Vriend wil uit elkaar zonder reden

Wat fijn Mara

Heel fijn dat je nu die ondersteuning kunt vinden. Dat zal je gaan helpen.

Fijn Mara

Ik hoop dat je met deze advocaat snel de zaken kunt afhandelen, dan kun je daarna je wonden likken en weer op gaan bouwen.
Dikke knuffel weer.

Gefrustreerd...

Even mijn ei kwijt...
Het schiet allemaal nog steeds niet op. Ik heb mijn deel aangeleverd bij mijn advocaat, die heeft contact gehad met zijn advocaat en verder horen we niets...zo komt er toch nog nooit een eind aan.

Vanavond toen wij (jongste en ik) de hond gingen uitlaten en het huis uitstapten, kwam hij net aanlopen. Hoe denkt hij dat het voor jongste was om zijn vader het huis van haar binnen te zien gaan in plaats van ons huis? Gewoon, met een sleutel, via haar voordeur? Amper gedag zeggend?
Wie mag het weer opvangen terwijl het voor mij ook niet makkelijk is om te zien?
Zijn boosheid blijft nog steeds minstens even erg, zoniet erger, zijn verantwoordelijkheid naar de kinderen nog steeds niet aanwezig, ik heb zoveel voorbeelden inmiddels dat ik wel een boek zou kunnen schrijven.. En ik krijg nog steeds overal de schuld van. Gelukkig is het contact minimaal, maar wanneer het er is, is het negatief en boos. Ik trek dat gewoon niet meer.

Het gaat dus weer wisselend. Soms voel ik me echt wel sterk en kan ik de wereld weer aan, nu alleen even niet. Misschien ziet na een nachtje goed slapen de wereld er weer een beetje beter uit. Vermoeidheid en frustratie zijn geen goede combinatie. Zeker niet met kinderen die momenteel ook niet lekker gaan samen en jongste zit ook helemaal niet lekker in zijn vel, gaat slecht op school en kan niets hebben van oudste. Dat kost ook veel energie.

Zo, even van mij afschrijven lucht al weer een beetje op!

Mara

ach Mara

Probeer niet hem te begrijpen. Stop jij je energie maar in zinnige dingen!
Sterkte

Wees niet te streng

Lieve Mara,

Ik begrijp heel goed hoe moeilijk dit moet zijn. Zei vader ook niks tegen kind? En het pijnlijke gegeven dat je 'weer terug bij af' bent, is ook logisch. Zou het contact die er moet zijn niet via een andere weg kunnen? Familielid/vrienden?

Soms hoef je ook even de wereld niet aan te kunnen. Wees er voor je kinderen, hoe het voor jou ook goed voelt. Wees niet te streng voor jezelf.

Hier is jongste ook vreselijk moeilijk op het moment. Verlatingsangst vooral. Zo naar om je kind zo te zien worstelen.

Sterkte.

Twee advocaten

'Ik heb mijn deel aangeleverd bij mijn advocaat, die heeft contact gehad met zijn advocaat en verder horen we niets...' Je zult wel een keer iets horen, maar in feite heb je het 'gesprek', het onderlinge kontakt, nu uit handen gegeven aan de advocaten. Zij hebben over en weer kontakt met elkaar, namens jou en je man. En dan kun je niet meer doen dan afwachten en soms even informeren of er al iets bekend is.
Jullie hoeven zelf onderling eigenlijk nauwelijks of geen kontakt te hebben met elkaar. Alle kansen om mogelijke beschuldigingen etc. te ontlopen.
Het ongemak van elkaar tegenkomen bij de voordeuren is erg groot, maar ik zou daar niet onder gaan lijden. Ik zou ter plekke de rust nemen en de situatie stilzwijgend bekijken terwijl hij naar binnen gaat. De straat lijkt me geen geschikte plek om een confrontatie aan te gaan. En op dit moment, tijdens het scheidingsproces, is de situatie er ook niet naar dat je elkaar vriendelijk gaat groten en beleefd, als buren, over en weer gaat vragen hoe het gaat. Dus nu maar even stilte.
Straks als alle stof is neergedaald en de scheiding rond is, als de beslissingen genomen zijn en je weet hoe de verhoudingen in de toekomst zullen zijn, dan kun je kijken of je een goede vorm kunt vinden om met deze buurman en buurvrouw om te gaan.

