U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Wanneer kunnen we ingrijpen?!
We zitten in een lastig parket, na de scheiding is de moeder van mijn stiefdochter verhuist en direct opnieuw gaan samenwonen. De huidige partner heeft nooit kinderen gewild. Deze relatie staat onder druk. We horen van mijn stiefdochter van 8 dat ze erg veel ruzie hebben en dat de huidige partner van moeder ze in het verleden met een mes heeft bedreigd en al meerdere keren heeft lopen roepen dat hij weg zou gaan. Hij blijft tot nu toe. We merken dat de spanning toeneemt en stiefdochter laat Mondjesmaat wat vallen. We proberen niet te opvallend uit te horen om haar niet te belasten, maar we hebben zelf geen controle omdat ze ergens anders woont. Stiefdochter weet ook van de partner van moeder dat hij nooit kinderen heeft gewild. Dat heeft ze laatst nog gezegd. Ze noemt ook dat moeder een nieuwe papa gaat zoeken waar ze dan gaan wonen. Dit heeft ze ook gedaan toen ze wegging bij mijn vriend. Moeder heeft een borderline/ narcistische structuur in haar persoonlijkheid en is zeer eisend, dwingend en manipulerend. Ze zal haar dochter nooit ergens anders laten (bij ons)wonen maar eigenlijk zitten wij te wachten op het moment dat we in kunnen grijpen. Echter is dat moment een grijs gebied. We zien nu al de schade die is aangebracht in het gedrag en uitingen van stiefdochter en ze is nog zo jong. Ze is erg loyaal, thuis mag ze alles en bij ons zijn grenzen, mogelijk zal ze niet snel zelf kiezen om bij ons te komen wonen. Er zijn nog heel veel voorbeelden te noemen die we in de loop van de tijd hebben opgeschreven. Maar dat gaat tever om dat allemaal te benoemen. Concreet;
Als moeder bij haar huidige partner weggaat en naar een andere man gaat samenwonen; is dat een gegronde reden om voogdij aan te vechten? Ivm instabiele thuissituatie?
Wat is de grens in deze situatie, wanneer kunnen we ingrijpen? Moeder doet al aan ouderverstoting, als we het niet hard kunnen maken dwz bewijzen, zijn we stiefdochter kwijt.
Kan iemand ons hiermee helpen?
Ps moeder en huidige partner zijn erg goed in mooi weer spelen en voor de buitenwereld zeer misleidend. Daarom zijn we bang dat save of veilig thuis niet genoeg grond ziet voor een gedegen onderzoek.
Wat betreft het vechten
We zijn op meerdere plekken geweest en hebben contact met meerdere instanties gehad. We zijn telkens weer tot de conclusie gekomen dat we niet in het gevecht gaan omdat het kind hier de dupe van is. Moeder wil nergens over praten, ook geen mediation. Ondertussen zet ze de omgangsregeling naar haar hand. We houden ons recht en laten ons niet manipuleren. Maar telkens weer als stiefdochter iets los laat over bedreigingen, ruzies en manipulaties word er iets getriggerd in de zin; dit kan toch niet?!
Lijkt me niet heel vreemd als je om een kind heeft. Je kop in het zand steken onder het motto dat ze daar hoe dan ook het beste af gaat haar absoluut niet helpen. We manipuleren haar niet. Dat gebeurt thuis, en daar zijn wij wars van. We willen haar niet onder druk zetten.
Nee, inderdaad
Het is helemaal niet vreemd dat telkens als stiefdochter iets los laat over bedreigingen, ruzies en manipulaties er iets wordt getriggerd in de zin; dit kan toch niet?! Dat spreekt voor zich!
Ik zou juist daarom zoveel mogelijk inzetten op een ander gedragspatroon. Wel een luisterend oor bieden - alleen al om gevaren goed te kunnen inschatten - , maar naar het kind zo min mogelijk negatief geëmotioneerd gedrag aan de dag leggen. Bekwaam jezelf in 'omdenken' en draag die kennis, inzichten en vaardigheden over aan het kind.
