Wanneer kunnen we ingrijpen?!

Het enige wat wij willen

Is dat ze op kan groeien in veiligheid tot een gezonde volwassene. Het feit dat ik dit plaats heeft niets te maken met dat ik haar moeder wil zijn oid. Ik ben me bewust van mijn rol, die ik meer zie als coachend. Zeker niet als moeder van haar. We zijn ons heel erg bewust dat we geen druk op haar willen leggen en zullen daarom nooit iets over moeder zeggen waar ze bij is. We blijven netjes en doen ons best om goed en netjes te communiceren. Maar wat ik al eerder heb gezegd, er is nu al zichtbaar dat er schade ontstaat die mogelijk op latere leeftijd sterk tot uiting komt. Ieder mens zou dit willen voorkomen. Ongeacht mijn rol, als het mijn buurmeisje was geweest had ik dezelfde vragen gehad, maar dit is dichterbij.
Haar vader is zeer betrokken, en is vaak verdrietig om de situatie. Het is voor hem pijnlijk om te zien wat er gebeurt. En hij heeft er geen invloed op.
Feitelijk weten we allang dat we niets kunnen veranderen hieraan. Maar ik blijf de vraag houden, wat is de grens, wat is acceptabel, dat ze bedreigd wordt? Dat ze opgroeid in dagelijkse ruzies en manipulaties? Blijkbaar nog niet. Er moet dus echt iets gebeuren en zelfs dan...
Wat mensen van me vinden die me een bemoeial of iets dergelijks vinden maakt me niet veel uit. Ieder mag zijn of haar mening hebben. Ik wil gewoon opkomen voor dit meisje, maar vooral in het gezonde. Dus de gestelde aannames kloppen niet. Nee we manipuleren niet terug, nee we ondermijnen niet, we maken het leuk en veilig voor haar en ja we zijn ons bewust van de beperkte rol die we maar in haar leven kunnen hebben.

Omstanders

Ben ik niet met je eens Annej ik ben heel blij dat de stiefvader van mijn partner een zeer actieve rol heeft gespeeld in de opvoeding van mijn partner, er was anders veel schade ontstaan, stiefvader heeft dat voorkomen.

Wiedan

Om antwoord te geven op de vraag: wanneer grijp je in? Is het antwoord: niet, nooit. Want wat je ook doet en met welke goede bedoelingen, het gaat toch niet helpen

Stiefouders

Natuurlijk kunnen stiefouders een betekenisvolle rol spelen in het leven van een kind. Sommigen worden ook zelfs heel belangrijk in het leven van een kind, ook levenslang.

@MarSy

Tot die conclusie komen wij ook. We kunnen niet ingrijpen en ik zie dat ik sowieso een verkeerde vraag heb gehad. We willen niks kapot maken, bijv. moeder kind relatie, of verwarring zaaien. Daar zijn we ons heel erg bewust van en we hebben al het nodige moeten slikken van moeder omwille van stiefdochter. Want alles wat zij niet goed vind of het niet mee eens is reageert ze af op dochter. Dus we proberen dat al zoveel mogelijk te voorkomen. We proberen de stress en de druk zo laag mogelijk te houden, daar zijn wij de volwassenen voor. Neemt niet weg, dat de andere ouder dat absoluut niet doet. En in die relatie en alles wat de moeder doet zijn alleen maar conflicten die ze ' deelt' met haar dochter. Op werk, in de (schoon) familie en in haar relatie.

We hopen er het beste van

Dat is waar het uiteindelijk op neer komt. We steunen waar mogelijk. Staan voor haar klaar. En we zorgen goed voor haar. Mogelijk ziet ze als ze ouder wordt het verschil en motiveert het haar en weet ze in iedere geval dat het gedrag van moeder niet de enige manier is om in het leven te staan.

Verder afwachten

Wat er gebeurt, kan alleen maar hopen dat het veilig genoeg blijft.

Kom op; kop op!

"Mogelijk ziet ze als ze ouder wordt het verschil"

Je kunt er met een gerust hart vanuit gaan dat ze het verschil allang heeft gemerkt. Ik zou zeggen: stel niet 'wat', maar *aanzienlijk* meer vertrouwen in wat jullie nu al voor haar hebben betekend en in de toekomst zullen (kunnen) betekenen.

Maak je niet al te druk om onheuse manipulaties en relax zoveel mogelijk. Vergeet niet, dat loslaten óók een handeling is. Als je (gemoeds)rust wilt, een heel effectieve!

Oefen jezelf in omgaan met gedrag van mensen met een persoonlijkheidsstoornis uit het cluster B en draag de principes hiervan over aan het kind. Gewoon zoals je dat doorgaans doet bij het opvoeden. Zonder uitdrukkelijk de moeder aan te wijzen.

