Vriend wil uit elkaar zonder reden

Helemaal eens met moederziel

Maar ik weet hoe verschrikkelijk moeilijk dat is. Je wilt het niet geloven, maar je moet. En het moet vooral voor je kinderen. Jullie moeten door, en liefst zo snel mogelijk. Een nieuwe stabiele situatie creëren, en daarna kun je gaan verwerken. Hoe graag je daar nu ook al mee wilt beginnen, dat kost nu teveel energie.

Wat je man kan, kan jij ook. Duw de gedachten aan het waarom weg, duw het verdriet weg. Verzamel munitie voor de strijd. Dus zoek goed uit hoe het financieel zit met huis, inkomen, alimentatie. Ik denk dat die financieel adviseur je ook kan helpen met het globaal uitrekenen van waar je recht op zou hebben aan kinder- en eventueel partneralimentatie. Let wel op, want PA telt niet mee als inkomen waarop een hypotheek gebaseerd wordt. Van KA weet ik dat niet zeker.

Je had geloof ik al eens een convenant ingevuld, toch? Anders zou ik dat nu alsnog doen. Je kunt ze gewoon op internet vinden. Geldt ook voor ouderschapsplannen. Ga met een vriend/vriendin/familie door dat document heen en bespreek wat jij redelijk zou vinden of zou willen. En bedenk daarbij dat de kinderen voorop staan. Zij moeten ook de mogelijkheid hebben goed contact te hebben met hun vader.

Ha je al op de een of andere manier de financiële stand van zaken op dit moment vastgelegd? Ik heb destijds van alle rekeningen screendumps gemaakt en die geprint, die hebben we allebei ondertekend. Setje voor hem, setje voor mij. Zo wisten we van elkaar dat we geen gekken dingen konden doen.

Probeer inderdaad meer te gaan werken om je inkomen te vergroten, maar dat kan ook als de afspraken over de financiële afwikkeling rond zijn.

Heel veel sterkte weer.

autisme

ik zit met een andere vraag ik heb nu anderhalf jaar een relatie met mijn vriend hij heeft autisme.
ik hou veel van hem maar begrijp hem niet altijd.
mijn vraag is
hoe weet ik dat hij om mij geeft hij uit dit door praktische dingen voor mij. te doen...soms.jan hij spontaan een arm om mij heen slaan en weer helemaal niets.hoe weet ik dat hij te veel prikkels heeft gehad en dat hij daardoor geïrriteerd wordt.en gewoon zegt ik ben nu bezig en heeft eigenlijk geen tijd voor mij.ik vraag dan ..oké stuur mij maar een app als je klaar bent.dst zou hij doen zet hij.
soms raak ik i. de war en denk dat hij genoeg van mij heeft.hij heeft het op moment wel heel druk

Veronderstellen

Het is lastig om naar signalen te zoeken die er niet zijn. In dit geval heb je toch meer aan het concreet vragen en zijn waarschijnlijk zeer eerlijke antwoord gewoon letterlijk geloven.

En als je wil dat hij anders met je omgaat, geef je dat concreet aan. Waarschijnlijk is dat al gebeurd want een arm om iemand heen slaan kan wat onecht overkomen, mogelijk niet het eerste dat bij je vriend omkomt als gebaar van liefde.

En ja, iedereen kan wel eens heel druk met eigen zaken bezig zijn. En met autisme, dat kan veel energie kosten om je sowieso de hele dag staande te houden, kan iemand extreem veel tijd nodig hebben als er zich iets onverwachts voordoet.

Niet twijfelen aan jezelf. Gewoon vragen. En het antwoord letterlijk geloven.

Mara

Ik lees al een tijd mee. Hoe is het nu met je? En je (ex) man?

Heb je al meer duidelijkheid?

Miss

Ik heb al een aantal keer op het punt gestaan om weer eens wat te plaatsen maar kon me er moeilijk op concentreren.

Nu toch maar weer eens een poging wagen en hopen op jullie advies in dingen.

Met mij gaat het wel aardig goed. Ik heb mijn mindere momenten, die zal ik voorlopig wel houden maar kan inmiddels ook wel weer meer genieten van dingen om me heen, het mooie weer. Er zijn zeker ook momenten dat het minder gaat, bijvoorbeeld met dingen die met de kinderen te maken hebben en die ik zo graag anders had gezien. Zo waren de kinderen niet welkom bij hun vader in het weekend van vaderdag. Dat heeft geen goed gedaan aan de relatie tussen vader en kinderen. Komende week is de diploma uitreiking van de oudste, wat voor ons heel belangrijk is, ik had dat graag met meer familie gedeeld maar dat is vanwege hem onmogelijk. Ik vind dat hij daarmee zijn kinderen niet het beste gunt en daarmee dupeert. Hij denkt nog steeds alleen aan zijn eigen belang.

De financieel adviseur had geen positief nieuws. Mijn inkomen is op dit moment te laag om iets te kunnen. Aangezien ex-partner (ik begin aan het woord te wennen...) nog steeds nergens aan mee wil werken en alleen voor zichzelf gaat is de financiële situatie nog onduidelijk. Ik ben aan het solliciteren om meer te gaan werken, zodat ik, of dit huis kan aanhouden of mijn eigen huisje kan gaan kopen. Ik ben al een beetje aan het rondkijken maar in mijn huidige woonwijk is voor het bedrag wat ik dan zou kunnen besteden met een andere baan niets te koop. Dit huis verkopen en gaan huren is geen optie, ik heb me nu een aantal keer ingeschreven voor een huurhuis maar ben nog lang niet aan de beurt. Ja, in een slechte wijk in een andere stad in een flat zou misschien sneller lukken maar daar voel ik niets voor. Het moet voor de jongens wel te doen blijven. Ook is huren financieel ongunstiger, maar dat is iets wat ex-partner totaal niet interesseert.

Verder is er weinig tot geen communicatie tussen ex-partner en mij. Op de vraag of hij iets met iemand heeft (verschillende mensen attendeerden mij op die mogelijkheid dat hij met haar iets heeft) heeft hij ontkennend geantwoord. Hij vindt haar "leuk" en ze spreken af en toe af, het is mij alleen allemaal iets te toevallig (zij is bijna nooit meer thuis sinds hij een tijdelijke vaste woning heeft en als de kinderen bij hem zijn opeens wel...)
Dat maakt het ook gelijk ingewikkeld of ik wel in dit huis wil blijven wonen, het gaat namelijk om een buurvrouw. Er eerlijk voor uitkomen doet hij dus niet. Zij weet overigens dat ik (en de kinderen ook, die hebben dat heel duidelijk uitgesproken) nog de hoop heb dat deze situatie een bevlieging is en dat hij uiteindelijk tot bezinning zal komen. Hij heeft nu wel toegegeven dat dit allemaal begonnen is na het overlijden van zijn moeder (hij weet niet of het er iets mee te maken heeft maar dat is voor mij wel duidelijk). Hij heeft altijd heel veel voor haar gedaan en is daarna begonnen met twijfelen of hij wel alles uit het leven gehaald heeft wat er in zit. Het is jammer dat hij mij daar geen deelgenoot van heeft gemaakt zodat wij er samen op dat moment meer aan hadden kunnen doen. Ik heb hem altijd alle ruimte gegeven om ook dingen alleen te doen (ja hij is toen ook al eens met de buurvrouw op stap geweest maar daar zocht ik op dat moment niets achter).

