Vriend wil uit elkaar zonder reden

Huidige generatie

Aan de huidige generatie 65+-ers zie je dat 'reizen' het vaakste genoemd wordt als vraag op wat wil je nu gaan doen. Zij komen nog net uit de tijd, waarin de periode na 65 een welverdiende rustperiode is. Ik vermoed dat dat voor de generaties na hen anders wordt, door allerlei omstandigheden, bijvoorbeeld de huidige kritiek op het milieuvervuilende aspect van 'reizen'. Maar ik verwacht en hoop ook, dat men op zoek gaat naar een zinnigere invulling van die derde levensfase. Meer in de zin van: iets doen voor anderen, bijvoorbeeld. zoals mensen nu al vrijwilligerswerk doen. Of doorgaan met werken. Maar het stelt vooral ook vragen naar elkaar toe, naar de onderlinge relatie in al haar aspecten. En daar zijn we nog niet zo heel ver mee, om dat als een herijkingsmoment van de relatie te zien.

Tsjor

De verlatene

'Het zal vast wel zo gebeuren, maar je maakt het wel erg normatief.' Niet normatief. Ik zeg het wel stellig, je ziet het hier op het forum gebeuren, maar daarin is dit forum absoluut niet uniek. Waarom wordt er anders meteen nagegaan of er mogelijk een ander is als iemand op wil houden met een relatie? 'Een ander' is vaak niet de oorzaak van het uit elkaar gaan, de oorzaak is dat de relatie niet meer voldoet aan de verwachtingen (of iets dergelijks). 'Een ander' is een volgende stap. Daarom is 'een ander' eigenlijk helemaal niet zo interessant. Maar het is niet altijd gemakkelijk om helder te krijgen wat daaronder ligt, zeker niet als partners elkaar willen sparen: wat we hadden was goed, maar toch....

Tsjor

Ja en dus....

is het toch best normatief dat jij van reizen zegt/vindt dat geen zinnige invulling van het leven is, maar vrijwilligerswerk wel?
Misschien deel ik het wel, maar dan nog moet ik me realiseren dat ook dat een mening is over wat een zinvolle levensinvulling is en wat niet of minder.

Aagje

was een reactie op #53

Oké

Prima. Tsjor

Ook het uitgangspunt dat het hebben van een ander een symptoom is van iets dieperliggends, is niet voor iedereen een vaststaand feit. Ik denk, met jou, dat het vaak zo is, maar hoor ook vaak dat het niet per se zo hoeft te zijn.

Maar volgens mij word ik te meta nu.

Aagje

weer terug naar Mara

De discussie wordt wel erg technisch, zo...
Terug naar Mara. wat de reden ook is of zal blijken te zijn, jij zag het totaal niet aankomen. Daar zit nu je eerste schok. Dat heeft weinig met ontkennen te maken, je wist gewoon niet beter dan dat jullie gelukkig waren samen. Vast wel met ups en downs, maar toch gelukkig. (Als je onverwacht wordt aangereden is dat ook niet omdat je het verkeer ontkende - je zagdue auto domweg niet aankomen. Mssch met een reden, Mssch niet, maar wat maakt dat nu nog uit: die deuk is er nu al)

Die schok moet je nu verwerken en dat heeft veel tijd nodig. Ik wachtte met handelen tot de schok voorbij zou zijn, tot ik begreep wat er gebeurde. Dat heeft geen zin, weet ik nu. Om die schok te kunnen handelen, móet je eerst door. Anders blijf je verlamd op het asfalt achter, zogezegd.

Hoe gaat het nu met je?

Update

Eerst even wat reacties

Roosje77
Ik zou (denk ik) liever hebben dat hij dan zou zeggen dat er wel al iemand anders is. Hoewel dat het er niet makkelijker op maakt, het wordt dan wel een stuk duidelijker. Ook wordt de kans dan kleiner dat het ooit nog goed komt. Maar om de een of andere reden geloof ik hem wel als hij zegt dat er (nog) niemand is. Ik denk inmiddels ook wel dat ik geen antwoorden meer ga krijgen. Contact is er na vorige week bijna niet meer geweest, ik had iets te vroeg gejuicht en het iets te positief bekeken helaas..
Momenteel richt ik mij vooral op mijzelf en de kinderen, dat is al lastig genoeg.
Ik heb tegen meneer gezegd dat ik pas weer contact met hem wil wanneer hij normaal kan praten en niet alleen maar mij en onze relatie naar beneden haalt. Ik kan niet met hem praten wanneer hij zo doet, dat is echt niet goed voor mijn eigenwaarde.

