Verhuizen, hoever jezelf wegcijferen voor de kinderen.

Geen verbolgen ex

Yentl, Ik ben niet de vrouw die jij vermoed maar een "vader" die zich daar nooit bewust van geweest is en die altijd heeft gedacht dat een omgangsregeling met vader er alleen was wanneer moeder dit toestond en vader dit wenste, eerlijk gezegd heb ik altijd een beetje bevreemd gekeken naar vaders die een omgangsregeling hadden of er een strijd over aangingen om die te krijgen.

Knurf, Bedankt voor je begrip ook al heb ik er praktisch inderdaad niets aan.

Jo Hanna, Ondertussen heb ik mij wel redelijk neergelegd bij de werkelijkheid uit het verleden maar de huidige werkelijkheid is dat ik tijd tekort kom en het gevoel heb op instorten te staan. Ik heb wel eens wat gesprekken gehad puur over mijzelf en mijn achtergrond, daar is toen naar voren gekomen dat ik niet geschikt ben als ouder en dat ik na bijna 40 jaar geleefd te hebben naar de wensen van anderen nu voor mijzelf mocht kiezen. Helaas is dit alleen nergens op papier gezet en de psychiater die dit gezegd heeft is niet meer werkzaam. Met de huidige "gezinshulpverlening" heb ik ook wel besproken dat ik op instorten sta en ik niet in staat ben de kinderen op te vangen naast mijn werkuren en de belasting om het huis te onderhouden/op te knappen. Zij hebben uitspraken en verslagen gemaakt over hulp voor het huis en dat ik mij ziek zou kunnen melden. De hulp voor het huis gaat er niet komen omdat ik teveel verdien, vrijwilligers kunnen alleen doordeweeks waarbij ik aanwezig moet zijn maar tegelijkertijd moet werken, zij helpen niet bij grote klussen en volgens hen was er niets aan de hand met de badkamer terwijl er tijdens het douchen water door het plafond kom. Ik heb mij ziekgemeld maar het verslag werd door de bedrijfsarts weggehoond, thuis zitten is ook helemaal niet goed voor mij en ik ben veel liever aan het werk. Natuurlijk zou ik een goede vader willen zijn maar dat ben ik niet en ik zou ook niet weten hoe ik dat kan leren of combineren met mijn andere verplichtingen.

Het huis verkopen lost meer op dan alleen de badkamer maar met mijn budget ga ik niets vinden met genoeg ruimte/slaapkamers en zeker niet in de buurt van mijn ex. Om een paar extra persoonlijke problemen op te lossen zal ik sowieso een eind bij mijn ex vandaan moeten zoeken.

Goede vader

'Natuurlijk zou ik een goede vader willen zijn maar dat ben ik niet en ik zou ook niet weten hoe ik dat kan leren of combineren met mijn andere verplichtingen.'

Misschien moet je eens beginnen met gewoon een vader te zijn. Dat lijkt op dit moment het hoogst haalbare. Je bent, biologisch gezien, gewoon vader en daar heb je je bij neer te leggen.

Knurf

Gewoon een vader zijn, hoe doe ik dat?

Ter verduidelijking:
- Ik ben 5 dagen per week min. 12 uur per dag van huis en regelmatig ook 1 of meer nachten niet thuis.
- Het huis vraagt een heleboel onderhoud, de nog niet opgeloste zaken uit de bouwkundige keuring van 10 jaar geleden kosten ca. € 30.000,-- wat ik niet heb en dus zelf zal moeten doen. De badkamer en keuken die ook uit elkaar valt zitten hier nog niet bij.
- Waarschijnlijk kan ik het huis dus wel verkopen maar dan geen huis terugkrijgen met voldoende ruimte en in de buurt van ex is helemaal onwaarschijnlijk waarbij de woonplaats en reistijd mij vreselijk tegenstaan.
- De laatste maanden heb ik mijn sociale leven en hobby's vrijwel volledig stilgelegd om voor de kinderen en toekomst te werken maar ik merk dat ik op deze manier ga instorten. Om dat te voorkomen moet ik verhuizen en meer tijd aan mijzelf besteden waardoor er naast mijn werk weinig overblijft. Voordat mensen weer vallen over deze verdeling, ik zal moeten werken en wil dit ook zodat er genoeg alimentatie naar ex en kinderen kan waardoor zij zonder te hoeven werken meer hebben dan menigeen die fulltime werkt.

