Vriend wil uit elkaar zonder reden

Stip

Ik zal nooit tegen mijn kinderen zeggen dat mijn geluk van hen afhangt.

Jongste merkt alleen gelijk wanneer ik niet lekker in mijn vel zit. Of dat nu wel of niet door hen komt.
Maar het is toch ook logisch dat ik niet ga zitten lachen om hun verdriet? Dat ik hen veel liever zie lachen en gelukkig zie zijn? Dat maakt mij ook blij en gelukkig.
En als zij verdrietig of gefrustreerd zijn, leef ik met ze mee en ben er voor ze.
Dat is meer wat ik bedoelde. Ik wil ze echt niet het gevoel geven dat ze op hun tenen moeten lopen om de sfeer goed te houden.
Alle emoties mogen gedeeld worden. Alle kanten op, blij, verdrietig, boos, gelukkig, bang, teleurgesteld en alles wat er tussen zit.

Maar uitspreken, op welke manier dan ook, dat zij mijn geluk bepalen, zal ik niet doen. Inderdaad, om ze daar niet ook nog eens mee te belasten. Van binnen voelt het wel zo en grijpt hun gemoedstoestand mij aan. Dat lijkt me vanzelfsprekend.

Kinderbegeleiding

Net heel fijn gesprek gehad met jongste.
Hij blijft erg met het slaapkamer probleem zitten. En met het nare gevoel dat zijn vader niet luistert. Ook gaf hij duidelijk aan dat hij het fijn vindt dat ik mee denk en de mogelijke gevolgen opnoem.
Daarop heb ik nogmaals aangeboden dat hij altijd nog met iemand anders kan praten. Met of zonder mij en/of zijn vader erbij.
Hij gaat er over nadenken om met iemand anders er bij met zijn vader te gaan praten. In de hoop dat er dan wel geluisterd gaat worden. Ik weet alleen natuurlijk niet hoe zijn vader daar tegenover staat. Maar ik ben er blij mee dat jongste er in ieder geval over na gaat denken. Het zou hem misschien kunnen helpen om tot zijn vader door te dringen en beter voor zichzelf op te komen bij zijn vader.

Tijd nodig

Er wordt van alle kanten meegegeven dat Mara moet loslaten.. hoe is dat mogelijk als je midden in het proces zit en er is bijna nog niets geregeld.

Ik weet bijna zeker dat als Mara een ouderschapsplan heeft wat regelmatig wordt nagekomen, zij een eigen woning heeft, verdeling en alimentatie in orde is, dat ze veel rustiger kan slapen. Toen ik in het proces zat en alles was onduidelijk kon ik me over alles druk maken, een nachtmerrie was het. Inmiddels 10 maanden verder, binnenkort een eigen huis, ouderschapsplan wat redelijk werkt, zo niet jammer voor hem. En ik merk beetje bij beetje ben ik alleen met ons eigen fijne leven bezig. Ik ben juist zo dankbaar dat ik niet meer met een onderbuikgevoel bezig hoef te zijn, wat achteraf bevestigd werd

Met andere woorden Mara, ook het loslaten en meer je schouders ophalen kost tijd en komt wel..Veel verder in dit proces wil je er gewoon niet meer nadenken en je alleen bezighouden met positieve dingen. Voor nu, doe het vooral op de manier wat goed voor jou en je kinderen voelt. Je zal jezelf nog het meest verbazen hoe gelukkig je je voelt met de tijd

Liefs, Kenz

Half jaar

Het is ook een heftige tijd. 2 Mei was het eerste bericht en nog geen duidelijkheid. Inmiddels duidelijkheid en scheiding. Ook al een heftig proces van een half jaar.
Inderdaad ook komt tijd komt raad, en je hebt nogal wat te verstouwen.

Iets langer..

Eerste bericht was 2 mei.
Half januari gaf hij echter al aan te twijfelen (achteraf was hij toen al aan het vreemd gaan) en in april is hij het huis uit gegaan.
Voor hem speelt het dus al meer dan een jaar. Het is in oktober vorig jaar bij hem allemaal begonnen.. en nog steeds geen eind in zicht.

