Waar op letten bij Mediator

Ja, dat vond ik ook het moeilijkste deel

Zoals je misschien in mijn posts hebt gelezen is mijn man echt op de allerlaatste seconde nog op zijn besluit teruggekomen, er ligt nog een kant-en-klaar echtscheidingsconvenant bij de mediator, er hoeven alleen nog 2 handtekeningen onder. Mijn man is er dus toch nog voor gaan vechten, na 2 jaar twijfelen en uiteindelijk dus ook nog een affaire.
Ik snapte er ook helemaal niets van. We waren 27 jaar bij elkaar, en natuurlijk was de relatie niet perfect, maar we hebben wel kinderen samen. Hij is zelf kind van gescheiden ouders en riep altijd dat hij dat *dus* nooit zijn eigen kinderen aan zou doen. En dan dus toch die stap, zonder ooit duidelijk uitgesproken te hebben dat je zó twijfelt, dat je gevoel weg is, zonder ooit écht een poging te doen om erover te praten, zonder er überhaupt voor te vechten.

Intussen snap ik hoe het zover heeft kunnen komen. Maar dat komt vooral doordat man dus uiteindelijk wel bereid was in therapie te gaan (hadden we heel in het begin ook wel gedaan, op mijn aandringen, maar als je er al van overtuigd bent dat dat niet meer helpt, is het natuurlijk vrij zinloos. Dus dat werkte ook niet, hoogstens averechts). De therapeut die we begin vorig jaar vonden heeft hem kunnen laten zien wat voor processen er onbewust bij hem spelen. En nu begrijp ik het dus. Ik ben bang dat jij dat nooit gaat bereiken, omdat jouw man niet bereid is naar zichzelf te kijken. En dan houdt het op. Het is, denk ik, toch een vorm van onvermogen. En dat is natuurlijk eeuwig zonde, en oneindig verdrietig. Maar je kunt er niets mee. Hij moet zelf tot dat inzicht komen.

Bij ons was er een crisis met een kind, waardoor we op dat moment de scheiding niet door konden zetten. Man wilde de scheiding toen uitstellen, daar ben ik niet mee akkoord gegaan. Het duurde al zo lang allemaal. Dus toen hebben we besloten toch een laatste poging te wagen, maar dan met een echt goede therapeut. En dat werkte, omdat man zelf ook gemotiveerd was.

Je kunt inderdaad niets anders doen dan doorgaan. Voor jezelf en voor je kinderen. Hoe moeilijk ook. Maar je komt er doorheen. Hele volksstammen kunnen het, jij ook. Nee, leuk is het niet. En dat wordt het ook nooit. Vooral voor je kinderen is het vreselijk. Maar ook die zullen ermee leren leven, en gewoon groot worden, en ook gewoon gelukkig worden. Maar nu is het leven even *%#&.

Je doet het hartstikke goed. Geef je verdriet de ruimte, maar blijf er niet in hangen. En als het jou (nu) helpt om er hulp bij te zoeken, vooral doen. Maar het kan ook de energie weghalen bij het praktische stuk. En de vraag is of je dat wilt. Ik zou als ik jou was via de huisarts naar praktijkondersteuner gaan. Die kan je ongetwijfeld verder helpen.

En blijf hier schrijven als je even in een dip zit. Wij trekken je er wel doorheen

huiskopen

Ik heb mijn huis gekocht doen wel duidelijk was dat we gingen scheiden, dat is bij de hypotheek aanvraag ook steeds vermeld.

Alleen mijn ex moest dus wel meetekenen voor de hypotheek, niet voor het eigendom.
2 weken na het tekenen van de hypotheekacte was de scheiding formeel ook geregeld en heb ik hem uit de hoofdelijke aansprakelijkheid laten ontslaan door de bank.
Dat was ook snel geregeld omdat dat bij het aangaan van de hypotheek al duidelijk was.

Mijn ex heeft dus een zeker risico genomen door bij mij te tekenen.
Stel dat ik hem niet uit de hoofdelijke aansprakelijkheid zou ontslaan zou hij wel verantwoordelijk zijn voor een hypotheek waar voor hem geen eigendom tegenover zou staan.

