U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Vader wil zoon niet maar mij wel.
Mijn ex en ik hebben samen een zoontje, tijdens mijn zwangerschap zijn we uit elkaar gegaan. Ik moet de situatie even van me afschrijven.
Mijn ex was 5 jaar gescheiden met 2 kinderen toen we elkaar leerden kennen. Ik heb hem aan het begin aangegeven dat ik graag kinderen wilde en vroeg of hij ook nog kinderen wilde. Hij gaf aan heel graag nog kinderen te willen.
Toen ik zei dat ik dacht zwanger te zijn was hij blij. Hij kuste me en omhelsde me en zei dat hij het zo hoopte. Totdat ik de test deed en deze positief was. Het was dus in 1x raak. Toen kwam de aap uit de mouw. Met zijn ex was het nooit gelukt en zij hebben dus twee kinderen geadopteerd. Het was niet duidelijk aan wie het lag en hij ging ervan uit dat hij geen kinderen kon krijgen. Hij hield wel veel van mij en besloot dus dat achter te houden en te zeggen graag kinderen te willen uit angst dat ik bij hem weg zou gaan.
De zwangerschap was eenzaam. Moeilijk, zwaar. Maar nadat we uit elkaar waren gegaan gaf hij wel af en toe een mailtje dat hij er graag voor ons kind wilde zijn. Hij wilde alleen niet bij de bevalling zijn en ook niet in de kraamtijd.
Mijn zoon is nu een jaar oud en we zijn al een jaar aan kwakkelen. Mijn ex bleek al heel snel een nieuwe relatie te hebben met een vrouw die al achter hem aanzat toen we nog samen waren. Hij gooit verder een rookgordijn op waardoor ik telkens heen en weer geslingerd wordt of hij nu echt mijn zoontje wil of liever mij.
Voorbeeld: roept dat hij iks voor mij voelt maar wil alleen foto's waar ik mooi opsta, dat mijn zoontje dan net iets minder duidelijk erop staat maakt niet uit. Toen ik vroeg of hij kwam helpen met de verzorging van mijn zoontje riep hij dat dat niet hoefde want we waren niet meer samen en hij had mijn zoontje niet gewild. Maar hij wil wel heel graag komen klussen in mijn huis (waar nog veel gedaan moet worden). Hij roept overal dat hij zijn zoon wil zien ondanks dat we uit elkaar zijn maar het enige wat hij wil is leuke dagen met mij erbij. Bij begroeten kust hij me en richt hij op mijn mond, alleen draai ik mijn hoofd opzij. Ik heb echt aan mezelf getwijfeld maar hij richt echt naar mijn mond. We hadden laatst een leuke dag samen als gezin (na een tijdje geen contact) en bij het afscheid zei hij: het was zo'n leuke dag, het was echt heel fijn om je weer te zien...... oh en [naam zoontje]. Als ik foto's maak van alleen mijn zoontje vraagt hij er nooit naar, als ik erop sta wel. Hij zei laatst met tranen in zijn ogen dat hij echt van mij had gehouden. Maar ondertussen trekt die vrouw wel bijna bij hem in.
Ik heb hem nu gezegd dat hij ons zoontje kan zien zonder mij erbij. Zijn reactie was dat hij mij niet kwijt wil. Hij wil me heel graag blijven zien en hij geloofd ook dat dat kan. Ik heb hem gezegd dat we de dingen die we doen alleen in een relatie kunnen doen. (we zijn gewoon een stel als we samen zijn, in alles, incl de geliefde knuffels, we hebben alleen geen seks). Ik trek het zo niet langer. Ik had mijn zoon graag gezinsleven gegund waarin zijn ouders goed met elkaar omgaan, maar ik voel me behandeld als een bijvrouw die blij moet zijn met de kruimels. Er over praten emt hem kan ik niet want dan ontkent hij toch alles en gaat hij beledigen.
Het nare van alles is dat hij me nu geen een keer heeft gevraagd hoe en wanneer hij ons zoontje kan zien. Als ik erbij zou zijn dan had ik allang tig mails gekregen waarin hij vraagt hoe en wanneer, maar nu is hij alleen nog maar geinteresseerd in mij zien en mij niet kwijtraken.
Ik heb het idee dat hij mij wel wil maar ons zoontje niet en dat steekt. Het voelt of mijn zoontje een soort wees is.