Kenzi
Fijn voor je dat er binnenkort een eigen huis komt en dat je je meer op je eigen leven kunt richten. 10 maanden is ook echt een lange tijd.

Ik hoop inderdaad dat er straks meer rust komt wanneer er dingen geregeld zijn en er duidelijkheid is. Nu kan het nog zoveel kanten op.

Die angel

Mara, wat ik in je berichten zie is een angel, anderen hebben die ook al benoemd, die betreft je gedachte van: vader mag het wel en komt er ook nog mee weg, en waarom mag ik het dan niet.
Maar jij mag echt alles wat hij ook mag. Weglopen, je kinderen laten zitten, met een ander in een klein appartement gaan zitten. Ook nu, nog steeds, nu hij het ook allemaal al heeft gedaan. En ook jij komt daar dan mee weg. Er is geen wettelijke beperking, geen boete, geen straf.
Het verschil tussen jullie is, jij mag het ook maar WIL dat niet. En je handelt daarom anders. Helpt het je om dat rancuneuze maar waarom mag hij dat dan wel, los te laten en het zien in termen van willen? Dat is een meer positieve, een meer constructieve insteek vanuit jouw sterkte.

Je kind gaat nadenken hij met iemand anders er bij met zijn vader wil gaan praten. In de hoop dat vader dan wel luistert.
Maar ik denk dat vader allang luistert, hij hoort prima wat de kinderen zeggen. Hij heeft alleen niet de aanvechting om zich naar hun wensen te schikken. Als kind en jij met -luisteren- bedoelen dat vader dat dan wel gaat doen, dan vrees ik een teleurstelling.

Teuntje

Ik begrijp heel goed wat je zegt hoor.
Soms wil ik het ook echt wel even, even alles loslaten. Bijvoorbeeld wanneer de jongens weer eens ruzie hebben. Of wanneer de jongens zo duidelijk teleurgesteld zijn in hun vader en dat ik dat "mag" opvangen. Als jongste weer thuis komt met een slecht cijfer. Wanneer ik denk, nu even niet... Dan zou ik me best even net zo willen gedragen als hun vader. Maar tegelijkertijd weet ik dat het niet "kan" en ik het daarom eigenlijk ook niet echt "wil". Want wat moeten de jongens dan? Die hebben tenminste mij nog als veilige haven. Maar het voelt meestal niet als keuze. Het is gewoon zo en niet anders. Heeft niet alleen met willen of kunnen te maken.

Ook het stukje over jongste met zijn vader laten praten met iemand anders erbij begrijp ik.
Natuurlijk kan het op een teleurstelling uitlopen. Maar misschien is het voor hun vader wel goed om eens met zijn neus op de feiten gedrukt te worden door iemand anders. Die jongste kan helpen met het verwoorden van zijn emoties, frustraties en dergelijke. Ik denk niet dat vader nu luistert of open staat voor zijn kinderen. Dat bepaal ik niet alleen naar aanleiding van het appartement. Maar ik neem alle gebeurtenissen van de afgelopen periode daarin mee.
Als iedereen in onze omgeving zegt dat het een slecht idee is om in een te klein appartement te gaan wonen, dan zou dat toch ook bij hem moeten doordringen? Dat vind ik ook een kwestie van niet willen, maar wel kunnen, luisteren in dit geval. Hij kan iets groters kopen, maar wil dat niet. Hij gaat dat echt wel merken in het contact met de kinderen straks. Zij voelen zich niet belangrijk, zij voelen dat buurvrouw bij alles voor gaat. Vrije dagen opnemen bijvoorbeeld, wel voor haar, niet voor zijn kinderen. Wintersport, wat de jongens graag hadden gewild, wel met haar, niet met de jongens. Hoe denk je dat dat voor de jongens aan voelt?
Misschien dat een gesprek met iemand anders hem weer even met twee benen op de grond zet en dat hij dan bedenkt dat er nog meer op de wereld is dan alleen hij en de buurvrouw.
Mocht het gesprek niet helpen, is het voor jongste teleurstellend, maar wel duidelijk en kan hij zijn eigen conclusies trekken. Met alle gevolgen die dat (kan) gaan hebben voor de relatie tussen vader en hem.

