heeft het betekent dat het loslatingsproces heel lang geduurd heeft. Pas toen ik echt alleen was kon ik voor mezelf opnieuw beginnen en alles vanaf een afstandje bekijken. Dat laatste is belangrijk geweest voor mijn eigen persoonlijke ontwikkeling.

Ik wil je ook nog ergens op wijzen: je hebt nog de hoop dat je man tot inkeer komt. Bedenk dat er hoe dan ook iets heel ingrijpends is gebeurd dat niet meer terug te draaien is. Je rotsvaste vertrouwen in hem, het gevoel te kunnen bouwen op hem en de vanzelfsprekende gedachte dat hetgeen jullie samen hebben de moeite waard is om voor te vechten, is weg. Nu zit je nog alleen met ongeloof, hoop en verdriet. Je komt ook in een fase van enorme kwaadheid en dan ga je je pas goed realiseren dat hij niet degene is die jij dacht dat hij was.

Hoezo ruimte?

Ben een van de vele mensen die al vanaf het begin meeleest en moet toch even wat kwijt. Wat iedereen hier neerzet als dat hij je alle ruimte zou geven, zie ik toch een beetje anders, helaas uit ervaring. De zogenaamde ruimte die hij je geeft is gewoon om je uiteindelijk te dwingen om beslissingen te nemen, zodat hij die zélf niet hoeft te nemen. Zodat hij kan zeggen "ja maar dat heb je zelf zo gewild/gezegd/gedaan". Hij doet toch wel wat hij zelf wil, dus kan hij zogenaamd overal over nadenken maar jou uiteindelijk laten beslissen. Achteraf heeft hij dan zogenaamd niets geforceerd en heb jij dit allemaal "zelf zo gewild".
En ach, ik begrijp dat iedereen hem het voordeel van de twijfel wil gunnen, maar dat benauwde gevoel komt echt toch in de meeste gevallen door het feit dat hij op zijn minst gecharmeerd is van een ander.

Ik wens je veel sterkte, maar hoop vooral dat je snel deze apatische houding achter je kan laten.

Liefs, Maria

Kies je eigen tempo

Ik krijg het gevoel dat iedereen je zo snel mogelijk actie wil laten ondernemen, maar als je dat zelf niet ziet zitten moet je het gewoon niet doen. Op een bepaald moment voel je zelf aan dat er iets moet gebeuren. Als je nu je man de deur niet wilt wijzen moet je dat ook niet doen. Verstandelijk weet jij ook wel dat hij waarschijnlijk niet van gedachten gaat veranderen, maar als je je nog prettig voelt bij zijn aanwezigheid zie ik dat niet als iets slechts. Het is ook niet het uitstellen van de pijn, die wordt daar ook niet erger (of minder) van en ik denk ook niet dat het langer gaat duren. Ik heb het idee dat mannen gewoon wat simpeler in elkaar zitten dan vrouwen. Geheel vanuit hun eigen beleving zeggen ze dat ze het niet meer zien zitten, hebben dat voor zichzelf ook al helemaal verwerkt (zo lijkt het), en denken dat ze hun verantwoordelijkheden nemen door hun vrouw een zak geld toe te schuiven.
Overigens heeft het bij mij wel 10 (!) maanden geduurd voor ik er zelf ook klaar mee was. Niet met het verwerken maar toen kreeg ik het idee dat het inderdaad niet zo zinvol was om te blijven trekken aan een dood paard, en dat ik misschien wel beter af was zonder hem. Inmiddels wonen we nog steeds (noodgedwongen) onder een dak, maar ook daar is het eind in zicht. Daar heb ik gemengde gevoelens over, maar ik denk dat het uiteindelijk het beste is voor iedereen.

Moet mij ook iets van het hart

n.a.v.deposting van Maria.

