Ouders van jonge kinderen scheiden te snel

Libera.

"Niet vervelend of persoonlijk bedoeld en wil je zeker niet bezorgd maken, maar juist 'perfecte plaatjes' kunnen nogal hard uit elkaar vallen. Juist omdat ze zo perfect zijn. Op het moment dat leven normalere eisen gaat stellen komen dan sneller scheuren."

Hier is het plaatje na zo'n 25 jaar samen ook nog heel. En het leven heeft ons al vele eisen gesteld, juist als je niet leeft op een roze wolk samen kan je scheurtjes weer samen herstellen. Ons huwelijk is niet perfect, gelukkig niet, maar het leven hoeft ook niet perfect te zijn. Dat nastreven maakt juist ontevreden en ongelukkig.
Ook vertel ik anderen niet hoe zij het moeten doen, ieder mens is anders, ieder huwelijk is anders. Ik ben een goede luisteraar en kan me prima inleven in anderen.
Maar ondertussen gaan wij wel verder op onze manier, of jij het perfect vindt of niet.

Ach Ad Hombre

Sommigen bezien het leven wat platter dan anderen dat doen. Mijn ervaring is dat door het beleven van gelukkige en ongelukkige momenten, door het meeleven met vrienden en familieleden, door veel te lezen, nou ja eigenlijk het ouder worden het leven een stuk meer diepgang gekregen heeft. De “kijk mij het eens beter doen” en “eigen schuld dikke bult als het om complexe levensgebeurtenissen gaat”- fase zou je naar mijn idee zo halverwege de twintig wel achter je moeten hebben gelaten. Dat is mijn norm dan weer en deze draad maakt weer mooi duidelijk dat we verschillende zaken belangrijk vinden. Maarvtoch een tip: je kunt ook in verbinding staan met je partner zonder te roddelen / je te verkneukelen over je “vrienden” die het wat moeilijker hebben dan jezelf op dit moment. Echt, met een beetje inlevingsvermogen is niets mis.

Donna.

Verkneukelen of je verbazen is dat hetzelfde?

Als het je tijdens “het verbazen” vooral om het doen van allerlei oordelen te doen is (kriebeltjes, onnadenkend, verslonsd, enz.), dan is de juiste woordkeuze “verkneukelen”. Als vrienden gaan scheiden bespreek je volgens mij:
-wat je zou willen betekenen
-hoe verdrietig het is
-wat je verwachting/hoop is voor de toekomst (ook voor jezelf in relatie tot de vrienden

En niet:
- dat je het een stelletje losers vindt zonder doorzettingsvermogen
-dat het hoe dan ook eigen schuld is
-dat jezelf zo fantastisch bent

Maar goed, er zijn kennelijk stellen, en dan heb ik het over Lanza en haar man, waarvoor het tweede scenario geldt. Daar “verbaas” ik me dan weer over.

Ik zie er geen probleem in te erkennen dat ik er een puinhoop van gemaakt heb en ook niet om daarbij duidelijk te zijn over het feit dat mijn kinderen daarvan hun leven lang de consequenties zullen dragen.

Wat ik wel zeg:

Mensen maken er om diverse voor anderen en zichzelf nou eenmaal soms een (grote) puinhoop van in hun leven.
Mensen gaan vaak vol goede moed door met hun leven en met wat geluk kiezen ze interpretaties en denkbeelden die daarbij helpend zijn. Inderdaad, cognitieve dissonantie!

En laat ik in stijl blijven: degenen die nooit te maken hebben gehad met problemen waar ze zichzelf niet goed tegen opgewassen voelden en waarin ze minder constructief hebben gehandeld hebben de neiging te geloven dat hun succes aan henzelf te danken is en dat mensen die minder succesvol zijn dus een beroerd karakter hebben. Ook wel bekend als de attributietheorie. Wikipedia: “Mensen hebben de neiging te attribueren op een wijze die prettig is voor het eigen zelfbeeld.” Ook heel belangrijk natuurlijk maar iets van relativering van de eigen superioriteit is in mijn ogen toch wel chique in het contact met de met minder kwaliteiten uitgeruste medemens.

