Verhuizen voor een relatie

Duidelijk zijn

Hoe lastig ook, je kunt beter een eerlijker duidelijk zijn. Jij hebt ook kinderen. Die zijn in een andere levensfase maar net zo goed rekening mee te houden. Ik zou het samenwonen dan ook los gaan laten. Wie weet hoe lang dit nog gaat duren.
Elders een draadje waar iemand terecht teleurgesteld is dat het echt samenwonen nog steeds niet lukt vanwege een ouder kind dat nog thuis is en waar vader ook niet vanaf wil, uiteraard.
Dus ik zou ook geen beloftes doen in die richting. Daar kun je op dit moment alleen de intentie van uitspreken maar of je dan in een situatie bent om het te doen is nog maar de vraag.
Ik zou toch mijn kinderen voor laten gaan en zo is dat voor de meeste ouders. En vooral als je allebei kinderen hebt zou je dat van elkaar moeten proberen te begrijpen.

dilemma

Als ik jou was zou ik toch even naar het commentaar van Larissa kijken. Zoals ik al zei, het opeens samen vormen van een parttime samengesteld gezin is niet makkelijk. Je geeft aan dat als je dochter meekomt, dat dan je vriendin je de ruimte geeft. Maar als jullie samen wonen is dat er niet bij. Dus je weet helemaal niet goed of het met zijn allen goed gaat. En je zoon is er nog helemaal niet geweest! Dus je weet helemaal niet eens waaraan je begint.
Zorg er eerst maar eens voor dat die kinderen elkaar goed leren en neem ze eens mee in de weekenden. Misschien valt dat zo tegen dat je vriendin wel weer latten

latten

Ik ken iemand bij wie het niet werkte en er was niet eens zo'n leeftijdsverschil tussen de kinderen, maar een kwestie van temperament/karakter/andere opvoeding, waardoor iedereen ongelukkig werd. Ze zijn toen gaan latten.
Als zij jou leuk genoeg vindt kan ze het opbrengen, over een paar jaar zijn jouw kinderen het huis uit.
Ik heb het idee dat je je voor het blok gezet voelt.

pijnlijk

En ik moet eerlijk zeggen dat ik altijd zo pijnlijk vindt naar zijn kinderen als zo man dan gas samenwonen met een vrouw met kinderen.

Dan is die fulltime bij kinderen van een ander en ziet (vaak) zijn eigen kinderen nauwelijks. Ik zou dat als kind denk ik echt niet leuk vinden. En dat wordt natuurlijk nog veel pijnlijker als de man dan een uur van de woonplaats van zijn kinderen gaat wonen. Hoe erg kan je je door je vader in de steek gelaten voelen?

In jouw geval gaat het (waarschijnlijk) nog over een aantal jaren. Dat is beter te overzien dan als je kinderen 4 en 2 zijn.

Ja he, ik schoot ff uit de bocht haha. Hij was niet zo bedoeld zoals het nu overkomt. Maar er zit natuurlijk wel wat achter. Zoals ik Dilemma zijn posts lees/interpreteer is het geen man die zijn schouders op zou halen als de band met zijn kinderen verslechterde en net zo happy verder zou gaan met zijn leven. Als zijn kinderen ongelukkig zijn met zijn keuzes, hoe makkelijk of moeilijk is het dan om dat van je af te schudden? Het lijkt mij echt kl@&€ als de band met de kinderen zou verwateren op zo'n manier, ik geniet zelf enorm van die kleine dingetjes met onze puber, juist op die kleine toevallige contact momentjes kom ik achter verliefdheden, praten we over moeilijke situaties op school of vriendschappen, kleine en grote dingen, ik denk dat je dat onder spanning zet als je zo'n move maakt.
Komt wel bij dat ik me niet kan voorstellen dat de vriendin van Dilemma het echt uit zou maken als hij zegt zijn kinderen nog om zich heen te willen hebben. Dus mijn melodrama komt wel voort uit het uitgangspunt dat ze ofwel het niet zo op de spits zal drijven ofwel dat ik Dilemma een vriendin gun die hem niet zo voor t blok zet :)

OK, dan. Het lijkt me in ieder geval vreselijk om in zo'n situatie te zitten.

Druk

"De huidige relatie wil niet latten (is ze ook altijd duidelijk in geweest, in principe alles of niets)."

Laat je nooit, NOOIT onder druk zetten door wie dan ook, als je een beslissing moet geven die ook met je kinderen te maken heeft!!!

