Vriend wil uit elkaar zonder reden

verder gaan

Ik heb eerder gezegd je frustraties te snappen over de opstelling van je ex. Maar dat wil niet zeggen dat ik snap waarom je er zo in blijft hangen. Ik ben het helemaal met Angela67 (en anderen) eens die zeggen dat je nu verder moet. En richt je daarbij op jezelf en de kinderen en leer hen omgaan met hoe hun vader is. En daarbij het heeft geen zin om bij alles te zeggen "ja, wat is dat vervelend"en "ja ik snap ook niet waarom papa dit zo doet".
Ik vind het ook snel van je ex om nu al te gaan samenwonen. Maar nu hij daarvoor kiest, zou het mijn voorkeur hebben dat hij bij zijn nieuwe vriendin intrekt dan dat ze gezamenlijk iets kopen. Mocht het alsnog mislopen tussen ex en nieuwe vriendin dan kan hij relatief makkelijk opnieuw beginnen. Ik zou zeggen kijk eerst maar eens rustig aan hoe de nabije toekomst verloopt.

Trix

Wat mooi beschreven.

Maar Trix

Is het probleem nou juist niet dat iedereen verkiest, maar dat de ex-vriend dat negeert en, sterker nog, de schuld daarvan naar Mara schuift?
Het is zo makkelijk om te zeggen dat het voor iedereen zwaar en verdrietig is, als je ex-partner willens en wetens keuzes maakt die het voor de anderen nog zwaarder en verdrietiger maken. Dat verbijsterende stuk, daar zit Mara mog middenin. En dan is so’n stom stapelbed opeens een punt waarop je blijft hangen. Omdat het andere misschien wel te ongrijpbaar is.
Ik kan het zo invoelen, dat gevoel volledig terzijde te zijn geschoven. Jij en je kinderen doen er niet meer toe. Je vragen, wensen, wat jij wilt is niet relevant. Mara raakt verlamd op dit punt; ik herken dat. Het verschil tussen je voorbije relatie en deze ijskoude kwetsende desinteresse is zo enorm. Het kost tijd om dat te overbruggen. En dan is er nog het verzet tegen dit nieuwe evenwicht dat je helemaal niet wilt. Je hebt maar te slikken, je kinderen hebben maar te slikken. Ik vond het de hel.

Dat is niet leuk, maar wel waar. Mooi gezegd, inderdaad. Maar het heeft tijd nodig om die aanvaarding te bereiken.

De ex-vriend van Mara heeft zijn gezin een walgelijk kunstje geflikt. Niet door te willen scheiden, wel door pontificaal de buurtruus daarvoor in te zetten. En alle schuldgevoelens en negativiteit te projecteren op zijn ex-vriendin Ik vind het krankzinnig dat een volwassen vent, vader van 2 kinderen, zo handelt. Waar is je gevoel, zeg. Maar die waarheid ligt er en als Mara het kan opbrengen zou het helpen om ook echt zo naar hem te kijken. Niets meer van verwachten. En dus het heft in eigen hand nemen.
Ik wens het haar zo toe. Maar het heeft echt tijd nodig om dat punt te bereiken.

Mara

Het is nu zoals het is. En dat is inderdaad (understatement) niet leuk. Ik snap je weerstand volkomen! Maar... het is wel degelijk allemaal tijdelijk. En geen gegeven voor de komende jaren. Juist in een periode zoals deze is alles in flux, in beweging. Je weet niet hoe lang je ex straks op dat flatje blijft. Of het aan blijft met buurtruus. Of hoe de jongens zich voelen. Of hoe jij je voelt. Over een paar maanden is alles weer anders. Dat kan ook beangstigend zijn, dat snap ik ook, maar laat die gedachte je voor nu juist houvast geven. Echt, alles verandert weer. En met die veranderingen deal je ook weer als het nodig is. En soms zijn ze gewoon ook prettig, die veranderingen. Je zult het zien.
Maar laat nu zo snel mogelijk je ex los. Laat wat hij doet lis. Je snapt het/hem niet, dat kan en hoeft ook niet. Het is zoals het is, en dat is niet leuk, maar je moet er het beste van naken. En dat gaat beter als je je energie ergens anders op richt. Op jezelf en het vinden van oplossingen die in jóuw invloedssfeer liggen.
Knuffel voor jou <<<>>>

Nuance gemakkelijk?

