U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Nieuwe relatie en ongelijke situatie
Ik ben gescheiden, moeder van twee kinderen van 10 en 14 jaar. Sinds twee jaar heb ik een relatie met een man zonder kinderen. We wonen officieel niet samen, maar we zijn wel altijd samen. Alleen als mijn kinderen bij hun vader zijn (om-het-weekend-regeling), willen we wel eens in m'n vriend zijn huis zitten, maar meestal vinden we dat teveel gesleep: er zijn in de loop van de tijd steeds meer spullen van hem naar mij verhuisd, de koelkast is daar dan leeg, etc. Het is vanwege de kinderen een stuk praktischer om vooral bij ons te zijn. Goedbeschouwd kun je zeggen dat zijn huis een dure opslagruimte is geworden, waar hij alleen nog komt om zijn post op te halen.
Mijn vriend heeft zijn huis ooit alleen gekocht en hij vindt het nogal een stap om het te verkopen. Hij zou waarschijnlijk ook een (kleine) restschuld overhouden. We hebben het er even over gehad om zijn huis te verhuren, maar huurders in zijn huis vindt hij geen fijn idee. Ik hoef ook niet zo nodig samen te wonen, ik zou me kunnen voorstellen dat we – als de kinderen het huis uit zijn – ook in zijn (kleinere) woning kunnen gaan samenwonen. Alleen: onze financiële situatie is behoorlijk scheef. Hij heeft een goed betaalde baan. Ik werk part-time en ontvang kinder-alimentatie. Hij ziet natuurlijk wel dat ik minder te besteden heb. Het is nu zo dat hij mij uit eten neemt (en soms ook met zijn vieren), af en toe weekendboodschappen haalt (en dan ook dure producten koopt die ik normaal gesproken niet neem), trakteert als we op een terrasje zitten of spontaan aanbiedt om iets te betalen waar ik over twijfel (dat leuke jurkje bijvoorbeeld). Allemaal dingen die ik vóór hem niet deed omdat ik er geen geld voor had. Hij maakt mijn/ons leven in alle opzichten leuker en dat is me veel waard. Maar ik denk niet dat hij zich realiseert dat alles wat hij bijdraagt voor ons extra's zijn… pure luxe. En dat er voor een extra kostganger veel sluipende kosten zijn waar je niet zo'n goed overzicht van hebt. Een extra was, een douche, dagelijkse boodschappen… Maar zijn hypotheek gaat ondertussen ook gewoon door natuurlijk! Toen hij blij uitriep dat hij geld terug kreeg van zijn energie-maatschappij, kon ik toch niet nalaten om hem te vragen of-ie nou echt niet begreep hoe dat kon? En het irriteerde me dat hij zei dat mijn huis achterstallig onderhoud heeft. Hij heeft gelijk, maar ook makkelijk praten… ik moet inderdaad een loodgieter laten komen voor een chronisch verstopt toilet… van dat soort dingen heeft hij geen last. Het enige wat bij hem aan vervanging toe is, is zijn wasmachine… maar die staat inmiddels maanden stil omdat zijn was in mijn machine gaat.
Lange tijd heb ik gedacht dat ik dat niet wilde, hoe ik het doe, doe ik het… maar ik ga niet zeuren over geld! Maar ik merk aan mezelf dat ik steeds een beetje meer onvrede aan het opbouwen ben, zie wat voorbeelden hierboven. Wat niet eerlijk is… want hij is zeker niet het type profiteur. Hij is juist heel vrijgevig… maar op deze manier is hij wel degene die bepaalt. Bijvoorbeeld: ik ben veel geld kwijt aan kleding voor twee kinderen in de groei. Ik vind het dan toch bezwaarlijk als ik dat als argument opwerp als hij voorstelt om samen een weekendje weg te gaan. Hij heeft vanuit zijn vroeger vrijgezellenbestaan nog veel dingen voor zichzelf, o.a. wintersport, uitgaansavonden en weekendjes met vrienden. Ik ben blij dat hij dat met anderen doet, juist omdat ik het me niet kan veroorloven. Als hij echt graag samen een weekendje weg wil (hij wil wel 4x per jaar volgens mij maar dat rem ik dus af), heeft hij de troeven in handen om dat ook werkelijk te realiseren door aan te bieden (het grootste deel) voor mij te betalen. Dat voelt niet eerlijk en ondankbaar tegelijk! Ik kan wel voorspellen dat ik hier het advies krijg 'Ga met hem rond de tafel voor goede afspraken!'. Logisch, het is ook wel een open deur maar hoe kom je tot een eerlijke verdeling? En dan vraag ik me af: hoe hebben andere stellen dat dan opgelost?
