Vriend wil uit elkaar zonder reden

Flavia

Natuurlijk is hij volwassen.
Alleen met een roze bril op en op een roze wolk denk je niet helder na. Ik vraag me alleen steeds meer af hoe wederzijds die liefde is.
Geen contact met zijn kinderen kan toch niet goed zijn voor een vader die altijd heel goed was voor zijn kinderen? Dat zou toch ook de insteek van buurvrouw moeten zijn? Ze wist waar ze aan begon, dat er kinderen in het spel waren en dat die nu niet even uitgewist kunnen worden. Het lijkt er alleen steeds meer op dat het haar dus niet interesseert. Misschien wil ze hem echt alleen voor zichzelf, zonder kinderen. En doorziet hij dat niet...

"Je hoeft niet voor hem te zorgen, hij heeft een vriendin waarvan hij vindt dat die beter voor hem zorgt dan jij op dit moment". Die komt hard aan. Misschien niet zo bedoeld hoor.

Maar ik schreef al eerder, ik ben teveel een gevoelsmens, die het voor iedereen goed wil, dus zelfs voor hem ja.

Alkes

Ik begrijp precies wat je bedoelt. Ik vind ook dat ik nogal vaak het verwijt krijg, inderdaad niet altijd rechtstreeks maar tussen de regels door, dat het allemaal aan mij ligt.
Natuurlijk maak ik mij druk. Eerst om onze relatie, nu alleen nog om de gevolgen voor de kinderen.
De kinderen hebben nu eenmaal met mij een betere vertrouwensband, waardoor ze met mij meer durven te bespreken. Daar ben ik natuurlijk blij mee. Daar komt mijn verontwaardiging over hoe alles gaat natuurlijk ook voor een deel vandaan. Ik weet gewoon dat ze met hun vader niet alles durven te bespreken of zelfs maar ter sprake durven te brengen. Maar dat betekent dan ook dat hij niet alles weet en daardoor dus denkt dat het allemaal zo'n vaart niet zal lopen. Dat probeer ik hem steeds duidelijk te maken, maar misschien moet ik dat loslaten en het op zijn beloop laten. Maar tegelijkertijd druist dat tegen mijn gevoel in, omdat de kinderen dan de grootste gedupeerden zullen zijn...

Herkenbaar

Ook ik kan me vanalles voorstellen bij hoe je je voelt en welke gedachtes en scenario’s er door je hoofd spelen. Daar heb ik ook ontzettend veel last van gehad, helemaal in de overgangsfase. Ex wilde (en heeft ook) zijn vriendin versneld het leven van de kinderen in gehaald, die daar echt niet op zaten te wachten (en nog steeds niet). Ik kon me niet voorstellen dat hij, maar ook zij (overigens zelf moeder van een volwassen kind) niet wat meer rekening hielden met de kinderen en ze wat meer de tijd gunden, maar nee. Dit had z’n toppunt zo’n twee jaar geleden (we lagen toen al een half jaar in scheiding), toen ex het lumineuze idee had opgevat om samen met zijn vriendin en onze kinderen de kerst te vieren in ons huis (waar de kinderen en ik toen nog woonden).

Ook toen ik een half jaar later wel een eigen woning had, moest ik wat hem betreft zo snel mogelijk wegwezen, de kinderen mochten niet eens het schooljaar afmaken (wat nog een ruime maand zou duren). Nu weer anderhalf jaar na onze verhuizing, woont zijn vriendin nog steeds niet bij hem in (het schijnt ook al een paar keer uit geweest te zijn) en is ze sinds de zomervakantie niet meer aanwezig bij de tweewekelijkse bezoeken van zoon aan zijn vader. Dochter heeft na een aanvaring met diens vriendin in mei een periode weinig contact gehad met haar vader, maar dat begint nu een klein beetje te herstellen. Ze gaat waarschijnlijk met de kerst (voor het eerst) weer daarheen, maar wel op voorwaarde dat vriendin er niet is.

Mara

Ik herken je gevoelens zeker, ik ben er ook doorheen gegaan. En soms is dat een hard gelach.

Je wil maar steeds dat zij hetzelfde denken en voelen als jij. Maar zij zijn jij niet, zij denken anders, heel anders, dat blijkt elke keer maar weer. Erger: als ze er al aan denken. Zoals je zegt ze hebben een roze bril op, maar jij bent niet degene die die af kan zetten voor ze, dat moeten ze zelf doen.

