U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Verhuizen, hoever jezelf wegcijferen voor de kinderen.
Ik heb hier al eens een paar topics gehad waar ik nuttige tips op heb gekregen maar kan ze niet terugvinden.
Samengevat: Ik had geen kinderen gehoeven en altijd gedacht dat bij een scheiding een omgangsregeling enz. met vader niet noodzakelijk was. Toen ik ging scheiden bleken mijn gedachten fout te zijn en verzette moeder, kinderen, jeugdzorg enz. zich ertegen en is er flink wat overhoop gehaald. Door de nieuwe inzichten was ik bereid een beperkte omgangsregeling te doen maar de rechter vond dit niet genoeg en heeft OTS opgelegd met de opdracht dat jeugdzorg een uitbreiding zou begeleiden. De oudste is fulltime bij mij komen wonen, de omgangsregeling met de 2 anderen is nu nog om het weekend maar loopt moeizaam doordat wat zij bij hun moeder gewend zijn botst met de gewoontes van de oudste en mij.
Huidige situatie en vraag: Ik woon nu in een appartement bijna 100 km bij moeder vandaan, vanwege onverkoopbaarheid/restschuld hadden wij afgesproken dat moeder in de gezamenlijke woning bleef totdat zij wat anders had waarna ik er naar terug zou gaan. Moeder heeft nu een woning gevonden maar ondertussen is de woning waarschijnlijk wel verkoopbaar zonder (grote) restschuld. Ik heb mij nooit thuis gevoeld in de woning en woonplaats en nooit gelukkig geweest met de aanzienlijke reistijd naar mijn werk en daarom twijfel ik om de woning te verkopen en in mijn appartement te blijven of hier in de buurt. Dit zal natuurlijk gevolgen hebben voor de omgangsregeling maar als ik terug ga ben ik ongelukkiger, veel reistijd en tijd kwijt aan de onderhouds intensieve woning wat ook gevolgen zal hebben voor de omgangsregeling.
Verstandelijk weet ik dat de kinderen voorop staan en het in hun belang is om zelf meer energie in de woning, reistijd enz. te stoppen maar anderzijds is mijn energie niet onbeperkt en is er een kans dat het juist averechts uitpakt. Jeugdzorg vind mijn belangen ondergeschikt en komt steeds met (voor mij) onrealistische oplossingen. De reacties op mijn vorige topics hebben mij geholpen en ik hoop dat jullie mij nu weer kunnen helpen.
Toevoeging
Mij is verweten de kinderen schade aan te richten en dat ik mij beter terug kon trekken, nu ik dat wil en doe roepen diezelfde instanties en mensen dat dit schadelijk is voor de kinderen. Ik begrijp er niets meer van, ik wil niet tegen windmolens vechten maar wanneer ze mij steeds weer klem zetten wordt ik wanhopig.
Oplossingen ipv problemen
Hoi Vader van 3, ik snap jouw frustratie. Ik hoop dat je het niet erg vindt dat ik dit schrijf, maar je komt over als iemand die vrij rechtlijnig denkt. Je wilt de logica van wensen en besluiten begrijpen.
Dat begrijp ik.
Maar soms lukt dat niet. Zo zit het leven nou eenmaal in elkaar. Het gaat niet altijd zoals jij het wil.
Voor wat betreft de logica van Jeugdzorg (OTS of jij uit huis?) en nu toch omgang, kan ik allerlei logische verklaringen bedenken (ja echt, maar het is gissen of dat ook hun verklaring is).
In zijn algemeenheid zou je kunnen bedenken en misschien ook accepteren dat het voor kinderen beter is om wel contact met hun vader te hebben dan helemaal niet. Kinderen bestaan nl voor 50% van hun genen uit hun vader.
Daar zijn enkele uitzonderingen op, of situaties waarin het alleen onder toezicht kan.
Maar kennelijk vinden ze jou daar nog niet onder vallen. Hebben ze vast hun redenen voor.
De hoeveelheid tijd die kinderen met hun vader doorbrengen en hoe ze contact hebben is dan vraag twee.
Nu terug naar jou. Jij reageert op Tsjor en begint weer over jouw woning. Dat komt wat star over, want Tsjor heeft et juist niet over jouw woning. Zij stelt voor om ze elders te ontmoeten.
Wat zij probeert is in oplossingen te denken in plaats van alleen maar problemen te zien, zoals jij steeds doet.
Ik zou je thuissituatie nu even lekker laten hoe het is. Ook beschrijf je dat je het niet fijn vindt als je iets doet met je kinderen. Dat is jammer. Heb je wel eens overwogen om met een kind tegelijkertijd iets te gaan doen?
