Vriend wil uit elkaar zonder reden

sorry

in me moet zijn: in mei

Kiezen voor jezelf en je kinderen

Lieve Mara, wat een herkenbaar verhaal. Afgelopen jaar veel van hetzelfde meegemaakt. Ex-man er ook vrij snel uitgeknikkerd (werd letterlijk misselijk van hem in de buurt hebben, de sfeer was dan om te snijden), voor de kinderen was het ook verwarrend toen papa de eerste weken er dan wel was en dan weer niet. En ook nu nog wel eens de twijfel of ik hem te snel heb laten gaan. Maar er was toen echt geen houden aan, hij wilde echt scheiden en naar zijn nieuwe soulmate. Dat had ik op geen enkele manier tegen kunnen houden.

Alle cliché-dingen van een midlifecrisis voorbij zien komen (ken je de website van get-real?). Alles met nieuwe soulmate moest snel snel snel (nu negen maanden verder, hij woont samen met sm en haar kinderen en de nieuwe woning is in aanbouw), naar de kinderen werd niet geluisterd, bij keuzes alleen gedacht aan zichzelf. Soms loopt de communicatie wat beter, vaak ook niet, te veel wantrouwen, alles wat je zegt wordt negatief ontvangen. Je vraagt je regelmatig af waar je dat aan verdient hebt (alsof ik degene was die is vreemd gegaan en de ene op de andere dag de stekker uit het huwelijk getrokken heeft). En begin vooral niet over geld, dan heb je zeker heibel! Keuzes over wie meer of minder werkt en minder of meer zorgt, zijn ook bij ons in het verleden samen gemaakt, bewust van de financiële consequenties (in ons geval: geld "delen" voor de man, minder carrière voor de vrouw), nu ineens is het "zijn" geld. Je succes dank je aan je eerste vrouw, je tweede vrouw aan je succes. Maar dat vergeten de mannen ineens heel snel!

Inmiddels dus bijna een jaar verder. Ik heb gelukkig wel het huis kunnen kopen, met dank aan veel spaargeld, een aardige overwaarde (waarin mijn aandeel door een schenking groter was dan die van hem) en het feit dat we ooit NHG hebben afgesloten. Uiteindelijk heeft de hypotheekverstrekker een voorstel gemaakt, waarin de geldstromen iets anders liepen dan ik en de financieel adviseur bedacht hadden. Maar het eindresultaat telt.

Ook mijn kinderen hebben soms mijn verdriet gezien, soms kun je dat niet verbergen. Heb dat ook nooit een probleem gevonden en de reden, als ze daar naar vroegen, "neutraal" gehouden (zonder hun vader zwart te maken). Voor de kinderen alleen maar mooi weer spelen vind ik ook niet goed. Zij hebben ook verdriet. En als alle volwassenen in hun omgeving doen of het allemaal maar normaal is wat (in dit geval) papa doet, of dat scheiden alleen maar pais en vree is en iedereen gezellig met elkaar aan de koffie zit......dan wordt hun verdriet ook niet erkent. Ze zijn niet gek, ze hebben het echt wel in de gaten.

In de eerste maanden na de breuk zei iemand tegen mij: "het enige wat jij nu kunt doen is goed voor jezelf zorgen, er voor je kinderen zijn en een stabiel thuis voor ze creëren". En dat is bleek inderdaad het enige wat ik kon doen, en dat is wat ik heb gedaan.

Inmiddels is hier mijn grootste zorg het verdriet van de kinderen. De jongste (11) is mogelijk depressief, wil ook geen hulp, maar zijn nu toch naar de huisarts geweest (vervolg nog niet duidelijk). De oudste (14) doet het redelijk.

Of het inderdaad een midlifecrisis is? We zullen het over een paar jaar weten. Vooralsnog maakt mijn ex niet echt een overgelukkige indruk. Tijdens een recente "breakdown" (elke twee, drie maanden staat hij een keer bij mij in de keuken te huilen dat hij er zo'n puinhoop van heeft gemaakt) bleek maar weer eens dat zijn lijst met issues om te verwerken (en om aan te werken) een stuk langer is dan de mijne.

Ondertussen redden we het samen wel, de jongens en ik.
Wat geweest is, is geweest, we kunnen alleen nog maar vooruit. Of zoals moederziel zegt: het is al stuk en wordt niet meer heel.

Mocht je praktische vragen hebben, schroom niet ze te stellen. Er zijn hier veel deskundigen en ervaringsdeskundigen op het forum. Zelf heb ik ook nadat de scheiding definitief rond was nog veel uitgezocht, had bijvoorbeeld eindelijk de rust om eens goed te kijken wat de mediator nou allemaal had zitten gochelen met de Trema-norm en wat nou de invloed was van bepaalde keuzes die we gemaakt hebben (ter lering ende vermaak). Kennis is macht, ook aan de tafel bij de mediator. Duik erin, maak het je eigen, zorg dat je vooraf weet waar je het over wil hebben en wat je standpunt en je onderhandelingsruimte is. Denk vooruit, wat is de invloed van deze afspraak over x jaar. En inderdaad: zorg voor jezelf, niemand anders gaat het voor je doen. En dat kan ook op een vriendelijke resolute toon, zonder gelijk als een rancuneuze ex een felle strijd aan te gaan. Bewaar dat laatste maar voor "achter de schermen" bij je voorbereidingen. De tijd van liefdadigheid en zorgen voor elkaar is in ieder geval voorbij!