Je bent het al, vader

'Gewoon een vader zijn, hoe doe ik dat?'

Dat doe je niet, dat ben je. Start met de aanhalingstekens weg te halen in je nick. En met gewoon accepteren dat er nou eenmaal 3 kinderen van jou op dze aardbol rondlopen. Stop met jezelf er steeds aan herinneren dat je eigenlijk geen kinderen wilde. Je kunt niet langer 'geen vader' meer zijn. Die tijd was voorbij op het moment dat de eerste werd geboren. Je kunt hooguit nog een slechte vader zijn, en dat is niet leuk.

'De laatste maanden heb ik mijn sociale leven en hobby's vrijwel volledig stilgelegd om voor de kinderen en toekomst te werken maar ik merk dat ik op deze manier ga instorten. '

Tja, welkom in de wereld van de alleenstaande ouder. Sociaal leven en hobby's liggen dan inderdaad stil. Maar het is tijdelijk! Je kinderen worden steeds ouder en zelfstandiger, dus zal er steeds meer ruimte komen voor jou. Daar zul je even op moeten wachten.

Stampvoeten helpt niet, je ogen sluiten en de boel ontkennen helpt niet. Je kinderen zijn er, en die verdwijnen niet. Roepen dat ze er niet zouden moeten zijn, voorkomt alleen maar dat je de situatie accepteert. Je kunt ze niet negeren en hopen dat ze stilletjes in rook opgaan. Feitelijk heb je geluk gehad dat je al die jaren hebt kunnen rondlopen zonder je verantwoordelijkheid te hoeven nemen.

Oftewel: grow up.

vrienden?

Heb je niet een paar vrienden die jou kunnen helpen met het doen van de klussen? Moet je die klussen doen voordat je het huis in de verkoop zet?
Voor het kopen van een nieuwe woning, je hoeft niet perse voor ieder kind een eigen kamer te regelen hé, het zou natuurlijk fijn zijn als dat lukt, maar wat niet gaat, dat gaat niet. Bij een vriend van mij hebben zijn tieners ook op één kamer in een stapelbed geslapen, Er paste niet veel meer in het kamertje, een stapelbed een een kleine kast, het is niet anders maar voldeed prima. Soms moet het dan maar zo.

alimentatie

'ik zal moeten werken en wil dit ook zodat er genoeg alimentatie naar ex en kinderen kan waardoor zij zonder te hoeven werken meer hebben dan menigeen die fulltime werkt.'

Is dit probleem, in overleg met de gezinsbegeleiders, niet anders op te lossen? Vrouw gaat (meer) werken? Helemaal thuis zitten is niks, maar zoveel uur werken dat je er niets meer bij kunt hebben is ook niet goed.

Hoe zijn de financiële afspraken tot stand gekomen? In overleg, na een onafhankelijke berekening? Gaat het alleen om kinderalimentatie?

Tsjor

compleet andere opties

In het begin schreef je dat vrouw en jongste kinderen graag co-ouderschap willen. Dat zou dan mogelijk de alimentatie kunnen vervangen. dan hoef je mindere te werken.

Andere optie: bij je vriendin gaan wonen?

Nog een andere optie: samen met je vriendin een andere woning zoeken?

Nog een andere optie: samen met je vriendin gaan wonen en co-ouderschap en minder werken?

Tsjor

Knurf

Ik heb nu wel geaccepteerd dat de kinderen er zijn en als ze om het weekend bij mij komen is het nu prima maar dan moet ik wel een geschikte woning hebben. Mijn verantwoordelijkheid was om voor het inkomen te zorgen en na mijn scheiding heb ik ervoor gezorgd dat dit inkomen steeg zodat ex en kinderen normaal rond kunnen komen. Mijn verantwoordelijkheid is ook te beseffen dat ik niet geschikt ben als vader en wanneer het mij niet lukt ze normaal te behandelen dit aan te geven en ze voor mij te beschermen, nu de belasting op mij toegenomen is gaat het slechter en is het voor de kinderen beter niet (te vaak) bij mij in de buurt te zijn.

