Verhuizen, hoever jezelf wegcijferen voor de kinderen.

Anders denken

"Hv vindt dat ik de kinderen zelfstandigheid aan moet leren maar ik vind dat krom, het is net alsof ik tijd moet steken in de hobby van een ander terwijl het mijn hobby niet is en ik er geen enkel verstand van heb."

Het zijn ook jouw kinderen en niet de hobby van je exvrouw, ook al heb je nooit kinderen gewild. Die redenering zul je toch echt eens los moeten laten, hoe moeilijk ook.

Aardbei,

en de kinderen nog verder beschadigen doordat het mij aan kennis, mogelijkheden (praktisch en psychisch) en overeenstemming met hun moeder ontbreekt?

Ik neem de verantwoordelijkheid die de enige was voor de scheiding op me door voor de financiën te zorgen. Het is alleen wel moeilijk hier geen ruzie over te maken nu er meer van mij verlangd wordt.

Zo werkt het nou eenmaal

Vader van 3, dat is jouw mening. Maar zo werkt het in de praktijk nou eenmaal niet. Of je het nu wil of niet de kinderen zijn ook jouw verantwoordelijkheid ook al voelt het voor jou niet zo.

Dat je het erg moeilijk vindt met je kinderen is duidelijk maar het is geen keuzespel waarin je alleen de taken kunt doen die jouw goed passen en uitkomen.

Er zijn veel gescheiden mensen die geen overeenstemming hebben, en daar lukt het uiteindelijk ook.

Ergens geen verstand van hebben; je kunt ook proberen kennis op te doen en het te proberen.

Hoe is je beeld naar je kinderen toe, vind je ze lief, hou je van ze? Of ben je blij als ze eindelijk meerderjarig zijn zodat je ze nooit meer hoeft te zien? Zo komt het op mij namelijk wel over zeker na je opmerking over dat de kinderen meer " de hobby" van je vrouw zijn. Dat is wel heel erg hatelijk vind ik.

Financien goed willen regelen zoals je stelt is een mooi streven maar kinderen zijn veel meer gebaat bij persoonlijk contact met hun vader. En daar kun je hulp bij krijgen.

Tja vader

Dat had je dan vooraf moeten bedenken. Net als bij huisdieren: niet eerst een pup aanschaffen voor de kinderen en dan het dier verwaarlozen omdat bij jou de kennis ontbreekt. DAN GA JE DIE KENNIS MAAR ALS DE DONDER ERGENS HALEN!

Loser.

Aardbei

'Dat je het erg moeilijk vindt met je kinderen is duidelijk maar het is geen keuzespel waarin je alleen de taken kunt doen die jouw goed passen en uitkomen.'
Dat klinkt heel mooi, maar moeder zorgt niet voor geld. Persoonlijk kontakt is heel mooi, vind ik ook. Maar persoonlijk kontakt (of zorg) zonder geld betekent dakloze en hongerige kinderen.
Moeder heeft ook haar taken uitgekozen en andere taken (de zorg voor geld) bij vader gelaten. Het zou mooi zijn als zij zoveel zou verdienen dat hij geen alimentatie meer hoefde te betalen. Dat zou hem ontlasten (blijft het andere probleem nog over, namelijk dat vader van 3 te weinig ervaring heeft met zorg voor kinderen, door zijn verleden).

Tsjor

Knurf

Dat is een herhaling van zetten (dan had je dat vooraf maar moeten bedenken). Moeder heeft vooraf ook niet bedacht dat kinderen geld kosten. Moeder wilde kinderen en zorgen. En nu zit moeder op kosten van haar ex te janken bij de jeugdzorg dat het zo zwaar is. Wie is er dan een loser?
Maar als je een school weet waar je kunt leren hoe je met kinderen om kunt gaan, dan is het wellicht goed om die tip hier neer te zetten.

Tsjor

Tsjor

Jij blijft terugkomen op het feit dat moeder 'zorgt' en vader de financiën op zich heeft genomen. Volgens mij heeft ts al een paar vermeld dat moeder ook werkt, bv in post 98.

Begrijp ik Tsjor

Ik vind het ook erg goed dat Vader zijn financiele verantwoordelijkheid neemt.
Maar dat wil niet zeggen dat hij daardoor niet verantwoordelijk is voor de rest.

Vader heeft overal wel een argument voor:
Er zijn zo veel mensen die er geen verstand van hebben/ lange werkdagen hebben/ onderhoud moeten plegenaan huis/ liever tijd aan hun hobby en vriendin willen besteden etc etc en toch ook graag bij hun kinderen willen zijn.