Hij heeft in dezelfde periode een huis gekocht maar zijn overdracht was net na dat de scheiding formeel rond was.

Met formeel rond bedoel ik niet alleen de uitspraak van de rechter maar ook de inschrijving bij de gemeente waar het huwelijk gesloten is.

onbevredigend

jeetje Abby wat kan je je rot voelen he en wat werkt je lichaam soms niet mee. ze zeggen wel eens dat een scheiding een van de meest stressvolle levensgebeurtenissen is die je mee kan maken en ik denk dat jij dat ook ervaart, ik heb het lig wel zo ervaren. het is zo herkenbaar wat je schrijft, je blijft met de waarom vraag zitten en de kans is zeer groot dat je daar geen (bevredigend?) antwoord op krijgt. Ik snap3 je frustratie volledig, dat een huwelijk en een gezin kennelijk niet iets zijn om voor te vechten, dat de (aanstaande) ex het proces kennelijk alleen al een tijd door aan het maken is en niet de moeite heet genomen jou daar in te betrekken (en hoe was het afgelopen als hij dat wel had gedaan?). En jij staat aan het begin van het rouwproces, het voelt ook zo oneerlijk en vernederend en je dacht dat je iemand kende, dat je een basis had waar je in moeilijke tijden op terug kon vallen, maar dat blijkt er dus allemaal niet te zijn (en wat was er dan wel??). Zoveel vragen en wat draaien je gedachten in cirkels.

Je vraagt mij hoe lang het geduurd heeft voordat we geen huis meer deelden, al met al een jaar. Dit komt ook doordat ex een jaar geleden aan heeft gegeven niet meer verder te willen en hier 3 weken later op terug kwam. Hij wou toch (na al meerdere maanden hierom gevraagd te hebben) in therapie, maar kreeg zelf een tweede burn out waardoor de therapie moest wachten. Begin juni gestart met relatietherapie en na de eerste keer (waarin hij door therapeut gewezen werd op het feit dat hij vreemd ging wat volgens hem natuurlijk niet zo was) gaf hij weer aan dat hij niet wist wat hij wou, na de tweede sessie wist hij het wel, hij hield niet meer van me. Eind juni ben ik met de mediator afspraken gaan maken en eind september lag het verzoek bij de rechtbank, begin november was het dan eindelijk ingeschreven bij de gemeente. Omdat ex aan gaf in de buurt iets te willen zoeken wou hij hier de tijd voor nemen, aangezien dit voor de kinderen het beste zou zijn ben ik hier in meegegaan (ondanks het feit dat hij in augustus in ' ons'. huis al praktisch samenwoonde met degene met wie hij niet vreemd ging). Echter al heel snel werd duidelijk dat dit met de eisen die hij stelde helemaal niet mogelijk was. Hij heeft de dag na inschrijving in het gba een bod op een huis gedaan. De hypotheek kon hij pas rond komen toen de akte van hoofdelijk ontslag bij de notaris was vastgelegd. Wat Kaori schrijft is een hele mooie oplossing waarvan ik niet wist dat mogelijk was, moet er wel nog vertrouwen zijn idd!

Wat lief dat je vraagt hoe het gegaan is afgelopen week. De kinderen hadden het er moeilijk mee en dat was te merken in het verdriet en gedrag. Mede dankzij waardevolle tips en adviezen op het forum kan ik hier redelijk mee om gaan en lukt het me om ze ruimte voor gevoelens te geven en om te acclimatiseren nu ze weer bij mij zijn. Er is nu bij mij ook meer rust nu ik niet wekelijks mijn koffer hoef te pakken en gewoon voor de kast kan staan bedenken wat ik aan moet. ik merk dat ik heel erg de behoefte heb om mijn stempel op wat ons huis was te zetten om het me eigen te maken, dus druk aan het klussen. Dit heeft ook een psychologisch doel, ik verf en behang zijn aanwezigheid letterlijk weg en ik kan trots zijn op mezelf wat ik allemaal alleen voor elkaar krijg. Het is wel stil in huis maar het draaien van muziek helpt om het tikken van de klok minder te horen. het is zoeken naar nieuwe routines en mezelf blijven uitdagen om ook voor mezelf leuke en mooie dingen te plannen. Dat komt wel. En jij komt er ook, wat al eerder geschreven is, hele volksstammen maken dit mee. En ook al voelt dat soms zo, je hebt niets om je voor te schamen. Weet dat je hier door heen komt en dat gaat met vallen en opstaan. Je bent het waard om voor te vechten, als een ander dat niet vindt is dat pijnlijk en vernederend, maar je bent het echt.

