U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Vader wijst dochter af
Een tijd geleden heb ik al gepost over de relatie tussen de vader en onze dochter. Al een tijd gescheiden, en sinds vader nieuwe relatie heeft krijgt dochter schuld van problemen die zich voordoen.
Al een jaar komt dochter al niet meer bij vader thuis omdat vader dat niet wil. Dochter heeft een jaar geleden negatief gedrag laten zien bij vader thuis (liegen, veel aandacht vragen, negatieve uitlatingen doen over thuissituatie bij mij, manipuleren) en sindsdien is zij daar het huis uit gezet, letterlijk. Dochter is nu 11 jaar, toen het plaats vond was ze 10. Ze vinden dat dochter hulp nodig heeft, een soort therapie, die haar zou helpen het negatieve eruit te halen. Met deze hulp zijn we al anderhalf jaar bezig. De eerste hulp, een kinderpsychologe, waar dochter zich erg goed bij voelde, is gestopt door vader omdat hij daar geen vertrouwen in had. De tweede hulp is gestopt door vader omdat hij vond dat er ook een beschuldigend verwijzen haar hun handelen was (door mij), en daar waren zij het niet mee eens.
Nu voor de derde keer hulp gezocht, via GGD, en weer wijst hij dochter aan als de schuldige in het hele verhaal en wil hij niet dat zij terug keert in zijn gezin als haar gedrag niet verandert.
Persoonlijk kan ik me daar wel wat bij voorstellen. Als je dochter niet mee kan draaien in het gezin daar, en haar eigen wil door wil zetten dan is dat verre van prettig. Ook bij mij probeert ze dat, maar ik hou haar kort, op een positieve manier, en heb regels afgesproken waar ik me aan houd. Deze regels bieden haar stabiliteit en het drammen houd op.
Alleen is dit nu dus het punt van discussie tussen vader en mijzelf. Ik vind het niet fair om dochter alle schuld te geven. Twee vechten twee schuld. Er is daar nl ook vaak erg boos en overdreven gereageerd op dochter wat niet zo had mogen gebeuren. Daardoor is dochter erg bang geworden van partner van vader en durft de waarheid niet meer te spreken uit angst voor weer straf en boze harde woorden.
Dochter heeft veel verdriet van het uitblijven van contact met vader. Hij belt bijna nooit, en als hij belt dan zegt hij steeds dat dochter hem zoveel verdriet heeft gedaan, en of ze dat beseft. Als dochter kaart stuurt voor zijn verjaardag dan kan er geen bedankje van af. Appen of mailen doen ze ook niet. Vader eist nu dat dochter laat zien dat zij spijt heeft van haar gedrag en daar aan wil gaan werken. Het is een hele lijst waar ze aan moet gaan werken. Persoonlijk vind ik dat zij dat niet alleen kan, maar onze hulp daarbij nodig heeft. Dochter zegt zelf dat ze beter geen contact meer kan hebben met vader, want ze kan toch nooit goed doen. Ze loopt op haar tenen als ze bij vader is.
Morgen hebben we een gesprek, vader, dochter, therapeute en ikzelf. Ik hoop heel erg dat er iets positiefs uit komt, want ik kan haar niet alleen opvoeden. Dit doe ik al een jaar, maar vind het behoorlijk pittig. Heb twee banen, drie kinderen en een eigen huishouden. Ik heb een vriend, maar woon nog niet samen. Dus alle zorg is al een jaar lang voor mij alleen. Vakanties, weekenden, alle school perikelen enz. Het zou toch zo fijn zijn als ze weer om het weekend naar vader zou kunnen zodat ze van beide ouders de liefde, aandacht en zorg krijgt die ze verdient.
Heeft iemand tips voor het gesprek van morgen ? Voor mijn gevoel pak ik het verkeerd aan. Zijn er vaders bij die zich misschien kunnen herkennen in mijn verhaal (je dochter om het weekend zien en dan is het niet altijd gezellig door gedrag van dochter) en mij tips kunnen geven ?
slaap er al heel lang slecht van, ben er radeloos van geworden.
Arm kind
Dus de twee andere kinderen mogen wel komen? Hoe gedragen die zich?
