U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Twee kaarten voor bacheloruitreiking
Even een korte voorgeschiedenis: ik ben gescheiden toen mijn dochter nog geen twee jaar oud was. De druppel was dat we verschillend omgingen/omgaan met een traumatische gebeurtenis toen dochter een baby was en nog wat andere 'onverenigbare verschillen' die pas na haar geboorte naar voren kwamen. Ex bedoelt het goed, maar is onhandig in een hoop dingen, een beetje onberekenbaar en ook niet heel erg betrouwbaar. Hij is er niet veel geweest voor zijn kind en ik heb haar dan ook vrijwel alleen opgevoed (zowel praktisch als financieel). Pas toen ze zelfstandiger werd (vanaf een jaar of 15) werd ook hun band wat beter. Dit alles vertel ik zonder wrok, het is zoals het is en ik ben oprecht blij dat dochter haar vader in haar leven heeft, al ziet ze hem maar sporadisch. Ex en ik gaan ook prima met elkaar om als we elkaar zien, dochter is inmiddels 21 dus voor zover er scherpe kantjes waren, zijn die er allang af.
Dochter is een slimme en ambitieuze dame en heeft inmiddels haar bachelor geneeskunde afgesloten. Aan het begin van haar eerste jaar heeft ze een leuke jongen ontmoet, waarmee ze inmiddels al bijna 3 jaar een relatie heeft. Hij is ietsjes ouder, doet een andere studie en heeft dochter altijd erg gestimuleerd en ondersteund in haar studie en haar keuzes, net als ik dat in haar middelbare schooltijd heb gedaan. Hij snapt het als ze moet studeren, is 'proefkonijn' als ze wil oefenen en zal nooit rottig reageren als ze met vriendinnen afspreekt. Een blijvertje, wat dochter betreft (en niet dat ik er iets over te zeggen heb, maar ik stem ook voor!)
De diploma-uitreiking van de bachelorfase gaat gepaard met een officiële ceremonie die over een paar weken plaatsvindt in het ziekenhuis waar dochter studeert. Omdat er per jaar nogal wat studenten hun diploma halen, mag iedere student slechts twee mensen uitnodigen. Elke student krijgt twee kaarten voor gasten en zonder kaart kom je dus ook niet binnen. Er blijven geen kaarten over en dochter kent geen medestudenten die maar 1 iemand willen meenemen.
Het lijkt er dus op dat ze van de drie mensen die ze wil meenemen (mij, vriend, vader) er twee moet kiezen (en dan hebben we het niet eens over opa & oma en vriendinnen van buiten de studie). Ze heeft me toevertrouwd dat ze het liefst mij en vriend meeneemt, maar haar vader gaat er gewoon van uit dat hij zeker uitgenodigd wordt. Hij vertelt dat ook rond aan wie het maar wil horen alsof het al een uitgemaakte zaak is.
Als het om iets minder belangrijks zou gaan, zou ik me wel terugtrekken zodat dochter geen keuze hoeft te maken. Maar als ik eerlijk ben, wil ik er heel graag heen. Dochter wist al toen ze nog op de basisschool zat dat ze arts wil worden en we hebben samen het hele pad naar dit moment gevolgd (in ieder geval tot ze zelfstandig genoeg was om alle hobbels zelf te nemen), van vakkenpakketten tot cv-opbouw tot selectie... alsof je je kind leert fietsen, haar steeds iets meer loslaat en dan trots toekijkt als ze zelfstandig de toekomst in fietst.
Vriendlief heeft gezegd dat hij het goed snapt als ze haar vader vraagt, maar dochter wil vriend er dolgraag bij hebben. Ze zijn samen bezig te bedenken wat ze na hun afstuderen gaan doen (misschien naar het buitenland?) en het voelt voor haar raar als hij zou worden buitengesloten van zo'n mijlpaal. Ze is ook bij zijn uitreiking geweest, maar vanwege de specialistische studie die hij doet was het aantal gasten daar niet beperkt tot twee per student.
Nu ik het zo allemaal opschrijf is het eigenlijk wel duidelijk: vader krijgt een teleurstelling te verwerken en we weten niet hoe hij daarop gaat reageren. Dochter durft het hem eigenlijk niet te vertellen. Ik vind het ook niet aan mij om dat te doen. Vader zelf heeft bij wijze van spreke zijn pak al klaar hangen voor de grote dag.
Heeft iemand een elegante oplossing voor dochter?