Groet,
Jo Hanna

Er mist wat

Mensen maken er nou eenmaal, om diverse voor zichzelf en andere onnavolgbare motieven, soms een grote puinhoop van in hun leven

Groet,
Jo Hanna

Jo Hanna

"Ook heel belangrijk natuurlijk maar iets van relativering van de eigen superioriteit is in mijn ogen toch wel chique in het contact met de met minder kwaliteiten uitgeruste medemens."

Tot op zekere hoogte wellicht, maar als die minder fortuinlijke (of kwalitatief geslaagde) medemens de realiteit in zijn of haar gewenste richting gaat vervormen wordt het toch tijd om af en toe aan de bel te trekken. Misschien niet chique, maar wel nodig.

Koosje

Verwonderen of verbazen is op zich niet erg. Ik weet niet waar het terug te lezen is, maar man heeft ooit gelezen dat verwonderen ook gewoon normaal is om zo je eigen positie te kunnen bepalen. Je mag je dus verbazen en verwonderen vanuit je eigen positie. Jij bent net als zij, of juist niet. Ik kan me hier goed in vinden. Mensen kijken is best een leuke bezigheid . Maar ook hoe mensen zijn, daar mag je je van distantiëren of juist tot aangetrokken voelen en dat gaat dan toch via emoties als verbazing, verwondering, of sterker afkeer of juist voorkeur door hoe je erover oordeelt. Ik denk dat je geen mens zult vinden die volslagen neutraal met andere mensen omgaat. Als die verbazing of verwondering overgaat naar oordelen of veroordelen is het een ander verhaal. Dat mag op zich ook, maar kan dan twee kanten op gaan, wel of niet sympathiek. Wel of niet in kampen verdelend.

Jullie maken

er nu wel je eigen verhaal van. Mag hoor, je lekker afzetten tegen iemand is heerlijk en het komt je eigen verhaal vaak ten goede. Alleen het is wel een techniek die de meeste mensen rond hun adolescentie loslaten

Wij hebben geen perfecte relatie. Ik zeg nu juist dat we dat niet hebben en dat we accepteren dat het leven niet perfect is en al helemaal niet maakbaar. Helaas zijn we daar allebei van kind af aan van doordrongen. Emoties en hartstocht, leiden en verdriet; het is ons niet vreemd.

We verkneukelen ons dan ook niet, maar het roept wel vragen op. Die vragen gaan eerder over de maatschappelijke context waarin dit mogelijk is dan over individuele gevallen.

midden 20 al?

Donna: De “kijk mij het eens beter doen” en “eigen schuld dikke bult als het om complexe levensgebeurtenissen gaat”- fase zou je naar mijn idee zo halverwege de twintig wel achter je moeten hebben gelaten. ===

Wat weet je nou als je midden 20 bent? Ook al vind ik bepaalde opmerkingen niet aardig of zelfs onbegrijpelijk, gun ik 20-ers nog het voordeel van de jeugd. Ik vind niet dat je moet áánnemen dat hun jeugd ook gebrek aan levenservaring inhoudt. Ik herinner me hierbij de houding van mijn vader naar mijn man, toen verkering. Op zich vriendelijk hoor, maar man ervoer het als neerbuigend. Het gevoel kwam neer op "Waarom zou een ouder persoon zich gedragen als degene met alle wijsheid in pacht en oordelen dat de jongeren die wijsheid niet kan hebben?". En daar had hij gelijk mee. Ook jeugd kan een karrenvracht aan ellende in het rugzakje meedragen. Dus mijn les was toen ook, dat je inderdaad niet zomaar moet vinden dat jeugd dom en onwetend is door hun leeftijd, maar dat je ook niet mag uitgaan van dat ze alles al overzien en doorzien, of meer begrip kunnen opbrengen vanuit de eigen levenservaring. In feite kun je tot iemand dood gaat niet uitgaan van die zaken, maar hoe ouder iemand is, hoe meer ik dan toch wel wat teleurgesteld raak als er totaal geen blijk is van persoonlijke groei en ontwikkeling. Zo van 'ik dacht al zo toen ik 20 was en ik heb nooit de moeite genomen er nog eens over na te denken.'

Over vragen gesproken

Hier wat wedervragen uit de pen van een wetenschapper.

Je stelt: "We verkneukelen ons dan ook niet, maar het roept wel vragen op."

Mijn vraag: Hoe definieer jij dat 'het'?

Mijn tweede vraag: Welke vragen roept 'het' precies bij je op?