Weer een teleurstelling..

Vanavond twee verdrietige jongens.
Jongste na een heel vervelend telefoon gesprek met zijn vader (waarin zijn vader mij van alles en nog wat beschuldigde) en waarbij jongste nogmaals geprobeerd heeft (tevergeefs) over het slaapkamer probleem te praten en nu ook weer duidelijk heeft gezegd dat hij zich niet belangrijk en gehoord voelt. Vader reageerde daar heel vervelend op. (Ik was nog geen tien tellen thuis toen dat verhaal er al uit kwam, zegt iets over hoe hoog het hem allemaal zit). Hij denkt nu dat het geen zin heeft om er met iemand anders erbij over te praten. Er wordt toch niet geluisterd. Zijn vader doet toch niets verkeerds (in de ogen van vader zelf dan hè, jongste heeft daar echt een steeds sterkere andere mening over..)
Oudste iets later, na het stellen van een simpele vraag, waar een onredelijk, boos antwoord op kwam. Hij vraagt iets en zijn vader wordt boos. Zeker voor oudste is soms herhaling nodig om iets zeker te weten. Dan hoeft zijn vader toch niet zo boos te worden. Zijn vader weet dat oudste een "gebruiksaanwijzing heeft..Hij is helemaal van slag.
Dit is weer een stap in de verkeerde richting...

Maar

Wat verwachten de kinderen dan van hun vader met het bespreken van dat ‘slaapkamerprobleem’? Dat vader zegt, oke ik zal zorgen dat Truus een ander huis gaat kopen met een slaapkamer meer? Of oke, ik ga niet bij Truus wonen maar ik zoek zelf een huis met 3 slaapkamers?
Welke oplossing kunnen zij hun vader aanreiken, behalve, dit willen wij niet?

Teuntje

Ze hadden dit appartement in eerste instantie al niet moeten kopen omdat het niet aan alle criteria voldeed.
Ik weet dat zij dit gekocht heeft. Maar zij weet ook dat er TWEE kinderen zijn. Waarvan een puber en een kind met een vorm van autisme. Ook dat weet zij. Maar hij had er iets van kunnen zeggen.
Ook is het geen kwestie van geldgebrek dat hij niet zelf iets kan kopen. Ja, ik denk dat de kinderen mogen verwachten dat zij een belangrijke stem hebben. Dus dat er rekening met hen gehouden wordt. Ja, het zou beter zijn wanneer hij dus zelf iets koopt. Als ze echt zo'n goede relatie hebben, buurvrouw en ex, dan overleeft de relatie dat wel. Nu doen ze dat toch ook, tussen twee huizen pendelen. Ik vind echt dat hij zijn kinderen belangrijker zou moeten vinden. Zeker nu hij weet hoe ze er over denken. Dat had hij van te voren kunnen overleggen en dus kunnen weten.

Welke oplossing de kinderen zelf kunnen aandragen?
Dat ze niet tegelijkertijd meer heen gaan. Of, als hij zo doorgaat, helemaal niet meer heen gaan.
Misschien is dat wel het plan van de buurvrouw. Hem helemaal losweken van zijn voormalige gezin. Ik zie het er nog van komen dat hij moet kiezen tussen buurvrouw en kinderen...Ben benieuwd wat hij dan gaat doen. Jongste is in ieder geval een eind op weg om even geen contact te hebben..

maar

als je weet dat je ex er niets mee doet waarom help je de jongens dan niet met het voorbereiden van hun eigen voorstellen. ergens een weekend zijn is geen noodzaak, zeker niet op die leeftijd en met autisme.
dus staar je niet blind op dat ze niet kunnen slapen.
laat de jongens creatief zijn en zorg dat ze zich niet schuldig voelen dat ze niet willen logeren daar, maak het wat luchtiger en kijk met hen wat er nog meer voor opties zijn om contact met hun vader te hebben. hoe meer je hen 'laat praten' wat ze zo erg vinden hoe meer ze daarin blijven hangen. het is nu wel duidelijk dat je ex bij hem verblijvne inclusief overnachten niet als het hoogste goed ziet. En waarom zie jij dat wel zo?
gr Angela

Je doet het weer Mara

Je hebt allemaal verwijten hoe je ex en de buurvrouw alles fout doen. Daar ga jij niet over. Laat het los! Je ex neemt zijn eigen beslissingen. En de buurvrouw doet er niet toe. Dat is zijn verantwoordelijkheid.
Doe wat Angela hierboven adviseert. Leer je jongens ermee om te gaan. Stop met vechten tegen de bierkaai!