Het leven is niet eerlijk. Misschien een beetje makkelijk gedacht van mij maar ik zou het hele onderwerp laten vallen.
Pas goed op je eigen geld, geniet van de extra's die je dankzij hem toevallen en let er scherp op of het je nog lukt je rekeningen te betalen omdat je anders misschien een kleine bijdrage moet vragen voor kostgeld oid.
Kun je rustig een keer aan de orde stellen.
zou het ook niet doen
Je schrijft er niet over maar tussen de regels door klinkt het alsof jullie het leuk hebben. Koester dat en houd het leuk. Hij wil blijkbaar sommige zaken gescheiden houden. Hij kan er ook niets aan doen dat hij het breder heeft. Probeer op financieel gebied te doen alsof je alleen bent. Hooguit kun je een bijdrage vragen omdat hij zga inwoont, dat lijkt me reeel. Maar zeuren over geld (hoezeer je ook in je recht staat wellicht) maakt het nooit leuker. Zorgen dat je onafhankelijk blijft houdt de relatie op langere termijn gezond denk ik.
Wel eerlijk blijven over je financiele situatie, maak die niet mooier dan het is. Misschien kun je meer gaan werken.
Ik heb nooit in zo'n situatie gezeten hoor, maar is het niet bespreekbaar dat hij een structurele bijdrage in de huishoudpot stopt? Gewoon een vast maandelijks bedrag vanwege het extra verbruik van gas, water, licht en eten? Nibud kan je vast wel op weg helpen wat een redelijk bedrag zou zijn. Ga je daar nog een stukje onder zitten voor de goede wil enzo, maar dan weet je tenminste wel waar je maandelijks aan toe bent.
Groeten,
Temet
energierekening
En je kan jouw voorstel toch ook ophangen aan zijn opmerking dat hij minder betaalt voor zij, energierekening?
Aan de andere kant, misschien betaalt hun zo regelmatig en veel boodschappen dat dat die energiekosten bij jou compenseert?
Of heb je liever zijn structurele bijdrage in plaats van zijn wisselende en meer op luxe gaat gerichte uitgaven? (dus bij wijze van spreken dan maar niet meer zijn luxe boodschappen of etentjes?)
Ik heb trouwens geen idee om hoeveel geld je denkt dat het gaat. Dat is natuurlijk ook van belang of je daar de discussie over aan moet gaan.
Maar in een goede relatie denk ik dat het voor mij nog belangrijker is dat je zoiets bespreekbaar moet kunnen maken en dat hij er goed op reageert (jou serieus neemt), dan wat er precies uitkomt (hoewel dat weer afhangt van de kosten die je in gedachten hebt).
Jullie zeggen dus eigenlijk:
... wat is het probleem? Nou ja, zo sta ik er soms zelf ook in. Het liefst had ik hier natuurlijk ook geen punt van gemaakt, maar op sommige momenten schrik ik van alles wat op me af komt.
Ik schreef ook dat het idd leuk is en dat ik de leuke dingen die daarbij horen ook zeker koester, maar dat sneeuwt wellicht wat onder vanwege alle rationele overpeinzingen over de financiën.
Sarah, je schrijft 'Hij kan er ook niks aan doen dat hij het breder heeft, probeer op financieel gebied te doen alsof je alleen bent'. Tja, dat is een beetje een dooddoener. We hebben in ons leven allebei keuzes gemaakt, ik kan niet meer doen 'alsof ik alleen ben', ik heb twee kinderen. Hij heeft nooit voor de keuze gestaan dus zijn leven verliep met een mooie carrière, veel te besteden en ook dat is zoals het is!