Ja, Aagje
En toch zou ik me daar verantwoordelijk voor voelen. Dochter heeft die ingewikkelde vader niet uitgekozen, dat heb jij gedaan. Bovendien zou het voor mij een klein gebaar zijn. Genoeg andere gelegenheden. Genoeg tijd na afloop.
Ouders
Als er per student maar 2 kaarten zijn zullen velen met dit dilemma zitten, ook als de ouders niet gescheiden. Als je dochter haar vriend en jou had uitgenodigd dan was dat wel een hele bewuste keuze geweest om vader uit te sluiten. Dan maak je ook wel echt een statement. Terwijl als je beide ouders uitnodigt en vriend niet dat veel minder het geval is. Er zijn dan gewoon geen kaarten meer. Terwijl vriend uitnodigen en vader niet wel echt een uitsluiting van vader is als moeder wel mag komen. Ik snap dus prima dat je dochter deze keuze maakt.
Politiek correct geneuzel Anne
en voorbijgaand aan wat de dochter van ts had aangegeven, nl dat ze moeder erbij wilde hebben. Ts had opzij kunnen stappen maar dan had dochter ook niet wat ze wilde: moeder die een grote rol speelde mbt school en studie erbij op dat moment.
Ik heb het gevoel dat je ts afrekent op die post waarin ze aangeeft dat ze diep van binnen ook wel het gevoel heeft dat ze er wat meer recht op heeft dan de vader die het altijd liet afweten en zelfs nu alleen nog de mooiweer-vader speelt.
Ik denk dat dat gevoel helemaal niet gek is. Ik snap het volledig. Blijkbaar voelt dochter ook dat dat een bepaalde verbondenheid geeft die op het moment van de diploma-uitreiking iets betekent.
Voor degenen die het belang van de diploma-uitreiking niet zo groot vinden: realiseer je dat dat een prima mening is, maar wel één die anderen niet hoeven te hebben. Er zijn mensen voor wie zoiets wel een groot moment is. En ook dat is prima.
En voor de rest is het idd een dilemma dat ook ontstaat als ouders wel bij elkaar zijn, dan is er jammer genoeg ook geen ruimte voor een derde persoon. Bij die mensen moet er dus ook gekozen worden.
IK vind het idd wel een groot moment. En daar ben ik heel graag bij. Het zou voor mij geen klein gebaar zijn om dat op te geven. Maar ik heb dan ook blijkbaar niet zo'n groot gevoel voor recht als de altruïstische AnneJ. So be it.
Maar affijn, dochter heeft haar keuze gemaakt, dat wilde ik in #44 nog even laten weten, voor alle mensen die mee dachten. Ook al is ze er zelf niet blij mee. Het is aan haar.
uitleg van o.a. Kyana
ik vind de uitleg van o.a. Kyana heel duidelijk. Er zullen meer mensen dit probleem hebben, met maar 2 kaarten. Ik vraag me af wat er gebeurd zou zijn als dochter dit dilemma met vader had besproken, zou vader dan een stapje terug gedaan hebben?Dat moeder erbij is, vind ik gezien de uitleg en ik gok het gevoel van dochter niet meer dan normaal. Met moeder en vriend heeft dochter het meeste.
AnneJ
Het gaat niet om een kind maar om een volwassen vrouw die een beroep heeft gekozen waarbij ze te maken gaat krijgen met de meest moeilijke situaties die je maar bedenken kunt. Misschien ook situaties die ze zelf heeft veroorzaakt door verkeerde inschatting of door anderen, als ouder hoef je niet de verantwoording op je te nemen van de gevoelens van je kind voor de situatie of keuze zoals die is gemaakt.
Jasmijn
Helaas, Jasmijn, vader zou zeker geen stap terug doen. Al naar gelang zijn stemming blaast hij of hoog van de toren, of hij doet dramatisch dat ze hem dit wil afpakken, of hij doet naar over mij dat ik zijn kind tegen hem heb opgestookt.
Natuurlijk hebben meer mensen het probleem dat ze moeten kiezen, met maar 2 kaarten. Als dochter een betere band met haar vader had gehad, had ze ongetwijfeld vol overtuiging voor hem gekozen. Nu kiest ze ook voor hem, maar meer uit angst dat de fragiele band die er is, nog verder wordt verstoord. Terwijl ze met haar vriend wel een heel goede en sterke band heeft en ze hem dus eigenlijk liever bij de ceremonie wil.