Tsjor

Moet ik nu blij zijn?

Vandaag bevestigd gekregen dat het huis van buurvrouw begin volgend jaar in de verkoop gaat. Zij gaat dus verhuizen, ergens in februari/maart.
Dat op zich is natuurlijk heel goed nieuws.
Maar dan de andere kant ..
Zij heeft zelf al een kleiner appartement gekocht. Ex heeft daar geen deel in. Hij trekt bij haar in. Hij is, volgens de informatie die ik nu heb, niet van plan zelf iets te kopen of samen met haar te kopen. Hij heeft wel de huur van zijn tijdelijke woning al opgezegd.
Het appartement heeft maar twee slaapkamers. Dat betekent dus dat de kinderen geen eigen slaapkamer krijgen, wat ze wel allebei heel graag willen, maar samen op een kleine slaapkamer moeten gaan verblijven. Zonder ruimte om huiswerk apart te maken of even ter ontspanning terug trekken.
Ook zijn ze dan verplicht om met buurvrouw in contact te komen, sterker nog, zij zal er voortaan altijd bij zijn in het weekend. Dat willen ze op dit moment echt nog niet. Ex heeft daar geen oplossing voor. Ook gaat hij volledig voorbij aan het slaapkamer tekort.
Hoe is dit nu toch weer mogelijk?
Zijn de kinderen echt zo onbelangrijk dat hij totaal geen rekening met ze wil houden?
Waarom koopt hij/kopen zij niet iets waar de jongens ook een eigen plek hebben?
Ook is het niet zo dicht in de buurt dat de jongens zelf naar sport en werk kunnen in het weekend (dat is overigens ook wel weer een voordeel, we zullen elkaar niet zo snel meer tegenkomen..)
Ik begrijp er weer eens helemaal niets van. Dit zou je als "liefhebbende" vader toch niet kunnen willen voor je kinderen? Wat zou de achterliggende gedachte hierbij kunnen zijn?

Ik vind het voor de jongens verschrikkelijk. Jongste vindt het vreselijk.

Het maakt het voor ons natuurlijk wel een stuk aantrekkelijker om toch hier te blijven wonen. Wanneer dat financieel nog haalbaar is..

Mara

Praktisch gezien

zou je inderdaad blij mogen zijn: het is een heel praktische oplossing.
De buurvrouw verhuist, zelfs al op redelijk korte termijn. Dat is gelukkig voor jou, want theoretisch gezien zou je dan in je huidige woning kunnen blijven wonen. Dat wil zeggen: als je het kunt betalen.
Dat hij zijn tijdelijke woning opzegt en bij haar intrekt is ook praktisch gezien een oplossing: wellicht verwacht hij dat jij nogal wat eisen zult gaan stellen aan alimentatie (voor de kinderen, uiteraard, en daarom ook voor je woning etc.) en dan is het handig als hij zelf heel lage vaste lasten heeft.
Wat betreft de omgangsregeling met de kinderen, de problemen die jij voorziet rond de slaapkamer en het huiswerk maken, dat zijn toch echt dingen die je van je af moet zetten. Als je echt een goede oplossing wil in het belang van de kinderen, dan ga je birdnesting doen: hij komt dan in jullie woning en jij gaat dan enkele dagen ergens anders wonen, woonruimte voor 1 persoon, kamer of een vakantiehuisje of iets dergelijks. Financieel gezien is dat misschien zelfs ook nog wel goedkoper dan twee woningen aanschaffen. Maar dan ga je uit van het belang van de kinderen.
De problemen die jij nu voorziet zou ik toch laten tussen vader en kinderen. Ze zijn oud genoeg om dat zelf te regelen, hooguit vraagt dat voor de oudste wat begeleiding van hem. Trek jezelf daaruit zoveel mogelijk terug, maar steun op de achtergrond je kinderen in het zo goed mogelijk omgaan met de nieuwe situatie.
Dus terugkomend op je vraag of je blij moet zijn: ik zou zeker blij zijn dat een paar problemen opgelost zijn, waarvan in elk geval een ernstig, namelijk de aanwezigheid van de buurvrouw. Het financiële gedeelte schept mogelijkheden voor oplossingen van andere problemen. Dus daar kun je ook blij over zijn. Wat jou wakker houdt zijn toch dingen die gaan over wat...als.... Ik hoop dat je zover komt dat je kunt zegen: ik zie wel wat dat wordt, dat moeten vader en kinderen maar uitmaken.