Ik vraag me af waarom jij nuancerende reacties altijd als “gemakkelijk” kwalificeert.
Je beroept je dan steeds op de verbijstering/ongeloof van wat, in dit geval Mara, is overkomen. En dat dat tijd en in jouw optiek, veel tijd nodig heeft.

Maar ook met verbijstering kun je iets. Net zoals hierboven o.a. door Trix en Pennenstreek zo mooi is geschreven is het besef dat vooral in de periode waar Mara nu in zit alles stroomt en in beweging is, ook een houvast. Klinkt als een tegenstelling, maar is het niet.

Het gaat voorbij en juist bij een beginnende scheiding is verandering de enige constante. En zoals ook jij adviseert dat Mara haar ex-vriend zal moeten loslaten, zal dat ook zo gelden voor gevoelens als woede, ongeloof, verdriet en verbijstering. Niet allemaal tegelijk, maar je hebt daar vooral zelf invloed op. Ook Mara zal zichzelf uit de groef moeten trekken waar ze nu inzit.

Tenzij ze dat niet wil en het voor nu veilig voelt om deze positie vast te zetten. Ik denk wel dat dit haar kinderen niet zal helpen.

Verder blijf je stuiteren van woede over wat de ex en de onverbeterlijke Truus haar aandoen. Ik snap dat dit jou enorm triggert, maar helpt het Mara om dit maar te blijven horen? Zij moet door en dat gaat haar vast ook lukken, maar de bevestiging van de hel en dat daar nauwelijks een stip op de horizon is dat het echt wel weer beter gast, is niet heel helpend (al lijkt dat misschien wel zo).

We kennen uiteindelijk ook maar 1 kant van het verhaal. Maar ik vrees dat dat ook teveel nuance is .

Marinade

Helemaal eens. In bijzonder ook je laatste zin. Het blijft altijd een kant van verhaal. Om de verteller van die ene kant steeds te bevestigen in haar boosheid en woede, doet wellicht meer kwaad dan goed.

Bevestigen

Ik zie dat anders, maar die blik is gekleurd door mijn eigen ervaringen hier.
Door iemand steeds te laten weten dat ze het niet goed doet, of niet op tijd, of niet doortastend genoeg, of het is vast niet zo erg, of het is maar één kant van het verhaal... etc. komt ze niet verder. En bevestiging van gevoelens van wanhoop, het niet meer weten, het ongeloof, is iets heel anders dan bevestigen in boosheid en woede.
Ik lees overigens nergens een woedende Mara. Wel een radeloze Mara.

Ik schreef op mijn donkerste momenten veel en vaak op dit forum. Ik zocht houvast en nuance. Ik wilde begrijpen wat er gebeurde. Sommige mensen op het forum zijn mij daarin tot grote steun geweest, veelal mensen in wiens verhaal ik mezelf herkende.
Tegelijk had ik moeite met de veroordelingen, het ongeduld, het zwart-witte dat ik zelf helemaal niet ervaarde. De vrouwen waar ik me aan kon optrekken, waren de vrouwen die het begrepen en die het hadden doorleefd. En weer waren opgestaan. Dat gaf hoop en moed.
Om verder te komen, moet je je gevoelens doorleven. Door die pijn van het bedrog, de leugens en de breuk heen beuken om er aan de andere kant schoner en lichter uit te komen.
Dat wens ik Mara meer dan van harte toe. Dan kun je namelijk ook op de lange termijn écht verder.

Marinade

Ik ga er gemakshalve vanuit dat je mij bedoelt.
Ik wens Mara toe dat ze over 2 jaar staat waar ik na 2 jaar stond - en nu sta. Kaarsrecht en sterk, happy en met een eigen veilig en fijn gezin. Maar de periode in het eerste jaar was voor mij echt de hel. En zo te lezen voor Mara ook. Je kunt je gewoon niet voorstellen dat mensen zo kunnen zijn. Dat tast echt je basis aan.

