U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Nieuwe relatie en ongelijke situatie
Ik ben gescheiden, moeder van twee kinderen van 10 en 14 jaar. Sinds twee jaar heb ik een relatie met een man zonder kinderen. We wonen officieel niet samen, maar we zijn wel altijd samen. Alleen als mijn kinderen bij hun vader zijn (om-het-weekend-regeling), willen we wel eens in m'n vriend zijn huis zitten, maar meestal vinden we dat teveel gesleep: er zijn in de loop van de tijd steeds meer spullen van hem naar mij verhuisd, de koelkast is daar dan leeg, etc. Het is vanwege de kinderen een stuk praktischer om vooral bij ons te zijn. Goedbeschouwd kun je zeggen dat zijn huis een dure opslagruimte is geworden, waar hij alleen nog komt om zijn post op te halen.
Mijn vriend heeft zijn huis ooit alleen gekocht en hij vindt het nogal een stap om het te verkopen. Hij zou waarschijnlijk ook een (kleine) restschuld overhouden. We hebben het er even over gehad om zijn huis te verhuren, maar huurders in zijn huis vindt hij geen fijn idee. Ik hoef ook niet zo nodig samen te wonen, ik zou me kunnen voorstellen dat we – als de kinderen het huis uit zijn – ook in zijn (kleinere) woning kunnen gaan samenwonen. Alleen: onze financiële situatie is behoorlijk scheef. Hij heeft een goed betaalde baan. Ik werk part-time en ontvang kinder-alimentatie. Hij ziet natuurlijk wel dat ik minder te besteden heb. Het is nu zo dat hij mij uit eten neemt (en soms ook met zijn vieren), af en toe weekendboodschappen haalt (en dan ook dure producten koopt die ik normaal gesproken niet neem), trakteert als we op een terrasje zitten of spontaan aanbiedt om iets te betalen waar ik over twijfel (dat leuke jurkje bijvoorbeeld). Allemaal dingen die ik vóór hem niet deed omdat ik er geen geld voor had. Hij maakt mijn/ons leven in alle opzichten leuker en dat is me veel waard. Maar ik denk niet dat hij zich realiseert dat alles wat hij bijdraagt voor ons extra's zijn… pure luxe. En dat er voor een extra kostganger veel sluipende kosten zijn waar je niet zo'n goed overzicht van hebt. Een extra was, een douche, dagelijkse boodschappen… Maar zijn hypotheek gaat ondertussen ook gewoon door natuurlijk! Toen hij blij uitriep dat hij geld terug kreeg van zijn energie-maatschappij, kon ik toch niet nalaten om hem te vragen of-ie nou echt niet begreep hoe dat kon? En het irriteerde me dat hij zei dat mijn huis achterstallig onderhoud heeft. Hij heeft gelijk, maar ook makkelijk praten… ik moet inderdaad een loodgieter laten komen voor een chronisch verstopt toilet… van dat soort dingen heeft hij geen last. Het enige wat bij hem aan vervanging toe is, is zijn wasmachine… maar die staat inmiddels maanden stil omdat zijn was in mijn machine gaat.
Lange tijd heb ik gedacht dat ik dat niet wilde, hoe ik het doe, doe ik het… maar ik ga niet zeuren over geld! Maar ik merk aan mezelf dat ik steeds een beetje meer onvrede aan het opbouwen ben, zie wat voorbeelden hierboven. Wat niet eerlijk is… want hij is zeker niet het type profiteur. Hij is juist heel vrijgevig… maar op deze manier is hij wel degene die bepaalt. Bijvoorbeeld: ik ben veel geld kwijt aan kleding voor twee kinderen in de groei. Ik vind het dan toch bezwaarlijk als ik dat als argument opwerp als hij voorstelt om samen een weekendje weg te gaan. Hij heeft vanuit zijn vroeger vrijgezellenbestaan nog veel dingen voor zichzelf, o.a. wintersport, uitgaansavonden en weekendjes met vrienden. Ik ben blij dat hij dat met anderen doet, juist omdat ik het me niet kan veroorloven. Als hij echt graag samen een weekendje weg wil (hij wil wel 4x per jaar volgens mij maar dat rem ik dus af), heeft hij de troeven in handen om dat ook werkelijk te realiseren door aan te bieden (het grootste deel) voor mij te betalen. Dat voelt niet eerlijk en ondankbaar tegelijk! Ik kan wel voorspellen dat ik hier het advies krijg 'Ga met hem rond de tafel voor goede afspraken!'. Logisch, het is ook wel een open deur maar hoe kom je tot een eerlijke verdeling? En dan vraag ik me af: hoe hebben andere stellen dat dan opgelost?