Jasmijn, Ik heb geen vrienden die mij bij dit soort klussen kunnen helpen. Bijzonder dat ze geen eigen kamers nodig hebben, wij zijn verhuisd omdat ze in het vorige huis kamers moesten delen wat wel een probleem was voor de hulpverlening en mijn ex. Met mijn budget gaat het niet om eigen kamers maar of er überhaupt wel kamers voor ze zijn, de kans is groot dat ik hooguit 1 slaapkamer krijg.

Tsjor, De financiële verdeling is al ter sprake geweest en natuurlijk kan er een nieuwe berekening gemaakt worden als de kinderen hier vaker zijn maar doordat ik ongeveer 2x zoveel verdien als mijn ex gaat de berekening natuurlijk niet uitkomen. Het grootste probleem is dat thuiszitten, met of zonder kinderen, niet goed is voor mij en het huidige huis en locatie werken helemaal niet mee aan mijn welzijn. De alimentatie is volgens de regels berekend waarbij voor mijn draagkracht uitgegaan is van de kosten van de huidige woning die lager liggen dan iedere andere voor mij leefbare woning met meer dan 1 slaapkamer.

Mijn vriendin woont ca. 1000 km ver, zij kan niet naar hier komen maar ik wel naar daar. De verleiding is groot om daar naar toe te gaan en misschien is het wel de enige praktische mogelijkheid. Met de huidige belasting gaat de relatie met haar het ook niet overleven. Het lastige is dat het met de kinderen ook niet goed gaat bij mijn ex, jeugdzorg heeft ooit uithuisplaatsing genoemd maar het daadwerkelijk uitvoeren doen ze niet.

Het laatste

Uithuisplaatsing zou echt het laatste moeten zijn wat je wil! En lekkende badkamer en een gammele keuken is minder erg. Volg je het laatste onderzoek naar jeugdzorg en bescherming van kinderen? Denk niet dat het jouw kinderen niet zal overkomen!

Is er geen vriendin te vinden die dichterbij woont? Wil je niet teveel ballen in de lucht houden nu? Genoeg werken om ex probleemloos te laten leven, en de verre vriendin en je eigen sores? Zet het ook even uit in tijd: hoeveel jaren kosten de kinderen nog aan intensievere zorg?

Stel, je doet 50/50. Iedereen blij. Je vermindert de alimentatie met 50%. Met dat geld kun je dan ook een huishoudster laten komen, wellicht vaklui inschakelen om op een later tijdstip je badkamer te doen, of je hypotheek iets verhogen om badkamer en keuken te laten opknappen.

Heb je je ingeschreven voor een huurhuis? Gunstiger als je inkomen dan wat lager is.

En praat eens met iemand, (psycholoog) over de vraag waarom werk zo belangrijk voor je is. Ik denk dat je denkt dat dat de beste manier is om voor je gezin te zorgen. Maar op alle mogelijke manieren krijg je te horen, dat dat niet de beste manier is, dat kinderen iets anders vragen. Ook van jou. Ze hebben jou als vader nodig. Niet als modelvader, maar als aanwezige volwassene die hen laat zien wat het leven inhoudt. Inclusief alle stress.

Tsjor

Het mooiste

Je mag best weten dat ouderschap niet iets te maken heeft met mooi of leuk. Het is altijd weer wikken en wegen wat het beste is, keuzes maken uit dilemma's die je eigenlijk wil vermijden.
Maar soms, op een rustige zondagmorgen, als je even denkt aan je kinderen, kun je dan van elk kind iets opnoemen, waarom het zo bijzonder en goed is dat hij/zij op deze aardbol rondloopt; wat er zo speciaal is aan het kind; wat laat je glimlachen of maakt je blij als je dat ziet? Heel even dat moment vasthouden. Dan komen daarna de ergernissen, frustraties en irritaties wel weer.

Tsjor

Tsjor

Ik heb geen idee waar het laatste onderzoek over gaat maar ik denk dat de kinderen op een rustige plek met volwassenen om zich heen die ze goed verzorgen en ze rustig en verstandig bijstaan beter af zijn dan bij mij.

Ik moet eigenlijk een beetje lachen om je opmerking over het zoeken van een andere vriendin, zo werkt dat natuurlijk niet. Je komt iemand tegen en klikt niet of wel, wanneer ik de huidige relatie verbreek is er niet zomaar ruimte voor een ander en dat hoeft ook niet. Mijn vriendin woont wel ver weg maar ik moet daar toch regelmatig voor mijn werk heen, het probleem is dat mijn huis teveel tijd kost en ik weinig kan doen als de kinderen er zijn en dit dus in de weekenden moet doen als zij er niet zijn welke ik voorheen meestal bij mijn vriendin was.