Respect

Petje af, Optimist, waar jij in één jaar toe in staat was, heeft mij toch zeker 2 jaar gekost. Wat een power, respect :-)
En zoveel herkenning. Zo verdrietig ook voor de kinderen, tieners vaak, ook bij mij. Het vertrek van hun vader heeft hun hart gebroken en ze hebben allemaal heel erg veel last (gehad) van de grote veranderingen en het gemis van gezin en 'oude' papa. Maar met de juiste ondersteuning en rust, rust, rust gaat ook dat steeds beter. Ze hebben een diepe kras opgelopen, maar ook daar heelt de tijd veel - hoewel niet alles. Dat laatste weet ik helaas uit eigen ervaring.

Mijn ervaring is dezelfde als die van Optimist: wees vriendelijk, duidelijk, maar blijf op gepaste afstand. Je bent zijn maatje niet meer en hij de jouwe ook niet.

Zorg goed voor julliezelf, allemaal. Het wordt beter.

Wel of geen kinderrekening

Nog een praktische toevoeging.

Meestal wordt er een kinderrekening geopend (dat is in dit geval iets anders dan een rekening op naam van de kinderen) voor overige kosten bij co-ouderschap.
De kosten voor kost en inwoning (verblijfskosten) worden dan wel direct onder de ouders verdeelt.

Volgens mij is de standaard Trema-verdeling:
* Kindbehoefte + kinderbijslag is totale bedrag dat beschikbaar is voor de kinderen
* 70% van de kindbehoefte wordt verdeeld voor verblijfskosten (kost en inwoning) afhankelijk van de zorgverdeling. Standaard is 35/35 bij co-ouderschap of in stappen van 5, 15 (eens in de twee weken een weekend plus 3 weken vakantie), 25%.
* 30% + kinderbijslag is voor overige kosten (sport, school, kleding, etc.).

Je mag van deze percentages afwijken als je dat samen afspreekt in het zorgplan/echtscheidingsconvenant.

Wie welk deel van de kindbehoefte betaald is afhankelijk van de draagkracht van beide ouders en wie de kinderbijslag ontvangt. Afhankelijk daarvan gaat de ook de geldstroom naar links, naar rechts of naar de kinderrekening.

Zelf hebben wij geen co-ouderschap maar wel een kinderrekening (op naam van de ouders) voor overige kosten, om het inzichtelijk te houden voor de andere ouder en beiden toegang te hebben tot dit budget (al ben ik degene die in de praktijk de meeste aankopen/betalingen regelt). Toevallig komt het zo uit dat mijn ex deze pot voor overige kosten spekt, omdat mijn aandeel in de kindbehoefte plus de kinderbijslag al helemaal opgaat aan "mijn" % verblijfskosten.

Ben er nog niet van overtuigd dat dit de meest handige oplossing is. Destijds zo afgesproken omdat ik/wij vreesde(n) voor discussies bij grote uitgaven in de toekomst (laptop, fiets, beugel) en dat er dan geen duidelijkheid zou zijn of er nog budget was in de pot "overige". Maar ik merk dat ik toch wel veel kleine bedragen aan "overige kosten" uit eigen zak betaal omdat dat nou eenmaal snel gebeurd tijdens de dagelijkse dingen. Bijvoorbeeld door de kilometers die ik maak naar allerlei afspraken en clubjes, een cadeautje voor de verjaardag van een vriendje, etc. Ik merk dat dat lastig te scheiden is. En je wilt niet zeuren, maar als de kinderen 85% van de tijd bij jou zijn, tikt dat toch aan. Nu, na een half jaar, heb ik wel afgeleerd om te denken dat het allemaal wel uit kan uit mijn eigen budget, ik kom er toch langzaam van terug nu de financiële consequenties steeds beter zichtbaar worden. Misschien had ik achteraf toch liever gewoon ex zijn aandeel in de kindbehoefte ontvangen en vervolgens alle overige kosten betaald, met het risico dat je er bij sommige hele grote uitgaven een keer bij inschiet. Verspreid over tien jaar had dat waarschijnlijk wel meegevallen en had ik juist minder het gevoel gehad uitgaven te moeten verantwoorden. Ex stelt niet heel vaak vragen hierover, en ook geen onredelijke vragen. Maar het voelt gewoon dubbel als ik eens kinderkleding koop bijvoorbeeld, of als er een tijdje minder wordt uitgegeven en het saldo hoog lijkt op te lopen....tot aan het eind van zomervakantie alle schoenen te klein geworden zijn.

Denk daar dus goed over na voor je een keuze maakt.

Vanaf 18 jaar ontvangt een kind zijn aandeel direct van de ouders (50% van de kindbehoefte, geen kinderalimentatie meer natuurlijk, wellicht wel studiebeurs als die nog bestaat). Het is dan aan de ouders om met het kind afspraken te maken over een bijdrage voor kost en inwoning en het betalen van de overige kosten (dus ook lidmaatschapsgeld e.d.). Als de 18-jarige nog niet echt handig is met geld, kan ook de afspraak zijn dat de ouder waar het kind woont dit geld ontvangt en dan een deel weer overmaakt naar het kind voor eigen besteding (kleed- of leefgeld).

Dankjewel,

moederziel, voor het compliment.

Omgekeerd dan van mij maar gelijk naar jou toe de opmerking dat jouw bijdragen aan verschillende topics mij in ieder geval tot steun geweest zijn afgelopen maanden .