Ik maak je dochter niet mee, maar jullie hebben het blijkbaar allebei moeilijk met haar. Wat doet ze dan bijvoorbeeld?
Hoe kan je dochter het ooit wel goed doen voor vader en vriendin? Dat gestamp op excuses komt mij persoonlijk heel bekend voor. In mijn geval weigerde vader volledig water bij de wijn te doen en is er geen contact meer. Maar bij mij speelde dit pas toen ik al ruimschoots volwassen was. Jullie dochter is pas 11. Dat ziet vader toch ook wel?
Wat vindt je dochter ervan dat jij een vriend hebt?
kaaskopje
De andere twee kinderen zijn al ouder en van eerste vader, dus ander verhaal. Zij hebben gelukkig goed kontakt met hun vader ..
Haar gedrag uit zich in:
- brutaal reageren op een vraag of verzoek, niet altijd overigens, alleen als ze teveel aan haar hoofd heeft of als er derden bij zijn
- Ze vindt het erg moeilijk om haar excuses aan te bieden, of te beamen dat de ander gelijk heeft en zij niet. Ze zal eerder terugkoppelen naar de ander zodat zij geen schuld heeft
- Het vooruitschuiven van taken (doe ik straks, en het dan 'vergeten')
- Als ik zeg dat iets niet mag, dan toch tot drie keer toe proberen haar zin te krijgen. als het dan 'nee' blijft, houdt ze gelukkig op maar met alle vermoeienissen van dien
- ineens op je gaan zitten terwijl je net lekker op de bank zit, of om je nek gaan hangen te pas en te onpas. Aandacht vragen dus
Ze kan ook ontzettend lief zijn, en bijvoorbeeld een cake bakken samen met haar vriendinnetje voor me van zelf gekochte spulletjes (van haar zakgeld) als ik op mijn werk zit. Zodra ik dan thuis kom dan heeft ze de tafel mooi gedekt met een kopje thee voor mij en drinken voor hun met de cake in het midden.
het is eigenlijk een terugkerend patroon, dat aandacht vragen. Zowel op een positieve als negatieve manier. Alsof ze bang is dat ik haar niet 'zie' of haar zal vergeten ofzoiets.
Ze vind het erg leuk dat ik een vriend heb, ze kan het goed met hem vinden, ze stoeien wat af samen. Alleen als hij haar berispt dan is het afgedaan met hem. Weer het stukje schuld bekennen wat ze erg lastig vind. bijvoorbeeld als ze vraagt om chips, terwijl we net gegeten hebben, dan is hij dat op een gegeven moment beu en zegt dat ze geen chips meer krijgt en er ook niet meer om hoeft te vragen, op een strenge manier. Ze wil dan niet toegeven dat ze beter niet direct na het eten om chips moet vragen. Ze had dan gewoon normaal gegeten dus is chips niet nodig. Dit gebeurde bij hem thuis, en ik vond het ook best brutaal om daar om te vragen. Dat ziet ze niet in.
Deskundig oordeel
Heeft geen van de therapeuten ooit gezegd dat haar gedrag mogelijk niet gekozen is, maar door hoe ze is? Is daar ooit echt onderzoek naar gedaan?
Heb jij bij het chipsvoorbeeld ingegrepen?
kaaskopje
Haar eerste psychologe zei dat haar gedrag een gevolg is van een aktie. Dus reactie op wat er speelde op dat moment. Tevens ook karakteristieke kenmerken, alleen kreeg zij de tijd niet meer om dit uit te zoeken omdat vader de toestemming had ingetrokken voor verdere behandeling bij deze psychologe.
En ja, ik had al ingegrepen op het chipsverhaal. Ik zei dat ik niet snapte waarom ze er om vroeg, we hadden net gegeten en vond het niet passend. Ze zeurde er de avond ervoor ook al om ,en 's middags ook, vandaar dat mijn vriend het beu werd en ook reageerde. Misschien niet handig geweest.
Verdrietig
Wat een verdrietige situatie voor je dochter (en jou).
TS schreef: Alleen is dit nu dus het punt van discussie tussen vader en mijzelf. Ik vind het niet fair om dochter alle schuld te geven. Twee vechten twee schuld.
Ik vind eigenlijk niet dat je dat kan zeggen, zij is nog maar een kind.
