onzekerheid over de toekomst blijft

Mee gaan met de stroom

Wat ellendig voor je, er is je ook inderdaad geen rust gegund

Voor mij werkt het om vast te houden aan wie ik ben en wat ik wil. Ik ben een eerlijk, fatsoenlijk mens met sterke opvattingen over wat ik wel en niet goed vind. Dat blijft, wat er ook rond om mij gebeurt. Ik blijf trouw aan wie ik ben en ik handel (probeer) naar wat ik belangrijk vind.

Ik kijk ook naar wat ik wil. Bezit is niet relevant. Je hebt iets en na twee keer knipperen ben je alles kwijt. Ik weet als geen ander hoe je alles kunt hebben en bijna alles kunt kwijtraken.

Wat wel voor mij belangrijk is zijn de mensen waar ik om geef. Mijn kinderen, hoe vertroebeld die relatie soms ook is, mijn familie, mijn dieren, mijn vriend. Ik wil hen in mijn buurt en ik wil dat het hen goed gaat.

Op deze manier maak ik voor mezelf helder wat echt belangrijk is.
Mij deed het enorm veel pijn toen mij mijn welvaart, huis en mijn auto werden ontnomen maar ik ben nu bijna 3 jaar verder en dat huis en die auto zijn alleen nog maar een verdrietige herinnering. Mijn geluk bleek er toch niet van af te hangen wat ik destijds wel dacht.

Zeker na alle geliefden die ik moet missen weet ik nu wat echt telt, de liefde van mijn kinderen, mijn familie. Dat is belangrijk en dat kan niemand je afnemen.

Zorg goed voor jezelf, je kinderen en je vriend en de rest komt goed. Al is goed soms heel anders dan je nu denkt.
Knuffel voor jou :)

Het vreemde van bezit

is dat je vaak erg bang bent om het kwijt te raken, maar als het eenmaal kwijt bent, dan merk dat het eigenlijk minder erg is dan je dacht.

Het is zoals Alison al zegt: je geluk hangt er niet van af. Mijn huis, mijn auto, heel veel andere spullen. Ik ben het allemaal kwijt, maar het voordeel is dat ik het niet meer kwijt kan raken. Ik heb de angst niet meer om het te verliezen en doordat ik die angst niet meer heb, heb ik meer rust.

Wat bij jullie denk ik het probleem is (ik vul nu even in) is volgens mij de onzekerheid, de spanning. Zeg maar: het zwaard van Damocles wat boven je hoofd hangt. Op zo'n moment zijn je gevoelens net een stuiterbal die van hoop naar vrees springt. Dat is verschrikkelijk.

Voor mij helpt om bezig te blijven. Met mijn hoofd, met mijn handen. Ik ga elke dag wandelen met mijn honden en dat is mijn pieker uurtje.

met Alison en Paddington eens

Ook ik heb heel hard gevochten. Ook mijn angst werd waarheid. Ik raakte zelfs meer kwijt dan bezit. En raad eens? Ik ben er nog steeds Ik heb de bodem geraakt op allerlei gebied, ben dingen kwijt geraakt die voor velen vanzelfsprekend zijn maar voor mij niet meer terug zullen komen, en het leven gaat door. En niet eens zo heel beroerd, al heb ik wel heel veel geluk omdat er geen schulden zijn en de band met mijn kinderen uitstekend is.

Het besef dat je eigenlijk maar weinig dieper kunt zakken maar toch nog steeds overeind staat werd na een tijdje een soort vreemde opluchting. Natuurlijk had ik het graag anders gezien.

Neem voorzorgmaatregelen. Wat, als jullie daadwerkelijk alles kwijt raken? Staan jullie ingeschreven voor een sociale huurwoning? Nu doen, hopelijk heb je het niet nodig maar mocht het echt mis gaan, dan scheelt elke dag dat je ingeschreven staat weer een stukje wachttijd.
Heb je nu nog wat geld om dingen te vervangen die binnen een paar jaar wel aan hun eind zullen zijn, zoals wasmachine en zo?
En wees ook heel kritisch op je bedrijf. Wat het oplevert, is dat werkelijk in overeenkomst met wat je er in steekt?

