U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Twee kaarten voor bacheloruitreiking
Even een korte voorgeschiedenis: ik ben gescheiden toen mijn dochter nog geen twee jaar oud was. De druppel was dat we verschillend omgingen/omgaan met een traumatische gebeurtenis toen dochter een baby was en nog wat andere 'onverenigbare verschillen' die pas na haar geboorte naar voren kwamen. Ex bedoelt het goed, maar is onhandig in een hoop dingen, een beetje onberekenbaar en ook niet heel erg betrouwbaar. Hij is er niet veel geweest voor zijn kind en ik heb haar dan ook vrijwel alleen opgevoed (zowel praktisch als financieel). Pas toen ze zelfstandiger werd (vanaf een jaar of 15) werd ook hun band wat beter. Dit alles vertel ik zonder wrok, het is zoals het is en ik ben oprecht blij dat dochter haar vader in haar leven heeft, al ziet ze hem maar sporadisch. Ex en ik gaan ook prima met elkaar om als we elkaar zien, dochter is inmiddels 21 dus voor zover er scherpe kantjes waren, zijn die er allang af.
Dochter is een slimme en ambitieuze dame en heeft inmiddels haar bachelor geneeskunde afgesloten. Aan het begin van haar eerste jaar heeft ze een leuke jongen ontmoet, waarmee ze inmiddels al bijna 3 jaar een relatie heeft. Hij is ietsjes ouder, doet een andere studie en heeft dochter altijd erg gestimuleerd en ondersteund in haar studie en haar keuzes, net als ik dat in haar middelbare schooltijd heb gedaan. Hij snapt het als ze moet studeren, is 'proefkonijn' als ze wil oefenen en zal nooit rottig reageren als ze met vriendinnen afspreekt. Een blijvertje, wat dochter betreft (en niet dat ik er iets over te zeggen heb, maar ik stem ook voor!)
De diploma-uitreiking van de bachelorfase gaat gepaard met een officiële ceremonie die over een paar weken plaatsvindt in het ziekenhuis waar dochter studeert. Omdat er per jaar nogal wat studenten hun diploma halen, mag iedere student slechts twee mensen uitnodigen. Elke student krijgt twee kaarten voor gasten en zonder kaart kom je dus ook niet binnen. Er blijven geen kaarten over en dochter kent geen medestudenten die maar 1 iemand willen meenemen.
Het lijkt er dus op dat ze van de drie mensen die ze wil meenemen (mij, vriend, vader) er twee moet kiezen (en dan hebben we het niet eens over opa & oma en vriendinnen van buiten de studie). Ze heeft me toevertrouwd dat ze het liefst mij en vriend meeneemt, maar haar vader gaat er gewoon van uit dat hij zeker uitgenodigd wordt. Hij vertelt dat ook rond aan wie het maar wil horen alsof het al een uitgemaakte zaak is.
Als het om iets minder belangrijks zou gaan, zou ik me wel terugtrekken zodat dochter geen keuze hoeft te maken. Maar als ik eerlijk ben, wil ik er heel graag heen. Dochter wist al toen ze nog op de basisschool zat dat ze arts wil worden en we hebben samen het hele pad naar dit moment gevolgd (in ieder geval tot ze zelfstandig genoeg was om alle hobbels zelf te nemen), van vakkenpakketten tot cv-opbouw tot selectie... alsof je je kind leert fietsen, haar steeds iets meer loslaat en dan trots toekijkt als ze zelfstandig de toekomst in fietst.
Vriendlief heeft gezegd dat hij het goed snapt als ze haar vader vraagt, maar dochter wil vriend er dolgraag bij hebben. Ze zijn samen bezig te bedenken wat ze na hun afstuderen gaan doen (misschien naar het buitenland?) en het voelt voor haar raar als hij zou worden buitengesloten van zo'n mijlpaal. Ze is ook bij zijn uitreiking geweest, maar vanwege de specialistische studie die hij doet was het aantal gasten daar niet beperkt tot twee per student.
Nu ik het zo allemaal opschrijf is het eigenlijk wel duidelijk: vader krijgt een teleurstelling te verwerken en we weten niet hoe hij daarop gaat reageren. Dochter durft het hem eigenlijk niet te vertellen. Ik vind het ook niet aan mij om dat te doen. Vader zelf heeft bij wijze van spreke zijn pak al klaar hangen voor de grote dag.