En wat ik zo lees, kan haar gedrag inderdaad vervelend zijn maar is dit niet vooral te verklaren door een behoefte aan aandacht? Ik heb nl ooit eens gelezen dat kinderen die je om de haverklap storen, te weinig aandacht krijgen. En ligt dat niet juist in het opvoeden en liefhebben? Bovendien klinkt het alsof vader zegt: ik houd alleen van je onder deze strenge voorwaarden. Dat zou toch wel heel wreed zijn, niet?
Een kind op haar knieën dwingen en daarmee denken dat het dan opgelost is, ja sorry, vind ik een typische kortzichtige mannen-ding. Hij wil haar straffen en daarmee aantonen dat zij de schuldige is. Voila: verleden, heden en toekomstige problemen zijn hiermee opgelost!
Als ik het verhaal hoor, lijkt het alsof vader niet uitgaat van "hoe wel". En mogelijk dat jouw inbreng, en dan maakt de soort inbreng misschien nog niet eens veel uit, hem nog meer met de hakken in het zand doen zetten. Als dat speelt, kan je proberen in plaats van hem aan te spreken, je richten naar de therapeut (en misschien moet je ook er ook bijzeggen dat jouw aanpak voorheen misschien te confronterend was en de situatie geen goed doet) en steeds een ander scenario belichten, zo neutraal mogelijk parallel naast te plaatsen. Zo min mogelijk echte dialoog met je ex. Misschien is het ook goed om te benoemen dat je steeds lijkt te horen "waarom niet" ipv "hoe wel (met ruimte voor vallen en opstaan)". Je kan zelfs noemen dat dit wreed op je overkomt en dat geen van beide zegt. Hou je wat meer op de achtergrond, zo weinig mogelijk emotie en richt je dus in je woorden niet steeds naar hem. Alleen hoe meer je uit haar naam aan hem (en zijn situatie) trekt of duwt, hoe groter de kans op hakken in het zand.
Ik wens je heel veel succes.
zo lezend
lijkt ze dus erg op haar vader...
Ook herken ik veel dingen in mijn 10 jarige. Alles uitstellen, en dan "vergeten" is dagelijkse kost. Al brutaal tienergedrag vertonen af en toe, en vaak zeuren. En ik vind hem eigenlijk vrij normaal. Op zo'n moment plak ik hem achter het behang, en 10 minuten later is het weer over. Hij kan gelukkig wel sorry zeggen.
Om aandacht vragen, vooral van mannen, is ook iets wat heel normaal is als je als meisje door je vader afgestoten wordt. Dat is toch logisch?
Ik snap dat je er middenin zit, omdat je het alleen moet doen. Maar als ik jou was zou ik die vader laten voor wat het is, hij doet meer schade dan goed, en zou ik op zoek gaan naar andere vormen van opvang in vakanties enzo, zodat je af en toe een dagje vrij hebt.
Een vader die je kind steeds laat voelen dat ze niet "goed" is? Daar zou ik dus echt klaar mee zijn. Geen vader is niet ideaal voor een meisje (ik ben zelf zonder vader opgegroeid, dus ik weet er alles van), maar iemand die je steeds onderuit haalt is nog funester.
Bedankt voor je reactie, ik ben het met je eens. Zij is ook nog maar een kind, en heeft sturing nodig. En ja, ook veel aandacht. Zo is zij nou eenmaal. Het ene kind heeft het meer nodig dan de andere. Mijn dochter gedijt het beste onder veel, heel veel liefde aandacht en knuffels. Ik merk ook dat als ik uit mezelf al start met deze aandacht, en vooral de lichamelijke knuffels, dat zij er veel milder onder is, en beter luistert. Alleen krijg ik dat niet aan zijn verstand gepeuterd, wat ik ook probeer, op welke manier dan ook... En ja... ze lijkt heel erg op hem. En dat ziet hij ook niet in.
Het klopt ook wat je zegt, dat vader alleen van haar houdt onder zijn voorwaarden. Het is vreselijk maar waar. Zij moet aanpassen in zijn beleving, en niet hij. En dat vind ik afschuwelijk. Daar lig ik gewoon wakker van. Zo oneerlijk.
