Ouders van jonge kinderen scheiden te snel

'als goede ouders uitelkaar'

Onze kinderen waren 12 en 9 toen wij uit elkaar gingen. Ons probleem was dat mijn man absoluut geen behoefte aan intimiteit had/heeft in relationele zin. Met de kinderen was/is hij wel heel lief en knuffelig. We hadden gemiddeld 1x per jaar seks, en dat was dan op mijn intiatief.

We hebben gepraat, gehuild, gepraat, geruziet en nog meer gepraat, maar er veranderde niets. Wat hier gezegd wordt over hygiene, is zeer van toepassing op mijn man. Hij ziet er verzorgd uit, maar als hij niet zo'n goede deodorant had gehad, zou hij zeer onaangenaam geuren. 2x per week douchen is voor hem normaal.

Hoe dan ook, als vrouw kwijnde ik steeds meer weg, wat ook zijn weerslag had op ons gezinsleven. Als klap op de vuurpijl werd er bij mij ook baarmoederhalskanker geconstateerd wat ik gelukkig mocht overleven. Twee jaar nadat ik genezen was, was ik gewoon emotioneel op.

Het klinkt onwerkelijk, maar wij zijn als goede ouders uit elkaar gegaan. Ons gezin (kinderen) is echter altijd voor ons beide het allerbelangrijkste geweest, ook al woonde de kinderen de helft van de week bij hem en de rest bij mij. Feest- en verjaardagen werden gezamelijk gevierd en een nieuwe relatie heb ik strikt gescheiden gehouden van het gezinsleven. Ik heb ook nooit iemand bij mij laten overnachten als de kinderen bij mij waren. Dat die nieuwe relatie uiteindelijk daarop is stukgelopen was voor mij geen verrassing.

Toen mijn man en ik elkaar leerden kennen, hebben we hele intensieve gesprekken gehouden over kinderen krijgen en opvoeden. Ik ben er best trots op dat we ons allebei (in de meeste gevallen) hebben gehouden aan wat we ons hadden voorgenomen voordat de kinderen op de wereld kwamen, ondanks dat het tussen ons niet heeft gewerkt. Ik ben mijn man nog steeds dankbaar dat hij zo'n goede vader is. Tegenover de kinderen zijn we ook altijd respectvol met elkaar omgegaan.

Nu zijn de kinderen volwassen en mijn zoon vond dat het nu wel eens tijd wordt dat we officieel gaan scheiden. Dat hebben we nu ook in gang gezet, temeer omdat ik samen met mijn huidige partner een bedrijfje heb opgericht.

In onze omgeving is scheiden ook schering en inslag en helaas zien we dat wij een uitzondering zijn. We hadden ook een andere toekomst voor ogen toen we trouwden. Maar we zijn nooit vergeten waarom we toendertijd voor elkaar hebben gekozen en waarom we elkaar hebben uitgekozen om een gezin te stichten.

Kinderen verdienen ouders die elkaar respecteren, punt! En toegeven aan accute of chronische kruiskriebel (vaak zijn het hormonen die valselijk worden beschouwd als verliefd zijn) is in mijn ogen ook verraad tegenover de kinderen.

Oh enne Kaaskopje, ik persoonlijk zou nooit van jou beweren dat jij je normen opdringt. En ik volg al 18 jaar jouw postings hier bij OOL

wat mij weleens zorgen geeft

is dat veel jonge ouders van nu zo weinig samen-tijd hebben.

Ze zijn veelal naast hun werk een of meer dagen een van beiden thuis bij hun kleine kinderen. Op vrije dagen/weekend zijn ze als gezin met z'n allen (dat is vaak druk en rommelig) en daarnaast spreken ze op vrije avonden of in het weekend allebei los van elkaar vaak af met eigen vrienden/vriendinnen - of ze sporten veel, inclusief 'derde helft'.

Tijd die ze echt als tweetal ongestoord doorbrengen is vrij zeldzaam. Voeg daarbij vermoeidheid door 's nachts rondspokende kleintjes en het is niet zo vreemd dat de verbondenheid als stel eerder afneemt dan groeit.

Iedereen heeft eigen interesses los van de partner, natuurlijk, maar vrije tijd is kostbaar.