Meer werken of een beter betaalde baan zou de situatie inderdaad wat rechter trekken. Dat zou voor mij de beste oplossing zijn en heb ik ook zeker geprobeerd te realiseren. Helaas zit ik in een beroep waarbij het werk alleen maar minder is geworden. Ondertussen blijft de situatie zoals-ie is... en kan ik m'n kop niet in het zand blijven steken.
Wel bespreken
Juist omdat het in je hoofd blijft zitten en daar dreigt te exploderen (niet dat hij een profiteur is...) zou ik wel met hem rond de tafel gaan zitten en in elk geval jouw emoties daarbij bespreken. Of je tot andere afspraken moet komen weet ik niet, misschien niet. Misschien is het voldoende als jullie allebei constateren dat de verhoudingen wat scheef zijn, maar dat jij en hij er allebei baat bij hebben, zij het ieder op een andere manier. Nu weet je helemaal niet wat zijn gevoel daarbij is. Misschien heeft hij wel hetzelfde gevoel van negatieve verhoudingen en compenseert hij dat met het leuke jeurkje. Misschien denkt hij wel oprecht dat jou dit blij maakt (wat eht ook doet) maar realiseert hij zich niet dat er in jouw hoofd nog een stemmetje spreekt (ja, maar de loodgieter).
Oefen even op een goede toon voordat je het gesprek aangaat, want het zou jammer zijn als het in een verwijtende sfeer terecht komt. Iets in de zin van: 'Goh, ik vind het geweldig dat we nu de kans hebben om op vakantie te gaan etc., maar het geeft mij ook een ongemakkelijk gevoel, want er zijn noodzakelijke kosten waar ik niet aan toe komt, je hebt zelf het achterstallige onderhoud in mijn huis gezien. Daardoor kan ik niet uitbundig genieten van alles wat je voor ons doet. Ik wil daar graag over praten met je.' Misschien komt hij wel tot de conclusie dat hij je beter kan trakteren op een loodgieter.
Tsjor
alleen
Met alleen bedoel ik zonder relatie, niet zonder kinderen natuurlijk. Ik snap best dat je de kosten meer zou willen verdelen. Maar ergens, kan het niet precies uitleggen, heb ik het gevoel dat de relatie leuker blijft als je dat niet doet. Het zijn jouw kinderen, jouw keuzes. Hij wil overduidelijk een bepaalde afstand houden in de relatie; eigen huis aanhouden, kosten niet delen (anders had hij dat al voorgesteld) en ik vermoed dat het veel leuker blijft als je dat respecteert. Hij probeert zijn steentje bij te dragen door je te verwennen, dat is toch ook fijn? (En zou je niet hebben als hij er niet was..)
Nogmaals, een bijdrage voor extra kosten als je die hebt door hem kun je wel vragen vind ik. Grote kans dat hij zich niet realiseert hoe het is om krap te leven. Maar jullie financiele situatie op 1 hoop gaan gooien zou ik niet gaan proberen af te dwingen.
wel bespreken
Alleen al het feit dat het jou bezighoudt zou reden genoeg zijn om het te bespreken. Wellicht heeft hij geen idee hoe krap je soms zit. Dat is soms lastig inschatten als je zelf dat probleem niet hebt. Ik zou daar heel open en eerlijk over zijn. Praktisch gezegd: hij heeft de lusten van jou, misschien ook een paar lasten?
En verder: waarom zou je, als je een relatie hebt, moeten doen alsof je alleen bent? Je hebt toch een relatie? Tenminste, ik haal uit je post dat het een vrij serieuze relatie is.
maar
Kan je niet gewoon tegen m zeggen dat je geld tekort komt en dat je kostgeld wil? Met een glimlach erbij.
Ik neem aan dat dat je probleem is?
Ik ben ook voor
Het bespreekbaar maken. Gewoon, zoals je het hier doet, nl zeggen wat je allemaal leuk vindt en waardeert maar dat je tegelijkertijd ook zorgen hebt en keuzes moet maken. Dat je dat moeilijk vindt. En dat je 123 geen oplossing ziet of iets van hem wilt eisen - want je vindt het leuk wat hij nu doet- maar het graag wel met hem bespreekt en kijkt of jullie samen tot iets kunnen komen wat voor jullie beiden werkt.
