U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Spijt...
Sinds drie maanden zijn we gescheiden. Al eerder heb ik (in de rubriek 'relaties' een bericht geplaatst over mijn vrees dat mijn man spijt zou hebben van onze scheiding. En inmiddels weet ik dat zeker.
We zijn gescheiden omdat hij met een andere vrouw verder wilde: de liefde van zijn leven. Hij had al eerder een korte affaire met haar tijdens ons huwelijk en ook ik was verliefd op een ander.
Toen zij voor de tweede keer langskwam heeft hij, nadat ik hem voor een ultimatum had gesteld, ervoor gekozen om te willen scheiden. Uiteindelijk waren we het er samen wel over eens dat dat de beste beslissing was, hoe verdrietig ook.
Maar inmiddels heeft hij zijn nieuwe relatie beëindigd. Naar eigen zeggen voor altijd en eeuwig. De liefde van z'n leven bleek helemaal niet de droomvrouw te zijn die hij hoopte of dacht dat. Zij bracht heel veel gedoe en complicaties en onduidelijkheid mee. De manier waarop ze in het leven staat stuitte hem steeds meer tegen de borst en uiteindelijk was hij het (na vier/vijf manden dus) zat.
Ik moet wel eerlijk zeggen dat hij me nu, na de scheiding, wel positief verrast en ook wel een andere kant laat zien die ik erg waardeer.
Ons contact is trouwens heel goed. Maar ik voel me wel enorm bevrijd van een keurslijf en ik was niet van plan om dat ooit weer aan te trekken.
Maar hij heeft me onlangs gevraagd of ik de mogelijkheid zie dat we ooit weer bij elkaar komen.
Ik heb gezegd dat ik dat niet wil, ook gezien de enorme vertrouwensbreuk. En ook het intense verdriet, ook over de kinderen.... Ik wil dat gewoon niet meer.
Maar ik kan niet in de toekomst kijken. Misschien ooit, weet ik veel.
En nou zit die laatste zin me dwars. IK ben namelijk bang dat hij nu nog denkt dat ik de deur op een kier zet.
Ik koester de relatie die we nu hebben en die is me heel dierbaar. Maar als liefdespartners zie ik ons niet meer samenkomen.
Hij heeft het over samen leuke dingen doen, met en zonder de kinderen. Omdat we dat tijdens ons huwelijk te weinig hebben gedaan. (wat ook wel waar is). En we doen nu ook af en toe leuke dingen samen met de kinderen. Maar als ouders en niet als opmaat van een relatie.
Hoe kan ik dit nou duidelijk maken zonder al te bot te zijn?
afwijzing
Na het zoveelste gesprek aangeven dat ik nu echt geen relatie wil. Met iemand en dus ook niet met hem.
Hij voelt zich toch wel afgewezen en gaat verder.
En eerlijk is eerlijk, soms twijfel ik echt.
Maar ik durf het gewoon niet. Het verdriet, de angst, het schuldgevoel, het gevoel van falen zitten nog zo diep. Dat wil ik niet meenemen in een nieuwe relatie.
Ik mis mijn gezin dagelijks maar ik wil eerst "helen". Dat klinkt misschien een beetje zweverig maar zo voelt het wel.
Hij is nu aan ' t daten maar eigenlijk wordt hij daar ook diep ongelukkig van, zegt hij.
Ik moet er niet aan denken. En het gekke is: het was echt niet altijd rozengeur en maneschijn en ik vond mijn ex niet makkelijk maar ik betwijfel of ik ooit iemand ontmoet die ik net zo leuk vind.
Ach ja, ik zie het wel. Alhoewel ik het seksloze leven ook wel wat leeg vind... Dat had ik nooit verwacht eerlijk gezegd. Een friend with benefits lijkt me nu wel leuk. Niet dat ik nou een soort nymfomane ben. Maar af en toe.... ach... :-)
Serieus?
Heb je al die draadjes van de afgelopen jaren wel bewaard en herlezen? Ik herinner me wat incidenten die afzonderlijk al reden tot relatietwijfels zouden (moeten) zijn, agressie, kritiek, minachtende opmerkingen, vreemdgaan. Ben je dat echt allemaal al zo snel vergeten?
nee, zeker niet
Dat ben ik zeker niet vergeten.
Ik praat elke week met een psycholoog en ook tijdens die gesprekken worden die dingen benoemd.
Daarom wil ik nu ook geen relatie. Ik wil helemaal geen commitments, verplichtingen, ingewikkeld gedoe.
Ik wil eerst, met mijn kinderen, mijn/ons nieuwe leven invulling geven. Mijn gevoel doorvoelen, mn scheiding verwerken, erachter komen wat ik wil en niet wil.
Dat vind ik verdomde moeilijk maar ik wil niet wegvluchten in een relatie die niet mijn eigen keuze is, die niet vanuit mezelf komt. Eigenlijk vind ik een relatie de minste van mijn zorgen.
Sommige mannen zitten echt raar in elkaar
En dan heb ik het dus niet over mijn exman maar over de getrouwde man. Onlangs heb ik hem duidelijk gemaakt dat ik niets met hem wil. Ik wil niet de "homewrecker" zijn van iemand anders.
Nu bestookt hij me met allerlei "ik mis je zo en wij waren toch iets moois (ja, zelfs een "relatie") aan t opbouwen" geleuter.
Uit respect laat hij me dus met rust (zegt hij maar dat doet hij niet) en uit respect blijft hij dus bij zn vrouw. Moet-ie ook vooral lekker doen!
Maar wat me zo verbaast is dat iemand dus werkelijk gelooft dat hij respectvol bezig is op deze manier.
Ik ben echt zooo blij dat ik het heb afgekapt.
En noem het naief maar wat bezielt een man om zijn vrouw te bedriegen (hij ziet dat overigens anders) en om zo door te blijven drammen (op een niceau dat ik zelfs van mijn kinderen niet ken) voor een buitenechtelijke scharrel?
Volgens mijn moeder denken veel mannen vanaf de navel 
Is dat het gewoon: seks?