Huis kopen

Mara, ik betwijfel of je wel realistisch bent over de mogelijkheden van je ex om een huis te kopen. Ten eerste heeft hij al een hypotheek/huis, hij zou dan een dubbele hypotheek moeten nemen?!
Ten tweede zijn de huizenprijzen nu over the top (als je niet in Oost-groningen woont) en is het moeilijker om een hypotheek te krijgen, en minder hoog. En met de huidige huizenbubbel is er een groot risico dat de prijzen gaan dalen...

Ik vind het heel gek dat jij voor je ex denkt te kunnen bepalen dat hij wel even een groot tweede huis kan kopen....

Ik kan me voorstellen dat hij afwacht hoe het er straks financieel gaat uitzien.

Weet je? De huizenmarkt in Nederland is op dit moment hoogst beroerd. Dat is voor iedereen die wil verhuizen een probleem, maar zeker bij scheiden met kinderen.
Misdadig vind ik het, omdat het zo ingrijpt op onze levens - maar het zal niet snel veranderen denk ik.

Net als Angela en Lente

Je blijft in dezelfde groef hangen Mara. Jij mag ideeen hebben over wat ex het beste gedaan zou kunnen hebben of nog moet doen, maar hij hoeft niks met jouw ideeen. Hij trekt zijn eigen plan. En jij trekt de jouwe, ongeacht wat hij vindt dat jij zou moeten hebben doen of nog moet gaan doen. Want daar gaat hij niet over. Wederzijds.
Ik vind het verstandig dat hij nu geen huis met 3 slaapkamers voor zichzelf koopt, en van Truus dat zij (!) haar (!) huis niet koopt op de situatie van een huidig vriendje. Laat de toekomst eerst maar eens langskomen.

En net als Anna

Ik denk ook echt dat je het te rooskleurig ziet. Hij zou dan een TWEEDE hypotheek moeten aanvragen. Niet aftrekbaar. In de huidige huizenmarkt. In zijn huidige persoonlijke situatie. Ik denk dat de bank hem vierkant uitlacht bij zo’n voorstel.

Hypotheek

Er zijn rekentools op internet waarbij je je maximale hypotheek kunt berekenen. Ik weet zijn salaris, wat hij straks, als alles geregeld is, ongeveer mee neemt uit ons gezamenlijk geld en de overwaarde van dit huis. Hij hoeft niet eens een maximale hypotheek te nemen om een aardig huis te kunnen kopen. Het is dus geen geldgebrek. Geen financiële moeilijkheden.
Dus naar mijn mening echt niet willen maar zeker wel kunnen. Het is dat ik niet onze inkomens wil delen, maar neem dat maar van mij aan. Anders zou ik echt niet zo moeilijk doen hoor.
Het enige wat hij dan (misschien) had moeten doen is wachten tot bij ons alles geregeld was. Wat sowieso wel netjes was geweest. Hoewel er natuurlijk ook nog tussenoplossingen zijn. Het ligt niet alleen aan mij dat het zo'n langslepend proces aan het worden is.

