Vader wil zoon niet maar mij wel.

Mijn ex en ik hebben samen een zoontje, tijdens mijn zwangerschap zijn we uit elkaar gegaan. Ik moet de situatie even van me afschrijven.

Mijn ex was 5 jaar gescheiden met 2 kinderen toen we elkaar leerden kennen. Ik heb hem aan het begin aangegeven dat ik graag kinderen wilde en vroeg of hij ook nog kinderen wilde. Hij gaf aan heel graag nog kinderen te willen.

Toen ik zei dat ik dacht zwanger te zijn was hij blij. Hij kuste me en omhelsde me en zei dat hij het zo hoopte. Totdat ik de test deed en deze positief was. Het was dus in 1x raak. Toen kwam de aap uit de mouw. Met zijn ex was het nooit gelukt en zij hebben dus twee kinderen geadopteerd. Het was niet duidelijk aan wie het lag en hij ging ervan uit dat hij geen kinderen kon krijgen. Hij hield wel veel van mij en besloot dus dat achter te houden en te zeggen graag kinderen te willen uit angst dat ik bij hem weg zou gaan.

De zwangerschap was eenzaam. Moeilijk, zwaar. Maar nadat we uit elkaar waren gegaan gaf hij wel af en toe een mailtje dat hij er graag voor ons kind wilde zijn. Hij wilde alleen niet bij de bevalling zijn en ook niet in de kraamtijd.

Mijn zoon is nu een jaar oud en we zijn al een jaar aan kwakkelen. Mijn ex bleek al heel snel een nieuwe relatie te hebben met een vrouw die al achter hem aanzat toen we nog samen waren. Hij gooit verder een rookgordijn op waardoor ik telkens heen en weer geslingerd wordt of hij nu echt mijn zoontje wil of liever mij.

Voorbeeld: roept dat hij iks voor mij voelt maar wil alleen foto's waar ik mooi opsta, dat mijn zoontje dan net iets minder duidelijk erop staat maakt niet uit. Toen ik vroeg of hij kwam helpen met de verzorging van mijn zoontje riep hij dat dat niet hoefde want we waren niet meer samen en hij had mijn zoontje niet gewild. Maar hij wil wel heel graag komen klussen in mijn huis (waar nog veel gedaan moet worden). Hij roept overal dat hij zijn zoon wil zien ondanks dat we uit elkaar zijn maar het enige wat hij wil is leuke dagen met mij erbij. Bij begroeten kust hij me en richt hij op mijn mond, alleen draai ik mijn hoofd opzij. Ik heb echt aan mezelf getwijfeld maar hij richt echt naar mijn mond. We hadden laatst een leuke dag samen als gezin (na een tijdje geen contact) en bij het afscheid zei hij: het was zo'n leuke dag, het was echt heel fijn om je weer te zien...... oh en [naam zoontje]. Als ik foto's maak van alleen mijn zoontje vraagt hij er nooit naar, als ik erop sta wel. Hij zei laatst met tranen in zijn ogen dat hij echt van mij had gehouden. Maar ondertussen trekt die vrouw wel bijna bij hem in.

Ik heb hem nu gezegd dat hij ons zoontje kan zien zonder mij erbij. Zijn reactie was dat hij mij niet kwijt wil. Hij wil me heel graag blijven zien en hij geloofd ook dat dat kan. Ik heb hem gezegd dat we de dingen die we doen alleen in een relatie kunnen doen. (we zijn gewoon een stel als we samen zijn, in alles, incl de geliefde knuffels, we hebben alleen geen seks). Ik trek het zo niet langer. Ik had mijn zoon graag gezinsleven gegund waarin zijn ouders goed met elkaar omgaan, maar ik voel me behandeld als een bijvrouw die blij moet zijn met de kruimels. Er over praten emt hem kan ik niet want dan ontkent hij toch alles en gaat hij beledigen.

Het nare van alles is dat hij me nu geen een keer heeft gevraagd hoe en wanneer hij ons zoontje kan zien. Als ik erbij zou zijn dan had ik allang tig mails gekregen waarin hij vraagt hoe en wanneer, maar nu is hij alleen nog maar geinteresseerd in mij zien en mij niet kwijtraken.

Ik heb het idee dat hij mij wel wil maar ons zoontje niet en dat steekt. Het voelt of mijn zoontje een soort wees is.

Hij heeft een heel goede vriendin die een soort moeder voor hem is en hij zei me dat ze graag contact met mij wilde. Ik heb aangegeven dat ik dat goed vond omdat ik het altijd goed met haar kon vinden. Toen ze belde zei ze dat mijn ex had gezegd dat ik om het contact had gevraagd en dat ze dat heel leuk vond.... Wat hij nou wil weet ik niet, niemand waarschijnlijk. Maar het houdt me wel bezig en ik moet het gewoon delen.

Hij is wel een man die er niet tegen kan als je te dichtbij komt. dus hij kan keiharde dingen zeggen om je op afstand te houden terwijl hij eigenlijk je niet kwijt wil. Hij praat ook altijd positief over me tegen anderen. Ik ben een soort heilige ofzo.

Ik voel me zo verdrietig. Zijn er vrouwen die dit soort situaties herkennen? Ik kan niet alles opschrijven van de hele situatie maar heb wel een zo duidelijk mogelijk beeld proberen te scheppen.