We hebben inmiddels een eerste gesprek bij een mediator achter de rug (de eerste afspraak is wel door hem verzet) maar een tweede afspraak heeft hij afgezegd. Ik weet gewoon niet meer wat hij nu wil. Wil hij eerst wachten tot hij een serieuze relatie met iemand anders heeft voordat hij ons definitief achterlaat? Wil hij toch meer bedenktijd en gaat hij er over bijvoorbeeld een half jaar, na zich flink uitgeleefd te hebben qua uitgaan, drank en misschien drugs (pilletjes) toch anders over denken wat ons betreft?
Ik blijf tot nu toe nog steeds een beetje uitgaan van een midlifecrisis (hij volgt precies alle patronen en heeft bijna alle symptomen) die veroorzaakt is door het zorgen voor en overlijden van zijn moeder, waarbij hij nu misschien een gevoel van vrijheid ervaart waarvoor alles moet wijken. Niemand in onze omgeving herkent hem nog en als het alleen aan onze relatie zou liggen zou dat toch anders zijn denk ik. Dan zou de omgeving hem nog gewoon als dezelfde man zien, maar niemand begrijpt hem of weet wat er in hem omgaat.

Ik kreeg het verwijt dat ik mijn ene kind teveel zou beïnvloeden. Omdat ik te veel met hem zou delen en te veel mijn verdriet zou laten zien. Ik vind het echter logisch dat mijn kinderen mijn verdriet zien, zij zijn de meeste tijd bij mij en ik ben gewoon af en toe verdrietig, dat mag ook vind ik. De jongste is heel gevoelig en neemt niet altijd genoegen met een half antwoord. Tel daarbij op dat hij zich in de steek gelaten voelt en dat hij zijn vader naar ziet doen tegen mij, dan is het logisch dat hij niet heel positief is over zijn vader. Hij heeft daar echt wel zelf goed over nagedacht maar ex-partner ziet dat anders. Ex-partner staat niet open voor vragen van de kinderen, die ze dan aan mij stellen maar waarop ik het antwoord ook niet weet.

Ik merk dat het toch weer fijn is om de dingen van met af te schrijven. Ik lees wel regelmatig de andere draadjes maar kon me er even niet toe zetten om zelf te schrijven maar merk nu dat het wel weer helpt. Zeker omdat er meestal reacties komen waar ik wat aan heb, mijn dank daarvoor.

Ik ga nu duimen dat een van mijn sollicitaties gaat lukken, dan ben ik in ieder geval weer iets dichterbij een oplossing die ik zelf kan toepassen. Het van hem en zijn acties afhankelijk zijn ben ik wel zat. Nu red ik het financieel nog wel alleen, maar deze situatie kan niet al te lang meer duren. Ook voor de kinderen wil ik dat er rust en duidelijkheid komt. Ook al is dat dan misschien niet de uitkomst die wij het liefste zien, alles is beter dan de situatie waarin we nu zitten.

Tot een volgende keer maar weer.

Mara

Een begin van een antwoord

'Ik blijf tot nu toe nog steeds een beetje uitgaan van een midlifecrisis (hij volgt precies alle patronen en heeft bijna alle symptomen) die veroorzaakt is door het zorgen voor en overlijden van zijn moeder, waarbij hij nu misschien een gevoel van vrijheid ervaart waarvoor alles moet wijken.' Het is voor het eerst dat je dit noemt, maar het zou wel inderdaad een antwoord kunnen zijn.
Mijn ervaring na het overlijden van mijn moeder is, dat je ineens het leven in een ander perspectief ziet. je bent nog volop bezig, maar plotseling zie je ook het einde en zie je ook dat je naar het einde toe gaat. en dan ga je anders nadenken over je leven. Wat ben ik aan het doen, is dit wel wat ik wilde, hoeveel tijd heb ik nog etc. Het kan best zijn dat je je realiseert, dat het heel erg goed is geweest, tot nu toe. De relatie, de kinderen, je werk. allemaal prima. Maar, zoals Doe Maar zingt, ' is dit alles? Zelfs al weet je dat je het niet beter kunt krijgen, dan nog kan het aan je knagen: hoeveel tijd heb ik nog, hoe vul ik de leegte nu de zorg voor moeder er niet meer is, ik ben geen kind meer. Ja, ik noem dat een zingevingscrisis.En geen relatiecrisis. Ik begrijp dan ook goed dat relatietherapie niets heeft opgeleverd: daarin zat het probleem niet.
Het kan ook rouw zijn. Verdriet over de dood van zijn moeder.
Je geeft aan dat je het jammer vindt dat hij er niet over wilde praten, maar eerder noemde je al dat hij een binnenvetter was en dat jullie weinig praatten, omdat je elkaar toch wel begreep. Nu begrijp je hem niet, maar ik denk dat hij ook zichzelf nu niet begrijpt, omdat hij op zoek is naar 'wie ben ik en wat wil ik met mijn leven' in een breder perspectief. De kinderen zijn al op leeftijd, hij heeft al die tijd voor jullie gewerkt, gezorgd dat er een fijn huis was, dat jij gedeeltelijk thuis kon blijven voor de kinderen. Maar dit verleden is niet vanzelfsprekend ook de toekomst.
Ik denk nog steeds dat het jammer is dat je hem in het begin zo snel uit huis hebt gezet. daardoor heb je jezelf niet de kans gegeven om te volgen wat er aan de hand was en je hebt hem en de kinderen niet de kans gegeven om daar met elkaar een weg in te vinden. Vervolgens blijf je hem veel verwijten (egoïstisch, maar dat was hij niet zolang hij voor jullie werkte) en ben je boos dat hij nu niet zorgt dat jij en de kinderen jullie leven zo kunnen doorzetten. Maar de kinderen worden groter, er gaan wat dat betreft echt dingen veranderen. en misschien wil hij ook op zijn werk wel wat veranderen. Misschien had hij ook wel parttime willen werken of wil hij dat in de toekomst wel. Alleen, zolang hij zich verplicht voelt om voor jou en de kinderen financieel te zorgen is er geen ruimte om zoiets te bedenken. Jullie zijn financieel afhankelijk van hem en dat kan ook een last zijn. ik weet het, samen besproken aan de keukentafel. Maar de gevolgen daarvan kun je niet alleen op zijn bordje schuiven, zoals je eigen financiële positie nu en de problemen rond huisvesting.