Ben het erg met Ad eens: 'Je schaadt je gezin pas echt als je je relatie verwaarloost.'

Als ik een aantal jaren over zou kunnen doen, had ik me ingezet voor andere keuzes! Ons huwelijk had kunnen instorten, het is vooral een kwestie van geluk dat dat niet is gebeurd.

wilgenkatje

Hadden ouders vroeger meer tijd samen? Mijn vader werkte gewoon 5 dagen per week (dat mijn moeder er 3 werkte maakte het niet extra lastig), er was zwemmen, voetbal, volleybal, familiebezoekjes, met gezin naar strand, dierentuin, het bos en dergelijke in het weekend. Ik geloof niet dat mijn ouders veel dingen met zijn tweeën deden.

Onderschat 's avonds thuis zitten niet

Zeker toen de kinderen klein waren zat ik 's avonds uitgeteld op de bank terwijl manlief een pot thee zette en nog even iets lijmde/repareerde. Dan pakte ik soms ook even een bloes waar een nieuwe knoop aan moest ofzo. Maar juist dat naast elkaar iets doen zorgde er wel voor dat we naast het 'hoe was jou dag' altijd wel een paar woorden wisselden over andere zaken die ons bezig hielden. Zonder druk, zonder ervoor te gaan zitten, zonder dat het echt over dingen hoefde te gaan.
Dat heeft ons een hoop goed gedaan.

@Alkes

Vroeger ging je als je eenmaal een gezin had niet los van elkaar met vrienden/ vriendinnen stappen of weekendjes weg. Allereerst denk ik omdat daar geen geld voor was.
Zoals je al zegt, tijd is er nu even veel als toen. Maar er worden nu wat meer individuele keuzes gemaakt.

wilgenkatje

Ik ken niet zoveel mensen met kleine kinderen die nog weekendjes alleen op stap gaan. Mijn ouders gingen niet los van elkaar stappen, maar mijn ouders hadden wel allebei een hobby waarvoor ze een avond per week de deur uit gingen (afzonderlijk dus, aparte hobby).
Maar ja misschien zie ik het helemaal verkeerd en zijn jonge ouders van nu allemaal veel individualistischer en gaat het gezinsleven daar sneller aan onderdoor.

Fély

Wat lief! Jemig, 18 jaar ! 👀

ja ook

Ik vind de vraag van TS niet zo aanmatigend hoor. Mijn kinderen waren al volwassen toen ik ging scheiden en volgens ex “waren we dus uit elkaar gegroeid”. Volgens mij ligt het heel anders. Een (jong) gezin kan best een hoop stress met zich mee brengen en inderdaad ook dat je als partner te weinig aandacht voor elkaar hebt. Dan is het zoeken naar een goede modus, en dat is niet altijd makkelijk. Ondanks alle fouten die ik zelf heb gemaakt, was het toch ex die niet wilde zoeken naar die modus. Plat gezegd, elk verschil werd als conflict gezien en elk compromis als ‘moeilijk doen’. Ik weet niet wat erger is, scheiden als de kinderen zo jong zijn of pas als ze het huis uit zijn. Als ze heel jong zijn heeft iedereen misschien de kans om in de nieuwe situatie te ‘groeien’, dat is iig niet zo bij optie 2.

Wat ik mis in alle antwoorden tot nu toe

Is dat ik denk dat mensen veel onbewustere, irrationele wezens zijn dan we dagdagelijks bij stil (willen) staan. Dus we kunnen hier ons suf beredeneren over verslonzen van uiterlijk en weet ik al veel meer maar mensen zo simpel en rechttoerechtaan als Lanza zichzelf (en haar man) hier presenteert kom ik ze irl weinig tegen.

