Verhuizen, hoever jezelf wegcijferen voor de kinderen.

veel en veel complexer

dan niet willen. Dat is veel te kort door de bocht.

En moeder dan?

Misschien zit moeder er ook wel doorheen?
Omdat die al jaren zorgt en vader continu zijn handen er vanaf trekt en alles gooit op een slechte jeugd en ik heb het zelf nooit ervaren.
Misschien heeft moeder die fysieke hulp van vader wel nodig om het zelf ook te kunnen handelen, om een moment voor haarzelf te kunnen hebben om af en toe even te kunnen ademen en niet te hoeven zorgen.
Dan kan je miljoenen storten, maar dat lost dat allemaal niet op hoor. Misschien wil moeder wel werken, juist om even geen moeder te zijn, niet iedere vrouw wil dag in dag uit alleen maar zorgen voor kinderen. Vrouwen zijn ook meer dan alleen moeder.

Nou Amber

Het lost heel wat op als moeder zoveel alimentatie krijgt dat ze niet of nauwelijks hoeft te werken. zeker als de kinderen al wat groter zijn en overdag naar school gaan.
Je vergeet dat moeder de kinderen wilde. Zij wilde kinderen. Ik denk dat papavan3 ermee ingestemd heeft om haar gelukkig te maken. Het heeft haar de status gegeven die jij nu omschrijft: weet je wel wat zij allemaal doet, dat kun je met geen miljoenen vergoeden. Halleluja.
Vader heeft ingestemd met de rol van 'provider': hij zou vrouw en kinderen (let op de status van de vrouw in deze, door haar zelf gekozen) voorzien van de financiële middelen. en die rol neemt hij bloedserieus. Te serieus, naar mijn mening, maar dat is wel het patroon op basis waarvan beiden kinderen hebben gekregen.
Wat vader schrijft in #65 maakt veel duidelijk: hij heeft zelf geen goede jeugd gehad, blijkbaar of waarschijnlijk geen betrokken vader, geen goed rolpatroon, geen idee wat hij moet doen als vader. Wij kunnen dan (terecht) wel zeggen: er zijn, je bent er, en dat is voldoende. Maar vanuit zijn achtergrond begrijpt hij dat niet.
Helaas heeft hij door zijn achtergrond waarschijnlijk ook geen sociaal netwerk, familie die hem kan steunen.
Waar ik hem toch voor wil waarschuwen is zijn gedachte over de mogelijkheden van kinderen als ze uit huis geplaatst zijn. Hij vergelijkt dat nu met twee pleeggezinnen,w aarin het allemaal goed gaat. en denkt dat het verslag van de commissie de winter alleen maar over het verleden gaat. Het probleem is dat dat niet alleen het verleden is, maar ook het heden. Echt, met alle narigheid die jij, papavan3, ervaren hebt. Na een uithuisplaatsing heb je helemaal geen zeggenschap over waar de kinderen terecht komen. Iemand hoeft maar te roepen dat er iets niet goed is met een van de kinderen en het kind gaat een ellendig traject in van tehuizen, wachten op persoonlijkheidsonderzoeken, strengere tehuizen etc.Je kunt dan nog beter een advertentie zetten: gezocht, lieve opa en oma die mij, alleenstaande vader, helpen met de opvoeding van drie lieve kinderen. Ervaring met het opvoeden van kinderen vereist.
Ik vraag me wel af hoe het gaat met een van de drie, die hele dagen bij jou is. Heb je dan ook problemen, of speelt het vooral als ze alledrie komen?

Tsjor

Maar Tsjor

'Je vergeet dat moeder de kinderen wilde. Zij wilde kinderen. Ik denk dat papavan3 ermee ingestemd heeft om haar gelukkig te maken.'

Maar wat nou als moeder overleden zou zijn? Dan zou hij toch ook voor de kinderen moeten zorgen? Ik kan me niet voorstellen dat hij daar indertijd nooit eens bij stil heeft gestaan. Zeker niet bij 3 (!) keer een kind als een soort wegwerpartikel kado doen.

Toestemmen om moeder gelukkig te maken

Dat kun je natuurlijk doen en daar is ook niet per se iets mis mee. Maar áls je dat doet, brengt dat dus die forse verantwoordelijkheid met zich mee. Het zijn nou eenmaal geen puppies die je weer naar het asiel kunt brengen.