Het door jouw geschetste alimentatie voordeel gaat natuurlijk niet op, van dit geld moeten dingen voor de kinderen betaald worden en dit kan ik niet in het huis steken. Als ik dan ook nog minder ga werken blijft er helemaal niets over en vrijwillig minder werken is wettelijk geen reden om minder alimentatie te betalen en doordat ex dan wel een uitkering nodig gaat hebben zal de verstrekker daarvan er vast wat van vinden.

Ik sta ingeschreven voor een huurhuis maar moet een flink eind in inkomen dalen voordat ik aanmerkingen kom voor een sociale huurwoning en een vrije markt is zo duur dat ik hooguit een 3 kamer woning kan huren.

Ik heb met minstens 6 psychologen/psychiaters gesproken, 1 heeft gezegd dat het voor iedereen beter was dat er geen contact meer zou zijn, 1 heeft het over co-ouderschap gehad maar geen oplossing voor het financiële/praktische deel aan kunnen dragen en al de anderen dat het logisch is dat ik dusdanig alimentatie betaal dat ex en kinderen zo min mogelijk schade lijden, ik geen ruime woning nodig heb en dat het logisch is dat er dan alleen een om het weekend regeling maar hoe dat op te lossen zonder geschikte woning of tijd heb ik nooit te horen gekregen.

Ik begrijp dat de kinderen wat anders nodig hebben maar zij hebben niets aan een vader die zich geen raad met ze weet, tegen het breekpunt aanzit en ze steeds opnieuw teleurstelt. Het is dat ze bij mij een vrijheid krijgen die ze bij hun moeder missen maar als zij die ze ook zou geven betwijfel ik of ze nog wel wilden komen.

Natuurlijk zie ik mooie dingen maar die zie ik ook bij de buurkinderen, bij de laatste misschien nog wel meer omdat ik daar geen stress van ervaar.

Geen idee

'Ik heb geen idee waar het laatste onderzoek over gaat maar ik denk dat de kinderen op een rustige plek met volwassenen om zich heen die ze goed verzorgen en ze rustig en verstandig bijstaan beter af zijn dan bij mij.'
\Je hebt duidelijk geen idee. Een uithuisplaatsing brengt zelden een 'rustige plek' voor kinderen met 'volwasssenen om zich heen die goed voor ze zorgen en ze rustig en verstandig bijstaan'.
Dat onderzoek van de commissie De Winter, een gerenommeerde pedagoog, heeft als titel: 'Onvoldoende beschermd' en is een onderzoek naar geweld in de jeugdzorg. Misschien is het goed voor jou om het eens te lezen, zodat je je nog even achter de oren krabt als je denkt dat uithuisplaatsing een goede oplossing is.
Het staat hier: https://www.commissiegeweldjeugdzorg.nl/

Er zijn in de loop van de tijd heel veel actiegroepen geweest die hetzelfde hebben aangedragen, maar nu is er een tamelijk formeel officieel onderzoek. Denk niet dat het jouw kinderen niet zal overkomen! Sluit jij je kinderen op, omdat je lekker even van de zon wil genieten? Bijvoorbeeld. Geen verhaal uit het onderzoek, maar van iemand die zelf in de jeugdzorg werkte.

Lees het onderzoek eens en bedenk, dat het wel heel erg moet zijn bij jou, wil je oprecht denken dat je kinderen beter af zijn als ze uithuisgeplaatst worden. Een lekkende badkamer is daar niets bij.

Misschien moet je toch eens met maatschappelijk werk of een financieel deskundige gaan praten, want mij lijkt dat je nu jezelf (en de kinderen) in een strop hebt laten dwingen. Vrijwillig een stap terug doen kan niet, maar een stap terug doen omdat je het niet redt en omdat je meer tijd voor je kinderen wil hebben, in ruil voor minder alimentatie, dat zou toch wel een goede optie kunnen zijn?

Is er voor je vrouw geen andere mogelijkheid dan jouw geld of een uitkering?