Succes bij de mediator!
liefs

Vastleggen

Vastleggen is belangrijk, dan weet iedereen waar die aan toe is en ontstaat er geen gedoe. Als de relatie goed is kan er in overleg wel van afgeweken worden. Als je het niet goed vastlegt en de relatie loopt scheef dan heb je een groot probleem dat niet zelden met een kort geding beslecht moet worden.

En kijk hoe je de wens van je oudste zoon mee kunt nemen. Uiteindelijk worden ze te groot om het voor ze te bepalen.

Maar nogmaals, je hebt dan een uitgangspunt waar je in een goede overlegsituatie ook weer van af kunt wijken. Want de situati veranderd ook met de jaren.

Maar het is ook goed voor iedereen om vooraf duidelijkheid te hebben zonder gedoe, want om met twee gezinnen te blijven puzzelen valt ook niet mee. Het kan veel rust geven om je gewoon aan de planning te houden.

Wat is je zoons idee dan wel?

Ik ben het overigens met AnneJ eens, dat het handig is om zoveel mogelijk vast te leggen wanneer de kinderen waar zijn. Dat is voor iedereen helder, het is een basis. En daar kan in overleg van worden afgeweken. Maar ook om met zijn allen te wennen aan de nieuwe situatie is het gewoon fijn om houvast te hebben. Zeker voor de kinderen. Als alles een beetje gesetteld is kun je een evaluatiemoment afspreken, bijvoorbeeld na 3 maanden, en dan kun je op basis van voortschrijdend inzicht en veranderde wensen altijd je schema aanpassen.
Ik ben benieuwd hoe je zoon dan wel de zomervakantie ziet. En waarom hij die drie weken bij de een en bij de ander niet ziet zitten. Ik ben even kwijt hoe oud hij is, natuurlijk krijgen ze op een gegeven moment steeds meer een eigen leven en dus meer inspraak, maar wanneer dat is hangt natuurlijk mede van het kind af en hoe zelfstandig het is.
Voor nu zou ik het wel houden op ieder de kinderen 3 weken in de zomervakantie. Als startpunt. En dan volgend jaar kijken hoe het eventueel anders ingericht moet/kan worden.

Sterkte. Ik vond het vreselijk om na te moeten denken over wanneer de kinderen waar zouden zijn. En vooral omdat ik me toen weer eens heel goed realiseerde dat ik ze gewoon de helft van de tijd niet meer zou zien.
Dit is een vreselijk moeilijke tijd, en ik vind dat je je er heel goed doorheen slaat. Petje af! En een dikke knuffel.

beide kanten

Ik heb beide kanten meegemaakt van veel of weinig vastleggen. Bij het eene ouderschapsplan waar veel was vastgelegd in het ouderschapsplan qua omgang, maar waar ook opgenomen was dat vakantie en bijzondere feestdagen en feesten in de familie in onderling overleg zouden gaan, is er bij elke minuut en dag en vakantie een veto en daar wordt nooit van afgeweken. Daar moet telkens de rechter er aan te pas komen of de kinderen moeten liegen als ze toch gaan.
Bij het andere ouderschapsplan (van mij), kan er wel makkelijk geruild worden. Maar tijd blijft tijd, dus kop om kont ruilen.