Je hebt scheidingen en scheidingen. En iedereen is anders. Maar er zit een pervers standaard patroon in die onverwachte scheidingen waarbij één partner uitdrukkelijk 'voor zichzelf kiest', in een nieuwe relatie is gedoken en kinderen + ex totaal lijkt te zijn vergeten. Noem het wat je wilt, maar in zulke plotse verlatingsverhalen is er een hele hobbelige weg van emoties die je moet aflopen voor je weer de oude kunt zijn.
De titel van dit draadje spreekt boekdelen: Vriend wil uit elkaar zonder reden. Donderslag bij heldere hemel. Dan begin je al op -10 en Mara is nog niet boven nul. Dat heeft tijd nodig. Maar ze gaat het zeker redden. Net als wij allemaal.

Moederziel

Ik weet dat er ook mensen hebben gereageerd op de volgens jou harde en veroordelende manier, die ook ervaring hebben met een scheiding, al dan niet onverwacht en plotseling. Het scheelt wel of daar al 5 of 10 jaar overheen is gegaan, maar wij reageren allemaal met de beste bedoelingen. Je kunt dus beter naar ons luisteren want dan hoef je niet door jouw valkuilen heen ;-)

Dan mis je het punt

Die valkuilen kun je niet vermijden. Iets met de intensiteit en heftigheid van de situatie - en ja, daarin verschillen scheidingen.

Volgens mijn psycholoog heb ik mijn verwerking behoorlijk snel gedaan, gezien de complexiteit en hevigheid van alle toestanden. Ik vond het lang toen ik er middenin zat, maar weet nu dat ik netjes heb voldaan aan de regels die daar voor blijken te zijn. (Nou ja, geen letterlijke regels, maar voor het doorlopen van rouwtaken staat nou eenmaal een X periode).

En ik heb op veel momenten geluisterd, soms door alle ongeloof heen. Maar net als bij Mara had ik ook te maken met een ex-partner die nergens aanstalten in maakte, behalve in het laten ontploffen van de bom en het uit z'n handen laten vallen van alle taken en rollen rond het gezin. Je hebt er toch echt 2 voor nodig om een beetje vlot te scheiden. It takes two to tango Om nog maar es een cliché te gebruiken.

Slaapkamer

Dat de jongens zelf hebben bedacht geen kamer te willen delen lijkt me eigenlijk vrij logisch. de meeste jongens van 18 en 15 zullen niet samen een kamer willen delen. Waarbij kleuters een stapelbed vaak nog heel geweldig vinden zal de gemiddelde jongeman van 18 nou niet staan te springen om elk weekend een kamer te delen met z'n jongere broer. Dus dat snap ik prima. Ik denk ook helemaal niet dat dit een success gaat worden of gezellig gaat zijn. Ik zou ook geen mooi verhaaltje ophangen van dat het vast dolle pret gaat worden. Het zijn geen kleuters meer maar bijna volwassen jongemannen. Natuurlijk vinden ze dit niks.

Het is ook geen handige beslissing van de vader. Maar ik snap wel weer dat zijn vriendin er bij het aankopen van haar huis geen rekening mee houdt. Zo stabiel is die relatie nog niet. Bovendien heeft zij misschien niet de verwachting dat een 18 jarige zich nog jaren aan een omgangsregeling gaat houden (en ik denk eerlijk gezegd ook niet dat hij dat gaat doen, ook niet als hij nog thuis blijft wonen).

Maar uiteindelijk doet het er niet toe. Het is de beslissing van je ex en hij zal het zelf met de jongens op moeten lossen. Als hij dat niet doet dan is dat ook zijn beslissing. Dan is het enige wat jij persoonlijk kan doen om er voor de jongens te zijn, een fijne thuisbasis te vormen en naar ze te luisteren. Laat de verantwoordelijkheid voor zijn beslissingen bij je ex.