Ergens zeg je dat hij veel geld kan verdienen, rijk kan zijn, want geen kinderen. Toen ik dat las dacht ik: ja maar jij hebt een rijkdom die veel lastiger te delen is: jouw kinderen. Geld is veel makkelijker te delen en de ongelijkheid is makkelijker recht te trekken als jij wat meer gaat verdienen. Kinderen is niet meer in te halen en is ook een vorm van rijkdom, vind ik dan :)
Bespreken dus...
Bedankt allemaal, ook voor de goede tips om een gesprek te openen. Ja, misschien moet het wel gewoon zo blijven en vraag ik alleen wat 'bewustwording'. Dat hij gewend is aan een bepaalde luxe, dat ik het waardeer... maar tegelijkertijd lastig is als hij met boodschappen voor het weekend aan komt, voor een bedrag waar ik twee weken mee vooruit kan. En die luxe is hij gewend, al moet ik zeggen dat hij ook wel begrijpt dat hij in z'n eentje misschien een brood van 4 euro kan kopen, met een gezin is dat echt niet te doen. De kinderen hebben inmiddels allang in de gaten dat we anders eten als hij er niet is. Eenvoudiger. Dat vinden ze overigens niet erg... maar het geeft wel aan dat ik probeer om hem zo veel mogelijk tegemoet te komen (want soms koop ik toch dat broodje van 4 euro voor hem). Hij ziet ook van dichtbij hoe het gaat... hij koopt schoenen en ik koop voor datzelfde bedrag twee paar sneakers voor mijn kinderen en nee, dan heb ik zelf nog niks. 
Ik snap van zijn kant wel dat het leuker is om me te trakteren op een etentje of jurkje, dan op een loodgieter.
Hij heeft wel gezegd dat hij me altijd kan helpen, dus in die zin hoef ik daar alleen maar op terug te komen... alleen: hij houdt het altijd algemeen met het aanbieden van hulp. Het zou voor mij fijner zijn als hij een rekening uit m'n handen zou trekken – ik sputter voor de vorm nog even tegen – en dat is dat. Maar dan vraag ik misschien wel heel veel van iemands inlevingsvermogen, want ik begrijp ook dat hij vindt dat hij het toch heeft aangeboden!
En Ely, je zegt wel iets heel waars over 'werkelijke rijkdom'. Daar pikt hij wel iets van mee, want hij krijgt ook liefde van mijn kinderen en een plek om thuis te komen... Dat waardeert hij enorm want dat vond hij vroeger zo vervelend: alleen thuiskomen in een leeg huis en niets kunnen delen... en nu schuift hij bij ons aan. Als die situatie er niet was, zou het natuurlijk niet goed voor hem voelen om een groot deel van het vakantiebudget op z'n rekening te nemen (vanwege schoolvakanties in het dure seizoen, wat hij nooit hoefde... en voor 4 personen i.p.v. 2).
Plezier in het leven
Ik zou het niet zeggen. Hij geeft nu al heel veel geld aan jullie uit, misschien had je liever geld voor de loodgieter gehad dan voor het jurkje, maar had je dat niet al veel eerder moeten zeggen? Hij heeft jullie wel meer plezier in het leven gebracht.
Wel zeggen
Maar dan in zijn algemeenheid. Het is niet fair van jou om van hem te verwachten dat hij de rekening van de loodgieter betaalt. Jij bent een volwassen, zelfstandige vrouw en daarmee verantwoordelijk voor je eigen huishouden. Uit jouw verhaal maak ik in ieder geval op dat hij dat zo ziet.
Ik zou samen met hem proberen om het probleem boven tafel te krijgen. Hoe sta jij er financieel voor, wat heb je aan kosten te verwachten en hoe kun je ervoor zorgen dat jij voldoende geld hebt om te doen wat je moet doen? En hij kan als jouw vriend en jouw steun en toeverlaat daarin meedenken.