Je kunt gewoon niet weten hoe de standpunten zich gaan ontwikkelen. Verharden ze zich of is er veel soepelheid. Ik denk dat als het gaat om kinderen vanaf 12 jaar, dat er vooral genoemd moet worden dat de kinderen bepalen hoe de omgang en de vakanties ingevuld worden. Alhoewel, in mijn eerste voorbeeld, leidt dat er juist toe dat de kinderen bedreigd worden als ze niet doen wat een ouder zegt.

Het aller allermoeilijkste aan een scheiding is dat je nu iets moet gaan vastleggen over iets wat je helemaal nog niet weet. En als de ander niet wil, dan sta je machteloos. Maar voor hetzelfde geld gaat het heel soepel en is er straks nauwelijks problematiek.
Maar als je echt een antwoord wil hebben; laat opnemen dat het aan de kinderen is hoe het ingevuld wordt, zeker met de veranderingen doe plaatsvinden tussen de 12 en 18 jaar....(en vaak nog langer, want lang niet iedereen gaat zo vroeg het huis uit)

Globaal

'Vastleggen is belangrijk, dan weet iedereen waar die aan toe is en ontstaat er geen gedoe.' Was dat maar waar. Juist bij alles vastleggen ontstaat er gedoe. Je kunt dan weinig afwijken, bijvoorbeeld als de kinderen ouder worden en er dingen veranderen. Hier op het forum kun je genoeg draadjes vinden van mensen die in conflict komen met hun ex over interpretaties van wat vastgelegd is. De discussies over interpretaties ontstaan juist als je veel vastlegt.
Je vriendinnen hebben dus ongelijk.
Het beste bewijs daarvoor is, dat de komst van het ouderschapsplan juist heeft geleid tot meer conflictueuze echtscheidingen.
Aangezien het dan 'door de rechter' is vastgelegd, worden dat juist conflicten die ook weer voor de rechter komen. Met alle ellende van dien (en alle kosten).
Ik ben dus echt een voorstander van zo globaal mogelijk vastleggen. Vakanties: drie weken aaneengesloten, in overleg. Feestdagen: afwisselend, in overleg. Ja, je verliest dan eerste kerstdag elk jaar, maar op dat soort punten zul je je soepel moeten opstellen en er zoveel mogelijk van moeten maken. Als een van de kinderen een vriendje of vriendinnetje krijgt komen er nog meer 'aanspraakmakers'. Als die ook gescheiden zijn wordt het voor kinderen bijna ondoenlijk om alle convenanten na te komen.
Nog een advies: laat je kinderen zoveel mogelijk erbuiten. Luister naar eventuele wensen, maar wees duidelijk: jullie maken de afspraken. Ga ervan uit dat jullie allebei de best mogelijke opties kiezen voor de kinderen. Particuliere wensen die nu erg belangrijk lijken te zijn zullen straks in de praktijk moeten uitwijzen hoe belangrijk het echt is en hoeveel flexibiliteit er mogelijk is.
Je hebt echt flexibiliteit, inventiviteit en creativiteit nodig straks.
Houd er wel rekening mee dat overleg met je ex straks niet altijd soepel kan verlopen en dat je na overleg niet altijd je eigen zin kunt krijgen.
Het leven leefbaar houden, zowel voor jezelf als voor de kinderen, dat is eigenlijk het belangrijkste. En dat vraagt flexibiliteit, creativiteit en inventiviteit.

Tsjor

Alleen de basis

Wij wisselen per week. De vakanties worden gelijk verdeeld. De feestdagen ook.
Daarbij hebben we alleen de zomervakantie vastgelegd, elk drie weken, per jaar wisselend wie de eerste en wie de laatste drie weken heeft.
Dat betekent niet dat we dan drie weken weg zijn. 6 weken achter elkaar op vakantie vinden mijn kinderen niet leuk.
En omdat we toch niet drie weken weg zijn, kunnen de kinderen tussendoor zeker de andere ouder zien, een dagje op stap of wat ze zelf willen.