Tsjor

Tsjor

"Dat hij wellicht verwacht dat ik nogal wat eisen zal gaan stellen aan alimentatie" vind ik een rare reden om geen rekening te houden met de wens van zijn kinderen om ieder een eigen slaapkamer te hebben. Daarbij heeft hij nog geen seconde rekening met mij gehouden de afgelopen maanden, dus dat lijkt me nu ook niet de reden om dat wel te doen ivm alimentatie.
Bij een berekening van kinderalimentatie wordt toch gewoon gekeken naar draagkracht, dat lijkt me ook geen reden om dan zelf maar niets te kopen en bij haar in te trekken. Geen woonlasten betekent ook hogere draagkracht volgens mij. Hij heeft echt wel genoeg financiële middelen om een eigen huis met drie slaapkamers te kunnen kopen, alleen of met buurvrouw samen. Ik kan alleen maar gissen naar de achterliggende reden...(toch nog niet zeker genoeg van de relatie om samen iets te kopen, geen zin in de kinderen en op deze manier proberen er vanaf te komen...). Voor hem lijkt het me ook niet fijn om geen eigen huis te hebben, dan wordt hij afhankelijk van haar om er te "mogen" wonen.

Ik kan de te voorziene problemen niet van mij afzetten. Het belang van de kinderen staat bij mij voorop, bij hem blijkbaar weer niet.
Birdnesting zie ik overigens niet zitten. Geeft me geen gevoel van privacy, je deelt nog teveel met elkaar. De communicatie moet dan ook nog wel redelijk zijn lijkt me. Ook voor de hond is het geen goed idee om telkens te moeten verhuizen.

Het laten van de problemen tussen vader en kinderen, daar ben ik gewoon niet goed in. Je hebt wel gelijk hoor, dat weet ik ook ergens wel, maar zolang zij zich bij mij uiten, vind ik dat ik daar iets mee moet. Oplossen kan ik het alleen niet.
Ik begrijp gewoon niet dat hij als vader niet in het belang van de kinderen denkt. Een eigen slaapkamer is toch echt niet teveel gevraagd lijkt me.
Voor oudste goed om zich terug te kunnen trekken om ongestoord te kunnen gamen (met geluid van hem en zijn game, met zijn autisme is zonder geluid misschien 10 seconden vol te houden zonder geluid...), voor jongste om huiswerk te maken en leren maar ook om te chillen. Sowieso is een stukje privacy gewoon nodig. Voor de tijdelijke oplossing was het te doen, maar niet voor langere tijd.

Mara

Kijk eens

De man wind je op, dat snap ik. Toch denk ik dat je het, alleen al voor je eigen gemoedsrust, beter kunt loslaten. Hij doet wat hij doet.

Misschien wil hij de kinderen wel niet eens op regelmatige basis laten logeren.
Laat je ze een keer in de week bij hem eten. That's it.

En de aanwezigheid van Truus wind je geweldig op, snap ik, maar heeft echt niets met het belang van de kinderen te maken.

Je wind je op over zaken waar je geen controle over hebt en die ook nog weleens meevallen als je er wat kalm op reageert.

Allemaal niet handig van vader maar het is niet anders.

Pech, maar zo geef je de kinderen niet mee. De jongen met autisme heeft een eigen kamer nodig om zich in terug te trekken. Dat is er niet bij vader. Dus zijn de tijden dat je zoon er is beperkt.