Ik hoop natuurlijk dat het niet zo ver zal komen. Maar mocht het zover komen, dan zul je ontdekken dat het verdrietig en pijnlijk is, met alle gevoelens van falen die er (onterecht) bij komen kijken, maar je bent er nog steeds, de wereld draait nog steeds rond, ook dit ga je overleven.

Heel veel sterkte! Want het is alsof we er zo makkelijk over praten, maar het is supermoeilijk om zoveel onzekerheid te hebben en het beetje zekerheid wat er nog is misschien kwijt te raken.

T allermoeilijkste

Het allermoeilijkste van mijn situatie vind ik dat er mensen op aarde zijn die je dit aan doen. Die aanvallen om je t leven zuur te maken. Dat ze er alles aan doen zodat jij getroffen wordt. Ik kijk elke dag om me heen wie me nu weer aan wil vallen. T vertrouwen in de mensen ben ik kwijt.
En t al genoemde zwaard van Damocles ervaar ik ook. Heen en weer geslingerde worden tussen hoop en vrees. Was het maar een ziekte of ongeval wat me overkwam. Iets wat niet doelgericht tegen ons/mij is. Daar zou ik veel minder moeite mee hebben. Maar nu er mensen rondlopen die kost wat kost ons/mij willen treffen, daar word ik heel angstig van.

Liever een ziekte of ongeval?

"Was het maar een ziekte of ongeval wat me overkwam. Iets wat niet doelgericht tegen ons/mij is."

Daar zeg je heel wat, verhuiswagen.
Wij hebben gisteren gehoord dat onze 20-jarige zoon heel ernstig ziek is en ik zou mijn hele hebben en houwen over hebben voor zijn gezondheid.

Dat...

is pas echt onzekerheid over de toekomst namelijk!

Lang getwijfeld of ik zou reageren. Jullie hebben elkaar wel gevonden met je slechte exen, rot is dat. Volgens mij is het nu zo dat je vriend jou 'overeind houdt' qua financiën. Is het dan niet veel handiger om te stoppen met vechten en de boel gewoon te laten klappen? Dan heeft die ex ook niets meer te plukken, en zolang je elkaar hebt en je gezondheid ben je niet verloren. Voor je kinderen wordt in ieder geval gezorgd en die hebben een dak boven hun hoofd.

Ik bedoel t anders

Wilgenroosje dat is ook echt afschuwelijk! Heel veel sterkte gewenst.

Ik bedoel meer dat n ziekte je overkomt, er is niet n persoon die dat jou moedwillig aandoet en keer op keer weer aan wil doen. Iedereen heeft zo zijn verhaal. Elk huisje heeft zijn kruisje. Je kunt het niet vergelijken. Ik vergelijk ook niks met jouw situatie. Ken hem niet eens. De bewuste aanvallen van een ander ondergaan vind ik vreselijk en de onzekerheid of t ooit ophoudt. Dit duurt nu al vier jaar. Meerdere anderen. Bestookt worden van meerdere kanten. Kan daar maar niet aan wennen.

Snap er niks van

De ex van je man kon toch hooguit de helft van het gezamenlijk bezit van haar en jouw partner krijgen. Ook kan ze slechts een beroep doen op een deel van zijn inkomen voor alimentatie. Wel kan die hoger worden doordat zijn woonlasten bijvoorbeeld lager zijn omdat hij die met jou deelt. Misschien heb je eerder gepost, omdat anderen het wel lijken te begrijpen. Maar het drama ontgaat me hier een beetje, behalve dan dat van het gevoel van de persoonlijk aanvallen, tja dat is helaas vaak inherent aan een scheiding, daar zul je mee moeten leren leven.
Is het geen optie dat jullie gaan latten? Als er blijkbaar een kans is dat jij ook alles kwijt raakt. Zo blijft jouw bezit in ieder geval gescheiden van het zijne.

Vergelijken met een ernstige ziekte vind ik beneden alle peil, ik ken heel wat gezinnen waar een kind of een ouder mist als gevolg van zo'n ziekte. Die zouden graag al hun bezit inleveren hoor.

Hoe zie je dat?