Nieuwsgierig

Sally verwoordt het wat sterker maar ik ben toch benieuwd, ik vind het dus echt een ding dat Dilemma zijn vriendin hem zo voor t blok zet, Sally ook blijkbaar. Maar, Ad bijvoorbeeld- misschien kijken mannen er anders tegenaan, wat vind jij daar dan van?

Ik denk dan ook gelijk: als ze nu dit vraagt en vindt te kunnen vragen, wat is/komt dan nog meer? Blijkbaar kijkt de vriendin van Dilemma echt heel anders tegen dingen aan, deze lijkt me zo fundamenteel, dat merk je vroeg of laat toch ook op andere manieren?
En dan weet ik niet wat er achter zit he, wat haar drijfveer is om zoiets te eisen.

motief vriendin

Dilemma, ook ik ben erg benieuwd wat de reden is dat je vriendin alles of niets wil.

Weet jij dat?
Wil je dat met ons delen?

En wat vind jij ervan dat ze nu dan jou zo'n beetje voor het blok zet daarmee?

Je partner voor het blok zetten is iets waar je heel voorzichtig mee moet zijn. Maar ik ben al zo lang bij dezelfde partner en onze doelen zijn inmiddels zo op elkaar afgestemd dat ik er eigenlijk geen ervaring mee heb.

In het begin van onze relatie heb ik haar eens (bij een nogal triviale en kinderachtige kwestie) laten kiezen tussen mij en een deel van haar familie, maar daarna heb ik me eigenlijk voorgenomen dat nooit meer te doen. We zijn ooit eens verhuisd omdat haar bedrijf verhuisde, toen zijn we ergens halverwege gaan wonen, maar dat was niet het resultaat van 'voor het blok zetten'. Dat was gewoon redelijk.

TL; DR, iemand voor het blok zetten is geen goed begin van een relatie.

star

Het komt op mij nogal star over. Alles of niets, terwijl er zo ontzettend veel tussenwegen en compromissen mogelijk zijn. Maar als je de deur simpelweg radicaal dichthoudt m.b.t. LATten, klinkt mij dat bijzonder vreemd, bijna manipulerend, in de oren.

Het zou voor mij zelfs een reden zijn om de relatie eens goed tegen het licht te houden, tenzij er een goede, zwaarwegende reden is. Maar die kan ik zo snel niet bedenken. En zelfs als die reden er is, zou ik niet zo snel verhuizen als er kinderen in het spel zijn.

flauwe keuze

Ik zou er enorm op afknappen als iemand mij zo voor het blok zou zetten.
Mijn oma zei altijd: kinderen zijn van je en een man is 'an je.
Een eisende partner is voor mij een no go.
Dat houdt niet in dat ik niet zou streven voor eigen geluk, want daar vaar je wel bij, maar niet over het geluk/ongeluk van wederzijdse kinderen heen.

Verhuizen

Nogmaals bedankt voor alle reacties.

Om terug te komen op mijn vriendin. Het komt misschien over als dat zij geen compromissen wil sluiten of niet denkt in oplossingen, dit is niet zo. Vanuit het verleden heeft zij een relatie gehad met een man die een eigen zaak had/heeft met veel werken en hoge druk. Daardoor heeft ze altijd het gevoel gehad dat zij op de tweede plaats kwam (zeker bij de geboorte van 2 kinderen) Is ook hierdoor uit de relatie gestapt en apart gaan wonen. Heeft altijd geroepen ik wil nooit meer het gevoel hebben dat ik er niet toe doe. Voor haar is het belangrijk om samen te wonen en dagelijks voor het ( gezin / al dan niet samengesteld) te zorgen.
Die gedachte gang en wens respecteer ik (beter eerlijk zijn over je gevoelens en wensen).

Zelf zou ik het wel kunnen om een aantal jaar te latten en op de dagen dat ik de kinderen niet heb naar haar toe te gaan. Over 5 jaar is de jongste dochter van mij 18 jaar dan kunnen we nog altijd volledig samen.

maar dilemma

Als je vriendin het gevoel van 'op de tweede plaats komen' zo goed kent, dan zal ze toch vooral niet willen dat jouw kinderen dit gevoel ook krijgen? En dat zij daar dan de oorzaak van is? Nee toch.

Bovendien is samenwonen natuurlijk helemaal niet perse nodig om het gevoel te hebben er toe te doen. Dat kun je ook op vele andere manieren bereiken.

