U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Twee kaarten voor bacheloruitreiking
Even een korte voorgeschiedenis: ik ben gescheiden toen mijn dochter nog geen twee jaar oud was. De druppel was dat we verschillend omgingen/omgaan met een traumatische gebeurtenis toen dochter een baby was en nog wat andere 'onverenigbare verschillen' die pas na haar geboorte naar voren kwamen. Ex bedoelt het goed, maar is onhandig in een hoop dingen, een beetje onberekenbaar en ook niet heel erg betrouwbaar. Hij is er niet veel geweest voor zijn kind en ik heb haar dan ook vrijwel alleen opgevoed (zowel praktisch als financieel). Pas toen ze zelfstandiger werd (vanaf een jaar of 15) werd ook hun band wat beter. Dit alles vertel ik zonder wrok, het is zoals het is en ik ben oprecht blij dat dochter haar vader in haar leven heeft, al ziet ze hem maar sporadisch. Ex en ik gaan ook prima met elkaar om als we elkaar zien, dochter is inmiddels 21 dus voor zover er scherpe kantjes waren, zijn die er allang af.
Dochter is een slimme en ambitieuze dame en heeft inmiddels haar bachelor geneeskunde afgesloten. Aan het begin van haar eerste jaar heeft ze een leuke jongen ontmoet, waarmee ze inmiddels al bijna 3 jaar een relatie heeft. Hij is ietsjes ouder, doet een andere studie en heeft dochter altijd erg gestimuleerd en ondersteund in haar studie en haar keuzes, net als ik dat in haar middelbare schooltijd heb gedaan. Hij snapt het als ze moet studeren, is 'proefkonijn' als ze wil oefenen en zal nooit rottig reageren als ze met vriendinnen afspreekt. Een blijvertje, wat dochter betreft (en niet dat ik er iets over te zeggen heb, maar ik stem ook voor!)
De diploma-uitreiking van de bachelorfase gaat gepaard met een officiële ceremonie die over een paar weken plaatsvindt in het ziekenhuis waar dochter studeert. Omdat er per jaar nogal wat studenten hun diploma halen, mag iedere student slechts twee mensen uitnodigen. Elke student krijgt twee kaarten voor gasten en zonder kaart kom je dus ook niet binnen. Er blijven geen kaarten over en dochter kent geen medestudenten die maar 1 iemand willen meenemen.
Het lijkt er dus op dat ze van de drie mensen die ze wil meenemen (mij, vriend, vader) er twee moet kiezen (en dan hebben we het niet eens over opa & oma en vriendinnen van buiten de studie). Ze heeft me toevertrouwd dat ze het liefst mij en vriend meeneemt, maar haar vader gaat er gewoon van uit dat hij zeker uitgenodigd wordt. Hij vertelt dat ook rond aan wie het maar wil horen alsof het al een uitgemaakte zaak is.
Als het om iets minder belangrijks zou gaan, zou ik me wel terugtrekken zodat dochter geen keuze hoeft te maken. Maar als ik eerlijk ben, wil ik er heel graag heen. Dochter wist al toen ze nog op de basisschool zat dat ze arts wil worden en we hebben samen het hele pad naar dit moment gevolgd (in ieder geval tot ze zelfstandig genoeg was om alle hobbels zelf te nemen), van vakkenpakketten tot cv-opbouw tot selectie... alsof je je kind leert fietsen, haar steeds iets meer loslaat en dan trots toekijkt als ze zelfstandig de toekomst in fietst.
Vriendlief heeft gezegd dat hij het goed snapt als ze haar vader vraagt, maar dochter wil vriend er dolgraag bij hebben. Ze zijn samen bezig te bedenken wat ze na hun afstuderen gaan doen (misschien naar het buitenland?) en het voelt voor haar raar als hij zou worden buitengesloten van zo'n mijlpaal. Ze is ook bij zijn uitreiking geweest, maar vanwege de specialistische studie die hij doet was het aantal gasten daar niet beperkt tot twee per student.
Nu ik het zo allemaal opschrijf is het eigenlijk wel duidelijk: vader krijgt een teleurstelling te verwerken en we weten niet hoe hij daarop gaat reageren. Dochter durft het hem eigenlijk niet te vertellen. Ik vind het ook niet aan mij om dat te doen. Vader zelf heeft bij wijze van spreke zijn pak al klaar hangen voor de grote dag.
Heeft iemand een elegante oplossing voor dochter?
