onzekerheid over de toekomst blijft

T grootste probleem

T grootste probleem zit hem in het feit dat bij familiezaken (rechtszaken tussen familie, echtelieden of ex echtelieden) ieder zijn eigen proceskosten moet betalen. T is niet zo dat diegene die wint alle proceskosten en advocaatkosten betaald krijgt. Hierdoor moet je je wel verdedigen en laten bijstaan door een advocaat , anders krijgt diegene die voor een onzin eis een rechtszaak begint, altijd gelijk van de rechter. Als je geen advocaat kunt betalen, kun je ook nog je ex gaan betalen als je ex de rechtszaak wint. Die kans is ook groot omdat je je niet verdedigd hebt. Snappie?

van die dingen dus, Francien

Ze is niet uniek. Ik hoor dit te vaak.

Nota bene: die vriendin die ik bedoel kan niet eens op vakantie. Vader wil geen toestemming geven voor vliegvakanties. Ze heeft familie in het buitenland die de (minderjarige) kinderen dus niet kunnen zien. Er is vervangende toestemming van de rechter mogelijk, maar dat moet telkens opnieuw worden aangevraagd en is ook niet bepaald gratis.

Deze vader is ook zeer verbaal agressief naar moeder en kinderen.

Het beste zou zijn om je helemaal los te maken van zulke exen (m/v,ik geloof direct dat er ook vrouwen zijn die zo rancuneus zijn dat ze hun ex blijven dwarsbomen). Maar dan heb je ze weer in je nek vanwege iets anders.

Zo blijf je ook na je huwelijk gegijzeld door dit soort drammers (m/v). Over de rug van de kinderen. En als je geluk heb word JIJ aangewezen als de kwaaie pier die de kinderen zou opstoken. Echt, ik heb dingen zien gebeuren, bij mijn vriendin maar ook bij anderen (ook mannen!), daar word je koud van. En niemand uit het professionele circuit durft er de handen aan te branden.

Schrale troost (slecht woord, iedereen is eigenlijk verliezer): de drammer is uiteindelijk de verliezer want er zijn maar weinig volwassen kinderen die er contact mee willen blijven houden...

dat klopt, Verhuiswagen

Vriendin had verhuisplannen (kleiner wonen vanwege uitgevlogen kinderen, wel binnen de regio). Ze waarschuwde me al: als ex er lucht van krijgt sta ik weer voor het hekje met een vage aanklacht. En ja, hoor. Een aanklacht die kant of wal raakt, maar voor dat officieel weerlegd is (wat weinig problemen zal geven), ben je weer klauwenvol geld verder. Maar even niet verhuizen dus.

Het is pure intimidatie en klein houden. Het meest bizarre is dat haar ex het huwelijk heeft opgeblazen met vreemdgaan en er met een ander vandoor gaan. Tegelijkertijd gunt hij haar (en ook de kinderen) het licht in de ogen niet. Hoe beter het met haar gaat (bijv. werk, nieuwe auto gekocht, huis opgeknapt), hoe harder hij toeslaat.

"Twee kijven, twee schuld" is dan ook iets dat ik niet snel zal zeggen.

Voor de volledigheid maar even herhalen: ja, er zijn ook vrouwen die zo verknipt doen naar hun ex.

Inschrijving op school

Bij die rechtszaak is vader wel veroordeelt tot het betalen van alle kosten die moeder gemaakt had voor de zaak. De rechter oordeelde dat dit een gevalletje dwarszitten was.
Ook bij de zaak dat vader alle accountants die zij voorstelt niet wil toelaten omdat dat 'slecht bekend staande fraudeurs' zijn maar zelf geen tegenvoorstel doet, wil ze de proceskosten vergoed hebben en een dwangsom vragen. Het is gewoon traineren en etteren.

En dan heeft zij nog geluk dat haar ex haar de kinderen niet heeft willen afnemen en dat zij in loondienst was en dus een eigen inkomen had.
Hij heeft wel loonbeslag geprobeerd te laten leggen, maar dat kon niet zonder alimentatiebeschikking van de rechter, zijn eigen alimentatieclaim was niet voldoende tot zijn grote spijt.