Lieve Madlief, ik heb in het begin een keer gereageerd, maar waarschijnlijk weet je dat niet meer, dat geeft helemaal niet, ik vind het ontzettend fijn dat iedereen zo met je meeleeft.
Ik heb in jouw schoenen gestaan en hetzelfde gereageerd als jij nu doet. Mijn man alle ruimte gegeven, samen (bijna een jaar) relatietherapie gedaan en gedacht dat het goed ging.
Intussen mezelf compleet weggecijferd maar dat gaf niet, als ons huwelijk maar zou overleven.
Uiteindelijk is dat niet gebeurd en ik weet dat je het niet wilt horen, maar dat gaat nu ook niet gebeuren als ik je verhaal zo lees.
Mijn (nu dus ex) man kon ook niet kiezen eigenlijk, wilde mij de ruimte geven enz. weet je wat hij uiteindelijk heeft gedaan? Hij is wekenlang vreemd gegaan met iemand op kantoor, tot ik er achter kwam. Hij was te slap om het te zeggen en ook te slap om zelf naar me toe te komen om te zeggen dat ons huwelijk toch niet meer ging werken.
Toen was mijn grens bereikt en heb ik hem de deur uitgezet. Ik heb gevraagd of hij nog een nacht wilde blijven slapen en toen 's morgens de kinderen op de gang zaten te spelen voor onze slaapkamer heb ik hem gevraagd of hij wist waar het leven eigenlijk om draaide. Als hij toen had gezegd 'om ons gezin en ik wil dat we er voor vechten' had hij nog een kans gekregen, maar dat zei hij niet.
Ik weet dat ik niet anders kon. Ik heb gevochten voor mijn huwelijk, net als jij nu doet. En ik kan mezelf recht in de spiegel aankijken.
Jij kan nu waarschijnlijk ook niet anders, jouw grens is nog niet bereikt, want je houdt nog van hem. Dat is niet zo maar over.
Maar doordat ik mezelf in die tijd zo heb weggecijferd heeft het me na die dag dat ik zei dat mijn grens was bereikt heel, heel, heel veel moeite gekost mijn eigen waarde weer terug te vinden.
Daarom hoop ik dat je nu de kracht kunt vinden bij jezelf na te gaan of je nog zo verder wilt.
Als je eerlijk bent denk ik van niet. Ga eens bij je zelf na wat JIJ nou eigenlijk wilt. Stel je eens voor dat hij tot inkeer komt en zegt 'ik weet niet wat ik me in mijn hoofd heb gehaald, zullen we het maar bij het oude laten?'. Hoe gaat het dan met jou? Eerst ben je blij, maar dan? Kan je deze man nog wel vertrouwen? Kan hij jouw rots in de branding nog zijn?
Ik denk dat je het antwoord weet.
Stel voorwaarden voor jezelf.
En zoek alsjeblieft iemand waar je bij kunt uithuilen. Als je in de Haarlemmermeer woont, ben je van harte welkom.
Ik wens je nogmaals heel veel sterkte toe, ik weet echt hoe je je voelt.

Daan

Zonnetje...

Dank voor je tip...ik heb er een dubbel/driedubbel gevoel bij.
In december ben ik nl. twee keer een week op cursus geweest. Toen heeft hij zich pas echt gerealiseerd dat hij het zonder mij eigenlijk fijner vond......
Daarnaast kan ik voor mijn gevoel nu helemaal niet zonder mijn kinderen.... En ik zie me echt totaal niet genieten van een weekend weg...ik zie het voor me dat ik me alleen maar alleen voel..niet met degene die ik zou willen...en dat ik dan verdrink in mijn verdriet. Terwijl ik thuis wat meer overeind blijf door de gewone dingen en de kinderen.
Ben er dus denk ik niet aan toe. Maar ik ga dat zeker wel doen, over een tijdje.
Reactie op anderen komt later....
Groet
Madlief

Madlief

Jij hebt je eigen proces te gaan. Alle adviezen kunnen het voor jou niet gemakkelijker maken op dit moment, maar achter de wolken schijnt echt ooit weer een zonnestraaltje, al geloof je dat nu niet. Dit om je even een hartje onder de riem te steken. Alle andere adviezen en tips daar heb je later misschien nog wel eens iets aan.
Sterkte meid. Ik (en anderen) die hetzelfde meegemaakt hebben weten wat je doormaakt. En ook dat het weer beter zal gaan.