Heeft iemand een elegante oplossing voor dochter?
Perspectief
" Even een serieuze vraag: geeft alleen het feit dat hij haar biologische vader is hem het volste recht om één van de kaarten op te eisen, ten koste van vriend of van mij?"
Ik weet niet of je deze vraag alleen stelt for argument's sake, maar volgens mij is dit de kwestie helemaal niet. In je openingspost schreef je dat je dochter het liefst jullie alledrie wil meenemen maar dat ze het moeilijk vindt om een keuze te maken. En nu begin je over of de vader zo'n kaart kan opeisen omdat hij ooit wat dna heeft bijgedragen en verder niks.
Zet het weer even terug in perspectief. Je dochter heeft sinds 6 jaar iets wat op een vader-dochterrelatie lijkt. Hem meenemen naar die uitreiking kan hun band verstevigen, dit soort dingen delen en samen meemaken. Dus niet voor hem, of omdat hij het verdient, maar omdat je dochter het verdient. En jij en haar vriend verdienen het net zo goed, dus het is aan je dochter om een keuze te maken.
skik
skik
euh:
"Hem meenemen naar die uitreiking kan hun band verstevigen, dit soort dingen delen en samen meemaken. Dus niet voor hem, of omdat hij het verdient, maar omdat je dochter het verdient."
versus
"Ze heeft me toevertrouwd dat ze het liefst mij en vriend meeneemt"
Waarom je bemoeien met de relatie van vader en dochter op deze manier? Dochter is nota bene volwassen. Ik vind zo'n ouderwetse manier van doen waarbij de moeder des huizes altijd de mediator speelt tussen vader en de kinderen om de band maar goed te houden. Het is toch gewoon aan henzelf?
Ja, for argument's sake was het inderdaad.
Het is inderdaad aan dochter om de keuze te maken. Dat vindt ze moeilijk, maar ze zal het echt zelf moeten doen.
Het is de houding van ex, die er van uit gaat dat hij sowieso één van die kaarten krijgt, waardoor ik me, for argument's sake, dit soort filosofische dingen ga afvragen. Levert dna rechten op?
dank Marga
Misschien moet ik me ook niet verliezen in filosofische bespiegelingen. Ik wacht wel af wat de beslissing van dochter wordt.
Nogmaals
" Even een serieuze vraag: geeft alleen het feit dat hij haar biologische vader is hem het volste recht om één van de kaarten op te eisen, ten koste van vriend of van mij?"
Je blijft maar doen of jouw dochter de enige is met die probleem. Ik denk dat 1/3 gescheiden ouders heeft, daar een groot deel van een partner en dan nog: iedereen die geen gescheiden ouders heeft én een partner heeft nog steeds hetzelfde probleem.
Ik denk dat het een erg massaal en onpersoonlijk geheel is en ik blijf denken dat het voor die vriend nog het minst interessant is.
Voor wie
Als het gesprek gaat in de richting van 'rechten' dan heb je e9igenlijk al verloren, want de evaluatie van die 'rechten' is voor ieder anders en bij wet ligt het niet vast.
'Dat vindt ze moeilijk, maar ze zal het echt zelf moeten doen' En daarom zou ik aanbieden om achteraf klaar te staan met een bosje bloemen. Niet voor de 'rechten' van vader of de 'rechten' van vriend of mijn eigen 'rechten', maar om dochter uit het moeilijke dilemma te helpen, waar zij niet om gevraagd heeft.
Tsjor
Voor ouders
Als iedere afgestudeerde recht heeft op twee kaarten, denk ik gelijk aan beide ouders. En ik niet alleen: zowel moeder als vader gaan er van uit dat ze uitgenodigd worden en vriend begrijpt dat het zijn plek niet is. Voor dochter is vriend niet meenemen 1) de weg van dr minste weerstand (is ook wel eens fijn!) en 2) de keuze waarbij de kans niet groot is dat ze er spijt van krijgt. Ik zou haar adviseren beide ouders mee te nemen.