Nee Tsjor
Lezen. Altruïsme is niet negatief, ZELF ONTKENNEND altruïsme zoals jij en AnneJ voorstellen is een slecht voorbeeld voor kinderen. Ze gaan je na doen, vooral dochters, omdat zij zich identificeren met moeders, en leren zichzelf opzij te moeten schuiven voor de ander (ook al wil die ander dat helemaal niet zoals hier, dat maakt het voorstel nog meer een klucht). Zonen leer je daarentegen dat vrouwen, moeders, zichzelf wel opzij zetten. Maar goed als moeder kan je wel jezelf op de borst kloppen dat je alles voor de ander over hebt, dan.
Hm, dan is het wellicht toch geen altruïsme maar een actie ter ophoging van je eigenwaarde die het etiket krijgt van 'goede moeder die wel opschuift'?
Wat blijft, is dat iets voor een ander over hebben terwijl je jezelf niet ontkent, natuurlijk heel mooi is en ook een fijn voorbeeld.
Marga
Maar hopen dat de zonen dan de vriend gaan nadoen. Worden er in elk geval een paar problemen opgelost. Tsjor
Zelf
Ik ken de situatie, althans wat betreft helpen met school. Mijn zoon heeft wel een goede band met zijn vader en ziet hem ook maar wat school betreft of financiën hebben we er nooit iets aan gehad. Voor mijn gevoel hadden wr de middelbare school echt samrn gedaan (had ook veel begeleiding nodig) Ik was dan ook met geen 20 paarden weg te houden van zijn diplomering!
Ik denk dat je beide ouders uitnodigen het minste schuldgevoelens oplevert. Met een vriendje kun je het anders oplossen.
Dit wil niet zeggen dat je ex ineens een geweldige vader is al vindt hij dat zelf misschien wel.
Vooruit denken
Ik zou in dit geval heel berekend te werk gaan. Bij een universitaire opleiding en zeker bij geneeskunde is een bachelor pas een tussenstation, de master is de echte afronding. Dan heb je wat vroeger drs was. Dus als je nu ex laat gaan, dan kan dochter bij de master-uitreiking heel makkelijk zeggen tegen haar vader: jij was vorige keer mee, nu gaat mama.
Opofferen
Waarom zijn het zo vaak de vrouwen die zich zouden moet 'opofferen'? Ik ben mijn kind in een soort gelijke situatie ook tegemoet gekomen door een stapje terug te doen - althans, ik dacht dat ex en ik allebei een stapje terug zouden doen maardat bleek naderhand alles behalve waar. Waar ik kind niet in conflict wilde brengen door een etentje voor te stellen bleek hij gezellig met z'n nwe partner, en de nwe partner van mn kind die ik ook nog niet kende, wel uit eten te zijn gegaan. Pff. Hou op met wegcijferen.
Sterker nog Elledoris,
"Waarom zijn het zo vaak de vrouwen die zich zouden moet 'opofferen'?"
Ja sterker nog: het zijn vaak juist vrouwen die hun seksegenoten voorhouden dat ze zich moeten opofferen. Simone de Beauvoir zei het al: "vrouwen zijn veelal de cipiers van het patriarchaat".
Dit draadje is daar een sterk voorbeeld van.
dat wil dochter ook niet
Dochter begon zelf weer over het hele gebeuren, ook al is het besluit genomen dat ex en ik gaan en vriendje later komt. Ik vroeg of het haar zou hebben geholpen als ik had voorgesteld om ex en vriend te laten gaan, maar toen was dochter nog bijna beledigd. Ze wil heel graag dat ik er ben, juist omdat ik haar tot hier heb begeleid (ik kan haar vanuit mijn eigen expertise nog wel eens adviseren). Ze vertelde me dat een studievriendin niet naar de uitreiking gaat omdat haar ouders altijd ruzie maken en ze eigenlijk niemand heeft die er zonder gedoe speciaal voor haar zou zijn. Dochter heeft toen tegen de vriendin gezegd dat ze mij wel even met haar wilde delen (dat ik dus ook extra voor vriendin zou klappen) en dat ze het zich niet kon voorstellen hoe het zou zijn als ik er niet bij zou zijn.
Ik zit straks dus gewoon stralend naast mijn ex te klappen (en zijn stomme gedrag waar nodig te negeren). Daarna komt vriend op de afsluitende borrel en mag hij haar mee uit eten nemen.
(En voor wie denkt dat dochter mooi de kaarten van de vriendin kan krijgen omdat ze toch niet gaat: zo werkt het niet. Je krijgt de kaarten pas als je daar komt opdagen, nadat je je eerst hebt aangemeld voor de ceremonie.)
Yura, de masteruitreikingen zijn niet zo massaal, daar mogen meer gasten komen. Dus over drie jaar ga ik gewoon nog een keer. En na de specialisatie nog een keer!