Tjsor, ik vind dat jij wonderlijk emotioneel geladen en naar misogynie neigende veronderstellingen verweeft met jouw schets van de moeder, waar we relatief weinig van weten. Maar laten we toch even aannemen dat het is zoals jij zegt: waarom zou dat dan iets afdoen aan 'vaders' verantwoordelijkheid als vader? Hij zal het er toch mee moeten doen. Hij gaat niet wegkomen met het excuus dat hij een manipulatief kreng gekozen heeft als moeder van zijn kinderen. Mogelijk zelfs omgekeerd: als dat waar is, zullen zijn kinderen hem later misschien vragen waarom hij ze niet tegen haar in bescherming heeft genomen.

Het trieste en moeilijke van deze situatie is júist dat er geen, ik zie het in ieder geval niet, 'goede' manier is om aan die verantwoordelijkheid te ontkomen is. Splitsen door moeder de rol van heks in het verhaal toe te bedelen biedt vader geen uitweg.

Groet,
Jo Hanna

Verantwoordelijkheid

Je verantwoordelijkheid nemen kan ook betekenen dat je je eigen grenzen goed kent en aangeeft.
Ik zag ergens een interview voorbij komen met George Clooney en zijn vrouw, waarin beiden vertelden, dat het krijgen van kinderen een voorwaarde was voor het huwelijk, anders was Amal Alamuddin niet hem getrouwd. Kun je je voorstellen! Je hebt de kans om met George Clooney te trouwen....
Ik denk dat er meer vrouwen zijn die een heel sterke kinderwens hebben, ongeacht wat de man wil, of zelfs zonder man. Ik denk dat er meer mannen zijn die kinderen krijgen onder het motto: 'als zij maar gelukkig is'. Ik denk dat er meer mensen zijn die kinderen krijgen, zonder dat ze zich realiseren dat zij komen te overlijden, of dat er een scheiding volgt, waarna het kleine baantje niet voldoende is om de kinderen te voeden.

Tsjor

misogynie

Als je niet voor ons bent.... Het moge ondertussen bekend zijn, dat ik niet mee zal doen in de verheerlijking van moeder de vrouw. Dat is geen misogynie. Misogynie is vrouwenhaat. Ik haat niemand, ben zelf vrouw. Maar ik verzet me tegen verheerlijking van moeders. Ik beschouw moeders als gewone mensen, die beslissingen nemen, waarvoor ze zelf verantwoordelijkheid kunnen dragen. Het verbaast me steeds weer, dat daar nogal wat verzet op komt. Miljoenen moeten ze krijgen, omdat ze kinderen gebaard hebben, en dat is niet eens genoeg. Er zijn tijden in de geschiedenis en er zijn culturen, waarin een dergelijke moederverheerlijking normaal was. Maar wij wilden vrouwen toch niet vastgepind hebben op hun baarmoeder? Of is die feministische golf alweer vergeten geschiedenis?
In het verhaal van papavan3 staat duidelijk (beginverhaal) dat zij kinderen wilde en hij niet. Vanaf het begin. Zij is minder of niet gaan werken (heeft niet de financiële verantwoordelijkheid voor het krijgen van kinderen genomen) en hij is juist meer gaan werken na de scheiding om te zorgen dat zij genoeg geld heeft. Bovendien is jeugdzorg erbij betrokken geraakt en iedereen wil dat hij meer voor de kinderen gaat zorgen. Ik vermoed (dat is inderdaad mijn inkleuring) dat dat niet is omdat zij het goed aankan. Er zijn problemen in de gezinssituatie van de kinderen en blijkbaar krijgt zij die problemen niet alleen opgelost.
Ik neem dus geen woord terug van mijn analyse.

Tsjor

Niet gemotiveerd is geen zin.