Op zo'n forum kom je altijd mensen tegen die je net wat meer aanspreken dan anderen. Omdat ze vergelijkbare dingen mee lijken te maken (of meegemaakt hebben), net de (voor jou) rake dingen zeggen, op de (voor jou) juiste toon of op eenzelfde manier tegen dingen aankijken (zonder elkaar naar de mond te praten). Aan de andere kant zijn er ook mensen die juist weten te prikkelen en je uitdagen om iets eens van een andere kant te bekijken (niet altijd wat je wilt horen, maar uiteindelijk helpt ook dat je verder). Beiden heb ik het afgelopen jaar waardevol gevonden.

Pennestreek

Ik had niet verwacht dat je mijn opmerkingen zou ondersteunen. Toch nog even een paar punten uit je verhaal:
Ik snap heel goed dat je iets in een opwelling doet, waarvan je achteraf kunt denken,w as dit nu wel verstandig. Zeker op zo'n emotioneel moment. Ik vind wel dat je ergens in je achterhoofd moet houden dat zo'n actie in een opwelling gevolgen heeft en mede bepalend is voor hoe het verder gaat. en anders help ik iemand daar wel aan herinneren. Terugdraaien kan niet, maar het stoort mij als de gevolgen dan vooral negatief bij de ander worden neergelegd. En dat gaat soms hier van dik hout zaagt men planken. Ik vind ook dat je dat jezelf niet moet aandoen, omdat je jezelf niet moet zien als een willoos, machteloos slachtoffer en de ander niet als een kwade pier. Beiden is niet waar, toen niet en nu ook niet.

Dan over de man: ik denk dat dit een heel goede mogelijke verklaring kan zijn van jou: ' Omdat hij zelf ook wel voelt dat je vrouw en kinderen doodleuk laten vallen niet kan?' Schuldgevoel, twijfel, knop dan maar radikaal doorhakken als de beslissing er eenmaal is, zorgen voor eigen onderkomen, boel bij elkaar zien te krijgen etc.
Bovendien heb ik begrepen dat het iemand is die 4 dagen 9 uur per dag is gaan werken om 1 dag per week voor de kinderen te kunnen zorgen toen ze klein waren. Dan heb je niet de kantjes ervan afgelopen. Dan heb je volgens mij geweldig ge-investeerd in je gezin en in je kinderen.

Dan over de vrouw: ' Ik vind ook dat je er wel heel erg vanuit gaat dat TS maar op stel en sprong haar leven om moet kunnen gooien.' Nou nee, ik wil haar behoeden voor de valkuil, dat ze zichzelf gaat zien als een afhankelijke, verwaarloosde, machteloze verlatene met een zak van een ex, iemand ie altijd gesjouwd heeft en nu stank voor dank krijgt. Dat soort opmerkingen. die wil ik haar besparen, omdat het niet zo is, tenzij je het zelf zo graag wil zien. Ze is wel degelijk een onafhankelijke vrouw, die eigen keuzes heeft gemaakt, die daarin het beste voor zichzelf heeft gekozen, met een echtgenoot die zich wel degelijk ingespannen heeft voor zijn gezin en zijn kinderen. En dat is ze nu nog. Dat betekent wel dat ze de realiteit en de keuzemogelijkheden die ze heeft voor ogen moet houden. Dat alles is niet in een keer opgelost, natuurlijk niet. Maar ik hoop dat je ook gezien hebt hoeveel ellende het kan kosten als iemand eerst alles emotioneel verwerkt wil hebben. Ik ga niet tegen haar zeggen dat ze eerst maar lekker weg moet zakken in de (terechte) emoties. Ik zal haar blijven oproepen om die zelfstandige, volwassen vrouw te zijn die ze graag wil zijn. Ook nu. Juist nu, want nu is het echt nodig.
Ik ben overigens bang dat het gat wat onder haar voeten is geslagen nog wel eens groter zou kunnen zijn, dan normaal al bij een echtscheiding, met name omdat de kinderen op het punt staan om uit te vliegen, terwijl ze haar identiteit nog sterk koppelt aan het zorgen voor de kinderen. Het zijn echter (bijna) jongvolwassenen aan het worden. Dus voor haar is nog indringender de vraag: wat wil ik, wat kan ik, wat wordt mijn toekomst etc.

Ik zal de laatste zijn die zal denken dat dat vraagstukken zijn die je in een paar weken opgelost hebt. Integendeel. Neemt niet weg, dat je voor praktische zaken wel liefst zo snel mogelijk zicht moet hebben op wat er mogelijk is. Waarbij je vooral van jezelf uit moet gaan. Juist nu, als onafhankelijke vrouw.

Tsjor

Zelf koken

Zelf een gezonde maaltijd maken/opwarmen dat kunnen ze al best snel.
Paar keer oefenen in de vakantie en vanaf groep 8 moet dat lukken.

Hier traint dochter ook op onhandige tijden. Ze eet voor de training vaak een tosti of broodje gebakken ei en dan eten we na de training om een uur of 8 onze warme maaltijd. Of ik warm het op in het hokje van de beheerder en zij eet in de auto.

Ik heb inmiddels een uitgebreide collectie gezonde makkelijk op te warme maaltijden. En voor nood staan er potnoodles en rauwkost.

Ja, maar (Tsjor)

zoals je het nu schrijft, als aanmoediging om actief de regie over je eigen leven (weer) op te pakken, klinkt het heel anders. Ik vond je eerdere post nogal aanvallend en veroordelend klinken. En - en dan spreek ik even volledig voor mezelf - schiet heel erg in de verdediging als ik me (naar mijn gevoel onterecht) aangevallen voel. Dat werkt contraproductief bij mij. Vandaar mijn stekelige reactie. Erkennen dat TS haar wereld ineens op zijn kop staat en dat ze dus zeer terecht emotioneel reageert en van daaruit haar aanmoedigen om weer op te staan en de zaken voortvarend aan te pakken zou weleens beter kunnen werken. Nou ja, bij mij in ieder geval.