Maar goed, de keuze is gemaakt en vriendlief maakt er vast achteraf nog een mooi feestje van, de schat.
Dat is toch ook een prima reden? Ze wil de fragiele band die ze heeft met haar vader bewaren en sterker maken. ik vind dat een uitstekende reden om voor de vader te kiezen. Misschien had ze liever haar vriend er bij gehad maar ze weet dat hun band meer dan sterk genoeg is om hier geen punt van te maken. Een hele volwassen beslissing en het lijkt mij ook de juiste beslissing in dit geval.
Kyana
Ik snap wat je bedoelt, maar volgens mij klopt het niet. Ze denkt namelijk niet dat de band hierdoor sterker wordt, maar ze is bang dat haar vader de band anders verbreekt. Ze handelt dus uit angst, en dat is natuurlijk verdrietig...
AnneJ
Waarom wil je nou toch dat moeder voor iedereen opschuift? Is het niet voor vader dan is het wel voor vriend. Terwijl dochter anders wil en vriend zelf al een gebaar maakt? Ja omdat je denkt dat dat dochter zou plezieren, leg je uit.
Nou gaat het hier om een volwassen vrouw die zelf haar keuzes kan maken maar afgezien daarvan: kinderen leren ook heel erg van het voorbeeld hoe je jezelf behandelt. Natuurlijk kan je wat voor een ander over hebben maar als de moeder van het gezin, die in alles haar dochter heeft bijgestaan, zichzelf moet wegzetten uit plezierdrang voor de ander ben je denk ook pedagogisch niet goed bezig. Vooral als het om jongere kinderen zou gaan dan.
Ik blijf erbij: zelf ontkennend altruïsme leert kinderen dat je niet jouw terecht plaats mag claimen maar moet opschuiven voor de ander. Het leert zelf ontkenning.
Ik vraag me echt af waarom je maar blijft hameren op dat moeder haar plekje moet opgeven, eerst tegen de keuze van dochter in, nu tegen de keuze van vriend én dochter in. Het wordt bijna opgedrongen altruïsme.
Is jezelf opzij zetten voor de ander wellicht je identiteit geworden?
angst
Beeld dat inmiddels opdoemt is een waardeloze vader, die nooit iets heeft betekend voor dochter. Dochter is bovendien bang voor hem en handelt uit angst.
Ik weet het niet hoor, maar lijkt me dat er issues zijn dan de vraag wie er bij de uitreiking aanwezig mag zijn
Tijgeroog
Ja, natuurlijk zit er bezorgdheid en angst bij deze beslissing. Maar angst is niet altijd perse een slechte raadgever. Soms is het goed om iets te doen uit angst voor het effect van een andere beslissing. Vader is blijkbaar in vele opzichten een vrij moeilijk figuur. Dochter wil graag de band die ze hebben behouden en is bang die te beschadigen. Ik vind het heel mooi en volwassen van dochter dat ze die band met haar vader zo belangrijk vindt dat ze die niet wil beschadigen.
Als dochter niet tegen vader in durft te gaan
Als dochter niet tegen haar vader in durft te gaan, wie zegt dan dat ze wel tegen moeder in durft te gaan? Juist als je altijd al bij je moeder hebt gewoond, lijkt het mij erg lastig om dan te zeggen dat je eigenlijk liever vriend erbij hebt. Of vader.
Ik verdenk in ieder geval mijn eigen dochter ervan dat ze tegen mij negatiever over haar vader doet dan dat ze is. In zo’n situatie zou ze ook tegen mij zeggen dat ze veel liever mij en haar vriend zou hebben. Maar diep van binnen voelt ze zich nog steeds in de steek gelaten door haar vader, daar is ze boos om, haar gevoel geeft haar aan dat ze hem weg moet duwen, maar diep van binnen wil ze hem heel graag in haar buurt. Ondanks alles.
Ik denk dat je dochter er goed aan doet om nu met haar vader en haar moeder te gaan. Komt heus allemaal goed.
Ik zei nergens
dat het geen 'groot moment' is maar dat jullie de hele toestand zo groot maken. Daar hoeft vriend echt niet bij, bij dat massale gedoe. Nogmaals: hij is in het pand begrijp ik, net zoals vele anderen denk ik.
Is het niet altijd zo
' Beeld dat inmiddels opdoemt is een waardeloze vader, die nooit iets heeft betekend voor dochter. ' Zijn ze dat dan niet allemaal?