Deels klopt dit, mij is geleerd dat ik wanneer ik iets wil daar zelf wat aan moet doen, zin moet maken en mijzelf motiveren maar niet alles is mogelijk. Ik wil het dak van mijn huis vervangen maar heb daar zelf de kennis, tijd enz. niet voor. Ik wil een betrokken vader zijn maar dit lukt niet en hoe harder ik mijn best doen hoe slechter het gaat, voordat ik verhuisd was en de kinderen om het weekend kwamen ging het iets beter maar vanwege de afstand en financiën moest ik dus verhuizen. Ik heb al vaak ruzie gehad over dit onderwerp en kreeg verwijten dat ik mij niet inzette voor wat ik wilde, toen ik mij inzette voor rust en afstand tot de kinderen was het ook weer niet goed.

De kinderen zijn gekomen omdat het sociaal gewenst gedrag was en hun moeder het wilde, ik heb wel eens nagedacht dat moeder kon overlijden maar heb altijd gedacht dat de kinderen dan naar oma, tante o.i.d. zouden gaan. Tot een paar jaar geleden had ik moeite met mijn werk maar moest en zou ik fulltime werken en genoeg verdienen, dit zorgde voor frustratie en escalaties. De maatschappij vindt kinderen of het vader/ouderschap ook niet zo belangrijk. Bij het afsluiten van de hypotheek moest ik een overlijdensrisico verzekering zodat zij er "onbezorgd" bij kon zitten maar moeder niet, dat mijn lasten op zouden lopen of ik minder kon werken was blijkbaar niet interessant. Vaders die co-ouderschap willen kunnen dat geweigerd worden met het argument dat moeder meer tijd heeft voor de kinderen omdat zij minder werkt, moeder heeft het recht op de woning omdat de kinderen bij haar wonen. Ik vindt het allemaal prima maar nu ineens is dat allemaal zielig voor de kinderen en moeder.

Vader

'Vaders die co-ouderschap willen kunnen dat geweigerd worden met het argument dat moeder meer tijd heeft voor de kinderen omdat zij minder werkt'

Welnee, de jaren 50 zijn al even voorbij.

hypotheek

'Bij het afsluiten van de hypotheek moest ik een overlijdensrisico verzekering zodat zij er "onbezorgd" bij kon zitten maar moeder niet, dat mijn lasten op zouden lopen of ik minder kon werken was blijkbaar niet interessant.'

Daar was je zelf bij, en dat had je zelf kunnen aankaarten. Ja, het kost dan meer, maar dat was al het juiste moment om dat ook te verzekeren. Wij hadden een hypotheek op 1 salaris maar ons beider inkomen verlies bij overlijden van de ander was verzekerd, juist om de reden die jij aangeeft. Zodat er ook ruimte was om minder te gaan werken voor beiden mocht dat nodig zijn.

Het lijkt alsof je vooral naar anderen geluisterd hebt maar niet zelf over dingen hebt nagedacht wat de consequenties zijn.

Knurf

Jij pakt er wel steeds 1 regel uit. Heb jij wel eens op websites van mediators, scheidingsadvocaten en de overheid enz. gekeken? Daar wordt mijn conclusie veel vaker uitgelegd en nauwelijks andersom, GGZ leeft waarschijnlijk nog wel in de jaren 50, ik heb geen zin om het uit te proberen maar vermoed dat de bijstandsuitkering heel snel aan zal geven dat de kinderen beter bij moeder kunnen zijn zodat zij de alimentatie krijgt en ze niet hoeven te betalen en ik ga maar zwijgen over forums waar mijn conclusie vaker naar boven komt als andersom. Achteraf had ik tijdens het proces mij waarschijnlijk beter in kunnen zetten voor co-ouderschap i.p.v. in het belang van de kinderen denken en dan de tegenargumenten nu gaan gebruiken.

Flavia, Ik wilde alleen maar duidelijk maken dat de maatschappij of overheid het ouderschap een stuk minder belangrijk vindt dan de financiën.

Brutale vraag aan vader van 3

Vader van 3, je schrijft ergens aan het begin dat er bij jou zelf diverse stoornissen zijn gediagnostiseerd. Mag ik zo brutaal zijn om te vragen wat er speelt?

Je schrijft dat je, je ook hier niet begrepen voelt. Dat is natuurlijk erg jammer dat je het zo voelt. Maar jouw denkwijze, hoe jij zaken beredeneert ( ik, ik, ik) staan ook buiten de realiteit dus niet zo gek dat er onbegrip is.