Vader zal denk ik toch zich moeten aanpassen aan de situatie, hoe moeilijk ook.het lijkt wel of er geen enkele wil is, en dat zullen de kinderen zich later herinneren ben ik bang.

Maar Tsjor

'Dat is een herhaling van zetten'.

Dat is de reactie van vader toch ook? Hij blijft maar roepen dat-ie nooit wilde, niet kan, niet weet ... een kras in een grammefoonplaat. Zolang hij blijft roepen wat hij eerder ook riep, krijgt hij de reacties die hij eerder ook kreeg.

Aardbei en Knurf,

Het klopt dat ik ze niet hoef en ze ook nooit gehoefd heb. Toen ik jaren geleden me wel met ze wilde bemoeien werd dat niet geaccepteerd, ik heb een paar jaar geprobeerd op de automatische piloot te leven en te doen wat anderen wilden maar dit lukte niet altijd en uitte zich in escalaties. Uiteindelijk werd mij een contactverbod opgelegd wat tijdens het opstellen van een ouderschapsplan ineens niet belangrijk meer was. Ik wens de kinderen het beste toe maar weet dat zij dit bij mij niet krijgen, zeker niet wanneer de overige druk betreffende huisvesting enz. mij overbelast.

Moeder werkt nu inderdaad maar ik heb geen idee wat zij verdient en of dit aanleiding is voor aanpassing van de alimentatie. Wanneer zij het contact tussen mij en de kinderen belangrijk vindt kan zij ook een voorstel doen om het aan te passen, zelf heb ik geen behoefte en energie om er achteraan te gaan. Wanneer zorg belangrijker is dan alimentatie hoefde geen enkele co-ouder alimentatie te betalen.

Opmerkingen als loser o.i.d. interesseren mij niet zoveel, ik ben liever een "blije" loser dan een ongelukkige trekpop die danst naar de pijpen van een ander.

Vader van 3

Volgens mij omschrijf je nu de kern van je probleem
"dan een ongelukkige trekpop die danst naar de pijpen van een ander"
Dat is volgens mij wat jou dwars zit. Je ex, je kinderen, jeugdzorg, iedereen heeft iets te zeggen over jouw leven en jij moet je maar schikken.
Dat maakt dat jij gaat en blijft roepen dat je dit allemaal niet wil en hoeft en dat je er van af wil.
Ik kan dat ook nog wel begrijpen. Je zit in een situatie waar je niet in wil zitten en waar je uit weg wil.
Maar dat gaat niet gebeuren en je kunt blijven tegenstribbelen maar dat gaat je niet helpen. De omstandigheden hebben je in de tang en knijpen je fijn.
De enige oplossing is om zelf de touwtjes in de hand te nemen. Niet meer de hele tijd roepen dat je dit niet wil maar kijken wat je, in deze omstandigheden, wel wil.
Die kinderen gaan niet weg, die ex gaat niet weg, jeugdzorg gaat voorlopig ook niet weg, dat zijn omstandigheden die jij niet kunt veranderen.
Pak zelf de regie. Wat wil jij en hoe ga je dat aanpakken? Praat er over met iemand, zet het op papier maar doe zelf iets en laat je leven niet bepalen door anderen
Succes

Brrr

'die danst naar de pijpen van een ander.'

Drie van die anderen heb je zelf op de wereld gezet.

Knurf,

Het klopt dat ik de biologische vader ben van die drie, ik heb altijd geweten dat ik een financiële verplichting heb en ben pas gescheiden toen ik wist dat er twee huishoudens onderhouden konden worden zonder dat 1 in de bijstand kwam. Voordien heb ik een paar zelfmoordpogingen gedaan zodat zij van de uitkeringen rond hadden kunnen komen. Blijkbaar heb ik wat gemist in mijn opvoeding, mij is nooit duidelijk geweest dat ik naast de financiën andere verplichtingen en gezag had en behield. Met de kennis van nu betwijfel ik of ex mij over de streep had kunnen halen.

Tineke, Ik heb wel een plan alleen de uitvoering is een beetje lastig. Wanneer de andere kanten het zouden accepteren kon ik daar meer rust uit halen.

Niet acceptabel

Tineke, Ik heb wel een plan alleen de uitvoering is een beetje lastig. Wanneer de andere kanten het zouden accepteren kon ik daar meer rust uit halen.