Geef hem een kans
Om te zeggen dat je onredelijk bent (als dat zo is). Net als het verhaaltje van de buurman: geef de buurman de kans om te zeggen dat hij zijn hamer niet uitleent. Dan kun je daarna altijd nog in discussie gaan en uitleggen waarom jij het wel redelijk vindt. NU voer je alle gesprekken al in je hoofd en heeft hij nog niet de kans gehad om ook maar iets te zeggen.
Een andere stap is: betrek hem ook bij je sollicitatiepogingen. Dan ziet hij aan de andere kant hoeveel moeite je doet om het iets beter te krijgen. en hoe frustrerend het is als een goed voorbereidde sollicitatie leidt tot niets.
Tsjor
"Gepraat"
Tante Sidonia, je zegt dat ik moet ophouden om er hier over te praten... maar met hem. Nou, dat is gisteravond gebeurd. Helaas na aanleiding van iets vervelends. Hij was afgelopen week in het buitenland, kwam vrijdagavond laat terug (met vertraging). Ik had bepaalde verwachtingen, had lekker gekookt, zijn favoriete wijn gehaald... dat viel in het water maar kon hij natuurlijk weinig aan doen. Zaterdagochtend moest hij (vaste prik) vroeg weg om te sporten, 's middags had hij een werkverplichting (een receptie ver rijden, dus dat kostte een hoop tijd) en 's avonds een feestje bij iemand die hij kent van het sporten. Er gebeurde precies wat ik bedoel. Vrijdagavond bij me slapen, na het sporten bij mij lunchen, douchen en opfrissen voor die receptie. Toen hij terugkwam had ik z'n eten klaar en ging hij meteen door naar dat feestje. Hij had er niet eens bij stilgestaan dat dit allemaal niet zo leuk was voor mij. En toen ik hem erop wees, achteraf spijt dat hij het feestje niet had afgezegd (had ik vooraf voorzichtig geopperd, maar wilde hij niet). Het was zelfs zijn bedoeling om na dat feestje naast me in bed te schuiven, maar toen ik merkte dat hij daar vanuit ging, knapte er iets... De financiële kant is niet eens ter sprake gekomen, maar is nu 'vanzelf' opgelost. We hebben besloten om door de week gescheiden te houden (ieder in zijn eigen huis) en weer af te spreken, zoals vroeger. We vallen dan als vanzelf terug in de regeling van 50/50 in elkaars huis... omdat zijn spullen daar nu natuurlijk weer naartoe gaan. Nee, ik ben niet blij met de uitkomst, voelt een beetje als terug naar af. Maar ik vind het best ernstig dat als hij niet hoeft te sporten, hij naar zijn idee 'niks' heeft. Toen ik hem daarmee confronteerde, schrok hij zelf ook wel. Misschien is het een compliment, hij komt bij mij tot rust, ik ben zijn vanzelfsprekende stabiele factor. Maar volgens mij is dat het begin van langs elkaar heen gaan leven.
Ik hoop eigenlijk, dat als ons samenzijn niet meer hap-snap-tussendoor gaat, hij er meer waarde aan zal hechten en dat echt tijd voor elkaar wordt. En ik mezelf niet meer het hotel voel dat zijn tussendoor-bezoekjes fasciliteert.
Leanne
Jij: We hebben besloten om door de week gescheiden te houden (ieder in zijn eigen huis) en weer af te spreken, zoals vroeger. We vallen dan als vanzelf terug in de regeling van 50/50 in elkaars huis... omdat zijn spullen daar nu natuurlijk weer naartoe gaan. Nee, ik ben niet blij met de uitkomst, voelt een beetje als terug naar af.
Je bent er niet blij mee schrijf je.
Maar waarom hebben jullie dat dan zo besloten?
Zijn er nog alternatieven besproken (bijv. wel bij jou blijven, maar dat hij meer rekening houdt met jou - in elk geval meer overleg over jullie beider agenda's/plannen, en vermoedelijk meer zijn agenda/plannen)?
Heb je jouw gevoel kunnen bespreken (als ik het zo lees, misschien een beetje gechargeerd, het gevoel dat hij jou wel makkelijk vindt als thuisbasis, maar verder lekker zijn eigen gang gaan zonder aan jou te denken en hoe dingen voor jou zijn)?
Hoe reageerde hij daarop?