Het gaat ook niet alleen om het slapen. Ook om de privacy. Het kunnen leren en huiswerk maken voor school. Het zich kunnen terugtrekken wanneer ze dat willen. Hoe kun je je nu concentreren op schoolwerk wanneer er op armlengte (of in geval van toch een stapelbed, boven of onder je) gegamed wordt?
Leren of gamen in de woonkamer? Waar het ook niet rustig is?
Om de beurt in hun eigen slaapkamer? Terwijl jongste echt zijn rust en tijd nodig heeft om te leren en oudste constant overal geluid bij maakt (en dan niet zo zachtjes)?
Jongste was gisteren tot twee keer toe heel verdrietig na een gesprek met zijn vader. Oudste was compleet van slag. Oudste om een simpele vraag, nog niet eens over slaapkamers of zo. Dat geeft toch wel aan dat het hen ook allemaal heel erg bezig houdt? Dat zij het "vervelend" (zacht uitgedrukt) vinden hoe hun vader met hen omgaat?
Het komt echt niet alleen bij mij vandaan.
De kinderen zijn er ook. Alleen dat gedeelte is hun vader vergeten. Ik krijg toch sowieso overal de schuld van van hem.
Ik kan mijn eigen plan niet trekken. Ik wil dit niet zo. Ik "moet" rekening houden met de kinderen en verantwoordelijk zijn. Als ik ook mijn eigen plan zou trekken, waar blijven de kinderen dan? Ik wil zeker niet als slachtoffer neergezet worden of overkomen. Maar het mag wel duidelijk zijn dat dit allemaal niet mijn keuze is en is geweest. Het vreemd gaan niet, het uit elkaar gaan niet, de te korte periode van bezinning van ex niet en zeker de hele afwikkeling niet. Hij heeft daar keuzes in gehad. Mij is het opgedrongen. Ik heb al heel veel gedaan om mijn leven en die van de kinderen weer op de rit te krijgen.
Wij komen er uiteindelijk wel. Dat weet ik zeker. Alleen het zou allemaal een stuk minder ingewikkeld zijn als ex zich wat "netter" zou opstellen. Die mogelijkheid heeft hij echt. Daar ligt mijn frustratie. Regel dingen gewoon goed en netjes, daar is iedereen bij gebaat.

Aanvulling

Nog even ten overvloede
Ik heb een tijdje geleden al aangegeven dat ik het huis al wilde afwikkelen. Toen stond er een betaalbaar, kleiner huis in onze wijk te koop. Toen wilde hij dat niet. Als hij dat toen wel had gedaan, had ik nu rust en een ander huis en hij nu de ruimte om zelf iets groters te kopen.

Mara stop

Ik kan heel ver met je mee, Mara, maar je doet er goed aan om de lijn met je ex-vriend door te snijden. Wat hij doet, wat hij wil, het doet er niet meer toe. Jij hebt te doen met deze situatie en van hieruit ga je verder binnen jouw mogelijkheden.
Je bent niet meer afhankelijk van hem. Pak jezelf bij elkaar en werk met je jongens aan een mooi gezin. Echt, het kan. Ook in een tweekamerflat.
Natuurlijk zijn er 100 hobbels op de weg. Die schrijf je op voor je advocaat. Dat is je inzet in de onderhandelingen.

Stop met kijken naar wat niet kan, maar ga kijken naar wat wel kan. Dat is supermoeilijk, ik weet het, maar je wilt niet blijven hangen waar je nu bent. En dat hoeft ook niet. Wees sterk, Mara en ga met rechte rug vooruit! Jouw leven hangt niet af van hem.
Xxx

en waarom

moeten die jongens zo nodig bij hem alles kunnen?
hij wil ze toch niet?

Elke keer als jij vindt dat het wel moet kwel je die jongens omdat het zo nodig moet van jou, omdat ze van jou telkens te horen krijgen dat het toch zo zielig is dat het niet kan.

STOP

Er zijn gezinnen die uit eigen beweging latten en/of zorgen dat er alternatieve levensvormen zijn omdat het beter past. Elke levensvorm is werkbaar mits jij je wrok en 'wat moet er volgens de etiquette' laat varen.

Laat die jongens juist zien dat veranderende omstandigheden NIET betekenen dat je ongelukkig wordt en dat alles verpest is en dat het nooit meer goed komt.