Ad Hombre

Lanza raakt geen enkele snaar bij mij met haar platte denken "gescheiden mensen kiezen voor die lekkere buurvrouw of strakke buurman". En ze blijft het maar herhalen. Het zou natuurlijk kunnen dat ze geen enkel voorstellingsvermogen heeft hoe het op een andere manier kan foutlopen.
Ik ken trouwens vrijwel geen gescheiden mensen die niet in de hand in eigen boezem steken, die zich nog schuldig voelen als het even niet lekker loopt met een kind. Die zich heel goed realiseren dat het mislukken van hun huwelijk niet is wat de bedoeling was of fijn is.
Ik snap eerlijk gezegd niet op welke gewenste richting jij gescheiden mensen de realiteit ziet duwen. Dat ze erkennen dat scheiding minst slechte optie was. Na jaren van proberen waarin spanningen en ruzies steeds verder opliepen. Ik vind het allesbehalve fraai maar dat was de realiteit. En dat een scheiding die in ieder geval voor de kinderen zo soepel mogelijk verliep het enige was waar we ons op enig moment op in hebben gezet, was niet wat ik ooit voor ogen had toen we kinderen kregen. Er was overigens - en dat speciaal voor Lanza- geen buurman of buurvrouw in zicht. En die popte ook niet opeens na een paar maanden uit het niets op.

Vreemdgaan is

nu eenmaal een van de redenen waarom mensen gaan scheiden. Die reden staat zelfs ergens bovenaan het lijstje van redenen die mensen zelf aangeven wanneer ze gaan scheiden.

Ik kan er niks anders van maken, de feiten liggen op tafel. Over 'uit elkaar groeien' hebben we het ook al even gehad. En over 'als broer en zus leven'. Dan zijn er nog de ernstige (lichamelijke/psychische) ziektes, verslavingen. Niks is mij vreemd.

Misschien is het anders als je vanaf het begin van je relatie al veel tegenslagen hebt gehad? Dat je leert om daar samen mee om te gaan? En elkaar heel snel, heel goed leert kennen? Misschien is dat ons geluk geweest, dat wij al zoveel ellende gehad hebben de eerste 8 jaar, dat toen er kinderen kwamen, dat voor ons niet meer zo'n schok was. We wisten al hoe de ander reageerde op spanning en stress, dus dat was geen verrassing meer. En andere tegenslagen zullen we vast ook overwinnen, omdat dat ons niet vreemd is.

Wellicht zijn anderen niet zo gehard. Als je leven eerst een pretpark is en vervolgens ga je door een moeilijke tijd, dan leer je elkaar pas later echt kennen en als je er dan pas achterkomt dat de ander niet bij je past, of heel anders is dan je dacht, dan zijn de kinderen er al en geeft de relatie verbreken een hoop meer gedoe, dan wanneer je jong bent en het alleen uit hoeft te maken.

Lanza

Zelfs dan kan het nog zo zijn dat je parten in een wel aan een verliefdheid toegeeft en wil scheiden.

Resultaten uit het verleden zijn geen garantie voor de toekomst.

"Allora!"

Wat roept welke vragen bij jou op?

Lanza nog een keer

Ik begrijp dat je de berichten hier niet leest, maar vooruit ik doe nog een poging. Heel veel gescheiden mensen vertellen niet het werkelijke verhaal. Of omdat ze het te prive vinden, te genant etc. Of omdat ze vlak na de scheiding nog helemaal niet inzien wat er precies was en wat de rol van beide partners was. Dan is "o ja hij ging er met een ander vandoor" best een simpele reden. Dan huilt iedereen met je mee en niemand kijkt jou kritisch aan.
Ik heb daar dus mijn twijfels bij. Die zou jij ook kunnen hebben als je eens wat zou openstaan voor verhalen van anderen hier.

na 20 jaar

Ik wilde eerst niet reageren maar toch triggeren de posts van Lanza me telkens weer. Het staat zo bol van een soort superioriteit.
Na 20 jaar ging ik scheiden (niet mijn keuze) ik was graag bij mijn man gebleven, echter hij had een ander.
En we hadden een solide huwelijk, en al veel tegenslagen overwonnen (en ook echt goed samen overwonnen) de dood van mijn zus, de dood van ons pasgeboren zoontje, overlijden van zijn vader. We konden goed samen praten.
En dan toch, na 20 jaar kan het ineens over zijn, hij kwam een ander tegen en werd hoteldebotel verliefd.
Dus ook je oordeel over het gehard zijn in post #214 raakt kant noch wal

