Na vijf jaar nog steeds vakantieweigering

Andere aanpak?

Hoi Verhuiswagen, misschien niet eens zo'n gek idee om moeder eens uit te nodigen iets te doen samen. Misschien helpt het als jullie je systeem om batterijen...Ook al zal dat moeilijk zijn. Een totaal andere aanpak kan misschien een verrassende uitwerking hebben, voor alle partijen.

Anke

Gezien de voorgeschiedenis denk ik dat een uitnodiging van mij als volslagen idioot zou worden gezien. Ik denk er wel eens over, en dan zou ze misschien ook mijn tas kunnen meenemen.

Nuchter en praktisch

Er is geen algemene richtlijn te geven voor hoe je nuchter en praktisch kunt reageren op incidenten.
Bijvoorbeeld: ik gaf aan: email een probleem? Laat man een email schrijven in eigen woorden. Met excuses.
Maar bij een volgende email kan een andere praktische oplossing voor handen liggen.
Als je verder gaat beschouwen kun je je afvragen wat eronder ligt: ze wil communicatie met de vader en niet met een deskundig opgestelde vorm.
Beiden, vader en moeder, lijken in de communicatie met elkaar nogal op zoek te zijn naar de strijdpunten en conflicten ('dan zou ze misschien ook mijn tas kunnen meenemen'). Zolang je in die modus zit is er geen nuchtere en praktische communicatie mogelijk. en om de ander zover te krijgen dat hij/zij erop vertrouwt dat jij de conflictmodus hebt verlaten moet er heel veel gebeuren.
Het allerbelangrijkste is in je eigen hoofd: we gaan niet meer het conflict zoeken, maar bij elk incident zoeken naar nuchtere en praktische oplossingen (die voor beiden werkzaam zijn, waar mogelijk). en als er toch een conflict ontstaat, dan hebben we daarin gefaald en moeten het opnieuw proberen.

Tsjor

Tja en dan?

Tsjor je bent zelf ook dingen aan t invullen. Dat vond je zelf niet zo'n goed idee in #75.
We hebben al excuses aangeboden dat we iets niet gezien hebben. We moesten zoeken waar het stond, het was niet makkelijk te vinden. Ik gooi er af en toe humor in. Vandaar mn opmerking dat ze mn tas dan mee kan nemen. Die heeft ze natuurlijk allang niet meer dus is ook n idioot voorstel (oh help ik doe een aanname).
Was er maar een modus waarin we wel konden praten. De laatste poging zorgde ervoor dat de politie gebeld is nog voor er een woord gezegd is. Het verschijnen voor de deur is al genoeg. Bellen kan niet. Ze heeft ons geblokkeerd.
Weet je, ik denk dat we gewoon moeten accepteren dat er zoveel ruis is ontstaan, en zoveel wantrouwen dat elk woord en gebaar onderzocht wordt op de achterliggende gedachte. Die nemen wij niet zomaar weg.
Maar inmiddels is er contact geweest tussen beide advocaten waarbij de advocaat van moeder 'not amused' was dat er weer een vakantie werd tegengehouden. Er is geen enkele grond waarom er tegengehouden kan en mag worden. Het is zelfs heel schadelijk voor de kinderen. Het is niet de eerste keer en daarom is er verzocht dat de volledige proceskosten voor rekening van de moeder komen. Daar is jurisprudentie over.
De advocaat van moeder heeft aangeraden om gewoon n mailtje met akkoord te sturen naar vader. Maar dat hebben we niet gekregen. Ze reageert nergens meer op. En moeder beantwoord ook niet meer de telefoontjes van haar eigen advocaat. De kinderen staan te springen om mee te gaan maar zijn ook bang. Daar spreken ze over in berichtjes. En is dus geen aanname.
Nogmaals, we zoeken geen conflict, maar als we niets hadden gedaan bij alle onenigheden, dan hadden we de kinderen nooit meer mogen zien. Dat is t enige waar we de confrontatie over aan gaan: het recht op contact en omgang. Al het andere accepteren we.

