Overweeg een scheiding

Zo zeg,

eigenlijk is het best wel schrikken om te lezen met hoevelen we wel ongelukkig in het huwlijk zijn.
Ik ook hoor!
Man is nu in het buitenland, en het is zó heerlijk!!
Zie er eigenlijk best tegenop dat hij weer terugkomt en dat hij dan gaat zeggen dat ie me gemist heeft en blij is dat hij weer thuis is. Ik heb dat nl he-le-maal niet.

Hoop inderdaad voor iedereen die ongelukkig is dat hij/zij ooit de stap kan/durft/wilt nemen

Mijn verhaal

Mijn verhaal is al 14 jaar geleden begonnen. Toen kwam ik erachter dat mijn (ex)man er nog een relatie op na hield. Er waren al wel problemen in mijn huwelijk maar daarover praatte hij niet met mij, maar met een vrouw die hij op het werk had leren kennen. En ik, ik heb best lang gedacht dat het door mij kwam dat hij het bij een ander zocht. Zo draaide hij het. Omdat we kinderen hebben, heb ik het nog 4 jaar geprobeerd. Ik raakte echter in een steeds diepere depressie, kon ook niet meer goed voor de kinderen zorgen.Was verslaafd geraakt aan de slaappillen. Ik heb toen verteld dat ik wilde scheiden.
Zijn eerste reaktie was om de kinderen mee te nemen naar mijn schoonouders om mij de rust te geven om te denken. Het was net grote vakantie dus dat kon. Maar ik had al gedacht. Ik was klaar. In het eerste begin was er rust, rust omdat hij er niet meer was. Ik even niets meer hoefde. Ik bleef bij mijn besluit om de scheiding door te zetten.
Alles waar ik bang voor was kwam uit. Hij heeft het amk gebeld dat ik de kinderen verwaarloosde. Ik ben onder toezicht gesteld en de kinderen kwamen bij hem te wonen. Daar wonen ze nu nog en ik zie ze onregelmatig. Heb hele stukken van hun jeugd gemist. Van de ene op de andere dag kwam ik in een leeg huis. Alles weg! Ik had alleen de kleding die ik droeg en mijn auto. Het huis werd verkocht. Omdat we op huwelijkse voorwaarden waren getrouwd kreeg ik een gedeelte van de verkoopprijs. Daarvan heb ik via een particulier een huis gehuurd en het beetje bij beetje ingericht met voornamelijk kringloop. Omdat ik zo verslaafd was aan slaappillen en nog amper sliep ben ik op een kwade dag gaan drinken. Ik raakte ook daaraan verslaafd. Was continue dronken en ziek als ik nuchter was. Ik ondernam niets meer. Toen mijn geld op was, was ik dakloos. Bij mijn ouders hoefde ik niet te komen want een moeder verwaarloost haar kinderen niet. Ik ben toen bij de crisisopvang van verslavingszorg terecht gekomen en daar van de drank afgekickt. Via hen bij de dak-en thuislozen in mijn gemeente terecht gekomen. Die hebben me vreselijk goed geholpen met het aanvragen van een bijstandsuitkering, de verkoop van mijn auto, het inschrijven bij de woningbouw. Ik kreeg het gevoel mijn leven weer terug te krijgen. Door de begeleiding in de afkick-kliniek was mijn slaappillen gebruik al sterk verminderd en ik heb die dingen van de ene op de andere dag niet meer genomen. Ik wilde weer structuur en ben vrijwilligerswerk gaan doen. Ik reageerde consequent elke week op woningen. Ik ging van crisis opvang naar doorstroom. En toen het wonder! Een eigen huisje via de woningbouw. Spullen weer uit de opslag!
Ik heb mijn leven terug en meer nog! Ik heb mezelf ook weer terug! Want gedurende de tijd dat ik mijn leven weer stukje bij beetje opbouwde werd ik meer en meer bevrijd van degene die ik was geworden tijdens mijn 16 jarige huwelijk. Een muisje dat alleen leefde voor haar man en kinderen en geen eigen mening mocht hebben. Ik ben door een hel gegaan maar ben er zo veel sterker uit gekomen.