Je kinderen zijn ook niet meer zo klein en ze zullen uiteindelijk zelf hun weg met hun vader moeten zien te vinden. Ik zou naar ze luisteren en ze advies geven als ze dat willen (uiteraard) maar verder geen bemiddelende rol meer vervullen. Dat werkt duidelijk niet gezien de reacties van je ex.

En die beste bedoelingen

...daar twijfelt niemand hier aan. Maar het is de toon die .... etc. En ik reageer daar steeds op omdat die toon zo snoeihard binnenkomt als je al geslagen op de grond ligt. (figuurlijk)

Arda

Wat een sterke reactie. Vooral het niet langer meer bemiddelen. Zo waar!

Niet meer bemiddelen..

Bedankt voor de reacties weer. Ik heb mezelf na afgelopen dagen echt weer even bij elkaar moeten rapen, het waren gewoon een paar vervelende, verdrietige dagen.
Ik begrijp heel goed wat jullie zeggen en adviseren. Misschien heeft het gewoon nog even tijd nodig en moet ik hier echt nog even door heen. En ben ik nog niet zo ver. Ik begrijp dat sommige dit uit eigen ervaring zeggen en mij daarvoor willen behoeden, dat is zeker fijn.

Niet meer bemiddelen...
Het voelt niet echt als bemiddelen. Ik heb geen contact met ex. Ik praat met de jongens. Dat vinden ze fijn en waarderen ze. Ze voelen zich veilig en gehoord bij mij. Niet bij hun vader. Ik kan dan niet zeggen, dat is een probleem met je vader, leg het daar maar neer. Dan kunnen ze naar mijn idee nergens terecht. Dat voelt niet goed. Maar ik begrijp wel heel goed dat jullie dat zeggen, het is niet een probleem wat ik kan oplossen en heb het ook niet veroorzaakt. Ik wil echt wel gaan proberen om dat meer los te laten, maar weet nog niet of dat altijd gaat lukken...

Ik waardeer jullie input. Ook al is het niet altijd positief en soms best hard. Ik heb op sommige momenten gewoon meer behoefte aan een digitale arm om me heen en knuffels dan nog meer kritiek, daar krijg ik soms echt het gevoel van dat ik alles verkeerd doe. Als ik dan al in een dip zit, helpt dat niet..

Ik ga me nu weer meer (proberen te) focussen op ons drieën, onze positieve dingen. Me goed voorbereiden op de advocaat. Kerstsfeer in huis halen. Onze band koesteren. Maar dat betekent ook problemen bespreken wanneer ze daar behoefte aan hebben, voorstellen bekijken waar ze mee komen. Maar ik ga dan wel proberen om het daarna meer los te laten. Kijken of dat een beetje gaat lukken.

Mara

Goed zo meisje

Idd, we proberen je allemaal op onze eigen manier helpen. Pik eruit wat je kunt gebruiken. Sommige dingen landen pas later. Die hebben meer tijd nodig. En met sommige reacties kun je niks, dat hoort erbij op een forum. En nog weer andere doen pijn. Dat herken ik. Maar ze komen allemaal uit een goed hart. Dat hebben ze gemeen.
Ik snap zo goed dat je even een knuffel nodig hebt. Man, wat heb ik dat nodig gehad. Als juist je steun en toeverlaat, je grote liefde, degene op wie je moet kunnen bouwen, je zó verraad en laat vallen, dan heb je zoveel steun en liefde nodig om dat gat te dichten. Mara, je bent hartstikke sterk en ik heb heel veel bewondering voor je. Hou vol. Het wordt echt ooit weer beter.

Mara ervaring/stapelbed

Mijn kinderen zijn niet met mij mee verhuisd toen ik wegging bij mijn ex. Ik kan je zeggen dat dat het moeilijkste was dat ik heb moeten doen.
Ze waren wat ouder dan jouw oudste.
Er was geen omgangsregeling en ik ben in de buurt gaan wonen. Ze kwamen en gingen wanneer zij wilden.
Ze sliepen in een stapelbed en kwamen meestal apart. Even alleen-aandacht met mij, even weg van elkaar.
Kamertje met bed werd gebruikt om te slapen, verveelden ze zich dan vertrokken ze wat eerder. Soms kwamen ze alleen eten, een kop thee drinken enz. Probeer zoiets voor je kinderen...vrijheid om te gaan en te komen.