Ineens weg

Ik ken een aantal verhalen waar een van de partners ineens weg was. De mededeling ‘ik ga weg’ en binnen een week was weg ook echt weg, niet meer over te praten. Natuurlijk zit daar een diepere laag onder, maar daar ga je meestal niet naar vragen als je het verhaal hoort.
Op het Viva-forum stond ooit eens het verhaal van een forummer die net zo’n fijn huwelijk had als Lanza, en zij had altijd goede adviezen om dat ook te krijgen. Tot haar partner ook verdween met gezwinde spoed en haar met veel ellende achterliet.
Nou ja, het is wel fijn dat ik zelf inzicht heb in waar het mis ging, en de scheiding was een van de beste beslissingen die ik ooit heb genomen.

Lanza

Het kan natuurlijk best zo zijn dat je als de eerste jaren van je relatie veel ellende meemaakt je hierdoor gehard wordt & dat het dan makkelijker is als er kinderen komen. Misschien is dat wel zo. Maar ja, dat soort ellende is nu eenmaal moeilijk te plannen. Als je een fijne en leuke relatie hebt in een tijd van je leven waarin er weinig grote tegenslagen zijn dan is dat zo. Je kan de rottige tijden nu eenmaal niet plannen. En wachten met kinderen krijgen totdat je samen tegenslagen hebt overwonnen is ook weinig realistisch want misschien komen die grote tegenslagen nooit of pas over 15 jaar. Het is allemaal niet zo maakbaar en makkelijk te plannen.

Echt hoor Lanza

Hou toch op met je pretparkverhalen te projecteren op het leven van anderen. Juist mensen die een hoop ellende hebben meegemaakt in hun leven zijn kwetsbaar in een huwelijk. Dat zou jij toch moeten weten?

Rode krullebol

"Je stelt: "We verkneukelen ons dan ook niet, maar het roept wel vragen op."

Mijn vraag: Hoe definieer jij dat 'het'?

Mijn tweede vraag: Welke vragen roept 'het' precies bij je op?"

Als Lanza het niet doet, mag ik dan antwoorden?

Uit de openingspost,
'het' is het feit dat er zo'n hoog percentage stellen scheidt als de kinderen nog jong zijn.

De vraag die dat oproept: geven ze het niet te snel op?

Serieus

Je bent nog steeds best naïef lanza. Nog steeds, na alle posts.

Je kunt je maar het beste erop voorbereiden dat je man misschien ooit eens pats boem de stekker uit je huwelijk trekt want je leeft werkelijk waar in een sprookje. Het sprookje wat ik letterlijk zelf ooit geleefd heb zoals jij het verwoord.
Ik hoop voor jou dat je sprookje voorzet. Maar het is niet de echte wereld.

Lanza

'Die vragen gaan eerder over de maatschappelijke context waarin dit mogelijk is dan over individuele gevallen.'

De maatschappij, dat zijn wij zelf. Jij en ik (en Kaaskopje, Ad Hombre, Rode Krullenbol, Alkes, ...). Allemaal individuen met eigen redenen en keuzes. Maar die wil je niet horen. Dus wat wil je dan? Dat de SGP de macht in Nederland overneemt en een echtscheidingsverbod in de wet opneemt?

Knurf

Lanza noemde dat het een idee kan zijn dat mensen op cursus gaan voordat ze kinderen krijgen. Anderen natuurlijk hè?

Miss

"Je kunt je maar het beste erop voorbereiden dat je man misschien ooit eens pats boem de stekker uit je huwelijk trekt want je leeft werkelijk waar in een sprookje."

Hope for the best and expect the worst. Een van de partners kan ook zomaar dood of gehandicapt neervallen.

"Ik hoop voor jou dat je sprookje voorzet. Maar het is niet de echte wereld."

De meerderheid van de huwelijken houdt nog steeds stand. Maar dat vinden onze aleenstaande moeders geen leuk gegeven dus verzinnen ze ermaar bij dat dat dan wel mensen zijn die 'voor de kinderen' in een 'helse relatie' blijven. Dat voelt beter, voor hen!

Dat is dus het soort van cognitieve disonantie-redenatie waar ik tegen in opstand kom.