Zo doen wij het

Wij hebben het zo gedaan: week om week, wat ook doorloopt na 1 januari (dus NIET met even-oneven weken formuleren! want in sommige jaren zitten 53 weken).
De schoolvakanties vallen gewoon bij de ouder waar ze dan zijn. Meestal komt dat gelijk uit, andere jaren valt dat minder goed, maar dat nemen we voor wat het is. In de zomer zijn de kinderen eerst drie weken bij mij, daarna drie weken bij mijn ex, zo kunnen we elk echt op vakantie.
Ook kerst en oud-en-nieuw vallen zoals ze vallen, maar we ruilen dan soms wel. Vroeger deden we 1 kerstdag bij de een en een kerstdag bij de ander, maar dat bleek toch niet handig omdat de grootouders te ver uit elkaar wonen. Dat was altijd gedoe. We proberen nu het ene jaar kerst bij de een en het andere jaar kerst bij de ander te regelen. Vaak lukt dat, soms niet. Daar maken we geen drama van, oud-en-nieuw is meestal ook een gezellig feest. De grootouders weten ook dat zeuren niet helpt, we willen geen strijd.

Wisselmoment is vrijdag na school. De kinderen worden volgens het ouderschapplan gebracht door de ouder waar ze vandaan komen, in de praktijk ben ik degene die vrijwel altijd de spullen verhuist (kinderen komen nu zelf uit school). Het is zo gelopen en ik vind het geen groot probleem, we wonen dicht bij elkaar.

Wij kunnen goed overleggen, en schuiven en wisselen regelmatig een dag of een week. Maar mocht de relatie volledig verzuren, dan blijft deze regeling houdbaar, daarom hebben we het zo afgesproken.

Behalve dat

Er is natuurlijk wel een verschil. De data regel je strak. Maak bij wijze van spreken eens een jaarplanning en kijk waar je tegenaan loopt. Hoe gaat het met de weekenden rondom de vakanties?

Alimentatie regel je strak. Geen gedoe over geld.

Verder zorg je dat er geen afspraken tussen zitten waar overleg voor nodig is. Geen verhalen van verplicht elkaar op de hoogte houden. Als het goed gaat komt het vanzelf wel, gaat het niet goed dan kan het een bron van geweldige irritatie worden.

Overigens heb ik zelf zaken zo geregeld als dat tijdens ons huwelijk ook al ging. Hier geen alimentatie. Ex gaat nog steeds regelmatig kleding kopen met de kinderen. Ik betaal wat hij niet aanschaft.

Voor extra zaken kan ik bij hem aankloppen, soms krijg ik er wel wat bij soms niet, hij heeft het niet zo breed.

We hebben een aantal jaren geen contact gehad maar aanvankelijk hadden we ook vaste tijden waarop ex met een kind naar muziek en sport ging.

Ook de vakanties hadden we verdeeld maar meestal moest ex toch werken dus dan bleven ze toch bij mij.

We gingen altijd samen naar uitvoeringen en wedstrijden. We vieren nog steeds wel eens samen sinterklaas of Kerst.

Top!

Tsjor, top antwoord! Het is inderdaad bewezen inmiddels dat die ouderschapsplannen zorgen voor veel meer conflicten.
Em dat je de kinderen erbuiten moet laten, ik begrijp dat je dat zegt. Maar ik denk vooral dat de kinderen mogen aangeven; ik ga op dinsdag met papa mee naar het voetballen. Ook als dinsdag de dag van moeder is. Of dat in het weekend bij vader een kind naar de verjaardag van een neefje, nichtje van moeders kant mag en dat het kind dan ook met moeder mee gaat. Dat kinderen daar over beslissen. Daar zou ik voorstander van zijn.

Algemeen

Maak er dan een algemene formulering van in de zin van: 'Al naar gelang de levensbehoeften van de kinderen'. Ik zou niet aangeven dat de kinderen mogen beslissen over de regelingen, want dan kun je strijd krijgen tussen ouders over waar de kinderen het liefste willen zijn.
Maar iets als 'de levensbehoeften van kinderen' betekent dat de kinderen kunnen aangeven waar ze behoefte aan hebben en dat ouders daar dan over gaan hoe ze dat regelen.
Natuurlijk kan er dan weer discussie ontstaan over wat die 'levensbehoeften' inhouden, andere woorden zijn zeker welkom, maar het gaat dan om zwaarwichtigere zaken dan 'geen zin'.