Als jouw plan niet acceptabel is voor jouw exvrouw en kinderen dan is het geen goed plan. Zo simpel is dat.
Een plan kan wel goed zijn voor jou maar als het dat niet is voor de andere betrokkenen heb je daar totaal niks aan. Druk niet jouw zin door, maak een ander plan.

mij is nooit duidelijk geweest dat ik naast de financiën andere verplichtingen en gezag had en behield.

Dit vind ik van een verpletterende naïviteit. Je trouwt, je zet drie kinderen op de wereld en bedenkt nooit dat daar nog een vervolg aan vast hangt?

Dubbel er in staan

Vader van 3, ik noem jou geen loser o.i.d. maar probeer jou te begrijpen wat helaas niet lukt. Ik begrijp jouw zienswijze gewoon niet, maar probeer in ieder geval jouw logica te doorgronden. Jammer dat je vaak geen antwoord geeft op bepaalde vragen.

Wat Tineke van Gaal idd zegt: je zet 3 kids op de wereld en hebt werkelijk nooit begrepen dat je er dan aan " vast" zit. Of dat aan je opvoeding ligt weet ik niet, heeft in jouw omgeving iedere gescheiden man geen contact meer met zijn kinderen?? Ik begrijp gewoon werkelijk niet waar je die gedachtegang vandaan haalt, wie jou dat ooit wijsgemaakt heeft. Je verschuilt je nu achter je eigen hersenspinsels van " ja maar ik wilde nou eenmaal nooit kinderen" . Alsof er dan ineens gezegd moet worden door hv/rechter: " ohh als u het zo begrepen heeft meneer nee dan hoeft u idd geen omgangsregeling". Het is ook je eigen verantwoordelijkheid om te begrijpen hoe zaken in elkaar steken.

Als ik jouw stukjes lees, merk ik dat er ook veel andere zaken meespelen buiten het riedeltje van, ik wilde ze niet, weet niet hoe het moet, kan het niet aan;
* ik wil mijn werk en werktijden niet aanpassen
* ik heb door de kinderen zo weinig tijd voor hobby's
* ik zou liever bij mijn vriendin gaan wonen
* ik betaal nog steeds evenveel alimentatie als toen ex niet werkte
* vroeger wilde ik een betrokken ouder zijn maar toen werd dat niet op prijs gesteld

Dat komt op mij over als kinderachtig dwarsliggen, sorry maar ik kan er weinig anders van maken.

Hard

" Het klopt dat ik ze niet hoef en ze ook nooit gehoefd heb".

Dat is een extreem harde uitspraak. Dus als je ze vanaf nu nooit meer zou zien( stel dat het zo loopt) , dan doet het je dus niks?

Familie

Hoe staat je familie hierin, je ouders, broers/zussen als je die hebt? Kunnen zij je ondersteunen, begeleiden? Het zal voor hun toch ook geen leuk vooruitzicht zijn als ze hun kleinkinderen/ neefjes/nichtjes niet meer zien in de toekomst. Heb je hulp vanuit die hoek?

En je kinderen dan?

Jij wil ze niet. Moeder kan ze ook niet continu hebben heb je aangegeven.

Wat moeten je kinderen dan? Op straat slapen?

Je bent nou eenmaal hun vader. Ze willen blijkbaar nog wel naar jou toe.

Denk jij er ooit wel eens over na hoe dit voor de kinderen is? Wat denk dat zij hieraan over houden? Een ding is zeker. Jij had een keuze. Jouw kinderen niet. Ze zijn geboren door jullie keuzes.

Misschien wordt het tijd om je wat volwassener te gaan gedragen. Je hebt 3 kinderen op de wereld gezet en daar moet voor gezorgd worden. Dus doe dat dan.

Knor

Moeder werkt, maar niet zodanig dat ze zelf de kinderen kan onderhouden, ze ontvang nog steeds het volle pond aan alimentatie.

Tsjor

Aardbei

Misschien helpt het je als je #65 zou lezen. Sorry, die zwarte letters op rood zijn bijna niet te zien. Ik hoop dat je hem toch terugvindt.

Tsjor

Vlinder62

In het bericht wat ik net aanhaalde staat ook wat vader van 3 ideaal lijkt te zijn. Ik kan dat niet begrijpen, maar ik heb zijn achtergrond ook niet.

Tsjor

Tsjor

Hij wil de kinderen bij de moeder hebben. Hij betaalt wel. In een pleeggezin vindt hij ook prima.