Verhuiswagen heeft een eigen bedrijf en in zo'n geval kun je zo makkelijk dakloos raken. Als je door je ex het huis uit gezet wordt en je bedrijfsruimte kwijtraakt, dan heb je geen inkomen en geen dak boven je hoofd. Voorlopige voorziening is er goed voor... Bijstand kun je niet aanvragen, want je bent ondernemer. Onderdak krijg je niet zonder inkomen en ligt bovendien ook niet voor het oprapen, zeker niet als je je kinderen ook nog wilt kunnen zien. Schulden, die krijg je wel heel makkelijk...
En hoe langer je dakloos bent of een niet-toereikend huis hebt (anti-kraak, of een klein kamertje in onderhuur), hoe minder kans je hebt op een fatsoenlijke omgangsregeling, zeker als de scheiding maar sleept en sleept. De kinderen zijn dan 'aan de situatie gewend' en dat wordt niet makkelijk ongedaan gemaakt.

Godzijdank is mijn vriendin nooit dakloos geraakt. Het huis stond op haar naam en hij kon er niet aan komen. Hij heeft wel geprobeerd, op meerdere manieren, om het te verkopen. Hij heeft een makelaar uitgenodigd en opdracht gegeven om het op de markt te zetten met een vervalste handtekening van haar op het document. Idem met een vrijwillige veiling, ze rook lont toen ze merkte dat de kinderen uitgehoord werden over een weekje met z'n allen naar opa en oma. In beide gevallen heeft ze moeten aantonen dat er sprake was van valsheid in geschrifte, maar in beide gevallen heeft ze op tijd kunnen tegenhouden dat het huis verkocht werd. Zij is nooit dakloos geworden. Verhuiswagen wel.

Het is verschrikkelijk

hoe krom het familierecht is in Nederland.

Het fijne van dit forum vind ik dan wel weer dat ik weer even met mijn neus op de feiten wordt gedrukt dat het algemene beeld nog steeds is dat elke scheiding binnen een jaar geregeld moet kunnen zijn en dat het anders schuld is van beide partijen.

Dat er nog steeds het algemene beeld leeft dat waar er twee vechten twee schuld hebben.

Raar is dat eigenlijk... Als je slachtoffer wordt van bijvoorbeeld geweld, dan vind iedereen dat er maar 1 schuldige is namelijk de dader, maar als er rechtszaak na rechtszaak is bij een scheiding dat hebben altijd beide partijen schuld....

Ja raar

En het ergste vind ik nog dat ook verhuiswagen hier regelmatig het type reactie krijgt 'waar twee vechten hebben twee schuld'.

Ik denk dat niemand aan een huwelijk begint om te gaan scheiden, zeker niet als er kinderen in het spel zijn.
Ik denk dat er vaak twee personen zijn die uit elkaar groeien of niet meer van elkaar houden of gedrag niet meer accepteren. De mate van schuld wisselt nogal. Vaak is er bij beide schuld, maar lang niet altijd in dezelfde mate. Iemand die bont en blauw geslagen wordt door de partner, fysiek of verbaal, kan heus wel eens onhandig zijn geweest of iets uitgelokt hebben maar daarbij vind ik de hoofdmoot van de schuld bij de mishandelaar liggen. Dat is ook iets anders dan uit elkaar groeien.

Verhuiswagen pikte gedrag van haar ex niet meer, hij heeft haar daarna geprobeerd te raken waar hij haar raken kon. Gevolg: dakloosheid, schulden, kinderen amper zien.
Die rechtszaken waar zij kosten voor moet maken die bij haar tot schulden leiden, dat is slopend. Mijn vriendin heeft een paar keer een rechter getroffen die het spelletje dat haar ex speelde doorzag en dat meenam in zijn/haar overweging, maar ook een paar keer eentje die een vonnis velde waarin duidelijk uitgegaan werd van het feit dat haar ex vast niet zomaar haar dwars zou zitten, het 'waar twee vechten' principe.
Verhuiswagen kan alles kwijtraken wat ze nog heeft en op straat komen te staan zonder haar kinderen nog te kunnen zien. Bovendien komt haar vriend dan ook op straat te staan en zal zijn kinderen ook niet meer kunnen zien. En zijn twee broers, die staan dan ook met hun familie op straat...
Eigenlijk vind ik het van de zotte dat de ex van Verhuiswagen naast Verhuiswagen nog 3 gezinnen in het ongeluk kan storten.

Ik hoop dat Verhuiswagen juridische zandzakken neer kan zetten. Hopelijk heeft ze ze niet nodig, maar als je ze in stelling kunt brengen zijn zandzakken te prefereren boven een vloedgolf aan ongeluk.

En nog even het perspectief: ex van Verhuiswagen heeft geen gebrek aan woonruimte, eten of iets anders en heeft geen schulden.
Verhuiswagen heeft geen zelfstandige woonruimte of bedrijfsruimte, wel schulden en ze kan leven en haar kinderen zien omdat haar vriend dat mogelijk maakt.