'Nogmaals, we zoeken geen conflict, maar als we niets hadden gedaan bij alle onenigheden, dan hadden we de kinderen nooit meer mogen zien.' Dan heb je het conflict blijkbaar nodig. Maar van het conflict worden de kinderen ook de dupe. en steeds erger.
Ik zeg overigens helemaal niet dat je niets moet doen.
Zou het helpen als je niet meer uitgaat van 'we', maar dat je het meer een probleem laat zijn tussen vader en moeder?
Ergens zal er toch iets moeten veranderen, wil de situatie ooit veranderen en wil je niet voor elke praktische oplossing een advocaat nodig hebben (en dan weer het conflict oppoken, doordat moeder de kosten daarvan moet betalen).
Ik vind het zelf een ernstig signaal, dat iemand zich met kinderen helemaal terugtrekt uit alle communicatie. Ik zou daar heel bezorgd over zijn.

Tsjor

Tsjor, ik ben n lui tiepmiepje. We is korter dan mijn vriend of de vader. Overal waar we staat, moet je de vader of mijn vriend lezen. Ik blijf er helemaal buiten. Schrijf bel mail of spreek haar nooit. Zij heeft mij er in betrokken door wat dingen te doen die vervelend waren voor mij. Ik heb heel bewust conflict niet opgezocht en de moeder daar nooit op aangesproken. Heb de schade geaccepteerd. Het heeft mijn vriend getroffen; mij iets aandoen doet bij hem ook pijn. Daar was het haar ook om te doen.
Er is door de rechter en de mediator al meerdere malen gesproken over het feit dat er geen enkele communicatie mogelijk is. En dat dat als ouders niet kan en mag. Mijn vriend stuurt n mailtje of reageert op n mailtje, maar als moeder niet reageert betekent het niet dat moeder kan doen wat ze wil. Daar is ze door de rechter ook op aangesproken. Nu doet ze dat weer. T kortgeding kon bijna letterlijk overgenomen worden van de vorige keer.
Tuurlijk moet er iets veranderen! Maar ik weet niet hoe.
Vanavond gaat mijn vriend iets gezelligs doen met zijn jongste. Hoef ik niet bij te zijn. Maar dat mag dus eigenlijk niet want het is niet de omgangsdag met vader. Afspreken met vrienden mag wel, afspreken met vader mag niet. (Is het idee van moeder). Dus stiekum. En als ze daar achterkomt krijgen wij n boos bericht van moeder. Dan maar niet meer iets doen met je kinderen?

Verhuiswagen, door het lui gedrag te noemen onderken je het belang van communicatie. Vooral de manier waarop je met jezelf communiceert.
Met 'we' versterk je in feite steeds je eigen gedachten, die in kringetjes rond gaan.
Je communiceert ook ALTIJD met je omgeving. Zeker kinderen pikken veel, zo niet alles op. En mensen pikken vooral nonverbaal gedrag op, en dat wordt serieuzer genomen dan verbale communicatie.

En om (meer dan;)) duidelijk te zijn: ligt dit dan aan jou? Nee. Heb jij hier schuld aan? Nee.
Maar je bent de enige die we hier kunnen toespreken.
Je partner niet, en zijn ex ook niet.
Dat jij er geen schuld aan hebt betekent NIET dat je geen macht hebt hierin iets te veranderen, die heb je echt wel! Als 1 partij verschuift geeft dat een domino effect.

Probleem is alleen dat je steeds maar zoekt naar manieren om haar te veranderen. De verandering zul je in jezelf moeten gaan zoeken, in je eigen gedachten.

Ik vond het idee van hulp voor de kinderen niet slecht trouwens, en misschien kunnen jullie als systeem ook mee genomen worden?

