Na vijf jaar nog steeds vakantieweigering

Omdat...

Wil40: omdat ze ook de vakanties die aan ons toebedeeld zijn, probeer te frustreren zodat we alsnog niet kunnen gaan. Ze wijzigt eenzijdig dat n vakantie pas begint op maandag 11 uur en ophoudt vrijdag 18 uur. Maar haar eigen vakantie begint zaterdagavond. Dat deelt ze mee. Elke vakantie wordt gesaboteerd. Er is nog geen vakantie geweest die niet voorafgegaan is door allerlei dingen waar we nu weer aan moeten voldoen. En als ze de kinderen laat gaan dan komen ze hier overstuur aan.
En saar; je kunt wel vinden dat t aan mij ligt. Maar mijn vriend zegt juist dat ik geen oorzaak ben en me totaal niet erin meng, er niet over praat met de kinderen, nooit reageer naar moeder. Er is geen enkele opmerking van moeder geweest over de vakantieplanning waar ik in voorkom. Ik schrijf mn frustraties hier van me af. En je schuift n schuldgevoel mijn kant op dat de kinderen nooit zichzelf kunnen zijn. Wie bepaalt waar ze zichzelf zijn? Jij lijkt er al van overtuigd dat wij ze niet zichzelf laten zijn.
We kunnen niet anders dan de krokusvakantie ivm school. Met kerst wil moeder de kinderen een dag en dan ook of oudjaar of nieuwjaar. Er bleven te weinig dagen over afgelopen kerst. De weekenden mogen ze van 18 uur op vrijdag tot 18 uur op zondag komen. Dan lukt t ook niet. Rijden naar n skigebied kost je zeker een dag heen en een dag terug. Drie dagen ter plekke...nou dat mocht dus niet van moeder.

Wel een triest typje, die moeder.

Dat je zelfs het tijdstip gaat vastleggen wanneer je puberkinderen weg mogen naar hun vader.

Pffff, wat zal het beste mens in de knoei zitten, kan niet anders als je dit leest.
Komt niet meer goed, zelfs niet als de kinderen volwassen zijn en zelfstandig wonen.

Heeft moeder geen nieuwe liefde. Kan ze daar wat meer haar aandacht op focussen en de navelstreng doorknippen.

Natuurlijk niet

Natuurlijk ligt dit niet alleen bij jou, net zo goed bij je partner en zijn ex.
Er is gewoon strijd die maar niet ophoudt en die niet oké is voor de kinderen. En jij doet daar fijn aan mee. En wat mij betreft iedereen die jou sterkt in je idee dat jullie het super doen en moeder gewoon een maf mens is.

Saar

Dus moeten verhuiswagen en partner dus gewoon luisteren naar de moeder. Wat zij zegt gebeurt. Zij bepaalt eenzijdig de bezoekregeling, zij mag zeggen wanneer en of de kinderen langs mogen komen tijdens de vakanties. Maar dan wel zonder ID kaart want stel dat verhuiswagen en partner de kinderen meeneemt naar Londen. Of iets anders leuks wil gaan doen.

Tja. Dan heb je dus in jouw ogen geen ruzie. Is moeder dik tevreden. Verhuiswagen en partner moeten dus maar nooit iets plannen, vooral geen verwachtingen hebben want moeder bepaalt wanneer de kinderen komen en dat kan altijd weer anders zijn qua dagen en tijdstippen.

Dat is toch geen doen? Niet eerlijk naar de vader toe en niet eerlijk naar de kinderen toe.

je kunt wel vinden dat je 'er buiten staat' maar je staat er zo uitgesproken in, dat ontgaat kinderen nooit.
Mensen reageren vooral op nonverbaal gedrag, wist je dat?
Je hóeft dus je mening helemaal niet te ventileren naar de kinderen, die pikken ze wel op.
En anders hun vader wel. Je voedt hem in een strijd.
Ik hoor niets constructiefs, niets willen wijzigen in de onuitputtelijke strijd met moeder, integendeel.
Alle actie van haar wordt negatief uitgelegd en geinterpreteerd.

Hoe dan Saar

Dus vanaf nu gaat de partner zich exact houden aan de zesjaarsplanning van moeder om gezeur te voorkomen. In weekend x komen de kinderen. In weekend y ook. Vader heeft airmiles gespaard en koopt daarvan kaartjes voorde efteling en in het andere weekend plant hij een weekend naar Londen. Mailt het weekend keurig door naar moeder.

