Waar op letten bij Mediator

Lieve Abby

Ik lees met een brok in mijn keel jouw bijdragen. Hier was diezelfde bizarre B-film nu 2 jaar geleden, maar ik herken je verwarring, je ongeloof, je doorgaan-want-wat-moet-je-anders afgewisseld met alleen maar kunnen huilen.
Bij ons ook geen ruzie. Wel heel erg veel emotie en achteraf gezien een ongezond vasthouden en verzet tegen de scheiding (van beiden) terwijl ex-man allang was uitgecheckt.

Ik wil je niet ongerust maken, maar het vervolg is in ons geval niet fraai. Nu, na 2 jaar, is ex-moederzielman letterlijk en figuurlijk op grote afstand van zijn kinderen. Hij ziet jongste en soms een van de andere 3 hooguit enkele uurtjes per week op zaterdag. Hij woont deels bij familie en deels bij truus, op resp. >50 en >90km bij ons vandaan. We hebben een periode een omgangsregeling gehad, maar ondanks een uitgebalanceerd ouderschapsplan komt daar nu niets meer van terecht. En - en dat vind ik het allerergste - hij maakt geen enkele aanstalten om een gezin te vormen met zijn kinderen.

Je vraagt om advies over het nog samen in 1 huis wonen. Ik begreep pas achteraf dat mijn kinderen het de hel vonden, toen ex-mzm nog onder hetzelfde dak 'woonde'. Hij was te pas en te onpas weg en niemand wist waarheen (ja duh, naar truus). Zelf zweeg hij erover.
De rust kwam pas toen ik aangaf dat hij ergens anders moest gaan wonen. Pas toen kwam er duidelijkheid en kon er een start worden gemaakt met onthechten. Dit niemandsland waarin je zit is vreselijk en slopend. Ik vond het niet te doen. Mijn tip: ga zo snel mogelijk ergens anders wonen. Al is het op een vakantiepark. Het geeft de afstand die echt nodig is - ook al voelt dat nu nog zo slecht.

Knop om

Hier ben ik nog een half jaar gebleven. Ik heb een knop omgezet en ben hem als kennis gaan zien. Dat hielp ons goed. De druk was eraf, de kogel door de kerk. Dat gaf al zoveel lucht dat ik dat neutrale heel goed kon volhouden.

Als je dat kunt zou ik dat doen, scheelt je extra geld, extra inpakken en verhuizen, extra afscheid, want dat heb ik als iets erger of moeilijker ervaren. Maar dat ben ik.

Als je enkel ruzie hebt kan er beter eentje gaan, maar dat lijkt me logisch.

Doordat ik hem letterlijk niet meer als echtgenoot zag, ontstond er een gezonde afstand, waardoor er zelfs wat ruimte was voor waardering en zélfs wat opluchting bij hem. Ik hield de kinderen voor ogen. De scheiding was erg genoeg, dus zorgen we voor een vlekkeloze scheiding en een zo goed mogelijk na-huwelijk.
Dat kostte mij meer initiatief dan het hem kostte, maar dat waren de kinderen waard.
Ik besef dat dat bij een vechtscheiding lastig is, maar ik heb geweigerd te vechten voor een vechtscheiding; wel voor zo min mogelijk ellende. Die " strijd" voerde ik voornamelijk alleen, maar de kinderen waren er blij mee, de familie ook.

Zo min mogelijk ellende?

Wat ontzettend knap dat jij die knop kon omzetten, Anno. Dat was in ons geval echt niet mogelijk. Er was ook geen ruzie, het was alles bij elkaar op veel momenten gewoon het draaiende gezin, inclusief gezelligheid en warmte. Maar dan wel met het enorm knagende gevoel dat er ergens iets totaal niet klopte. Op sommige momenten stapte ex-man daar dan namelijk uit om naar truus te gaan, en vervolgens weer het gezin in te stappen. Daar hebben de kinderen en ik heel ernstig onder geleden, want de verwarring was totaal.

Achteraf bezien was er te weinig afstand, te weinig duidelijk, wat voor heel erg veel interne spanning bij iedereen zorgde. De kinderen wisten dat man 'voor zichzelf koos', maar zagen ons ook tot diep in de nacht samen aan de keukentafel praten. Zij moeten zo vaak hebben gehoopt dat hij tot inkeer kwam. Maar daar waren (ook achteraf bezien) die gesprekken wat hem betreft helemaal niet voor bedoeld.

Wat ik maar wil zeggen: een knop om zetten kan denk ik alleen als de afstand in de relatie al voldoende is. Als er nog volledige gehechtheid en verstrengeling is, zorgt dat voor een mindf*ck van de bovenste orde.
Ik heb op veel momenten gedacht dat ik doordraaide, in dat driekwart jaar dat ex-moederzielman nog in ons huis woonde. Ik kreeg het niet op een rij. Hij was er gewoon, kookte uitgebreid voor ons, we zaten letterlijk gezellig als gezin samen aan tafel, en toch was hij er niet meer. Gestoorde situatie en heel, heel schadelijk voor iedereen, vind ik nu.

Abby, hoe gaat het met je? En met je kinderen?