Hij heeft een heel goede vriendin die een soort moeder voor hem is en hij zei me dat ze graag contact met mij wilde. Ik heb aangegeven dat ik dat goed vond omdat ik het altijd goed met haar kon vinden. Toen ze belde zei ze dat mijn ex had gezegd dat ik om het contact had gevraagd en dat ze dat heel leuk vond.... Wat hij nou wil weet ik niet, niemand waarschijnlijk. Maar het houdt me wel bezig en ik moet het gewoon delen.
Hij is wel een man die er niet tegen kan als je te dichtbij komt. dus hij kan keiharde dingen zeggen om je op afstand te houden terwijl hij eigenlijk je niet kwijt wil. Hij praat ook altijd positief over me tegen anderen. Ik ben een soort heilige ofzo.
Ik voel me zo verdrietig. Zijn er vrouwen die dit soort situaties herkennen? Ik kan niet alles opschrijven van de hele situatie maar heb wel een zo duidelijk mogelijk beeld proberen te scheppen.
geen ervaring, wel vragen
Ik heb gelukkig geen ervaring, maar wel vragen. Da's een beetje beroepsdeformatie, ik ben jurist en vraag me hier onmiddellijk af: zijn jij en je ex getrouwd geweest, en zo nee, heeft hij dan je zoon erkend?
En hoe zit het eigenlijk met kinderalimentatie?
Uit wat je beschrijft krijg je trouwens inderdaad de indruk dat hij jou wil en je zoon niet. Dat is ontzettend akelig, maar denk ik niet iets waar jij wat aan kan veranderen. Je kan hem niet dwingen om je zoon leuk te vinden, hoe hard dat ook is. De vraag is of je hem dan verder nog iets wil bieden. Ik zou geloof ik geneigd zijn het contact geheel af te breken. Als hij zijn zoon wil zien kunnen daarover afspraken gemaakt worden. Als hij zijn zoon niet wil zien, is er verder ook geen reden om contact met hem te houden. Uit wat je beschrijft - vooral dat rare gedraai - krijg ik nou niet direct de indruk dat er veel aan verloren is als je hem niet meer ziet.
Sterkte ermee, en groeten,
Temet
wat ik me trouwens afvraag
Hoe is het contact tussen hem en de kinderen uit zijn huwelijk?
Groeten,
Temet
in mijn opinie
Wilde hij alleen dat jij zwanger zou raken om dat zijn 'mannelijkheid'lees vruchtbaarheid daarmee bewezen is.
Ten tweede is hij te onvolwassen voor het vaderschap of zelfs maar voor een relatie en probeert hij de schijn op te houden naar de buitenwereld door hoog over jou op te geven; de moeder van zijn kind, maar het ondertussen niet aankan om echt een relatie met jou aan te gaan en daarom maar een tweede vriendinnetje erop na te houden.
Mijn advies: laat lekker lopen die man. Niks meer aan doen.
reacties
Bedankt voor de reacties.
antwoord op de vragen:
Wij waren niet getrouwd. Met zijn andere kinderen is hij geweldig. Hij heeft coouderschap en ze waren dus veel bij ons.
Ik dacht echt een geweldige vader voor mijn toekomstig kind te hebben.
Hij dacht dat hij geen kinderen kon krijgen. Eenmaal gesetteld zou ik daar vanzelf achter komen dacht hij maar dan had hij me al. Helaas voor hem bleek ik heel vruchtbaar.
het kan inderdaad zijn dat hij zo positief over me praat zodat de omgeving denkt dat hij een geweldige man is . Ik weet het niet.
Hij heeft mijn zoon niet erkend en ik denk eigenlijk dat mijn zoon beter af is zonder hem. Ik vind het wel fijn jullie reacties te lezen.
Als ik hem niet wil zien dan krijg ik dreigbrieven dat hij onze zoon wil zien. maar als ik toegeef krabbelt hij terug wb de zorg. Ik heb sterk het gevoel dat het hem ook om controle gaat over mij. Hij kan dat mooi via mijn zoon. Maar telkens het zelfde: zeg ik ja zegt hij nee....
Verder is hij erg overgevoelig en vindt hij het belangrijk om mijn held te zijn.