De meeste mensen die ik ken leven niet vanuit hun hoofd en daardoor zitten ze niet als de muppets op het balkon zich te verwonderen over de mensheid maar rommelen zich door het leven, zich vasthoudend aan wat belangrijk lijkt en hopelijk is, en zich lavend aan liefde, passie, schoonheid en bevlogenheid. Terwijl proberen ze te doen wat goed is, goed lijkt of hopelijk goed komt. Meestal nemen ze beslissingen op gevoel om dat achteraf vanuit het hoofd te verklaren.
Velen hebben een sterk moreel kompas, discipline en plichtsbesef, gaan ogenschijnlijk heel fijn functionerend door onze (laten we wel wezen; idiote) maatschappij maar van binnen zijn ze allemaal weleens eenzaam, verdrietig, bang, onredelijk, woest, trots, verliefd, gepassioneerd, toegewijd, kortom mens. En dus maken ze misstappen, kunst, muziek, een zooitje, kinderen, een samenleving en nog veel meer. Dat is toch een natuurwet? Waarom zou je je tijd verdoen en je daarover te gaan zitten verbazen?

Individuele keuzes

Ik vind het eigenlijk best gezond om af en toe iets apart te doen. Het liefst iets waar de ander niets aan vindt. Ik zie bij mijn dochter dat zij en haar vriend gewoon hun eigen dingen zijn blijven doen.

Gebrek aan geld is natuurlijk een vervelende spelbreker, maar ik zou juist ook jonge ouders willen aanraden om af en toe los van elkaar de deur achter zich dicht te trekken.

Alkes

Wij gaan wel onafhankelijk van elkaar weekenden weg of op vakantie. Ik ben van het zomer bijvoorbeeld 3x op vakantie geweest : 1x met gezin, 1x met een vriendin en 1x met een goede vriend. Ik ga elk jaar een aantal keer zonder man weg. Mijn man doet precies hetzelfde en gaat ook met vrienden/alleen weg. Daarnaast gaan we ook samen met de kinderen weg en ook af en toe zonder de kinderen. Al is dat wat lastiger te realiseren omdat we dan oppas nodig hebben.

En 's avonds zijn we ook zeker niet altijd samen thuis. Ik ben meestal wel zo'n 3 avonden uithuizig. Niet altijd overigens de hele avond. Soms kom ik wat vroeger thuis en soms ga ik juist pas na het avondeten weg. Mijn man is vaker thuis dan ik maar ter compensatie breng ik de kinderen naar bed en zo op de avonden dat ik thuis ben (en dan kan hij met zijn hobbies aan de slag)

Koosje

Zo’n mooie post, en zo waar!

Alkes

Nee, hele weekenden weg lukt hier ook niet. (nou ja, dat is letterlijk 1 keer gelukt) Maar avonden weg is met hulp van oppassen en de laatste jaren ook zonder oppas toch minstens maandelijks gelukt. Gisteravond nog de hele avond samen op pad geweest

Ouders vroeger meer tijd samen?

Dat weet ik niet precies, maar ik denk dat een andere factor wel meespeelt. Het is al eerder ook aan bod gekomen. Vroeger gingen mensen trouwen en dat was het. Ze gingen niet eindeloos filosoferen of dat het nou was in het leven, spiegelden zich niet aan de gelukkige gezinnetjes in de bladen of op tv én vrouwen hadden niet de keuze om weg te gaan, want geen opleiding en tien kinderen. Had je als je tien kinderen überhaupt wel tijd en fut om na te denken over de vragen of je wel gelukkig was met je man en of er niet meer in het leven was dan de was en koken?
Misschien waren ze zelfs wel wat meer opofferingsgezind, ook wel door godsdienst ingegeven.

Ad Hombre en Arda

Ik reageerde op wilgenkatje omdat het haar zorgen baart dat jonge ouders zo weinig tijd met elkaar hebben en teveel individualistische keuzes maken omdat ze alleen op stap gaan. Ze impliceert dat dat ook een factor is van toegenomen scheidingen. Ik vroeg me in dat kader af of het vroeger zoveel anders was.
Het was zeker geen oordeel over mensen die wel of niet alleen of gezamenlijk op stap gaan.

Verbazing

Koosje, bij wat je zegt, sluit ik me helemaal aan. Die verbazing lijkt mij een van die gedachtenpatronen is waarmee we onze emoties al dan niet succesvol ordenen om er een hanteerbaar pakketje van te maken. Het gewone gerommel.

Groet,
Jo Hanna

Alkes

IK denk sowieso dat de druk om je te gedragen zoals het hoort vroeger sterker was. Dat dat nu minder is heeft zijn voor- en nadelen. Het is makkelijker om relatie-destructief gedrag te vertonen onder het mom 'moet toch kunnen?'.

