Verhuizen voor een relatie

Angela

Ook ik als persoon vind optie 4 volwaardig hoor.
Maar ik ben dan ook niet de vriendin van TS. Kan me echter wel voorstellen dat het voor vriendin niet goed voelt. Latten, zeker met twee huishoudens met kinderen vraagt heel veel energie, flexibiliteit en weinig echte rust of het gevoel van een thuis. Maar dat is mijn beleving en niet per definitie hoe een ander dat voelt.

Zoals ik het lees heeft vriendin in ieder geval duidelijk aangegeven dat zij latten niet (nog langer) als een optie ziet en daarmee vervalt dan optie 4. Want dat moeten beide partijen willen en zich 100% voor kunnen inzetten om dat te laten werken.
Ts ziet het duidelijk wel als optie en ziet daarmee de kansen om zijn relatie met de kinderen niet anders te laten worden dan dat hij nu is. Wanneer TS echter zijn relatie met vriendin wil voortzetten dan vervalt de optie 4 en is samenwonen blijkbaar de enige optie.
Dus TS kiest of voor toekomst met vriendin inclusief samenwonen en daarbij minder flexibiliteit dan nu voor zijn kinderen (wat voor mij niet wil zeggen dat je niet op een andere manier in ruime mate kwali-tijd met de je kinderen kan hebben of creëren) of TS kiest nu voor geen verandering voor zijn kinderen en laat vriendin los. Dat is dan het gevolg van de keuze die vriendin hem geeft en een consequentie die ze dan ook, hoe moeilijk ook, moet accepteren.
Alle andere smaken zijn geloof ik door TS en vriendin al besproken en niet geschikt bevonden.
Een van de twee zal dus water bij de wijn moeten doen of de relatie heeft geen toekomst.
Ben blij dat ik niet in de schoenen van TS sta.

Wanneer ik wel in zijn schoenen stond, zou ik, denk ik, wel kiezen voor samenwonen (mits ik natuurlijk oprecht van mijn partner houd en zelf ook een gezamenlijke toekomst voor ogen heb) en zorgen dat ik op andere manieren mijn betrokkenheid naar de kinderen laat zien. Extra pappamomenten in hun eigen woonplaats, met pappa en broer dingen ondernemen etc. Wellicht voor de kinderen ook niet optimaal, maar in deze is er geen optimaal maar zijn in mijn beleving alleen compromissen mogelijk.

Nu niet verhuizen!

Ik heb het draadje gelezen en het meeste is wel gezegd. Ik denk ook dat jouw vriendin nog niet klaar is voor een serieuze relatie, omdat ze nog met te veel oude pijn zit. Ik durf te wedden dat als ze dat niet aanpakt, het uiteindelijk een splijtzwam tussen jullie zal worden. Want dan zal je het nooit goed genoeg doen. Je vriendin is nu al eerlijk, ze heeft je gewaarschuwd: het is alles of niets. Maar niemand kan alles geven in een relatie. Als je alles geeft, ben je jezelf niet meer en kun je geen volwaardige en gelijkwaardige partner zijn. Je vriendin zal eerst moeten leren inzien en invoelen dat iemand die een deel van de tijd bij haar is, toch met 100% van zijn hart van haar kan houden.

Ik denk dus dat jullie relatie onder de huidige omstandigheden geen lang leven beschoren is. Jij hebt kinderen die deel van je leven uitmaken. Dus zelfs als jij nu verhuist, zal je vriendin niet tevreden zijn omdat je kinderen een deel van de aandacht krijgen. Hoe gaat zo iemand om met de stress die je ervaart als jouw kinderen er zijn? Is er ruimte voor jullie gezinseigenheden binnen haar gezin, of moeten ze zich aan haar regels houden? Is er ruimte voor jouw ro lals vader van jouw kinderen? Hoe gaat zij om met pubernukken onder haar dak?

Als je vriendin jullie relatie een eerlijke kans zou willen geven, zou ze instemmen met latten totdat jouw jongste 18 is. Ze kan niet eisen dat jij naar haar toe verhuist. Ten eerste omdat eisen en dreigen niet thuishoren in een gezonde relatie (knoop dat in godsnaam in je oren) en ten tweede omdat jij dan onherroepelijk een groot deel van het toch al schaarse contact met jouw kinderen gaat verliezen. Wie eist dat nu van zijn geliefde? Dat kun je toch niet maken?
De kinderen komen nu dus een weekend en een dinsdag per twee weken en af en toe spontaan. Die dinsdag valt dan weg. Het spontane bezoek valt weg. De oudste zal meestal niet komen in het weekend door zijn baantje (de facto geen contact meer, behalve virtueel). Ook je andere kind zal na verloop van tijd minder vaak komen want sport, vrienden en baantjes worden steeds belangrijker. Pubers bepalen ZELF wanneer ze langskomen. Vaak spontaan even een paar uur hier, een paar uur daar. Dat gaan niet als jij een uur verderop woont. Voor je het weet, zie je ze alleen nog maar met kerst en verjaardagen. En als je ze dan eens een keer spontaan wilt opzoeken, zegt je vriendin dat je er niet helemaal voor haar bent.