Tsjor

Niet meer moéten overleggen

"Verder zorg je dat er geen afspraken tussen zitten waar overleg voor nodig is. Geen verhalen van verplicht elkaar op de hoogte houden. Als het goed gaat komt het vanzelf wel, gaat het niet goed dan kan het een bron van geweldige irritatie worden."
Helemaal mee eens! Kijk of een regeling nog houdbaar is als je helemaal niet meer met elkaar kunt overleggen. Dit was een bijzonder nuttig advies van onze mediator.

Als het nahuwelijk goed is, kunnen jullie "gewoon" overleggen en flexibel zijn, dus dat hoef je niet vast te leggen. Goede bedoelingen hoeven niet op papier. Als het nahuwelijk slecht is, moet er iets werkbaars op papier staan.
Regelingen voor kerst: ik zou het niet doen. Ik begrijp dat je het nu nog onvoorstelbaar vindt je kind(eren) niet om je heen te hebben met kerst, maar echt, dat overleef je wel, juist omdat je dan vaak wel andere familie om je heen hebt.

Ook de regelingen rond nieuwe liefdes zijn ook mogelijk een grote bron van irritatie. Je kunt mondeling zeggen hoe jij het prettig zou vinden, maar je kunt niks hardmaken. Geen rechter gaat er een uitspraak over doen als een van beide partijen zich er niet aan houdt. Mijn ex stond erop nieuwe liefdes eerst een halfjaar of liever een jaar bij de kinderen weg te houden, maar hij was zelf nota bene degene die een hele reeks "veel te jonge liefjes voor een paar weken" aan de kinderen voorstelde. Ik vond dat niet handig van hem, maar heb me er niet mee bemoeid.

Kinderen inspraak

Met andere woorden: De kinderen mogen hun mening geven, maar de ouders beslissen.

Zo gaat het bij ons tenminste. Als een kind iets bijzonders wil, dan overleggen we en kijken we of het te regelen valt. Soms wel, soms niet, maar wij beslissen.

ja, idd

kinderen worden gehoord maar beslissing is aan de ouders. En de ouder waar het kind volgens 'rooster' zou zijn die dag heeft een iets zwaardere stem dan de ander. (ivm impact op de gezinslogistiek daar)

Wat ik wel handig vond om op te nemen waren formele evaluatie momenten. Bv toen kind naar school ging, straks als ze naar de middelbare gaat, als ze 16 wordt etc.

Dat het tussentijds nog 3x herzien is is toevallig zo wegens gewijzigde omstandigheden: verhuizen vader of een andere werkplek voor vader, sporten dochter.

Wij hebben de basis op papier staan: om en om het weekend, vakanties 50/50 gedeeld. En elk jaar maak ik in November (dan is ook het indexeringspercentage voor de alimentatie bekend) een jaaroverzicht gebaseerd hierop waarin de vakanties gedeeld worden, kerst/nieuwjaar, verjaardagen, al bekende sporttoernooien en andere belangrijke data (open dagen van school, studiedagen etc)
Dan is dat de basis voor het komende jaar.
Ik houd ook rekening met de afwijkende vakanties van haar zusjes, (zelfde vakantieregio, maar niet dezelfde onderwijsregio) en probeer dan er voor te zorgen dat mijn ex alle meiden tegelijk heeft.
Aan dochter vraag ik input van wat ze wil met de vakanties en vooral met kerst/oud en nieuw. Na 12 jaar hebben we daar wel een modus in gevonden.
week vakanties worden halverwege gesplitst, eerste weekend volgens 'rooster', de zomer eerste 3 bij vader, 2e 3 bij mij. En kerst op verzoek van dochter bij vader en oud en nieuw bij mij.