Morgen wil ik de vraag aan hem voorleggen: zeg jij nou maar wat er voor nodig is om je dochter toe te laten in je gezin. Wat wil je nou eigenlijk.. Hoe moet het dan volgens jou...
En als zijn antwoord me niet bevalt (therapie voor haar bijvoorbeeld, nog meer excuses of vernederingen) dan trek ik overal de stekker uit..... want ik zou niet weten welke therapie mijn dochter zou moeten volgen hierin, daar is onze therapeute het gelukkig mee eens. Misschien dat we in beide gezinnen gebaat zijn met een Pedagoog, die in beide gezinnen mee komt kijken en sturing kan geven. Maar meer ook niet...
Dank je wel voor je tips. Ik ga inderdaad proberen om mijn emoties aan de kant te schuiven. Ik hoop dat het me gaat lukken, want dit speelt al zo lang, en de pijn bij mijn dochter is nog steeds even groot (logisch), hoe stoer ze er ook onder doet. De machteloosheid is enorm want hij trekt steeds aan de touwtjes.
Ik ga ook proberen om tegen de therapeut te praten en niet tegen hem, en haar voorstellen te doen, die zij en vader aan kunnen horen en meteen bespreken.
Op hoop van zegen.
Bedankt voor je reactie.
En ook fijn te lezen dat jouw 10 jarige beetje hetzelfde doet als mijn dochter. Kinderen puberen volgens mij eerder dan vroeger, dit had ik met mijn twee andere nog niet zo op die leeftijd.
en ook jij hebt gelijk als je zegt: beter zonder je vader dan met één die je steeds onderuit haalt....
Als na het gesprek morgen er geen vooruitzichten zijn dan is dit wel een mogelijkheid , zonder vader verder.
Iedere keer als ik mijn mail ophaal, dan bonkt mijn hart van de zenuwen, want wellicht zit er weer een mail van hem bij die alles weer in een negatief daglicht zet... Of trekt hij weer ergens zijn toestemming voor in en sta ik weer machteloos..
Ben er zo klaar mee..
Straffen of positief stimuleren
Ik geloof dat straffen vaak niet helpt. Zelf wil je toch ook niet aldoor negativiteit van anderen over je heen krijgen? Zeker niet als je dingen niet expres doet (
Als je positief gedrag wilt van een kind, helpt het meer om het kind positief te stimuleren.
Dus als het kind het wel goed doen, dat te benoemen en belonen.
En evt. uit te leggen dat iets (aandacht vragen) nu niet uitkomt, maar over een half uur kunnen we .... gaan doen.
En het arme kind van 11 moet continu excuses aanbieden voor alles wat ze doet?
Het lijstje gedrag wat je noemt vind ik niet zorgwekkend, eigenlijk vrij normaal. Kan in frequentie/heftigheid natuurlijk erger zijn dan op mij overkomt, maar als ze ook cake bakt en lieve dingen doet is ze dus echt niet aldoor vervelend.
Mijn zoon van bijna 14 heeft ook ontzettend veel behoefte aan fysiek contact. Zit nog bij mij op schoot. Jeetje, om je kind daarvoor af te wijzen. Onvoorstelbaar. Juist af en toe lekker knuffelen en met hem praten en als het een keer echt niet uitkomt dan zeggen "Nu niet, straks weer".
Heeft de vriendin van vader ook kinderen? Zo ja, vindt hij het misschien sowieso te druk met haar kinderen en de zijne, incl. dochter, erbij?
negativiteit
Ik zie nu je laatste posting. Hij is dus een en al negativiteit.
En vooral met zichzelf bezig, in plaats van zich in haar te verplaatsen.
Vreselijk.
Voor jou, maar vooral voor dochter.
Inderdaad, de kans is reëel dat je ex dit gedrag van hem ("zoek de fout") niet meer kan veranderen (als hij het al zou willen). Dus zeker als je geen wil aantreft bij hem om dochter juist meer positief te bejegenen en positieve aandacht te geven, dan is het misschien rustiger zonder hem te doen, hoe verdrietig het voor dochter ook is. Maar ja, als hij niet wil?