En ik blijf erbij

dat als je een relatie hebt waar ook kinderen uit zijn voortgekomen, je bij scheiding voorlopig ook voor elkaar verantwoordelijk blijft. Omdat de andere ouder alleen maar goed voor de kinderen kan zorgen als het met die ander ook goed gaat. En daarmee zeg ik niet dat je eeuwig voor elkaar verantwoordelijk bent, maar ik vind wel dat je als meestverdienende partner de ander de tijd moet gunnen om zich aan te passen. Als je wereld is ingestort is solliciteren niet gemakkelijk. Dat ik destijds zo ontzettend snel een andere baan heb gevonden was al heel bijzonder, als je thuisblijfmoeder was is het zo ongeveer ondoenlijk om op stel en sprong een fatsoenlijk betalende baan te vinden.
En natuurlijk is het verstandig(er) om economisch onafhankelijk te zijn, de praktijk is toch nog steeds vaak dat mensen samen (!) besluiten dat de een parttime werkt en veel thuis is bij de kinderen en de ander fulltime werkt om het geld binnen te halen. Zo’n afspraak kun je niet per direct eenzijdig opzeggen, vind ik.

En blijkbaar ben ik daar niet alleen in, mijn man was ook bereid om pa te betalen om die reden, terwijl dat financieel niet noodzakelijk was. Belofte maakt schuld tenslotte.

En zo’n situatie, waarin de relatie door een partij, onverwacht, wordt opgebroken vind ik heel anders dan wanneer je samen concludeert dat het niet meer gaat. Dan kun je samen een plan trekken om zo snel mogelijk op een prettige manier uit elkaar te gaan.

Al je wensen zijn al verhoord

In al jouw wensen is al voorzien Pennestreek. Sterker nog, je hebt het parlement en de wet en de hele samenleving aan je zijde. Alleen: het is bij wet geregeld voor een huwelijk. Als mensen zelf een relatie in elkaar gaan knutselen met een samenlevingskontrakt (zoals al mijn kinderen), dan wordt er geen rekening gehouden met wat...als.
PA zeg je, ja, dat is de oplossing. 12 jaar krijg je om te wennen. Niet niks toch? Alleen kan TS daar geen aanspraak op maken, omdat ze niet getrouwd is. Zie verder mijn verhaal over romantiek en bezit.

Tsjor

Oh nee, een wens niet

'En zo’n situatie, waarin de relatie door een partij, onverwacht, wordt opgebroken vind ik heel anders dan wanneer je samen concludeert dat het niet meer gaat.' Er wordt gelukkig niet meer geredeneerd vanuit 'schuld' bij een echtscheiding. en ik hoop ook niet dat dat terugkomt, want dan is degene die het eerste iets zegt ook meteen de schuldige.

Tsjor

schuldige

Nee, niet de eerste die 'iets' zegt - je bedoelt daarmee denk ik degene die de scheidingsmelding doet.

Er zijn geen schuldigen en geen slachtoffers bij een opgebroken relatie. Wel zijn er zwijgers, vreemdgangers, misbruikers, midlifers, vluchters, narcisten, verlaters - en daartegenover staat dan een partner die in veel gevallen totaal niet volgt wat er gebeurt. De bekende 'donderslag bij heldere hemel'.

Als een breuk hiermee start, begin je al op min twintig. Emotioneel en anderzins. Dat is waar Pennestreek op doelt.

Precies

moederziel. Ik heb het nergens over schuld. Ook in onze situatie lag er een (flink) deel bij mij. Maar ik had graag eerder geweten dat hij zo ongelukkig was, blijkbaar. Nu stond ik inderdaad mijlenver achter. En dan is het gewoon (ik spreek weer voor mezelf) bijna onmogelijk om me zo op te stellen in de scheiding als je hierboven steeds schetst.
Ik snap heus dat je heel zinnige dingen zegt, maar ik bracht het gewoon niet op. Pas toen na 1,5 jaar worstelen man eindelijk echt de knoop had doorgehakt (of dat dacht) had ik intussen ook lang genoeg aan het idee kunnen wennen en aan mezelf kunnen werken om die scheiding soepel te regelen, dat had ik eerder niet gekund.

En dan helpt het (nogmaals, bij mij) niet om dan met een soort veroordelend vingertje te zwaaien en te vertellen hoe het had gemoeten. Wat wel heeft geholpen zijn de reacties waarin mijn gevoel erkend en begrepen werd. Met daarnaast goede raad over hoe je dingen aan kunt vliegen en mijn eigen rol in communicatie. Maar die erkenning, die was belangrijk. Want het is echt een aardbeving, waarbij in je hele straat geen gebouw meer overeind is gebleven, en in die puinhoop moet je dan van de een op de andere dag een nieuw bestaan opbouwen. En een beetje snel graag. Dat lukt dus niet. Of lukte mij niet.

Even over tijd

Ja, je hebt tijd nodig om de echtscheidingsmelding te verwerken. In het geval van TS ging er ook iets aan vooraf: hij kondigde eerst al aan, dat hij twijfelde. Daarna ging het voor TS te snel. Blijkbaar heeft ze de ernst van die eerste opmerking niet echt begrepen en dacht ze dat het met wat meer inzet (van zijn kant) wel over zou gaan. Ze ontkende zijn ernst: ik wilde nog wel doorgaan.