Tsjor

Financieel

Je noemt hem steeds 'vriend', jullie waren niet getrouwd. Hebben jullie een samenlevingscontract gesloten? Staan daar dingen in die nu van belang zijn? Kun je terugvallen op de tremanormen als het gaat om het berekenen van eventuele alimentatie? Of heb je eigenlijk niets geregeld? In dat laatste geval ben je afhankelijk van goodwill.
Zijn er afspraken gemaakt over de bezittingen die aangeschaft zijn tijdens jullie relatie?

tsjor

Kinderen

Je moet in elk geval een ouderschapsplan maken. Nu zijn de kinderen al wat ouder, dus ik denk dat je je wat dat betreft moet richten op de toekomst en niet op het verleden. Jij geeft aan dat je niet graag hebt dat de kinderen ook wel eens alleen zijn, omdat je er graag voor hen wil zijn. Dat is een dure wens, die tot nu toe gehonoreerd kon worden, omdat hij voor het inkomen zorgde. Maar in de toekomst zal dat niet meer zo zijn en de leeftijd van de kinderen maakt ook, dat het snel niet meer zo nodig zal zijn.
Oudere kinderen moet je, vind ik, niet dwingen in een omgangsschema, dat voor jongere kinderen wel van belang kan zijn. Ook als je nog samen bent gaan oudere kinderen steeds meer hun eigen gang Ze komen later thuis, eten niet mee, of toch nog wel, ontwikkelen hun eigen activiteiten. En die ruimte moeten ze ook krijgen, ook als de ouders gescheiden zijn. Bovendien duurt die periode veel langer dan dat de kinderen nog thuis zijn. Er moet genoeg ruimte zijn voor de kinderen om zich daarin vrij te kunnen ontwikkelen, zonder verplichtingen die ouders hen opleggen, omdat die ouders bepaalde ideeën hebben over ouderschap en het onderling verdelen van verantwoordelijkheden.
Hetzelfde geldt voor kinderalimentatie. Reken dat niet als je eigen inkomen. De kinderen worden snel groter en dan is het eventueel inkomen voor de kinderen. Het is dan meer een zaak van vader (en jou) en kinderen dan van jou en vader.

Tsjor

huisvesting

Je geeft vooral onmogelijkheden aan (te weinig inkomen om te kopen en te lange wachtlijst om te huren), maar de grootste onmogelijkheid is, dat jij in dit huis blijft wonen. Je kunt het niet betalen.
Blijkbaar heeft hij wel snel een andere woning kunnen vinden, want hij woont nu ergens. Is er wellicht een mogelijkheid dat jullie ruilen: hij in de koopwoning, jij in zijn huurwoning (ik vermoed dat het huur is)? Wat zou dat voor gevolgen hebben voor de huisvesting van de kinderen? Zou hij met de kinderen in de koopwoning kunnen en willen blijven? Dan zou jij meer mogelijkheden hebben om huisvesting te vinden die past bij wat je kunt betalen. Of is er ook genoeg ruimte voor de kinderen in zijn tijdelijke woning?
Soms is het gunstiger om een laag inkomen te hebben, omdat je dan in aanmerking komt voor sociale huurwoningen. Lange wachttijden spelen dan een rol, maar er zijn ook woningen die via loting worden verhuurd. Mijn dochter heeft op die manier gelukkig een redelijk betaalbare woning gevonden. Maar wel door heel veel te reageren. Je hebt er een dagtaak aan.
Ondertussen ben je ook aan het solliciteren. Als je ander werk zoekt kan dat je actieradius vergroten en komen er wellicht woonplekken in beeld, die beter passen bij wat je kunt betalen.
Er gaan dingen veranderen en ik begrijp heel goed, dat die veranderingen niet jouw wens zijn en dat je dus ook voor elke verandering bezwaren ziet. Maar die bezwaren zullen de veranderingen niet kunnen voorkomen. Je kunt ook, als je even over de nabije toekomst nadenkt, voor jezelf wellicht meer ruimte zien. Je kunt niet alles te houden zoals het was. Het is tijd voor wat anders. De kinderen worden groter, jij Er zijn andere mogelijkheden en misschien zijn er ook wel mogelijkheden, waarin je nieuwe perspectieven ziet.

Tsjor

Tsjor

Allereerst hartelijk dank voor de uitgebreide reacties!

"Ik denk nog steeds dat het jammer is dat je hem in het begin zo snel uit huis hebt gezet. daardoor heb je jezelf niet de kans gegeven om te volgen wat er aan de hand was en je hebt hem en de kinderen niet de kans gegeven om daar met elkaar een weg in te vinden. Vervolgens blijf je hem veel verwijten (egoïstisch, maar dat was hij niet zolang hij voor jullie werkte) en ben je boos dat hij nu niet zorgt dat jij en de kinderen jullie leven zo kunnen doorzetten". Ik heb er wel degelijk op dat moment goed over nagedacht toen ik hem het huis uit zette. Voor mij was er op dat moment geen andere mogelijkheid. Ik voelde mij zo verraden en in de steek gelaten omdat hij er geen moeite meer in gestoken had terwijl we dat wel samen hadden afgesproken dat ik niet langer met hem samen kon zijn. Ik weet inderdaad achteraf niet of dat de juiste oplossing was maar ik kon echt niet anders. Ik weet ook niet of het anders was afgelopen wanneer ik dat niet gedaan zou hebben. Ik heb er al die tijd moeite en energie in gestoken in de veronderstelling dat we dat beiden deden om de relatie te herstellen.
Wij hebben er samen voor gekozen toen de kinderen kwamen dat ik minder zou gaan werken, hij is 1 dag minder gaan werken (de andere dagen een uur langer zodat het in totaal maar een halve dag minder werd). Mijn inkomen werd eigenlijk meer gebruikt voor de leuke dingen, zoals vaker op vakantie of weekendjes weg, lekker dagjes uit, we hoefden niet zo zeer op het geld te letten wat dat betreft. Dat mijn huidige financiële dat nu niet meer toelaat begrijp ik maar het inkomensverschil tussen hem en mij is nu wel heel groot. Wanneer ik gewoon fulltime was blijven werken was mijn inkomen en mijn functie natuurlijk ook beter geweest. Wanneer hij minder had willen gaan werken, had hij dat kunnen bespreken. Ook toen de kinderen nog kleiner waren.

We zijn inderdaad niet getrouwd maar hebben wel een samenlevingscontract. Daar staat weinig in over de kinderen en maar hij heeft ze wel erkend is dus gewoon wettelijk verplicht om te betalen voor hen. Voor de rest is alles van ons samen en dienen we dat gelijkwaardig te verdelen. Ik ben er nooit vanuit gegaan dat wij ooit uit elkaar zouden gaan en al helemaal niet op zo'n manier. Noem het naïef, ik had er een overtuigd gevoel van dit voor altijd zou zijn.

We hebben al een concept ouderschapsplan ingevuld, daaruit blijkt ook dat we heel anders naar de dingen kijken. Hij wil bijvoorbeeld een kinderrekening, ik wil het gewoon op mijn rekening, hij wil geen co-ouderschap, dat was wel mijn eerste wens, hij wil ze om het weekend met de vrijheid tot wisselen wanneer het hem uitkomt, daar kan ik het wel mee eens zijn maar dan beiderzijds wisselen. Niet alleen zoals het hem goed of beter uitkomt.
Vooral de jongste (bijna 15) is voorlopig nog wel thuiswonend. De oudste met vorm van autisme ook, die kan niet teveel veranderingen tegelijk aan. Natuurlijk is het zo dat ze je minder nodig hebben, maar helemaal afwezig en niet bereikbaar is het andere uiterste. Ze stellen het zeker nog op prijs dat ik er wel voor ze ben en vinden het niet leuk wanneer ik er niet ben. Ik ben blij dat ze het waarderen dat ik er ben.