En eerlijk gezegd

kan ik nu je opmerkingen over de angst van moeder steeds beter plaatsen.
Want als buitenstaander bekruipt mij het gevoel dat precies dát aan de hand is: moeder is bezig haar kinderen te verliezen.
Dat is toch vreselijk triest?

Helemaal gelijk

Saar je hebt helemaal gelijk! Echt ik kan n ander niet veranderen. Maar zoek naar wat ik zou kunnen doen.
En ik schreef in de openingspost al dat moeder verdrietig boos onmachtig en bang is. Dat hebben we net ook weer begrepen: een kind schreef dat moeder weer boos is. Boos omdat hij iets met vader gaat doen vanavond (hij wil niet liegen) dus gaat moeder dat doen. Vader reageerde; ook goed, ik hoor t wel als ik alsnog meemoet. En daarna kwam t berichtje dat als de kinderen meegaan op vakantie ze het huis uit moeten. Ze mogen dan niet meer bij moeder wonen. Mijn vriend had tranen in zijn ogen...'dat je als moeder je kinderen hierom t huis uit zet'

Kinderen als machtsmiddel.

Saar schrijft dat moeder bang is om haar kinderen kwijt te raken.
Verhuiswagen schreef al eerder dat moeder bang is dat de kinderen minder van haar houden dan van hun vader.

Maar dat kan ook moeder's eigen depressie en verlatingsangst zijn, bang om alleen achter te blijven. Deze angst maakt dat ze haar kinderen gebruikt als machtsmiddel, als speelbal.

Triest als je zo hopeloos labiel in elkaar zit. Heeft ze dit vroeger ook gehad verhuiswagen, tijdens haar huwelijk met jou vriend?
Of is dit zo gekomen, puur door de scheiding? Hormonale problemen zoals de overgang?
Het gedrag wat jij beschrijft is niet normaal. Ze blijft hangen in haar kleine wraak cirkeltje en trekt zich steeds verder terug. Ik zou me ook zorgen maken.

Wil40

Ik wilde helemaal niets schrijven over de reden waarom ik denk dat ze zo doet. Aannames doen heb je niet zoveel aan. Maar je vraagt erom; 'Heeft ze dit vroeger ook gehad verhuiswagen, tijdens haar huwelijk met jou vriend?' Volgens mijn vriend is het een familietrekje. Opvoeding, erfelijk, het is bekend. Al tijdens het huwelijk moest alles door middel van een dreigement. Als jij niet dit doet, dan doe ik dat. Op allerlei gebied. Blijkbaar mist ze capaciteiten om door middel van gesprek en overleg samen dingen te bepalen. Mij overvalt het me telkens, maar mijn vriend kent het gedrag. Hij heeft er jaren mee te maken gehad. Bij hem zit ook een soort van berusting. Zo is ze nu eenmaal.
Ik wil wel nog even terugkomen op Saar's opmerking dat we op zoek gaan naar hulp van buitenaf. Graag! En natuurlijk ben ik bereid om mijn rol/positie daarin te betrekken. Heb niets te verbergen, en sta ook open voor kritiek. Maar moeder heeft altijd de mogelijkheid om uit dat soort gesprekken weg te lopen. Dat is de voorgaande keren ook telkens gebeurt.
Ondertussen zijn er meer en meer dreigementen geuit door moeder tegen de kinderen. Straks komt een kind even praten.....

Opvoeding, erfelijk.

Of idd wat je vriend zegt:"zo is ze nu eenmaal", haar karakter.

Ik ken het ook van een familielid, koude kant. En als de dreigementen en het manipuleren geen effect hebben gehad, volgt de slachtofferrol.
"Je houdt niet meer van mij enz." Vooral voor kinderen vreselijk, die voelen zich dan schuldig, wat blijkbaar dan ook de bedoeling is.

Er valt bijna niet mee samen te leven, je doet het nooit goed.