Kortom: er valt nog heel wat te bepraten met je vriendin, denk ik.

Dilemma

Je vriendin heeft kennelijk een zelfvertrouwen issue. In plaats van dat ze jou voor het blok zet, moet ze daar aan werken! Je liefde aan haar moeten getuigen door verplicht met haar samen te moeten wonen, lijkt me eigenlijk een recept voor relatieproblemen.
En eigenlijk vind ik het ook wel een soort egocentrisch standpunt van haar. Ze zet haar eigen gevoelens voorop ten koste van die van je kinderen.

bij haar zijn

Dilemma, in aanvulling op de vorige posts, kijk ook uit dat je nu niet aa J haar gaat beloven op alle dagen dat jouw kinderen niet bij jou zijn, naar haar toe te komen.

Dan is nl meteen weer alle flexibiliteit voor jouw kinderen, om spontaan vaker bij jou langs te komen weg.

Dus vaker bij je vriendin zijn is vast mogelijk en lijkt mij op zich een goed plan, maar beloof haar niet dat je dan al die dagen bij haar bent.

Misschien is het ook een idee dat je haar dit draadje laat lezen?

Ik denk dat de strekking van iedereen hier is: iedereen gunt jullie jullie geluk, maar niet ten koste van jouw kinderen.

Bovendien

Bovendien is samenwonen toch nog steeds geen garantie voor haar gevoel dat ze op de 1e plek komt te staan? Ik neem aan dat ze in haar vorige huwelijk toch ook samen met man een huis deelde? En toch stond ze daar niet op de eerste plek. Ik denk dat latten veel beter is, want de momenten dat jullie samen zijn, zijn jullie er echt voor elkaar.
Overigens zegt het gevoel dat ze kennelijk door haar ex niet of nauwelijks werd gezien, meer iets over hun relatie, niets over de relatievorm. Wij hebben een huishouden van 4 kinderen en een hond en mijn man zegt altijd gekscherend dat hij helemaal onderaan de hiërarchie staat in aandacht, zelfs lager dan de hond. Toch hebben wij hebben wij uitstekemd huwelijk!

Dilemma!

Lees goed wat Muts zegt in #21.
Denk dat daar veel waars in zit.... Het heeft er de schijn van dat zij iets verlangt waar niemand aan kan voldoen.
Bovendien zouden jouw kinderen altijd op 1 moeten staan. Dus wat zij vraagt, is eigenlijk ridicuul.

er niet toe doen/tweede plaats

In elk mensenleven komt het wel eens voor dat je op de tweede plaats komt omdat iemand anders op dat moment even meer prioriteit heeft.

Ik begrijp het standpunt van je vriendin nu beter. Maar het zou voor mij juist een reden zijn om NIET samen te gaan wonen op dit moment. Er spelen nog gevoelens uit haar vorige huwelijk waar zij blijkbaar heel veel last van heeft. Logisch, iedereen houdt een "rugzakje" over van vorige relaties, maar dit aspect, de angst "er niet toe te doen", kan misschien heel vervelende gevolgen voor een nieuwe relatie hebben.

Zo kun je het echt niet maken je nieuwe partner te dwingen samen te wonen als er belangrijke redenen zijn om dat (nog) niet te doen (kinderen, namelijk).

Ik zou vriendin adviseren een vorm van professionele hulp te zoeken om met dat nare gevoel om te leren gaan, de gebeurtenissen van haar vorige relatie te leren verwerken, omdat dit anders nare gevolgen kan hebben voor de relatie: een ongelukkig samengesteld gezin of het verbreken van de relatie omdat zij zekerheid wil dat ze er wél toe doet, ook al staat ze wel eens op de tweede plaats (dat heb je nou eenmaal als je een partner met kinderen uit een eerdere relatie hebt).

Muts

Dat hoop ik dan voor je. Zo'n opmerking over de hond is een teken aan de wand, ik heb hem vaker gehoord in mijn kennissenkring. Volgende keer eens vragen wat hij er echt mee bedoelt misschien.