En je hebt toch kinderen (hoe oud)? Hoe lang woont hij nu bij jullie? (min of meer)
Hebben jullie met bespreken hoe nu verder ook nog aan jouw kinderen gedacht? Hoe het voor hen is als hij nu terugverhuist?
je hebt gelijk...
Jel lijkt dan te functioneren als hotel mama, maar dan net even anders...
Maar wilt dit nu zeggen dat jij vind dat je wel goed hebt gecommuniceerd met hem?
sterkte met de situatie
vervolg
Maar begrijp ik nu dat hij in het weekend wel bij jou is (of om de beurt bij jou en bij hem)?
Maar als dat zo is, kan dus nog steeds dezelfde situatie zich voordoen als die net gebeurd: hij komt terug en trekt zijn eigen plan...
Heb je erover gehad wat jij WEL wilt?
Misschien is het handiger om niet te zeggen wat je NIET wilt, maar wat je juist WEL wilt. Dat is wellicht (als hij van goede wil is) wel te doen voor hem?
En dan concreet: als jij wilt sporten, stem het dan af VOORDAT je met iemand afspreekt (bijvoorbeeld). Of: als je een (zakelijke) afspraak hebt gemaakt, geef dat dan METEEN door aan mij, zodat ik daar rekening mee kan houden.
Ik noem maar wat voorbeelden hoor. Jij moet bedenken wat jij van hem wilt om wel gelukkig met hem te zijn.
En omgekeerd lijkt het me ook goed dat je vraagt wat hij van jou wilt om jullie relatie voor hem leuk te laten zijn.
Ga eens boekhouden
Het is op dit moment mosterd na de maaltijd maar in de toekomst misschien toch weer actueel: hoeveel geld kost hij je precies? Voordeat je hem kende,had je bepaalde kosten. Energierekeningen, boodschappen, slijtage van je spullen. Wat ben je extra kwijt als hij half bij je inwoont? Hoeveel zijn gas en licht gestegen? Hoeveel extra boodschappen doe je? Hoeveel sneller slijten je spullen? En in hoeverre worden die extra kosten gecompenseerd met dat hij zo nu en dan de boodschappen voor je betaalt? Houd ook rekening met zaken als dat je andere kleren minder snel slijten vanwege dat nieuwe jurkje en dat je dankzij de nieuwe schoenen een ander stel niet naar de hakkenbar hoeft te brengen. Hij betaalt je dure vakantie dus dat bespaart je de kosten van de low budget vakantie die je zelf in gedachten had. Volgens mij is hij niet zo "duur in onderhoud" als je denkt, het zit in je hoofd.
Je zou liever willen dat hij de loodgieter betaalt dan dat hij luxe dingen betaalt. Geniet ervan en kijk een gegeven paard niet in zijn bek.
Reactie
Nee... geen fijne oplossing omdat ik hem graag bij me heb. Ik heb het lang prima gevonden dat hij alleen bij me at en sliep. Maar als daar dan niets tegenover staat... bewust tijd voor elkaar maken op momenten dat het wél kan? In het verleden zijn er wel meer periodes geweest dat ik het 'opeens' niet meer trok. Meestal was er dan ook iets voorgevallen wat net de druppel was. Hij beloofde dan beterschap, meer overleg, bewustere keuzes, maar het blijft een terugkerend probleem teveel te willen. Deze oplossing komt dan ook van mij.
Tja, de kinderen... (10+14) zien hem dan door de week niet meer tijdens het eten. Dat is jammer, want het was gezellig om met zijn vieren te eten. Dat was hun eerste reactie. Aan de andere kant was hij daarin ook wel bepalend: moet overwerken of staat in de file, we eten dus later, of het moest gehaast zodat hij op tijd weg kan. De kinderen zijn gewend dat hij na het eten vertrekt en als hij terugkomt liggen zij al op bed. Als zij 's ochtends opstaan is hij net weg.
En ja, ook al zien we elkaar om-en-om in elkaars huis in het weekend, dan nog kan hij zijn eigen plannen trekken. Ik weet dus ook niet hoe het zal gaan. Het kan ook niet zo zijn dat hij nooit meer afspraken kan maken natuurlijk, ik hoop alleen dat hij er bewuster mee omgaat. Het voelt niet goed om me steeds te moeten afvragen of ik claim of dat ik gewoon voor mezelf op kom. Ik denk wel dat mijn behoefte een stuk hoger ligt, dus we zullen elkaar toch ergens tegemoet moeten komen. Suze, je schrijft dat ik moet aangeven wat ik van hem wil... nou, dat inzicht dus. Misschien is dat wel teveel gevraagd en moet ik concreet vragen of hij iets wil laten schieten. Maar dat deed ik dus in dit geval met dat feestje... en weigerde... maar heeft dan achteraf wel toegegeven dat dat geen goede keuze was.