Dat is niet allemaal de ex van Verhuiswagen volgens mij

Ik dacht dat de ex van de vriend van Verhuiswagen ook een aardige duit in het zakje doet.

Inderdaad Ginny

Inderdaad Ginny, we ervaren problemen vanuit twee fronten. Nieuwe aflevering in de soap. De ex van mijn vriend wil dat een kind huiswerkbegeleiding krijgt. Wat hij denkt daar aan bij te betalen. (Er is een uitgebreide allimentatie regeling die wordt nageleefd. Inde uitspraak van de rechtbank staat de ex daarvan alles naar eigen inzicht moet bekostigen).

Fransien

Ik ben het type van " waar er twee vechten hebben er twee schuld" En ik geef eerlijk toe dat de eerste twee jaar na de scheiding, ik mijn aandeel in de scheiding echt stuk minder vond dan dat van ex. Maar met de tijd kwam er meer zelfinzicht
Over "Vaak is er bij beide schuld, maar lang niet altijd in dezelfde mate. Iemand die bont en blauw geslagen wordt door de partner, fysiek of verbaal, kan heus wel eens onhandig zijn geweest of iets uitgelokt hebben maar daarbij vind ik de hoofdmoot van de schuld bij de mishandelaar liggen. "
Ik vraag me dan wel af hoe kom je aan zo'n partner. Ontpopte hij (ik zeg maar even hij want op dit forum is de man toch wel vaak de kwade, hoewel het ook een vrouw kan zijn, maar dan alleen in de rol van ex van nieuwe partner, maar dit terzijde) zich uit het niets als kwade genius? Of zijn dit relaties waarin al na paar maanden verkering er kinderen kwamen? Of is het lastig om ook bij een agressieve partner te zien waarom je hem ooit zo leuk vond?

Alkes

O na een paar maanden verkering er al kinderen kwamen......

Wat dacht je van na zes jaar? En vier jaar samenwonen en al twee jaar in een koopwoning ? Beide goede baan?
Of past dat niet in je beeld? T gaat heel sluipend. Als je er niet in zit kun je het je niet voorstellen.
T is een glijdende schaal van dominantie , steeds lomper gedrag , en een schoonmoeder die alles bepaalde in huis en na 1000 x erover willen praten was ik degene die ongelijk had. En dat je er dan achter komt dat je als vrouw maar te doen hebt wat je schoonfamilie zegt. Dat soort werk. Uiteindelijk wilde mijn ex mij liever dood dan dat hij tegen zijn eigen moeder moest zeggen dat ze geen zeggenschap had in ons leven. T was hem nog bijna gelukt ook.....
Ja Alkes, je hebt gelijk. T is mijn eigen schuld. Had ik maar gedaan wat mijn schoonouders wilde dan was er niks aan de hand geweest. He eindelijk weet ik wat ik verkeerd gedaan heb.

Oneens

Er zijn zoveel oorzaken voor een scheiding, daar kun je niets van zeggen. Ik heb ook geen schuld aan mijn scheiding en ik weiger dat een ander me dat denkt te kunnen opleggen eigenlijk.

Auw Alkes!

Alkes, uit je post blijkt dat je geen flauw idee hebt waar je het over hebt en dat is maar goed (voor jou) ook, je gunt het niemand.
Mijn ex is van een zachtaardige, liefhebbende man veranderd in een stalkende dictator die mij tot twee keer toe bijna het hoekje om geholpen heeft. We woonden 5 jaar samen toen we getrouwd zijn, pas na 4 jaar huwelijk kwam het eerste kind. Je hebt samen al wat hobbels overwonnen (ziekte, ontslag), je denkt dat je zo'n man kent en samen de wereld aankunt. Nou, vergeet het maar. Hij kon de stress van kinderen niet aan en pas toen kwamen zijn zwarte kanten naar boven. Het kan iedereen overkomen!

Blaming the victim is een bekend principe. Op die manier bestrijd je je angsten, want jij bent anders/gedraagt je anders, dus jou (of je naasten) zal zoiets nooit overkomen. Heel menselijk en goed te begrijpen, maar niet erg helpend voor de slachtoffers.

trouwens

uiteindelijk ook niet voor jezelf, want je helpt jezelf er ook niet mee. Angsten komen toch wel weer boven. Ellende van allerlei aard kan iedereen overkomen en je kan het maar beter met open vizier tegemoet treden, ander denk jij, of je laat een ander denken, dat het beschamend is en verstopt moet worden (want eigen schuld). Daar help je niemand mee.