Phryne, hoe zie je dat klappen voor je? Dan kan mijn vriend geen allimentatie meer betalen voor zijn kinderen. En dan trekken we nog een compleet gezin mee in de val omdat t bedrijf van twee broers is. Waar mogen die wonen. En wanneer krijgen ze dan n inkomen? Als stoppende ondernemer krijg je niks he. Nul komma nul. En als je dakloos bent kan de andere ouder omgang tegenhouden. Ook meegemaakt.
T klinkt zo simpel. Ff laten klappen. En dan? In welke kartonnen doos?

En dit gaat lekker?

Jullie zijn al jaren aan het hozen, tegen beter weten in. Daar kun je ook mee stoppen, slechter dan dit wordt het toch niet. Voor de kinderen wordt gelukkig gezorgd. Die ander kun je niet beïnvloeden. Op de een of andere manier zijn die heel kwaad en/of bijten zich ook vast in hun eigen gelijk. Dan kun je beter zelf besluiten er niet meer in mee te gaan.

Ho Ho ho

Ik vergelijk niet met erge ziektes!!! Ik zeg dat ik er moeite mee heb dat mensen dit elkaar aandoen. Moedwillig t n ander lastig maken. N ziekte is afschuwelijk. Ik zeg niet dat dat beter is.
Yura je snapt t inderdaad niet. Je leeft in de sprookjeswereld waarin alles netjes door de helft gaat. Welke helft. De helft van wanneer. Waarvan de helft. T is n heel ingewikkelde materie. T is niet voor niets dat die al vier jaar duurt. Ik heb er al heel veel over proberen uit te leggen. Latten? Waar? Ik kan geen woning betalen. Krijg geen uitkering. Kan m'n bedrijf niet voortzetten. Geen inkomen. Mag kinderen maar zes dagen per maand zien. Ben schulden aan t aflossen. Aflossingen zijn hoger dan wat ik bruto per maand zou kunnen verdienen in loondienst. Ben al over de helft. Persoonlijke aanvallen; ff kort; gewurgd, auto zwaar beschadigd, bedreigingen via post en telefoon via twee kanten, belaagd en toegeschreeuwd in supermarkt, etc etc.
Ik hoop op hulp en geen opmerkingen dat het niks voorstelt en 'drama'.

Phryne

We doen juist niks. T komt naar ons toe. T hoger beroep zullen we wel aan moeten vechten. Anders wordt de tegenpartij in alles in t gelijk gesteld. T enige wat we doen is werken en zelf boodschappen doen ....
Wat moeten we nog minder doen dan?

Ingewikkeld

Zelfs bij ingewikkelde scheidingen hoeft het geen vier jaar te duren voordat de boedel is gewaardeerd en in tweeën gedeeld. Het is overigens wel van de zotte dat mensen keer op keer beroep mogen aantekenen zelfs als ze in het ongelijk zijn gesteld. Desondanks zou ik dat hoger beroep laten zitten, of heel eenvoudig verweer voeren met verwijzing naar de stukken van de vorige zaak.
Overigens stop ik verder wel met de discussie. Jij voelt je toch alleen aangevallen en verwijt ons dat wij het niet begrijpen. Dat terwijl er ik weet niet hoeveel ervaringsdeskundigen hier rondlopen die ook hun portie narigheid agv een scheiding hebben gehad. Zolang jij het iedereen blijft verwijten en zelf de vermoorde onschuld speelt ga je hier nooit uitkomen.

Phryne

De boedel is nooit verdeeld. Hebben we niks van gekregen. Wij hebben zelf nooit hoger beroep aangetekend. Dit zijn de tijdlijnen bij de rechtbank. Daar heb ik t al eerder over gehad. Daar kan ik niets aan veranderen.

En bedankt dat je me de vermoorde onschuld noemt. Echt bedankt. Je vraagt je af waarom ik me aangevallen voel? Omdat je mij de schuld geeft. Je doet aannames. En als ik zeg dat t zo niet is dan wil je stoppen met discussiëren ? Wie verwijt ik wat dan?

scheiden

doet lijden.
Ontzettend lullig (en nog afgezaagder..) maar helaas waar.
Vaak dan toch.
Accepteer dat gewoon nu, en zoek naar een manier om zsm verder te kunnen.
Ik ben ook ooit alles verloren op materieel gebied en behalve k#*!e vond ik het óók bevrijdend.
Niks meer te verliezen is ook best fijn, zo belangrijk is het nu ook weer niet.
Focus op wat wél belangrijk is.
Welzijn van iedereen bijv want dat staat wel op het spel.
Dit duurt te lang, sluipmoordenaar. Zorg dat het afgehandeld wordt, hoe dan ook.
Dan wonden likken en opbouwen.