Standpunten verharden

Ts kan niets, maar dan ook niets over de moeder zeggen.
Ze kent haar immers niet, heeft alleen een paar zeer negatieve ervaringen met haar.
Ik vind het echt gevaarlijk om moeder in deze hoek neer te zetten.
Daar komt ze niet meer uit.
Wie daar slachtoffer van is is wel duidelijk.

Voor hulp heb je de moeder niet nodig, Verhuiswagen.

jawel

Saar, voor hulp hebben we wel moeder nodig. Ze zal t ons echt niet in dank afnemen als we hulp zoeken voor de kinderen. (zoiets als het KIES traject denk ik dan aan, of een andere therapeut)En er is al eerder zoiets aangeboden aan de kinderen en toen wilden ze niet, want het mocht niet van hun moeder.
We plaatsen moeder niet in een hoek, dat doet ze echt zelf. Er is meerdere malen een mogelijkheid geweest om in overleg eruit te komen, er is door haar advocaat haar kansen voorspiegeld, nog een keer een kans, en nog een, en nu er een kort geding gepland staat, geeft mijn vriend haar nog een kans om alsnog toestemming te geven. En dan betalen wij de advocaatskosten die we tot nu toe hebben moeten maken.
Het is ook heel gevaarlijk Saar, precies wat je zegt. De felle reacties die we horen op deze situatie baart ons ernstig zorgen.
Wil40, nou precies zo, eerst dreigen en chanteren en als dat niet lukt de slachtofferrol, of zielig doen tegen de kinderen. De kinderen zijn er ook gevoelig voor. Hoe moet je als kind kiezen tussen een leuke activiteit als een vakantie en een boze moeder? Alsmaar doen wat je moeder wil, want anders wordt ze boos? Wanneer houdt dat op?
Zou het gevoel van bakzeil halen haar wereld doen instorten? Valt het doek? Even wat gezegdes om aan te geven dat ze de schijn niet meer op kan houden. Het verhaal dat vader hier de afschuwelijke man is kan ze al een poos niet meer bewijzen. Ik vrees dat het daar ook voor een heel deel in zit. De waarheid komt nu naar boven, voor haar familie en haar vrienden, en nu moet ze met de billen bloot.
Of moeten we de leugens over mijn vriend en over ons dan maar vol blijven houden voor de buitenwereld? Om haar te beschermen? 'want anders flipt ze helemaal' . En dit is dus ook een extra reden waarom het me zo aangrijpt; we worden beschuldigd van allerlei onwaarheden, en er wordt ons verteld wat wij allemaal niet mogen, door moeder. Als we niet doen wat zij wil, dan wordt ze boos en komen er dreigementen. Ik weiger echt nog een seconde te leven naar de dreigementen en grillen van een ander.
Dat is niet alleen een reden geweest voor mijn vriend om het verzoek van de echtscheiding van de moeder van zijn kinderen, direct te accepteren, maar ook voor mij is dat de kernreden geweest om te scheiden.
En nu jaren na de echtscheiding heeft er weer iemand zo'n enorme invloed op wat we wel en niet mogen. Niemand heeft er schade van als wij als samengesteld gezin 5 dagen weg gaan. Niemand. We zullen zien wat de rechter daar van vind.

komt te voet, gaat te paard

Je kan uit het conflict stappen, elke keer weer. Jij bij uitstek zou onpartijdig(er) kunnen zijn. Stap uit het slachtofferschap en denk in oplossingen.
Dat lukt nu niet omdat er een machtsstrijd gaande is. Je hebt het over 'we', je trekt het je vreselijk aan en ondertussen wordt moeder zo zwart gemaakt, dat wat ze ook zal doen, zij nooit gezien zal worden voor wie zij is. Alsof je haar eerst tot monster afschildert om haar vervolgens te verwijten dat ze zo'n monster is. Dat zorgt voor een hele scherpe tweedeling die ongeloofwaardig lijkt te worden. Het gaat niet meer om wat waar is, beeldvorming is alles. Andersom lijkt dat er ook op (moeder maakt vader en jou zwart, maar zij schrijft hier niet).