Het zou een aparte analyse vragen om te ontdekken hoe het komt dat vrouwen zo lang (in de verhalen van moederziel en pennestreek) niet in de gaten kunnen hebben hoe het met hun partner gaat.

Dat beiden op gelijke wijze het besef delen dat er een einde aan de relatie komt is vaak het eerste doel van een mediationproces. Het is niet zo dat je ervan uit moet gaan dat beiden op hetzelfde moment dezelfde conclusie trekken. Vaak is de een al eerder bezig met de gedachten, zonder die uit te willen spreken, om de ander niet te kwetsen. Of om goede voorbereidingen te treffen, zoals hier vaak aan vrouwen geadviseerd wordt. Een gelijktijdig besef is een mooie wens, maar sluit meestal niet aan bij de realiteit.

Het leek er even op alsof je wilde zeggen dat de 'zwijgers, vreemdgangers, misbruikers, midlifers, vluchters, narcisten, verlaters' van Moederziel meer verplicht zijn om hun krengen, kletstantes, labielen, borderliners, bitches, tranentrekkers en zeurpieten financieel tegemoet te komen (betalen) dan die enkele andere, die samen met zijn vrouw in een goed gesprek tot de conclusie komt dat het nu voorbij is. Dat is niet zo. Er staat geen straf op vreemd gaan of op het be"eindigen van een relatie.
Er zijn wel afspraken gemaakt over de zorg naar elkaar toe als het zo geregeld is dat de een meer verdient dan de ander (PA) en daar is ook een tijdspad voor gegeven (12 jaar).

Tsjor

Actief de regie weer oppakken

Nog even ter aanvulling: mijn opmerkingen over de emotionele opwelling en de man buiten zetten gaan niet over de vraag of iemand dar langer of korter mee moet wachten, maar over het gegeven, dat je zelf ook op dat moment de regie in handen hebt gehad. Idem met niet trouwen (ik wilde wel.....) Idem met meer thuis blijven (voor de kinderen....ja, hij ook een dag blijkbaar, maar jij bent niet 3 dagen 9 uur gaan werken).
Die regie is nooit uit je handen geweest, je was er altijd bij. Juist dat ontduiken van je eigen aandeel als volwassen, onafhankelijke vrouw in de situatie zoals die nu is irriteert mij, zeker als de negatieve gevolgen alleen maar op het conto van de ander worden geschoven.

Tsjor

maar zo’n man was daar toch ook bij, bij het maken van die afspraken? En die was er toch ook bij toen hij zich realiseerde toch niet blij te zijn met de regeling zoals die was? Dan kun je je mond houden en doorbuffelen en ondertussen je vrouw met steeds andere ogen gaan bekijken (profiteur, lekker makkelijk alleen het huishouden doen, saaie huismus, geen ambitie, noem het allemaal maar op). En natuurlijk merkt zo’n vrouw dat, dat er wat verandert, er een afstand ontstaat. Maar ondertussen neemt zo’n man dan dus ook geen verantwoordelijkheid voor de situatie, die verantwoordelijkheid leggen ze compleet neer bij de vrouw. En dat is waar het mij om gaat.

Tsjor

Eerst maar eens wat reacties op wat jij allemaal schrijft. Ik vind dat ik daarin op veel punten heel negatief wordt neergezet, ik begrijp niet zo goed waar dat vandaan komt.

"Blijkbaar heeft ze de ernst van die eerste opmerking niet echt begrepen en dacht ze dat het met wat meer inzet (van zijn kant) wel over zou gaan. Ze ontkende zijn ernst: ik wilde nog wel doorgaan."
Ik heb de ernst van de situatie op dat moment helemaal niet ontkend. Natuurlijk ben ik op het moment dat hij dat vertelde erg geschrokken maar omdat hij twijfelde en gezegd heeft dat hij er aan wilde werken om het weer "goed" te krijgen ben ik juist degene geweest die er heel druk mee bezig is geweest. Hij heeft toen niet direct aangegeven dat hij er eigenlijk al helemaal klaar mee was, anders had ik er toch geen moeite meer voor hoeven te doen?

"Nog even ter aanvulling: mijn opmerkingen over de emotionele opwelling en de man buiten zetten gaan niet over de vraag of iemand dar langer of korter mee moet wachten, maar over het gegeven, dat je zelf ook op dat moment de regie in handen hebt gehad. Idem met niet trouwen (ik wilde wel.....) Idem met meer thuis blijven (voor de kinderen....ja, hij ook een dag blijkbaar, maar jij bent niet 3 dagen 9 uur gaan werken).
Die regie is nooit uit je handen geweest, je was er altijd bij. Juist dat ontduiken van je eigen aandeel als volwassen, onafhankelijke vrouw in de situatie zoals die nu is irriteert mij, zeker als de negatieve gevolgen alleen maar op het conto van de ander worden geschoven."
Dit begrijp ik niet goed. Ja, we wilden allebei trouwen, maar het is er niet van gekomen, het was voor mij belangrijker dan voor hem maar we wilden het wel allebei.
ja, we hebben samen een verdeling van werken en thuis blijven gemaakt, waarbij het gegeven dat een van onze kinderen een vorm van autisme heeft zeker meegespeeld heeft in het minder werken. Hij was niet gebaat bij buitenschoolse opvang of steeds een andere opvang. Opa en oma werden wel ingezet, maar die waren vertrouwd met de situatie. Niet bij iedere baan is het mogelijk om langer dan 8 uur op een dag te werken.
Het enige wat ik mezelf nu afvraag is of ik hem inderdaad niet te snel buiten heb gezet, maar dat was in mijn ogen op dat moment de enig mogelijke oplossing. Ik was te zeer gekwetst en voelde mij te zeer verraden door zijn leugens om er wel aan te willen werken maar het gewoon niet doen om nog langer met hem onder een dak te kunnen wonen. Het zou in eerste instantie ook niet voorgoed zijn, maar in ieder geval voor een paar dagen. Omdat de situatie er niet beter op werd, is er besloten dat hij weg bleef, maar we hebben zeker overwogen om na een paar dagen te evalueren en eventueel toch nog tijdelijk onder een dak te blijven.
Hoe kom je erbij dat de regie nooit uit mijn handen is geweest? Ik was er zeker bij, maar heb geen invloed gehad op zijn toezeggingen van willen werken aan de relatie en het niet doen. Ik ontduik mijn eigen aandeel helemaal niet, ik heb er tot het moment van "het huis uitzetten" positief in gestaan, hij niet. In onze relatie hadden wij samen de regie, over alles!