@tigress

van zo'n verhaal op de zondagochtend, daar word ik stil en koud van! Wat moet jij een sterke vrouw zijn Tigress

Zovelen ongelukkig in hun huwelijk; ik lag vannacht (toen ik toch even wakker lag) te bedenken dat je denk ik zelden constant gelukkig bent met/in relaties. Toen je nog thuis woonde, wilde je het huis uit. Met vrienden/vriendinnen gaan ook de relaties stuk; zo ook met familie. Dus ook met een partner met wie je constant samenwoont.
Door dalen gaan en niet kunnen ophouden met een relatie vanwege omstandigheden; en soms zag ik relaties overgaan waarvan ik dacht 'heb je er wel iets voor gedaan'.

Moeilijk om precies te omschrijven wat ik voel, ik lees mee ...

Tigress

Wat een indrukwekkend bevrijdingsverhaal. Wat heb je veel overwonnen en wat ben je sterk geworden. Ik wens je nu vooral een beetje geluk toe.

Tsjor

Goh!

Wat een hartverwarmende reakties!
Ik heb mijn verhaal teruggelezen en ja, het is wel om even van te slikken. Maar het ligt achter me en ik geniet zo van wat ik weer heb. Een klein huisje helemaal van mij! Financieel onafhankelijk, met een klein inkomentje vanuit de sociale dienst en in de wsnp kan ik toch prettig leven. Ik heb geleerd met weinig tevreden te zijn en ik ben gelukkiger dan ik ooit heb kunnen denken. Ik heb sinds een paar maanden mijn taxi diploma en ben al op een paar gesprekken geweest bij taxibedrijven. Dan is de sociale dienst verleden tijd en als ik over minder dan een half jaar ook uit de wsnp ben met een schone lei... I'm back!

Tigress

Ik word hier koud van je verhaal. Zo kan het dus gaan in het leven. Ik ben blij voor je dat je weer zo ver gekomen bent dat je bijna op eigen benen staat. En ik hoop dat het contact met je kinderen weer herstelt wordt. Helaas is het hier dus ook weer zo dat je bij een scheiding door jeugdzorg niet geholpen bent maar verder in de put terecht gekomen ook al is het goed dat je daar je eigen aandeel in ziet.

Annej en yinjan

AnneJ, ik sta al lang niet meer onder ots. Nee ze hebben me niet geholpen maar ook niet dieper in de put. De ots werd opgeheven omdat ze bij pa wel goed zaten.

Aan Yingjan kan ik alleen zeggen: wees niet bang, je komt ook hier weer uit. Je eigen geluk gaat voor. Vanuit je eigen welbevinden kun je er ook beter zijn voor je kinderen. Dat je depressief bent geeft aan dat je grens is bereikt. Je man zal het niet voor je doen. Het is nu aan jou... Jij bent aan de beurt. Sterkte!

Yinjan

Je hebt jezelf niet durven uiten. Dat komt ergens vandaan, misschien dat je samen met je therapeut daar achter kunt komen.
Je geeft verder aan dat je eigenlijk een toneelstukje opvoert voor de buitenwereld. Dat alles niet willen voelen doet mij denken aan mijzelf. Ik had soms het gevoel mee te spelen in film. Ik leek wel buiten mijzelf om te 'bestaan'. Ook al iets dat aangeeft dat je er klaar mee bent. Je bent aan het overleven. Ik wil je beslist geen scheiding aanpraten, alleen jij (ja echt, alleen jij kan dat) kan bepalen dat jouw leven en dat van je kinderen belangrijker is dan doorgaan met het leven dat je nu leid. Voor het echt onherroepelijk overgaat tot lijden. Je kunt zoveel. Redden wat er te redden valt of kiezen voor je zelf, je kinderen je geluk? Het is zwaar en niemand kan je op voorhand vertellen wat wijsheid is.
Neem alvast een voorsprong(etje) en regel een eigen rekening en schrijf je in bij de woningbouw. Neem alvast iest van een nieuwe toekomst in eigen hand. Ook dat maakt je sterker en wie weet.