Je zegt dat ze bang is, of dat nu terecht is of niet, die verdwijnt niet als de andere partij zich groter maakt of dingen stiekem doet. Ik kan niet zo snel terugvinden of nu verteld is waarom moeder nu precies zo bang is (er staat mij iets bij over een melding maar dat vind ik niet terug). Ik denk dat je moet gaan werken aan het onderlinge vertrouwen en niet 'wie heeft er volgens de rechter meer gelijk dan de ander'.

Stel nu dat al je eigen boosheid even kon uitwissen en als centraal punt 'vertrouwen' neer zet. Een basaal en functioneel vertrouwen. Je hoeft niet bij elkaar op de koffie of bij elkaar te kunnen biechten. En met als vraag hoe je het vertrouwen als ouders over en weer kan terug krijgen. Je krijgt dan een heel ander soort verhaal dan je hier leest.

Overigens, vind ik het ook niet zo lekker dat vader iets stiekems doet met kind en daarmee kind in een loyaliteitsconflict brengt naar moeder (en kind moet dat zelf maar oplossen). Ik vind dat je van een vader mag verwachten dat hij zijn kinderen niet in de problemen brengt. Vader draagt zo niet bij aan een betere sfeer, bij kind thuis en onderling als ouders.

Ik praat niet met je mee.. ik kan me voorstellen meepraten, goed zou doen aan je gevoel van onrecht en boosheid maar daarin vind je mi geen oplossing.

Volledig eens met Ava.
Verder; ja, ik snap dat je toestemming nodig hebt van moeder om de kinderen bij hv te betrekken.
Als je die niet krijgt (maar kinderen zijn toch bijna/ al op leeftijd dat ze zelf kiezen? ) kun je ook je partner adviseren hulp in te schakelen, voor hemzelf en misschien samen met jou. Dat zal dan net zo goed z'n positieve weerslag kunnen hebben op de kinderen.

En weet je, júist als moeder volledig in de kramp zit momenteel, probeer daar zelf dan uit te komen! Moeder kan zo gestoord doen als wat, het is wél de moeder van zijn kinderen. Het is in hun belang als vertrouwen opgebouwd kan worden.

Dat je er geen zin in hebt, snap ik helemaal.
Maar dat is toch een gevalletje pindakaas.
Ik krijg ook een hoop op m'n bordje waar ik niet zo op zit te wachten.
En met ons velen, het is niet anders.
Alternatief voor je is een partner zoeken zonder kinderen of met een makkelijke ex.