Moeder geeft vervolgens de ID kaarten niet mee voor het weekend londen en wijzigt eenzijdig de ophaaluren van het dsgje Efteling. Hoe moet je daar dan op reageren? Ach. Kan gebeuren. Dan gaan wij wel niet.

Dit zijn geen kleine kinderen meer. Deze kinderen ziem ook wat er gebeurt. Volgens jou moeten de kinderen dus ook precies doen wat moeder wil. En leren de kinderen dat moeder bepaalt en vader over zich heen laat lopen.

Ps mijn man kan soms heel onredelijk reageren naar onze puberzoon toe. Als hij tever gaat grijp ik in. Dat betekent daarna niet dat mijn 15 jarige zoon (of ik) niet meer van zijn vader houdt maar dat duidelijk is dat zijn gedrag niet door de beugel kon op dat moment.

stiefmoeder er buiten staan

Als de stiefmoeder samenwoont met de vader van kinderen kan ze er niet buiten staan. Ze is onderdeel van het geheel. Zeker als er ook nog kinderen samen zijn met die vader, de zogenaamde 2e leg.
Dat is bij verhuiswagen niet het geval maar het is een samengesteldGEZIN. En als GEZIN wil je ook wel eens dingen samen doen, met z'n allen.

Dat niet altijd alles samen kan omdat het een SAMENGESTELDgezin is is logisch, dat is ook door alle partijen te accepteren. Maar verbondenheid kan alleen ontstaan als er semen dingen gedaan worden.

Maar het stelselmatig saboteren en tegenwerken zodat er zelfs een kortgeding moet komen om uberhaubt een WEEKJE op vakantie te mogen met je eigen kinderen is natuurlijk te zot voor woorden.

De rol van stiefmoeder is een moeilijke, maar je bent niet een willekeurige buitenstaander.

Vervelend

Ik vind het vervelend dat me woorden in mijn mond gelegd worden, die ik helemaal nergens zeg.
Ik voel me een beetje in een hoek gedrukt;)
Wellicht moeders ook?

Er zit een enorm gebied tussen moeder in alles willoos volgen en een verbeten strijd voeren. Ja, óók met een onschuldige glimlach kun je onderhuids prima een strijd blijven voeren.

Bijv het voorbeeld rondom een omgangsregeling voor volwassen kinderen, maar ik val weer in herhaling.
Ik zou zoiets idioots gewoon negeren. Je gaat er niet over, klaar.
Ongeacht waar de idiote actie van moeder zijn oorsprong vindt. Dat weten we niet. We gaan er klakkeloos van uit dat moeder doelbewust saboteert etc, dát vind ik fout.
En al zou ze saboteren, ga er dan niet in mee. Voor een strijd heb je echt 2 partijen nodig.

Juist de negatieve stemmingmakerij rondom moeder, dát voedt de strijd.

En ja, samengesteld gezin. Maar het is wel de moeder van de kinderen uit dat gezin. Uit respect voor de kinderen mag daar best milder naar gekeken worden, vind ik.

En hoe de strijd op te lossen? Grappig, ik weet toch niet waar de echte strijd over gaat? Maar ik weet wel bijna zeker dat vader en moeder dat precies weten. Dus: dat los je op, of je laat het los.

Ja Saar.

Ook ik probeerde de kant van moeder anders te bekijken.

Wat je zegt, houd je aan die strakke omgangsregeling, lees de mail en noteer de dagen dat je weg kunt met zijn allen.
Handig, gelijk voor de komende 6 jaar, rust en duidelijkheid.

Maar ik begrijp van Verhuiswagen dat dan alsnog tijdstippen plotseling veranderen, er op de kinderen ingepraat wordt enz.

Ik vind moeder inderdaad raar, ook wel weer wat zielig.
Er zal meer aan de hand zijn. Is moeder depressief? Jeugdtrauma's?
Huwelijksperikelen die niet afgesloten zijn?

Daar zitten de kinderen inderdaad tussen.
Dus in die zin is moeder egoïstisch. Ze stelt haar eigen ongelukkige gevoel boven het geluk van haar kinderen.

Natuurlijk lezen we maar één kant van het verhaal, daar reageren we op.