Tigress

Pfff, zoveel herkenbaars in jouw verhaal. Ik heb mijn verhaal hier ook opgeschreven maar dat was de korte versie.
Pijnlijk om over de slaappillenverslaving en de depressie te lezen, dit was bij mij ook het geval. Godzijdank ben ik er via een geweldige verslavingsarts vanaf gekomen maar lieve mensen, begin er alsjeblieft nooit aan. Ook niet eentje, omdat je nu eenmaal moet slapen! Die pillen hebben mij zoveel ellende veroorzaakt en hebben een latent aanwezige depressie getriggert tot een diepe zware depressie. En om het feest compleet te maken wilde de huisarts mij ook nog antidepressiva voorschrijven. Ik ben blij dat ik daar niet aan begonnen ben, durf er niet aan te denken hoe het dan met me was afgelopen.
Ook bij mij is alles uitgekomen waar ik bang voor was en erger. Maar wat ben ik ONGELOFELIJK blij dat ik de stap heb durven maken om voor mezelf te kiezen.
Het was/is zeker niet de makkelijkste weg geweest (dat was blijven) maar wel de beste weg ooit. Tegenslagen omarm ik omdat ik nu weet dat ik ze kan overwinnen en er sterker van wordt.

Happily

Helaas had ik een huisarts die maar voorschreef, al was het zonneklaar dat zo verslaafd was als wat. Ik heb maar wat vaak gezegd dat ik op (zogenaamd) vakantie ging en daarom eerder een vervolgrecept wilde. Om dan bijna net zo vaak het doosje op mijn (fictieve) vakantieadres te 'vergeten'. Soms was de assistente wel kritisch, maar als ik dan lichtelijk paniekerig werd aan de telefoon kwam het wel weer in orde. Toen vond ik dat natuurlijk niet erg. Maar nu denk ik dat hij had moeten ingrijpen.
Drank is veel makkelijker aan te komen en in mijn geval veel destructiever geweest. Ik had al een hoge tolerantie met slaappillen en binnen een jaar ging ik van een glaasje wijn naar een fles jenever per avond! Ik deed aan comazuipen. Anders is het niet. Niet voelen en denken. Drie keer in het ziekenhuis gelegen met ernstige alvleesklieronstekeing en gewoon na thuiskomst weer beginnen. Toen ik wist dat ik dakloos ging worden omdat ik niets op de rit had gezet, geen uitkering geregeld, niet ingeschreven bij de woningbouw had, heb ik aan zelfmoord gedacht... Dát is de ommekeer geweest. De keuze tussen opgeven of de gladiolen.
Toen ik eenmaal hulp had gezocht kreeg ik die en hoe! Maar je moet een gigantische wil hebben want de weg is lang, heel lang. Maar wat is het allemaal waard geweest! Ik geniet zo van mijn leven!
Net als jij ongelofelijk blij dat ik de stap heb genomen.

Oef, nog meer herkenning.
Mijn huisarts bleef ook maar voorschrijven. Mijn pech was dat mijn slaapmiddel zo op mijn psyche werkte dat ik echt dacht dat ik gek aan het worden was. Het was een kortwerkend middel waardoor ik de dag al begon met onttrekkingsverschijnselen, bizar om me nu voor te stellen hoe ik me voelde.
Ook ik heb zelfmoord overwogen, was al bezig met het maken van concrete plannen. Mijn moeder kreeg in de gaten hoe slecht het met me ging en heeft ingegrepen, hulpverlening in gang gezet.
Moraal van dit verhaal: je beland niet van de ene op de andere dag in deze toestand, het is een glijdende schaal. Feit is dat een slechte relatie, niet trouw zijn aan jezelf en niet naar je gevoel durven luisteren werkelijk fataal kunnen zijn
Dit mocht en kon ik niet laten gebeuren, voor mezelf niet, voor mijn kinderen niet.
Een tijd geleden wilde ik niet meer leven, vandaag de dag ben ik gelukkiger dan ik me ooit had kunnen voorstellen.
Pluim ook voor jou!