Misschien met wat meer uitleg van jou, snappen wij het ook beter.

Hypotheek

Overlijdensrisico verzekering bij afsluiten is alleen om ervoor te zorgen dat bij overlijden de hypotheek betaalbaar blijft.

Dat jij misschien minder wil gaan werken daar gaat het bij het verstrekken van de hypothesk niet om. Dat kan je wel bespreekbaar maken met je financieel adviseur. Of je regelt het zelf. Wij hebben alleen de verplichte orv verpand aan de hypotheek. Wij hebben ook nog twee losse orv's afgesloten. Gewoon omdat wij dat verstandig vonden.

En ik heb zo'n medelijden met je kinderen. Moeder trekt het niet. Vader hoeft ze niet en heeft spijt dat ze ooit geboren zijn en zou ze het liefste in een pleeggezin of andere vorm van opvang willen stoppen. Verschrikkelijk. Die arme, arme kinderen.

arguing for your limitations

Vader van 3: je bent voortdurend bezig te verklaren waarom dingen niet kunnen of nadelig uitpakken. En dat zal je kunnen staven door de realiteit. Maar zaken zijn nooit 100% negatief, er zitten altijd positieve kanten aan. Die moet je willen zien. Dat is een keuze. Dat gevoel heb ik bij jou niet. Je bent in alles een slachtoffer lijkt het wel. Het lijkt wel of je niet mee wilt doen aan de wereld en je daarin heel toegeeflijk bent naar je zelf: ja zo ben ik nou eenmaal-syndroom. Ik kan me voorstellen dat mensen denken "joh geef je zelf eens een schop onder je hol" Maar dan kom jij weer met een eeuwige uitleg waarom het allemaal toch niet kan. Maar onder alles zit een soort totaal krachtloze levenshouding en daar zoek je dan de argumenten bij. En ja die zullen er zijn als je het zo wilt zien. maar als je het anders wilt zien zijn daar ook altijd punten in de realiteit voor aan te voeren. Het voelt of je verlamd ben in het maken positieve keuzes. Begin daar eens mee. Al is het nog zo klein. En doe dat ook en vooral tegenover je kinderen. Echt hoor, je wordt er gelukkiger van

waarom veralgemeniseren?

Ik kijk er nog steeds anders naar Tsjor. Ik snap sowieso niet dat dit zou moeten vallen in de categorie 'verheerlijken van moeder de vrouw'. We hebben het hier over één man en één vrouw die allebei fors in de knoop zitten met hun ouderrol. Mensen willen allemaal 'iets waard zijn' en nemen rollen in om dat te bewerkstelligen: dat vrouwen dat nog altijd vaker in de ouderrol doen en mannen nog altijd in de kostwinnersrol is denk ik wel waar. Maar vader en moeder zitten samen in dit schuitje. We kunnen ook heel neerbuigend doen over het feit dat vader zo vasthoudt aan zijn kostwinnersrol. Maar waarom zouden we dat doen? Waarom zouden we zijn eigenwaarde aanvallen? Dát zie ik jou overigens ook niet doen, je bent mild en respectvol over hem. Maar ik zie je wel fel van leer trekken tegen 'moeder de vrouw'. Dat zie ik als misogyn: de valse heks die de goedbedoelende, onschuldige man in de val heeft gelokt. En ik vind het een vals beeld dat de verantwoordelijkheid die ze daar allebei voor te dragen hebben veronachtzaamt. "Ik beschouw mannen namelijk ook als gewone mensen, die beslissingen nemen, waarvoor ze zelf verantwoordelijkheid kunnen dragen. Het verbaast me steeds weer, dat daar nogal wat verzet op komt."