Rode krullenbol

AnneJ, ook omstanders mogen hier vragen stellen

Daar is niets mis mee. Door hier ideeën uit te wisselen, krijgen ze scherper wat wel en niet past in de situatie. Zo krijgen ze een beter beeld wat zij kunnen doen om te helpen in een vervelende situatie.
Jouw afwijzing helpt niet.

Ja Lydia

Misschien helpt het juist wel als je niet overal in mee gaat.

Deze zin "Ze is graag bij ons, en we hebben haar graag bij ons. We hopen dat ze dat voelt en dan zelf een keuze gaat maken" vind ik op de een of andere manier onaangenaam.
Een 8-jarige zou geen keuze hoeven moeten maken (evenmin als een 18-jarige). Probeer zoveel mogelijk in te zetten op een goede relatie met beide ouders. Wat ik nu lees is dat Wiedan - pedagogisch geschoold en al - bijzonder negatief is over situatie bij moeder. Maar realiseer je je wel dat de dochter van je partner waarschijnlijk veel van haar moeder houdt?
(wie heeft trouwens de diagnose narcistisch/borderline gesteld? Je partner? Jij? Een psychiater?)

Marsy

Je zegt dat er van alles aan de hand is in het gezin van moeder. Maar je beseft toch wel dat we hiervoor alleen het woord hebben van de 'stiefmoeder'? Geen bewijzen (!), alleen mededelingen van de nieuwe vriendin van paps. Die zichzelf in mijn ogen al volledig gediskwalificeerd heeft door met diagnoses te strooien.

Yanea

Ik ga er vanuit dat het klopt wat ze zegt. Als ik alles wat iedereen hier op het forum schrijft in twijfel moet trekken schiet hulp geven niet zo op.

In een draadje over mijn baby slaapt niet, neem ik een moeder ook serieus, dus hier ook

Ho ho ...

Niet zo kort de bocht om, hoor. Alsof er geen moeders met een diagnose zijn ...

Echt marsy?

http://www.gevolgenvanvalseaangifte.nl

Yanea

Dit is niet de echte wereld hé, als mijn buurvrouw zo een verhaal verteld wordt het anders. En daarbij, wie zegt hier dat stiefmoeder aangifte moet doen? Niemand toch?

Ja ik vind het langzaam stuitend

dat stiefouders met zorgen over de kinderen van hun partners hier altijd met wantrouwen bekeken worden.

Het algemene advies dat stiefouders op de achtergrond moeten houden is doorgaans prima. Maar het slaat te ver door als je altijd denkt dat stiefouders er bijna per definitie op uit zijn om kinderen van hun eigen ouders mee te vervreemden.

Natuurlijk zal het gebeuren dat er mensen zijn die dat doen, maar er is geen enkele reden om ieder verhaal maar meteen weg te zetten als onwaar.
Want ja, er zijn helaas ouders die slecht voor hun kinderen zorgen. Die ze schade toebrengen. En dat is triest. Het zou mooi zijn als die mensen het met goede hulp beter kunnen doen, maar als dat niet zo is dan lijkt het mij goed wanneer de andere ouder wel voor ze kan zorgen. Met of zonder stief.

Natuurlijk is er een gevaar van manipulatie. Dat is naar en kwetsbaar. Daarom zou er op een goede manier aan waarheidsvinding gedaan moeten worden wanneer de ene ouder ten koste van de andere aan de bel trekt.
Maar denken dat de aan de bel trekkende ouder of de raadvragende stief dat altijd doen omdat hij/zij de andere ouder het licht in de ogen niet gunnen is hopeloos naïef.

Naief

Naief is denken dat je de problemen die scheidende ouders met een kind hebben op kunt lossen door druk op de situatie te zetten als die minder dan ideaal is. Zelfs als er echte zorgen zijn kun je op die manier zaken zoveel verergeren door partij te kiezen.
Dan heb je geen idee wat een circus dat tegenwoordig is bij de jeugdbescherming en de rechterlijke macht. En wat een vechtscheiding betekent en teweeg brengt. En wat een beperkte mogelijkheden er in feite zijn om zaken te verbeteren. Vooral als je er als een blind paard ingaat.
Aangezet door kindermishandelingsfilmpjes die beloven dat er een oplossing is als je twijfelt of een kind wel goed behandeld wordt.

Zucht.....

Ik ben niet voor het opgetuigde systeem waarbij er een institutioneel wantrouwen is tov ouders/ verzorgers met betrekking tot kindermishandeling.
De meeste kinderen worden niet mishandeld en de meeste ouders deugen.

Maar.....het is ook naïef om het om te keren en te zeggen dat ouders allemaal goede opvoeders zijn en het beste voor hebben met hun kind. Dat is namelijk niet zo.
En het is ook raar om mensen die iets zien gebeuren, die zich zorgen maken en zich afvragen wat ts zich afvraagt, af te serveren omdat ze een boze manipulerende stiefmoeder zou zijn.

Nogmaals

Als de bezorgde stief de biologische moeder van
borderline of narcisme beschuldigd, is ze heel fout bezig.