Klinkt goed
Hoi, klinkt goed zo. En je hebt het over naast je ex zitten, dat hoeft natuurlijk niet persé. Zeker als er zoveel mensen komen kun je lekker ver uit elkaar zitten. Althans zo deden wij dat bij het eindexamen, al zat ik toen niet alleen, daar mochten meer mensen komen. Geniet ervan en gefeliciteerd met je dochter.
En voor wie denkt dat dochter mooi de kaarten van de vriendin kan krijgen omdat ze toch niet gaat: zo werkt het niet. Je krijgt de kaarten pas als je daar komt opdagen, nadat je je eerst hebt aangemeld voor de ceremonie.
Maar dan meldt vriend zich toch aan als gast van vriendin. Er kan dan nog iemand mee speciaal vriendin. En die klappen dan ook heel hard voor haar en hebben ook nog bloemen bij zich.
Idd vlinder
Kan nu niemand op dat idee komen? Er kan dan zelfs nóg iemand mee...
Universitaire opleiding
Universitaire opleiding maar dat kunnen ze niet bedenken.
Niet zo negatief!
De vriendin heeft blijkbaar besloten om niet te gaan, zoals Mol al schrijft, en die zal er bij moeten zijn om vriendje toe te laten.
Mol, ik vind het, los van de rest, hele fijn om te lezen dat je dochter na alles wat er gespeeld heeft nu een bachelor voor geneeskunde op kan gaan halen! En voor de vriendin hoop ik dat ze toch besluit om wel te gaan, met mensen om haar heen die heel blij voor haar zijn en dat ze er volop van kan genieten!
so hé Dees gaat ie lekker.
Ochtendhumeur of gewoon jaloers?
Je weet dat achter dit soort rottige opmerkingen altijd een uitdaging voor jezelf zit. https://patrickschriel.nl/2012/06/20/kernkwaliteiten-en-kernkwadranten-voorbeelden-lijst/
gr Angela
Angela
Niets met rottige opmerking maar wel iets wat me veebaasd. En in de tekst leek het erop dat dochter die vriendin heeft overgehaald toch te gaan.
Nee, vriendin gaat niet. En om de kaarten te krijgen moet ze er wel zijn. Als ze zich wel aanmeldt, de kaarten ophaalt en dan alsnog weg gaat, wordt haar naam in de ceremonie genoemd om haar naar voren te roepen voor haar diploma. Dat is natuurlijk ongemakkelijk (en vriendin heeft er ook geen zin in). Zo hebben die slimme universitaire mensen het toch vrij waterdicht gemaakt met die kaarten :-)
Leentje, ik weet dat dochter het fijn vindt als ze haar gasten met één blik kan zien, dus ik ga gewoon naast ex zitten. Omdat er maar twee kaarten zijn, weet ik zeker dat hij niet met één of ander raar mokkel komt aanzetten.
Tijgeroog, ik ben knettertrots op dochter dat ze ondanks haar rare jeugd zo'n enorme doorzetter is en dat ze het al zo ver heeft geschopt. Het is een kanjer!
Dees
Toegegeven, het universitair onderwijs is niet meer wat het geweest is.
Maar ik hoop (en denk) toch oprecht dat men op een universitaire opleiding andere dingen leert dan hoe je op slinkse wijze toch een bachelor-uitreiking kan bijwonen.
universitair onderwijs
Ik weet niet hoe het bij andere opleidingen is, maar ik ben zwaar onder de indruk over de hoeveelheid kennis die dochter in 3 jaar in haar hoofd gestampt heeft. Ik heb zelf in de jaren '80 op de universiteit gezeten, maar dat was lang niet zo intensief als wat dochter nu doet. Wij hadden vooral discussies over de aanvangstijd van de colleges (vooral niet te vroeg) en andere filosofische vraagstukken 
En we zaten veel in de kroeg.
Dochter dient gewoon om half 9 aanwezig te zijn en flink door te werken. En doordat ze geen financiering krijgt heeft ze de afgelopen jaren 3 avonden in de week gewerkt naast de zware studie. Niks kroeg dus. Nou ja, ze weet in ieder geval wat werken is, kan haar nog van pas komen tijdens de coschappen.