Victoria
Ik weet dat het eigenlijk geen zin heeft om hem te confronteren met een eventuele midlifecrisis, maar ik zou zo graag willen dat hij goed nadenkt over de gevolgen en consequenties. Op dit moment vrees ik dat de relatie met jongste echt schade aan het oplopen is, die krijgt geen positief woord meer over zijn lippen en het is echt niet zo dat ik hem dat aanpraat.

Moederziel
Aan de ene kant geeft het steun om te lezen dat ik niet de enige ben, aan de andere kant is het natuurlijk verschrikkelijk dat er met mij nog velen in redelijk vergelijkbare situaties zitten. Fijn dat het met jou na 2 jaar weer goed gaat, dat is een lange weg geweest.
Ik heb nog moeite met woorden in daden om te zetten omdat er geen contact is en ik helaas niet alles in mijn eentje kan beslissen. Al mijn voorstellen zijn tot nu toe afgewezen waarbij hij onmogelijke alternatieven kwam, waarvan ik natuurlijk ook weer de schuld kreeg van het feit dat het onmogelijk is (gaat een beetje ver om dit uit te leggen).

Op dit moment gaat het redelijk. Weten dat ik voorlopig weinig tot geen contact zal hebben geeft ook wel enige rust. Zo kan ik mij even op andere, positieve momenten concentreren, gelukkig zie ik die ook nog wel in mijn leven. Uiteindelijk zal ik er vast wel goed/beter uit komen, maar nu is er nog een lange weg te gaan en zie ik op dit moment nog niet waar die weg heen zal gaan.
Wat niet weg neemt dat er ook nog veel momenten zijn dat ik mij triest en minderwaardig voel. Waar ik een heel slecht gevoel bij heb is het feit dat hij nog liever zijn relatie met zijn kind op het spel zet (consequentie van zijn houding en desinteresse) dan dat hij moeite doet om met ons in contact te blijven, daarmee geeft hij mij het gevoel dat onze relatie dan wel heel slecht geweest moet zijn. Anders zou hij zijn houding, in ieder geval naar de kinderen wel iets aanpassen. Daar word ik dan wel weer heel verdrietig van. Zo slecht was het toch allemaal niet? Waarom haalt hij alles zo naar benden van ons?
Ook dat zijn natuurlijk weer vragen en ook familie en vrienden krijgen geen toegang tot hem. Dat maakt het soms extra lastig.

puberaal

ik krijg soms de indruk bij het gedrag van mannen dat in dit draadje beschreven wordt, dat hetzelfde speelt als bij 'pubers' namelijk niet vooruit kijken en al helemaal niet in gevolgen/consequenties denken. Waarom zouden ze ook, hoor je ze denken, het komt wel goed later. Als alles rustiger is en voorbij. Zoiets?
gr Angela

Mara

Ik begrijp heel goed dat je hem van de consequenties doordrongen wilt laten zijn. Ik heb dat destijds (ben ruim 2 jaar geleden gescheiden) ook geprobeerd. Gepraat, gemaild, etc. Dit had geen zin.
Mijn ex bleef ook stug volhouden dat er niemand anders was, maar die bleek er toch te zijn.
Ik wist dit ook vrij zeker door zijn houding; Opeens was ons huwelijk was nooit iets geweest, hij had nooit echt van me gehouden, etc.(Hier is hij later echter op teruggekomen.)
Verder liet hij plotseling zijn baard staan, zijn haar langer groeien en hield zijn telefoon angstvallig bij zich, terwijl hij hem daarvoor altijd liet slingeren.

Door zijn houding en de dingen die hij zei wist ik gewoon zeker dat hij verliefd was op iemand anders, want dan worden alle andere dingen triviaal, bleek en nietszeggend. Hij bleek al zeker 4 maanden stiekem een relatie te hebben met iemand anders toen hij met de boodschap 'ik wil scheiden' kwam.
En zijn plan was om mij dat nooit te vertellen, want dat zou 'alles moeilijker maken' (ja, voor hem!). Helaas voor hem kwam ik er toch achter.