Het is op dit moment onmogelijk om in dit huis te blijven wonen, dat verandert wanneer ik meer inkomen genereer. Dan zijn er zeker opties om wel hier te kunnen blijven wonen. Daar heb ik dan wel zijn medewerking voor nodig.
Hij heeft een tijdelijke huurwoning in de vrije sector. Het is niet mogelijk dat ik daar met de kinderen en hond ga wonen (te ver van school en geen huisdieren toegestaan). Hij wil niet meer in dit huis wonen, het huis is niet goed genoeg meer voor hem. Hij alleen met de kinderen in dit huis en ik ergens anders lost het probleem dus niet op, daar komt bij dat hij te weinig thuis is om de kinderen goed te begeleiden, met op tijd eten en sporten en dergelijke.
Ik kijk ook zeker rond in steden/dorpen in de omgeving, alleen wil ik eerst afwachten waar ik eventueel kan gaan werken voordat ik daar een definitieve beslissing over kan nemen. Mijn inkomen vergroten is nu prioriteit.
Niet elke verandering is alleen een verbetering of verslechtering, ik sta er wel voor open maar het klopt dat ik bezwaren zie. Voor hem verandert er veel minder terwijl hij wel alles veroorzaakt heeft en niet openstaat voor de voorstellen die ik gedaan heb om de situatie te verbeteren.

Voor hem ook veel

Hij is het huis kwijt en de kinderen en de relatie. Voor hem is er ook al veel veranderd, op één dag, namelijk toen jij hem het huis uit zette. Meestal voelt degene die de eerste aankondiging doet zich schuldig, hij/zij weet wel dat alles daardoor overhoop gehaald wordt. Uit schuldgevoel gaat iemand dan niet klagen. Maar het is niet zo, dat het gemis niet beseft en niet gevoeld wordt.
Hetzelfde met de verdeling inkomen/zorg. Ja, het zijn beider beslissingen geweest, maar als zijn inkomen naar de vaste lasten ging en jouw inkomen een pretinkomen was, dan is het toch wel voorstelbaar dat hij niet zomaar gaat bespreken om minder te werken. Hij heeft, ook in onderling overleg, zijn werkdagen zelfs verlengd, om één dag thuis te zijn (voor de kinderen soms?). Heb je toen gezegd: nee joh, dat moet je niet doen, 8 uur werken op een dag is genoeg. Ik ga wel 4 uur per week extra werken? Het gevolg (hij beter inkomen, jij parttime baantje, waar je nu je kinderen niet van kunt onderhouden) hoort bij die afspraak.
Bij een scheiding wordt een dergelijke afspraak en de gevolgen daarvan verrekend in de partneralimentatie. Vandaar dat ik vroeg of de tremanormen worden gehanteerd. Dan weet je welk deel beschikbaar is voor de kinderen en voor partneralimentatie.
'Daar komt bij dat hij te weinig thuis is om de kinderen goed te begeleiden, met op tijd eten en sporten en dergelijke.' Omdat hij 9 uur per dag werkt? Bovendien moet je je afvragen of je kinderen van die leeftijd niet wat meer vrijheid en eigen verantwoordelijkheid kunt geven. Het zijn nog maar een paar jaren en dan zullen ze toch alles echt zelf moeten doen. Kinderen kunnen veel meer dan je denkt, als je ze maar de kans geeft.
Als er perspectief is dat je in de woning kunt blijven wonen als je meer inkomen genereert, dan zou dat prachtig zijn. Je moet wel de bank meekrijgen en eventuele overwaarde voor de helft aan hem uitkeren.
Reken voor je inkomen niet op de kinderalimentatie. Als de oudste 18 is wordt dat bedrag zeker naar hem zelf overgemaakt. en voor de jongste is het dan nog maar 3 jaar. Wat betreft de rekening, ik denk dat het daarom ook beter is een aparte kindrekening te openen: je oudste krijgt vanaf 18 het geld toch al op eigen rekening gestort, voor de jongste is het een korte tijd en dan krijgt die het geld ook al op een eigen rekening. Je zou zelfs de jongste het pasje van de kindrekening kunnen geven, maar dan moet hij/zij wel alles zelf doen: kleding, vervoer, kapotte fiets, kapper, schoenen, winterjas, zwembad, clubjes etc. alles behalve wonen, eten en drinken. Kinderen worden zo ook vlug groot. Dus het voorstel zou dan zijn: geld voor de kinderen gaat direct naar de kinderen, eventueel naar een aparte rekening voor elk kind, waar de kinderen een pasje van krijgen. Zij beslissen dan wat er wordt betaald, en dan gaat het om alles behalve wonen, eten en drinken. .
Voor jou blijft dan over, dat je voor onderdak, eten en drinken moet zorgen. Eventueel kun je van beide kinderen daar een bepaald bedrag voor rekenen, dat dan automatisch van hun (kind)rekening af gaat. Zo houd je overzichtelijk wat voor jouw eigen rekening komt.

Tsjor

De valkuil van de romantische liefde

Ik heb het al eens eerder verteld. ooit las ik een artikel over bruidsschatten. Voor ons is dat ondenkbaar, alsof je iemand koopt. Maar in dat artikel stond het verhaal van een Palestijnse vrouw, die vroeger een olijfboom als bruidsschat kreeg. Mocht haar man (inkomstenbron) verdwijnen, door dood of scheiding, dan had ze altijd die boom nog. Later trokken meer mensen naar de stad. De boom kon niet meer. Men ging meer vertrouwen op de romantische liefde. Er zijn (in elk geval nu in Nederland) wel nog wetten die je beschermen als iemand komt te overlijden of bij scheiding, maar die wetten zijn voor mensen die getrouwd zijn.
De romantische liefde gaat verder en denkt dat ze die wettelijke bescherming zelf wel en misschien zelfs wel beter kan regelen: het samenlevingskontrakt.
En sommigen gaan nog verder in hun romantische liefdesideaal en sluiten helemaal geen samenlevingskontrakt.
Maar wat blijft bestaan is dit: partners gaan dood, relaties eindigen in scheiding, er zijn kinderen en er is geld nodig.
Hoe meer romantiek, hoe minder er geregeld wordt. hoe minder er geregeld is, hoe groter de ellende als het leven anders loopt dan je had gehoopt toen de roze bril nog op stond.
Mensne mogen best een roze bril opzetten als ze een relatie aangaan, maar het is ook goed om het realiteitsgehalte wat te verhogen.
Misschien moeten we bij elke geboorte-aangifte wel een ouderschapsplan vragen, waarin de afspraken die aan de keukentafel gemaakt worden vastgelegd worden en doorgetrokken naar onverhoopte situaties. Bijvoorbeeld: kind wordt geboren, man belooft fulltime te blijven werken en voor het inkomen te zorgen, vrouw zorgt voor de kinderen (maar als ze daarnaast kan werken doet ze dat, voor de extra's). De basis is klassiek: hij het inkomen, zij de kinderen. Maar als je je daarover moet buigen voor een ouderschapsplan, dan kom je ook vragen tegen als: wat als de kinderen groot zijn, wat als ik werkloos word, wat als we uit elkaar gaan, wat als iemand komt te overlijden? Bij het aangaan van een hypotheek zijn al een paar dingen geregeld: ieder houdt eigen verantwoordelijkheid voor de totale som; en er is de mogelijkheid van een overlijdensrisicoverzekering. Maar misschien moeten we zo'n ouderschapsplan wel gaan koppelen aan de geboorte-aangifte: 'Heeft u uw ouderschapsplan bij u?'