Werkelijkheid benoemen

En die zal zijn dat het soms (erg) moeilijk zal zijn voor een kind om te leven in een omgeving met veel borderlinerig of narcistisch gedrag. Het heeft geen zin om zo’n term te gebruiken tov kind. Dat soort termen zijn zinvol om jezelf te oriënteren, je een beeld te vormen bij hoe je ermee om kunt gaan: ik heb veel geleerd door te lezen over borderline en emotionele chantage. Daarmee heb ik ideeen voor gedrag opgedaan.
Je hoeft een ouder niet af te kraken of te veroordelen om de werkelijkheid dat hij of zij ernstig uit de bocht vliegt onder ogen te zien en te adresseren. Dat je uit frustratie soms harde taal spreekt is, in ieder geval in mijn eigen ervaring, onvermijdelijk. En ik zou tegen de muren omhoog vliegen van frustratie als ik machteloos zou moeten toezien dat mijn kind moet leven in een emotioneel onveilige leefomgeving.

Op dit forum zijn verschillende vrouwen die hun kinderen begeleiden in het contact met vaders met psychische problematiek. We vormen als het ware een base camp en rusten de kinderen zo goed en zo kwaad als dat gaat toe voor het contact met de andere ouder. Als de psychische gesteldheid van vader het toelaat (soms wel, soms niet) oefenen we ook daar invloed uit. Het behoud van het contact op lange termijn op een manier die voor mijn kinderen van waarde is voor mij leidend. Dat is met tijden dus een heel gepuzzel.
Praten over extreem gedrag doe ik op een manier waarop ik ook zou praten over gedrag van andere kinderen. Als een 8-jarige emotioneel uit de bocht vliegt tegen mijn kind, kraak ik ‘m ook niet af maar duid ik wel het gedrag en bespreek ik met mijn kind hoe je ermee kunt omgaan. Dat doe ik ook met gedrag van vader.”Papa vindt het soms moeilijk om te luisteren.” In extreme situaties heb ik ook wel ronduit gezegd: “Papa is in de war. Hij voelt zich niet zo goed.”

Het is gemakkelijker gezegd dan gedaan dat je er in beginsel vanuit moet gaan dat je het kind niet uit de onveilige situatie zult krijgen. Dat zal ook veel frustratie geven. Maar de belangrijkste tip die ik volgens mij kan geven is: zorg dat je die frustratie kunt uiten op een andere manier en houd ‘m zoveel mogelijk buiten je spreken en handelen naar en rondom het kind. Anders raakt de situatie nog meer geladen met emoties en daar heeft het kind helemaal niks aan. Het heeft veel meer aan een plek en mensen die op een heldere, rustige manier de werkelijkheid (voor)bespreken, zodat er ergens vaste grond onder de voeten kan ontstaan.

Succes!
Shoshanna

In aansluiting op Shoshana

Alleen al de nuchtere constatering dat het wangedrag voortkomt uit een stoornis kan het verschil maken of emoties enorm oplopen of in mindere mate.

De gevolgen voor het kind hoeven niet eenzijdig slecht te zijn. Wie als kind al goed leert om te gaan met problematisch gedrag, profiteert daar zijn/haar hele verdere leven van.

Rode krullenbol

Rustig blijven

Die constatering zorgt er inderdaad voor dat we in communicatie kunnen blijven met moeder, ondanks de bakken verwijten die we over ons heen krijgen omdat moeder weer ergens gefrustreerd over is wat buiten ons ligt. We gooien niet met modder, we blijven rustig en beleefd. Maar dat betekent niet dat we dat ook zo voelen. Vandaar dit topic.

We willen

Niet dat ze perse bij ons komt wonen, we willen haar niet uit haar omgeving weg halen. Alleen als ze dat zelf wil en zelfs dan zullen we kritisch zijn of dit inderdaad beter voor haar is. Wat we willen is ondersteuning in de gezinssituatie, maar dat zal moeder nooit toestaan. En ja mocht ze willen komen zou ik dat enerzijds als een opluchting zien, omdat haar gezonde ontwikkeling echt in gevaar is daar. En nee het zal geen rooskleurige ideale situatie zijn. Ze zou moeder enorm gaan missen, er kunnen evengoed hechtingsproblemen ontstaan en nog veel meer. Daar zijn we ons heel erg bewust van. Het grote verschil is echter dat wij er wel alles aan zouden doen om hulp in te vragen begeleiding e.d. Iets wat nu vermeden wordt.

Juist

Je bent dit topic gestart vanuit een gevoel van onrecht. Dat leidt automatisch tot woede en frustratie. Het wordt een heel ander verhaal, indien je meer handelt vanuit begrip/mededogen.

De rust die dat geeft, zal je beter in staat stellen te doen wat nodig is: je eigen zegeningen tellen en het kind zoveel mogelijk sociale inzichten en vaardigheden bijbrengen.