Uitgangspunt
Het uitgangspunt van de vader is niet correct. Misschien is jullie dochter inderdaad een kind wat moeilijk, brutaal en lastig gedrag vertoont. Dat kan natuurlijk. en dan probeer je inderdaad haar te helpen. Misschien is het wel een heel moeilijk kind. Maar dat doet er eigenlijk helemaal niet toe. Hij is haar vader, dit is zijn dochter en hoe onmogelijk ze zich wel of niet gedraagt zou geen afbreuk moeten doen aan de tijd die vader en kind samen door brengen. Als je een kind hebt dat zich moeilijk gedraagt dan ga je op zoek naar oplossingen, dan probeer je hem/haar te helpen, je kan van mening verschillen over de manier waarop maar je wijst uiteraard je kind niet af. Het is je kind met alles wat er bij hoort en je moet samen een manier vinden om verder te gaan.
Het uitgangspunt van je ex lijkt te zijn: als kind zich correct gedraagt dan mag ze hier komen, alsof het een soort privilege is voor dochter om contact met haar vader te onderhouden ipv haar recht.
Ze zou gewoon onvoorwaardelijk bij vader moeten mogen komen. Dat is geen privilege en dat hoeft ze niet te verdienen.
Ik zou proberen inderdaad in het gesprek duidelijk te maken dat je geen voorwaarden wil verbinden aan de omgang. Die moet gewoon hersteld worden zonder dat dochter van gedrag hoeft te veranderen. Dit is misschien niet de ideale dochter die hij zou willen maar dit is de dochter die hij heeft en daar heeft hij het maar mee te doen. Net zoals zij het zal moeten doen met een niet ideale vader die voorwaarden lijkt te verbinden aan zijn liefde.
In dat geval
Als hij over therapie voor je dochter begint, kan ik mij voorstellen dat het voor jou stopt. Jij kan het niet voor hem doen. En dan verandert jouw rol, misschien wel. Als hij daarmee komt, kan jij je richten naar de therapeut en haar mening vragen (als zij die duidelijk wil verwoorden tov je ex) of anders zelf zeggen, gericht naar de therapeute, dat jij dit niet de juiste aanpakt zou vinden voor de relatie vader-dochter, en dat jij -als hij hierbij blijft- nu het gevoel krijgt dat jij jullie dochter moet gaan beschermen tegen een passieve agressieve vader.
Eigenlijk gaat het erom wat hij belangrijker vindt: zijn gelijk of de relatie met zijn dochter?
Dit is niet de boodschap die jullie dochter moet krijgen (je bent alleen welkom onder deze voorwaarden: het is een onhaalbaar examen eigenlijk. Het is waarschijnlijk niet de bedoeling dat zij slaagt & dat hij haar daarbij helpt, ondersteunt ed). En dat dit alles daarmee in een andere fase komt: kan de therapeut jouw dochter daarmee helpen? Of kan zij verwijzen? Vraag dat gerust hardop. Dat wordt natuurlijk een groot rouwproces en een laag eigenwaarde. En misschien in het verlengde ervan, ook even kijken naar de andere kinderen? Wat DC dus zegt.
Soms opent zo'n gesprek iemands ogen: een gesprek dat niet met hem gevoerd wordt, maar eigenlijk over hem, waar hij getuige van is.
Dat kan je alleen zeggen, als je zo weinig mogelijk emotioneel bent of anders alle emoties naar de therapeut richt. Laat je dus ook vooral niet, eenmaal op dat punt aangekomen, verleiden om toch in boosheid of met verdrietig allerlei dingen te roepen die weer een reactie uit kunnen lokken. Dan kan de ander daarin een mogelijkheid zien om die aandacht af te wentelen op iets of iemand anders. De boodschap komt namelijk alleen aan als het daarna van jouw kant stil wordt (snikken telt niet mee).
En misschien komt hij dan later wel op andere gedachten.
Hopelijk legt de therapeut ook uit dat je niet mag verwachten dat iemand twee keer afscheid van iemand neemt. Een rouwproces verandert de relatie tussen 2 mensen. Contact is later misschien nog wel mogelijk maar een (vertrouwens)relatie, dat wordt een stuk ingewikkelder. Hoewel ik een aantal mensen ken, bij wie het verlangen naar de vroegere relatie groot bleef maar het contact nooit meer op gang gekomen is. Mensen nemen niet 2 x afscheid.