Saar

Wauw, zo gemakkelijk om kritiek te geven op stiefmoeder en dan zeggen dat je geen oplossing kan geven want je weet niet waar het conflict over gaat. Maar dat weten volgens jou ongetwijfeld wel de vader en de ex. (en dus impliciet ook de stief).
Weet je, "waar 2 vechten hebben 2 schuld" gaat gewoon soms echt niet op. Als je daadwerkelijk met iemand te maken hebt die niet openstaat voor argumenten, niet bereid is om enigszins te bewegen en alleen maar dwarsligt om het dwarsliggen dan ben je snel uitgepraat.
Want ook al heb je als moeder nog zo'n 'l-l' van een ex en heb je nog zo'n ruzie met hem om van alles en nog wat (terecht of niet), dan nog kan ik niet begrijpen dat een moeder haar eigen kinderen niet een leuk uitje of vakanties gunt met de vader en zelfs saboteert door de ID's in te nemen. Dat hoort los te staan van het conflict dat ze met vader heeft.
Dus naar mijn mening zou het conflict tussen de ouders niet eerst opgelost hoeven te worden als voorwaarde om ze mee te mogen krijgen op vakantie, zoals jij dus schrijft. Dat zou los van het conflict moeten staan.

De moeder

Ik heb moeite met de wijze waarop er hier over de moeder geschreven wordt. Wij kennen haar verhaal niet. De titel van deze topic klopt niet, de moeder is het, zoals ik het lees, niet eens met de periode die volgens haar anders is afgesproken en die zij ook op papier heeft gezet. Tuurlijk, flexibiliteit, meebuigen, kinderen als uitgangspunt maar soms houdt het ergens op, hoe vaak is er gewijzigd en op welke wijze zijn deze wijzigingen tot stand gekomen? Dat weten we niet. Er klinkt zón minachting richting haar, maar de vader heeft haar wel uitgekozen om de moeder van zijn kinderen te worden en zij is wel degene die, wat zal het zijn, 80/90% van de tijd alleen voor de kinderen zorgt en dat al jaren heeft gedaan. Hoe vaak zij op vakantie gaat en wat ze dan doet, doet niet ter zake evenals de suggestie dat zij geen nieuwe partner zou willen, dat kan niemand hier echt weten.
En, bij hoeveel gezinnen kan of moet een kind horen?

Mutsje

Het lijkt steeds alsof ik partij kies.(voor moeder)
Het lijkt mij juist zaak om daar eens uit te stappen.
En naar jezelf te kijken: wat kan IK doen om het soepeler te laten lopen / minder *** voor de kinderen.
Het enige dat ik constateer is dat ts daar echt nog wel wat te halen heeft. Als ze wil.

Ai ai..

Hoi Verhuiswagen, ik heb me vandaag op de site aangemeld, en kwam in jouw topic terecht. Met mijn neus in de boter zag ik wel, wat een bijzondere verhalen. Ik ga er vanuit (ha, volgende klant met een aanname..) dat je niet zit te wachten op nóg een ongefundeerde analyse en uiteenzetting over hoe jullie het 'moeten' doen.

saar en willeke, sorry, maar ik schrik echt van jullie reacties. Jullie kunnen toch niet bepalen wat ze moeten doen, of een oordeel vellen? Wauw, ik dacht echt dat deze website was bedoeld om elkaar te ondersteunen, en adviseren aan de hand van eigen ervaringen. Het komt op mij, maar dat is mijn gevoel en wellicht verkeerde interpretatie, nogal vijandig over.

Verhuiswagen, goed dat je op zoek bent gegaan naar een klankbord! Dit zal ook voor jou niet makkelijk zijn. duidelijk is dat de kinderen niet happy zijn, en in een spagaat zitten, dat is heel naar. En dat er vanuit alle kanten gehandeld wordt vanuit angst, klopt dat? Corrigeer me als ik op de verkeerde weg zit hoor. Jouw partner geeft toe om de lieve vrede te bewaren, ex gedraagt zich op deze manier om de kinderen aan zich te binden. Een impasse. En jij moet het aanzien, en partner ondersteunen hierin. Dit moet voor alle partijen vreselijk zijn. Ik heb in de situatie gezeten dat de vader van mijn zoontje alles bepaalde qua omgang met hem, en dat op zeer manipulatieve wijze deed. Hij gebruikte daarvoor mijn zoontje, door hem vast te pakken, en vervolgens al zijn eisen en dreigementen duidelijk maakte, met zeer vriendelijke stem. hij wist dat ik niks zou doen, omdat ik het kind vooropstelde. Ik proef een beetje uit jouw verhaal dat je partner dat ook doet, om te zorgen dat de kinderen zoveel mogelijk uit de wind worden gehouden. Bij mij heeft uiteindelijk echt alleen de radicale manier gewerkt, alles contact verbreken, en politie op de hoogte gesteld. Maar dan heb ik het nog 'makkelijk' gehad in die zin, want hij heeft geen gezag. En de stap om die beslissing te nemen was vreselijk moeilijk, maar achteraf dacht ik echt: waarom niet eerder gedaan. Antwoord: angst. Ik wens je veel sterkte, ik heb helaas geen oplossing voor je, maar blijf vooral overeind staan.