Als het feit dat hij meedraait in jouw huishouden ervoor zorgt dat jij meer kosten hebt en daardoor niet meer kunt voldoen aan je financiële verplichtingen, kun je dat natuurlijk bespreekbaar maken. Dat is een legitiem argument en dat zou hij ook niet moeten willen.
Maar ik zou niet beginnen over dure broodjes en andere luxigheden die hij meebrengt en waar jij liever iets anders voor terug ziet. Hoewel ik niet uitsluit dat hij dat ook doet omdat hij die levensstandaard gewend is en niet kan wennen aan die van jou, kan ik me ook voorstellen dat je hem daar gruwelijk mee tegen het zere been schopt. Als je in het gesprek je motieven niet zuiver krijgt, loop je het risico om vrij inhalig over te komen. Het gevoel om een grote zak met geld te zijn waar de ander van meeprofiteren is geen fijn gevoel, en dodelijk voor een gelijkwaardige relatie.
Ik vraag me ook af waarom je zo afmeet. Waarom moet zijn rijkdom afgezet worden tegen jouw rijkdom? Ben je niet diep in je hart misschien ook een klein beetje jaloers op zijn rijkdom?
Jaloers
Over die laatste opmerking heb ik even nagedacht. Ik schrok er wel van, want jaloers zijn op zijn rijkdom is niet bepaald sympathiek. Ik denk van niet, ik mag meeprofiteren van die 'rijkdom' en wat Ely al opmerkte, ik ben rijk op een andere manier. Ik ben hoogstens jaloers op het zorgeloze en om de vrijheid die het geeft. En die vrijheid betekent ook: wanneer het hem uitkomt trakteren en beslissen wat er getrakteerd wordt.
Het voorbeeld van de loodgietersrekening komt voort uit de gedachte dat hij makkelijk praten heeft over achterstallig onderhoud... omdat er bij hem namelijk niets meer in gebruik is, is er ook niks meer aan vervanging toe. Het klinkt allemaal kinderachtig, net als het voorbeeld van de luxe broodjes, dat realiseer ik me. Het zijn meer voorbeelden die onderdeel vormen van de optelsom. Als de gedachte je eenmaal in de greep heeft, ga je alles registreren. Als ik het teruglees ben ik ook wel heel bang dat ik tegen het zere been schop als ik dit ga benoemen.
Leanne
"Als ik het teruglees ben ik ook wel heel bang dat ik tegen het zere been schop als ik dit ga benoemen."
Ik denk dat het er heel erg vanaf hangt hoe je jouw "probleem"/gevoelens met hem bespreekt.
Daar zijn al diverse suggesties voor gedaan in dit draadje, en zeker daar waar je jouw probleem algemeen aan de orde stelt, zou in mijn visie moeten kunnen.
Als je jouw gevoelens (zeker als je zegt, dat je er gewoon mee zit en misschien zelfs baalt dat je er niet helemaal een lekker gevoel over hebt, en het daarom fijn vindt het met hem te bespreken) NIET met hem kan bespreken of durft te bespreken, vraag je dan af, of je dat goed vindt voor een relatie (jouw relatie).
Misschien zijn jouw gevoelens onterecht (nb. ik snap ze, vind ze niet terecht als jij extra kosten hebt door hem en je daardoor het financieel nog moeilijker hebt), maar ook jij bent een mens en mag wel eens foute gevoelens hebben. In een goede relatie zou je je gevoelens - ook foute - moeten kunnen bespreken.
En dat staat los van het feit of hij dan vervolgens kostgeld of zo gaat bijdragen of niet. De uitkomst is in mijn ogen dan nog minder belangrijk dan dat je erover kunt spreken met hem.
Afhankelijk
Ik krijg het idee dat jullie niet gelijkwaardig zijn in deze relatie en dat jouw vriend niet zijn verantwoordelijkheid neemt. Want als hij inderdaad zoveel bij jou is, zal hij toch ook zelf moeten beseffen (en zo niet moet je hem hier een handje bij helpen) dat jouw vaste lasten daardoor verhogen. Hij betaalt dan wel mee aan allerlei leuke dingen, maar daardoor maakt hij jou wel afhankelijk. Terwijl als hij gewoon meebetaalt aan jouw gas/water/licht/boodschappen (in ieder geval 1/4 daarvan) zijn jullie gelijkwaardig. Dan heb jij weer wat meer geld over om zelf dat leuke jurkje te kunnen kopen.