Je zou het je dochter kunnen vragen
“Zou het je helpen als ik me zou terugtrekken?” In dat geval zou je het voor je dochter doen, niet voor haar vader. Maar ik vind het geen verplichting om een stap terug te doen. Jij hebt net zoveel recht op vervulling van jouw wensen als de anderen in de situatie en jij bent strikt genomen niet de probleemeigenaar. Je ‘opofferen’ kan alleen als je je er goed bij voelt en het geen wrok oplevert. En er is niks mis mee als het niet kan omdat het je te veel pijn doet. Ieder heeft zijn grens ergens anders liggen. Als dochter zelf zou beslissen, is het wat anders. Dan heb je te incasseren en moet je met je pijn dealen. Maar ik vind niet dat je het over jezelf hoeft af te roepen omdat het zo’n goede daad zou zijn. Daar word je volgens mij ook zuur van, (herhaaldelijk) opofferingen doen die je eigenlijk niet aankan.
Groet,
Jo Hanna
Onzin
dat twee kaarten betekent dat je je ouders mee moet nemen. Op een bepaalde leeftijd begint bij een serieuze relatie de partner belangrijker te worden dan de ouders.
Ik neem aan dat wanneer jouw moeder twee mensen mag meenemen, dat ze ook in de eerste plaats haar man meeneemt. En wat zou jij zelf doen? Als je een lange serieuze relatie hebt, dan denk je toch ook in de eerste plaats aan je relatie? Je bent geen kind meer en dat geldt ook voor deze volwassen dochter van ts.
Extra kaart
Ik zou je dochter adviseren om bij de school te vragen of ze een extra kaart mag krijgen. Ze is heus niet de enige met gescheiden ouders dus die vraag zullen ze best vaker krijgen. Komt vast goed. Enne.... gefeliciteerd hè!
Gescheiden ouders
Wat heeft gescheiden ouders zijn ermee te maken? Zoals Patriesie noemt. Alle kinderen krijgen twee kaarten en hebben twee ouders en misschien wel een vriendje. Die zitten met hetzelfde.
Dat hele verhaal over hoe slecht je ex voor je dochter is geweest is alleen maar een rechtvaardiging voor jezelf om hem niet mee te laten nemen.
nou ja zeg Adelaide
"Dat hele verhaal over hoe slecht je ex voor je dochter is geweest is alleen maar een rechtvaardiging voor jezelf om hem niet mee te laten nemen."
Beter lezen! Dochter heeft zelf tegen moeder gezegd dat ze met vriend en moeder wil gaan
Heel speciaal
Wij hebben het 2 jaar geleden en vorig jaar ook gehad. 1e keer gingen de ouders beide mee, 2e jaar ik en vriend. Degenen die er toch graag bij wilden zijn kwamen meteen na het officiële gedeelte. Toen was er tijd voor een hapje, drankje, een kadootje en foto's.
Zo zou het ook bij jullie kunnen.
Ik vond het officiële gedeelte wel erg leuk: 1e keer 1 voor 1 naar voren met begeleidend een praatje van een spreekster/oud student. Tijdens het praatje scherm met foto van student met info over gekozen richting e.a. Daarna hand, uitgifte en foto met begeleider..
2e keer in groepjes van ongeveer 8 naar voren, algemener praatje over de studenten in dit groepje die allemaal deze richting deden. Felicitaties, uitgifte en groepsfoto.. Tussendoor muziek op instrument door enkele mensen
Keuze van de dochter
Je dochter is 21 en volwassen, het is háár uitreiking. Zij heeft haar keuze gemaakt. Ik zou dan ook geen 'stapje achteruit' zetten voor ex. Waarom? Eigenlijk snap ik überhaupt niet waarom je hier nog een probleem van maakt, dit is het 'probleem' van je dochter en blijkbaar is het voor haar minder een probleem en is haar keuze duidelijk.
Alleen als je het je ex heel erg zou gunnen - wat dus niet zo is - zou je hem jouw kaart kunnen geven.
Oh sorry
Ik zie nu dat het probleem is dat je dochter het haar vader niet durft te vertellen. Dan nog zou ik het aan haar laten, het is haar wens dat vriend en moeder aanwezig zijn. Ze zou vader kunnen aanbieden het op een andere wijze nog even samen te vieren.