Tel daar nog bij op dat jouw kinderen het jou gaan kwalijk nemen dat je je stiefgezin belangrijker vindt dan hun, want zo voelen kinderen dat. Papa heeft een nieuw gezin en verhuist daarvoor, wij worden aan de kant geschoven.

Draai het als gedachte-oefening voor je vriendin eens om: zou zij bereid zijn naar jou toe te verhuizen en haar contacten met haar kinderen flink te beperken? Dus haar kinderen gaan grotendeels bij haar ex wonen en komen bijvoorbeeld nog om het weekend vrijdagmiddag tot maandagochtend bij jullie. Zou ze bereid zijn dat te doen? Zo nee, waarom eist ze dat dan wel van jou?
Zijn jouw contacten met je kinderen soms minder waard dan haar contact met haar kinderen?

Echte liefde?

Je kunt het ook nog zo bekijken: als dit echte liefde is, dan maakt het niet uit. Dan zorg jij nu optimaal voor je kinderen, en je vriendin accepteert de lat-relatie of ze stopt ermee. Als dit echte liefde is, dan komen jullie na die paar jaar wel weer samen, dan overleven jullie die paar jaar wel.

Andersom ook moeilijk

"Dan is die fulltime bij kinderen van een ander en ziet (vaak) zijn eigen kinderen nauwelijks. Ik zou dat als kind denk ik echt niet leuk vinden."

Ik vond het zelf ook erg moeilijk om continu met haar kinderen te zijn en mijn kinderen minder te zien. Dat lag in ons geval aan de omgangsregeling. Haar kinderen voelden toch minder 'eigen' en ik moet bekennen dat ik af en toe opgelucht was als ze naar bed gingen. Dat vond ik ontzettend fout van mezelf. Ik lees dat jouw kinderen een stuk ouder zijn, wil je je dan wel weer verplaatsen in een paar fases terug? Ook de feestdagen of andere bijzondere momenten zijn zij het die een stempel drukken en ervoer ik het als extra pijnlijk dat mijn kinderen er niet waren.

Tsja

Eerlijk gezegd vind ik termen als 'een nieuw leven' en 'je leven on hold zetten' toch wel klinken alsof je relatie de bepalende factor in je leven moet zijn. Hoe zit dat dan, met een nieuw leven als je kinderen hebt uit een 'oud' of 'vorig' leven? Het komt op mij niet lekker over, maar goed dat is wellicht semantisch.

Nou heb ik tot nog toe slechts ervaring met 1 puber hier in huis dus ik ben wel benieuwd Angela en Wenda hoe het dan bij jullie pubers gaat: gaan jullie nog vaak gezamenlijk 'dingen doen'? Wij doen nl met de jongere kinderen meer dingen als uitstapjes enzo (en vroeger met het kind wat nu puber is) dan met de puber. Puber gaat meer met vrienden dingen doen, wij zijn meer uitvalsbasis, transportservice, klankbord, hangplek, coach, supporter (bij sport), etc. Vandaar mijn pleidooi voor het gezamenlijk leven en niet alleen maar een 'dingen doen' papa zijn. Maar wie weet is dat bij jullie pubers anders.

Hoeveel wil je zelf mee maken?

Wat wil je zelf eigenlijk? Wil je graag deel uit maken van hun dagelijks leven? Man en ik hebben beiden onze specialiteiten van vakken waar we goed in zijn, dus als de kinderen hulp nodig hebben met huiswerk, helpt (of beter hielp, want in 6 vwo lukt het niet meer) de een met het ene vak en de ander met het andere. Als man niet in de buurt zou zijn zouden ze misschien met dat vak naar een oom, neef, buurman gaan. Dus voor hun komt het dan ook wel goed, ze worden geholpen met dat vak. Maar voor jou lijkt het me niet leuk dat de buurman ze geholpen heeft in plaats van jij. Een ander voorbeeld: Mijn dochter is een tijdje terug aan gereden, niks ernstigs gelukkig. Maar terwijl ik naar de plek van het ongeluk reed, bedacht ik me dat ik de fiets niet mee zou kunnen krijgen in mijn auto, dus ik belde mijn man die onderweg naar zijn werk was en die maakte rechtsomkeert ook naar de plak van het ongeluk. Als hij niet in de buurt was geweest, had ik een kennis gebeld en had vader het hele verhaal pas 's avonds gehoord. Was het ook allemaal goed gekomen hoor, fiets was op gehaald, ik was met dochter foto's gaan maken etc., dus voor haar geen verschil, maar voor jou als vader lijkt het me gewoon niet fijn om zo weinig betrokken te zijn. En het duurt nog maar zo kort tot ze echt volwassen zijn, ik zou daar gewoon nog even van willen genieten zolang het kan.