Het kan altijd nog erger!

Mijn grootste bezit zijn mijn kinderen en na de scheiding ging mijn ex uit wrok keihard achter mijn kinderen aan.
Door leugens en een naïeve ik is dit nog gelukt ook! Het is tijdelijk aangezien de rechter ook twijfels had maar ik maar ook de kinderen moeren er maar mooi mee dealen. Ik denk dat het beste in alle situaties is dat je je voorhoud dat het altijd erger kan... ook in mijn situatie!

Geld problemen of dat we iets boven je hoofd hangt wat binnen een gezin veel spanning opleverde is nooit goed.
Iets wat rechters en andere hulpverlenende instanties zich bewust van moeten zijn. De langdradigheid in dit maakt dat het slopend is. Knopen zouden veel sneller moeten en kunnen door gehakt worden.

Ik leef en voel iig mee je mee en begrijp je angst en frustratie volledig!

Nou nou

Ik doe aan blaming the victim? Sorry hoor. Ik kom zelf ook uit een niet ideale relatie (verre van dat). En het heeft mij wel enige tijd gekost om ook mijn eigen aandeel te zien in het mislukken van die relatie. Het eerste jaar zag ik dat heel anders en ieder tegen wie ik mijn verhaal vertelde was het volkomen met mij eens "mijn ex was absoluut de foute partij".
En toch denk ik nog steeds dat het niet zo is. Waarom blijf je jaren in eeen relatie waarin je je laat domineren door je schoonmoeder? Heb je daar zelf geen enkele invloed op gehad?
Ik wil helemaal niet aan victim blaming doen. Ik hoop alleen dat jullie bij een volgende relatie niet weer in zelfde situatie terecht komen.

Alkes

Gevalletje 'ik weet waar jou huis woont' ?
Ben je nu trots op jezelf?

verhuiswagen en Fransien

Verhuiswagen, ik begrijp dat bedoeling is dat er vooral met je meegepraat wordt en dat er geen vragen gesteld mogen worden. Prima. Maar wel handig als je dat voortaan ook in beginposting zet.

Fransien, ik zeg helemaal niet dat beide partners even veel schuld hebben. Ik heb moeite met situaties waarin een partner geheel geen rol speelt in de situatie zoals die is ontstaan. Zoals Anno schrijft: het kan iedereen zo maar overkomen (ic een man die je probeert te wurgen). Daar heb ik moeite mee. Je zou toch godbetere het nooit meer een relatie durven aangaan.

Tja Alkes

In die laatste zin zit het hem. Daarom is blaming the victim zo een krachtig mechanisme. Mij kan zoiets nooit overkomen, want...ik kijk goed uit/zie mijn eigen aandeel/whatever.

Gelukkig bepaalt de wet dat je nooit, never, gewurgd mag worden. Wat je zelf ook doet, denkt of gedaan hebt. Eigen aandeel bekijken prima, maar soms ligt de reden voor iets buiten jou.

Alkes

Echt moeite?
Voorbeeld: mijn man gaf mij geen liefde, ik hield wel van hem.Op mijn vragen kreeg ik huh..Weet niet..Ik ben in therapie gegaan want wie weet wat er mis was met me. Hij niet, niet nodig. Ik heb hem alle opties gegeven en alle wegen uit geboden maar er kwam geen reactie. Ik heb boeken gelezen, gesprekken gevoerd, met hem ging dat niet, ik heb hulp gevraagd aan huisarts, trainingen gedaan, geaccepteerd dat ik altijd initiatief moest nemen, geen intimiteit kreeg. En toen was ik op. Ik heb hem altijd eerljjk verteld: help me, werk met me, wees open, want ik trek dit niet lang meer en er kwam niets. Ik heb gevraagd om een antwoord en hij zei eindelijk dat hij eigenlijk nooit van me gehouden heeft, geen chemie met mij heeft, hij ooit maar voor de in zijn ogen makkelijkste weg gekozen heeft...Doorgaan en wie weet komt het eens een keer.

Nou, Alkes, waar zit mijn aandeel? Hij heeft me 35 jaar voor de gek gehouden en zichzelf ook,heeft het lef gehad kinderen met me te krijgen. Maar zeg het maar, wat is mijn aandeel?