Vesper

Don't worry, hond was juist idee van man. Zorgt er ook voor dat wij weer gezellig met zijn tweeën lange wandelingen maken en tijd en rust hebben voor gesprek. Ik maak me geen zorgen. Als mijn man ergens mee zit, dan meld hij mij dat en niet via een opmerking, dat kennelijk multi interpretabel is.

ginny twijfelvuur

als je mensen verwijst naar een ander berichtje is het wel prettig als dat klopt...
bericht 21 is van ad hombre... :-)

Och och

Typefoutje... #41 bedoelde ik.

keuzes?

hai,

Je geeft aan dat je sinds je scheiding een omgangsregeling hebt van om het weekend en door de week op dinsdag. Wordt er tot op heden flexibel met deze regeling omgegaan? Komen je kinderen ook regelmatig (spontaan) bij je langs op andere dagen, dan de dagen die je hebt afgesproken?
Zo ja, dan kan ik me voorstellen dat je dochter het lastig vindt dat deze flexibiliteit verdwijnt en het daar erg moeilijk mee heeft. Zo nee, dan zal het natuurlijk alsnog lastig voor haar zijn, nieuwe omgeving, stiefzusjes en broertjes om haar heen en pappa niet meer voor haarzelf. Maar of dat jij je leven "on hold" moet zetten om deze reden is voor mij niet zo vanzelfsprekend dan dat ik uit de verdere reacties hier lees. Ik vind het nogal wat dat wanneer je gescheiden bent, je alleen nog een nieuwe relatie met samenwonen zou kunnen hebben, wanneer de kinderen volwassen zijn of wanneer het mogelijk is om in dezelfde woonplaats als de kinderen te wonen. Dit kan gewoonweg heel vaak niet.
Ook jij en je vriendin hebben recht op een leven samen, ik snap je vriendin wat dat betreft goed. Ik meen ook vanuit een eerder draadje te hebben begrepen dat zij naar jouw woonplaats wilde verhuizen en al allerlei mogelijkheden had gevonden voor het handhaven van het co ouderschap en flexibiliteit bij haar werkgever, dus zij komt mij in die zin niet egoïstisch over. Het is wel meer praktisch, dat jij die kant op gaat, dan zij naar jou vanwege het co ouderschap dat zij heeft. Om dan te zeggen (zoals medeforumers dat doen) dat ze jou voor het blok zet vind ik hard en niet op zijn plaats.
Maar goed ik begrijp je twijfel heel goed en het siert je dat je het belang van je kinderen niet uit het oog verliest bij jullie wens om samen een nieuw leven op te bouwen en een samengesteld gezin te gaan vormen.
In jullie situatie is er geen enkele keuze de goede keuze, of voor haar kinderen veranderd er alles of voor die van jou.
In mijn optiek zijn er drie keuzes
1.Niks doen en jullie blijven samen met jullie kinderen en zonder elkaar
2.of een van jullie verhuist naar de ander en je zorgt ervoor dat kinderen uit beide gezinnen voldoende qualitime heeft met de biologische ouder, en je vindt je weg daarin met elkaar
3.of jullie gaan op de helft van jullie woonplaatsen wonen en maakt het op die manier in de toekomst makkelijker voor de oudere kinderen om zelfstandig naar jullie toe te gaan met bijvoorbeeld OV.

Ik wens je sterkte en wijsheid.

Wenda

"Ik vind het nogal wat dat wanneer je gescheiden bent, je alleen nog een nieuwe relatie met samenwonen zou kunnen hebben, wanneer de kinderen volwassen zijn of wanneer het mogelijk is om in dezelfde woonplaats als de kinderen te wonen. Dit kan gewoonweg heel vaak niet."

Het kan altijd wel, alleen: hoe belangrijk laat je alle argumenten wegen. En dat is heel persoonlijk, zo persoonlijk dat je er feitelijk op een forum ook niet veel over kunt zeggen.

Wat hier volgens mij wel speelt, is dat TS om meedenken vraagt met als uitgangspunt dat vriendin alles of niets wil. En dat uitgangspunt, daar wrikt het, als je de reacties leest. Tuurlijk mag ze het willen, en gaat het ook niet om haar motieven of wensen, maar wat moet TS daar nou mee als hij zelf twijfelt aan de noodzaak daarvan (en natuurlijk zijn eigen wensen, namelijk genoeg tijd en sponaniteit en kwali-tijd met zijn eigen kinderen in stand houden).

Ik vind daarom optie 4 nog steeds ook volwaardig: latten voor de langere termijn inrichten, waarbij wellicht hoort dat werktijden aangepast worden, slaapkamers heringericht worden, vakanties/vrije dagen/ oppas voor de kleinere kinderen etc. Qua logistiek en samenzijn valt er gebest een systeem te maken met elkaar , mits vriendin mee kan gaan in de overtuiging dat ook latten een fijne manier kan zijn, niet per se minderwaardig.

gr Angela