Er was meer

Ik had alleen de 1e pagina gelezen, en daar reageerde ik op maar er bleken er nog 2 te zijn. Ik wil niet de aandacht van het onderwerp afhalen door een en ander te zeggen, maar het is toch niet de bedoeling dat we als een soort Sherlock Holmes de hele situatie uit gaan zoeken en pluizen? Ik ga uit van het verhaal van degene die het schrijft, en zoals WIL40 zegt, daar reageren we op.

SAAR
Ja, natuurlijk horen we één kant van het verhaal! Ik begrijp gewoon echt niet waarom je niet ingaat op het verhaal en de behoefte van Verhuiswagen. Sorry.

Das nou knap

Een dag aangemeld op het forum en nu al én een diepgaand inzicht in de verhuiswagens verhaal (kennelijk) én een mening én -volgens eigen zeggen- een goed gefundeerde én weet al precies wie terecht gewezen moet: kijk, zo heurt het.

Petje af.
Ben er helemaal stil van...

....
..
.

Wat ik denk

Ik denk ook wel dat het gedrag van moeder een oorsprong heeft, niemand is uit waanzin zo verbeten en rancuneus. Waarschijnlijk weet de partner van verhuiswagen diep van binnen ook wel waar de oorzaak ligt.
Desondanks zou ik toch inzetten op het weerbaarder maken van de kinderen. Zeker een 16-plusser moet toch wel tegen zijn ouders durven zeggen hoe hij over iets denkt.

lijkt mij ook, maar toch

zou ik daar voorzichtig mee zijn, Phyrine. Iedereen lijkt voornamelijk primair en emotioneel te reageren en als je dan ook nog de kinderen de boodschap geeft dat ze niet op zich moeten laten zitten, voor je weet worden de kinderen in de positie gezet dat zij de boel moeten regelen met moeders, dan wel moeders in toom moeten houden. Als moeder echt is, als Verhuiswagen zegt (wat mogelijk toch wat genuanceerder is) wordt het daarbij een onmogelijke opdracht. En dat is helemaal niet goed voor de weerbaarheid. integendeel.

Ik heb de indruk dat de emoties van Verhuiswagen een grotere rol spelen dan voor de omgeving (moeder bijv) dan ze zelf zegt. Maar de kans is groot dat wat moeder ook zou zeggen en doen, er al iets mee zou zijn. En dus sowieso irritatie opwekt en dus irritatie doorgeeft .. nou ja de bekende cirkel dus.

vader is verder gegaan en moeder staat stil

Volgens mij lijkt het erop dat vader na de scheiding verder is gegaan met zijn leven en moeder stil is blijven staan.
Vader heeft huisje-boompje-beestje en een nieuwe liefde, woont samen en is op zich best gelukkig.
Moeder heeft een nieuw huis (hoogstwaarschijnlijk minder ruim dan de boerderij waar ze eerst samen woonden) en is blijven hangen in gekwetstheid. Ze ziet dat haar plek ingenomen is door een ander en dat haar kinderen hun vader nog graag zien en diens nieuwe vriendin niet eens een verschrikking vinden.
Hoogst waarschijnlijk zou moeder niet opnieuw willen trouwen met vader, maar dan is het nog steeds niet fijn als je weet dat er een ander in jouw oude bed ligt, in jouw oude keuken kookt en soms plezier heeft met jouw kinderen.