Maar ik hoop het dus niet voor jou en jullie dochter. Heel pijnlijk zoiets, zeker voor een dochter net voor de puberteit.
dank allen
Jullie reacties doen mij goed. Want jullie hebben allemaal gelijk ; dochter hoeft niet om de liefde van vader te hoeven knokken, die hoort ze gewoon te krijgen. Ongeacht hoe ze is, hoe ze doet, zij heeft er niet om gevraagd om op de wereld gezet te worden. Daar heeft vader volmondig en met liefde 'ja' op geantwoord..
mijn vriend noemt hem de laatste tijd 'de verwekker' ipv de vader. Dit titel verdient deze man niet meer. Deze man ontloopt zijn verantwoordelijkheid en zadelt dochter op met een gat in haar hartje. Want zo is het. Het verdriet van mijn dochter kan ik niet wegnemen, dat kan alleen hij, en hij wil niet, zo blijkt uit alles wat er tnt gebeurt is.
Nogmaals bedankt voor jullie reacties, en duim voor m'n meisje dat haar vader het licht ziet morgen....
Moeilijk
Mogelijk dat de dochter het wat moeilijke impulsieve dwingende karakter niet van een vreemde heeft, dat zou je vader en dochter ook nog kunnen voorhouden. Mogelijk herkennen ze wel wat in elkaars gedrag. Daarmee is niet meteen opgelost dat de weekenden samen stressvrij verlopen, maar er is hopelijk wat meer begrip en daarmee wat meer ruimte om zaken te accepteren.
Anne J
Dat heeft ze ook, hetzelfde karakter als haar vader. Alleen wil hij dat niet zien. Was dat maar zo, dan hadden we een opening. Maar hij vind nog steeds dat hij van alle blaam gezuiverd is en dat dochter degene is die moet veranderen....
Hoezo vechten tegen de bierkaai. en ik zit er mooi mee opgescheept. Hoe liefdevolle verzorging ik mijn dochter ook wil geven, het is erg zwaar.
Ik heb alle hoop inmiddels opgegeven, en vrees het ergste voor het gesprek van vanmiddag.
Wat ook nog gebeurde gister is dat dochter niet meer naar mijn vriend wil. Onder andere vanwege zijn reactie op het chipsverhaal, zijn best harde reactie naar haar toe. Ze ziet nu overeenkomsten met haar vader, die ook boos op haar is. Mijn vriend heeft ook gezegd dat ze het karakter van haar vader heeft, en dat we daar best iets aan kunnen doen met zijn allen. Wellicht ook niet zo'n beste opmerking die bij haar tegen het verkeerde been is geschoten. ...
Ik heb geen oog dicht gedaan vannacht....
"Mijn vriend heeft ook gezegd dat ze het karakter van haar vader heeft, en dat we daar best iets aan kunnen doen met zijn allen. "
"mijn vriend noemt hem de laatste tijd 'de verwekker' ipv de vader."
Toch niet waar je dochter bij is, hoop ik? Hij zal vast gefrustreerd zijn over de hele situatie, en waarschijnlijk terecht, maar ik mag toch hopen dat zij er zo weinig mogelijk van meekrijgt, ze heeft het ook al zwaar genoeg.
Dat jij er ondertussen slecht van slaapt kan ik me voorstellen. Sterkte vanmiddag.
Groeten,
Temet
aandacht
Ik vraag me af of je dochter aandacht zoekt.
Ik vind het meestal zo'n dooddoener, aandacht willen we allemaal, nietwaar?
Misschien zoekt ze wel een stukje regie. Ik kan me heel goed voorstellen dat ze dat mist momenteel.
En dan gaat het bij vragen om chips wellicht helemaal niet om de chips (maar wie weet, kinderen van die leeftijd kunnen enorme honger hebben) maar om een stuk regie. Bij jullie misschien ook? Dat het gaat om gehoorzamen? Want wat is nu het probleem van wat chips?
En misschien zoekt ze wel wat steun. Want eerlijk gezegd kan ik me daar ook van voorstellen dat ze dat wat mist... Heel jammer dat de mannen in haar leven haar nu even niet zo kunnen waarderen, des te meer reden voor jou om dat wel te doen. Ik zou woedend zijn als vader haar niet in huis wilde. Wrs zou ik niet eens het gesprek met hem aan gaan weer zolang hij dat biet doer. Is hij nu helemaal...