Yura

'Als man niet in de buurt zou zijn zouden ze misschien met dat vak naar een oom, neef, buurman gaan. Dus voor hun komt het dan ook wel goed, ze worden geholpen met dat vak. Maar voor jou lijkt het me niet leuk dat de buurman ze geholpen heeft in plaats van jij. '

Grappig argument gezien het feit dat het halve forum altijd alleen maar roept dat ze hun kinderen niet mógen helpen of niet kúnnen helpen met het huiswerk en blij zijn dat een ander het wel mag/kan/doet.

Tja de ene helft vindt dat wel belangrijk

En de andere niet.

En bovendien heb je helpen en helpen.

Ik denk dat je moet proberen te zien wat Yura werkelijk bedoelde en dat is dat bij zulke grote kinderen de contacmomenten en contactnogelijkheden veel schaarser zijn en dat je daar dus een beetje zuinig op moet zijn,

Liefde

Zo ik ben onder de indruk van alle adviezen en de kijk op mijn dilemma.

@Pandora! heel raak wat je daar zegt. Dank je. Mijn vriendin is overigens heel goed voor mijn kinderen en er is zeker klik en ze cijfert zichzelf meestal weg als zij er zijn (bedoel ze houdt er rekening mee en geeft mij en mijn kinderen de ruimte) alleen verwacht ik heel veel weerstand als ik besluit om toch te verhuizen. En die weerstand gaat niet over de persoon (mijn vriendin) maar de stap die ik zou zetten. De relatie en het contact zal in elk geval niet verbeteren.

Wat mij wel helder is dat ik ze nog maar kort heb totdat ze steeds meer hun eigen leven gaan leiden. In deze fase wil ik een rol vervullen. (en ja ook in het begeleiden van het huiswerk, sporten en een thuis bieden waar ze welkom zijn). Die rol gaat niet/moeilijker op afstand. dus moet ik voorlopig niet gaan verhuizen.

Ik hoop dat mijn vriendin dit met mij ook ziet zitten. (zit ook beter in mijn vel als ik weet dat ik het goed doe voor hen) en dat ik "alles of niets" in een andere context kan plaatsen.

Dilemma

Het hoge woord is er uit. We stoppen met de relatie, helaas ziet mijn vriendin een latrelatie echt niet zitten. Om de periode van twijfel af te sluiten en rust voor iedereen te creëren hebben wij besloten zsm te stoppen.

De keuze voelt dubbel omdat ik niet in staat ben om een situatie te creëren waarbij alles kan. En in 1 huis wonen met een samengesteld gezin en het zo inrichten dat mijn kinderen (mijn dochter van 13 ging al mee om het weekend en vond het oke/goed) mijn zoon werkt op zaterdag en ging (voor mij) te weinig mee. De stap om samen een huis te kopen in de woonplaats van mijn vriendin blijkt voor mij een stap te ver.

Wat ik mijzelf kan verwijten is dat ik te lang hoop heb gegeven (aan mijn vriendin en kinderen) dat wij samen gaan wonen en ik in mijn achterhoofd wist dat ik genoegen moest nemen met een "minder aanwezige rol" in het leven van mijn kinderen en dat ik dat niet kan.

ach, wat jammer!

Ik denk niet dat je jezelf dingen moet verwijten. Je hebt er goed over nagedacht en dat heeft tijd nodig.
Ik vind het wijs dat je je kinderen voor hebt laten gaan. Hoe verdrietig ook. Maar wel dapper.

Heel veel sterkte met alles!

Weloverwogen

Ach, wat ontzettend jammer dat jullie er niet samen uit zijn gekomen.
Ik sluit me bij Sally aan: dit soort moeilijke beslissingen kun je niet zomaar even snel nemen, daar is gewoon tijd voor nodig. Dat hoef je jezelf niet kwalijk te nemen, integendeel, je hebt een weloverwogen besluit genomen in plaats van zomaar de handdoek in de ring te gooien.