Tsjor.

Een toevoeging

Ter verduidelijking: die boom was van de vrouw. In de stad werden de bezittingen gemeenschappelijk, waardoor neit meer duidelijk was wat van wie was.

tsjor

Mara

Ik begrijp jou reactie volledig dat je hem de deur hebt gewezen hoor. Ik ken je dan wel niet maar wat ik hier lees ben je erg betrokken bij je kinderen, wat heel erg normaal is en de leeuwin nog actiever word, en JA tsjor..misschien handel je teveel uit emotie. Wat dan als voetveeg aan laten zwengelen? Als iemand jou niet meer wil?

Zoals wij dat in Brabant zeggen al die jaren Kapot gesjouwd en nu stank voor dank krijgen.
Dat snap ik volledig. Als hij meent dat hij "beter" kan krijgen moet hij gaan.

Nu zit jij met de gevolgen. De enige raad die ik je kan geven:

Richt je volledig op jezelf!
Met JEZELF moet je oud worden!
Laat hem los, zeker omdat hij niet meer wil.
Je kunt iets niet vast houden wat er niet is.
( ik zit in het draadje verder naar ontrouw, mijn man ging jaren vreemd waaronder een affaire van 7mnd met collega zn 5 jaar geleden en dat weet ik pas 6 weken tijdens relatie therapie sessie 2 bekent. Luister als ik daar 5 jaar geleden achter was gekomen had ik hem ook meteen buiten Gestampt) En waarom nu niet? Dat is de grote vraag. Misschien komt die dag nog wel, misschien legt hij zelf het bijltje neer. Dan kap ik er meteen mee. Hij is nu in therapie. Een traject van jaren. Geloof mij je wil niet ruilen zou ik bijna durven zeggen maar hebben nog een "kleine "jongen van 8 jaar. Gelukkig zijn de jouwe al "groot"
En ik denk namelijk dat je vriend, de buurvrouw alleen maar "leuk" vind een grote leugen is. Dat stinkt flink in mijn inziens.

Maar er zijn ontzettend veel dagen bij dat ik denk ik pak mijn jong op. Ben ik dit waard?
Het gevecht met mezelf.

Het verdriet aan je kinderen laten zien is in mijn inziens juist erg goed, dat laat zien dat je in rouw bent, dat je ooit en nog veel van hem hield.
Dat is juist goed. Als ik nu mijn mans situatie zie werd er thuis altijd toneel gespeeld ( en nog nu zijn moeder terminaal is) alles ging altijd goed. En daardoor kwam hij zwaar aandacht te kort en heeft hij hele rare dingen gedaan.
Ik zou met de jongens ook naar een coach gaan of een fijn iemand waar jullie mee kunnen praten. Dan hoef je niet eens boos te worden maar laat je hun alleen maar spreken.
Veel sterkte en wederom ik spreek vanuit mezelf.

Tsjor,

Ik weet niet of het je bedoeling was maar je reactie onder "voor hem ook veel" vind ik een beetje overkomen als "eigen schuld" voor mij. Hij is het huis niet kwijt, het staat op ons beider naam en de relatie wilde hij kwijt. Dat hij eventueel de relatie met de kinderen kwijt raakt komt door zijn eigen gedrag na zijn vertrek. Zeker de jongste staat niet heel positief meer tegenover zijn vader. Ik had het graag anders gezien, ook na zijn vertrek heb ik nog een tijdje gedacht dat we co-ouderschap zouden kunnen gaan voeren. Daar ben ik nu op teruggekomen.

Hij heeft er zelf voor gekozen om 4 X 9 uur te gaan werken, zodat hij een dag bij de kinderen kon zijn, toen zij groter werden is hij (op eigen initiatief) weer fulltime gaan werken ( wel nog 4 X 9 en dan een halve dag thuis). Dus hij heeft nooit gezegd dat hij minder wilde gaan werken.
Mijn baan is in de loop der tijd door bezuinigingen teruggedraaid van 20 uur vast naar een min/max contract van 16-20 uur. Ik heb daar niet zelf voor gekozen maar wilde wel graag blijven en het was op dat moment financieel ook geen probleem.
Aangezien wij niet getrouwd zijn, heb ik sowieso geen recht op partneralimentatie. Er zijn ooit wel trouwplannen gemaakt, hij heeft mij ook in het verleden ten huwelijk gevraagd maar door omstandigheden is het er toen nooit van gekomen en later vonden we het niet meer het belangrijkste om te doen (ik had het overigens wel graag gewild).

De kinderen sporten allebei drie keer in de week. Ik heb er altijd voor gezorgd dat zij op tijd konden eten (kookte daarom vaak twee keer of iets wat makkelijk opgewarmd kon worden. Als ex-partner voor de kinderen zou gaan zorgen is dat niet meer mogelijk.
Ik begrijp dat ze groter zijn en zelf meer verantwoordelijkheid aankunnen maar gezond eten wordt dan lastig, ik zie ze nog niet zo snel iedere keer iets gezonds klaar maken. Daarbij hebben ze ook hun huiswerk en wisselende schooltijden.

Ik kan alleen in deze woning blijven wonen wanneer hij voorlopig (gedeeltelijk) afziet van zijn deel van de overwaarde (scheve verdeling). Daar heb ik dus zijn medewerking voor nodig. Het is dan niet zo dat hij geen eigen geld meeneemt voor een nieuwe hypotheek, we hebben een spaarrekening voor de aflossing van het huis wat wel gewoon verdeeld zou kunnen worden. Die spaarrekening is ook gelijk mijn grootste struikelblok bij het huren van een huis, door teveel eigen vermogen heb ik dan geen recht op huursubsidie maar moet eerst mijn eigen geld opmaken. Dan heb ik straks geen eigen huis meer en mijn spaargeld raakt dan ook snel op. Daarom is kopen mijn eerste keus.

Bij de kinderalimentatie direct op een kinderrekening storten voorzie ik problemen, met name bij de oudste. Die geeft heel makkelijk geld uit en ik ben bang dat hij er dan niet goed mee omgaat. Nu kun je wel zeggen, van fouten moet je leren, maar wie gaat dan uiteindelijk toch een winterjas kopen? Juist, ik dus. Ook denk ik dat het geld van de kinderalimentatie juist ook bedoeld is voor het levensonderhoud en onvoorziene uitgaven (voor de kinderen dan). Ik ben wel voor een deel direct op mijn rekening en een deel op een kinderrekening, met duidelijke afspraken wie wat betaald.
Ook wil ik proberen om af te spreken dat bij de oudste deze afspraak te laten lopen tot zijn 21e in plaats van zijn 18e. Dit in verband met zijn vorm van autisme. Ik reken me zeker niet rijk met de kinderalimentatie.