Jij kunt er alleen ZIJN voor je kinderen, je kunt niet regelen bij hun vader, dat moeten hij en de kinderen zelf doen.
Het is heel moeilijk om te accepteren dat dat je nieuwe werkelijkheid is.

Na 12 jaar kijk ik ook nog regelmatig met verbazing naar mijn ex. (Nou heeft hij onze dochter nooit zo laten zitten als jouw ex jullie kinderen op dit moment) Alleen ben ik inmiddels instaat mijn schouders er over op te halen en verder te gaan. Voor je zover bent duurt echt wel even.

Maar je pakt nog te veel aapjes die niet van jou zijn.

'Dat probeer ik hem steeds duidelijk te maken, maar misschien moet ik dat loslaten en het op zijn beloop laten. Maar tegelijkertijd druist dat tegen mijn gevoel in, omdat de kinderen dan de grootste gedupeerden zullen zijn...'
Heb je volledig gelijk in, maar jij kunt dit niet veranderen. Hij luistert niet meer naar jou. Denkt (als hij al denkt) heb je haar weer met haar gezeur. En naar zeurende mensen wordt niet geluisterd. Je kunt ook zeggen: ik heb het nu x keer geprobeerd het werkt niet, ik stop ermee ik stop mijn energie in mijn kinderen en mijzelf. Op andere vlakken blijf je toch ook niet stug doordrammen zonder resultaat, dan ga je het toch ook anders aanpakken?

Ja hoor

Ik herken dat echt wel, maar het is niet aan mij om hem fatsoen bij te brengen. Net het drama Sint achter de rug. De nieuwe kinders van ex hebben stapels cadeaus, dochter twee boeken en viltstiften. Ik vermoed dat ze haar als volwassene hebben behandeld, maar dochter ziet het weer als bewijs van lager in de rangorde. Toch moet ze dat zelf met hem bespreken. Ik heb het wel eens aangekaart, maar dan is het toch nooit waar en ik de zeurende ex.

Niet meer (rechtstreeks) reageren

Na de onthullingen van zijn kerstplannen (die overigens geen doorgang vonden in ons huis) twee jaar geleden, heeft er een escalatie plaatsgehad, waarover ik toen ook hier op OO heb gepost. Daarna heb ik het afgeleerd om nog direct met ex te communiceren en dat gaat me steeds beter af. Dat is dus echt iets wat valt te leren, hoewel dat niet wil zeggen dat ik mijn opwinding, mening of gal niet elders (zoals hier of bij mijn familie en vriendinnen) uit.

Kind laten overleggen

Ik vind dat nogal wat.
Niet elk kind kan tegen een ouder op. En omdat die ouder fratsen uithaalt moet het kind het maar oplossen?
Ik vind dat lichtelijk afschuiven. Niet expres, ik snap het wel, maar je blijft samen ouders en zorgdragen voor je kind.
Als vafer dat niet doet haal ik hem er aan zijn flappies bij. Gelukkig is hij wel gevoelig als het zijn kinderen betreft. Alhoewel er veel onkunde bijzit moet ik het wel eens flink fijnkauwen, maar dat is dan maar zo. Geen haar op mijn hoofd die dat mn kind liet uitzoeken. Dat kan niet met elk kind, ook niet met elke man/vrouw.

Kinderen

De kinderen, vooral dochter, liet/laat ik (haar) verhaal doen bij mij en ik geef haar dan wel (h)erkenning van haar gevoel, maar ik liet/laat het wel aan henzelf over hoe ze daarmee omgaan. Ik spreek ex of vriendin dus niet aan op voorvallen die daar hebben plaatsgevonden.

Bobbie

Iemand die zo overtuigd is van zijn eigen gelijk, zo gewend is alleen te kijken naar zijn eigen belang, niet voor rede vatbaar blijkt en bij alles denk dat jij dit doet om hem dwars te zitten (zoals mijn ex) kun je wel proberen er “asn zij floppies bij te halen”, maar dan krijg je nog meer excessen, waar de kinderen vaak vooral de dupe van zijn.

Citaten

Waar ik veel aan heb gehad zijn de volgende citaten:

“It’s not that they don’t see, it’ just that they disagree”
“It’s not that they’re not aware enough, it’s just that they don’t care enough”

Dr. George Simon “In Sheep’s Clothing”

Flappies

Mijn ex is er niet het type voor in die eens flink de oren te wassen. Hij trekt zich dingen heus wel aan, maar openlijk advies vat hij op als kritiek en daar gaat hij hard tegenin.
Ook Mara’s ex is oud en wijs genoeg om zijn eigen keuzes en fouten te maken. Zij hoeft hem niet te beschermen.