Ik ken een stel waarvan de man heel erg in zijn vriendengroep bleef hangen. Dat moest toch kunnen vond iedereen. Vrijheid blijheid. Ik heb altijd gevreesd (al van voor hun huwelijk) dat dat op den duur spaak zou lopen (de situatie kwam me bekend voor van OO) en dat is uiteindelijk ook gebeurd. Jonge kinderen, huwelijk kapot, zak en as.

Het is wat je er zelf van maakt

Hoeveel tijd je samen hebt bepaal je zelf als ouders van jonge kinderen. Wij gaan 2x per maand samen uit. De ene keer verrast mijn man mij en de andere keer ik hem. De ene keer proberen we een nieuw restaurant uit, de volgende keer kij k en we cabaret of een dansvoorstelling, of we belanden samen bij een massagesalon of varen ineens op een rondvaartboot door de stad met een fles champagne. Picknick in het park met mooi weer, of we eten een simpel pizzaatje bij een pizzeria waar we tijdens onze eerste jaren samen vaak kwamen en halen herinneringen op.

Het is wat je er zelf van maakt. Naast deze avondjes gaan we twee keer per jaar een weekend weg. We gaan ook nog apart van elkaar met vrienden weg.

Doordeweeks zitten we lang niet altijd samen op de bank. Ik ben zelf zeker 2 a 3 avonden weg. En hij iets minder, maar toch ook wel 1 a 2 keer. Dit doet ons juist goed. Niet alles hoeft samen, we hebben onze eigen sport/ hobby's.

Vanuit het hart

@Koosje: als er nu iemand vanuit het hart leeft dan zijn wij het wel. We kiezen alleen bewust voor elkaar ipv voor de buurman/ vrouw

Verbazing is ook een emotie geloof ik?

Koosje, Lanza

Koosje, mooie post!!

Lanza, jouw post vind ik minder mooi.
Zeker je laatste.
Lees die nu eens, je verhaalt het perfecte plaatje.
Gun ik je echt wel. Maar het getuigt van een zeer slecht ievingsvermogen in het leven van andere mensen.

En eerlijk gezegd

Niet vervelend of persoonlijk bedoeld en wil je zeker niet bezorgd maken, maar juist 'perfecte plaatjes' kunnen nogal hard uit elkaar vallen. Juist omdat ze zo perfect zijn. Op het moment dat leven normalere eisen gaat stellen komen dan sneller scheuren.

Verbazing is volgens mij geen emotie

Je moet er eerst over nadenken om van verwarring naar verbazing te komen. Ik zie geen verwarring bij jou Lanza, ik zie verbazing over andermans gedrag, omdat het niet past binnen jouw denkbeelden en opvattingen. Maar jij lijkt precies te weten hoe het zou moeten. En misschien is het dan als het puntje bij paaltje komt ook niet echt verbazing maar een beoordeling? Heeft een mens overigens ook hard nodig om orde te scheppen in het leven! Maar het is wel handig om te beseffen dat niet iedereen dezelfde opvattingen heeft of gedijt bij exact dezelfde orde. En wat ruimte te maken om daar opener naar te kijken. Dan kan verbazing ook verrassend worden: ‘oh, werkt dat zo voor jou! Zo had ik het nog niet bekeken.’

Groet,
Jo Hanna

Lanza

Laat je niet kisten, dit is gewoon cognitieve dissonantie van mensen die er waarschijnlijk zelf een puinhoop van gemaakt hebben en zichzelf troosten door zich voor te spiegelen dat dat normaal is ;-)

en 'houden van... ' dan?

Jullie gaan er nogal vanuit de partners elkaar graag blijven zien, van elkaar kunnen blijven houden als je er maar aan werkt, als je investeert in elkaar en de relatie. Laat ons de 'apartere gevallen' nu maar even uit beschouwing laten (verslavingen en psychische ziekten ed).

Ik voel al vele jaren niets meer voor mijn partner (we zijn niet getrouwd overigens). Maar we hebben 2 kinderen en omwille van mijn kinderen ben ik gebleven, ik ben er nog altijd.