Vrouwen
' Ze vertelde me dat een studievriendin niet naar de uitreiking gaat omdat haar ouders altijd ruzie maken en ze eigenlijk niemand heeft die er zonder gedoe speciaal voor haar zou zijn. '
Nou ja, dan is daar in elk geval een vrouw die zich niet opzij laat zetten. Geweldig. Daar kunnen we dan blij mee zijn (Simone de Beauvoir had zelf geen kinderen, dus ze kon zich ook niet voorstellen, denk ik, dat je als ouder soms iets doet omwille van je kind). Ik geef toe, het vermogen om over je eigen schaduw heen te springen is niet iedereen gegeven en het kan best zijn dat het bij de ene sekse wat beter is verdeeld dan bij de andere, maar dergelijke ideologische inzichten zouden bij mij niet opwegen tegen het verdriet van de vriendin van de dochter: je diploma niet ophalen, omdat je ouders alleen maar ruzie maken en met elkaar bezig zijn.
Tsjor
Tsjor
Ja daar ga je weer: dochter wil zelf dat moeder erbij is. Al je redenettes en en poging tot patriarchaal cipierschap ten spijt.
Nu weer het zelf ontkennend altruïsme verkopen als vermogen over je eigen schaduw heen te springen, daarbij de wens van degene waar het om gaat negerend.
Laat onverlet dat de situatie van vriendin van dochter waarschijnlijk verdrietig is en we natuurlijk allemaal onze kinderen een diploma-uitreiking zonder gedoe van gescheiden ouders toewensen. Of de oplossing is dat moeders zichzelf ontkennen tegen de wens van kinderen in, blijft voor mij zeer de vraag.
Ik voel me niet aangesproken hoor. Ex en ik maken nooit ruzie waar dochter bij is, hebben dat ook nooit gedaan. Als dochter jarig is zijn we er allebei, met de diploma-uitreiking van de middelbare school ook en met andere hoogtepunten ook. Zonder ruzie, zonder ijzig gedoe. Dochter heeft nooit de neiging hoeven voelen om iets te laten omdat haar ouders alleen maar ruzie maken. Wij feliciteren haar samen, kunnen prima naast elkaar zitten en geven geen steken onder water of zo.
Dat zij eigenlijk liever haar vriend bij de uitreiking had gehad dan haar vader ligt niet aan hoe vader en ik met elkaar omgaan maar aan hoe vader met haar is omgegaan in het verleden.
Tsjor
Het klinkt zo superieur als je spreekt (blijft spreken) over ‘onvermogen om over je eigen schaduw heen te springen’. Vooral omdat je aangegeven hebt dat jij dat wel zou doen. Alsof jouw manier van doen de enige juiste is, de norm is.
Dat nog afgezien ervan dat jouw oplossing helemaal voorbij gaat aan de wens van dochter van ts.
Mol
Vooral je laatste zin vind ik erg to the point, daar gaat het over: hoe dochter ervaren heeft dat vader met haar is omgegaan. En dat ligt bij hem en niet bij jou.
De wens van dochter
Daar blijven velen op terug komen.
Maar we hebben het hier wel over een vrouw die (nog niet) zelf kiest (vriend kiest voor haar) of durft te kiezen. (durft iig vader hierin niet af te wijzen)
Saar
Dochter is een volwassen vrouw, maar ze is ook nog maar een meisje van net 21. Een vrouw die tijdens haar studie in de snijzaal moet omgaan met oefenen op overleden mensen en een meisje dat als ze thuis is het liefst nog wordt ingestopt, omdat ze dat vroeger zo heerlijk vond. Een vrouw die inmiddels opa kan onderzoeken als hij weer eens is gevallen en hem kan geruststellen of zijn wonden verbinden en een meisje dat met Sinterklaas vraagt of ik nog één keer een cadeautje in haar schoen wil doen. Een vrouw ook met een volwassen relatie met een eveneens volwassen man en een meisje dat wanhopig probeert lief gevonden te worden door haar moeilijke vader.
Het is maar net hoe je naar haar kijkt.
Deze zomer ging ik met haar een dagje naar het strand. Onderweg in de auto keek ik naar haar in haar roze topje en spijkershortje, met haar blonde paardenstaart en make-uploze gezichtje. Ze leek pas 16. Er gebeurde vlak voor ons een ongeluk waarbij een auto op een scooter knalde en de scooterrijder gewond raakte. Binnen de kortste keren had ze de boel geregeld zoals ze in haar training had geleerd, de patiënt gestabiliseerd, 112 laten bellen, het verkeer laten stilleggen, twee mensen met een badlaken laten zorgen voor schaduw voor de patiënt, zodat hij niet in de brandende zon lag. Toen politie en ambulance arriveerden deed ze keurig een overdracht en stapte weer bij mij in om naar het strand te gaan. Ze leek wel 28. Ze switcht nog gemakkelijk tussen kind en vrouw. Van mij mag ze nog wel even hoor!
Mol, wat een prachtige post (#100). En heel herkenbaar