Eenmaal uit elkaar

Eenmaal verhuisd en dus écht uit elkaar, duurde het nog best een poos eer ik echt rust vond. Ik had stiekem toch een beetje het gevoel dat het dan wel klaar zou zijn en ik (en de kinderen) ons snel beter zouden voelen. Dat viel nog best wel tegen, dat heeft best wat tijd nodig.

Terug naar gisteren

Gisteren postte je over de verhuisplannen van de buurvrouw en vervolgens ontsponnen er allerlei scenario’s, waarvan me niet helder is in hoeverre die gebaseerd zijn op naar jou uitgesproken plannen (van stbx en/of buuf). Met andere woorden: heeft je stbx jou rechtstreeks gezegd dat buuf gaat verhuizen, dat hij bij haar intrekt en vooral: dat hij van plan is om jullie zoons daar Te ontvangen en op een slaapkamer te laten verblijven? Of zijn dit conclusies die jij, of je zoons hebben getrokken nav een mededeling?

Verhuisplannen

De verhuis plannen zijn niet rechtstreeks met mij gecommuniceerd. Er is weinig tot geen contact met ex. Met de buurvrouw heb ik al helemaal geen contact.
Ik hoorde het in de wandelgangen. Een van de kinderen heeft het daarom dit weekend terloops, met een omweg, ter sprake gebracht, die kreeg de antwoorden dat buurvrouw inderdaad gaat verhuizen, met linkje naar het huis. Toen werd ook verteld dat hij bij haar intrekt, zijn huur al heeft opgezegd en zelf niet iets gaat kopen. Ook dat hij geen oplossing heeft voor het probleem dat de kinderen buurvrouw niet willen zien en het probleem van de slaapkamers. Heeft ex dus zelf gecommuniceerd met kind.

Relatie ex

Nogmaals ik vind niet dat Mara haar ex moet beschermen of van alles moet regelen voor de kinderen. Maar wel dat ze hier moet kunnen uiten hoe gefrustreerd ze is dat ex de kinderen zo laat zitten

Oud en wijs?

Ik ken jouw verhaal verder niet maar lees dat jouw ex dus ook snel de nieuwe vriendin in het leven heeft gehaald ten koste van de kinderen. Onbegrijpelijk. Ook buurvrouw heeft een ouder kind, die is al het huis uit en die wist in het begin niets van de relatie. Juist omdat zij zelf een kind heeft, verwacht je enig begrip en terughoudendheid.

Bobbie
Dat is mijn grote struikelblok. Mijn kinderen zijn ook zeker niet opgewassen tegen hun vader. Zeker die met autisme niet, maar de jongste is zo gevoelig en aan het puberen, die heeft het gewoon ook heel zwaar. Daar houdt hun vader geen rekening mee.

Natuurlijk reageert elke vader anders. Ex walst over alles en iedereen heen, dus ook over zijn kinderen. Daar wil ik ze tegen beschermen en voor behoeden. Maar ook ex daarop wijzen. Dat accepteert hij echter niet, reageert alleen maar boos en onredelijk.

Phryne,
Hij is zeker oud genoeg maar ook wijs?
Iemand zou hem eens een flinke schop onder zijn kont moeten geven zodat hij zich weer eens wijs en verantwoordelijk gaat gedragen..

Oorzaak, aanleiding of symptoom

Bij ons is het nogal een ingewikkeld verhaal, maar laat ik het erop houden dat de vriendin niet de oorzaak is van het ontsporen van het huwelijk tussen ex en mij. Ik ben na het “kerstoffensief” van twee jaar beleden wel met hele andere ogen gaan kijken naar mijn ex, maar goed ook dat is in andere draden uitgesponnen. Ik weet er nu beter mee on te gaan, maar dat maakt het niet minder lastig voor de kinderen.

Onkunde

Bij mijn ex is het onkunde, alles wat mij betreft onwil, maar dat probeer ik te negeren als een ijskonijn.

Mijn kinderen zijn nu ouder (tussen de 25-30), maar nog steeds fungeer ik soms als doorgeefluik. Mijn kinderen hebben uiteraard 50% van hun vader's DNA en daarmee ook wat trekjes van hem, gecombineerd met mijn eigenschappen maakt dat ze soms nog steeds moeite hebben met hem te communiceren.