Ontken en onderschat niet de mogelijkheden daartoe.
@rode krullenbol
Het klopt wat je zegt. Over het algemeen is onze houding alleen steunend. Maar soms zoals een paar dagen geleden en stiefdochter verteld dat ze bedreigd is, ga je in de vechtstand. Zaak is dan om je rust weer te vinden maar daar gaan soms een paar dagen over heen. Nogmaals, we laten niets merken richting haar of haar thuis. We willen geen schade aanrichten en we weten dat onlustgevoelens van moeder afgereageert worden, en daarom zijn we heel terughoudend. Maar neemt niet weg dat wij soms erg ons best moeten doen om dit zo te houden.
@Wiedan
Geen mens vraagt om zulke problemen. Ook de geesteszieke niet. En het is meer dan vervelend.
Ik wens jullie dan ook heel veel sterkte, wijsheid en succes toe.
Rode krullenbol
We blijven rustig waar ze bij is
En zullen nooit laten merken dat het ons iets doet. We weten dat ze niet alles mag zeggen van thuis, ze zegt vaak; ik mag dit niet zeggen van mama. We willen dat lijntje en de info die we daaruit krijgen houden. Dat is ook de reden dat we zo terughoudend zijn.
We proberen haar ook alternatieven te bieden in reacties. Zo heeft moeder ruzie met ouders van vriendinnetjes en dan mag ze niet meer groeten e.d
Dan vragen we wel, wat zou jij willen? En dan niet ; dan moet je dat maar doen want dat is tegen moeder ingaan, wat voor stress thuis zorgt.
We zijn niet zo kort door de bocht als de titel van dit topic voordoet. Maar soms ben je radeloos en gefrustreerd en weet je het even niet meer.
Weet je wie ook een pittige jeugd had?
Kitty Courbois!
Ooit heb ik haar in een interview horen vertellen hoe (juist) het contrast tussen haar katholieke thuis en het socialistische pleeggezin waarin zij terecht kwam, haar tot denken heeft aangezet - en dus tot nieuwe inzichten. Het was een ontroerend verhaal, uit de mond van iemand bij wie je zo'n achtergrond wellicht niet zo snel zou hebben verwacht. En zo zijn er ongetwijfeld nog veel meer mensen.
Gevaar en begrenzing
Wat ik lees doen jullie er alles aan om de situatie rustig en beheersbaar te houden. Ik denk dat AnneJ er terecht op wijst dat je ervoor moet waken dat je de regie verliest aan instanties. Je bent dan te afhankelijk van de kwaliteit van personen. En dat valt veel te vaak tegen. Of mensen geschoold zijn, zegt helaas niet zo heel veel, is ook mijn ervaring. Het komt veel meer op persoonlijkheid aan.
Ook de waarschuwing dat jij als stief niet het voortouw moet nemen, vind ik heel reëel. Hoe goed je het ook bedoelt: je hebt geen formele rol en positie, qua verantwoordelijkheid. Dat betekent ook dat je nauwelijks machtsmiddelen ter beschikking staan. Probeer je die macht toch te 'grijpen', dan voegt dat meer 'borderlinerigheid' toe aan de situatie: het is niet nuchter, helder en duidelijk.
Er is van buitenaf heel moeilijk écht te adviseren 'wat je moet doen'. Jullie zullen moeten uitvinden wat bij deze moeder en in deze situatie werkt. Ik heb in de loop der tijd ontdekt waar voor mij de 'windows of opportunity' zijn. Eén van de belangrijke ontdekkingen die ik deed was dat vader 'goed' reageert op straffe begrenzing. Ik heb een aantal keer flink ingegrepen, via de juridische weg of via de suggestie daarvan. Hij is dan woest op mij maar het dramatische gedrag neemt onmiddellijk af. Hij lijkt wel te ontnuchteren en te beseffen dat hij moet opletten geen zaken verder kapot te maken. Ik vind het heel moeilijk om te doen en heb er vaak ook wat aanmoediging bij nodig omdat ik me niet echt op mijn gemak voel met zulk 'hard' optreden. Maar omdat ik weet dat het mijn kinderen veel oplevert (hij kanaliseert zijn woede naar mij en houdt het bij de kinderen weg) doe ik het toch. Het is ook als het ware niet 'echt'. Ik wil hem helemaal niet hard aanpakken, maar het is een middel om de energie in de situatie te keren. Het is de spreekwoordelijke klap in het gezicht van iemand die hysterisch is.