Als ik terugkijk, ben ik het zeker met je eens dat er een ouderschapsplan zou moeten komen wanneer de relatie nog goed is. Ik ben al een aantal keer opnieuw begonnen omdat ik in mijn boosheid en frustratie wel heel rare dingen opschreef (overigens staan de kinderen bij mij altijd bovenaan).

Miss,
Ik volg dat draadje over ontrouw inmiddels ook, wat een narigheid kom je daar in tegen...
Ik wil zeker niet met je ruilen maar zit misschien uiteindelijk wel in hetzelfde schuitje.
Ik vecht zeker voor mijn kinderen, niemand anders doet dat voor me en hij al helemaal niet.

Ik vind het nog lastig om me geheel op mezelf te richten, rationeel is heel iets anders dan emotioneel. Ik vind wel dat ik iemand verdien die ook volledig voor mij en de kinderen gaat en niet iemand die zich zelf het belangrijkste vindt, maar ik heb heel veel van mijn ex-partner gehouden en dat gevoel is nu niet direct geheel verdwenen.

Ik vind het ook niet meer dan logisch dat mijn kinderen mijn emoties zien, wanneer ik blij ben, maar zeker ook wanneer ik verdrietig ben. dat hoort bij het leven. Ik ben ook niet van mening dat ik mijn jongste hiermee te veel beïnvloed. Hij trekt echt zijn eigen conclusies, ook op basis van wat hij van zijn vader meekrijgt (niet welkom in het vaderdagsweekend, te weinig contact). Laatst zei hij tegen me dat hij vond dat zijn vader alleen nog maar zo boos tegen mij deed, daar werd hij erg verdrietig van.

Dat is iets waar ik het heel lastig mee heb, met de emoties van de kinderen. Ik heb al meerdere malen aangeboden dat jongste met iemand kan gaan praten (ook met ouders van vriendjes die dat hebben aangeboden) maar hij staat daar niet open voor. Gelukkig uit hij zich wel bij mij, alleen is dat voor mij niet altijd makkelijk. Gisteren was hij heel verdrietig omdat hij misschien niet overgaat en dan sta ik daar ook alleen voor, omdat ex-partner niet voor de emoties van zijn kinderen openstaat. (ze geven aan dat ze niet met hun vader hierover praten omdat hij hier toch niet op ingaat en niet laat blijken dat ze belangrijk zijn).

Miss

Je spreekt inderdaad heel erg vanuit jezelf. En je laat niet je beste kant zien, tenminste ik hoop dat dit niet je beste kant is.

Uit het eerste bericht: 'Hij heeft echter kort geleden gezegd dat hij toch wilde stoppen en er eigenlijk al vanaf het moment dat hij heeft gezegd dat hij twijfelde er niets meer aan gedaan heeft.Er is geen ruzie, er is geen ander. Hij denkt na al die tijd dat een ander type beter bij hem zou kunnen passen. Hij is niet ongelukkig met mij. '
Hier spreekt niet iemand die de ander als voetveeg wil gebruiken. Hier spreekt iemand die twijfelt, die daar open over is en die met respect naar de ander toe spreekt.

Je Brabantse gezegde vind ik dan ook niet gepast, maar het doet mij wel vermoeden uit welk deel van Brabant je komt.

Veel later wordt duidelijk dat er iets anders speelt: moeder overleden, rouw, waarschijnlijk vragen over hoe het nou verder moet in het leven. Ja, dat is dan ook: in de relatie.

Op zijn Brabants kun je dan zeggen: 'Tis wa'.

Natuurlijk is het erg als je partner zoiets zegt en natuurlijk valt dan de grond onder je voeten weg, zeker als je afhankelijk bent van die partner. Een emotionele reactie is ook te begrijpen. Maar iets wat je in een emotionele bui doet (hem onmiddellijk de deur uit wijzen) heeft gevolgen en daar mag je je wel bewust van zijn. In deze situatie: gevolgen voor de relatie tussen vader en kinderen. De problemen die daaruit voortkomen hebben hun wortels in de beslissing die je in een emotionele opwelling hebt genomen.

Je advies met betrekking tot de kinderen vind ik erg: 'Het verdriet aan je kinderen laten zien is in mijn inziens juist erg goed, dat laat zien dat je in rouw bent, dat je ooit en nog veel van hem hield. Dat is juist goed.' Hoezo is dat goed? Voor wie is dat goed? Het is egoïstisch en manipulatief. Wat kunnen kinderen ermee als ze weten dat moeder nog van vader houdt, terwijl vader weg wil? Het enige effect is dat je de kinderen emotioneel aan je bindt (moeder is zielig) en verwijdert van vader (de kwaaie pier), terwijl de kinderen worden opgescheept met een probleem dat ze graag willen oplossen (niemand wil zien dat ouders verdriet hebben), maar waar ze echt niets aan kunnen doen.Als je als ouder dat al niet kunt dragen, hoezo denk je dan dat het goed is om neer te leggen bij de kinderen?

Je hoeft gen toneel te spelen en doen of alles goed is. Het beste is om kinderen oprecht informatie te geven over hoe de situatie is (zodra je daar zelf een helder beeld van hebt), waarbij je in de informatie zo neutraal mogelijk bent. Kinderen hoeven niet te kiezen tussen hun ouders en kinderen moeten weten dat ouders de problemen aankunnen. Het kan best zo zijn dat een kind dan een keer ziet dat je verdriet hebt, dat is niet erg. Als je maar uitstraalt dat je dat verdriet zelf gaat dragen en niet neer gaat leggen bij de kinderen.

Als ouders kinderen goed kunnen begeleiden hoeven ze ook niet naar een coach of hulpverlener. Daarmee maak je het probleem voor de kinderen alleen maar zwaarder.

In het geval van TS lijkt het me voldoende als de kinderen weten dat er problemen zijn in de relatie, omdat je je soms afvraagt of al het goede wat er was ook het enige in je leven is. Voor mijn part draai je Doe Maar. Of trek je een vergelijking met voor hen herkenbare vriendschappen die uit elkaar groeien. Het beste is natuurlijk als je samen de tijd neemt om zover te komen, dat je dit op een goede manier aan je kinderen kunt overdragen en beiden daarvoor woorden van vergelijkbare strekking kunnen gebruiken.

Daarom is snel naar buiten stampen in een emotionele opwelling ook niet zo'n goede actie. Het kan jezelf genoegdoening geven en als je alleen maar aan jezelf wil denken en je eigen gekwetste ego voorop wil stellen, dan voldoet het prima. Maar voor het verdere verloop en voor de andere partijen is het ongunstig.

Tsjor

Tsjor

Natuurlijk mag jij dit vinden. Ik zeg alleen dat ik haar begrijp. Haar man wil niet meer. Hij doet geen moeite voor de kinderen. Wat ik op maak uit wat ik lees.
Hij is in rouw, depressief of verliefd ?

Het komt bij mij over dat jij dat niet doet, en alleen vanuit hem kijkt.
Jij vind dat ze hem niet de deur had moeten wijzen.