Zo, bijvoorbeeld

Ik ben door mijn ex echt niet aardig behandeld, best wel lange tijd. Dat geweld is niet goed te praten maar mijn aandeel ligt erin dat ik het te lang heb 'geaccepteerd' en mijn verweer bestond uit passief verzet. Als hij bijvoorbeeld drie uur aan het betogen was dat ik X moest doen waar ik geen zin in had, zei ik dat ik het zou doen en deed het vervolgens niet, waardoor hij wel weer drie uur moest schelden omdat ik me niet aan mijn afspraken had gehouden.
Het heeft na de scheiding wel vijf jaar geduurd voordat ik mijn eigen aandeel zag. Vervolgens sloeg ik daarin door en legde de meeste schuld bij mezelf. Inmiddels zie ik het weer evenwichtig Ik vind mijn ex nog steeds de foute, maar ik heb hem ook wel (bewust en onbewust) tot het ergste getergd door bij herhaling niet te doen wat hij verlangde/verwachtte en hem op het laatst ook niet meer te waarderen (toen de liefde wel over was van mijn kant).

Parka

Dat je veel eerder de stekker er uit had moeten trekken misschien? Ik begrijp niet zo goed waarom je al die jaren hebt doorgemodderd Als ik lees wat je allemaal hebt gedaan is het gewoon trekken aan een dood paard geweest.

Molleke

"Als ik lees wat je allemaal hebt gedaan is het gewoon trekken aan een dood paard geweest."

Om in dierentermen te blijven: achteraf kijk je een koe in de kont.

Ja, ik ben ook zo'n sufferdje die meer dan 20 jaar in een heel slecht huwelijk is blijven hangen. Geen fysieke mishandeling, wel psychische. Als ik er op terug kijk denk ik: hoe heb ik het in godsnaam zo ver laten komen. Nu weet ik: onmacht, twijfel aan mijn eigen waarnemingen ("ik zal me wel vergist hebben, het verkeerd begrepen hebben") gecombineerd met draaien van hem ("dat heb ik nooit gedaan/gezegd!").

Ik dacht vroeger dat dat alleen vrouwen met een slecht zelfbeeld en weinig zelfvertrouwen overkomen kan. Door de jaren heen heb ik geleerd dat dat niet altijd het geval is.

dood paard

Het ademt, het is niet dood. Zoiets.

Ik had 2 jonge kinderen en dacht dat er nog wel iets van te maken viel, als ik maar: slanker werd, nog geduldiger, intelligenter, harder aan mezelf werkte, want dat er iets mis met me zou zijn leek me overduidelijk, anders had ik wel liefde en aandacht gekregen. Ik dacht dat het rustiger zou worden als de kinderen groter werden (zorgenkind en vroeg en langdurige moeilijke puber) en dat wij dan weer naar elkaar toe zouden kunnen groeien, dat we samen dingen zouden doen die ook ik een keer leuk zou vinden.

Dat dat kansloos was wist ik niet, want dat zei hij nooit.
Had ik dat geweten, dan was ik niet getrouwd, had ik geen kinderen met hem gekregen. Het is niet fout om zolang te blijven. Wel verdrietig achteraf en lang. Maar als je jong bent, en er inzit en een huwelijk nastreeft zoals je ouders dat hadden en nog hebben, dan vecht je tot je erbij neervalt.

Dat is nogmaals: niet fout en niet de oorzaak van de scheiding.

De oorzaak van de scheiding is zijn aandeel, niet mijn harde werken, of die scheiding nu na 2 jaar of na 20 jaar kwam: hij hield niet van me en heeft dat toen pas toegegeven; die scheiding had er dus gewoon gekomen, dat stond eigenlijk al vast.
Ik heb totaal geen behoefte om daar een aandeel aan toegeschreven te krijgen, in elk geval niet omdat iemand alleen maar geloofd in waar er twee kijven er ook twee schuldig zijn. Ik heb alleen maar gehouden van, kijven deden we nauwelijks.

maar parka

Je hebt wel een aandeel gehad in de keuze voor deze partner. Niemand anders dan jijzelf is daarvoor verantwoordelijk. En ja, misschien deed hij zich eerst mooier voor. Maar misschien heb je toen al signalen gemist en zou je op z'n minst stil kunnen staan bij je eigen beoordelingsvermogen.

Wat zegt het over jou dat je zegt te houden van iemand die je zo behandeld? Waarom ben je op hem gevallen? Dàt zegt iets over jou!

Ik zeg dit nadrukkelijk niet om je 'schuld' in je schoenen te schuiven. Maar volgens mij is de zin van het leven om te leren van situaties. En je leert volgens mij niets als je zegt: alles ligt bij een/die ander...