Ik ben de laatste maanden zo heen en weer geslingerd. Ik ben ondertussen er redelijk overspannen van geraakt. Maar heb helaas nog deadlines....
niet alleen
Kan het zijn dat vader de zorg niet alleen aandurft? Zorgde hij wel alleen voor zijn adoptief kinderen? Of was dat ook alleen maar leuk omdat hij daarbij op jou kon leunen als steun en toeverlaat?
Dan kun je het gedoe misschien omzeilen door je kind een middag per 14 dagen bij zijn nieuwe vriendin te brengen.
reactie
Voor de andere twee heeft hij voor hij mij leerde kennen wel alleen gezorgd.
Ik vind het geen prettig idee om mijn zoontje naar zijn vriendin te brengen, of bedoel je alleen als zij bij ex is? Ik weet niet of het een goed plan is om hem bij twee mensen te brengen die niet op hem zitten te wachten.
Je doet een voorstel
Natuurlijk alleen als ex er ook is. Je gunt hem zijn kind en je gunt kind de vader. En dat binnen een min of meer vaste regelmaat.
Maar als vader ook prima in staat is om alleen voor kind te zorgen dan zou ik het initiatief bij hem laten. Wil hij kind zien, prima, kom maar halen en brengen. Blijf vriendelijk, drink zonodig samen een kopje koffie, maar verder zou ik er niet teveel van verwachten en afstand houden en me zeker, hoe dan ook, niet laten zoenen. Dat kan zonder tekst. Ik denk dat al teveel hierover spreken de verwarring er niet minder op zal maken.
Nou....
...ik weet niet of ik deze man mijn kind wel zou kunnen en durven toevertrouwen. Ik zou me heel erg zorgen maken of deze man niet in staat is de afwijzing bot te vieren op en af te rekenen via dit nog o zo kleine kindje, in welke vorm dan ook.
...ik weet niet of je kind wel gebaat is bij dit contact. Ja, het heeft recht op contact met beide ouders....maar is het in zijn belang om een opgedrongen contact te hebben met een vader die hem niet wil? Ik denk dat het hem meer schaadt dan baat. Je zoon is geen wees, hij heeft een moeder die heel veel van hem houdt!
...ik denk dat je deze man links moet laten liggen, negeren. Om niets contact opnemen, om niets.
Leugens
Misschien ben ik wel achterdochtig maar ik geloof geen moer van dat hele adoptieverhaal over zijn andere kinderen. Leugens om zijn eigen idiote gedrag te verklaren. Deze man is een pathologische leugenaar en liegt om het liegen. Wat zijn beweegredenen ook zijn, hij kost jou bergen energie met zijn kronkels. Het leven van een alleenstaande moeder is zwaar genoeg zonder dit soort energiezuigers. Vergeet je droom over een gezinsleven met deze man en dump deze hem. Ik begrijp dat hij geen enkele aanspraak kan maken op dit kind, dus totdat zijn zoon naar hem vraagt is hij niet meer welkom. Want zodra je zoon ouder is zal hij ook hem met leugens gaan bestoken en jou ondermijnen en dat moet je niet laten gebeuren.
reactie
Bedankt voor alle reacties. Het opende mij echt de ogen. Ergens weet je het wel maar toch. Ik ben ook altijd zo iemand geweest die riep dat kinderen recht hadden op hun vader, tot in het extreme toe moet ik bekennen. Nu zit ik in een situatie waarin ik moet inzien dat biologisch vaderschap niet heilig is. Ik vind het nog steeds moeilijk en verdrietig. Maar zie steeds meer in dat deze man inderdaad mijn zoontje kan schaden met zijn houding. Misschien als mijn zoontje groter is dat hij dan zelf aangeeft contact te willen en dan zien we wel weer verder. Dit schrijf ik allemaal heel stoer op maar in mijn hart doet het mij enorm veel zeer....
Ook dan....
Ook als je zoontje groot is, kan het enorm beschadigend zijn om met een afwijzende vader geconfronteerd te worden. Ik zou zelf in hoge mate beschermen. Maar wie hier mijn verhaal kent, weet dat en ook hoever ik daarin gegaan ben. Jouw positie is gunstiger dan de mijne. Nee, biologisch ouderschap is niet heilig. Ik wens je toe dat je op een dag iemand tegenkomt die van jou en je zoontje houdt....en vader wil zijn. Probeer niet te treuren. Je hebt nu balast van je afgegooid, je wordt nu niet meer belemmert door een man die alleen maar neemt...kop op, morgen is de eerste dag van de rest van je leven. Samen met je zoon. En weet wat er op je padje komt.
nav Griet
Griet zegt "Ik begrijp dat hij geen enkele aanspraak kan maken op dit kind".