Wat goed van je

Je klinkt zo rustig, Abby, wat goed dat het je lukt om zo kalm te blijven. Al voelt dat vast niet altijd zo

Mijn verhaal is niet standaard, maar wiens verhaal is dat wel? Het was toen ik er middenin zat vooral verwarrend. De horror zie ik pas nu. Misschien maar beter ook. Bij ons waren alle goede voornemens (zelfs co-ouderschap) er ook, en ex-mzm was altijd een toegewijde en betrokken vader, maar de realiteit is op dit moment helaas heel anders. Ook dat is verwarrend.

Natuurlijk is je a.s. ex een goede vader, dat zijn de meeste gelukkig Ik denk dan ook dat je op dit moment vooral goed moet afwegen wat je zelf nodig hebt. Als zijn aanwezigheid op jou een stressende invloed heeft, doe je er goed aan om ruimte in te bouwen. Dat kan door letterlijk fysiek afstand te nemen. Ergens anders wonen kan dan helpen. En uit eigen ervaring durf ik ook te stellen dat die duidelijkheid voor je kinderen ook een positieve (voor zover mogelijk) uitwerking kan hebben.

Mijn ervaring is dat afstand en rust heel erg belangrijk zijn om je balans weer te vinden. Hoe wankel ook. Het is me vaak aangeraden, ook op dit forum, om die afstand in te bouwen, en toen ik eindelijk in staat was om dat ook echt te gaan doen, heeft me dat geholpen. En nu nog.

Hou je haaks, het wordt uiteindelijk beter. Echt. Ik leef met je mee XXX

goed zeg!

Abby, t doet me goed te lezen dat er vele stappen zijn gezet en dat ook jij een huis hebt kunnen kopen vlakbij. Dat je kinderen eigenlijk altijd nog hebben gedacht dat het nog goed ging komen, dat is ook de reden dat ze nog niet toe zijn aan een nieuw huis wat erbij gaat komen. Kinderen willen t liefste dat alles bij t oude blijft. Ze kunnen zich geen voorstelling maken hoe t straks zal zijn. Mijn oudste die toen 16 was, die had zo'n afkeer van het nieuwe huis, want t was zo leeg en kaal in t begin. Helemaal niet zoals het oude huis wat heel leuk geschilderd en ingericht was. Ik heb toen samen met de kinderen verf gekocht en samen hebben we hun slaapkamer geschilderd. Samen hebben we ook bedacht hoe ze t wilde hebben en telkens bezig geweest met iets voor in hun kamer zoals nachtkastjes een lamp, een gordijn. Niet dat ik van alles gekocht heb, want daar was geen geld voor, maar oude spulletjes bekeken en uitgezocht en wat in de familie en vriendenkring gesnuffeld, oud bureau met een leuke sprei afgedekt en nu is het een soort make up tafeltje waar ze ook wat spulletjes in kunnen opbergen. Mandjes voor in de schuifwand-kast onder het schuine dak geregeld; zo hadden ze toch opbergplekken voor sokken, ondergoed, tshirts en jeans. En veel dingen opgeknapt en geschilderd samen. Creatief samen bezig zijn, en dan was er ook gesprek over alles wat er gebeurt was en hun verdriet. Dat het echt een kamer werd die zij leuk vonden, daar ging t me om. En t is echt een prachtige kamer geworden! De oude skai-lederen banken die de eerste zomer in de woonkamer stonden zagen er niet uit, maar waren een perfecte plek om met je natte zwembroek op te zitten als ze uit t zwembadje kwamen. Kamperen in eigen huis, dat werd het de eerste zomer. Mijn oudste refereert er nog wel eens aan, dat ze er geen heil in zag dat het een leuk huis werd. Ze was zo gewend aan t huis waar ze in woonde (ik heb in meerdere tijdschriften gestaan met mijn interieur), maar nu na 3 jaar is het toch helemaal eigen geworden. En nog pakken we iedere keer een hoek aan in huis. Dus t is iets wat continue in beweging blijft.
Wat ook kan spelen is het idee bij je kinderen dat het vast een 'afschuwelijk' huis kan zijn. Gewoon te huiverig zijn om 'weer' met iets negatiefs geconfronteerd te worden. Ben jer al eens langsgereden met je kinderen en dan even gestopt voor t huis en gezegd ' dit is het nieuwe huis'? Niet voorbereiden, maar opeens laten zien. En ook aangeven dan dat je begrijpt dat ze zich er niks bij kunnen voorstellen. En dat dat mag. Dat ze later zelf ook een eigen huis krijgen en dat dat ook wennen zal zijn. Dan laat je het even rusten, en misschien komen er vragen over en misschien ook niet. Dan, als je een keer gaat schilderen of klussen daar, vraag je of ze misschien een keer mee willen om het van binnen te bekijken? T is een heel langzaam proces weet ik. En dat het verder rustig is tussen jou en je ex, dat is alleen maar heel fijn.

Twee huizen

Ik heb mijn kinderen erop gewezen dat ze voortaan twee huizen hadden.
Misschien helpt het als exman en de kinderen je helpen met het inrichten van het nieuwe huis, zodat het ook echt twee huizen voorde kinderen worden.

Tsjor

abby

Wat een stappen, wat een tempo. Goed voor jou dat je ertoe in staat bent! Zo te lezen heb je vrede nu met de situatie. Of lees ik dat verkeerd?

Goede ervaring

Wij hebben al een aantal keren contact gehad met mediation rotterdam en hebben hier een goede ervaring gehad. Echt heel fijn!