Dan heeft ex 2 tot 3 weken om te reageren, vervolgens bespreek ik het geheel met zijn vrouw want hij heeft geen tijd en dan leggen we het vast. Bespreken duurt 10 minuten: zij: ziet er goed uit. Ik: wil je nog iets anders? Zij: nee nu nog niet. et voila weer een jaar vast gelegd.

2-1-1-2 en foto's

Het komt mij bekend voor, voor wij in de 3-3 kwamen gaf onze dochter ook aan dat ze liever iets met 2 weken en 1 week had.
Dat hebben we ook gedaan, als je maar van te voren weet wanneer ze waar zijn.
Zij gaf ook aan 3 weken te lang te vinden.
Geef je kind de ruimte en laat ook merken dat je hun wens zeker mee neemt in de overwegingen.

Bij ons is het ook wel eens 2-3-1 geweest omdat ik een verre reis ging doen.
Ook gaat ze in de laatste week als we thuis zijn nog even een nachtje naar haar vader. Het is bij ons niet in beton gegoten maar de grote lijnen staan wel vast en daar houden we ons ook aan.

Betekend wel dat we ook vaak samen aan de lijn van de badmintonbaan staan. Of dat we samen op een verjaardag zijn.

Wat ik ook heb gemerkt aan mijn dochter maar ook aan mijn ex vriend is dat ze ondanks alles ook behoefte hebben aan foto's van hun gezin, dus met vader en moeder zonder nieuwe partners.
Hoe lastig ik die ook vind toch proberen we die altijd te maken rond haar verjaardag. Die heft ze zowel bij mij als bij haar vader op haar kamer hangen.

Zomerregelingen

Net zoals het voor jou nu waarschijnlijk onvoorstelbaar is je zoon 3 weken niet te zien, is het voor je zoon nu onvoorstelbaar zijn moeder of vader 3 weken niet te zien. Maar dat betekent niet dat het altijd zo zal blijven. Als hij wat ouder is, wil hij hoogstwaarschijnlijk wel wat langer (en mss verder) op reis.
Je kunt 2-1-1-2 afspreken voor deze zomer en daarna 3-3 (in overleg kan het immers altijd nog anders!), je kunt ook nu al 3-3 afspreken en erbij zeggen dat jullie rekening met hem houden, zeker komende zomer.

2-1-1-2 is op lange termijn niet handig, want dan kun je in het slechtste geval nooit meer 3 weken op vakantie. Ik zou je echt afraden het zo vast te leggen.

Vakanties

Wij laten in vakanties altijd het normale schema doorlopen, met uitzondering van de weken dat we met de kinderen op vakantie zijn. Dat boeken we meestal uiterlijk rond januari, waarbij we zoveel mogelijk rekening houden met de wensen van de kinderen (niet de eerste/laatste week van de vakantie en minimaal een dag of vijf tussen de vakantie met afzonderlijke ouders).
De feestdagen bespreken we vrij laat (oktober/november), en meestal sluiten we dan aan bij de meest praktische verdeling. Afgelopen jaar viel Kerst in het weekend van vader, dus toen bleven ze daar tot de ochtend van Tweede Kerstdag en vierde ik het die avond met mijn familie.

Abby, hoe gaat het met je?

Moest aan je denken...
En in antwoord op je vraag: zoals jullie het doen. Ik sliep op zolder als we samen thuis waren, en verder allebei zorgen dat je veel weg bent naar familie en vrienden. Gelukkig hebben we zelden ruzie gehad en viel het best te doen, onder 1 dak leven. Maar ik had wel een heel dubbel gevoel in die periode. Het was fijn als hij weg was, maar het was ook fijn als hij thuis was. Dan voelde het meestal bijna gewoon en was het inderdaad moeilijk te geloven dat we aan het scheiden waren. Beetje schizofreen.

Nou ja, het was gewoon een moeilijke periode. En het duurde zo lang. Ik was ook soort van blij dat daar tenminste een eind aan zou komen.

Sterkte!