De relatie met jongste heeft hij ook op het spel gezet. Hij is in een andere stad gaan wonen om dicht bij zijn Truus te zijn. Dat hij daardoor ver van de kinderen ging wonen maakte hem niet uit. Hij begint nu te zien dat dit 'niet handig' was. Maar de middelste en jongste vinden dat hij hen minder belangrijk vindt, dan Truus.

Ik wens je in ieder geval veel sterkte. Ikzelf voel me veel beter, nu 2 jaar verder. Nu meer ups dan downs.

neemt hij zijn verantwoordelijkheden?

Ook ik heb jouw situatie meegemaakt Mara, en omdat ik het (ook) fijn vond heb ik alle verantwoordelijkheid voor de kinderen op me genomen, omdat hij het domweg drukker had met zijn nieuwe vriendin. Mijn kinderen waren ook verbijsterd en zo kabbelde dat wel een jaar voort. Hij was meteen bij zijn vriendin ingetrokken de kinderen (toen 16 en 19) wilden daar niet naartoe, ik had toen toch iets moeten regelen, tenminste, mijn eigen tijd moeten claimen en hem ook week op, week af iets moeten laten regelen met de kinderen. Maar dat is niet gebeurd, vooral omdat de kinderen tegenstribbelden en man totaal geen initiatief nam (en ik alle tijd voor de kinderen had) en gewoon nog niet aan de situatie kon wennen. Nu zijn we 3 jaar verder. Ex is een soort flierefluiter leventje gaan leiden, heeft nooit meer iets met de kinderen 'moeten' doen, niet de lasten, maar ook niet de lusten, dan is scheiden echt heel makkelijk geworden ineens, en gaan je kinderen steeds meer van je af staan.
Ik wilde mijn kinderen daar niet 'dumpen' onder het mom van 'jij moet ook zorgen' want zo voelde het, maar nu is hij ze kwijtgeraakt, de kinderen willen niets meer met hem te maken hebben want (zo zeggen ze dat zelf) 'hij is toch niet in ons geïnteresseerd'. Heel soms spreken ze af maar dan laat ex echt enorm zijn desinteresse zien, luistert niet naar hun verhalen, vergeet ook wat ze hem al verteld hebben "waar werk je ook alweer?" " hoe heet je nieuwe vriend ook alweer?"

Dus ik vraag me af hoe dat nu bij jullie gaat Mara? Ik zou, als ik de tijd terug kon draaien, eisen dat mijn ex evenveel tijd zou spenderen met de kinderen als dat ik doe, alleen dan is de kans dat hij voldoende contact/connectie houdt met de kinderen het grootst. Het doet er niet toe waar hij woont, hij regelt maar wat (dat zou hij uit zichzelf natuurlijk ook moeten willen, maar anders zou ik het forceren)

Marian, hoe dan?

" Ik zou, als ik de tijd terug kon draaien, eisen dat mijn ex evenveel tijd zou spenderen met de kinderen als dat ik doe, alleen dan is de kans dat hij voldoende contact/connectie houdt met de kinderen het grootst"

Ik denk dat je absoluut gelijk hebt dat je ex een sterkere band met de kinderen had gehad als hij zijn aandeel in de zorg had geleverd, maar hoe zie je in de praktijk zoiets voor je dan? Ex gaat verhuizen naar Truus, kinderen - tieners al (sterker nog, eentje is al meerderjarig)- willen niet naar Truus. Als je had geëist dat hij evenveel tijd met de kinderen door zou brengen, hoe had dat er dan in de praktijk uitgezien? Vader wil niet, kinderen willen niet...Als je je ex al zover had kunnen krijgen dat hij daadwerkelijk de kinderen een flinke tijd bij hem in huis had gehad, dan nog valt ernstig te betwijfelen of het had gewerkt. Kinderen zijn boos op pa wegens Truus en scheiding, en moeten naar een vreemd huis (nog chagrijniger), waar een vreemde Truus zit (worden ze nog weer chagrijniger), en vader moet contre coeur zorgen voor zijn intens chagrijnige kroost, dat hem bij elke ademtocht aan zijn tekortschieten herinnert (als hij er niet spontaan aan denkt dan wijzen de pubers hem er wel op, vermoed ik zo), terwijl hij veel liever doet of er weinig aan de hand is en zijn aandacht steekt in Truus, die immers wel leuk en lief doet.

Dat zal me een gezellige boel worden, daar.