Je kunt het dan afstemmen op wat jij in principe leuk vindt, wat het kind in principe leuk vindt of wat jullie allebei in principe leuk vinden. En wie weet, is het dan met een kind leuker dan met drie kinderen tegelijkertijd. Ik kan me best voorstellen dat dat ingewikkeld voor jou is.
En als je geen enkele activiteit kunt bedenken, kan je overwegen om ze een voor een (bijv. het ene weekend de ene, het volgende weekend de andere, dan de derde en dan een weekend geen) op te halen om simpel een pannenkoek tof bij de MacDonalds te gaan eten of ergens te gaan eten waar jij in elk geval van geniet.
Misschien kan je het eens proberen? En dan begin je met het makkelijkste kind, waar van je de kans het hoogste inschat dat zo’s activiteit of eten samen voor jou ‘te doen’ is.
Kost niet veel tijd (je kunt zelf aangeven wanneer jij wilt gaan maar een uurtje eten moet oke zijn, hoeft niet per se langer de eerste keer, mag natuurlijk wel als het oke voelt voor jou) en is het proberen waard, toch?
Hoe lang rijden zit je van je kinderen vandaan?
Het probleem is, denk ik, dat jeugdzorg bepaalt wat, wanneer en hoeveel omgang er moet zijn met hoeveel van de kinderen. Moeder trekt het niet en dan kijken ze naar vader.
Woont je oudste zoon nog steeds bij jou Vadervan3?
Kort door de bocht
'ik begin steeds meer te geloven dat het vooral om geld draait en niet om het welzijn van mensen.'
Dat lijkt me te kort door de bocht. Het gaat misschien (in jouw ogen) niet om JOUW welzijn. Maar de kinderen (en hun moeder) zijn er ook nog. En jeugdzorg is er voor hun welzijn. Niet voor dat van jou.
Of het welzijn van de kinderen gebaat is bij een actieve rol van specifiek jou als vader, weet ik niet. Maar ze hebben het ermee te doen. Net als jij, lijkt me.
Je komt een beetje over als een stampvoetend klein kind. Er was je een lollie beloofd, en nu moet en zal je een lollie. Ook al is de lolliefabriek failliet en zijn er nergens meer lollies te krijgen.
Oplossingen
zie ik wel maar die worden niet geaccepteerd, wat het meest vreemde is dat deze eerst zijn aangegeven door jeugdzorg die het nu niet meer accepteert.
De oudste twee zijn te oud om een middagje wat te gaan doen en de eis die er ligt gaat over een omgangsregeling. Ik heb het een jaar terug al geprobeerd maar dat is toen mis gegaan en wil ik niet herhalen.
Wat AnneJ schrijft is precies hoe het gaat maar ipv dat er naar echte oplossingen gekeken wordt willen ze schijnbaar dat ik er aan onderdoor gaat. De oudste woont sinds van de zomer niet meer bij mij.
Ik weet dat jeugdzorg er is voor de kinderen maar dan moeten ze er ook echt voor hun zijn en niet eerst ouders kapot maken, ouders verplichten dingen te doen en als ouders ze uiteindelijk niet meer kunnen ze ineens niet meer nodig vinden, dreigen de kinderen uit huis te plaatsen maar als puntje bij paaltje het terugleggen bij de kapot gemaakte ouders. In de beeldspraak: jeugdzorg is de fabriek en die is niet failliet, ik hoefde de lollies niet maar werd gedwongen ze op te eten, de lollies zijn nog steeds in de handel en ik wil dat ze er nu zelf 1 nemen maar dat weigeren ze.
Maar okay, de antwoorden krijg ik niet, had ik ook niet echt verwacht en neem ik uitgezonderd jeugdzorg niemand kwalijk. Ik ga wel zelf plannen maken hier uit te komen, het liefst doe ik dat netjes maar doordat dit niet mogelijk is zal het niet netjes moeten.
Vijand
'wat het meest vreemde is dat deze eerst zijn aangegeven door jeugdzorg die het nu niet meer accepteert.'
Je blijft hierop terugkomen en ik kan me voorstellen dat dat voor jou ook echt een obstakel is, de wisseling van interventies van jeugdzorg. Ik snap je boosheid daarover ook. Maar je maakt het nu echt voor jezelf tot een obstakel door daaraan te verbinden dat ze dat doen om ouders kapot te maken. Dan wordt het een levensgrote vijand die jou belemmert.
Bevrijd jezelf van die belemmering.
'Ik ga wel zelf plannen maken hier uit te komen, het liefst doe ik dat netjes maar doordat dit niet mogelijk is zal het niet netjes moeten.'
Jouw eigen wens is om plannen te maken die netjes zijn. Houd dat ook aan, dat is je eigen richting. Zij zullen de obstakels opwerpen en dan kijk je hoe je daarmee om kunt gaan, zo goed mogelijk.