Scheiden heeft nu eenmaal gevolgen, en een van die gevolgen is dat je met een nieuwe man/vrouw verder mag gaan. Zij mag dat, als ze wil. Hij mag dat en heeft dat gedaan.
Het is even slikken, maar het hoort bij het leven na een scheiding.
Wat ik denk dat er aan de hand is, is dat dat slikken niet gebeurd is. Moeder lijkt te zijn blijven steken in het proces van de scheiding met de emotionele rollercoaster die daarbij hoort. Er spreekt een hoop woede uit haar daden naar vader en verhuiswagen. Er spreekt woede, wanhoop en wraak uit de boodschap die ze haar kinderen meegeeft: gij zult geen vakantie en liefst ook geen plezier hebben bij vader.
Die woede zie je vaak bij mensen die net aan het begin van een scheiding staan, dan hoor je ze ook vaak de aanstaande ex zwart maken en soms zie je ze de kinderen inzetten als pionnen in een vechtscheiding.
Meestal kalmeert het en kun je daarna nog enigszins door een deur. Hier lijkt het kalmeren, je erbij neerleggen, de draad weer oppakken niet te gebeuren.

Mediation kan helpen, maar als 1 partij geen mediation wil, dan lukt het niet. Dan gedraagt die partij zich niet als verstandige volwassene maar als gekwetst en stampvoetend kind wat absoluut niets meer wil, en zeker niet datgene wat de ander wil hoezeer het ook in hun beider belang is en hoeveel ze er zelf ook mee geholpen zou zijn.

Ik voel mee, maar ik heb geen oplossing. Ik ken geen makkelijke fix om iemand die zo lang zo verhard in woede uit die houding te krijgen.
Die woede is zo langzamerhand een deel geworden van hoe moeder zichzelf beschrijft. Ze is de EX-vrouw van lapzwans die haar nooit verdient heeft en die de kinderen al helemaal niet verdient en er nu met een of ander zielig figuur vandoor is gegaan waar ze haar kinderen al helemaal niet mee wil zien (krachttermen naar keuze). Maar eigenlijk zou ze graag terug willen naar de tijd dat ze wel gelukkig waren en een deel van haar leven over doen, al weet ik niet of ze dat hardop zou zeggen.
Ik heb op het schoolplein wel vaker zulke moeders gehoord, meestal draait het wel bij na een tijdje en bij sommigen draait het niet bij. Ze staan er een jaar later vaak eenzaam bij, niemand heeft zin in zoveel negativiteit en een gebroken plaat van wat hij allemaal misdaan heeft. Na 5 jaar zullen er nog maar heel weinig mensen zijn die met plezier haar opzoeken.

Zelf heb ik maar weinig mensen na een jaar of anderhalf non-stop afgeven op hun ex-partner bij zien draaien, en in ieder geval niet door gedrag van die ex-partner want dat wordt zo enorm argwanend bekeken. Alleen goede vriendinnen en familie kunnen dan soms nog iets betekenen, of een nieuwe liefde (maar daar moet je ook voor openstaan).

Echt niet

Ava, het moet mij echt van het hart dat ik echt niet weet wie Anki00 is. Ik ben het in ieder geval niet. Dat je het wonderlijk vind dat er zo snel inzicht is en een oordeel, en dat je partijdigheid of hoe t ook noemt, vermoed is heel jammer. Of misschien een reden dat ik het in iedergeval niet uit mijn duim zuig.Ik ben niet op zoek naar ja-knikkers of mensen in mijn kamp. Ik zocht tips, en vele heb ik al gekregen. Van bekenden EN onbekenden. Alles wat ik zeg wordt als afgeven op moeder gezien, maar als er gevraagd wordt waarom iets zo is, kan ik alleen dingen schetsen die gebeurt zijn of die mij ten deel zijn gevallen.
Ik kan niet anders zeggen dat zowel Anki00 en vooral Fransien als een van de laatste reageerders, het enorm bij het rechte eind hebben. En geloof dat ik in het allereerste bericht ook al begon met het feit dat ik vooral heel veel woede, verdriet en onmacht zie bij moeder. En bang...bang dat ze de kinderen kwijt raakt, en dat ze niet ziet dat ze ze zo juist kwijtraakt.
Fransien: we hebben al goede vrienden van moeder gesproken (oude gezamelijke vrienden). De meesten willen er buiten blijven, maar diegene die even willen luisteren zijn verbaasd dat wat ze van ons horen juist 100% het tegenovergestelde is van wat moeder beweert. ' Ik ben er helemaal stil van, want mij is altijd het tegenovergestelde verteld', aldus een oude vriendin die wij al jaren niet meer gesproken hadden.
Ik wil geen gelijk, ik wil van de terreur af. We willen ons eigen leven leiden. (nee ik ga niet weer nieuwe dingen opnoemen, maar ik kan er een boek over schrijven, want alles wat ik zeg zou dan schrijnend zijn voor moeder, nou ze doet het zelf)
En nee, ik heb geen idee waarom ze zo rancuneus is. We weten het echt niet. Moeder wilde de scheiding, ze heeft alles geboden gekregen om de echtscheiding af te werken wat ze heeft gevraagd. Maar toch accepteerde ze haar eigen voorstel niet. Tot twee keer toe. Wat moet je dan doen? Als je geeft wat ze vraagt? Ze heeft een way of life gevonden in haar woede jegens haar ex-echtgenoot en die neemt niemand haar meer af.
Inmiddels is er al aangegeven door de kinderen dat ze meer bij vader willen wonen omdat ze er niet meer tegen kunnen......