Angst voor de vrijheid

Ik had het je ook geadviseerd, een weekje weg. Meivakantie met XE, samen een tripje naar Londen of zoiets. Niet meegaan met wat hij wil. Maar ik begrijp dat het pijnlijk voor je is.
Ik schreef: angst voor de vrijheid. Hij wil meer vrijheid en in feite wil hij je dat ook geven: minder altijd maar zorgen en altijd maar voor de kinderen klaar staan. Als je dan toch eindelijk die afspraak krijgt met de psycholoog, probeer dan eens te achterhalen waarom dat voor jou zo'n naar idee is. Ik kan me wel veel voorstellen over de manier waarop het allemaal nu gaat. Maar als je daarvan los kunt komen biedt het je ook nieuwe perspectieven, nieuwe kansen, nieuwe ervaringen etc.

Er komt een gat en dat gat is gitzwart. Maar op een dag hoop ik dat je ook ontdekt dat dat gat voor jou ruimte kan worden, waarin je,helemaal vanaf de bodem, opnieuw jezelf kunt hervinden en opbouwen.

Veel sterkte meid.

Tsjor

Madlief

Wat herken ik je pijn. 2 Jaar geleden stond ik ook zo machteloos tov ons huwelijk.
Mijn ex wou ook vrijheid. Hij zei dat zijn liefde voor mij niet genoeg meer was om getrouwd te blijven.
En nu... 2 jaar verder, bijna gescheiden.
Mijn vader is een maand geleden overleden en wie stond er naast mijn zijde? Mijn ex. Hij was er ook voor mijn zoon maar is met mij alleen achtergebleven op het kerkhof, wou me niet alleen laten.

Vrijheid, wat is dat? Je man wil vrij zijn. Maar is hij vrij wanneer hij alleen is? Hij ervaart dit gevoel misschien wel de eerste weken, maar dan komt de eenzaamheid. Het besef wat hij allemaal opgegeven heeft om een schijn-vrijheid te verkrijgen. Vrijheid is juist van je kinderen genieten, van een gezellig huis, van een leuk gezinsleven.... Tussen 4 muren alleen in een huis zitten, maakt je meer gevangen.
Hopelijk beseft je man dat op tijd, voor er geen weg meer terug is. Geen weg terug zoals bij mij en mijn ex.

Charlie

Hoi,
wat jij noemt als geluk, daar ligt nou net het pijnpunt, want dat is waardoor hij zich nu zo vreselijk ongelukkig voelt, omdat hij daar dus niet van geniet, maar het wel meemaakt.
Ik begrijp het ook totaal niet, want voor mij is dat juist wel een stuk geluk. Zeker als je het met iemand deelt waarmee je soulmate bent.
Schijnvrijheid, mooi gezegd.
Ik hoop ook nog steeds dat hij zich over een tijdje zal realiseren wat hij weggooit. Deze hoop is niet goed voor de acceptatie, dat weet ik, maar ik kan niet anders.
En ook mijn man, wil er in alles voor me zijn, behalve net dat laatste stukje, dat kin hij niet meer opbrengen.
Madlief

Onbegrijpelijk

Het is ook onbegrijpelijk Madlief, daarom is het ook zo moeilijk allemaal. Bedenk wel dat hoop en acceptatie best naast elkaar kunnen bestaan. Het een hoeft het ander echt niet uit te sluiten.
Heb je trouwens al gegoogeld op rouwverwerking? Want in principe is dat waar je nu in zit he? Ontkenning, verzet en acceptatie. Lees er maar eens over.

Verwerking

Ja, ik heb gekeken bij rouwverwerking...het proces daarbij...past wel...Maar ik ben nog niet eens begonnen...
Hoewel, ik erger me vandaag aan hem.Voel naast verdriet en pijn ook een soort ongenoegen, een irritatie...
Zou dat een eerste stap (onbewust) zijn...
Madlief