Hmmm
Jammer dat het zo gegaan is. Het komt op mij een beetje over alsof hij wel de lusten en niet de lasten wil, en dat zeg ik niet snel 
Schijnbaar vindt hij het erg lastig om gewoon bij jou op de bank te zitten, en zoekt hij liever zijn vermaak buiten de deur, met de zekerheid dat hij dan wel weer gezellig naast jou mag slapen.
Misschien is dit hem gewoon niet? Tenminste, niet als jij het hele pakketje wil met samenwonen en al.
klinkt zo negatief
wel de lusten, niet de lasten...Misschien is het niet zo'n bankhanger?
Wel lastig natuurlijk als je dat zelf wel verwacht, dat partner bij je op de bank zit. Ik zou echt niet hem gaan proberen te veranderen. Maar je afvragen of je hier genoeg aan kunt hebben, of je zelf onafhankelijker wilt worden. (het zoeken in andere dingen, andere mensen) Natuurlijk kun je wel wat afspraken maken bijv concrete afspraken over tijd samen. Maar zo huiselijk als je wil wordt hij wrs niet, of tegen zijn zin.
Ik denk ook echt dat dat het enige is wat je van hem kunt vragen, tijd voor jou. (Jullie) Niet dat hij daar zelf meer inzicht in krijgt, volgens mij roept dat op den duur alleen maar frustraties op naar beide kanten. Een positief geformuleerde wens is makkelijker aan te voldoen dan aan een negatief geformuleerde. Dus niet vragen iets te laten schieten voor jou, maar met een beter voorstel komen! Hoe hij dat regelt met al zijn wensen en verplichtingen is zijn probleem.
Niet per se negatief bedoeld
Of misschien ook wel Ik vind het alleen niet voor hem spreken dat hij het zich niet zelf heeft gerealiseerd, dat hij wel erg gemakkelijk gebruik maakte van de 'hotelfaciliteiten'. Nou ja, en dat bedoel ik ook niet eens negatief, maar het lijkt me niet dat deze man het totaalplaatje wil.
nou ja
Ben zelf ook vh totaalplaatje. Maarja, ben samen met de vader van mijn kinderen. Die 'last' met alles wat erbij komt kijken moeten we wel delen vind ik.
Maar soms vraag ik me weleens af of relaties in z'n algemeenheid (dus niet perse bij mij) niet leuker kunnen, misschien wel juist door meer nadruk op lusten. Met vrienden hebben we dat toch ook, dat het zelden een totaalplaatje is maar juist een bepaald aspect dat bindt. Dat is vaak voldoende, bij partners willen we alles.
samen
Gaan jullie dan nooit samen naar feestjes? Het klinkt alsof hij òf iets zonder jou doet, òf bij jou thuis is. Maar wat ondernemen jullie eigenlijk samen??
Samenwonen
Ik vind het een beetje klinken alsof jullie al een gewoon samenwonend stel waren. Als mijn man en ik geen afspraken hebben en naast elkaar op de bank zitten, of in de tuin, of een film kijken of een spel spelen of... Dan zeggen we ook dat we niets hebben. En dat is meestal prima. :-)
Wil je niet gewoon samenwonen?
Het komt op mij neer als of je gewoon met hen zou willen samenwonen, maar hij dat ( nog) niet wil omdat hij aan zijn eigen huis verknocht is.
Als jullie samen een huishouden zouden delen dan zou je veel van deze irritaties helemaal niet hebben. OK overwerk is niet leuk, maar je weet dat het geld wat ermee verdiend wordt ook ten dele jou ten goede komt. Sport en vrienden wekt minder wrevel, omdat hij de rest van de tijd toch bij jou is.
De situatie die er nu was kwam wat neer op vlees noch vis. Niet echt samenwonen en kosten delen, maar wat tijdsbesteding betreft gedroeg hij zich wel alsof hij met je samenwoonde. En dus had je niet het delen van de kosten en onderhoudt van het huishouden, maar wel dat alles wat hij plant of dat nou sport, vrienden of werk is, als het ware de concurrentie aangaat met jouw quality time met hem. Hierdoor werden lasten en lusten ongelijk verdeeld, hij had de meeste lusten en jij de meeste lasten.