Ik heb overigens ook heel veel positieve dingen uit jouw reacties gehaald maar krijg nu het gevoel dat het allemaal en geheel mijn eigen schuld is, ik begrijp die ommezwaai niet goed. Misschien bedoel je het niet zo, maar dat hoor ik dan graag.

Mara

Overige reacties

Allereerst iedereen hartelijk bedankt voor de reacties. Het is fijn dat er mensen met je meeleven en tips/adviezen kunnen geven, al zijn die helaas vaak uit eigen ervaring...

Ik heb inmiddels de site get-real ook bekeken, ik heb zelf veel op midlifecrisisweb.nl gelezen. Ook al blijft hij ontkennen, als het alleen aan mij zou liggen zou hij met de rest van zijn familie gewoon contact houden, maar hij is zo veranderd dat ik niet geloof dat het alleen aan onze relatie ligt. Ook het moment van begin van twijfel wijst meer op een MLC. Dat maakt voor het verdere verloop nu niet veel meer uit overigens.

Mijn eerste prioriteit is nu mijn inkomen vergroten. Dan kan dit huis in de verkoop en kan ik ergens een hele nieuwe start maken. De situatie met de buurvrouw (ik weet nog steeds niets zeker maar mijn vermoeden wordt steeds groter) maakt het voor mij op dit moment een aantrekkelijker vooruitzicht om weg te gaan dan te blijven, ondanks dat ik hier verder heel prettig woon en verder leuke buren heb.
Met de situatie met de buurvrouw weet ik geen goed raad. Moet ik haar confronteren met mijn vermoedens? Van de week deed ze heel aardig, vanavond kwam ze met een weekendtas naar buiten, zag mij en ging gelijk weer naar binnen (omdat ze naar ex-partner ging??). Ik vind het een vreselijk idee.

Verder is er nog iets waar ik over na moet denken. Er is iets feestelijks gepland door zijn familie in een weekend dat ze bij mij zijn. Hij wil graag dat weekend ruilen. Nu zou ik daar in sommige situaties niet eens over hoeven na te denken en dat zonder meer doen. Nu heeft die kant van zijn familie mij ontzettend laten vallen en niets meer laten horen na onze breuk terwijl ik daar toch ook 22 jaar bij gehoord heb. Dat heeft mij erg gekwetst en ik weet gewoon niet of ik wel wil ruilen. Ik gun het de kinderen zeker wel dat zij daar naar toe meegaan maar ik vind het vervelend dat hij er maar vanuit gaat dat ik wel wil ruilen terwijl hij zelf nergens aan mee wil werken. Het kan zijn dat ik zelf dat weekend ook iets heb waar ik de kinderen mee naar toe wil nemen, maar dat is nog niet zeker. Maar ik wil zeker ook niet overkomen als de rancuneuze ex-partner...
Met een ander deel van de familie heb ik nog gewoon goed contact en dan zou ik er echt geen twee keer over na hoeven te denken.

Ik wil nog even iets toevoegen aan mijn reactie op Tsjor.
"Als mensen zelf een relatie in elkaar gaan knutselen met een samenlevingskontrakt (zoals al mijn kinderen), dan wordt er geen rekening gehouden met wat...als."
Ik voel het niet als zelf een relatie in elkaar knutselen met een samenlevingscontract. Het is een officieel document, door een notaris opgemaakt. Dat je die eigenlijk om de paar jaar moet evalueren en eventueel herzien lijkt mij bij nader inzien wel een goed idee. Maar nogmaals, ik ben deze relatie niet aangegaan om deze ooit weer te verbreken, ik wilde oud worden met hem, net zoals hij oud wilde worden met mij.

Maar voor nu, ik zorg goed voor mijzelf en de kinderen, plan in mijn kinderloze weekenden leuke dingen voor mezelf, met of zonder mensen om dat mee te delen. Ik ga echt wel stapjes vooruit, maar dender soms net wat harder weer terug naar beneden...

Ik ga een volgende keer nog wel wat verder in op jullie reacties, ik waardeer de meeste input zeker!

Mijn allergie

Mara, mijn reacties gaan ook over de mensen die reageren op jou. En ik weet al heel lang, dat steunen en empoweren het fijnste gevoel geeft. Ik ben alleen allergisch voor alle reacties die het stramien volgen: ik heb alleen het goede voor ogen , vooral voor de kinderen, maar hij... .
Het is zeker opmerkelijk dat hij ook met familie de kontakten verliest. Het kan ook allemaal echt te maken hebben met rouw en alles wat daarbij komt kijken.
Wat betreft de kinderen, ik zou ze laten gaan. Je gaf al aan dat je vond dat hij te weinig deed naar de kinderen toe. Dus alles wat hij wel doet lijkt me toe te juichen. En een familiefeest kan daarin belangrijk zijn.