Niet mee bemoeien
Het zal goed voor je dochter zijn als zij dit zelf oplost. Ze is een volwassen vrouw. Ze gaat co-schappen lopen en zal wel met vervelendere zaken te dealen krijgen.
dank
Ik heb het er niet meer over en ik hoor het wel van dochter wat de uitkomst is.
Vriend blijft thuis
Dochter durft haar vader toch niet te kwetsen, dus vriendlief heeft de knoop voor haar doorgehakt en blijft thuis. Hij komt op de afsluitende borrel. Ik heb het voor kennisgeving aangenomen. Toch zei dochter aan het einde van het korte gesprek kleintjes dat het haar niet lekker zat. Ik heb daar niet meer op gereageerd. Zij moet dit zelf oplossen.
Het is het moment van je dochter. Geeft het jou dan geen vervelend gevoel dat zij daar nu zo mee zit? Als dat zo moet zou ik voortaan heel duidelijk zijn: beide ouders mogen wegblijven.
Wat moet ik dan?
Ze wil mij en vriend maar durft vader niet teleur te stellen. De keuze is toch echt aan haar hoe ze ermee omgaat.
maak het niet te groot. Je kind heeft een keuze gemaakt, om wat voor reden dan ook. Je vriend is achteraf wel bij de borrel en jullie kunnen het uiteraard ook verder nog vieren hoe je wilt.
Wees blij dat je dochter de knoop heeft doorgehakt. Steun haar in de keuze om haar vader erbij te hebben, ook al twijfel je aan de achterliggende motivatie. En maak er gewoon een mooie dag van!
tuurlijk
Tuurlijk, ik zit daar met een blij gezicht naast haar vader en vind het allemaal prima. Applaus voor dochter en haar medestudenten in hun witte jas.
Ik vind alleen de opmerking van AnneJ "Geeft het jou dan geen vervelend gevoel dat zij daar nu zo mee zit? Als dat zo moet zou ik voortaan heel duidelijk zijn: beide ouders mogen wegblijven." een beetje apart. Hoezo mogen beide ouders wegblijven? Als ik ook wegblijf lost dat het 'probleem' toch niet op?
Kijk Mol
Niet alleen vader doet moeilijk maar moeder beweegt ook niet. En het gaat uiteindelijk om dochter die in het zonnetje staat.
Daar zou ik als moeder de plaats aan haar vriend geven. gewoon om het voor mijn dochter wat makkelijker te maken, dan kan haar vriend mee. Dan geef jij als moeder je dochter een goed gevoel. Kost niets. Er komen meer momenten. Enzovoort, zie verder de eerdere mails daarover.
Maar ik denk dat ik onderschat wat jou gevoel van recht hebben voor jou betekent.
En natuurlijk blijft het misschien bij je dochter ook wat wringen dat vader zo vanzelfsprekend meegaat, want die kan zij nog moeilijker ontkennen en afwijzen.
Daar kun jij niets aan doen.
Maar waar ik wel wat aan kan doen voor mijn dochter op zo'n moment, haar moment, zou ik doen.
Maar afijn, die post is al in het begin geweest.
AnneJ
Je gaat voorbij aan de wens van dochter om haar moeder erbij te hebben. En die is er nu bij. Heeft dochter zelf voor gekozen. Ze wilde ook haar vriend erbij en liever niet haar vader. Vader wilde ze er eigenlijk het minst graag bij hebben, maar daar durfde ze uiteindelijk niet om heen te gaan. Hoe had het geholpen als Mol gezegd had “Ik blijf thuis, neem vader maar mee!”? Dan waren moeder en dochter er toch ook niet blij mee?
Mol een sneer nageven omdat ze ‘niet meebeweegt’ terwijl dochter haar er bij wilde hebben vind ik hogelijk ongepast. Vader heeft het bord voor zijn hoofd dat hij niet inziet dat hij niet vooraan zou moeten staan.
manman
Wat maken jullie het allemaal groot, zo'n massale gebeurtenis, hij is in het pand en blijft buiten de zaal zoals waarschijnlijk nog heel veel meer mensen. Echt bijna elke medestudent met een vaste relatie heeft dit probleem toch?
Stop nu eens, keuze is gemaakt, klaar