Dat is hem door jullie laatste gesprek duidelijk geworden. Het enige probleem is dat om duidelijkheid te scheppen door terug te gaan naar een eerdere fase in jullie relatie en meer gescheiden te leven hij heeft gekozen voor vis, terwijl jij wellicht eigenlijk vlees wilde.
Ik denk dat de kosten niet zozeer het grootste probleem waren, maar het niet samenwonen. Als dat zo is, zeg het hem dan ook duidelijk. Nu heb je het over de kosten en zijn hotelgedrag gehad en dan is weer terug naar af inderdaad een redelijke oplossing. Alleen uit je berichtjes merk ik op dat je hem juist meer had willen zien en niet minder. Nou, zeg dat dan!
communicatie
Komt ook bij dat je hem al een week hebt moeten missen, toch? Heb je wel gezegd dat je hem mist en gevraagd wanneer hij komt? Het lijkt er nu op dat hij totaal z'n eigen plan trekt en dat jullie al gescheiden leven. Althans, zo gedraagt hij zich.
Betere communicatie lijkt me wel belangrijk en als het jou stoort ben jij eerst aan zet.
Samenwonen
Eh ja… Het voorstel waarmee ik hem voor het blok zette beviel hem dus na één dagje thuis al niet. Hij was er ook al maandenlang niet meer (alleen) geweest. Hij liep verdwaasd rond, het voelde niet meer als thuis (zijn woorden). Ik zie het voor me en ik vond het echt vervelend, bah… maarja, ik had hem bozig naar huis gestuurd...
Op zich was het voor hem wel even goed, zo'n moment van bezinning. Hij realiseerde zich wel dat het zo niet werkte. Wat er afgelopen weekend gebeurde, is wel een duidelijk voorbeeld maar dat moet ik dan voor hem op een rijtje zetten voor hij het inziet... en dan ook nog pas achteraf. En ja, dan heb ik wel benoemd dat hij de week ervoor ook nog in het buitenland is geweest… en dat ik teleurgesteld ben dat hij niet ook zelf graag tijd met mij wil doorbrengen. Hij zegt dat het voor hem ook heel stressvol was, dat hij nergens op z'n gemak zat en overal het gevoel had tekort te schieten. Keuzes maken dus! Hij zegt dat ik hem daar maar op moet blijven wijzen... en denkt dat het ook nog wel vaker zal gebeuren (elke situatie is natuurlijk steeds even anders) want hij heeft het in zich om alles te willen. Gelukkig vindt hij juist wel dat hij van mij alle vrijheid krijgt en hij heeft daar onbewust ook 'misbruik' van gemaakt zegt hij. Ik ben blij dat hij me geen claimen vindt, dat zou ik erg vinden… Het klopt dat deze man geen 'bankhanger' is, wist ik van tevoren… het hoort bij hem. Dat hij bij mij rust vindt is vaak wel in de vorm van 'bankhangen' ja… We doen ook wel eens samen dingen, maar daar was dus deze keer geen ruimte voor.
Hij laat verder wel alles van mij af hangen. Waar voel ik me goed bij? Als het voor mij beter voelt om elkaar alleen in de weekends te zien, prima dan doen we het zo. Maar dat voelt het dus niet, dat is geboren uit nood voor mij… dus ik vrees dat we er nog wel een gesprek tegenaan moeten gooien… want zoals Primavera al opperde, ja, ik zou wel graag willen samenwonen maar dan zou ik wel ook financieel wat meer tegenwicht willen kunnen bieden en ja, dan moet het ook niet zo zijn dat ik hier alles draaiende houd en voor hem een uitvalsbasis wordt. Tijgeroog, ik zie het toch anders, want samen als stel 'niks hebben' is iets anders dan dat hij het ziet hij als 'niks' staat in de weg om dingen af te spreken (samen, maar ook vaak genoeg alleen). Dus dat is wel iets waar hij rekening mee gaat houden: overleggen, in plaats van mededelen.
uitvalsbasis
Ach, voor ons is thuis ook een uitvalsbasis, en dan voor de hele familie. Het is hier net een duiventil soms. En aan "meedelen" maken we ons allemaal wel schuldig, misschien is het dan ook wel minder erg. Maar ja, als het voor jou een probleem is, dan zal hij daar rekenening mee moeten houden.
Overigens: waarom mag hij alleen bij je komen wonen als jij meer verdient? Mijn man verdient ook meer dan ik. Jullie moeten dan natuurlijk wel een verdeelsleutel vinden voor de lasten.
Hij lijkt me een leuke man! OK, hij zit anders in elkaar dan jij, maar hij is bereid rekening met je te houden. Dat kan niet verkeerd zijn!