Ik snap dat er nog eigengereider ( en erger) exemplaren bestaan, juist dan lijkt me die inbreng zo belangrijk. Snap dat dat soms niet kan.

En nu?

Gisteravond uitgebreid gesproken met de kinderen.
Was geen leuk gesprek.
Vooral jongste voelt zich niet gehoord en begrepen in het gesprek met zijn vader. Jongste is boos en verdrietig geweest tijdens het gesprek met zijn vader. Die nergens voor open stond en alleen de positieve kanten belichtte.
Ex wilde ze zelfs in een stapelbed stoppen... Hoe positief is dat...
Oudste had er moeite mee om alles tot zich door te laten dringen. Hij overziet het allemaal niet.
Ze laten zich inpalmen door de mooie praatjes en worden eigenlijk ook al gedwongen om in contact met buurvrouw te treden op korte termijn.
Het is nogal een verschil of je het rustig opbouwt van een keer iets samen doen, een middagje samen doorbrengen en dan steeds iets langer of dat je straks gewoon verplicht van vrijdagavond tot zondagavond met elkaar doorbrengt. Terwijl je dat eigenlijk nog niet wilt... Het contact met buurvrouw willen hebben moet vanuit de kinderen zelf gebeuren en niet onder dwang omdat er geen keuze is.

"Er waren een aantal criteria" waar het huis aan moest voldoen, allemaal alleen van de buurvrouw. Blijkbaar heeft ex daar niets in te zeggen gehad en het is mij een raadsel waarom hij dat accepteert en dan ook nog meteen bij haar intrekt. Hoe belangrijk zijn de kinderen dan? Hij had toch kunnen zeggen dat hij minimaal een eigen slaapkamer voor zijn kinderen wil hebben?

Het vervelende is alleen dat ze bij mij duidelijk aangeven niet samen in één slaapkamer te willen.
Dat moeten ze bij hem doen, maar ja, die staat niet open voor de problemen van de kinderen. Ik weet niet wat ik hier nu mee moet doen.
Vader walst over alles en iedereen heen en ik zit met de gebakken peren.
Het is dat iemand zijn verstand en verantwoordelijkheidsgevoel moet blijven gebruiken maar ik sta nu even op het punt om te breken. Stel dat ik me net zo egoïstisch ga opstellen als vader doet, ook maling ga hebben aan alles en iedereen, een klein maar goed betaalbaar appartement voor mezelf koop, waarbij ik niet afhankelijk ben van de "goodwill" van vader om ons huidige huis tegen een schappelijke prijs aan mij te verkopen, ongeacht wat de kinderen willen, wat dan? Één aparte slaapkamer voor een kind en dan één kind bij mij en één kind bij vader?
Dat gaat vader vast niet accepteren. Maar moet ik alles dan maar wel accepteren en toezien hoe mijn kinderen hier onder lijden? Dat kan ik dus echt niet. Ik kan dat niet loslaten.
Ik begrijp niet dat een ooit liefhebbende vader zijn kinderen zo in de kou kan laten staan. Liefde maakt zo blind in dit geval.

Ik weet even weer eens niet wat ik nu moet/kan doen. Loslaten en de kinderen zien worstelen?
Hen ondersteunen bij het aangeven bij hun vader dat ze niet accepteren dat ze geen eigen slaapkamer krijgen? Kunnen ze dat eigenlijk "eisen"?
Zelf ook meer mijn eigen belang voorop stellen?
Wat gebeurt er dan met de kinderen? Die hebben hier toch zeker niet om gevraagd.
Wat een ellendige toestand weer. Twee stapjes vooruit maar nu weer even keihard vijftien stappen terug... Fijn om even van mij af te schrijven en mijn ei kwijt te kunnen.

Mara

Hulp voor de kinderen

Ik heb nooit deze situatie gehad met kinderen en heb er als kind ook nooit in gezeten. Gelukkig. Tweemaal. Ik snap heel goed dat jij op dit punt niet weet wat je te doen staat.

Maar als ik me probeer te verplaatsen in de kinderen, zou ik het fijn vinden als mijn moeder professionele hulp zou zoeken bij dit probleem. Voor mij. Zodat ik met iemand zou kunnen praten die geen partij is en die goed de wegen kent. Iemand die mij duidelijk maakt wat ik mag eisen en me helpt oefenen daarmee.