Problemen en oplossingen

Lieve Mara, het klinkt misschien gek, maar wat je schrijft luchtte mij toch een beetje op. Voor de rust is het zeker helpend dat buurvrouw en ex-mara-man op een andere plek gaan wonen. Geen confrontaties meer, geen vader die door de voordeur van de buurvrouw gaat, die hele mind*ck kun je achter je laten. En dat is winst. Zeker weten winst. Je wordt in elk geval niet voortdurend met je neus op de feiten geduwd. Dat zal rust gaan geven, en het zou mij niet snel genoeg kunnen gaan. Laten ze vooral zo snel mogelijk verhuizen. Dan hoef je in elk geval niet steeds weer ongewild in dat foute toneelstuk terecht komen.

Je ex-vriend trekt bij haar in. Ik vind dat persoonlijk belachelijk snel, de scheiding is nog niet eens rond, er is nog geen afspraak gemaakt, er is nog nauwelijk een serieuze start in het traject. Maar blijkbaar hebben de lovebirds haast. Ik zou ze vooral lekker hun gang laten gaan. Dan kunnen ze vanzelf gaan ontdekken hoe verrassend groots die nieuwe liefde is in een klein appartementje met z'n tweeën. Succes met de handel. Laat ze het lekker uitzoeken, niet jouw zorg.

Maar dan... je vraagt je af hoe het dan verder moet met je kinderen. Laat dat los, lieve Mara, laat het los. Je ex-vriend maakt zijn eigen keuzes en laat daarin meer of minder ruimte voor zijn kinderen. Zijn keus, zijn gevolgen. En dan hebben die kinderen zelf ook nog iets te willen. Ze zullen vanwege hun leeftijd worden gehoord bij het maken van het ouderschapsplan en kunnen aan de advocaat/mediator/rechter vertellen hoe zij de omgang zien.
Ik snap je heel erg goed hoor. Mijn ex vertrok zonder overleg uit onze woonplaats, terwijl er net een aantal maanden eindelijk een zorgregeling liep. Geen woord over de omgangsregeling, of een alternatief. Hij leverde de meubels weer af bij het oude huis en vertrok. Ik weet niet waar hij nu woont, deels bij zijn truus vermoed ik, maar ook bij familie. De kinderen zouden volgens het ouderschapsplan 2 dagen per week bij hem moeten zijn en om ieder weekeinde, maar dat wordt heel lastig zonder woning. En dus is er al een jaar geen zorgregeling meer en zien ze hun vader een paar uurtjes per week als het meezit. Of helemaal niet. Ik heb me er heel druk over gemaakt tot de kinderen aangaven het zo prima rustig te vinden. Die vonden de zorgregeling verschrikkelijk. En dus wonen ze nu vast bij mij en dat blijft zo zolang zij niets anders aangeven.

Birdnesting is in jullie geval (en in het mijne) een flinke brug te ver hoor. Birdnesting is alleen 'in het belang van de kinderen' en een prima plan als de verhoudingen tussen de ouders en ouders-kinderen goed zijn. Maar in jullie geval is al het vertrouwen weg en moet je er toch niet aan denken dat je ex om de week tussen jouw spullen zit en in jouw bed slaapt. En gelet op de stroeve omgang met de kinderen, is het de vraag of die dat zo'n briljant idee vinden. Ik kan me zomaar voorstellen dat jouw pubers helemaal geen trek hebben in pa, al dan niet met zijn vriendin. Waar en hoe dan ook.
Hoe dit allemaal precies gaat uitpakken, kun je niet controleren, Mara, hoe moeilijk dat ook is. Je kunt alleen proberen de schade te beperken door er voor ze te zijn, met ze te praten over wat zij zouden willen en je daar sterk voor te maken om dat te helpen bereiken. Laat het los en wees de ouder die jij voor je kinderen wilt zijn. Laat je ex-vriend zijn eigen zaken maar oplossen. Niet meer van jou.

Wanneer heb je duidelijkheid over de financiën? Of je in het huis kunt blijven?

dikke knuffel weer voor jou {{{{}}}}

gekruist

Mara, je blijft je maat afvragen waarom hij dit en waarom hij dat en waarom hij het belang van jullie kinderen niet ziet, etc.
Ga er vanuit dat jullie belang niet door hem gediend zal worden. Reken nergens meer op. Mensen doen dit. Mensen kunnen belachelijk veranderen. Je gelooft het niet en toch gebeurt het. Recht voor je neus.
Ik snap na bijna 3 jaar nog steeds niet hoe dit in vredesnaam bestaat, maar het kan me ook niet meer schelen. Wat mij kan schelen is dat mijn kinderen steeds beter in hun vel zitten. En ik dus ook. Er is rust en we zijn een fijn gezin geworden. Gezin min één, maar dat voelt niet meer zo. Gewoon gezin inmiddels.
Op mijn gevoelige momenten heb ik het vooral met mijn ex-partner te doen; ik zou niet graag in zijn schoenen staan. Maar hij koos en dit zijn helaas de gevolgen. Pijnlijk en zo spijtig.