Snap ik helemaal

Dat er weer t woord ongeloofwaardig komt snap ik helemaal. Het is ook niet te begrijpen. Als t wel te begrijpen was schreef ik hier niet. T woord vertrouwen is geweldig. Maar waar blijft dat als we vanavond na gesprek met de kinderen horen dat als de kinderen mee gaan op vakantie ze: a. Het huis uit moeten b. De gerechtskosten waar moeder voor veroordeeld wordt, ze die gaat verhalen op de kinderen c. De kinderen verplicht te liegen tegen de rechter en te zeggen dat ze niet mee willen. De kinderen voelen zich zo klem zitten! 'Pap, ik moet dit zeggen van mam, en anders wordt ze zo boos!!! Dan moeten we t huis uit'
Een deel van de kinderen is volwassen of bijna, maar wonen bij moeder. Als je suggereert dat ze zelf mogen kiezen, dan heb je t verhaal niet goed gelezen. Natuurlijk mogen ze dat maar de kinderen worden gedwongen iets te doen wat indruist tegen wat ze willen. Doen ze dat niet dan volgt er straf. Daar gaat het om. Moeder schrijft hier niet nee. Deed ze dat maar. Nogmaals ik spreek soms van we omdat t makkelijk schrijft en om ook aan te geven wat het doet met ons.
Dat vader zijn kinderen stiekum laat doen, hoho, moeder betitelt bepaalde dingen als stiekum. Omgang met je eigen kind is nooit stiekum. Moeder heeft zelf getekend voor n ouderschapsplan waarin staat dat contact en omgang altijd mag. Het is ook bij de wet toegestaan. De kinderen vragen gewoon 'pap kun je me daar en daar heenbrengen?' En dat mag dus niet van moeder. Ze verzint haar eigen regels, betitelt die als waarheid en daarna bestraft ze iedereen die ze overtreed. Net zoiets als ik die nu zeg dat jij Ava en Saar niet op OOL mag komen. En dan jou gaat straffen. Foei je hebt de regels overtreden en ik bel de politie. Slaat toch nergens op?
Een van de kinderen gaf aan dat moeder zo door t lint is gegaan en zo boos is dat ze overspannen lijkt. Ondertussen proberen we koortsachtig om de kinderen door deze moeilijke situatie heen te loodsen en geeft mijn vriend ze tips hoe ze moeder rustig kunnen krijgen. Onze deur staat altijd open. En ik spreek niet met de kinderen hierover.
Een advies aan mij kan inderdaad zijn dat ik de relatie met mijn vriend verbreek. Dat heeft de moeder ook al meerdere keren geprobeerd; me via de telefoon bedreigd en gewaarschuwd voor mijn vriend, gedreigd dat ze mijn ouders zou waarschuwen en inlichten over mijn vriend en dat mijn ouders vooral geen geld moesten geven aan mijn vriend want hij was failliet (ze heeft bij iemand anders aan de deur dit verhaal opgedist, ze was dus verkeerd), en bij n confrontatie in n supermarkt mij schreeuwend toegesproken dat ik de miljoenen die ik in t bedrijf van mijn vriend stopte kwijt was ( ik heb geen miljoenen, nooit gehad, nu ook niet en heb ook geen geld in t bedrijf van mijn vriend gestopt). Als ik de moeder afschilder als n monster is dat jullie beeld. Ik zal dat nooit zeggen. Maar ondertussen kan ik me niet langer aan de indruk onttrekken dat moeder ernstig verward is en haar kinderen daarnee beschadigd en meetrekt. We kunnen even niets anders dan ons huis openstellen als veilige haven voor de kinderen.

maar

wat is er mis met optie a? Kunnen ze niet bij jullie? Het zijn maar dreigementen.

Triva

Ze kunnen bij ons. Graag. Willen we al heel lang maar mag niet van moeder. En t zijn maar dreigementen. Want de kinderen hebben t al eerder aangegeven. Moeder weer boos. De kinderen is al eerder verteld door moeder dat als ze zus of zo niet doen dat de kinderen dan naar een pleeggezin moeten. Naar vader mocht niet en die wilde ze toch niet, zei ze. Mijn vriend heeft toen gezegd dat dat onzin was en dat ze altijd welkom waren maar dat het wel hun moeder bleef dus contact goed moesten proberen te houden.
Vannacht bijvoorbeeld ging de telefoon. Een kind had n lekke band na t uitgaan. Of papa even kon komen ophalen. Durfde moeder niet te bellen want die werd toch boos en zou dan toch zeggen 'bel je vader maar, dan doet ie ook eens iets'. Vader kind ophalen, en wilde de fietsband plakken de volgende morgen, maar dat wilde kind niet. 'Als mam erachter komt dat jij me gehaald hebt, dan wordt ze heel boos. Ik zeg wel dat hij 100 meter voor thuis kapot ging'. Dus dan doet mijn vriend t maar zo.
Ze doen t nooit goed. Mijn vriend doet t ook nooit goed. Ze kiezen de weg vd minste weerstand.

Uit huis zetten

Ik snap iets niet. De moeder dreigt de kinderen het huis uit te gooien. Volgens mij komen ze dan toch automatisch in huis bij vader? Moeder kan toch niet eisen dat ze naar een pleeggezin moeten? Bovendien, waar vind je een pleeggezin voor meerdere pubers?