Groet,
Jo Hanna

Vader

Het enige wat jou kan helpen is als je iets kan vinden dat je vóór je kinderen wil. Nu ben je tegen alles, tegen je ex, tegen de hulpverlening, tegen de maatschappij. En ik snap dat best. Zo fraai is het allemaal niet wat er allemaal gebeurt en de verhalen die je vertelt klinken ook niet OK. Dat jij beschadigd bent door je jeugd is overduidelijk. Ik probeer je niet wijs te maken dat het allemaal wel meevalt. Maar je kunt alleen iets als je ergens wél voor kiest, al is het maar heel klein, en er je voor inspant om iets positiefs voor je kinderen te betekenen. Laat ze zien dat het ertoe doet hoe het met ze gaat. En dat kun je ook doen door op een afstand en min of meer zakelijk het een en ander voor ze te regelen, zoals goede begeleiding, logeerweekends of dat soort dingen. Maar jij blijft hier consequent uit het praktische. Ik heb na al die berichtjes nog altijd geen idee van wat jij concreet voor jouw kinderen zou kunnen doen behalve ze in huis nemen, co-ouderschap aangaan en intensief mee gaan opvoeden, waar je je dus hevig tegen verzet. Ik heb nog altijd geen idee wat jouw kinderen nodig hebben, waar ze mee geholpen zouden zijn, in dit leven met deze twee ouders waar jij er één van bent. Heb jij dat idee wel? Is daar dan niet íets van te realiseren?

Groet,
Jo Hanna

Waar Jo Hanna?

'Maar ik zie je wel fel van leer trekken tegen 'moeder de vrouw'.' Waar. Dat meen ik serieus. Het ergste wat ik zeg is dat zij de kinderen wilde.

'Ik snap sowieso niet dat dit zou moeten vallen in de categorie 'verheerlijken van moeder de vrouw'' Lees #78 nog eens goed door: de vrouw die zorgt en daar alleen in staan en dat kun je met miljoenen nog niet oplossen.'. Daarmee wordt de inbreng van de 'provider' gereduceerd tot per definitie waardeloos.

'"Ik beschouw mannen namelijk ook als gewone mensen, die beslissingen nemen, waarvoor ze zelf verantwoordelijkheid kunnen dragen. Het verbaast me steeds weer, dat daar nogal wat verzet op komt."' Ik verzet me daar niet tegen. Maar TS heeft bij het nemen van de verantwoordelijkheid voor kinderen zijn eigen grenzen duidelijk aangegeven: niet de zorg, wel het geld voor moeder en kinderen. Als je daarna in een andere situatie wordt geplaatst (je moet wel de zorg op je nemen) en hij geeft dan duidelijk zijn grenzen aan, dan vind ik dat een vorm van verantwoordelijkheid nemen.

Tsjor

Vrouwbeeld

“Het heeft haar de status gegeven die jij nu omschrijft: weet je wel wat zij allemaal doet, dat kun je met geen miljoenen vergoeden. Halleluja.” Dit vind ik insinuerend en neerbuigend. Wat weten wij van haar motivatie? Van haar beweegredenen? Vader verwijst niet naar deze status of slachtofferpositie als motivatie bij moeder. En zelfs al deed hij dat wel, sinds wanneer nemen wij frustraties van ex-partners kritiekloos over?

“Het moge ondertussen bekend zijn, dat ik niet mee zal doen in de verheerlijking van moeder de vrouw.” Manipulatieve woordkeuze. Je framet de discussie alsof ik dat wel doe. Ik heb niet de intentie ‘de vrouw te verheerlijken'. Deze moeder is kennelijk niet in staat haar verantwoordelijkheid te nemen tegen oude afspraken en beloftes in. Ik bestrijd dat niet. Ik zie alleen niet in waarom dat vader ruimte biedt om zijn handen er vanaf te trekken.

Ik zie hier geen analyse van een individu, wat wij niet kennen, waarvan we niet weten wat haar beweegt en/of wat de achtergronden zijn van haar disfunctioneren. Ik zie een vrouwbeeld. Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat jij aan vrouwen hogere eisen stelt dan aan mannen wat betreft verantwoordelijkheid in het gezin.

Want wat betreft jouw scenario over hoe de kaarten in het huwelijk zijn geschud: geldt dat dan andersom ook? Als een man per se meer dan fulltime wil blijven werken en een vrouw neemt de verantwoordelijkheid voor kinderen en het huishouden op zich omdat zij zich diep in haar hart toch niet in staat voelt tot de stress en de ratrace van het werkende leven, en zij worden na verloop van tijd in een andere situatie geplaatst – de man verzaakt, vertrekt met de noorderzon met zijn maîtresse van 24 - is het dan ook een vorm van verantwoordelijkheid nemen als zij blijft weigeren financiële middelen binnen te brengen, onder verwijzing naar haar werkbeperking, zonder stappen te zetten naar een alternatieve oplossing – al is het maar door een bijstandsuitkering aan te vragen?