Jouw ex-vriend zit in zijn eigen wereld en lijkt niet erg geïnteresseerd in zijn 'oude' gezin. Bekend patroon. Helaas.

Hou je haaks, sterke dame

Heel lang

'Ik begrijp gewoon niet dat hij als vader niet in het belang van de kinderen denkt.' Wat jij niet begrijpt is dat hij niet denkt zoals jij denkt en dat jouw denken in het belang van de kinderen is.
Voor birdnesting is een goede basis tussen de ouders nodig. Dat is zo. Dus in het belang van de kinderen zou het zijn, dat er een basis van vertrouwen is tussen jou en je bijna-ex-vriend, ook als het gaat om de kinderen. Maar dat vertrouw je niet, je vertrouwt alleen je eigen ideeën daarover.
En dus kan er heel veel niet, is er een slechte sfeer tussen de ouders en komt dat de kinderen zeker niet ten goede.
Ik zou zo graag willen dat je dat zou beseffen en dat je daardoor ook heel vel dingen die nu jouw grote verontwaardiging oproepen zou kunnen loslaten en het ook voor de kinderen wat meer ontspannen zou maken.
Je kunt verbaasd zijn, verdrietig, boos, soms wanhopig en soms weer optimistisch, maar zorg dat je de kinderen niet voor je eigen karretje spant. Laat merken dat je vertrouwen hebt, in elk geval vertrouwen in je kinderen.

Tsjor

Nog een muizenis

'Geen woonlasten betekent ook hogere draagkracht volgens mij. Hij heeft echt wel genoeg financiële middelen om een eigen huis met drie slaapkamers te kunnen kopen, alleen of met buurvrouw samen. Ik kan alleen maar gissen naar de achterliggende reden...'

Maar je verwerpt dat hij mogelijk rekening houdt met hoge alimentatielasten, bijvoorbeeld omdat jij niet zelf het huis voor jou en de kinderen kunt betalen en dus een beroep op hem zult gaan doen. Als hij nu zelf zou kopen zou hij inderdaad veel minder draagkracht hebben en dus ook veel minder kunnen bijdragen.

Andere mogelijkheid: buurvrouw was de verhuizing toch al van plan, had het huis al te koop staan of al verkocht, had het nieuwe appartement al op het oog.

Tsjor

Onzin

'Voor birdnesting is een goede basis tussen de ouders nodig. Dat is zo. Dus in het belang van de kinderen zou het zijn, dat er een basis van vertrouwen is tussen jou en je bijna-ex-vriend, ook als het gaat om de kinderen. Maar dat vertrouw je niet, je vertrouwt alleen je eigen ideeën daarover.'

Dat die basis er niet is, is het logische gevolg van de gebeurtenissen die een enorm gat hebben veroorzaakt bij Mara en bij de kinderen van Mara. Het is een farce te denken dat je die knop zo kunt omzetten. Ook de partner die bedriegt, kwetst en beschadigt heeft een grote verantwoordelijkheid. Daar lees ik niks over.
De ex-vriend van Mara zal hard moeten werken om het vertrouwen tussen hemzelf en de moeder van zijn kinderen te herstellen. En hij zal zelf de brug naar zijn kinderen moeten slaan. Daar lees ik niets over. Ik lees vooral hoe een man zijn eigen plan trekt en de deur naar zijn gezin steeds verder dicht aan het trekken is.
Dat scenario kennen we maar al te goed. En in dat scenario is het belang van de kinderen het best geborgd bij de ouder die z'n verstand erbij houdt en rust creëert. En die bereid is om niet alleen aan zijn/haar eigen belang te denken.

Even aanvullend..