Als jij op je sterfbed ligt, wat wil je dan dat je jongens zeggen:
mama, wat fijn dat je ons altijd zo verdrietig liet zijn omdat we niet bij papa konden logeren en dat het jaren duurde voordat er iets verbeterde?
of
mama, wat fijn dat we dat je in die moeilijke maanden van 2018/2019 ons getrootst hebt en ons sterker hebt weten te maken om zelf over omgang met papa na te denken en met ons geoefend hebt hoe we met hem konden omgaan. ja we waren verdrietig maar we zagen aan jou hoe jij je leven opnieuw vorm kon geven zonder wrok en terugkijken.

gr Angela

stapelbed einde van de wereld

Lieve Mara, als een stapelbed of een kamer delen het einde van de wereld is, dan denk ik dat bijna alle kinderen ooit in hun leven een trauma oplopen. Mijn kinderen delen ook een kamer bij mij, en de kinderen van mijn vriend ook. Dat leek in t begin een probleem, maar al heel snel vonden ze t prima. Sterker nog, nu willen we eigenlijk beginnen aan t plaatsen van een dakraam voor nog een kamer op zolder, en dat hoeft niet zeggen de kinderen! Het huis waarin we wonen is echt heel ruim,en voorheen de echtelijke woning van mijn vriend. Toen voldeed het huis perfect en bij de echtscheiding vond zijn ex-vrouw ook opeens dat ze perse een huis met een eigen kamer voor elk kind nodig had. Daar strijd ze nu al 6 1/2 jaar voor, en het geld wat ze ooit dacht te krijgen is nu op gegaan aan advocaats kosten. Niet dat jij dat doet, maar bedenkt je echt waar je je druk om maakt.
Ik denk dat je ex vooral bezig is om zo lang de echtscheiding nog niet is afgewikkeld, en het huis nog op jullie beider naam staat een oplossing voor het wonen te regelen. En wees vooral heel blij dat hij het zo doet. Levert meer draagkracht bij hem op om allimentatie te betalen. Daardoor kun je misschien wel blijven wonen in t huis waar je nu in woont. Ik hoop dat je dat ziet.
En reken je ex niet rijk. Mijn ex deed dat ook, sprak in de rechtbank over miljoenen, wat totaal uit de lucht gegrepen was. Maar doordat die getalen steeds meer opgeblazen werden in zijn hoofd, snapte hij niet dat ik bijna failliet en dus ook dakloos werd door zijn acties. Was allemaal onzin, en eigenlijk interesseerde hem dat niet.
Wees blij met hoe het nu gaat. Ik denk dat dat onze lieve heer op je blote knietjes mag bedanken. Ondanks de echtscheiding een huis om in te wonen waar je hoogstwaarschijnlijk in mag blijven wonen, een ex die geen nieuwe financiele verplichtingen aangaat waardoor er draagkracht overblijft om voor jou en je kinderen allimentatie te betalen, een eigen inkomen (goed dat je dat uitgebreid hebt!), en brood op de plank. En je wilde toch een paar dagen weg in de kerstvakantie (en je was weer boos omdat je ex nu wel weer tijd wilde doorbrengen met de kinderen, bedenk alsjeblieft waarom je boos wordt, het is nooit goed), blijkbaar heb je daar geld voor (en dat is helemaal niet erg, maar juist heel goed). Geen schulden, geen lichamelijk letsel, je kinderen worden niet afgepakt, je mag je werk behouden, je hebt vrienden om je verhaal bij kwijt te kunnen. Echt meid, is zou er alles voor gegeven hebben om een scheiding te hebben zoals jij. Nee je hebt er niet voor gekozen, maar waak ervoor dat je elke millimeter in je scheiding aan jouw kant wil hebben. Dat gaat hem echt niet worden. En daar wordt jij samen met je kinderen vooral heel erg ongelukkig van.

Stapelbed

Lieve Mara,

Ook ik vond het verschrikkelijk om jouw verhaal te lezen. Met de buurvrouw, wat een loser is die ex-t-be van je!

Maar, nu de kaarten geschud lijken, zul je hier mee verder moeten. En volgens mij ga je met het stapelbed-verhaal écht niet de goede kant op.

Wat er, als ik het goed lees, is gebeurt:

Vader brengt het volgens jou steeds positief en zal dus iets zeggen als: 'jongens, jullie krijgen een stapelbed! Gezellig samen op één kamer, lekker chillen en kletsen!