Wat vader had moeten doen was een huis voor zichzelf regelen, zonder Truus, in de buurt bij jullie, en daar de kinderen geregeld langs laten komen. Maar in dit Truus-scenario had iets eisen van jouw kant vermoedelijk niet echt iets opgeleverd. Bij peuters kan je zoiets hopelijk nog doordrukken en dan is er ook nog genoeg tijd en gelegenheid om in de nieuwe situatie iets op te bouwen. Maar bij een 16- en 19-jarige die alletwee niet willen? Lijkt me sterk. Met onwillige honden is het kwaad hazen vangen...

Groeten,

Temet

Kinderen

Marian en Temet,

onze kinderen hebben het natuurlijk ook niet aan zien komen en vooral de jongste heeft het er moeilijk mee. De oudste heeft een vorm van autisme, voor hem is het sociale deel van het leven sowieso al lastig, hij praat er niet over en is wel blij om zijn vader te zien maar ziet dan (volgens mij) alleen de leuke kant omdat hij dan leuke dingen gaat doen. Wat dan voor mij weer minder is, hij de leuke-dingen-doe-vader en ik de zorgende, dus ook af en toe vervelende, moeder.
Voorlopig is er bij ons nog niets geregeld voor de kinderen en zijn ze bij mij tot het meneer uitkomt om ze bij hem te laten komen, maar eigen plannen zijn altijd belangrijker en hoeven natuurlijk niet van te voren overlegd te worden. Tot nu toe heb ik mijn plannen daarop aangepast maar daar ben ik mee gestopt. Ik plan nu ook dingen voor mij en de kinderen of alleen (ze zijn immers oud genoeg om alleen te zijn, alleen wil ik dat zelf niet heel graag, ik wil er namelijk wel voor ze zijn).

Toen ik meneer een tijdje geleden vroeg hoe hij het voor zich zag met de kinderen gaf hij aan dat dat afhankelijk zou zijn van zijn woonsituatie. Ik ben echter van mening dat je eerst moet beslissen wat je met de kinderen wilt en daar je woonsituatie op aanpassen (genoeg slaapkamers, redelijk in de buurt van school of station).

Voor meneer maakt het mij inmiddels niet meer uit of zijn band met zijn kind minder wordt maar ik wil niet dat mijn kind er onder lijdt. Ik kan meneer natuurlijk niet verplichten om er meer tijd aan te besteden, het is zijn keuze om het allemaal zo aan te pakken. Wanneer hij zich iets socialer naar ons zou opstellen, zou dat al de helft in problemen schelen denk ik. Maar door zich zo te gedragen als hij nu doet, doet afbreuk aan alles, aan wat ooit onze relatie was, mijn gevoel van eigenwaarde en aan zijn relatie met onze kinderen. Ik hoop dat hij zich dat gaat realiseren.

Jullie hebben gelijk

Jullie hebben helemaal gelijk hoor, eigenlijk is het ook geen eis die ik kon stellen als ik de tijd terug kon draaien, sorry, slecht advies dus. Maar ik had liever wel gehad dat ex zijn verantwoordelijkheid had genomen. Maar ex was (en is) alleen met zichzelf bezig. Misschien had het gewerkt als ik meer stampij had gemaakt over zijn keuzes, wat hij heeft gedaan (en nog doet) kon hij natuurlijk niet maken, de kinderen zijn ook 50% van hem, alleen hij heeft zijn handen er vanaf getrokken, terwijl ik en de kinderen wel degelijk hebben gevraagd of hij niet op zichzelf kon gaan wonen ipv gelijk bij zijn vriendin in te trekken.

Stampij helpt niet.

Marian,

Mijn ervaring is dat stampij maken ook niet helpt, tenminste niet in mijn geval. Ik heb ook aangegeven dat de kinderen voor 50% van hem zijn, daarop heb ik alleen maar ellende en verwijten over me heen gekregen. Hij was en is niet voor rede vatbaar als het om ons gaat. Hij legt alles bij mij neer en doet zelf natuurlijk alles wel helemaal goed.
Ik zou de tijd ook heel graag willen terugdraaien en zou dan zeker dingen anders hebben aangepakt. Eerder in gesprek samen, eerder relatietherapie maar helaas. Wij hebben in deze gevallen niets te "eisen" en mogen ons alleen schikken naar hun grillen.

'als' en een ongevraagde tip

Tsja, good old 'if'...