Ik ga morgen uitgebreider reageren op jullie reacties.
Voor nu wil ik alleen nog even toevoegen dat de nadruk nu lijkt te liggen op de slaapkamers maar net zo belangrijk, zoniet belangrijker is het feit dat ze verplicht met de buurvrouw opgescheept zitten.
Geen mogelijkheid meer om hun vader zonder haar te zien (ik neem niet aan dat zij haar eigen huis uitgaat om hem de ruimte met zijn kinderen te geven) en dus geen tijd meer om alleen met hem door te brengen.
Zolang de jongens aangeven nog geen contact met haar te willen, is dat toch echt wel een probleem. Ik ben er bang voor dat hij ze gaat dwingen op deze manier.

Mara

draagkracht

een nieuwe woning kopen tijdens de scheiding en daar de hoogte van de alimentatie mee beïnvloeden, is volgens mij niet hoe het gaat. De draagkracht wordt gebaseerd op die tijdens de huwelijkse periode, en voor de woonlasten geldt een vast forfait.

Dwingen?

Oh, dat is de snelste weg naar geen contact meer. Zou niet handig zijn van ex-vriend.
En weet je, een puber die niet naar pa en diens vriendin wil, zal echt niet gaan hoor.

Reactie op AnneJ alvast, overige reactie volgt...

AnneJ
Ja, ik wind mij over diverse dingen op. Dat lijkt mij logisch. De dingen die hij doet zijn niet in het belang van de kinderen en dat begrijp ik niet. Het enige dat ik kan verzinnen is dat buurvrouw hier achter zit en dat zij de jongens niet op regelmatige basis wil en dat ex te slap, want verliefd, is en dit niet wil zien. Buurvrouw zou goed kunnen beseffen dat er twee kinderen zijn, dus logischerwijs ook twee extra slaapkamers.
Waarom nu opeens snel iets kopen terwijl je dit weet en al zes jaar wil verhuizen, dan had je best nog even verder kunnen zoeken naar iets wat geschikt is, in het belang van je nieuwe " gezinnetje".. ze wist van te voren waar ze aan begon en dat er twee kinderen zijn!
Ik begrijp van ex niet dat hij dit zo doet, er is geld genoeg om iets groters te kopen. De jongste is vijftien, het is echt nog te voorbarig om al te anticiperen op het feit dat ze het huis uitgaan...

Ik denk niet dat het een kwestie van " meegeven" is. Ik kan en wil de kinderen hun vader niet ontzeggen.

Mara

jij niet, hij wel

'Ik kan en wil de kinderen hun vader niet ontzeggen. '

Jij doet dat niet, HIJ doet dat.

Het is ZIJN keuze, jij kunt daar niets aan veranderen.
HIJ moet dit naar zijn kinderen vernantwoorden, jij niet.

Enige dat jij kunt doen is ze de gelegenheid geven naar hun vader te gaan. Niet ten koste van alles, de tijd dat ze volgens de afspraken straks bij jou zijn vul jij in, wil hij ze dan plotsklaps toch bij zich, dan is het jammer want volgens schema bij jou.

In de tijd dat ze bij hem zouden zijn, kunnen ze bij jou zijn maar wil hij ze bij zich en zijn zij het er mee eens gaan ze naar hun vader.

Je vult nog steeds van alles voor hem in (vriendin doet dit, zij moet dat) stop daar mee, het zijn volwassenen. Jij zou het anders doen, dat doe je ook. De rest en de gevolgen van hun keuzes zijn aan hen. Laat dat aapje dan ook bij hun, jij hebt genoeg aapjes die WEL op jou terecht komen.

Het is niet goed of het deugt niet

Gaat de buurvrouw verhuizen, is het weer niet goed. Misschien neemt zij wel haar beslissingen onafhankelijk van wat haar nieuwe vriend wil. Dat zou heel verstandig zijn. En jouw ex komt op een gegeven moment ook wel weer tot bezinning, of misschien wordt hij nu wel expres obstinaat doordat jij op alles wat hij doet kritiek hebt. Dat laatste lijkt me het meest waarschijnlijke.
Het zou jou ook veel rust geven als je niet meer een mening hoeft te hebben over alles wat je ex doet. Laat hem zijn eigen zaken oplossen, en verwijs ook je kinderen naar hem als ze iets te klagen hebben.