De jongens komen thuis, en jij vindt het jouw plicht hen te wijzen op de negatieve kanten: geen eigen plek, last van elkaars geluiden.

O, ja, daar hadden ze nog niet bij stil gestaan, zeggen jouw jongens!

Vervolgens dirigeer jij ze, voorzien van argumenten richting vader om aan te geven dat ze het toch geen goed idee vinden, en dat ze elk een eigen kamer willen.

Vader gaat vervolgens géén ander huis zoeken en is helder: dit is wat het is jongens, hier moeten jullie het mee doen.

Eenmaal thuis, trek jij alles uit de kast om ze wéér hun, door jou 'opgedrongen', ongenoegen te uiten en wéér naar vader te gaan, desnoods vergezeld van een derde persoon.

Vader wordt er dan boos om: hij was toch helder: het gaat niet gebeuren.

Ik denk echt dat jij hier een niet-constructieve rol vervult. Jíj vindt de nieuwe woning niet goed, maar vader en vriendin wel, er is zélfs een kamer voor jullie kinderen.

Je had kunnen dénken aan de negatieve kanten, maar die had je níet hoeven noemen. Je had ook kunnen zeggen: o, ja, leuk een stapelbed, gezellig! En als de jongens uit zichzelf geluidsoverlast hadden genoemd, had je met hen oplossingen kunnen zoeken, waaronder: vader vragen om een ander huis, maar ook: om de beurt op de kamer, sparen voor een hoofdtelefoon enz.

Volgens mij is dát te manier om je kinderen te helpen. De manier waarop het lijkt dat het ging, daarmee zet je kinderen tegen hun vader op. En hoewel ik je reactie wel begrijp, bezorg je vader problemen (zeurende kinderen) en je kinderen een gevoel van afwijzing (papa doet niet wat wij willen/nodig hebben).

Sterkte Mara! Het valt ook zeker niet mee, om zomaar in zo'n nare toestand terecht te komen.

Slaapkamer

Het slaapkamer probleem is in eerste instantie door de kinderen zelf benoemd. Niet gelijk door mij. Ja, vader bracht het positief.
Jongste heeft er direct op gereageerd. Hij had het ook al voor die tijd opgenoemd, dat het voor tijdelijk wel oké was, maar niet voor een definitieve oplossing.
Wanneer ik de indruk heb gewekt dat ik de enige ben die het als een probleem zie, dan wil ik bij deze benadrukken dat dat dus niet zo is. Als de kinderen er geen probleem mee zouden hebben gehad, waarom ik dan wel? Ja, toen zij kenbaar maakten het niet te willen, heb ik het met ze over de verdere gevolgen gesproken. Waar ze blij mee waren omdat ze zelf, zeker oudste niet, daar niet aan gedacht hebben. Dus nee, ik ben niet de enige die er een probleem mee heeft.

Het kan ook anders

'Ja, toen zij kenbaar maakten het niet te willen, heb ik het met ze over de verdere gevolgen gesproken.'
Het kan ook anders: toen zij kenbaar maakten het niet te willen heb ik met ze besproken dat ze het eerst eens moeten proberen en als er dan nog problemen zijn, dat ze dat met hun vader moeten bespreken.
'Waar ze blij mee waren omdat ze zelf, zeker oudste niet, daar niet aan gedacht hebben.' Met andere woorden: jij hebt hen problemen aangepraat waar ze zelf nog niet aan gedacht hebben.
'Dus nee, ik ben niet de enige die er een probleem mee heeft.' Ik geloof best dat je kinderen in eerste instantie niet enthousiast hebben gereageerd. Daar gaat het ook niet om. Waar het om gaat is het vervolg: je kunt kinderen helpen leren omgaan met dergelijke problemen. Dat doe je niet. Je vergroot de problemen en leidt de kinderen naar oplossingen waarvan je op voorhand al kunt weten dat het geen realistische oplossing is.
Bovendien hadden de kinderen al een oplossing: niet tegelijk daar gaan slapen. Prima. Compliment voor je kinderen.