Die arme, arme kinderen. Twee ouders die allebei de kinderen niet willen (moeder wel overigens maar niet altijd).

Tineke en Aardbei,

De andere kant vindt het alleen goed als het richting een 50/50 verdeling is en dat ik in de buurt woon. Psychisch is dit veel teveel voor mij en praktisch is een om het weekend regeling onhaalbaar vanwege de woning.

Toen ik kind was had mijn moeder een vriendin die gescheiden was en het grootste probleem was dat haar ex een omgangsregeling wilde, dit voorbeeld heeft mijn kijk hierop beïnvloed. Een paar collega's zijn gescheiden, 1 heeft een heel gevecht moeten voeren om een ruime omgangsregeling te krijgen waarbij ik nooit begrepen heb dat hij daar energie in wilde steken. De andere collega's hoor ik regelmatig mopperen als de kinderen een weekend of vakantie zijn geweest of wanneer de kinderen bij hun vader zijn geweest. Mijn zus zou de vlag uitsteken wanneer haar ex af zou zien van de omgangsregeling en afstand zou doen van gezamenlijk gezag. Toen de kinderen klein waren en mijn ex een paar weken opgenomen moest worden was het vanzelf sprekend dat de kinderen naar haar ouders gingen.

Het meest verbazende aan hv/jz/rechter vind ik dat er eerst een contactverbod was maar toen ik ermee instemde en het ouderschapsplan daarop wilde opstellen dit problematisch was.

De overige praktische zaken zijn vooral bijzaak, de verplichtingen die na de scheiding verlangd worden zijn de hoofdzaak. Het huis is wel een beetje hoofdzaak omdat dit voor veel extra belasting zorgt. De bijzaken zijn inderdaad nogal kinderachtig maar wanneer de hoofdzaak niet serieus genomen wordt voel ik mij genoodzaakt ze erbij te halen.

Er is een paar maanden geen contact geweest en ik heb de kinderen niet gemist, ik kan niet in de toekomst kijken maar op dit moment zou ik ze niet missen als het langer zou duren.

Met mijn familie heb ik nauwelijks contact, zij hebben nog wel contact met mijn ex en kinderen.

Vader van 3

Wat jammer dat je zoveel negatieve voorbeelden in je omgeving hebt gezien wat betreft gescheiden ouders. Al krijg ik de indruk dat je dingen ook erg letterlijk neemt en vooral ziet wat je wilt zien: die collega die moppert nadat zijn kinderen een weekend geweest zijn wil niet zeggen dat die collega meteen spijt heeft van de omgangsregeling en zijn kinderen liever niet meer wil zien. Net zoals dat niet gescheiden mensen ook weleens op maandag mopperen dat het een shit weekend was: that's life!

Die andere collega die heel veel moeite heeft gedaan voor een omgangsregeling, jij begrijpt daar niks van. Je zou het ook kunnen vertalen in " wat goed dat hij zoveel voor zijn kind doet".

Mijn man heeft in zijn woede, als zijn ex weer eens dwars lag, iets geroepen in de trant van dan maar geen omgangsregeling. Dat heet een momentopname en is geen realiteit gelukkig.

Tsjor haalde #65 aan. Ik begrijp dat jij het niet makkelijk hebt gehad, daarom zou het juist logisch zijn als je je kinderen dat leed wilt besparen. Je kent 2 pleeggezinnen waar het in jouw ogen harmonieus aan toe gaat en ziet dat dan ook wel zitten voor je kinderen. Dat is erg naief; als je de ontwikkelingen een beetje volgt op dat gebied dan zou je weten dat de kans erg klein is dat je kinderen in zo'n situatie komen. Creeer geen waarheden omdat het jou dan beter uitkomt.

Dat je ze niet wilt en ze ook niet zal missen is 1 ding, afstand kun je nemen als ze uit huis gaan een bepaalde leeftijd bereikt hebben, tot die tijd zul je het uit moeten zingen.

Je kinderen zijn al pubers, wat zijn hun wensen, hoe zien zij het? Even los van advies van hv.

Vlinder72

'Arme, arme kinderen'. Zo zou ik ook denken. Maar stel dat ik van mezelf zou weten dat ik niet in staat ben voor ze te zorgen, om wat voor reden dan ook, en ik zou ervaring hebben met een liefdevol pleeggezin, dan is het ook een daad van liefde als je dat de kinderen gunt.
Ik ben er iets pessimistischer over, maar dat heb ik al in een reactie geschreven.

Tsjor