Ik vond het ook lastig toen ik nog niet officieel samenwoonde dat ik een vriend had met veel meer inkomen. Dan liepen we samen in de stad en kocht hij een broek van 140 euro want zijn andere broeken waren "niet mooi meer". Ik had alleen nog maar vale versleten broeken die er veel slechter uitzagen maar geen geld om een nieuwe te kopen. Hij wilde dat dan wel voor me betalen, maar dat vertikte ik. Daarvoor ben ik te onafhankelijk. Maar de lol van samen stadten ging er daardoor wel af. Wij hadden op een gegeven moment de afspraak dat hij alle boodschappen deed en dat ook allemaal betaalde. Dat compenseerde dan weer enigzins met mijn toegenomen kosten aan gas/water/licht.
Ik hoop dat jij ook iets goeds met je vriend kan afspreken. Want ik krijg het gevoel dat jullie het wel erg leuk hebben samen, maar dat is niet genoeg. Een stuk verantwoordelijkheid naar elkaar toe (ook financiele verantwoordelijkheid) hoort er zeker bij.
Wat betekent 'onafhankelijk'
Voor iemand? Ik denk dat ik persoonlijk wel een mooi kledingstuk zou accepteren als cadeau zonder het gevoel te hebben dat ik er minder onafhankelijk van wordt. Maar dat is wel gepraat vanaf de zijlijn.
Maar ik denk dat het wel de moeite waard is om te onderzoeken welke emoties er voor jou spelen voordat je her gesprek aan gaat. Ik kan me eigenlijk wel voorstellen dat er een vorm van jaloersie bij komt kijken als de één zorgelozer is in financiële zaken. Ik vind zelf financiële zorgen best pittig, hou nogal van zekerheid. Maar dat is erg persoonlijk, ik ken mensen die daar beter mee kunnen leven.
Toen ik samen was met mijn (nu ex-) vriend betaalden we ieder onze eigen dingen. Ik betaalde de boodschappen hier, en hij als we in zijn huis waren. Alle gezamenlijke uitstapjes, etentjes, weekendjes betaalde hij. Ik denk dat ik het desondanks zou hebben aangekaart als ik niet meer rond zou komen door gestegen kosten voor boodschappen e.d. Dat staat los van al die 'leuke' dingen waar ik heel blij mee was maar waar je niet de loodgieter van betaalt.
Hoe hij het dan opvat is aan hem, maar als hij er beledigd of boos door wordt, weet je gelijk wat je op dat vlak aan hem hebt.
Irritatie
Misschien is het dan wel jaloezie... naar mijn idee is het meer irritatie. Ik stond vandaag te stofzuigen en realiseerde me dat ik druk bezig was – natuurlijk ook prettig voor mij dat het weer schoon is, maar toch ook om hem in een opgeruimd huis te ontvangen... terwijl hij aan het werk is (en dat geld verdient . Misschien is deze redenering wel krom en zuur... en muggezifterig maar soms zie ik het gewoon niet meer. Ook dit is weer één van de vele dingetjes. En misschien moet ik dat gewoon maar uitspreken, dat ik niet weet of ik in m'n recht sta om me zo te voelen, maar dat ik me wel zo voel! En ja... afhankelijk. Dat is het misschien wel. Maar dat doe ik ook zelf door af te wachten of hij mijn onvrede begrijpt.
De situatie die jij schetst Katniss, is een goed idee als je om-en-om bij elkaar bent. Dan kan ieder er ook voor kiezen hoeveel hij/zij uitpakt met boodschappen of ervoor kiezen om uit eten te gaan. Zo begonnen we onze relatie ook zo'n beetje. En dan heb je ook om-en-om de verantwoordelijkheid om je huis op orde te hebben. Aan de andere kant: hij is steeds bij mij omdat ik vanwege mijn kinderen niet bij hem kán zijn. Het is niet zo dat hij het wel prima vindt zo... of, dat vindt hij wel, maar het is geen egoïsme van hem geweest maar een gevolg van mijn situatie...