Het komt wel goed, mijn kinderen hebben van hun vader wat dingen geërfd en zijn niet zo flexibel. Maar alles is op z'n pootjes terecht gekomen.

Nu wonen ze zelfstandig en vorige week heb ik het stapelbed weggedaan en er een werkkamer van gemaakt.
Alles doet pijn, elke verandering zorgt voor diep verzet in elke vezel, om niet nog meer pijn te hoeven voelen. Maar het komt goed. Echt waar. En het mag pijn doen, maar bescherm jezelf. Niet door weg te duiken, kop in het zand te steken, maar door te doen wat je moet doen om strijd te voorkomen. Dat put je uit en begrijpen doe je het toch niet.

Het kan echt wel

'Ik kan dan niet zeggen, dat is een probleem met je vader, leg het daar maar neer. Dan kunnen ze naar mijn idee nergens terecht.'
Mara, vader zal niet zo reageren als jij zou reageren. En hij zal ook niet zo reageren als jij zou willen dat hij zou reageren.
Hij reageert anders. En de kinderen moeten daarmee omgaan. Zij moeten een relatie vorm geven met hun moeder, en met hun vader. Dat is hun taak in het leven. En dat moeten ze zelf doen, zelf uitzoeken hoe ze ergens mee om willen gaan. Het is niet zo dat de relatie met vader vorm gegeven wordt door moeder. Dat is eigenlijk al niet tijdens een huwelijk, maar na een scheiding is dat nog veel duidelijker.
Dus het is goed als je gaat oefenen in de problemen laten waar ze thuis horen. Dat betekent als kinderen een verhaal hebben over vader en daar komen vragen of problemen in voor, dat je dan inderdaad kunt zeggen: dat hoort bij vader. En als de kinderen dan zeggen: maar hij luistert niet, dat je dan met vragen helpt om de kinderen zelf te laten verhelderen: waarom is dat erg, wat zou hij dan moeten doen, vind je het realistisch, wat voor andere mogelijkheden heb je dan etc. etc. en dat allemaal vanuit jezelf gezien neutraal, dus zonder mening over of de vraag van de kinderen terecht is of niet en of vader anders zou moeten reageren of niet.
Dan help je kinderen om volwassen te worden en zelf hun relaties vorm te geven, maar je helpt ze ook om zichzelf te leren kennen, om om te gaan met situaties waarin dingen niet gaan zoals jij wil, om te zien waar mogelijkheden liggen, maar ook onmogelijkheden en hoe je daar dan mee om gaat. Allemaal heel belangrijke dingen in de opvoeding. Dat leerproces verloopt bij een kind met een vorm van autisme anders dan bij een NADH-kind, maar wezenlijk is het niet anders.
Het is dus echt goed om te oefenen in: daar ga ik niet over, dat is voor je vader. Maar er is nog iets meer nodig, want als je dat doet vanuit het gevoel dat jij dan je kinderen in de steek laat en dat ze dan niemand meer hebben bij wie ze terecht kunnen, dan is dat een verkeerde insteek en begrijp je het niet goed. De basis moet zijn: kind, je bent zelf sterk genoeg om dit zelf aan te kunnen pakken, ik volg je wel om te zien wat het voor jou betekent, en waar nodig om je te helpen om met de situatie om te gaan. Wat niet wil zeggen dat alles zal gaan zoals jij wil. Maar ik help je om je eigen mogelijkheden en beperktheden te leren kennen en daarmee om te gaan.

Tsjor

Nou....

Het gaat er volgens mij niet om dat de ex-vriend van Mara het anders aanpakt dan zij als moeder zou willen. Het gaat erom dat hij zijn kinderen als een baksteen laat vallen, geen enkele empathie of compassie toont en dat deze 2 pubers daaronder lijden. En als die situatie acuut is en rauw pijnlijk, zoals nu bij de jongens van Mara, is er meer nodig dan vragen stellen en helpen hun eigen mogelijkheden en beperktheden te leren kennen. Dat is voor later.