Gevolgen van scheiding

Mara, die overkomt als een volslagen competente volwassene en dan toch die hersenkoorts. Ik vind het verbazend maar herken het heel erg. Mensen die normaal volstrekt redelijk zijn en nu ineens zo buiten perspectief kunnen reageren.

Dat je denkt: dat is toch niet realistisch, zie je dat dan niet?

Scheiden en alles wat daarbij kan voorkomen kan blijkbaar een heftig emotioneel en psychisch proces op gang brengen, koortsachtig en grillig, waar je maar langzaam weer greep op krijgt en een enkeling nog jarenlang in blijft hangen.

Reacties

Moederziel,
Fijn dat jij mij meestal het gevoel geeft dat je me begrijpt, dat heb ik niet bij iedereen..
Natuurlijk ben ik blij met de rust die straks gaat ontstaan als buurvrouw verhuisd is en we haar/hem/hen niet meer tegen gaan komen in de straat of buurt.
De haast begrijp om nu al samen te gaan wonen, op deze manier en in een klein appartement snap ik niet, zeker van hem niet. Hij heeft niet nagedacht over de gevolgen die het gaat hebben voor de kinderen, zeker omdat jongste al eerder aangegeven had echt een eigen slaapkamer te willen. Wat de kinderen zelf te willen hebben, daar staat hij ook niet bij stil denk ik. Maar ook het feit dat de jongens tegen hem niet alles (durven te) zeggen maakt het allemaal ingewikkeld. Ik wil het wel loslaten maar mijn moedergevoel zegt nog steeds dat ik mijn kinderen moet beschermen en moet helpen met dit soort dingen.
Jouw verhaal raakt me heel erg, het is verbijsterend hoe mensen kunnen veranderen.

Ik denk dat pas tijdens het gesprek met onze advocaten, half december duidelijkheid gaat geven over de financiën. Dat is afhankelijk van waar ex mee accoord gaat qua waarde van het huis en wat voor afspraken daarover te maken zijn. De draagkracht wordt inderdaad bepaald op de periode dat wij samen waren.

Tsjor
Ik heb inderdaad geen vertrouwen meer in mijn ex, dat lijkt me logisch en begrijpelijk. Daarom is birdnesting wat mij betreft geen optie. Ik begrijp de reactie van moederziel hierop heel goed, zeker het stuk over van dat ex er hierin een grote verantwoordelijkheid heeft.
Ik wil mijn kinderen niet voor mijn karretje spannen, ik praat eerlijk en open met ze over dingen die zij belangrijk vinden en daar trekken zij dan hun eigen conclusies uit. Ik blijf ook zeggen dat het wel hun vader is. Dat ik straks het liefst zo min mogelijk met hem te maken wil hebben, betekent niet dat ik mijn kinderen geen goed contact gun. Hij verpest het alleen zelf op deze manier.
Hoge alimentatiekosten kunnen in mijn ogen geen reden zijn om niet iets te kunnen kopen. De huur van zijn tijdelijke woning was zo hoog, daar valt de alimentatie bij in het niets. Stel dat hij wel zelf iets gekocht zou hebben, was de hypotheek echt niet hetzelfde bedrag geweest dan dat hij nu aan huur betaalt.
Buurvrouw was inderdaad al van plan om te verhuizen (zoals eerder gezegd, ze wil dat al zes jaar). Haar huis staat nog niet te koop. Ook al had ze dit al op het oog, het lijkt me dat je dan toch ook rekening houdt met je nieuwe liefde, zeker als je weet dat er kinderen in het spel zijn en jij er mede de oorzaak van bent dat dat gezin uit elkaar gevallen is.

Flavia
Je hebt gelijk dat hij het contact met de kinderen op deze manier zelf aan het verspelen is. Dat gun ik mijn kinderen echter niet, het blijft hun vader, die momenteel gewoon nogal raar aan het doen is (zachtjes uitgedrukt). Ik ben bang dat hij door zijn verliefdheid het zicht op de werkelijkheid verloren is en dat hij niet beseft wat hij aan het doen is en op wonderbaarlijke wijze gun ik hem toch ook niet dat hij het contact met zijn kinderen misschien verliest. Ik ben een te groot gevoelsmens denk ik, ik wil het graag voor iedereen goed... zelfs voor hem dus.