Hmmm tja
Onze eerste ruzie was omdat hij meer bij mij kwam en ik bij hem, en ik het dus heel erg druk kreeg terwijl hij zich 'geremd' voelde om bij mij het huishouden te doen.
Nou ja, en uiteindelijk is het ook uit gegaan omdat het gewoon allemaal te ingewikkeld was en we daardoor de verbondenheid kwijt raakten.
Tot nu toe
schets je een beeld van een erg leuke man en lijkt het toch dat jij moeilijk doet. Ik zou echt oppassen met wat ik zei..
Exploderen
Ken je dat verhaaltje, van die man die een schilderij wilde ophangen, maar toen ging zijn hamer kapot. Hij zou een hamer kunnen lenen bij d ebuurman, maar hij dacht: dan gaat die buurman mij de mantel uitvvegen, omdat ik te laat lawaai maak en als ik een hamer krijg krijg ik ook een preek over het onderhoud van die hamer enz. enz. In zijn hoofd werd die man zo boos, dat hij naar de buurman stapte en zei: 'Stik maar met je hamer'. Het verhaaltje gaat iets anders, maar het komt op hetzelfde neer: in je hoofd gebeurt er van alles, dicht je allerlei betekenissen toe aan van alles, word jij steeds bozer en hij weet van niets en snapt het niet.
ik denk niet dat het een man is die geen verantwoordelijkheid wil dragen, maar hij heeft een eigen manier gevonden, waarop hij denkt dat hij jou daar een plezier mee doet. Hij weet niet dat het bij jou in jouw hoofd aan het stomen is.
Een voorbeeld is het stofzuigen nu. Moet je dat van hem? Ik denk het niet. Ik denk dat je het zelf wil doen. Hij ziet het niet eens, want zoiets valt pas op als het niet gebeurt. In jouw hoofd wordt dat verbonden met: ik alle lasten en hij alle lusten. Ook al is dat onterecht. Stel dat je hem bij binnenkomst zou vragen: goh, wil je even stofzuigen, want dar ben ik niet aan toe gekomen. Zou hij dat dan bot weigeren onder het motto: daar ben jij, vrouw, voor? Als dat zo is zou ik hem acuut over de drempel gooien. De kans is groter dat hij, wellicht enigszins verbaasd, de stofzuiger pakt en gaat stofzuigen. Maar je gaat het niet aan hem vragen, want dat wil je niet. Dus die kans krijgt hij niet. Jij doet iets (stofzuigen) waar jij boos van wordt, terwijl hij op geen enkele wijze enig idee kan hebben dat zoiets speelt.
Ik snap best dat er eventueel een lichte mate van jaloezie meespeelt: als iemand elk dubbeltje om moet draaien en de noodzakelijke verbeteringen in de woning niet kan doen, dan is het toch vrij normaal dat je een klein beetje jaloers bent op een partner die vrolijk flierefluitend en zorgeloos door het leven kan gaan en kan trakteren, vakanties kan houden etc. Over dat verschil in inkomen, ja, dat is slikken, daar zul je genoegen mee moeten nemen.
Maar die stoom in je hoofd, daar moet je vanaf, want daarmee blaas je de relatie op, zonder dat hij ook maar enig idee heeft van wat er speelt en ook maar enige, minimale kans heeft gekregen om iets te veranderen.
Dus ik zou echt zeggen: oefen even op een goede toon om het te bespreken. Hij heeft het recht om te weten wat het voor jou betekent, want in jouw hoofd krijgt hij alles voor de voeten geworpen.
Tsjor
Stofzuigen
Als ik aan mijn man vraag of hij wil stofzuigen vraagt hij meestal waarom.... Hij heeft een veel hogere vuiltolerantie dan ik en vind mij echt doorslaan dat ik (hou je vast) 2 a 3 per week stofzuig.
Maar ik vind het fijn om het huis aan kant te hebben als ik thuis ben dus doe ik dat. Ik heb een soort basis idee van schoon en opgeruimd waarvan ik vind dat we beiden verantwoordelijk voor zijn en de rest doe ik. Het gezamenlijke gedeelte huur ik trouwens het liefst een schoonmaakster voor in, hij ook 
Kortom, volgende keer misschien niet stofzuigen als hij komt maar je spannende lingerie setje strijken :)?