Dilemma/ron

Wat vervelend dat het zo gelopen is. Maar ik begrijp heel goed dat de betrokkenheid bij je kinderen de doorslag heeft gegeven. En dat dit ook de beste keuze voor je is. Hoe dubbel het nu ook lijkt.

Je mag trots zijn op jezelf

Je hebt de juiste prioriteiten gesteld, ook al was dat moeilijk.
Complimenten!

Ervaringen na de beslissing

Zo inmiddels anderhalf jaar verder en heb nog regelmatig mijn bericht en de reacties hierop nagelezen.
In het kort is de beslissing om niet te verhuizen naar mijn vriendin op een en een appartement in de woon plaats van mijn kinderen en ex partner te kopen voor mij en mijn kinderen een heel erg goede beslissing geweest. Mijn kinderen zijn er heel blij mee en ik ook... het geeft zoveel rust om voor mijn pubers van inmiddels 15 en 18 deze plek geregeld te hebben. Ik had de knoop al veel eerder moeten doorhakken.

Moet er niet aan denken dat ik voor het samengestelde gezin was gegaan (2 pubers en 2 kinderen van 6 en 8) Dit had van mijn kant nooit gewerkt.
Mijn vriendin en ik zijn nog samen.. en werken aan het goed houden van deze lat relatie met alle ups & downs die je volgens mij in een "normale" relatie ook hebt.
Voor mijn vriendin was of is het denk ik het moeilijkste .... het ideaalbeeld van onder 1 dak wonen met de kinderen gaat niet gebeuren en daar heeft ze het af en toe nog moeilijk mee.

Zelf vind ik het best een uitdaging om een goede balans te vinden tussen haar gezin en mijn ouderschap. Zij heeft de kinderen woe, do, en altijd za en zondag. Ik zit niet altijd te wachten om als ik de kinderen niet heb naar haar te gaan en mee te draaien in het zorgen. (is misschien wat zwart wit want het is natuurlijk niet alleen maar zorgen). Voel me dan soms schuldig als ik meer ruimte wil en tijd voor mijzelf (omdat ik natuurlijk die fase met jongere kinderen al gehad heb). Ook daar moet je samen een weg in vinden.

Gebleven

Wow, gefeliciteerd. Leuk dat je na dit verhaal een update plaatst. En je kinderen zien en je vriendin is er gelukkig toch ook nog steeds bij ondanks de voor haar belangrijke eis om samen te wonen of uit elkaar te gaan.

En fijn voor je kinderen. Vooral als ze ouder worden is het nog belangrijker om makkelijk even naar de andere ouder te kunnen op een moment dat het hen uitkomt.

Mooi, Dilemma

Je hoort blijkbaar bij het soort vaders dat in staat is om 'het eigen geluk' te zien in het óók heel houden van zijn ouderschap. Dat vind ik mooi!
Het zal niet makkelijk zijn, maar een relatie die is gebaseerd op het noodgedwongen inleveren van een wezenlijk deel van jezelf (nl. je kinderen) is mi verre van gezond. Een partner die dat van je vraagt, vraagt teveel.

Fijn

Wat leuk om nog van je te horen! Ik word helemaal blij van je bericht dat jullie toch nog samen zijn. Mijn complimenten voor je beslissing en je aanpak.

Top!

Wat fijn dat je er nog even op terugkomt. Erg fijn om te lezen dat jullie nog samen zijn (met alle perikelen van elke relatie) en dat het goed gaat met de kinderen.

Anders

Hier ging de vader voor zijn geluk, ruim een uur rijden. De oudste kinderen (24 en 21) hebben hem al een jaar niet meer gezien. Ze appen.

De jongste (18) is er af en toe. Dit gaat ondertussen al 3 jaar zo en laat ik zo zeggen, ook als kinderen ouder zijn hebben ze hun vader nog zo nodig.
Dus ik bewonder jouw betrokkenheid Dilemma en zou wensen dat er meer vaders zo dachten.

Trots

Beste Dilemma,

Wees trots op jezelf! En zoals moederziel zegt, geluk zit ook in het ouderschap en niet alleen in je nieuwe vriendin.

Zit helaas zelf tegen de aanstaande "ver weg verhuizing" en samenwonen van mijn ex aan te hikken. Die kiest ook voor "zijn eigen geluk" en mijn kinderen betalen de rekening.

Ik heb groot respect voor de keuzes die je gemaakt hebt.

reactie

Wat een fijn topic om te lezen zeg.

Ik ben partner van iemand met kinderen. Hoewel onze liefde erg sterk is, kan het best lastig zijn op bepaalde momenten.