Dat is niet helemaal waar. Vader heeft het kind niet erkend en is dus juridisch geen ouder. Nu heeft hij dus nog niks te vertellen.
Maar hij kan wel ouder worden door te erkennen. Dat moet in principe met toestemming van de moeder, maar als de moeder dat weigert kan een verwekker-niet-erkenner een verzoek bij de rechtbank doen om te mogen erkennen. Dat verzoek wordt in principe altijd toegewezen als de man inderdaad de verwekker is, tenzij er reden is om aan te nemen dat - kort gezegd - het kind er ernstig last van krijgt. En dat is niet snel het geval.
Kortom: als deze meneer een verzoek bij de rechter voor vervangende toestemming voor erkenning zou indienen krijgt hij het wel. Nu lijkt helemaal niets erop te wijzen dat hij dat ook werkelijk gaat doen, want op dit moment is hij juist helemaal niet geïnteresseerd in zijn zoon, maar dat kan veranderen.
Maar op dit moment is de situatie juridisch wel zoals Griet beschrijft: hij heeft niets in te brengen.
Ik zou geen enkel initiatief tot contact meer ontplooien, en als hij contact zoekt omdat hij zegt contact te willen met zijn kind, dan ook alleen instemmen met contact met het kind. Mocht het zover komen, dan leidt dat uiteindelijk waarschijnlijk tot éen van twee scenario's: ofwel hij wordt het zat en het contact eindigt weer, of hij krijgt daadwerkelijk belangstelling voor zijn kind - zoveel te beter.
Maar laat hem zelf maar van zijn gat afkomen. Je hoeft niet alles achter diezelfde gat aan te brengen.
Groeten,
Temet
Aanvulling
Maar was het niet zo dat voor erkenning zonder toestemming hij ook moet aantonen dat het zijn kind is? En dat een ouder met gezag dan weer kan weigeren daaraan mee te werken? In ieder geval toch lang kan tegenhouden (pas meewerken als de rechter je ertoe verplicht).
Hoe anders zit dat voor erkenning MET toestemming van de moeder hoeft een man niet aan te tonen dat hij de vader is. En eenmaal erkend, is niet terug te draaien, tenminste niet door een derde partij.
Emine
In de praktijk werkt het zo: man dient verzoek in tot vervangende toestemming erkenning. Vrouw kan verweer voeren. Als ze niet betwist dat de man de verwekker is dan is dat punt klaar en kan inhoudelijk verder over het verzoek worden gebakkeleid. Betwist de vrouw wel dat de man de verwekker is (of weet ze het niet zeker) dan zal de rechtbank een vaderschapsonderzoek bevelen. Je kan iha niet verplicht worden aan een dergelijk onderzoek mee te werken, dat zou een schending zijn van het recht op lichamelijke integriteit, maar als iemand niet meewerkt 'zal de rechtbank daaraan de conclusies verbinden die haar geraden voorkomen' - en wint dus in de praktijk de andere partij. Dat heb ik tenminste gezien in een spiegelbeeldig geval: verwekker werd aangesproken voor alimentatie en weigerde medewerking. Die moest gewoon dokken. Het ligt voor de hand dat dat bij erkenningszaken ook gebeurt.
De partij die door het vaderschapsonderzoek in het 'ongelijk' wordt gesteld, om het maar even zo te formuleren, krijgt gewoonlijk de kosten ervan voor de kiezen, en dat is momenteel iets van 850 euro. Daar wil je dus wel even over nadenken (dat komt dus bovenop eventuele verdere kosten van de procedure).
Kortom: een vrouw die weet dat degene die vervangende toestemming wil ook de werkelijke verwekker van het kind is, doet er verstandig aan om dat ook maar gewoon toe te geven, want anders zit ze t.z.t. met een rekening en voor de uiteindelijke uitkomst van de zaak maakt het geen verschil.
Je kan inderdaad rekken totdat de rechter een onderzoek gelast, maar dan is het ook wel uit. Je kan hooguit hopen dat als je vrijwillige toestemming weigert, de man geen trek heeft in een rechterlijke procedure. Maar als die procedure eenmaal is aangespannen is een erkenning in het gros van de gevallen niet meer tegen te houden. De procedure zelf kan even duren, maar zelfs bij een erg trage rechtbank levert het - als de situatie niet gecompliceerd is - niet meer dan een jaar uitstel op.