Dat bedoel ik

Olivia; dat bedoel ik ook. T duurt te lang. We kunnen t niet versnellen. We dachten dat het afgelopen is. Nu t weer n hoger beroep wordt zullen we dat moeten ondergaan. Wel grappig dat je t een sluipmoordernaar noemt....
En alles verliezen heel bevrijdend: vind ik een mooie visie. N soort Marie Kondo in t kwadraat hahaha

Alles verliezen

Ja dat kan.
Het leven kan soms heel hard zijn.

Maar ik denk dat zolang je jezelf, elkaar en je gezondheid (!!!) hebt, je eigenlijk heel rijk bent. (Je gaat je er waarschijnlijk niet beter door voelen, maar ik ken 'mensen' die zelfs dat niet meer hebben)

Je kunt niet meer doen dan je voorbereiden treffen (desnoods door juist wel die baan te zoeken en je in te schrijven voor een huurhuis) en voor de rest proberen om toch je zegeningen te tellen. Ik merk bij mezelf (ander verhaal, andere oorzaak) dat ik vorig jaar heel verdrietig was over al wat er niet meer was, en als ik nu terugkijk en zie hoe het leven er vandaag uitziet, kan ik niet anders dan constateren dat ik toen eigenlijk nog best veel had. Zo zonde van die verspilde tranen.

Maar linksom of rechtsom, jij zit hier maar mee. En wij kunnen niet meer doen dan met je meeleven en je sterkte wensen.

@Phryne Fisher

Sorry hoor maar ik vind je opmerking over dat het geen 4 jaar hoeft te duren erg kortzichtig. Ik ben nu al bijna 5 jaar bezig en helaas is er nog steeds geen duidelijkheid.
Het is in Nederland namelijk heel goed mogelijk om alles te rekken. Mijn ex-partner is daar meesterlijk in. Wordt er gevraagd om papieren, worden deze gewoon niet overlegd. Wat voor mogelijkheid heb je dan: precies weer een rechtszaak aanspannen om dan maar door de rechter te laten aangeven dat hij toch echt verplicht is om de papieren te overhandigen. Dan krijg je wel papieren, maar dat zijn niet de goede, begint het riedeltje weer opnieuw.

Daarbij is het ook heel gebruikelijk dat 1 van de partijen er heel erg bekaaid vanaf komt. Vroeger dacht ik ook dat het allemaal goed geregeld was in Nederland. Helaas blijkt het niet het geval te zijn. Als je er niets mee te maken hebt, kun je het je bijna niet voorstellen. Ik heb mijn vertrouwen in het Nederlandse rechtssysteem totaal verloren. Het is meer een Tombola.

Hear hear

Ja maar Paddington, je begrijpt natuurlijk wel dat als n scheiding langer dan vier jaar duurt dat het natuurlijk de schuld is van TS? En als t al niet haar schuld is, dan heeft ze het er zelf naar gemaakt. Gewoon niet ingaan op de rechtszaak en hem maar voorbij laten gaan. Dan heb je ook geen problemen.

Standje sarcasme uit.

rekken

Een goede vriendin van me wordt nu al zo'n 12 jaar geterroriseerd door een ex die rechtszaak na rechtszaak opent. De zinloosheid ligt er duimendik bovenop, maar hij heeft centen zat (zij wat minder, maar moet toch die advocaat betalen). Twaalf jaar alweer.

Binnenkort mag ze weer voor het hekje verschijnen om één of ander lulkoekproces dat ze geheid gaat winnen, maar toch weer de nodige geld, tijd en vooral energie aan het vreten is.

Dus ja. Het kan.

Het zou niet moeten kunnnen....

Te bizar voor woorden dit, Sally.

Ginny

Ik snap ook niet waarom dergelijke exen geen "procesverbod" kunnen krijgen. Want het ligt er duimendik bovenop dat dit gewoon treiteren is.