Wie toen de kinderen wilde, is voor de kinderen totaal irrelevant. Het kinderen wíllen is toen en deed ertoe voor de ouders. Nu zíjn die kinderen er en moet de verantwoordelijkheid op basis van de werkelijke situatie worden genomen en zijn de ouders niet aan elkaar of aan ons maar aan hun kinderen verantwoordelijkheid 'schuldig'. Die verantwoordelijkheid kan niet worden afgewezen op basis van afspraken van mensen die zichzelf en elkaar totaal verkeerd hebben ingeschat en begrepen en een gedachtegang over iets wat gewoon niet meer bestaat.

Ik zie, vader, dat jij in jouw beleving met je rug tegen de muur staat. En in jouw situatie, met jouw achtergrond, met deze moeder en deze kinderen, kan dat de realiteit zijn. Dat kunnen wij vanaf deze afstand gewoon echt niet beoordelen. Ik hoop dat je een manier vindt om je kinderen iets positiefs mee te geven in hun leven en ze te laten voelen dat je ze waardevol vindt.

Groet,
Jo Hanna

Even terug Jo Hanna

Ik reageerde op #78. Daarin schreef amber:

'Misschien zit moeder er ook wel doorheen?
Omdat die al jaren zorgt en vader continu zijn handen er vanaf trekt en alles gooit op een slechte jeugd en ik heb het zelf nooit ervaren.'

Opmerkelijk genoeg heb je hier geen problemen met het geven van een bepaalde invulling, die negatief is over vader.

Waar ik moeite mee heb is dat bij de verdeling zorg/inkomen het verdienen van inkomen gezien wordt als 'zijn handen ervan af trekken'. Kinderen hebben zorg en inkomen nodig. Om eten te kunnen koken heb je geld nodig om het te kopen. Wel oog hebben voor het ene aspect (de zorg, de inspanning van het eten koken) maar niet voor het andere aspect (wat er nodig is om het eten te kunnen kopen) vind ik een eenzijdige benadering.

'Maar Misschien heeft moeder die fysieke hulp van vader wel nodig om het zelf ook te kunnen handelen, om een moment voor haarzelf te kunnen hebben om af en toe even te kunnen ademen en niet te hoeven zorgen.'

Misschien ja. en misschien heeft vader (in deze situatie vind ik dat meer voor de hand liggend) wel hulp nodig bij het verdienen van een inkomen, omdat hij zelf teveel moet werken, tegen een burn out aanloopt en achterstallig onderhoud moet plegen aan de woning.

'Dan kan je miljoenen storten, maar dat lost dat allemaal niet op hoor.'

En daarin zit dan de moederverheerlijking. Dat mag je insinuerend of manipulatief noemen, daar heb ik geen probleem mee. Ik zie het als een manier om de oren dicht te knopen en de ogen te sluiten. Blijkbaar zijn er dingen die niet gezegd mogen worden.

' Misschien wil moeder wel werken, juist om even geen moeder te zijn, niet iedere vrouw wil dag in dag uit alleen maar zorgen voor kinderen. Vrouwen zijn ook meer dan alleen moeder.' Dat zou voor TS een geweldige oplossing zijn. Maar blijkbaar zit TS zo in elkaar dat hij dat neit voor durft te stellen en heeft ook moeder daar geen aanstalte toe gemaakt, anders zou TS niet zo hard moeten werken voor haar inkomen.

Laten we voor TS hopen dat moeder op een dag wel eens wat meer wil dan alleen zorgen voor 2 van de 3 kinderen (eentje is al bij vader, oh nee, die had zijn handen overal vanaf getrokken.....)

Tsjor

Reactie

Aangezien je mijn reactie gebruikt voor jou reactie reageer ik ook maar.