Als de situatie erg gecompliceerd is - verdenking van geweld door vader, en/of zeer kwetsbaar kind of moeder - dan kan het langer duren omdat in dat geval een onderzoek door de Raad voor de Kinderbescherming kan worden gevraagd. En dat houdt de boel behoorlijk op. Maar als partijen beiden min of meer normaal zijn, om het maar even bot te zeggen, dan komt die erkenning er gewoon als de verwekker daarom vraagt.
En dat zelfs als rond de geboorte was afgesproken dat de man niet zou erkennen. Als de man van gedachten verandert, komt die erkenning er alsnog.
Groeten,
Temet
Maar is dat dan dichtgetimmerd....?
Maar is dat dan dichtgetimmerd als een ander dan de biologische vader het kind erkent?
Emine
Als een ander dan de biologische vader het kind erkent is de weg naar erkenning door de verwekker afgesneden. Maar dat geldt niet als de biologische vader al een verzoek tot vervangende toestemming erkenning heeft ingediend bij de rechtbank, dat kan dan niet meer worden doorkruist door het kind alsnog door een ander te laten erkennen.
Volgens mij is het ook zo dat als duidelijk is dat de verwekker het kind wil erkennen, moeder ook niet snel een ander naar voren kan schuiven. Wel wordt dan vziw weer van de verwekker verwacht dat hij een beetje snel in de benen komt. Die kan dus niet in 2014 roepen dat hij het kind wil erkennen, het er vervolgens bij laten zitten, en dan in 2015 met succes protesteren als blijkt dat een ander het kind heeft erkend.
Allemaal op basis van rechtspraak, dit, in de wet staat er niks over.
In de situatie die in deze draad speelt zou een erkenning door een andere man de weg naar erkenning door de verwekker afsnijden. Die laatste heeft immers nog helemaal niet laten blijken het kind te willen erkennen.
En voor de volledigheid: als een erkenning is gedaan door een man die niet de verwekker van het kind is, dan kan een verzoek tot vernietiging van die erkenning worden gedaan door de erkenner - als hij er later achterkomt dat hij het kind niet heeft verwerkt - en door het kind zelf. Maar niet door de verwekker die het kind graag zelf had willen erkennen. Behalve dus in het geval als hierboven omschreven - een snelle erkenning door een niet-verwekker om de verwekker de pas af te snijden.
Groeten,
Temet
reacties
Wederom Dank voor de reacties.
Ik heb toch nog een vraag over zo'n rechtszaak.
stel dat mijn ex op een gegeven moment zich bedenkt. Kan hij dan elk moment een zaak beginnen of verjaard zijn recht op een gegeven moment? Ik wil namelijk ook graag een leven opbouwen en niet dat ik straks overhaast een nieuwe vriend moet laten erkennen om onder die eventuele onzekerheid uit te komen.
Ja, je ex kan zich elk moment, zolang je kind kind is, bedenken dat hij het wil erkennen. Of het in praktijk moeilijker is naarmate het langer duurt, weet ik niet. Voor een omgangsregeling telt dat in ieder geval wel.
Ik hoop echt dat je het beste van het leven met je zoon gaat maken. Het zal altijd een donkere wolk/onzekerheid blijven. Ik blijf erbij dat het beste wat je kunt doen uit het leven van die man verdwijnen is.
Ja, je ex kan zich elk moment bedenken, zolang je kind nog niet erkend is door een andere man.
Bedenk even dat het volgende scenario volkomen normaal is: vrouw heeft niet- erkend kind, voedt het alleen op, er is geen contact met de biologische vader, ze krijgt een relatie met een (andere) man, gaat samenwonen, en op enig moment besluit het stel dat het toch wel handig is als de man die met het kind in gezinsverband leeft en voor dat kind feitelijk de vaderrol vervult dat kind erkent (dat hoeft niet tot achternaamswijziging te leiden trouwens) Zodat hij juridisch ouder wordt, en het kind niet zonder ouder achterblijft als moeder iets overkomt. Daar is dan natuurlijk niets overhaasts aan.