Diep zitten en opstijgen

"Moraal van dit verhaal: je beland niet van de ene op de andere dag in deze toestand, het is een glijdende schaal. Feit is dat een slechte relatie, niet trouw zijn aan jezelf en niet naar je gevoel durven luisteren werkelijk fataal kunnen zijn"

Dat is helemaal waar. Wij allebei hebben ontzettend diep gezeten. Zo diep dat je niet meer verder wil of denkt te kunnen. En kijk nu! Allebei gelukkiger dan ooit en vrij, vrij om eindelijk ons zelf te mogen en te kunnen zijn.

Durven om de stap naar hulp te zetten was moeilijk, ik schaamde me zo erg. Ik was immers een slappeling? Wat zou men zeggen? Maar ik had een keuze zoals ik al zei. De dood of de gladiolen. Ik heb voor de gladiolen gekozen maar ze niet zonder strijd gekregen. En trouwens, ze staan nu wel mooi te zijn in mijn vaas maar zonder zorg zullen ze het ook niet redden. Ik moet alert blijven niet terug te zakken in: "Dat kan morgen ook wel." Want ik heb mezelf ook goed leren kennen, hoor.

Tigress

Wat een herkenning! Er zijn maar een paar details anders aan mijn verhaal (ik zit bv nog middenin de ellende maar gelukkig nog wel mijn huisje, ook al is dat niet zeker op lange termijn)Om te lezen dat je net zo diep in de put hebt gezeten als ik, inclusief pil en drankverslaving, en er toch uiteindelijk uit gekomen bent geeft me wat moed.
Jouw verhaal laat me de tranen over mn wangen stromen omdat ik weet waar je doorheen bent gegaan en zo ellendig diep zitten dat je hinkt tussen de dood of de gladiolen gun ik mijn ergste vijand niet. Je wereld wordt er ook zo klein door, velen haken af op een bepaald moment. Een welgemeende knuffel en diep respect meid! X

Even niet

Vreselijk hé, dat vele mensen die je denkt te kennen af haken. In nood leert men zijn vrienden kennen, zegt een oud spreekwoord en het is zo. Mijn vader zei vroeger: "Met mijn vijanden reken ik zelf wel af, maar behoed me voor mijn vrienden."
Je zou zo graag je verhaal kwijt willen, maar er luisteren maar zo weinig. Wat mij ook erg geholpen heeft is het bijhouden van een dagboek geweest. Ik noemde het mijn 'gevoel-boek'.
Je zit nog in die ellendige diepe put en nog geen licht dat zegt dat je bijna aan het einde van de tunnel bent. Maar ook voor jou komt het goed, moet het gewoon goed komen. Ik hoop zo dat je hulp hebt en anders moet je het zoeken ook al schaam je jezelf er nog zo hard voor. Sommige dingen kun je gewoonweg niet alleen. Als je schulden hebt meld je dan aan bij schuldhulpverlening en schrijf je zo snel mogelijk in bij de woningbouw, als je dat nog niet hebt gedaan. Ga achter een uitkering aan als dat nodig is.
Ik lees dat je ook verslaafd ben aan drank en pillen. Ik hoop dat je daar ook hulp bij hebt want daarvan in je uppie afkomen is haast niet te doen. In het begin toen ik pas uit de kliniek was en net bij de dak- en thuislozen opvang, heb ik het heel zwaar gehad. Je zit daar in dat hokje, dat je wereld is geworden, met een bed en een tafel en een kast. Geen eigen toilet en douche. Ik heb écht tegen mezelf moeten zeggen: vandaag drink ik niet. Eén dag valt dan nog te behappen. Nooit meer dat vond ik te lang. En die belofte maakte ik mezelf elke dag opnieuw.
Ik was dan wel lichamelijk niet meer afhankelijk maar er even niet willen zijn, daar had ik nog het meeste last van.
Ik wens jou heel veel sterkte en kracht. Ook voor jou een hartelijke knuffel!