Als moeder zou ik het allemaal zelf willen doen, maar het is onmogelijk om daarin onpartijdig te zijn. Ik denk dat ik ze toch zou wijzen op het bestaan van de POH. Sterker nog, dat doe ik nu ook bij mijn pubers. Die weten dat ze altijd bij de huisarts terecht kunnen als er problemen zijn die ze niet met ons willen bespreken.

Sterkte Mara. Wat verdrietig allemaal.

Je kunt het treffen maar je kunt er ook een escalatie mee veroorzaken omdat iemand partij gaat kiezen en partij in het geheel wordt.

Niets nieuws

Er is dus niets nieuws aan de hand. Je ex luistert nog steeds niet naar zijn kinderen en dramt gewoon door en loopt zijn vriendin achter na.

Zo'n gesprek blijft vervelend omdat het je steeds weer met de neus op de feiten drukt maar het is geen reden voor 15 stappen achteruit omdat het niets nieuws is. Dit wist je al.

Wat je kunt doen en al doet is er zijn voor je kinderen. Jij zorgt straks dat er wel een plek is die zo veel mogelijk naar hun wens is en die van jou. En daar zijn ze altijd welkom.
Dat is de boodschap die je ze steeds mee kunt geven.
'Bij mij ben je welkom en ik zal zoveel mogelijk naar je wensen luisteren. Samen komen we er wel.'

Dit is echt het vervelendste van scheiden van iemand die niet voor rede vatbaar is. Jij kunt er niets mee, naar jou luistert hij niet. Kunnen de kinderen met bv een familielid van ex praten waar hij wel naar luistert? Daar kun je ze wel bij helpen.

Bijkomend probleem

Trix,
Dank je voor je tip voor de POH. Ik heb de kinderen al meerdere malen zoiets aangeboden, ze willen er tot nu toe geen gebruik van maken.

Nu is het bijkomende probleem dat jongste net even tussen neus en lippen door nog vermeldde dat hij op school eigenlijk nooit meer luncht, hij eet dan gewoon niet de hele schooldag. Tel daar zijn karige ontbijt en minimale beetje avondeten bij op en je snapt misschien het probleem.
Ik ben bang dat jongste een eetstoornis aan het ontwikkelen is. Zeer gevoelige puber, veel stress, slecht gaan op school, veel gedoe met broer thuis, vader die nergens voor openstaat en alleen zijn eigen ding doet, tel dat maar eens bij elkaar op, dan krijg je dat het een uitweg zoekt en dit is misschien zijn manier. Hij is altijd al een slechte eter geweest, hij is lang en dun, maar nu wordt het steeds erger. Hij zit aan de onderkant van gezond gewicht qua BMI. "Gelukkig" eet hij nog wel snoep, maar daar kan je toch niet op leven?
Hij sport regelmatig, fietst veel (naar school, werk en sport) dan moet je toch ook goed eten?

Dit kan er ook nog wel bij hoor. Het houdt gewoon nooit op.

Mara

Schrijven

Hier schrijven heeft mij in die periode ook erg geholpen, ook al kreeg ik niet altijd de helpende en begripvolle reacties die ik nodig had.
Mijn dochter (nu 14), die zich ook niet gehoord voelde door haar vader en die erg met “de situatie daar” in haar maag zat, heeft na de escalatie bij haar vader, hem een brief geschreven. Dit heeft ze zelf bedacht, gedaan en achter gelaten in zijn huis, zonder mijn bemoeienis. Dat zou je je jongste kunnen aanraden.

Naar

Het niet eten van je jongste is echt heel naar en voor mij heel herkenbaar. Ik eet ook niet meer als ik gestrest raak. Ik zou het snoepen nu gewoon oogluikend toelaten.

Eet hij wel als hij uit school komt? Als dat zo is zou ik een voorraad minder gezond maar voedzaam aanleggen: pizza broodjes, kant en klare tosti, soep wat ze wel makkelijk eten.

Misschien dat school hierbij kan helpen, scholen hebben vertrouwenspersonen ook voor de leerlingen. Wellicht kun je hier via de mentor contact mee krijgen en je zorgen uiten zodat hij/zij wellicht een gesprek kan hebben met jongste en als vertrouwenspersoon buiten jij en je ex kunnen fungeren.
Is de school op de hoogte van de scheidingsperikelen?
Ik heb daar geen ervaring mee, dochter was toen veel te jong. Wij hebben wel het kdv op de hoogte gesteld.