Mocht nou in zo'n situatie de biologische vader als en duveltje uit een doosje tevoorschijn komen dan heeft hij pech, want te laat.
Zolang het kind niet erkend is, is er ahw een vacature die door de biologische vader kan worden vervuld. Alleen als het kind ouder is dan 12 wordt het door de rechter gehoord, mocht het tot een procedure komen, en is het kind 16 dan kan erkenning alleen maar met instemming van het kind zelf (en terwijl de toestemming van de vrouw kan worden vervangen door die van de rechter kan dat vziw niet met de toestemming van het kind. Die heeft gewoon een dijk van een vetorecht).
Maar op zichzelf is het dus niet zo dat het stilzitten van de verwekker betekent dat die zijn rechten verspeelt. Nu is het wel zo dat veel rechtspraak vziw gaat over stellen die ook na de geboorte van het kind nog een tijd een relatie hebben maar waarbij nooit is erkend, dan loopt de relatie spaak en de omgang stokt, en dan komt vader om erkenning. Als in een situatie als de jouwe je ex bij wijze van spreke 10 jaar wel weet waar jij en je zoon zijn, niks doet, en dan pas na 10 jaar in actie komt, dan zou je nog kunnen proberen te betogen dat hij zijn rechten heeft verspeeld. Maar of je gehoor krijgt is de vraag, het uitgangspunt van de huidige wetgeving is heel erg dat erkenning in principe moet en goed is voor vader en kind, tenzij het tegendeel overduidelijk blijkt.
Dus: overhaast laten erkennen - niet doen. Weloverwogen laten erkennen door een ander - daar kunnen goede redenen voor zijn. Bedenk wel dat je kind daarmee een juridische vader krijgt die alle rechten en plichten op zich neemt die bij dat vaderschap horen en van wie je dan ook gedurende de minderjarigheid van je kind niet meer afkomt, ook al zou je dat willen. Want die erkenning valt in zo'n geval noch door jou, noch door de erkenner terug te draaien.
Groeten,
Temet
Toevoeging
Erkenning heeft invloed op de bijstand. Zou je nu bv alleenstaand moeder zijn in de bijstand, dan zal de bijstand van je verlangen dat je alimentatie gaat vragen bij de juridische ouder. Je dient hier dan voor te procederen en doe je het niet of krijg je het niet, dan wordt je gewoon het bedrag dat je zou moeten krijgen, gekort. Dit kan jou een vervelende positie geven, maar ook hem. Als een relatie uitgaat, is het dan helemaal vervelend. Bovendien heb je dan weer een andere man die je zou kunnen gaan treffen via je kind/die jou onder druk kan zetten/omgnag kan eisen (maar eigenlijk jou wil zien) omdat hij dan de juridische vader is van het kind.
Dus je moet wel heel zeker zijn van je zaak wil je een ander laten erkennen of de vader moet wel zo gevaarlijk/gek of weet ik veel wat zijn, dat alles maar dan ook alles beter is dan dat.
Iemand zei ooit tegen mij (ik ben een moeder die tegen alle regels in heeft geweigerd om haar kinderen mee te geven aan een vader, dit uiteraard om reden): laat de tijd zijn werk doen.
Daarmee bedoeld: Maak geen slapende honden wakker en iedere dag is er een. Je kindje wordt ouder en weerbaarder. Er komt een dag dat het twaalf is (wordt alles makkelijker) en ook daarna wordt het met de tijd steeds makkelijker omdat een groter kind niet meer te dwingen is tot contact.
Ik zou proberen zoveel mogelijk te genieten en als gezegd, uit het leven van die man te verdwijnen.
reacties.
Gelukkig heb ik financieel niets te klagen. Daar ben ik wel blij om als ik dat bijstand verhaal lees. Ik heb dan wel een drukke baan, dat is de andere kant, maar dat liever dan zo afhankelijk moeten zijn.
Ik vind ex een ingewikkelde man. Hij zegt van plan te zijn met de nieuwe vrouw te gaan trouwen. Ik denk zo dat kosten voor een rechtszaak en alimentatie hem niet uitkomen. Het steekt, maar is waarschijnlijk het beste.