Wat de ex-vriend van Mara doet en hoe hij zich opstelt, is schadelijk voor zijn kinderen. Los van hoe bewust hij zich daarvan is en of hij dat zo bedoelt (ik neem aan van niet), is zijn houding een keiharde afwijzing van zijn zoons. Daar hebben zij last van en daarmee zal Mara ze moeten ondersteunen. Zij zal de veiligheid moeten blijven garanderen.
Ik lees in haar bijdragen vooral dat de jongens geen gehoor vinden bij hun vader. Hij is vertrokken, uitgecheckt en heeft geen oor voor hen. Er is op dit moment geen relatie om vorm te geven. Hopelijk in de toekomst, maar om daar vertrouwen in te kunnen hebben mag deze vader ook weleens zijn handen uit de mouwen gaan steken. Hij zal de brug naar zijn kinderen moeten slaan en zolang hij dat niet doet, ligt er een pittige taak voor de moeder om naast haar eigen proces ook haar kinderen op de rit te houden.
'Dat is hun taak'. Ja, dat is zo, maar de wachtkamers van de jeugdpsychologen in ons land zitten vol met kinderen die dat niet zelf voor elkaar krijgen. Lees de artikelen van Ed Spruijt er maar eens op na, over wat de gevolgen van een scheiding voor kinderen zijn. In dit geval is er ook nog sprake van een snelle (overlappende) relatie met nota bene de buurvrouw (uit wat de veilige omgeving van de kinderen zou moeten zijn), een vader die vooral boos en kwaadaardig is en een scheiding die nog lang niet is geregeld.
Ik vind het eigenlijk niet passen om moeder Mara te adviseren om haar kinderen zelf te laten modderen. Het enige dat je als moeder kunt doen, is om je kinderen heen gaan staan en ze beschermen tegen nog meer ellende. Wat absoluut niet hetzelfde is als manipuleren of dwingen een kant te kiezen, of de strijd met je bijna-ex aangaan. Je kunt je ex-partner ook links laten liggen - dat is het 'loslaten' wat hier vaak wordt genoemd. Ik heb het over emotioneel beschermen, steunen, er 100% voor je kinderen zijn, nu de andere ouder dat niet is.
Als alles geregeld is en het stof neergedwarreld, komen ze vanzelf toe aan het vormgeven van hun eigen relatie met hun vader. Of niet (meer) omdat de teleurstelling zijn werk heeft gedaan. Maar ook hier: dat heeft tijd nodig.

maar

De vader koopt wel een stapelbed voor zijn kinderen. Dat zie ik niet als helemaal uitchecken.

gaat met ze op vakantie etc.
Moederziel, vergeet niet dat het beeld van vader het beeld is dat Mara schetst. Maar tussendoor zie je genoeg tekenen dat er ook een ander verhaal mogelijk is. Voor Mara is vader degene die niet luistert als de kinderen een probleem hebben met het stapelbed. Maar wat betekent dan wel luisteren? Dat vader niet bij buurvrouw intrekt, maar op zichzelf blijft wonen (duur), totdat de echtscheiding geregeld is; dat vader daarna een ander huis koopt met drie slaapkamers in de buurt van waar zij nu woont; terwijl ze weet dat het lastig is om daar een woning te vinden, dat wil zeggen dat het voor haar lastig is, maar volgens haar kan hij dat allemaal wel. Ondertussen ligt er nog een verwachting dat vader kinderalimentatie betaalt en haar helpt om in de huidige woning te blijven wonen. Alsof je aan een boom schudt en het geld valt zo naar beneden.
Dat heeft Mara allemaal bedacht en omdat vader dat niet doet luistert hij niet naar de kinderen. En versterk jij dat even met: hij is schadelijk voorde kinderen, hij wijst de kinderen keihard af, hij checkt volledig uit etc. etc.
Kinderen hebben vooral last van een scheiding als het een vechtscheiding is, waarbij de ene ouder de andere ouder niet meer met respect kan benaderen. Jij geeft steeds aan Mara de boodschap af: hij is schadelijk, erg, egoïstisch, etc. etc. Daarmee voed je het negatieve beeld over vader en daarmee beschadig je in feite ook de kinderen.