Ja er is invulling door iedereen, door jou en door mij, misschien om TS niet helemaal duidelijk is hoe de verdeling kinderen nu is en vooral ook was. Ik heb ook gelezen dat de oudste vooral bij vader is (maar daar heb je dan ook de minste zorg aan), maar voor hoe lang en misschien gaat hij ook wel eens naar moeder en heeft vader wel tijd voor zichzelf, in hoeverre zijn alle drie de kinderen wel eens tegelijk bij vader?? We weten het niet, want TS zegt daar niks over en dan wordt er dus ingevuld hier.
En wij horen hier alleen vaders kant he. Hij zegt dat hij nooit kinderen had gewild, maar heeft wel minstens 3x meegewerkt om kinderen te krijgen. Dus in hoeverre is hij toendertijd duidelijk geweest naar zijn vrouw. Dat weten we ook niet, hij kan het verhaal nu ook heel mooi inkleuren om te rechtvaardigen dat hij zijn handen (qua fysieke zorg) er vanaf mag trekken.

Maar ik vind het geen moederverheerlijking door aan te geven dat geld storen alleen niet voldoende is. Wij weten toch de situatie van moeder niet? Misschien werkt ze wel gewoon, ze is verhuisd dus blijkbaar een inkomen om op wat voor manier dan ook een huis te krijgen. Met geld koop je geen tijd voor jezelf. En dat bedoel ik met dat miljoenen storten niet alles oplost.
Misschien heeft moeder al jaren altijd wel een of meer kinderen thuis en nooit een weekend voor haar zelf.
Misschien projecteer ik teveel, maar ik hecht meer waarde aan de 4 dagen voor mezelf in de maand dan eventuele alimentatie (die mijn ex overigens ook niet betaald). Dat is wat ik daar mee wil zeggen. Ook moeders zijn wel eens moe van het zorgen en trekken het soms allemaal even niet meer.

Kortweg Amber

Als je alle berichten goed leest, tja ik vond het hier en daar ook wel wat verwarrend en hopelijk klopt mijn 'analyse':

- Vader is terug naar het oude gezinshuis en heeft daarbij een grotere reistijd naar zijn werk en klussen aan het huis, maar woont wel dichter bij moeder.
- Zoon van 17 daar dreigde UHP en woont sindsdien fulltime bij vader
- Jongste twee komen nu een weekend in de 14 dagen maar willen co-ouderschap.
- Vader verdient het grootste inkomen.

Samenvatting

Aanvulling op de samenvatting van AnneJ:
- Tijdens de relatie pastte ik wel eens op maar de verzorging lag voor >90% bij moeder, ik wist niet wat ik met ze aan moest.
- Toen er bij de oudste problemen ontstonden en we in aanraking kwamen met hv werd ik genegeerd wat is geëscaleerd waardoor jz in beeld kwam, ik heb toen een tijd geen contact mogen hebben. Ik ben zelf in "therapie" gegaan maar er alleen van achteruit gegaan, vrijwel alle persoonlijkheidsstoornissen, ASS, ADHD enz. zijn benoemd maar niets zodanig zwart op wit dat er geen omgangsregeling kan zijn, ik in de ziektewet of WIA kan enz. (mijn werk opgeven zou überhaupt niet goed voor mij zijn).
- Bij de scheiding dacht ik door mijn eigen gedachten en het contactverbod dat er geen omgangsregeling hoefde te zijn en heb een eigen leven opgebouwd.
- Paar maanden geleden is oudste bij mij komen wonen en hij ging voordat ik verhuisd was hooguit een avond per week naar zijn moeder, eigenlijk woont hij op kamers i.p.v. bij zijn vader. De anderen kwamen om het weekend maar door een te kleine woning en de spanningen liep dit niet lekker, nu komen ze vaker maar het loopt nog steeds niet lekker omdat ik niet weet hoe ermee om te gaan.
- Vanwege de financiën, het grotere huis en mijn morele verplichting ben ik verhuisd maar de belasting is te groot voor mij. Helaas heb/zie ik heel weinig mogelijkheden om deze last te verlagen.
- Buiten het willen van kinderen (waar ook ik achteraf heel anders mee om had moeten gaan) is mijn ex nu eigenlijk weinig te verwijten, zij werkt nu terwijl zij ook rond kan komen zonder en zorgt voor de kinderen waarbij het alleen een probleem is dat zij erg beschermend is. Hv en jz is het meeste te verwijten.