Tsjor
Altruisme
Is dat nu een ander woord voor ' zorgen voor je kind' of 'er zijn voor je kind'?
Ik kan me best vinden in de oplossing van AnneJ. Dit schreef ik eerder al:
En daarom (omdat zij het moeilijk vindt om een beslissing te nemen) zou ik aanbieden om achteraf klaar te staan met een bosje bloemen. Niet voor de 'rechten' van vader of de 'rechten' van vriend of mijn eigen 'rechten', maar om dochter uit het moeilijke dilemma te helpen, waar zij niet om gevraagd heeft.
Mij zou het belang van het kind voorgaan. Maar goed, ik begrijp dat dat nu in de categorie ' altru"isme' valt en dat dat negatief is. Het is even wennen.
Tsjor
Dat is flauw
Er zijn vooral heel veel ouders die prima zijn voor hun kinderen. Dat mag en mort benoemd worden. En dat gebeurt ook hier veelvuldig.
Er zijn echter ook ouders die het af laten weten. Gewoon door er niet te zijn als kind hen nodig heeft, die niet investeren in de gezamenlijke band met kind en die niet of nauwelijks zorgen. In die gevallen vaak ook niet financieel.
Maar over dat laatste wat zeggen is taboe. Want dan is het argument dat je de situatie maar van 1 kant hoort. Maar dat geldt ook voor de positieve verhalen. En ook hoor ik steeds het argument dat de één de eigen zorgnormen niet mag opleggen aan de ander. En ook daar zit natuurlijk zeker veel in maar dat wordt dan wel heel ver volgehouden. Zelfs als veiligheid niet altijd gegarandeerd is.
Ik vind het echt stuitend dat mensen die dit overkomt en delen stelselmatig worden weggezet als ex-bashers die de werkelijkheid geweld aan doen.
AnneJ
dus om een goed gevoel over jezelf te krijgen zou jij de wens van je dochter om jou - de ouder die ze het liefst erbij zou hebben - straal negeren. Apart. Ik vind dat geen altruisme, maar een overtreffende trap van egocentrisme.
zo niet Kenfan
Je maakt er weer wat anders van. Flauw. Het gaat er mij om dat je wil dat je dochter in relatieve vrijheid kan beslissen wie er op dit korte maar belangrijke moment bij is.
En het gaat om haar. Dan zou ik er voor kiezen, om net als haar vriend, die zich hier het meest emotioneel rijp gedraagt, je dochter de vrijheid te geven voor wie ze, naast haar vader, kiest, geen rancune als dat toch vriend blijkt te zijn.
En overigens, mocht vader de glans stelen, en dat is dochter echt teveel omdat het haar moment is, dan zou ik ook nog wel in staat zijn om dochter te steunen haar vader niet uit te nodigen voor het moment supreme.
Vriend van dochter kan niet mee naar binnen, maar wel buiten opwachten met bos bloemen,misschien leuk om te regelen zonder dat je dochter het weet? Als verrassing en is hij er toch een beetje bij
Ik zou ook achterdochtig zijn
Als dochter vader niet durft teleur te stellen, zou ik toch echt serieus rekening houden met feit dat ze mij ook niet durft teleur te stellen.
Dochter zegt precies wat ik wil horen. Maar dat probeert ze naar vader vast ook over te brengen.
Ik zou geen enkele moeite hebben met een stapje terug doen. Loyaliteit issues kunnen zeer gecompliceerd liggen. Ik zou iig proberen zelf de zwaarte er wat af te halen.
Nee AnneJ niet flauw
Met jouw insteek verhef je jezelf tot halve heilige terwijl je TS op een hele nare manier onderschoffelt. Iemand al het woord ongepast vallen. Moeder is de meest belangrijke en constante figuur in het leven van dat meisje. Onvoorstelbaar dat zij er niet bij zou zijn. En wat anderen zeggen,met wegcijferen geef je wel een heel slecht voorbeeld.