Tsjor
Hoezo te oud?
Wanneer is een kind te oud voor de bioscoop en/of samen wat eten?
Theater, band of bijvoorbeeld happen en trappen, fietsen en steeds ergens wat eten.
Je bent nooit te oud om iets met je vader te doen, alleen pas je de activiteiten aan aan de leeftijd van de deelnemers.
Nogmaals
Vader van 3, wat vind je van mijn suggestie steeds apart met 1 kind iets af te spreken?
Evt. alleen te eten als ze echt geen zin hebben in een filmpje of andere activiteit met jou?
Uitzingen
Als je er niet onderuit komt, en jeudgzorg niet instemt met de oplossingen die je aandraagt, zit er nog maar één ding op: je zult het moeten uitzingen tot het klaar is.
Ga voor jezelf na hoeveel jaar je nog moet tot de jongste 18 is. Maak vervolgens in je hoofd een soort adventskalender. En beloon jezelf elke keer als er een jaar (of half jaar, of desnoods elke maand) afgestreept kan worden. Zo wordt het misschien iets wat bereikbaar is, in plaats van een kluwe ellende waar je niet doorheen komt.
Tsjor,
Dat ik kapot ben is helaas niet terug te draaien en natuurlijk ben ik er zelf bij geweest toen ik dat heb laten gebeuren maar jeugdzorg en hv was er op dat moment ook bij en die vertikken het toe te geven en hun verantwoordelijkheid ervoor te nemen. Ik wil mijn verantwoordelijkheid nemen door in te zien dat het voor de kinderen beter is geen omgang met mij te hebben maar dat wordt niet geaccepteerd. Ik wil het netjes oplossen maar dat wordt onmogelijk gemaakt en dan blijft er alleen een minder nette manier over.
Lieve, Flavia en Niki,
Ieder weekend wat gaan doen zie ik om eerlijk te zijn niet zitten, uit sociaal gewenst gedrag kan ik mij er misschien toe zetten maar dit stopt het gezeur niet, waarschijnlijk wordt het gezeur alleen sterker omdat er dan gemanipuleerd gaat worden dat het goed gaat, leuk is enz waardoor het uitgebreid kan worden. Dit heb ik ca. een jaar geleden al eens meegemaakt. Zeker de oudste zit er sowieso niet op te wachten, die wil alleen een hotel waar hij kan doen en laten wat hij wil en dat ondertussen alles voor hem geregeld wordt.
Sydney,
Op zich een goed idee om mij erbij neer te leggen en af te tellen zij het niet dat het een veel te grote kluwen is om doorheen te kijken.
Oudste
is een puber zo te horen. Of hij lijkt op zijn vader, dat kan ook.
Emigreren
Ik zou emigreren als ik jou was. Je schrijft je in bij je vriendin en houdt je huis in NL aan. Je gaat gewoon door met je leven zoals je dat nu doet. Maar omdat je in het buitenland ‘woont’ kan jeugdzorg niks meer met je beginnen. Je kinderen nodig je gewoon af en toe uit ‘als je in NL bent’. Of zij het verder alleen met hun moeder redden, dat laat je dan naar aan de goden over. Oh nee, aan jeugdzorg. Afijn, daar moet jij dan maar mee leven, dat je bent afgehaakt en ze aan de idioten hebt overgeleverd. Een stress- en schuldvrije oplossing zie ik niet.
Dan maar zo
Met je rug tegen de muur
Een kennis van mij heeft veel te maken met jeugdzorg en soms staan ze gewoon met de rug tegen de muur (afgezien van dat het in het algemeen een verrotte organisatie is). En soms zijn biologische ouders gewoon onbekwaam, zoals in dit geval. Vader kan niet en wil niet, moeder idem dito, en dan zijn die kinderen dus overgeleverd aan pleegzorg en/of instellingen. Met een beetje geluk treffen ze dan een goede pleegouder, eentje die niet afhaakt als het zwaar wordt (in overtreffende trap want je hebt te maken met getraumatiseerde kinderen die ook nog eens de genen van hun ouders hebben).
Maar anders? In ieder geval geloof ik niet dat de kinderen beter af zijn bij onbekwame ouders met allerlei bijkomende problematiek, en al helemaal niet als die ouders het überhaupt niet willen.
Dat is lastig
Vader van 3, het kan dus wel goed gaan (in de ogen van JZ etc.) maar dat wil je niet, omdat je wil aantonen dat het niet goed gaat. Dat is een lastige spagaat.
Het goede nieuws is dat het blijkbaar dus wel kan.
Tsjor
Vasthouden aan je eigen gelijk
Je wilt liever gelijk dan geluk. Dat mag, het is jouw leven. En dat van je kinderen, maar goed.