Zoals iemand al aangaf heb ik een eigen plan gemaakt, het huis gaat verkocht worden. Ik zal mijn best doen een passende woning te vinden op minder grote afstand van moeder als eerst maar gezien mijn budget ben ik bang dat dit lastig wordt. Als het niet lukt zal de omgangsregeling beperkt moeten worden, wanneer dit een probleem is voor jz of moeder mogen zij met een reële oplossing komen.

Overdenkingen..

Ik miste een paar dingen in het verhaal.

1) Hoe gaat het op het werk ? Zijn ze blij daar met jou ? Groot bedrijf ? Misschien regelingen waar je gebruik van kan maken ? Frisse blik van een HR-er ? Mogelijkheden om dichter bij huis een werkplek te krijgen. Je gaf aan dat je naar je werk wou omdat het stabiliteit gaf. Misschien zijn er afdelingen gesitueerd in plaatsen waar jij geen weet van heb ?

2) Wat doet de hv en JZ aan de moeder ? Wordt daar "hulp" aan verleend om de problemen op te lossen ? In het hele verhaal (buiten de argumenten van

3) Ergens werd geoppert om een advertentie te zetten : Opa en Oma gezocht.. Als de woningnood groot is in die buurt en er in het huis ruimte is (je zegt dat het te groot is voor jou) is er misschien een mogelijkheid om iemand in huis te nemen en i.p.v. huur te vragen, te vragen om ondersteuning. Misschien iemand die psychology studeert die het een uitdaging vind om te helpen. En zo een persoon is geen vervanging van moeder dus geen bedreiging voor de kinderen, wat een vriendin wel zal zijn.

4) De beroerdste oplossing die de hv en JZ niet zal opperen. Misschien terug naar de ex ? Samen boontjes rooien. Twee halve zolen maakt nog altijd in ieder geval een zool. (Sorry wil niet denegrerend zijn)

Thinking out of the box... (Aangezien alle standaard oplossingen geen resolutie geven)

En houd in je achterhoofd : Het gaat maar om een paar jaar. De jongste was 11/12 ? Dus 6-7 jaar om te overbruggen. En je weet dat als ze 15+ worden het makkelijker/lees zij zelfstandiger worden en het minder problematisch zal zijn. Dus het is een jaar of 4 uitzitten.

Misschien 4 studentes psychiatrie ? Elk een jaar Wie weet steek je er wat van op en leer je nog wat nieuws over jezelf.

Klein beetje positief is niet verkeerd.

Mooie positieve bijdrage Arjan!

Zie titel

Arjan,

1: Het gaat goed op mijn werk, ik ben er goed in en zij zijn blij met mij. Het is een niet heel groot bedrijf met vestigingen in meerdere landen maar slechts 1 vestiging in elk land en dus ook maar 1 in NL, ik kan thuis werken maar dit lukt mijzelf niet vanwege de dan ontbrekende structuur.

2: Hv is wel betrokken bij moeder maar zij staan aan haar kant dat zij ook wel eens rust verdient, in mijn ogen is zij te soft waardoor de kinderen veel teveel aan haar hangen en heel weinig zelfstandig doen en kunnen. Wanneer de kinderen hier zijn heb ik daar ook last van. Hv vindt dat ik de kinderen zelfstandigheid aan moet leren maar ik vind dat krom, het is net alsof ik tijd moet steken in de hobby van een ander terwijl het mijn hobby niet is en ik er geen enkel verstand van heb.

3: Ik neem aan dat je dit als grap bedoelt.

4: Is wel aangedragen door hv en JZ maar voor niemand een goede oplossing. Ik weet van mijzelf dat ik mijn humeur en eventuele agressie niet altijd onder controle kan houden als ik opnieuw in een ongewenste situatie kom en daarom is dit ook voor de kinderen niet goed.

6/7 jaar is veel te lang, ik ben al 8 tot 10 jaar bezig maar was een wrak aan het worden (ik heb diverse pogingen gedaan om een eind aan mijn leven te maken). Ik was weer aan het opknappen maar dat stagneert nu weer, ik hoop het huis te kunnen verkopen en dan mijn herstel weer op te kunnen pakken.