Tsjor

Tsjor

Ja joh, nog even en de scheiding is door mij veroorzaakt. Plus de ellende waarin Mara en haar zoons zitten.

Niet alle scheidingen kennen een overlegmodel en draaien om de financiële plichten. Je werpt jezelf vaak op als scheidingsdeskundige, maar je kent maar één variant.
Het enige wat deze moeder vraagt is dat haar ex-partner, de vader van hun kinderen, een vorm bedenkt die voor iedereen haalbaar is in de gegeven situatie. In de eerste plaats voor haar kinderen.

Je mantra over vechtscheidingen wordt sleets. Zolang beide (!!) ouders zich blijven inspannen voor de belangen van kinderen en ex-partner, is er niets aan de hand. Maar zodra er wordt getwijfeld aan de intenties van vader, is het hier opeens een eenzijdig verhaal van Mara. En koerst Mara op een vechtscheiding. Wat een onzin.
Ik lees geen enkele handreiking van de kant van haar ex. Sterker nog, hij traineert het hele scheidingsproces, beschuldigt zijn ex, luistert niet naar zijn kinderen en geeft voorrang aan een leefsituatie met zijn truus boven een eigen gezin met zijn kinderen. Iedereen hier mag daarvan vinden wat hij/zij wil, maar in mijn wereld valt zo'n man in de categorie Lapzwansen & Lamzakken.

En ja, da's maar één kant van het verhaal. En het zou zomaar eens het hele verhaal kunnen zijn.

Jawel moederziel

maar wij kunnen daar niets aan veranderen, en Mara ook niet. En ik lees dat Mara dat nog steeds wel probeert. Of verwacht dat het gaat veranderen. Maar we weten allemaal dat dat niet gaat gebeuren, sterker nog, dat hoe harder zij duwt en trekt, hoe minder haar ex zal willen meewerken.
En dus reiken we hier met zijn allen Mara opties aan, waar ze hopelijk wat mee kan. Haar ex gaat ze niet veranderen, ze kan alleen veranderen hoe ze er zelf mee omgaat.

En ja, dat is hartstikke oneerlijk en vast ook schadelijk voor de kinderen. Maar vechten tegen het gegeven is alleen maar energie verspillen. En zorgt ervoor dat ze nog meer gefrustreerd raakt. Want als je ergens voor of tegen vecht, ga je ervan uit dat jouw handelen invloed heeft op het gebeuren. En dat is in dit geval niet zo. Dus proberen we Mara te helpen die knop om te zetten, en haar energie in zinnige dingen te stoppen. Zoals het opvangen van haar jongens die het natúúrlijk vreselijk moeilijk hebben met de situatie.

Overigens denk ik ook dat de man van Mara niet zo overduidelijk uitcheckt als jij denkt dat hij doet. Ik denk dat hij nu geen stappen wil nemen die niet meer terug te draaien zijn, zoals het kopen van een huis. En ik snap zijn truus ook, dat zij geen huis koopt 'op de groei'. Als die relatie al stand houdt, zullen de jongens toch op niet al te lange termijn de deur uit gaan. Dus om daar nou een groter huis voor te kopen... zou ik ook niet doen. Hoe rot ook voor Mara en haar zoons, en hoe ethisch onverantwoord ook, ik vind het geen onlogische stap dat ex voorlopig intrekt bij truus. Als de scheiding helemaal rond is, het stof wat is neergedwarreld, dan is het voor hem vroeg genoeg om verder te kijken.