Wat betreft het laten erkennen Door een andere man zou ik sowieso niet over 1 nacht ijs gaan. Maar als ik trouw en deze man is echt als een vader dan vind ik het zeker het overwegen waard. Als dat huwelijk na bijvoorbeeld tien jaar toch stuk loopt dan is die man gevoelsmatig sowieso een vader voor mijn zoon denk ik,en dat zou ik hem dan niet willen afnemen. De andere kant kan echter zijn dat de vader zich dan niet meer zo verbonden voelt. Maar nu hebben we er ook eentje die niet bepaald toegewijd is.
Nav Emine
Emine, als een alleenstaande moeder van een erkend kind bijstand aanvraagt kan het zijn dat de gemeente haar dwingt een alimentatiezaak te starten, maar vziw is het gebruikelijker dat de gemeente rechtstreeks de vader aanspreekt (dat heet bijstandsverhaal). Amsterdam doet het bijvoorbeeld standaard zo.
Dat is voor de moeder verreweg het prettigste, dan vechten gemeente en vader het onderling uit. Zij krijgt gewoon de volledige uitkering, gemeente haalt zo mogelijk een deel bij de vader terug.
In theorie kan dat overigens ook bij een verwekker die niet heeft erkend, daar heb ik in de praktijk echter geen voorbeelden van gezien, nog daargelaten dat de verwekker in het gros van de gevallen niet bij de gemeente bekend zal zijn.
Groeten,
Temet
Helaas....
....is dat niet overal zo Temet. Zeggen ze 'geen bank van lening' te zijn en korten ze keihard wat vader (zou) moet(en) betalen. Lukt het niet om het te krijgen, jammer dan.
Misschien dat ze wel zelf de procedure voeren, dat weet ik dan niet, maar wel zeker weet ik dat ze het vershcil niet overal bijpassen. Dan leef je dus met een beetje pech onder bijstand en goed ook.
Emine
Een gemeente kan bijstand toekennen onder de voorwaarde dat de moeder (in dit geval) een procedure tegen de ex begint om alimentatie te krijgen. Als moeder alimentatie kan innen maar het niet doet kan de gemeente de bijstand navenant korten. Maar als de gemeente maar vast een voorschot neemt op een uitspraak die nog moet komen en alvast begint de alimentatie in mindering te brengen waarvan de gemeente vermoedt dat die zal worden opgelegd dan gaat men te ver, en ook als er wel een alimentatie-uitspraak ligt, maar er kan feitelijk niet geïncasseerd worden kan de gemeente die alimentatie niet in mindering brengen.
Mocht jij iemand kennen die dat toch overkomt, dan moet die iemand als de gesmeerde bliksem naar een rechtshulpverlener die die gemeente tot de orde kan (laten) roepen. Nou ja, eerst naar het Juridisch Loket en daarna naar die rechtshulpverlener.
Amsterdam betaalt dus de volle mep aan bijstand en haalt een deel terug bij de vader, maar er zijn ook gemeentes die doen wat ik hierboven beschreef: wel betalen maar onder de voorwaarde dat moeder tegen vader gaat procederen. Levert die procedure een betalingsverplichting op, dan kan de bijstand vervolgens worden aangepast.
Overigens is de Amsterdamse methode niet alleen beter voor de bijstandsgerechtigde, maar ook m.i. handiger voor de gemeente, want die kan in die procedure zo fel optreden als ze zelf wil. Dwing je de moeder zelf tot procederen dan kan het best zijn dat die net een stapje minder hard loopt. Maar goed, de Amsterdamse sociale dienst heeft een forse afdeling Invordering en Verhaal waar meerdere mensen werken die ontzettend veel weten van alimentatierekenen (de gemeente hoeft in zo'n procedure geen advocaat te hebben, maar mag eigen mensen sturen), die deskundigheid zullen kleinere gemeentes mogelijk niet hebben.
Maar hoe dan ook: je kan niet korten wat de bijstandsgerechtigde niet redelijkerwijs kan verkrijgen.
Groeten,
Temet
Inderdaad
....ken ik iemand die formeel recht heeft op alimentatie, vader weet eraan te ontkomen door onvindbaar te zijn, gemeente keert de bijstandsuitkering minus de alimentatie waarop recht is uit en de wanhopige mevrouw krijgt als antwoord dat de gemeente geen bank van lening is, ze haar ex maar moet zien te vinden.
Ik dacht dat dit gewoon zo werkte en Amsterdam de uitzondering was. Maar als ik het goed begrijp worden hier dus rechten geschonden. Ik ga het meteen zeggen.