Tsjor

Mara

Ik vind het knap hoe je manoeuvreert. Je lijkt de situatie goed te overzien, nuchter maar realistisch. Verdedig jezelf niet te veel, dat is niet nodig. Veel lezers hier zullen precies jouw verbijstering over je vriend en zijn ‘nieuwe ik’ herkennen. Mijn ervaring is ook dat er veel mensen zijn die zich helenaal niets kunnen voorstellen bij zo’n bizarre metamorfose. En die de moeite die je daarmee hebt afdoen als gezeur, rancune, slechte verwerking, manipulatie, ontkenning. Ik heb daar veel last van gehad, vooral hier op dit forum waar ik vooral steun zocht maar soms echt werd afgebrand.
Weet dat er ook genoeg mannen en vrouwen zijn die uit eigen ervaring weten wat je doormaakt.

Over je kinderen: ik zou zelf nooit een familiebezoek in de weg staan, ook niet als de kinderen eigenlijk bij mij zouden zijn. Pas als ze zelf zouden aangeven er geen trek in te hebben, zou dat een reden zijn om het nog eens te bekijken. Maar verder zou ik ze lekker laten feesten. Leuk toch juist voor ze?

Moederziel eens

Helemaal mee eens! Iedereen weet het allemaal zo goed te vertellen. Een luisterend oor hier op een forum is genoeg. En vooroordelen mogen voor zich gehouden worden. Hij had ook tegen jou in kunnen gaan zoals mijn man. Die ging gewoon op de bank zitten, toen ik hem de deur wees, en ik ben 3 uur bezig geweest om hem weg te krijgen. Uiteindelijk is hij gebleven omdat de auto de volgende dag ook stuk ging en ik niet naar mijn werk kon.
Als het er op aankomt zal ik zelf moeten vertrekken. Het gevecht is vreselijk van blijven of gaan. Ik vind het ontzettend knap van je dat je juist zo door gezet hebt, en natuurlijk hou je nog van hem. Het is geen knop die je aan en uit zet. Maar het slijt wel....
Ik wil je heel veel steun wensen in deze moeilijke tijd.
En wat betreft de kinderen, laat ze zelf kiezen! Ze zijn oud genoeg. Daaruit laat je zien dat hij mening ook telt.

Een mlc-ex is geen gewone ex

"En ik weet al heel lang, dat steunen en empoweren het fijnste gevoel geeft. Ik ben alleen allergisch voor alle reacties die het stramien volgen: ik heb alleen het goede voor ogen, vooral voor de kinderen, maar hij..."

De vriend van Mara vertoont toch wel erg veel kenmerken van een mlc. En scheiden van een mlc-er is ècht anders dan scheiden van een "normaal" iemand. Je staat vreselijk alleen, want maar weinig mensen in je omgeving weten wat je meemaakt.

Je hebt bij een mlc te dealen met iemand die zich in hoge mate onberekenbaar, onbetrouwbaar, egoïstisch en respectloos gedraagt. Gedrag dat niet voorkomt uit boosheid, jalouzie of verdriet over de scheiding (want ja, mannen gaan net zo goed door een rouwproces als vrouwen), maar gedrag dat nodig is om een onderliggende drepessie onder de duim te houden. Een mlc-er wil weg van alles (vrouw, kinderen/gezin, vrienden, familie, werk), omdat ze (nog) niet inzien dat hun onvrede in henzelf zit en niet veroorzaakt wordt door hun omgeving. Zo'n persoon is niet bezig met "wat is goed voor mijn kinderen", die is enkel bezig met "wat is goed voor mijzelf". De kinderen voelen dat ook, al zullen ze het misschien niet zo kunnen benoemen. Als moeder van kinderen met een mlc-vader is er voordurende de interne stijd tussen de kinderen genoeg tijd met hun vader door laten brengen en de wetenschap dat je daarna een paar dagen bezig bent met het bij elkaar vegen van de brokstukken. Dus de "maar hij...." is een hele logische reactie, in het geval van een mlc-er zelfs vaak ook een terechte reactie, desalniettemin niet helpend voor jezelf, want je hebt geen invloed op "hij".

Helaas is iedereen wel een "onbekwaam slachtoffer" (Tjors in een eerdere reactie) bij een scheiding (tenzij het niet je eerste echtscheiding is). Bekwaam worden in het omgaan met alles wat je op je nieuwe pad tegen komt kost tijd en gaat met vallen en opstaan. Steunen en empoweren geeft kracht om elke dag opnieuw de schouders er weer onder te zetten en door te gaan. Het is heel goed als mensen waar je je ei bij kwijt kunt niet alleen pamperen, maar ook "belemmerende gedachten of gedrag" durven benoemen en je helpen deze om te buigen. Op een stevige manier een mening of visie uiten omdat je allergisch bent voor "alle reacties" van een bepaald type, vind ik weinig constructief. Het doet geen recht aan de situatie waarin de (ex-)partner van een mlc-er verkeerd.

"Het is zeker opmerkelijk dat hij ook met familie de kontakten verliest."

Nee hoor, is helemaal niet opmerkelijk. We vinken hem af op het lijstje met kenmerken van een mlc!

Mara, wat betreft dat familiefeest, als de kinderen zelf zin hebben, lekker laten gaan. Tenzij het echt bijt met de plannen die je zelf al had. Misschien stond dat datum voor dat feest al vast voor jullie uit elkaar gingen? Dan zou ik zeker niet moeilijk doen.