Ik hoop dat Mara dat vechten kan stoppen. En de rust en kracht vindt om te doen wat ze moet doen. De scheiding regelen, zo snel mogelijk, en verder gaan met haar leven. En ik denk dat ze er verstandig aan doet er daarbij vanuit te gaan dat de jongens voor het merendeel van het dagelijks leven bij haar zullen zijn, in ieder geval voor de overnachtingen. En verder denk ik dat ze inderdaad het best kan inzetten op regelmatig contact tussen de jongens en hun vader bij praktische dingen. Samen (uit)eten, sporten, boodschappen doen, een keer een filmpje, dat soort dingen. Veel meer denk ik dat ze voor nu niet moet verwachten.

Mara, ik zei het al eerder, wat nu gebeurt, nu geregeld wordt, nu afgesproken wordt, het is allemaal maar tijdelijk. Hoe moeilijk ook, accepteer zoveel mogelijk (niet als het om de financiën gaat, maar op het gebied van omgangsregeling en hoe en waar je ex gaat wonen) en veer mee. Het komt allemaal goed. Zelfs bij moederziel is alles nu in wat rustiger vaarwater. Nee, het is niet ideaal, maar meeveren is denk ik toch de minst beschadigende optie voor jou en je jongens.
En ja, nogmaals, het is allemaal vreselijk oneerlijk. En natuurlijk baal je enorm van je ex. En heb je medelijden met en zorgen over je kinderen. Maar echt, heb vertrouwen, in jezelf en in je kinderen, en zelfs in je ex. Het komt weer goed.

Trekken aan een dood paard

Er zijn genoeg mensen die gereageerd hebben op jou verhaal Mara, tot nu toe zag ik niet het nut van nog een reactie.
Maar je gaat aan een ding voorbij hier en dat is dat je een voorbeeldfunctie tov je jongens hoe je het leven aanpakt. Het kan gebeuren dat je jongens later in een vervelende situatie terecht komen en zichzelf moeten redden. Dan kunnen ze terugvallen op jou voorbeeld in deze moeilijke tijd: schouders eronder, we gaan er het beste van maken en je vader op zijn manier ook. Klaar. Het is “resilience”, en natuurlijk mogen ze bij jou klagen of hun hart luchten als er iets is maar uiteindelijk hebben ze vee meer aan een moeder die doorpakt en verder gaat met haar leven zonder te veel aandacht voor “de andere kant”.
Stel: over 10 jaar krijgt een van je kinderen te maken met ontslag of relatiebreuk. Dan kunnen ze terugvallen op het voorbeeld dat je nu bent geweest: toen paps en mams uit elkaar gingen is mama ook best snel weer op haar poten gekomen, mijn gaat het ook lukken.
Je ex is je ex, stapelbed is stapelbed, je mag er alles van vinden en je kinderen ook maar jullie moeten verder.
Sini

Uitchecken

Ik hoop het van harte. Ik hoop dat de beste man inziet dat zijn kinderen hem nu nodig hebben en dat hij het fatsoen heeft om zijn gezin zowel emotioneel als financieel verzorgd achter te laten. Alleen als er over en weer zorg is voor de ander, vanuit het gezamenlijke gezin dat je ooit was, is er een gelijkwaardige breuk.

Mijn blik zal gekleurd zijn inmiddels, en vergeef me mijn negatieve insteek hierin, maar ik zie het niet. Ik geloof gewoon niet zo in ex-partners die binnen 10 maanden gaan samenwonen met hun liefje-voorheen-buurvrouw en de puberkinderen gemakshalve maar een nachtje per week in het stapelbed stoppen.
En serieus: ik hoop zo dat ik het mis heb en dat deze vader om te beginnen eens serieus met ze in gesprek gaat om te vragen wat zíj eigenlijk willen.

Pennestreek

'Zelfs bij moederziel is alles nu in wat rustiger vaarwater.'
Dankje Maar dat was niet omdat ik 'meeveerde' met mijn ex-partner. Dat rustiger vaarwater kwam toen ik me niets meer van hem aantrok, het contact beperkte tot minimaal en me ging richten op mijn kinderen en mezelf. Ik veerde juist niet meer mee met zijn grilligheden, maar stelde eindelijk mijn grenzen en liet hem links liggen. Dat hielp.
Die strategie kan Mara ook helpen.

Pffff.... sorry, maar het verhaal van Mara triggert mij enorm :-(