Phryne Fisher
Het is wel goed dat de buurvrouw gaat verhuizen, zeker wel!
Ik vind het alleen wonderbaarlijk dat het op deze manier gaat.
Mijn ex is al obstinaat vanaf het moment dat hij het huis uitgegaan is, dat zou toch geen reden moeten zijn om dan nu maar bij haar in te trekken in een appartement waar je je kinderen niet eens een eigen slaapkamer kunt bieden. Dat vind ik niet obstinaat, dat vind ik naar de kinderen niet kunnen.
Ik verwijs mijn kinderen ook echt wel naar hun vader toe als ze iets te klagen hebben, alleen staat ex daar niet voor open, dat bewijst dit maar weer eens. Hij luistert niet naar ze, denkt niet na over de gevolgen, heeft nog geen oplossing voor het feit dat de kinderen buurvrouw nog niet willen zien en gaat toch bij haar intrekken in een appartement waarvan hij weet dat het geen aparte slaapkamer te bieden heeft. Daarvan kan hij de schuld toch echt niet bij mij neerleggen.

AnneJ
Ik begrijp jouw laatste stukje niet helemaal?
Vind je dat ik buiten perspectief reageer? Waarop dan?
Ik zie de realiteit juist wel. Hij niet. Of bedoelde je dat?
Ik ben helemaal niet van plan om nog jarenlang in ons uit elkaar gaan te blijven hangen. Hoe sneller dit geheel is afgewikkeld, hoe beter het is en hoe sneller ik mijn eigen leven weer kan opbouwen, waar ik overigens echt wel al mee bezig ben hoor.
Alleen zolang het nog niet afgehandeld is en er steeds weer iets nieuws naar boven komt, kan ik het niet afsluiten. Straks, als alles geregeld is, de financiën op orde zijn, ouderschapsplan getekend is, het contact met ex er niet meer hoeft te zijn (behalve het noodzakelijke over de kinderen) dan komt de rust en de tijd om alles een plekje te geven. Nu sta ik nog te vaak in de overlevingsstand.

Het is een heel verhaal geworden....Bedankt weer voor het lezen, meeleven en de adviezen in de reacties!

Mara

het is niet je kind maar je ex.

' ik wil het graag voor iedereen goed... zelfs voor hem dus.'

Je vult nu voor hem in wat goed voor hem is. Hij is volwassen, hij bepaalt dat zelf.
JIJ vind dit goed voor hem, hij denkt er blijkbaar heel anders over anders had hij wel andere keuzes gemaakt.

Je hoeft niet voor hem te zorgen, hij heeft een vriendin waarvan hij vindt dat die beter voor hem zorgt dan jij op dit moment.
Jij hebt meer dan genoeg aan jezelf en de kinderen. Laat hem gaan.

hmmm

Ik vind dat iedereen hier wel erg makkelijk roept dat Mara zich hier niet druk om moet maken. Ik ben de eerste die roept dat je je ex los moet laten. Maar als een en ander tot gevolg heeft dat mijn kinderen nauwelijks meer een band zouden hebben met hun vader, dan zou ik me daar ook druk over make. Tuurlijk is het ex zijn schuld en kinderen moeten maar bij hem aankloppen. Maar je kunt het toch gewoon treurig voor je kinderen vinden dat het zo gaat.?
Als je kinderen op school door docenten genegeerd zouden worden, zou waarschijnlijk iedereen het ok vinden dat je daar wat van vindt. Maar als het om hun vader gaat, dan moet Mara zich vooral niet druk maken en zich nergens mee bemoeien, want dan wordt ex alleen maar bozer - en dat is dan ook aan haar te verwijten lees ik tussen de regels door -
Ik denk Mara dat het in praktijk inderdaad zo zal zijn, dat je weinig tot niks aan de situatie kunt doen. Maar ik begrijp wel goed dat je je daarover opwindt en dat je het rot voor je kinderen vindt
Sterkte in ieder geval.