Ik vind acuut gevaar wel een hele lastige en ik ben blij dat ik daar relatief weinig mee te maken heb gehad. Zeker als het kind bij moeder woont, is het bijna onmogelijk om haar aan situaties te onttrekken, zonder hier buitenstaanders bij te betrekken die daar een oordeel over gaan hebben. De double bind die hierin zit is dat je van instanties enerzijds te horen krijgt dat je als 'andere ouder' (ook) verantwoordelijk bent voor de veiligheid van je kind, terwijl je nul op rekest krijgt als er daadwerkelijk actie moet worden ondernomen om het te onttrekken aan een situatie, óf een totaal uit de hand gelopen offensief waarin iedereen wordt beschadigd. De begeleiding kán evenwichtig zijn, die ervaring heb ik ook wel. Maar er zijn genoeg voorbeelden van mensen wiens leven totaal overhoop is gegooid 'door hulpverleners', De beoordeling of je in een situatie verder door moet pakken, met alle risico's van dien, is een heel moeilijke en kan alleen door jullie, in gesprek met eventuele sparringpartners, worden genomen.
Ik heb die sparringpartners altijd wel heel belangrijk gevonden. Ik ben alleenstaande ouder, ik leef alleen, ben de ex van de persoon waar het om gaat, met mijn eigen frustraties tegenover hem, uit verleden en heden, moeder van mijn kinderen, wat sterke gevoelens oproept als iemand ze schaadt. Ik heb er altijd een punt van gemaakt om precaire situaties rond de kinderen door te spreken met mensen van wie ik weet dat ze er een nuchtere kijk op hebben. Ik heb ook wel eens anoniem (nummerherkenning uitschakelen) Veilig Thuis gebeld om mijn mogelijkheden na een geweldsuitbarsting door te spreken. Dat was een heel zinvol gesprek.
Ik doe voor mijn kinderen wat ik kan. Maar ze hebben deze vader en geen andere. Ik benadruk dat we niemand afrekenen op zijn slechtste eigenschappen en we hebben het (dus) ook over zijn goede eigenschappen. Maar we praten óók over zijn slechte eigenschappen en hoe je daar het beste mee kan omgaan. En af toe toe lachen we er ook eens over of maken we er een grapje over, hoe hij 'nou eenmaal doet'. Het ideaal is dat ze leren 'de gekte' bij hem te laten, het aan de rand van hun leefwereld te plaatsen en ervoor te kunnen kiezen een stap naar achteren te doen en bij een volgende ontmoeting met een 'schone lei' te beginnen. Dat is natuurlijk gemakkelijker omdat ze niet bij hem wonen. Voor een achtjarige is dat ook echt nog niet te doen. Maar toch biedt het volgens mij de beste kans, om daar stap voor stap naartoe te werken.
Groet,
Shoshanna
Kinderen ...
Kinderen kunnen uiteraard minder dan volwassenen. Daar staat tegenover dat hun optreden erg ontwapenend kan zijn. Dat is ook een soort van 'kracht'.
Je kunt hen bovendien instrueren met behulp van 'wat doe je als ...' gesprekken en rollenspelen. Daarmee maak je hen beter bewust van de mogelijkheden.
Een vechtsport als judo is misschien ook nog wel een goed idee. Daarmee kan het kind een basishouding aanleren van voor zichzelf opkomen, alsook de (hopelijk nooit) nodige verdedigingstechnieken.
In het geval de geesteszieke in een psychose geraakt, dien je overigens onmiddelijk fors aan de bel te trekken bij 'de' instanties, aangezien de persoon in kwestie dan per definitie niet meer goed weet wat hij/zij doet.