Misschien heeft hij trouwens het idee dat hij extra dingen moet laten omdat hij zi weinig in zijn eigen huis is. Zou ik me ook kunnen voorstellen.
Jullie brengen allebei 'offers', wat ik mezelf altijd voorhoud is dat de 'offers' die je brengt altijd groter voelen dan die de ander doet. En dat praten op een GGG manier helpt (gebeurtenis - gedachte - gevoel, vaak gaat ons gevoel over de gedachte bij de gebeurtenis en niet zozeer over de gebeurtenis zelf)
Stoom in je hoofd
Die 'stoom in mijn hoofd', je verwoordt het goed... daar heb ik inderdaad wel vaker last van. Maar dat komt ook omdat ik (ook nu weer) niet goed weet of ik redelijk ben. Ik ben dan aan het afwegen of ik een punt heb... en alles passeert de revue. Het is ook geen kwestie waarin één van de twee fout zit, dat maakt het gecompliceerd. Ik word wat stiller en hij gaat aan me trekken: 'Er is iets, ik merk het aan je... ' en dan moet ik ermee komen. Over dit bovenstaande heeft hij nog niks gemerkt, dus zo hoog zit het (nog) niet...
Maar laatst moest ik toegeven dat ik het moeilijk vond dat hij al zijn afspraken plant in de (in mijn ogen) toch al schaarse tijd met mij. Ook dat is een gevolg van zijn vele werken, vaak voor werk in het buitenland moeten zijn en intensief sporten (4x per week). Dan merk ik dat hij makkelijker is met wat langer doorwerken op de avonden dat hij niet sport (maar bij mij is). De ongelijkheid is er dus niet alleen financieel, maar ook in tijd. Ik merk dat hij daar ook mee worstelt, het lastig vindt dat hij rekening moet houden met mij, tijd moet maken voor tijd met mij, want hij was lange tijd een heel vrij leven gewend En ik vraag me af (stoom in mijn hoofd!) of het wel terecht is dat hij na een week in het buitenland aansluit bij een borrel met zijn sportmaatjes, of dat ik gewoon een vervelend mens ben met claim-gedrag.
Ik ben wel blij dat als iemand vrijwel altijd bij jou is, diegene ook wat vrijer wordt. Het stadium dat hij zich te gast voelt, zijn we wel voorbij. Het is dus niet zo dat hij niet doet, hij ruimt vaak ongevraagd de keuken op na het koken, zet altijd koffie, maakt het ontbijt... dat is voor veel mannen al heel wat zoals ik van vriendinnen begrijp :-)
Het klopt inderdaad dat ik zelf besluit om te gaan stofzuigen voor hij komt. Maar zie hierboven: als je zelf meer thuis bent en je partner werkt veel... dan is het logisch dat jij het doet en áls-ie er dan is, wil je liever gewoon leuke dingen met hun kunnen doen. Maar die irritatie loopt wel op... omdat jij altijd degene bent. Beter zou inderdaad zijn dat ik meer ging werken en dan zou het ook logischer zijn om samen dit soort dingen op te pakken... én ik zit financieel wat ruimer. Straks doe ik weer een sollicitatiebrief de deur uit, maar ik heb er de afgelopen tijd al zo veel verstuurd, dat ik er rekening mee houd dat dit probleem nog wel even blijft spelen.
Maar Leanne,
Je moet eigenlijk stoppen hier met ons over te communiceren! Praat met die man, daar issie voor. Weet je, jij vraagt je af of je redelijk bent, of je gelijk hebt of dat het anders zou moeten.....
Het gaat niet om gelijk hebben, het gaat niet om de reden van dingen, je moet met je vriend in gesprek gaan. Je vraagt je nu af of je redelijk bent, maar dat ben je hoogstwaarschijnlijk al niet meer omdat je er niet met hem over praat.
Mooi gezegde ook in deze: ga je voor je gelijk of ga je voor je geluk....?