Mijn oudste kind heeft een diagnose gekregen toen hij 5 was en dat maakte dat ik vond dat ik niet weg kon gaan. Ik kom zelf uit een gebroken gezin, ik heb nooit mijn eigen vader gekend en heb later een paar jaar een agressieve/dominante stiefvader gehad. Een kind met diagnose, wie wist welke beren er op mijn weg zouden komen, mijn kinderen zouden best een vader hebben (ook zonder kind met diagnose maar dit was een verzwarende omstandigheid).

Dat kind met diagnose is net 18 geworden en staat er prima voor, zij het dat de stoornis er uiteraard nog is. 2e kind is net 16. Ze zijn nu op een leeftijd dat ik terug veel vrijheid heb. Ik heb geen gedoe gehad met (vecht)scheiding, geldtekort, regelingen die niet nagekomen werden enzovoort.

Ik begin steeds meer een eigen leven te leiden, dus ben weer aan sport, volg extra opleiding. Ik heb helemaal geen zin om iets met mijn partner samen te doen. We zijn pas op vakantie geweest met het hele gezin, ik doe dat louter en alleen voor mijn kinderen. Maar vanaf het moment dat ze niet meer meewillen, ga ik heus niet met mijn partner alleen op vakantie gaan.

Hij werkt veel, altijd gedaan. Ik stond er altijd alleen voor, voltijds werken en volle zorg voor 2 kinderen waarvan 1 met een diagnose. In mijn visie had en heb niets met die man, behalve 2 kinderen en een hypotheek. Ik ben nu aan het rondkijken (alweer) om 'de stekker eruit te trekken'. Niks gedoe meer ivm de kinderen want die zullen zelf wel gaan waar ze willen. Buiten de woning en verdeling daarvan, zal er niks te onderhandelen zijn.

Werken aan een relatie heeft geen zin als er geen liefde is. Dan mag je nog zoveel samen doen, er zal steeds die gedachte zijn: wat doe ik hier met die man. Ik ben nog niet gescheiden/uiteen maar ik hoop dat dat binnen een paar jaar een werkelijkheid zal zijn. Dan zal ik mijn verdere leven wellicht alleen doorbrengen, maar liever dat dan in deze relatie te blijven zitten. En nee, ik heb er niet/nooit veel moeite voor gedaan, zonder liefde te voelen kan ik dat niet. Mijn partner laat het zich allemaal welgevallen: een gezin hebben waar hij niets voor heeft moeten doen, en hup, weldra zijn zijn kinderen volwassen zonder dat het hem veel heeft gekost.

Als ik het allemaal had geweten, ik was er nooit aan begonnen maar ik heb nooit in een volwaardig gezin geleefd en wist blijkbaar werkelijk niet hoe dat gaat. Hoe vaak heb ik al gehoopt dat hij wel eens een Truus zou tegenkomen. Want ook voor hem is het geen pretje hoor, een vrouw die geen interesse in je heeft. Ik heb lang gedacht dat hij wel zou weggaan, maar dat doet hij niet.

Wellicht schrijf je dan anders

Dan dat je leeft Lanza, wat je schrijfsels zijn allemaal beredenerend op basis van (jouw) logica. Je schrijft dat je veel voor je kiezen hebt gehad maar niet wat. Misschien helpt het ons jou te begrijpen als jij wat meer inkijk geeft in hoe jij dan omgaat met zoiets waar je aan refereerde (iets wat je had meegemaakt) en wat jouw emotionele reis daarin is geweest?

Dank voor de fijne reacties op mijn eerdere post, vinnikleuk

Ad Hombre: geen idee of je mij ook in gedachten had toen je je wensdenken verwoorde mbt puinhoop maken maar mocht dat zo zijn ter info; ik ben 17 jaar getrouwd met mijn man, drie kinderen waarvan 1 niet mijn bio maar wel mijn kind en die is inmiddels stemgerechtigd en heel aardig opgedroogd. So far so good op de schaal van ‘zo heurt het’. Maar dat wij dit geluk hebben betekent niet dat het voor iedereen is weggelegd en dat ik er hard (en tot op heden succesvol) voor heb geknokt betekent niet dat het maakbaar is.