Zou het niet de oplossing zijn? Kinderen bij vader en een bezoekregeling bij moeder, die dan weer een goed contact kan opbouwen met de kinderen zonder gedreig en zo.

Maar ik zal wel te naief zijn hierin.

spijker op zijn kop

Je slaat de spijker op zijn kop Barbara. De kinderen zijn meer dan welkom, ze hebben hier ook hun kamers voor de weekenden dat ze hier zijn. De afstand naar school en sociaal leven blijft hetzelfde. Alleen moeder wil dat niet. Haar dreigementen dat ze naar een pleeggezin moeten, zijn dan ook onzin. Er valt niet mee te praten. Ook niet door de kinderen met haar. Je bent niet naief Barbara, maar was t maar zo simpel. Toch denken we nu zo langzamerhand dat dit de beste oplossing is. Maar dan komt ook de vrees om de hoek kijken hoe moeder dan zal reageren. Hoe wild gaat ze figuurlijk om zich heen slaan? En is dat veilig voor de kinderen?

Angst

Voor zover er iets te zeggen valt over moeder klinkt uit alle verhalen inderdaad vooral de angst door dat ze de kinderen gaat verliezen. en die angst is niet onterecht: verhuiswagen: 'Ze kunnen bij ons. Graag. Willen we al heel lang maar mag niet van moeder.'. (ook hier weer de 'we').
Praktische oplossingen op incidenten: een berichtje van vader: 'Fijn dat de vakantie mogelijk is. Daarna kunnen we bespreken of ze nog bij jou mogen wonen. Wij gaan zoveel dagen naar die plaats.'
Dreigen met een pleeggezin is echt onzin. Niet op in gaan. Voor kinderen van die leeftijd wordt er geen pleeggezin meer gezocht! Die kinderen gaan op kamers wonen. En als het nodig is hooguit begeleid, maar dat zal dan aan de problematiek van de kinderen liggen. en kinderen van 18 komen daarvoor al helemaal niet in aanmerking. Band plakken zouden ze ook zelf moeten kunnen.
Kinderen mogen ook zelf naar de rechter als ze iets willen veranderen aan de plek waar ze wonen.
Er klinkt nu een ongezonde strijd om de gunst van (kleingehouden) kinderen in de verhalen door. Ouders hebben er een puinhoop van gemaakt. Kinderen hebben enkele gereedschappen om dat zelf op te lossen. Zij kunnen aangeven wat ze willen, waar ze willen wonen en zij hebben middelen om dat voor elkaar te krijgen. zij kunnen zelf naar de rechter stappen. Als ze dat niet willen is het ook hun keuze, het is kiezen tussen twee kwaden en helaas is niemand in staat om de kwaden in goede oplossingen te veranderen. De kinderen moeten zelf kiezen wat voor hen het beste is. Zij kunnen ook zelf advies inwinnen bij het juridisch loket. zij kunnen ook zelf op vakantie gaan, zonder vader of moeder. Ze kunnen zelf hun band plakken etc.
Vanaf 18 jaar kan vader de kinderalimentatie rechtstreeks naar het kind overmaken en zo laten merken dat het kind vanaf 18 jaar zelfstandig is.
Geef kinderen de kans om in hun eigen tempo onder deze ongezonde strijd uit te komen, ze hebben de leeftijd om eigen keuzes te maken.

Tsjor

Als je al vijf jaar zo aan het vechten bent zou ik in overleg met de kinderen gewoon ijskoud voor optie a gaan. Dus idd vader naar moeder laten gaan, aanbellen als kinderen thuis zijn en hun belangrijkste spullen hebben ingepakt en klaar staan, en mededelen dat ze dan en dan mee op vakantie gaan, dat jullie kiezen voor optie a en dat ze dus nu afscheid nemen. Kan ze boos worden maar kinderen zitten veilig in de auto.

Waarom nog verder vechten?