En je vriend zou ik, zéker in deze situatie, heel vriendelijk en beslist buiten opvoeding houden.
Hoe zwaar ook voor jou, kan ik me voorstellen maar kan je dochter ook niets aan doen! Maar ik zou juist even flink op haar focussen, nog meer. Ik ben ervan overtuigd dat je dat dubbel en dwars terugkrijgt straks, ook in tijd en energie. Laat die mannen nu toch even.
Hoe is het vanmiddag gegaan?
matig optimistisch
Het gesprek is geweest. Zowel de psychologe, mijzelf als dochter hebben hem gevraagd wat er nou nog voor nodig is zodat er contact gerealiseerd gaat worden. Het wordt hoog tijd, in belang van dochter, dat er wat stappen gezet gaan worden. Vader antwoordde dat hij nog steeds met boosheid kampt over wat er was gebeurd een jaar geleden, dat het veel gevolgen heeft gehad met betrekking tot hemzelf en zijn relatie. Dat hij wil dat dochter gaat praten over de 'voorvallen' en er achter gaan komen hoe het zo ver heeft kunnen komen. Het is heel typisch want wij vragen ons dit ook af: hoe het zo ver heeft kunnen komen. dochter heeft welliswaar fouten gemaakt, maar dit had met wat goeie gesprekken en afspraken op papier verholpen kunnen worden. Nu staan we al een jaar stil.... Hij gaf aan te blijven hangen in de boosheid, hij kan het niet loslaten. (of wíl het niet loslaten ?). Hij zei dat ook hij hier elke dag mee bezig is, en er slecht van slaapt.
Dit heb ik ook uitgesproken naar vader; dat hij, doordat hij blijft hangen in zijn boosheid, niet verder gaat komen. Dat hij het gebeuren van een jaar geleden een plekje moet geven met dochter en zijn eigen psycholoog, en door moet gaan. Het vertrouwen is hij kwijt, zei hij, in dochter. Maar in onze ogen kan dat alleen maar terug komen als zij weer toegelaten wordt in hun gezin en laat zien dat ze het kan.
dochter zelf was heel emotioneel en wilde niets liever dan terugkeren in het leven van vader. Ze was bereid excuses aan te bieden, en een gesprek aan te gaan met vader en vriendin. Ze gaf aan dat ze hem erg miste en er al heel lang slecht van sliep, en ook op school haar concentratie en gedrag hiervan de dupe zijn.
Ik heb nog zeker mijn twijfels over hoe het gaat lopen. We hebben afgesproken dat hij met zijn gezin en zijn psycholoog gaat bespreken wat er nu besproken is, en ik wilde dat hij een datum in november prikt waarop hij met dochter in contact gaat komen. Niet via telefoon, maar met een bezoek. Of dat nou hier is of in zijn woonplaats (twee en een half uur rijden vanaf ons) dat maakt niet uit. Als er maar een begin gemaakt gaat worden.
Ik hoop natuurlijk heel erg dat het gaat lukken. Hij is al vaker terug gekomen op een afspraak, omdat hij het op het laatste nippertje niet zag zitten allemaal. Dus hoop heb ik nog lang niet. Maar het gesprek verliep goed, zonder ruzie, open en eerlijk.
Ook heb ik vriend aangesproken op zijn uitlatingen tegen mijn dochter. Heb hem vriendelijk verzocht de opvoeding van nu af aan écht aan mij over te laten. Dit hadden we al afgesproken maar was blijkbaar toch moeilijk vol te houden. Heb ook gezegd dat dochter nu niet meer naar hem toe wil, dat is erg jammer en onnodig.
Hij heeft erin toegestemd en gezegd dat het idd niet erg handig was van hem om dit te zeggen.
Wordt vervolgd dus...
ze is tien jaar toch?
Jullie weten toch wel dat kinderen soms stomme dingen doen en rare dingen zeggen?
Daar zijn het ook kinderen voor. Ze moeten nog leren hoe ze met situaties om moeten gaan.