Tigress

Vreselijk hé, dat vele mensen die je denkt te kennen af haken. In nood leert men zijn vrienden kennen, zegt een oud spreekwoord en het is zo. Mijn vader zei vroeger: "Met mijn vijanden reken ik zelf wel af, maar behoed me voor mijn vrienden."

Ja, dat doet vreselijk veel pijn. Zelfs de kerkelijke gemeente waar ik bij aangesloten ben laat 0,0 horen. Dat bevestigd je nog meer in je gevoel van een looser, van geen waarde te zijn. Maar ik begrijp het ook wel, het is (gelukkig) voor de meesten ver van mijn bed, dus onbegrijpelijk. Ik zeg altijd, met deze (verloren) vrienden heb ik geen vijanden meer nodig.

Ik heb wel een maatschappelijk werker maar daar deel ik alleen de praktische zaken mee, de rest is zo complex en ingewikkeld dat het voor mijn gevoel niet te bespreken is. Ik heb een alleenstaande uitkering en (nog) mijn eigen geweldig huisje maar overweeg steeds meer om naar de maatschappelijke opvang te gaan, kan het verdriet en het isolement gewoon niet meer aan.

Schuldhulpverlening zit er voorlopig niet in tot 2016 en dan nog blijft het onzeker of ik erin kom. Heb het eerste traject al doorlopen met afwijzing na 1 1/2 jaar.
Al met al heb ik het gevoel dat ik weinig tot niks meer heb om te leven en het de eerste 10 jaar niet goed komt en mss wel de rest van mijn leven niet.

Mijn drankverslaving weet iedereen van af, heb er nooit stiekum of geheimzinnig over gedaan. Maar de pillen verslaving en de combinatie met alcohol weet niemand, doe me toch wel vaak beter voor uit schaamte.

"Ik was dan wel lichamelijk niet meer afhankelijk maar er even niet willen zijn, daar had ik nog het meeste last van"

Zo herkenbaar! Geestelijk blijf je nog lang verslaafd. Ben een aantal keren afgekickt maar bij hevige problemen en emoties grijp ik nog steeds naar de drank.

Na jouw verhaal voel ik me iets minder eenzaam en waardeloos, dank daarvoor. Je lijkt me een hartelijke en intelligente vrouw en ik gun je het aller aller beste voor de toekomst! Ik zou je nog zoveel willen vragen maar dat is lastig op een open forum. Ik zou het fijn vinden als je me zou willen mailen, kun of wil je dat niet dan heb ik er echt alle begrip voor.

mijn email is; k i m s 1967 @ hotmail . nl alles aan elkaar. Wie weet hoe we elkaar kunnen helpen.

Mail

Er is een mailtje onderweg!

"doet een vreugde dansje en klikt om de seconde op refresh"

Goh..

Daar word ik wel even stil van, wat een heftige verhalen.
Kijk dan is mijn verhaal veel minder heftig. Ik ben niet verslaafd aan medicijnen, alcohol oid. Ik ben getrouwd, we hebben kinderen, leuke vriendenkring, ik heb een leuke baan, woon in een leuk huis en ik overweeg een scheiding. Maar heb het lef niet. En nu lees ik jullie verhalen, en heb enorme bewondering gekregen voor jullie. Wat een vrouwen, èchte vrouwen mèt lef! Uit zo'n diep dal klimmen, applaus, diepe buiging. Heel veel sterkte met alles.

Corien

Jouw situatie is voor jou heftig genoeg. Je overweegt niet zomaar een scheiding. En die lef kwam bij mij pas toen het eigenlijk al te laat was. Het was meer een daad uit wanhoop. Ik zat al te stuk om nog te kunnen strijden. Denk goed wat je wil en je verwacht te bereiken. Sterkte!