Met moeder valt niet te praten

Maar met jou ook niet Verhuiswagen.
Jij hebt overal een ' ja maar' op klaar.
Speelt bij jou ook angst? In hoeverre spelen emoties mbt eigen kinderen mee?

Verder eens met Tsjor, hoogste tijd om MET de kinderen aan de slag te gaan ipv over ze.

en nu zijn we waar we wezen moeten

Triva, ik heb jouw post letterlijk voorgelezen aan mijn vriend om te zien wat hij van jouw zienswijze vond. Hij kreeg er tranen van in zijn ogen, weet dat er eigenlijk ook geen andere oplossing is. Maar hij wil de allerlaatste zijn die de kinderen 'afpakt' van de moeder. Een jaar geleden waren de kinderen er misschien nog niet aan toe, maar nu zien ze meer en meer dat de dreigementen en de chantage onacceptabel is. Hij vreest wel dat er totale paniek uitbreekt als hij t zo aanpakt.
Je vind dat er met mij niet te praten valt, maar doordat ik telkens reageerde (jij noemt dat ja, maar) is er nu een beter beeld over wat er speelt en heb ik al heel veel goede tips en adviezen gekregen! Je kunt een beetje giftig en venijnig naar me uithalen maar we zijn nu waar we wezen moeten. Dit is de kern van de zaak.
En dan denk ik ook dat de opmerking van Tsjor ' Geef kinderen de kans om in hun eigen tempo onder deze ongezonde strijd uit te komen, ze hebben de leeftijd om eigen keuzes te maken' leidend moet zijn. Dit is niet van het ene op het andere moment ontstaan. En de kinderen moeten het zelf willen. Mijn vriend wil niet de emoties rondom deze vakantie gebruiken om de kinderen te dwingen een keuze te maken. Dat voelt heel fout en manipulerend aan, en daar heeft hij juist een enorme hekel aan.
Dus geven we de ruimte, de veiligheid, en steunen we ze met keuzes die ze zelf maken. Tsjor, je hebt het over al dan niet bewust kleingehouden kinderen. Dat klopt helemaal. Iedere ouder in een echtscheiding lost het schuldgevoel rondom de echtscheiding anders op. Hier is denk ik vooral heel veel gemoederd en gezorgd om de waarde van de moeder tot uitdrukking te brengen. Daar is vader zich ook al heel lang bewust van. Daar probeert hij in de weinige tijd die hij heeft ook aan te werken; zelfstandigheid bijbrengen. De lekke band wordt nu ook door het kind zelf geplakt, was ook t eigen voorstel van het kind.
' zij kunnen ook zelf op vakantie gaan, zonder vader of moeder' : dat doen ze ook! Maar als bekend wordt dat dat met vader is, dan mag dat niet. Hebben we al meerdere keren meegemaakt. De aanwezigheid van vader werkt als een rode lap.
En je kunt nog telkens vallen over het woordje 'we' , maar ik wil er alleen maar mee aangeven dat ik het er mee eens ben als de kinderen (meer) hier komen wonen en vader ook. Eigenlijk doet het er niet toe wat ik vind, dan ga ik wel weg als we beide er anders over zouden denken.
Vandaag bijv. is er een groot sociaal evenement hier, en ik blijf weg. Wil geen confrontatie, catfight, en de kinderen in verlegenheid brengen. Dan kan ik er beter niet bij zijn. Zo veel beinvloed het mijn leven; ik maak mezelf onzichtbaar om maar geen woede op te wekken. Ik begrijp gewoon niet goed waar de woede door opgewekt wordt, en ben bang fouten te maken. Ben dan ook bereid om me terug te trekken uit deze relatie als dat ten goede zou komen aan de kinderen, of als de schuld of oorzaak bij mij zou liggen.
Echt heel erg bedankt voor t klankbord. Het is niet altijd even makkelijk, maar nogmaals, als het niet zo moeilijk was, was er ook geen probleem.