Tsjor

kinderen zijn het probleem niet

Je brengt je eigen onwil telkens in verband met de kinderen en denkt dus dat je iets moet 'oplossen' op dat vlak. Dat hoeft niet. Het is zoals het is en je houdt gewoon op met zeuren en regelt het. Ik begrijp dat je een baan hebt waarbij je meer verdient dan het minimumloon. Ik neem aan dat je daar betaald wordt om na te denken en dingen te regelen. Dit is niet anders. Behalve dat je de hele tijd als een kleuter blijft stampvoeten dat je dit niet gewild hebt. Beschouw het als een baan en doe het gewoon.
gr Angela

Tsjor

Dat verslag gaat over het verleden en herken ik, ik heb in een tehuis gezeten en dit viel onder toezicht van jeugdzorg ook al zat ik er op initiatief van mijn ouders. De onveiligheid, tucht en vernederingen herken ik maar al te goed, ook dat ik problemen heb met mijn eigen kinderen herken ik. Toevallig ken ik 2 gezinnen die nu pleegouder zijn en daar gaat het er echt heel anders aan toe dan geschetst in het verslag, er heeft zich wel eens iets onprettig voor de kinderen voorgedaan maar dat kwam doordat de biologische ouders dwars lagen welke door jeugdzorg de handen boven het hoofd gehouden werden.

Met een maatschappelijk werker of financieel specialist praten heeft geen zin, ik heb redelijk wat uitgezocht maar kom pas in aanmerking voor een toegestane stap terug nadat ik eerst ingestort ben. Zelfs dan gaat er een meerjaren traject lopen waarin getracht moet worden terug te keren op het oude niveau. Dichtbij heb ik gehoord dat het hebben van kinderen geen verschil maakt, het UWV is daar niet in geïnteresseerd. Het is voor mij sowieso geen oplossing, als je mij kapot wilt maken moet je mij meer voor de kinderen laten zorgen en thuis laten zitten.

Over de mogelijkheden van ex ga ik niet, ik kan haar niet dwingen meer te werken net als dat ik haar niet kan dwingen anders met de kinderen om te gaan.

Angela, Bij een baan die mij niet bevalt of die te hoog gegrepen is kan ik op zoek naar een ander. Ik ben gescheiden omdat het gezinsleven mij niet beviel en de kinderen te hoog gegrepen waren.

Maar goed, het huis gaat de verkoop in en we zien het verder wel. Het schrijven hier heeft mij wel geholpen maar nu voegt het niet veel meer toe omdat ik niet begrepen wordt.

De verkoop

Hopelijk bedoel je het huis waarin moeder woonde en niet je eigen appartement? Heb je besloten om daar te blijven?
En je wordt hier wel gehoord. Ik ben het met je eens dat het niet de bedoeling kan zijn dat jij eerst een brandend huis bent voor er iets veranderd en er minder aanspraken worden gemaakt.
Maar zo werkt het wel in de hulpverlening. Men heeft zich blijkbaar tot doel gesteld om de kinderen kost wat kost bij de ouders, met name bij vader, te laten.

Pas goed op jezelf. Zorg dat je je werk boven water houdt. Kun je mogelijk huishoudelijke hulp betalen, of anderszins het huishouden eenvoudiger maken? Door de was de deur uit te doen of zoiets?

Hoe oud is je oudste die bij jou woont? Kan die het weekend dat je naar je vriendin wil, al is het een keer per maand, een weekend naar zijn moeder? Of met toezicht van de buren al een weekend alleen blijven? Zonder vrienden uiteraard.

Misschien mis ik wat, maar jij bent zelf de grens en een ander trekt die niet voor je.

Burn out

Angela, jij hebt duidelijk nog nooit een baan gehad waarbij je dag in dag uit dingen moest doen die niet aansluiten bij je kwaliteiten. Want als dat aan de hand is en het tij keert niet dan raak je uitgeput en op den duur krijg je een burn out. Dat kun je niet straffeloos voor langere tijd ‘gewoon doen’.

Ik vind het met kinderen wel anders: als hun ouder ontslag neemt, vinden ze niet zo gemakkelijk een vervanger. Ik vrees dat je daarover te optimistisch bent, vader.