Excuses, een gesprek, het vertrouwen in een kind kwijt zijn, praten over iets dat een jaar eerder is voorgevallen. Zei de psycholoog daar dan niks van? Ze is verdorie nog maar een kind. Het is niet zijn moeder of een ex vriendin.
Ik vind het knap van je vlinder-123 dat je zo geduldig en begripvol blijft. Ik ben niet gescheiden maar als mijn man zulke dingen zou zeggen en zo zou denken over een van onze kinderen dan zou ik echt heel boos op hem zijn geworden .is hij nou helemaal. Hij heeft het over een kind. Zijn kind.
snapt hij wel
Snapt hij wel dat de kindertijd één grote oefenperiode is, waarbij ook fouten gemaakt kunnen worden? Mijn kinderen hebben ook domme foute acties gehad, maar dat hoort bij het leerproces. Direct erop aanspreken en klaar.
Ik krijg het idee dat hij daar geen benul van heeft. Hoe kan zij ooit zichzelf zijn bij iemand die haar oude fouten blijft nadragen?
Overigens klinkt ze precies zoals mijn nu 11-jarige
en het wordt voorlopig alleen maar een beetje erger want er gieren ook nog hormonen doorheen. Het enige wat echt helpt op het moment dat je haar eigenlijk achter het behang wil plakken even knuffelen, kletsen voorlezen wat voor positieve aandacht dan ook. De grote vraag voor je man lijkt me: Wie is er hier de volwassene. Zij of jij?
mijk
Hij moet zijn excuses aanbieden
Ik voel het net zo als Mieke en Pirata. Toen jullie dochter deze "niet te verteren fouten" maakte was ze dus 8 of 9? Mijn hemel. Je ex-man gedraagt zich ontzettend onvolwassen. Gaat hij eigenlijk wel echt naar een psycholoog? Die moet toch ook al lang en breed zien dat er iets niet in de haak is met het emotionele leven van je ex? Een jaar lang zo blijven hangen in een onhandige actie van een jong kind, ik kan er gewoon niet bij. Hoe kan jullie dochter ooit leren dat het normaal en gezond is om fouten te maken? "Je kunt niets leren zonder fouten te maken" is een gevleugelde uitspraak hier in huis. Je EX heeft hier een gigantische fout gemaakt door dochter af te straffen voor normaal gedrag. Ook hij mag leren, maar hij is hier de volwassene. Strikt gezien moet hij zijn excuses aanbieden, niet jullie dochter!
Hoe het verder gaat..
TS: dochter zelf was heel emotioneel en wilde niets liever dan terugkeren in het leven van vader. Ze was bereid excuses aan te bieden, en een gesprek aan te gaan met vader en vriendin. Ze gaf aan dat ze hem erg miste en er al heel lang slecht van sliep, en ook op school haar concentratie en gedrag hiervan de dupe zijn.
Hiervan krijg ik het idee dat er dus ook iemand, met een flinke vinger in de pap, op de achtergrond die stilletjes meebeslist en die niet in de therapie aanwezig was. Sprak vader voor zichzelf of is hij als afgevaardigde van een groepje op gesprek gekomen?
TS: We hebben afgesproken dat hij met zijn gezin en zijn psycholoog gaat bespreken wat er nu besproken is {..}
Is dat dezelfde psycholoog of een andere?
ik vind dit echt ernstig
en zeer nalatig van de deskundigen in deze die betrokken zijn.
Je kweekt een voedingsbodem voor depressies.
Vooral het oorzaak-gevolg stukje. Je zadelt kind op met enorme schuldgevoelens, door haar toedoen gaat het slecht met papa. Niet oke.
Ik zou niet snel mijn (ex) partner afvallen naar mijn kind toe.
In dit geval echter wel, want het is echt schadelijk wat hij doet.
Ik zou dan wel proberen niet zijn persoon af te vallen maar alleen zijn gedrag.
Maar in dit geval lijkt me dat eea misschien wel in zijn persoonlijkheid verweven zit
Hoe dan ook, mooiste zou zijn als je met dochter modus kunt vinden tegenwicht te bieden aan zijn destructieve boodschappen naar haar. Om erom te leren lachen samen, bijv. Maar kan me voorstellen dat dat een klus is.
Ik zou haar iig overdreven laten weten dat ze écht precies goed is zoals ze is, dat ze NIETS fout doet.