Tsjor

Draagkracht alimentatie

Ik lees hier verschillende keren dat het juist handig is dat de ex van Mara goedkoper gaat wonen, vanwege de draagkracht en de alimentatie.
Volgens mij klopt dat niet. In de berekening van kinderalimentatie is er een vast forfait voor woonkosten. Gelukkig maar, anders zou iemand in theorie zo duur mogelijk kunnen gaan wonen om de hoogte van de kinderalimentatie te beïnvloeden. Dat gaat dus niet.
Bij partneralimentatie is dat anders en tellen wel de reële kosten.

Wat ook nog meetelt is dat de kosten in de huwelijkse periode het uitgangspunt zijn bij de berekening van de kinderalimentatie. De huwelijkse periode is nl bepalend voor de kindbehoefte. De woonkosten die de ex-vriend bij truus straks heeft, zijn dus helemaal niet van belang voor de bepaling kinderalimentatie.
Lijkt me toch belangrijk om uit elkaar te houden.

Strijdpunten

Mara, je probeert steeds iedereen ervan te overtuigen dat eerst jouw kinderen het probleem zagen van de gedeelde slaapkamer en dat jij ze dat niet hebt aangepraat. Volgens mij hoef je niemand hiervan te overtuigen. Het is het punt niet. Het punt is dat jij vindt dat het een probleem is dat opgelost moet worden. En een probleem dat er eigenlijk niet had mogen zijn. Je hebt er een strijdpunt van gemaakt.

Het punt is volgens mij: een scheiding geeft problemen. Er ontstaat vaak in korte tijd een geheel nieuwe situatie. Iedereen heeft het moeilijk. En alle partijen willen er ook voordeel van hebben dus iedereen is vaak ook op zichzelf gericht. What's in it for me?

Maar zeker in het begin verliest iedereen. Het vertrouwde is weg en de toekomst is onzeker. Alleen je aanstaande ex verkoos de onzekerheid boven het vertrouwde. Die wilde dat dus niet meer. Niet meer de rol die hij had, weg uit het leven dat hij had. In die zin lijkt hij zijn zin te krijgen, maar ook voor hem is dit een tijd van verlies en onzekerheid.

(Zijstapje)
Het kan best zijn (en dat zou ik je niet kwalijk nemen) dat om de week een kinderloos weekend voor jou een aantrekkelijk perspectief was. Dat was misschien wel iets wat deze rotsituatie jou zou kunnen opleveren. Af en toe echt tijd voor jezelf. Maar met deze constructie zie je de kans daarop verbleken. Straks willen de kinderen niet samen naar hun vader en lever jij dat stukje verworven vrijheid weer in.
Misschien zit ik ernaast, maar ik kan me het erg voorstellen.

Ik snap alle bezwaren van jou en je kinderen tegen een kamer delen, maar geloof me, dit is hoe veel kinderen opgroeien. Ook kinderen met ASS. De financiële situatie van hun vader doet er niet toe. Hij heeft dit gekozen. Voor nu.

Ik geloof direct dat de wensen en belangen van de kinderen geen grote rol hebben gespeeld bij de keuzes van hun vader. Maar jouw reactie (zoals je die hier schrijft) is nu ook niet in hun belang. Je maakt een strijdpunt. Weliswaar van iets wat de kinderen aangeven als een probleem. Maar problemen zijn logisch in deze situatie. De kunst is om van problemen juist geen strijdpunten te maken.

Zijn je jongens verdrietig na het contact met hun vader? Ja, dat is een probleem. Maak er geen strijdpunt van. Het is een gegeven. En het zal waarschijnlijk nog wel veranderen. Jij hoeft het niet op te lossen.

Het is moeilijk Mara, maar er komt sneller een nieuw evenwicht als je de strijd staakt. Juist in het belang van je kinderen. Er zijn problemen. Er is veel veranderd. Er gaat nog meer veranderen. Dit is hoe de situatie is.

Zoals wij hier thuis soms zeggen: dat is niet leuk, maar wel waar.

Ik wens je veel goeds.