Een truc om op den duur terug te kunnen gaan in inkomen is om ZZP-er te worden en daarin te ‘falen’. Je kan het doen onder het mom van flexibiliteit voor je betrokkenheid bij je kinderen en als je er op den duur steeds wat minder inkomen uithaalt, is dat vreselijk jammer maar ‘niet opzettelijk’.

Ik geloof best dat de door jou ervaren beperkingen reëel zijn ‘vader’. Dan nog hou ik vol: lever er dan een bijdrage aan dat je kinderen op een goede plek terecht komen. Laat door je daar voor in te zetten zien dat hun lot je echt aan het hart gaat. Die inzet is tijdelijk en eindig. Daardoor is het te overzien en gemakkelijker vol te houden. En hou contact. Het zou erg verdrietig zijn als de geschiedenis zich simpelweg zou herhalen. Probeer op zijn minst een element ten goede te keren. Ik zou het voor je kinderen enorm verdrietig vinden als ze hun vader verliezen en bij hun moeder verzuipen. Het voelt ook enorm oneerlijk om dat te laten gebeuren bij mensen die jij zelf (mede) op de wereld hebt gezet. De morele verplichting om dit linksom of rechtsom tot een goed einde te brengen is daardoor heel groot. Ik begrijp dat je eraan probeert te ontkomen, Maar doe het dan zo netjes mogelijk. Hoe dat eruit kan zien, daar heb ik vanaf hier geen zicht op. Daarvoor moet er een ander soort gesprek met de hulpverlening op gang komen. En dat lijkt ook niet te lukken, als ik jouw verhalen goed lees. Het is dus steeds moeilijker om nog mogelijkheden te zien, voor ons argeloze lezers.

Als jij straight kunt zijn over je beperkingen en over die van hun moeder en bereid bent daarvoor te gaan staan, zou je eens de insteek kunnen kiezen dat jouw kinderen KOPP-kinderen zijn. Je zou eens contact op kunnen nemen met Labyrint in Perspectief, een lotgenotenorganisatie voor naasten van mensen met psychische problematiek. Ze hebben een hulplijn, je zou kunnen vertellen over je verscheurdheid over je vaderschap en je zorgen over je kinderen. Misschien weten zij andere wegen.

Groet,
Jo Hanna

Wel begrip

'Het schrijven hier heeft mij wel geholpen maar nu voegt het niet veel meer toe omdat ik niet begrepen wordt.'

Je wordt wel begrepen. Je wordt alleen niet op je wenken bediend.

Moeilijk te begrijpen

Ik ervaar zelf dat het moeilijk is om de situatie te begrijpen omdat er een veel irrationele elementen inzitten waar je de vinger niet achter krijgt. Hoe is die situatie met jeugdzorg/hulpverleners zo vreemd geworden? Je stipt je eigen onvermogen steeds aan maar we weten niet precies waar de beperking in zit en of daar hulp bij mogelijk is. Door je soms bruuske manier van formuleren is de verleiding groot om het als onwil of onverantwoordelijkheid te duiden. Dat heeft weer te maken met de door mij als 'semi-onverschillige' ervaren houding terwijl je tegelijkertijd hier wel post en er dús iets om geeft. Ook dat er volgens jou "niks kan" wekt onbegrip. Maar als ik zelf in de spiegel kijk, zie ik dat ik mezelf ook in zo'n soort situatie bevind waarin ik weinig ruimte ervaar om zaken ten goede te veranderen en ervaar ook ik dat als de realiteit. Ik denk dus dat je het goed ziet dat we je niet per se begrijpen. Maar het is de vraag of dat kán. Ik vind eigenlijk dat je niet zo verongelijkt hoeft te doen dat je niet helemaal begrepen wordt. Er wordt hier al een hele tijd door verschillende mensen constructief met je meegedacht en doorgevraagd om begrip te krijgen voor de situatie. Misschien is dat begrip wat jij zou willen ook wel heel veel gevraagd. En oplossen kunnen we het al helemaal niet. Je zit nou eenmaal in een heel ingewikkelde situatie en de morele lading van ouderschap is groot.

Hou je taai!

Groet,
Jo Hanna

Jo Hanna

Het klopt dat ik steeds afdwaal van het werkelijke probleem. Ik ben niet gemotiveerd om fysiek en mentaal betrokken te zijn bij de kinderen, als ze er zijn weet ik mij er geen raad mee en moet ik een kunstje opvoeren, hierdoor wordt ik regelmatig wanhopig waardoor het dreigt te escaleren. Hulpverlening en sommige reacties hier geven aan of mij het gevoel dat ik mij niet moet aanstellen maar helaas is dit niet zomaar op te lossen en dit wakkert mijn boosheid aan.