Even niet,

Best off topic maar er móet me iets van het hart. Even niet, als het je lukt kies dan in vredesnaam niet voor de maatschappelijke opvang. De weg naar een eigen plek en een eigen huis is zo vreselijk lang. Onhoudbaar lang. En ook daar is het niet ideaal, ook al is het isolement een minder.

Zijn er in jouw omgeving geen buddyprojecten bijvoorbeeld die je wat sociale ondersteuning kunnen geven?

....

Het gaat even wat minder met even niet. ik mail met haar.
Ik heb trouwens in een mail haar verteld hoe het is in de maatschappelijke opvang. Ik heb er zelf gezeten.
Waar heb jij je info vandaan? Voel je niet aangevallen van mij uit is het simpele nieuwsgierigheid.
Bedankt voor je bijdrage. Ik spreek even voor haar. Ik mail dit ook.

Tigress

Ik werk in Amsterdam bij een stichting die opvang, maatschappelijk werk, dagbesteding en buddy´s voor dak/thuislozen/verslaafden en mensen met psychische problemen verzorgd. Ik kom veel in de maatschappelijke opvang. En ken ongelooflijk veel mensen die er ooit gebruik van hebben gemaakt. Sommige met positieve ervaring maar helaas ook vele die minder positief zijn. Wonen in de maatschappelijke opvang vreet energie. Je hebt er nauwelijks privacy, soms idiote regels waar je je als volwassen mens aan moet houden etc. Maar daar weet je meer van dan ik!

Swaen en tigress

Bedankt voor je reactie Swaen. De opvang die ik in gedachte heb is niet direct een daklozenopvang maar meer voor mensen die vastlopen in de maatschappij. Ik heb er vorig jaar een intake gehad voor het geval dat. De soort opvang die jij beschrijft lijkt me idd vreselijk.

Tigress, ik had je een hele mail gestuurd maar hotmail doet heel raar, krijg het niet verzonden. Ik sla hem even op en probeer het later nog een keer.

Groet, even niet

Swaen

Ja, het was inderdaad vreselijk om er te zijn. Ik zat noodgedwongen tussen mensen met wie ik onder andere omstandigheden nooit in contact gekomen zou zijn.
We hadden als bewoner wel een eigen kamertje maar de unit (doushe en wc, keukenblokje zonder kookmogelijkheid of koelkast) werd met een ander gedeeld. Ik heb het geluk gehad dat ik het grootste gedeelte van mijn verblijf daar alleen op de unit zat.
Maar ik moest eten in de eetruimte (ik nam mijn eten op een gegeven moment mee naar mijn kamer, dat mocht ik) tussen drugs en drankverslaafden, mensen met een criminele achtergrond die net uit de gevangenis kwamen.
Als ik niets buiten had, dan bleef ik op de unit. Ik hoorde wel eens wat via anderen wat zich zoal buiten het zicht van de leiding afspeelde daar. En daar lustten de honden geen brood van.
Ik had de wens mijn leven zo snel als maar mogelijk was weer op de rit te krijgen en heb daar veel energie in gestoken. Met hun hulp heb ik in totaal minder dan 2 jaar van de opvang (later begeleid wonen in een ander pand) gebruik hoeven te maken. Maar ik hoor van hen dat zo'n duur van verblijf eerder uitzondering dan regel is?
Als ik een inschatting maak van het werk dat je doet Swaen, een dikke pluim van mij!

Tigress

Ik blijf het volgende bericht krijgen op mijn hotmail:
Het account is tijdelijk geblokkeerd
Het kan zijn dat het account door iemand anders is gebruikt om een groot aantal ongewenste berichten te verzenden of voor andere activiteiten die een schending zijn van de Microsoft-serviceovereenkomst.

Wat nu? Heb nog wel een andere email maar wil dat ivm privacy niet vermelden. Heb jouw mailadres dus ook niet meer. Ik wacht even tot morgen en als het dan nog hetzelfde is maak ik een ander account aan X even niet