Je wilt nog heel veel voor hem invullen, Mara, maar dat gaat je niet helpen. Focus niet op wat hij wel/niet moet doen, maar focus op jezelf. Wat wil jij nu de kaarten zó liggen? Het is niet jouw taak om de verstandhouding tussen vader en kinderen veilig te stellen of vlot te trekken. Je mag/moet het zeker niet in de weg staan, maar de invulling van hun nieuwe situatie is - inderdaad - aan hun.

Anders dan Marian heb ik er geen spijt van dat ik nu de zorg voor de kinderen 100% heb. Sinds hun vader onze woonplaats uit is verhuisd naar > 60 km verderop, is er rust. Ik vond het vreselijk voor de kinderen, maar de kinderen vinden het idioot genoeg fijner zo. Dat kan dus ook nog. Ze zeggen nu dat ze het 1e jaar van de scheiding, met heen en weer pendelen tussen 2 huizen, verschrikkelijk vonden. Reden: vader was er wel fysiek maar emotioneel niet beschikbaar (want vooral truus append en slapend, of chagrijnig) en ze hadden schreeuwend behoefte aan rust, rust, rust. Dat is nu dus beter, al is de keerzijde in mijn ogen nog steeds verschrikkelijk, namelijk dat ze hun vader hooguit eens in de 2/3 weken zien als hij een van hen meeneemt op een middagje uit. Het heeft niets te maken met een co-gezin, en dat vind ik doodzonde. Maar er is rust en duidelijkheid en dat ervaren zij als prettiger.

Mijn tip, Mara, hou op met je (bijna ex-)partner 'meneer' noemen. Dat kom bij mij in elk geval heel laatdunkend en ook rancuneus over en dat staat je niet goed. Je zult het ook niet zo bedoelen, maar ook wel boos zijn - begrijpelijk. Hou je eigenwaarde en eer. Dat brengt je meer.
Knuffels

Niet laatdunkend bedoeld

Moederziel, het was niet laatdunkend bedoeld. Ik vond (bijna) ex-vriend nog te vroeg en vriend niet meer passend. Het was voor mij maar een benaming zonder bijbedoelingen. Ik zal wel even nadenken hoe ik hem voortaan ga noemen.

Ik wil graag voorkomen voor mijn kinderen dat zij een slechte relatie met hun vader krijgen, ik begrijp inderdaad ook wel dat ik daar niet iets aan kan veranderen maar zie het wel gebeuren en daar heb ik moeite mee.
Als het zo gaat zijn dat zijn woonsituatie voor gaat op zijn kinderen zie ik het somber in. Maar misschien geeft het inderdaad ook wel rust. Op dit moment zijn nergens afspraken over te maken en dat is heel vervelend. Vooral het niet weten waar je aan toe bent is slopend.

hoe hem te noemen (sorry, even inbreken)

Ik zou kiezen "vader van de kinderen" (vvdk),omdat dat is wat hij altijd zal blijven.

Ik vond destijds de keuze voor Moederzielman en ex-Moederzielman ook altijd een beetje raar (hoewel dit heel gebruikelijke benamingen zijn op dit forum). Bij mij schoot dan door mijn hoofd: het is Vaderziel!

Maar dat terzijde.

Hoe je hem of het ook noemt, sterkte gewenst met de ontstane situatie.

Trix

Sja, helaas blijkt er in de praktijk inmiddels bar weinig ‘vaderziel’ meer in te zitten

Het is ook gewoon moeilijk en er is geen goede manier. Dit onbestemde waar Mara in zit is een verlammende tijd. Ik vond het hel.

Sterkte

Nu opeens in sneltreinvaart??