blindstaren

Je kan je wel helemaal blind staren op moeder maar daar schiet je niets mee op. Het meeste wat je erover zegt, zijn aannames en door over haar te praten (en van alles in de schoenen te schuiven) creëer je je eigen beeld (zij is duister en jij helemaal niet). En dat proef ik ook hier; ik heb gelijk, ik wil gelijk krijgen! en anders wil ik zoveel mogelijk medestanders). En dat beeld wordt versterkt, elke keer als de bekende riedel langskomt. Maar met de waarheid heeft het vaak niet veel te maken. Eigenlijk doe je daar iedereen mee tekort, de ex, de kinderen, de vader van de kinderen en jezelf.

Dat is dus een recept voor een confrontatie, ook al hou je je in. In je contact met of spreken over (of juist de stilte) zal je mening spreken.

Verhuiswagen vind vast dat moeder geen tot weinig reden heeft om te doen zoals ze doet. Stel je nu eens op het standpunt dat moeder vast een voor haar goede reden heeft om zo te doen, ongeacht wat verhuiswagen er van vindt (van buiten naar binnen kijkend, van nu naar toen) maar dat het niet aan verhuiswagen is om daarover te oordelen (hoe lekker dat ook zou zijn en hoe verbonden je je dan ook kan voelen met elkaar, bij een gemeenschappelijk 'kwaad'). Dan glijdt er al heel veel langs je heen.

Het enige wat je kan doen is je eigen aandeel herzien en bijstellen want haar kan je niet veranderen. Dus alles wat dat niet is, valt mi in het bakje, roddel, achterklap, angst, agressie, etc.. lost niets op maar verhardt het gedoe alleen maar.

Ik denk dat je beter even had kunnen wachten met de mail. Als je wat meer de tijd neemt, kan je uit je eigen emotie stappen en wordt zo'n mail geen ping-pong bal die steeds harder en moeilijker teruggeslagen wordt.

is gedaan Ava

' Ik denk dat je beter even had kunnen wachten met de mail. Als je wat meer de tijd neemt, kan je uit je eigen emotie stappen en wordt zo'n mail geen ping-pong bal die steeds harder en moeilijker teruggeslagen wordt.'