Zeker nu de kinderen vragen aan mijn partner om dichterbij te komen wonen. Mijn partner is om meerdere redenen 1,5u van de kinderen gaan wonen (met pijn in het hart) en iedereen voelt nu dat dit niet de juiste beslissing was.
En staat er ter discussie om dit weer terug te draaien. De vraag is alleen, wat heeft dit voor mij als gevolgen. En voor de liefde. En ook op termijn.
De woonplaats waar mijn partner naar terug zou moeten keren heb ik helemaal niets mee en daarnaast heb ik mijn partner in onze huidige woonplaats leren kennen en vanuit daar hadden wij een toekomstplaatje in gedachte en waren we serieus plannen aan het maken om samen te gaan wonen.

Als ik dan de berichten van Dilemma lees dan begrijp ik zijn besluit heel goed om dicht bij de kinderen te willen blijven. Ik vind ook dat mijn partner alles moet doen voor de kinderen, dat staat vanaf dag 1 voorop. Maar het betekent niet dat ik niet (soms bewust soms onbewust) af en toe egoïstisch aan mijzelf denk en wat het voor mij betekent.
Maar is er dan geen middenweg? Idd proberen vaker in de woonplaats van de kinderen te zijn? Daar een huisje huren en wat nachten verblijven.
Tijdelijk kijken of er een extra dag per week ontmoeten mogelijk is. Of een extra avond per week er heen. Nadeel is dan natuurlijk dat de ex-partner het huis moet 'delen' op dat moment als mijn partner besluit niet daar te wonen maar extra te reizen. En ben je dus afhankelijk van de ex-partner.

"De woonplaats waar mijn partner naar terug zou moeten keren heb ik helemaal niets mee "

Nou, de kinderen van je vriend wonen er, dus in die zin heb je er wel iets mee. En als je vriend er zelf ook gaat wonen, heb jij er nog veel meer mee!

Waarom kan het trouwens niet andersom: dat je vriend in die plaats gaat wonen, en dan af en toe bij jou logeert (in plaats van daar vaker heen te gaan). Belangrijk is namelijk dat er een 'thuis' is waar de kinderen zelf in en uit kunnen lopen, en niet zozeer dat er vaker een 'bezoek' gepland wordt.

Als je vriend aangeeft geen goede beslissing genomen te hebben, dan zou ik hem vooral steunen nu wèl een goede beslissing te nemen. Ook al moet je daarvoor je eigen toekomstplaatje wat aanpassen.

Jippox

Ik steun mijn partner al vanaf dag 1. En dat blijf ik doen, want ben van mening dat kinderen altijd de belangrijkste prioriteit hebben en hun belangen daarin voorop staan.

Maar dat betekent niet dat je als partner van niet ook af en toe egoïstisch naar je eigen behoefte mag luisteren en daarin ook mag bedenken wat het met jezelf doet en hoe je daarmee moet omgaan.

Nee, ik heb niets met die woonplaats. Dat de kinderen er wonen en mijn partner er over nadenkt terug te keren betekent niet dat ik direct iets met die woonplaats moet hebben. Ik heb binding met mijn partner en de kinderen maar niet met een woonplaats waar ik geen binding heb.
Maar dat betekent niet dat ik mijn partner niet steun in de juiste beslissing. Het is alleen het besef dat het plaatje wat we samen hadden uitgestippeld anders moet gaan worden en dan zal ik daar ook tijd voor nodig hebben en ervaringen willen lezen om aan een ander beeld te wennen.

Ik ben wat laat met mijn reactie en misschien is er al een beslissing genomen over het dichter bij de kinderen gaan wonen van je vriend?
Ook uit eigen ervaring kan ik zeggen dat een chalet/caravan of whatever in de buurt van de kinderen regelen waar ze dan makkelijker terecht kunnen een optie is die op papier aantrekkelijk lijkt maar in de praktijk lastig is.
Het voelt nooit als thuis of een eigen plek. Het is best troosteloos... in de zomer is het nog druk en heeft het nog sfeer maar ja in het najaar en de winter..Daarnaast liggen de meeste van die parken even fietsen vanuit de stad of dorp en zit je daar met een gehuurde chalet/stacaravan te wachten op je kinderen.

Denk dat hier maar 1 richting werkt en dat is kiezen voor de kinderen (die zijn maar kort bij je ) en de tijd dat je vriend de kinderen niet heeft kun je samen besteden... is ook even aanpassen maar aan de andere kant heb je dan ook quality time samen (afhankelijk van de verdeling met zijn ex partner) en een vriend/vader die lekker in zijn vel zit. Begrijp jouw gevoel ook ... je hebt een relatie en wilt ook verder bouwen. Dit voelt als een stap terug.