Het is al weer even geleden dat ik hier voor het laatst iets gepost heb, nu maar weer even een update.
De relatietherapie heeft dus niets opgeleverd, wat volgens ons beiden overigens ook wel aan de relatietherapeut ligt, maar overstappen naar een andere therapeut wil hij niet. Na de laatste keer (begin mei) zijn we daar niet meer geweest.
Na een vervelende periode met teveel negativiteit heeft hij nu aangegeven dat hij op korte termijn vervolgstappen om definitief uit elkaar te gaan wil gaan ondernemen, terwijl hij weet dat ik op dit moment heel weinig tijd heb om me hier op te concentreren (reden hou ik even voor me). Hij weet dat wel en het lijkt wel alsof hij expres nu komt met dit plan. Verder hebben we het over de financiële afwikkeling gehad en had hij in eerste instantie gezegd dat dat geen probleem zou zijn, nu blijkt dat hij er toch anders over denkt. In plaats van samen met mij een oplossing te zoeken, zorgt hij alleen voor zijn eigen belang. Wij hebben samen toen de kinderen kwamen besloten dat ik minder zou gaan werken, hij heeft inmiddels een goede carrière opgebouwd waar mijn salaris is blijven steken op een parttime baan (overigens niet heel slecht betaald maar wel minder dan wanneer ik ook fulltime was blijven werken en doorgroeien). Financieel moet ik het dus ook maar uitzoeken. Voor hem is er weer maar een optie en dat is zijn voorstel om dit huis te verkopen en dan ieder voor zich iets te regelen. Voor mij is dat echter een te grote achteruitgang qua financiën en woongenot. Dat zijn kinderen op zijn manier ook de dupe zijn (verhuizen, weg uit vertrouwde omgeving met school en vrienden) doet hem niets "want hij betaalt toch wel gewoon voor hen". Alsof dat de oplossing is...
Waar hij gaat wonen is geen probleem, hij heeft meer financiele mogelijkheden. Ik begrijp gewoon weer eens totaal niet waar ik deze ontwikkeling aan verdiend heb. Het lijkt wel of er gewoon een heel ander persoon in hem is gekropen, die mij zover mogelijk in de put wil hebben.
Dit alles maakt mijn toekomst opeens weer heel onzeker. Waar is toch die leuke man gebleven die hij eerst was? Ook familie krijgt maar heel moeilijk en mondjesmaat contact met hem, terwijl hij toch echt altijd een familieman is geweest. Ik vraag me af wie hij ziet wanneer hij in de spiegel kijkt. Ik weet dat ik niet altijd alles heel handig heb aangepakt, ik heb spijt dat ik hem niet eerder (bij uitspreken twijfel in januari) meegenomen heb naar een goede relatietherapeut.
Nu moet ik mezelf weer bij elkaar rapen en hopen dat hij zijn mening over de afwikkeling herziet maar ik vrees het ergste... Dat we het samen niet kunnen oplossen en zeker een mediator moeten inschakelen is wel duidelijk. Hoe kan iemand toch zo veranderen in zo'n korte tijd...

Mara.

Ik heb dit soort scheidingen vaak van dichtbij meegemaakt.
De vrouw die bezig is met "wat is hij veranderd", "alsnog doet hij financieël moeilijk", "hij wil het huis verkopen, waar moet ik dan heen met de kinderen", "hij zet de kinderen niet op de 1e plaats", "waarom moet alles nu zo snel, ik ben daar nog niet aan toe".

Trek je eigen plan en laat de plannen van je bijna ex los.
Zorg dat je je leven financieël zelf op de rit krijgt, meer inkomen, toeslagen enz. Overzicht hoe jij jezelf kunt gaan onderhouden. Schrijf je in voor een huurwoning, maak plannen voor jou en de kinderen, het is jou toekomst, die gaat je ex niet invullen.
Het is keihard, maar je bijna ex gaat zijn weg vervolgen. Waar hij gaat wonen, wat hij eventueel aan alimentatie gaat betalen, dat is nog onduidelijk en intussen gaan de kosten door.
Spaarrekeningen gaan op aan de hypotheek en vaste lasten en er blijft weinig over als de verkoop van het huis lang duurt. Later in dit stadium worden spullen verdeeld. Ook eventuele schulden moeten worden afgerond.

Ja, raap jezelf bij elkaar en ga er van uit dat bijna ex de afwikkeling niet gaat herzien. Focus je op jezelf en de kinderen, wat hij voelt en ziet als hij in de spiegel kijkt heb je erg weinig aan.
Nuchter en harder worden, moeilijk, ik weet het. Maar als je hier goed doorheen wilt komen heb je niets aan psychologisch onderzoek naar je ex of relatietherapeuten. Sterker, je bijna ex geeft dat ook aan.
Hij wil niet, hij wil scheiden en zorgt alleen voor zichzelf zoals je schrijft.
Dat moet jij ook gaan doen.
Sterkte.

Wil heeft gelijk

Wil heeft gelijk. En ik denk niet dat je ex er bewust op uit is om je de put in te duwen. Hij is erop uit om zijn nieuwe leven zo goed mogelijk vorm te geven. Het bij-effect is dat jij je in de put geduwd voelt, maar daar is hij niet mee bezig.