Het huis en alle daarbij komende extra belasting is te zwaar voor mij. Ik gun de kinderen het beste en wil alimentatie betalen zodat hun moeder niet of amper hoeft te werken en toch redelijk normaal rond kan komen, contact of een beperkte omgangsregeling wil ik ook wel maar dan moet ik daar wel tijd, energie en praktische mogelijkheden voor hebben. Met het huidige huis en woonplaats ontbreken vooral de eerste twee, wanneer ik daar wat aan doe en verhuis ontbreekt vooral het laatste. Hulpverlening, ex, deel van de omgeving en reacties hier hebben hier geen begrip voor en komen met onmogelijke tips waardoor mijn boosheid aangewakkerd wordt.

Ik heb een plan opgesteld en ga dit doorgeven aan de hulpverlening, wanneer zij het er niet mee eens zijn mogen zij het oplossen. Dit gaat het best haalbare zijn voor de kinderen en mijzelf.

Niet gemotiveerd

Ja ik ben iemand die boos word op jouw reacties.
Nogmaals je bent er zelf bij geweest toen de kinderen zijn gemaakt, je hebt er zelf minstens 3x aan mee gewerkt. En lul niet dat je gedwongen bent, want je hebt daar zelf een keuze in gemaakt.
En ja dus zijn er 3 kinderen en daar ben je verantwoordelijk voor. Je zegt zelf dat je een verstoorde jeugd hebt gehad door afwezigheid van je ouders, je wil dat nu zelf je kinderen aan doen.

Hier ook een vader die zijn handen er grotendeels vanaf trekt. Ik ben moe, ik ben kapot, verantwoorelijkheid voor alles ligt bij mij, ook ik moet werken om mijn huis te betalen, om eten te betalen voor de kinderen, maar in wat zou ik graag een klein beetje ruimte voor mezelf hebben.
Maar die is er vrijwel niet, mede door toedoen van de vader. Dat ik daar ook deels aan onderdoor gaat kan hem niet schelen, ik heb geen keuze. Maar wil ik mijn kinderen wegsturen omdat mijn eigen belang voor gaat nee, ik ga an mezelf werken om daar een weg in te vinden, want ik ben moeder en moet voor mijn kinderen zorgen, net als jij vader bent en 3x voor een kind heeft gekozen, dus jij moet voor je kinderen zorgen en dat bestaat niet alleen uit geld neerleggen.

Klein kind

'Ik ben niet gemotiveerd om fysiek en mentaal betrokken te zijn bij de kinderen, '

Wordt toch eens volwassen.

Pijnlijk Knurf

Als ouders denken dat ze in alle gevallen wel voor hun kinderen kunnen zorgen dan wordt daar door de hulpverlening ernstig aan getwijfeld.

En als een ouder aangeeft het niet te kunnen, het niet te trekken, dan moet er kostte wat kost het ouderschap overiend gehouden worden.

Ouders hebben ook grenzen. En het is pijnlijk om dat niet te erkennen. Hoe pijnlijk het ook is voor de kinderen, dan kun je beter een andere oplossing zoeken, hoe moeilijk ook, want anders gaat de andere oplossing zich vanzelf opdringen op een manier waar je niet op zit te wachten.

AnneJ

Niet gemotiveerd = geen zin. Daar kan ik geen begrip voor opbrengen.

Gelezen Knurf?

Dan weet je dat er nog wel wat meer speelt. En dat het voor deze vader gewoon heel lastig is om alle ballen in de lucht te houden. Het is of veel en hard werken en zorgen dat het gezin goed in de slappe was zit of emotioneel en praktisch voor de kinderen zorgen wat een opdracht is wat deze vader heel veel energie kost en ten koste kan gaan van zijn verdiencapaciteit maar ook van zijn vermogen om het vol te houden om voor de kinderen te zorgen als die steeds meer zijn verantwoordelijkheid worden.
Dat is een balans.
Het is te makkelijk om er een soort 'willen is kunnen' praatje van te maken.

Dat doe ik niet, AnneJ

Dat doet 'vader' zelf.