Nadat mijn ex uit huis was hadden we al wel een soort concept-zorgverdeling afgesproken, in afwachting van het definitieve zorgplan, maar het was ook een periode waarin afspraken soms al heel lang vast stonden en er dus wederzijds wat flexibiliteit nodig was. Later hebben we in het zorgplan afgesproken dat we bij de directre familie proberen te regelen dat verjaardagen e.d. gepland worden op dagen dat de kinderen bij de betreffende ouder zijn. Bij grotere gelegenheden waar je geen of nauwelijks invloed hebt op de planning (een trouwerij, schoolfeest, een familiedag op het werk, etc.) proberen we wel te regelen dat de kinderen erbij kunnen zijn. In alle andere gevallen bepaalt de ouder waar de kinderen die dag zijn. Vragen staat vrij, "nee" heb je, "ja" kun je krijgen. Maar dus ook "nee", mag ook zonder opgaaf van reden. Als de kinderen zelf iets heel graag willen, wordt het overigens wel vaak een "ja". Het is uiteindelijk toch niet te doen om de kinderen altijd overal bij te laten zijn, in deze nieuwe situatie zullen ze soms ook dingen missen. Het is niet anders.

Woooooow optimist

Deze post van jou is me uit het hart gegrepen!

Dat het gedrag en de kenmerken zo universeel zijn, is een ontdekking geweest die me af en toe naar adem deed happen. Schok en opluchting tegelijk: schok dat mijn voorheen lief zo'n egocentrische nare persoon was geworden en opluchting toen ik las en las en las en ontdekte dat het een patroon is.

Lieve Mara, been there, done that. En je doet het hartstikke goed, sterke vrouw!

Toch de buurvrouw....

Gisteravond is dan toch de aap uit de mouw gekomen.
Hij heeft een relatie met de directe buurvrouw..

Natuurlijk pas begonnen nadat wij uit elkaar zijn gegaan (jaja) maar na alle leugens van de laatste tijd geloof ik daar niets meer van.

Nu weet ik weer even niet meer hoe ik verder moet. Het vermoeden was er natuurlijk al, maar nu de bevestiging er is, stort mijn wereld voor de zoveelste keer in. De buurvrouw kan dus heel goed toneelspelen. Zij wist van onze crisis en wist ook dat de kinderen en ik nog hoopten dat hij tot bezinning zou komen. Hoe moet ik nu gaan reageren als ik haar straks tegenkom?
Hoe lang speelt het al echt?
Ze zijn in het verleden ook al samen op stap geweest, is er toen al iets gebeurd?

Hoe hebben de kinderen (die zijn het weekend bij hem) op het nieuws gereageerd?

Ik weet nu ook helemaal niet meer of ik de kinderen mee wil laten gaan naar het feest (stond nog niet gepland toen wij uit elkaar gingen) bij schoonfamilie. Straks neemt hij haar ook mee.

Ik vind het een verschrikkelijke gedachte dat zij, die ik al meer dan 17 jaar ken als vrijgezelle vrouw, nu opeens mijn plek inneemt, hoe lang wilde ze dat al?
Ik vraag me ook af of de relatie stand zal houden. Iemand die al zo lang vrijgezel is en alleen woont (zoon is al een paar jaar de deur uit, zij is een stukje ouder dan wij), wil die wel haar vrijheid opgeven voor een relatie met iemand die nog kinderen thuis heeft wonen, die ze ook nog al hun leven lang kent. Ik weet ook wel dat dat niet mijn probleem is maar zijn nu wel de dingen die mij bezig houden. Hoe serieus moet ik dit nemen?
Is een affaire tijdens een MLC (waarvan ik nog steeds bijna zeker weet dat dat zo is) blijvend of is het een vlucht?
Met haar kan hij natuurlijk lekker stappen en uitgaan, zonder kinderen is dat een stuk makkelijker te realiseren dan met. Hij kan zo hard hij wil blijven roepen dat de kinderen ons niet nodig hebben, maar ik weet dat het anders is, zij hebben ons wel degelijk nog nodig.

Wat nu te doen met de woonsituatie? Het is natuurlijk niet te doen om straks je ex-partner als buurman te krijgen..

Wat ik nu helemaal onbegrijpelijk vind is dat hij ons uit elkaar gaan niet wil afhandelen. Afspraak bij de mediator afzeggen en verder geen initiatief meer tonen, nergens over willen praten, wat is zijn verwachting nu naar mij?

Ik dacht dat ik weer een beetje begon op te krabbelen, volgende week sollicitatiegesprek, jongste toch over, diploma uitreiking van de oudste gehad, dus weer wat positiviteit, maar die is nu weer even weg. Helaas.

Mara, adem in, adem uit

Je doet het goed! Helaas, dips horen er heel erg bij en die worden door van alles getriggerd. Dit nieuws is natuurlijk heel erg naar, maar eigenlijk geen nieuws. Dus blijf doorgaan op de weg die je was ingeslagen. Het is nu alleen maar duidelijker dat je niet in het huis kunt blijven wonen, dus die twijfel heb je niet meer. Je kunt gaan focussen op een andere woonplek.

Hoe moeilijk ook, laat je kinderen en buiten. Of hun vader de buurvrouw wil meenemen of niet, laat het los. Ik kan me daar niks bij voorstellen trouwens, dat hij haar naar een familieding mee zou nemen als jullie nog niet eens bij een mediator zijn geweest.

Sterkte meis. Dikke knuffel ook van mij.