Dus doe wat Wil zegt: zorg voor jezelf. Hij doet het niet, en dat moet je ook niet van hem verwachten.

Groeten,

Temet

woning

Ik zou denken dat de prioriteit moet zijn om helder te krijgen hoe de huisvestingssituatie eruit gaat zien. Bedenk of je de lasten van de huidige woning op kan brengen, eventueel met behulp van alimentatie (maar bedenk, die is eindig), en of er sprake is van overwaarde. Als je die woning niet betalen kan, dan is het zuur, maar dan moet je omzien naar wat anders. Dat is vermindering van woongenot, maar daar valt niet aan te ontkomen.

Vermindering van genot - op woon- of ander vlak - is hoe dan ook onvermijdelijk. Van het inkomen waar eerst éen gezin van leefde moeten nu twee huishoudens draaiende gehouden worden, en dan wordt het dus alleen maar minder. Als je wel in dit huis kunt blijven maar alleen met kunst- en vliegwerk is het woongenot misschien nog wel hetzelfde maar kunnen er waarschijnlijk een hoop andere dingen niet meer. Het is maar de vraag wat beter is. Ga daar alvast over nadenken en zoek zoveel mogelijk uit zodat je straks bij de mediator of eigen advocaat enigszins beslagen ten ijs komt.

Groeten,

Temet

Jullie hebben gelijk

Wil en Temet,

Jullie hebben helemaal gelijk. Na weer een nacht niet geslapen te hebben, heb ik vanochtend mijzelf bij elkaar geraapt en besloten dat het maar klaar moet zijn. Niet dat het goed voelt maar zo kan ik ook niet verder.
Ik heb gelijk doorgepakt en een afspraak gepland bij een financieel adviseur.
Helaas zal ik financieel weinig van hem kunnen verwachten na eerdere toezeggingen maar het is en wordt niet anders. Ik ben dus bang dat ik hier niet zal kunnen blijven wonen, wat met zijn (voorlopige) ondersteuning wel had gekund. Dat betekent weg uit deze wijk waar onze kinderen zijn opgegroeid en hun vriendjes en dergelijke hebben. Dat hem dat niets uitmaakt maakt het extra zuur.
Het blijft heel erg vervelend om zo behandeld te worden door hem, ik zal het wel nooit begrijpen waarom hij het zo heeft aangepakt en nog steeds aanpakt. Het voelt voor mij alsof ik gestraft wordt voor iets wat ik niet gedaan heb. Ik voel me heel machteloos. Ook naar de kinderen toe.
Gelukkig bleek ik nog ingeschreven te staan voor een huurhuis, maar mijn voorkeur blijft kopen. Temet heeft natuurlijk wel gelijk dat het haalbaar moet zijn, dus daar hoop ik met het gesprek achter te komen.
Ik hoop dat ik binnenkort weer iets positiefs kan melden.

Gestraft

Oei, Mara, dat herken ik maar al te goed, dat gevoel. Je begrijpt niet wat er van de ander bezit heeft genomen, je voelt je gestraft en je begrijpt niet waarom. Probeer dat gevoel los te laten, want dit gaat niet over jou. Hij ziet jou en jouw gevoelens hierin niet, en als hij ze ziet duwt hij het weg om zonder (veel) pijn zijn eigen weg te kunnen vervolgen.
Ik denk dat er helaas meer vrouwen hier zijn die dit patroon herkennen en hebben doorgemaakt. De kunst is om nu je blik op jezelf te richten en hem het te laten uitzoeken. Zorg voor goed advies, liefst een mediator-advocaat. Je man gaat niet meer voor je zorgen, ga daar vanuit. Je staat er alleen voor.

Je komt over als een sterke vrouw. Het is moeilijk om niet het gevoel te hebben dat je gestraft wordt om wie je bent. Maar het is de strategie van je man om nu overeind te blijven. Hij zet zich tegen jou af om weg te kunnen. Afschuwelijk en om zo intens verdrietig van te worden, maar dat heeft meer met zijn strategie te maken dan met jou als persoon.

Straf jezelf niet ook nog eens. Je bent een mooie krachtige vrouw en je hebt je man niet meer nodig. Herhaal dat als een mantra. Fake it till you make it.
Sterkte en knuffels