Heb je enig idee of ooit zelf mee gemaakt hoe het is om buiten geparkeerd te worden of bedrogen?

Ik zou graag jou verhaal willen lezen waarom jij zo veel " goed praat"
Daar kan ik dan weer wat van leren of andere hier.

Mara

op een of andere manier denken vrouwen vaak, dat een scheiding voor mannen geen negatieve emoties met zich meebrengt. Ik snap dat niet. Ja, het huis staat nog op zijn naam, maar hij mag er niet meer in wonen. Kun je je dat voorstellen, dat er een huis is, waar jij nog voor betaalt, wat nog op jouw naam staat, maar jij mag er niet meer in?

En ja, de relatie wilde hij inderdaad beëindigen, maar denk je dat iemand dat met plezier doet?

Wat de kinderen betreft: nadat hij het huis uit moest ben jij gaan bepalen hoe jij vond dat hij zich moest gaan gedragen ten opzichte van de kinderen. De negatieve reacties van de kinderen waren wellicht te voorkomen geweest als zij (de kinderen) ook de kans hadden gehad om de aanstaande breuk in de relatie met hun vader (en moeder) te verwerken?

Het gaat mij niet om 'schuld', noch bij jou, noch bij de vader. Maar ik vind wel dat je je moet realiseren, dat je zelf een rol speelde en nog speelt in hoe dingen zich ontwikkelen. Je bent geen onbekwaam, willoos, onschuldig slachtoffer.
Er zijn dingen die je blijkbaar graag anders had gezien (trouwen bijvoorbeeld), maar vervolgens is het niet gebeurd, terwijl je wel gevraagd bent. Dan komen er dingen tussen, maar dat is dan een kwestie van prioriteiten en daar heb je ook een stem in gehad.

Idem met werken. op een of andere manier denken vrouwen dat hun mannen gewoon maar graag willen werken en dat er verder niets bij komt. Geen verantwoordelijkheidsgevoel, niet de opvatting van Ad Hombre, dat een man toch wel moet zorgen voor inkomen (heel veel vrouwen delen zijn opvatting), ook nu niet het bewustzijn, dat jouw leven door hem financieel gezien mogelijk is gemaakt. Waarvoor dank.
Jij hebt het jezelf wat dat betreft gemakkelijk gemaakt: meer uren werken was niet nodig, want het inkomen komt toch wel binnen. Maar je hebt niet de zware verantwoordelijkheid gedeeld voor het financiële deel van de zorg voor een gezin. Als je had moeten werken om de hypotheek, gas water licht etc. te kunnen betalen had je al eerder ander werk gezocht om meer uren te maken.

Ik snap dat je je taak in het zorgen voor eten erg belangrijk vindt. en dat je je zorgen maakt als je kinderen dat zelf moeten gaan doen. Maar een taak van ouders is toch ook, dat ze zorgen dat kinderen leren om voor zichzelf te zorgen. En dan inderdaad met de combinaties van sporten, school en eten. Maar waarom zou je ex-partner daar geen weg in kunnen vinden? En waarom zouden de kinderen daar niet zelf enige verantwoordelijkheid in kunnen gaan dragen? Je lijkt jezelf hier onmisbaar in te denken, maar mijn ervaring is dat kinderen meer kunnen naarmate ze ook meer mogelijkheden krijgen om zelf iets te doen.

Het zou mooi zijn als jullie zoveel spaargeld hebben, dat je daarmee zijn deel van de overwaarde van het huis kunt afkopen. en als je sollicitaties succesvol zijn, waardoor je inderdaad bij de bank de hypotheek kunt overnemen. Dat zou geweldig zijn.

Deze redenering snap ik niet zo goed: 'Die spaarrekening is ook gelijk mijn grootste struikelblok bij het huren van een huis, door teveel eigen vermogen heb ik dan geen recht op huursubsidie maar moet eerst mijn eigen geld opmaken. Dan heb ik straks geen eigen huis meer en mijn spaargeld raakt dan ook snel op.' Het lijkt mij nogal vanzelfsprekend, dat je geen huurtoeslag krijgt als je genoeg geld hebt. Dan heb je straks inderdaad geen eigen huis meer en veel minder spaargeld, maar je hebt wel een dak boven je hoofd. en dat dak past dan bij de verdiencapaciteit die je tot nu toe hebt opgebouwd.

'Daarom is kopen mijn eerste keus.'Dat snap ik helemaal, maar het moet wel kunnen en je moet het ook zelf kunnen. Nu reken je nog op medewerking van hem (dus hij moet afzien van bepaalde dingen), mooi als hij dat wil, maar niet sterk vanuit jouw positie.

Dan wat betreft het geld voor de kinderen. Jij geeft aan: 'Bij de kinderalimentatie direct op een kinderrekening storten voorzie ik problemen, met name bij de oudste. Die geeft heel makkelijk geld uit en ik ben bang dat hij er dan niet goed mee omgaat. Nu kun je wel zeggen, van fouten moet je leren, maar wie gaat dan uiteindelijk toch een winterjas kopen? Juist, ik dus'.

Ook dat is iets waar je zelf voor kiest.je kunt je kind ook zelf oplossingen laten bedenken als het erg koud is en de winterjas is toch wel versleten of te klein of wat dan ook. Hoe kan je kind het ooit leren als je hem alles uit handen neemt? Je kunt vooraf al met je kind praten over uitgeven en reserveren. Maar hij zal toch zelf de problemen moeten oplossen als hij dat niet kan. Liever leert hij dat nu, met een winterjas, dan straks als hij zelf huur, gas, water en licht moet betalen maar alles al opgemaakt heeft.
Je oplossing (tot zijn 21ste) kun je wellicht afspreken met vader en vastleggen in het ouderschapsplan, maar als je zoon wil kan hij dat aanvechten en staat hij in zijn recht.

'Ook denk ik dat het geld van de kinderalimentatie juist ook bedoeld is voor het levensonderhoud en onvoorziene uitgaven (voor de kinderen dan). Ik ben wel voor een deel direct op mijn rekening en een deel op een kinderrekening, met duidelijke afspraken wie wat betaald.'
Maar je zult zelf ook wat bij moeten dragen aan levensonderhoud en onverwachte kosten. Het financieel onderhouden van de kinderen is ook een taak voor jou. Duidelijke afspraken maken over wat er betaald moet worden van de kindrekening kan leiden tot conflicten. In jullie situatie zou het een eenvoudige en heldere oplossing zijn als jij zorgt voor dak, eten en drinken en vader zijn bijdrage direkt over zou maken aan de kinderen voor de overige kosten. Dat heeft te maken met de leeftijd van je kinderen en de korte tijd waarin zij als zelfstandige door het leven zullen moeten gaan. Bijkomend voordeel is dat je geen afspraken met vader hoeft te maken en dat de bijdrage van vader aan de kinderen materieel duidelijk is. Wellicht zien de kinderen de scheiding dan ook als iets positiefs: zij mogen nu zelf hun kleding gaan uitzoeken etc.(of geld naar Mc Donalds brengen:))
Overweeg het toch eens en bespreek het eens met vader als je aan het ouderschapsplan toekomt, het kan vele problemen voorkomen.