Ik ken twee vrouwen die te maken hebben met onberekenbare klaplopers van exen die geen cent bijdragen. Beiden doen al hun best alle emotionele schade die dat voor hun kinderen met zich meebrengt te beperken. Vriend heeft de juiste beslissing genomen. Dat deed de vriend van onze dochter trouwens gelukkig ook. Was heel naar geweest als zij tussen haar getrouwde ouders had moeten kiezen
vader
Vader is (volgens mij had ik het al een keer geschreven) niet lang na onze scheiding getrouwd met een vrouw die helemaal geen zin had in een stiefkind. Dochter was daar dan ook niet welkom. Dat heeft geduurd tot ze ongeveer 15 was. In die tijd heeft vader ook financieel niet bijgedragen aan haar opvoeding. Dat laatste weet dochter niet eens, dat vind ik niet in haar belang om te weten, maar dat ze niet welkom was is haar natuurlijk wel duidelijk en dat steekt nog steeds. Tegelijk wilde/wil ze graag een band met haar vader en die gun ik haar ook van harte. Ik zeg tegen haar ook niks negatiefs over haar vader. Ik zou niet zo goed weten wat er "één kant" is aan die feiten. Ik bash ex daar ook niet mee, het is zoals het is. Dat hij een slechte band heeft met zijn dochter komt rechtstreeks door de keuzes die hij zelf heeft gemaakt. Ik durf ook te beweren dat dochter niet zo ver was gekomen als ze mijn familie niet had gehad om haar te steunen en te motiveren en om te faciliteren wat ze nodig had (ook financieel) om tot dit resultaat te komen. Dus eigenlijk zouden opa en oma ook in aanmerking komen voor een kaart :-)
Dochter is echt niet bang om mij teleur te stellen, dat heeft ze vaak genoeg gedaan en daar komen we samen echt prima uit. Als ik iets doe wat zij vervelend of stom vindt, krijg ik het echt wel te horen. Als zij liever met haar vriend met vakantie gaat dan met mij zegt ze het ook gewoon en ik vind dat ook helemaal prima. Ik heb vrienden genoeg. Ik ben dan ook niet bang dat ze me naar de mond praat. Onze band kan wel een stootje hebben.
AnneJ, je wilt het gewoon niet begrijpen. "Dan zou ik er voor kiezen, om net als haar vriend, die zich hier het meest emotioneel rijp gedraagt, je dochter de vrijheid te geven voor wie ze, naast haar vader, kiest, geen rancune als dat toch vriend blijkt te zijn." Ze WIL haar vader helemaal niet uitnodigen. Waarom staat hij nu ineens op nummer 1 en moet dochter kiezen wie ze NAAST HEM uitnodigt?
Wat vader doet tijdens de ceremonie is niet te voorspellen. Soms kan hij gewoon gezellig doen, soms zit hij er voor dood bij (meestal met een kater) en soms wil hij alle aandacht (en schaam ik me plaatsvervangend kapot).
Vriend komt nu inderdaad bij het felicitatiemoment na de ceremonie en neemt dochter daarna mee uit eten. Hij bespaart dochter inderdaad een keuze en dat is heel lief van hem.
Quote:
Ja, natuurlijk zit er bezorgdheid en angst bij deze beslissing. Maar angst is niet altijd perse een slechte raadgever. Soms is het goed om iets te doen uit angst voor het effect van een andere beslissing. Vader is blijkbaar in vele opzichten een vrij moeilijk figuur. Dochter wil graag de band die ze hebben behouden en is bang die te beschadigen. Ik vind het heel mooi en volwassen van dochter dat ze die band met haar vader zo belangrijk vindt dat ze die niet wil beschadigen.
Mooi en volwassen? Het is in- en intriest dat ze zich zo moet voelen, omdat haar vader een l*l is die zijn verantwoordelijkheden nooit heeft gepakt en zijn vriendinnetje belangrijker vond dan zijn dochter. De loyaliteit van een kind naar zijn ouders gaat heel ver, maar om dat nu mooi te noemen? Het is vreselijk verdrietig dat een vader het contact geheel verbreekt alleen omdat zijn vriendin een stiefkind niet ziet zitten. En dan nu zo in angst moeten zitten, want vader is onbetrouwbaar en kan zo weer het contact verbreken? Dat is ontzettend manipulatief.
Lanza
Het is mooi dat dochter zo'n verstandige en volwassen vrouw is geworden die ondanks de zwakheden en het falen van haar vader toch die band met haar vader wil behouden. Ouders zijn niet altijd goede ouders. Maar ook een waardeloze vader is nog steeds een vader. Ik zou trots zijn op een dochter die zo volwassen en verstandig is dat ze haar vader kan zien hoe hij is, zijn falen kent en ervaren heeft en ondanks dat zich toch op een positieve manier in zet voor die band. Zij is duidelijk de wijste in deze relatie en het is heel wat als een kind deze positie in kan nemen ten opzichte van een ouder. En nee, dat is helemaal niet makkelijk.