Maar ja, dat mag je nooit hardop zeggen want dan "voer je een vechtscheiding" en "dat dupeert de kinderen". Alsof dit fijn is voor de kinderen. De volwassen kinderen hebben het contact met hem al verbroken en nu speelt hij het over de rug van de nog minderjarige kinderen. Dát is pas kindermishandeling! Maar ja, als je zo'n ex hebt sta je machteloos.

Daarom geloof ik ook alles wat Verhuiswagen zegt. Sommige exen kunnen je jarenlang breken. Dan kunnen ze maar beter, zoals bij mij, spoorloos verdwijnen...

Ik snap ook niet waarom dergelijke exen geen "procesverbod" kunnen krijgen. Want het ligt er duimendik bovenop dat dit gewoon treiteren is.--

Ik snap niet dat een rechter de situatie niet kan ontbinden op de ene of andere manier. Een soort algeheel contact/in beroep gaan verbod tov de partners zodat er eindelijk rust kan komen.

zeker met een eigen zaak

Een vriendin van me ligt in scheiding en dat vlot ook niet. Hij wil domweg geen inzage geven in de boeken en wat ze krijgt zijn uittreksels (niet van een accountant, belastingaangifte mag ze ook niet zien) en hij weigert ten ene male om haar accountant toegang te geven tot zijn financiele administratie. Dat zij er niks van mag zien, dat is natuurlijk logisch want daar hoefde zij tijdens het huwelijk haar mooie koppetje al niet over te breken en nu natuurlijk helemaal niet.

Ze zijn nu 4 jaar bezig. Van haar kant is het simpel, graag gewoon de normale berekening uitvoeren. Zij heeft haar belastingaangifte gewoon gegeven, zij hoefde niet te verbergen.
Er zijn al zoveel rechtszaken geweest, hij eist alimentatie van haar, zowel partner- als kinderalimentatie. Ondertussen rijdt hij wel rond in een dikke auto (van de zaak natuurlijk) en gaat hij met zijn nieuwe vriendin 3 keer per jaar even samen op vliegvakantie, en 1 keer per jaar met de kinderen erbij. Maar als je zijn uittreksels moet geloven heeft hij niet eens geld om de boodschappen te doen.

In de laatste rechtszaak heeft de rechter bepaald dat hij de belastinggegevens moet overhandigen en een accountant van vriendin in zijn boeken moet laten kijken.
De huidige stand van zaken is dat hij het niet eens is met de door vriendin uitgekozen accountant en dat hij ook geen tegenvoorstel wil doen. Dus moet vriendin weer aan de bak...

De omgangsregeling gaat ook niet soepel, hij zegt vaak op het laatste moment af, of komt gewoon niet halen, of brengt niet en zegt dat zij maar even moet komen halen.
Er is al een rechtszaak geweest om oudste ingeschreven te krijgen op een middelbare school. Vader was het niet eens met het schooladvies en wilde niet dat zijn zoon naar een havo-vwo-klas ging conform advies. Zijn zoon moest naar het gymnasium (kind is dyslectisch en wil helemaal niet nog twee extra talen). Vriendin heeft die rechtszaak gewonnen en heeft vervolgens nog een rechtszaak moeten aanspannen omdat school niet in wilde schrijven zonder beide handtekeningen en vader ineens besloten had dat zoon naar een school veel verder weg moest terwijl zoon graag met zijn klasgenootjes naar een goed bekend staande school in zijn eigen woonplaats wilde (school die vader wilde was >20 km verder weg).
Of die zaak omdat vader weigerde toestemming te geven dat moeder lekker in Frankrijk ging kamperen met de kinderen. Vader eiste dat moeder een hotel zou nemen en naar een educatieve bestemming zou gaan. Moeder had het vorige jaar omdat ze moe was van al het gedoe al de zomervakantie al in eigen huis doorgebracht, maar het was zo overduidelijk dat hij nog steeds precies wilde bepalen wat ze deed en hoe ze het deed.

En ondertussen moet ze iedere keer bij de rechter bewijzen dat ze echt de omgangsregeling nakomt en echt gewoon de kinderen goed verzorgt (ex beweert iedere keer dat ze weigerde de kinderen naar hem te laten gaan en dat de kinderen in afgetrapte vuile en kapotte kleren en schoenen liepen).

Ja, en nou is er nog steeds geen afwikkeling van het financiele stuk, en moet ze weer naar de rechter, voor de zoveelste keer.