Tsjor

ouderschapsplan bij geboorte

'Als ik terugkijk, ben ik het zeker met je eens dat er een ouderschapsplan zou moeten komen wanneer de relatie nog goed is.' Ja, ik zat daar ook over door te fantaseren: wat als je bij de geboorte-aangifte al een ouderschapsplan moet overleggen? het zou in elk geval de moeite waard zijn om daar eens over na te denken wat daar dan in zou moeten staan. en het zou betekenen dat mensen met elkaar gesprekken moeten gaan voeren tijdens (of vóór) de zwangerschap. In goede relaties zal het een plezier zijn om te maken en het realiteitsgehalte verhogen als je ook moet bedenken wat er gaat gebeuren als het minder goed gaat. in slechte relaties moet je dan toch gaan nadenken over hoe je het gaat doen, ook als je het alleen gaat doen. Schrijf het maar op.
Ik zie er wel een mogelijkheid in om hier winst uit te halen, zowel voor de relaties als voor de kinderen.

Tsjor

Interessante Z-doc

Nu over verveling. Heel interessant. Ook voor relaties.

Tsjor

tsjor

hoe heet die?

Hier

https://www.rtl.nl/gemist/z-doc-de-kracht-van-verveling/

tsjor

Tsja, achteraf kijk je een koe

in d'r kont natuurlijk Tsjor. En dan blijkt man de deur uitzetten 'verkeerd te hebben uitgepakt'. Maar wel heel begrijpelijk in de emotie van dat moment. En voor hetzelfde geld was hij daar zo van geschrokken dat hij ter plekke besloten had wél te blijven en te vechten voor de relatie. Dat kun je van tevoren niet weten, dus TS er nu op wijzen dat ze het verkeerd heeft aangepakt vind ik bijna een trap na geven. Zeer waarschijnlijk had ze nu ook gewild dat ze het anders had aangepakt. Maar of het dan anders was gelopen is natuurlijk ook maar de vraag.

Zeker, het kan zijn dat de man van TS nu om praktische redenen niet tot zorgen voor zijn kinderen komt, maar je moet ze de kost niet geven die de deur achter zich dicht slaan en niet meer omkijken. Je lijkt er vanuit te gaan dat dat niet het geval is. Waar baseer je dat op? Op het feit dat hij in de eerste post lijkt te twijfelen? Dat kan toch ook heel goed een houding zijn naar TS toe? Omdat hij zelf ook wel voelt dat je vrouw en kinderen doodleuk laten vallen niet kan?

Ik vind ook dat je er wel heel erg vanuit gaat dat TS maar op stel en sprong haar leven om moet kunnen gooien. De grond is onder haar voeten vandaan geslagen, hoe snel wil je dat ze dat doet, zich daaraan aanpassen? Is een week snel genoeg? Of mag het wat langer duren?? En ik snap dat het ideaalplaatje is dat iedereen van wie de partner er plots het bijltje bij neergooit dat gelaten accepteert en meteen in het standje 'we maken er in goed overleg het beste van' schiet, maar dat lijkt me niet zo heel erg reëel. We zijn allemaal maar mensen.

En tot slot: ze zijn dan wel niet getrouwd, maar de man heeft naar mijn idee zeker nog een zorgplicht voor TS. Ze hebben samen ooit afspraken gemaakt, hij zegt die eenzijdig op zonder haar de tijd te geven zich daaraan aan te passen. Mij heb je ooit ook al eens gezegd dat dat in zakelijk recht gebruikelijk is, niet tot nauwelijks een opzegtermijn, maar een relatie is volgens mij niet *alleen* zakelijk. Zij mag erop vertrouwen dat hij financieel voor haar en de kinderen zorgt, net zoals hij erop mag vertrouwen dat zij fysiek voor hem en de kinderen zorgt. Als een van de twee dat graag anders wil zien kan hij/zij daarover het gesprek aangaan, maar niet van de ene op de andere dag de stekker eruit trekken. Al helemaal niet als er kinderen bij betrokken zijn.

Mara

Het is grappig (nou ja, niet echt) dat het nu lijkt of jij de kwade heks bent die haar man zomaar de deur heeft uitgezet. Leg het naast je neer. Toen ik ruim een jaar lang in niemandsland verkeerde omdat mij helaas niet lukte wat jij zonder pardon deed, was de teneur op dit forum dat ik 'nu maar eens moest doorpakken'.

Wat de achterliggende redenen voor je vriend ook zijn om afstand te nemen, goed voor jou zijn ze niet. Dus ik blijf bij mijn eerder gegeven advies: ga voor jezelf. Bescherm jezelf, handel uit eigenbelang en zorg ervoor dat de vader van je kinderen zijn (financiële en zorg-) verantwoordelijkheid neemt.

Hij zorgt verder maar voor zichzelf. Die 'toevallige' afspraken met die buurvrouw doen bij mij alle bellen rinkelen. Hij maakt het zichzelf gemakkelijk en laat jou het werk doen. Hij zal best pijn hebben van jullie uitelkaar gaan, maar ook weer niet zoveel pijn dat hij met jou vanuit liefde en een gedeeld verleden eens goed in gesprek gaat over de situatie. Verwar twijfel niet met laksheid. Doorpakken doet pijn en daar deinst hij voor terug.

RoosjeRaas (waar is ze toch?) zei het hier steeds weer op het forum in 'mijn' draadjes (Help, zit muurvast! ik wil deze hel uit, in verschillende delen): kijk naar daden in plaats van woorden.
Iemand die bij jou en zijn volledige gezin wil zijn, gedraagt zich anders. Jouw vriend heeft voor zichzelf gekozen en uitgecheckt. Keihard, maar daar zijn sommige mensen toe in staat.

Jouw vriend is niet wie je dacht dat hij was. Je ziet nu een andere, verbijsterende kant van hem. Ik herken je verhaal bijna woord voor woord. Ik snap dat mensen er een universele verklaring (midlifecrisis?) voor zoeken, want het is bizar hoe standaard dit soort scheidingen verlopen. Wees maar blij dat je hem eruit hebt geknikkerd. Anders zat je nog dieper in het moeras nu. Acgteraf had ik gewild dat ik indertijd de moed had gehad.

Wat wordt je eerstvolgende stap, Mara?

Uit je opening

Mara, je schreef dit in mei: 'Hij denkt na al die tijd dat een ander type beter bij hem zou kunnen passen. Hij is niet ongelukkig met mij. Ik wil graag samen kijken of we er samen gelukkiger uit kunnen komen maar elke vorm van communicatie eindigt in een onaardige geïrriteerdheid. Relatietherapie heeft volgens hem geen zin.'

Ik kreeg het koud bij het lezen, omdat ik het zo ontzettend herkende. Achteraf bleek mijn (ex)partner op moment van de 'melding' allang uitgecheckt en gevorderd op zijn afslag. Inmiddels ben ik er niet meer zo van overtuigd of dit nieuwe leven (incl. ander 'type') beter bij hem past, maar het doet er niet meer toe. Het is al stuk en wordt niet meer heel.

Wat ik wil zeggen: ga niet wachten tot hij misschien tot bezinning komt.