Dit is allang gedaan Ava. Er is gewacht met de mail en toen met behulp van een derde een hele rustige opbouwende begripvolle mail gestuurd. Geschreven door iemand die als vak conflicthantering doet. Geen enkel verwijt, schuld bij ons ggelegd en alle mogelijkheden gegeven. Waarbij er niets wordt afgenomen, maar enkel meer naar moeder komt. (kortom, ze krijgt wat ze vraagt, de vakantie, en krijgt alle ruimte om nog meer aan te geven hoe het moet in de toekomst)
Maar moeder heeft geweigerd op die mail te reageren. Via de kinderen heeft ze laten weten dat ze niet reageert op een mail die niet door vader geschreven is. Moeder wil pingpongen, omdat dat vertrouwd is? (zo maar een idee van me)
Ava, je blijft bij je idee dat ik blijkbaar iets heel akeligs heb gedaan en mijn vriend ook. Wat er vroeger is gebeurt, kan ik niet over oordelen. Maar wat er met mij is gebeurt en tegen mij (en dan heb ik t niet over de vakantie), daar kan ik wel over oordelen. Nogmaals, het gaat me niet om t gelijk. Ik zoek naar tips hoe we hiermee om kunnen gaan. Is er een instantie die kinderen helpt om met dit verdriet en deze situatie om te gaan? Vila Pinedo? Heeft iemand daar ervaring mee? Of een therapeut? Mediation is al 4x gebeurd, maar wordt door moeder afgebroken zonder dat er een reden komt. Misschien is ze niet bij machte om uit te drukken wat haar dwars zit.
Maar met welk contact zou ik me dan spreken, inhouden of zwijgen? Wanneer heb ik dan contact? (of ik moet slaapwandelen en dan nachtelijke ontmoetingen hebben)
Kun je ook accepteren dat het een situatie is zoals Fransien beschrijft? Je komt zo ontzettend over als een moeder die ook haar kinderen verboden heeft contact te hebben met vader. Daar reageer je nooit op, wat mijn vermoeden nogal versterkt.... Ook jij zit zoooo in je eigen gelijk, want ik doe van alles (ik weet alleen echt niet wat). We hebben ons 7 maanden lang in een rustig vaarwater gewaand. Alles toegezegd wat moeder vroeg. Je blijft maar hameren op hoe vaak we dan om wijzigingen vragen. Eigenlijk nooit. We weten dat t niet kan. We vragen niks. Maar nu er geen planning was (ja, later helemaal onderaan ergens teruggevonden), blijkt dat die eigenhandig is ingesteld.Dat is het. Heel simpel. Wat wil je nu Ava? Als laatste blijven staan? Ik herken een bepaalde volharding en die mag je hebben. Op je eigen terp. Maar ik laat me niet vertellen dat ik dan iets 'gedaan' moet hebben, en dat het aan mijn 'houding' ligt. Zonder dat je daar een sprankje bewijs van hebt.
Je eigen aandeel herzien. Wat is dat dan? Had ik niet een relatie met haar ex mogen aangaan? Mag ik geen contact met haar kinderen? Is dat mijn eigen aandeel? Blijkbaar ben je heel goed op de hoogte wat mijn eigen aandeel is, zeg het me dan maar. (dat eigen aandeel verhaaltje, heb ik al eens eerder gehoord, klopt dat?)Ik kan haar niet veranderen, maar zij verandert ons leven wel en dat van de kinderen. Ik laat haar mijn leven niet veranderen. Net zo min als jij dat voor mij gaat bepalen. Ik zwaai je uit...daaaaag!

heel lastig

Ik heb geen oplossing, maar leef met jullie mee. Misschien een troost, wees blij dat je de kinderen überhaupt nog ziet. Mijn broer heeft net zo'n ex als jij beschrijft en haar is het gelukt de kinderen zo te manipuleren en chanteren dat ze mijn broer amper nog zien, ze zitten zo onder het juk van hun moeder (zijn zelfs al meerderjarig) we hoopten dat het beter zou worden als de kinderen ouder werden, maar helaas, ook dat was niet zo. Dus misschien voor jullie eigen rust, doe iets in de dagen die je wél hebt, vraag niets meer aan moeder (volgens mij is dat namelijk koren op haar molen, de strijd iedere keer aangaan) en hou het daar maar bij, jullie zien de kinderen tenminste nog, gelukkig.

Ho STOP

Ho Stop, Verhuiswagen. Want voor je het weet, gaat dit een eigen leven leiden.. Net als het Anki verhaal.. waarbij mijn reactie op Anki gericht was en bij het lezen van jouw bericht ik begreep dat jij denkt dat jij haar ... etc.. Nee! Stop! hou op met je aannames! Daar komt vanallerlei gedrag uit maar niets positiefs. Wat gebeurt er nou? Je denkt dat ik jou van iets 'verdenk' en dan is het DUS zo. En omdat het zo is, moet je van leer trekken, of zo iets. Daarmee duw je de ander in het hokje 'verdediging' of in het hokje 'de aanval is de beste verdediging'.. Nouja.. dit is geen emotioneel onderwerp voor mij, dus ik voel mij niet zo aangesproken.. maar stel het was wel zo, dan hadden we nu mot met elkaar over een onderwerp of reden dat feitelijk helemaal niet bestaat. En dat gaat zijn eigen leven leiden, is z'n eigen benzinevoorraad met motortje. En daar komt nooit een winnaar uit: alleen verliezers. Het grote gelijk is daar niet te halen.

Ik heb niet gezegd en ook niet willen suggereren dat 'jullie' iets vreselijks hebben gedaan. Wat ik probeer te zeggen is dat je in de ogen van de moeder misschien iets gedaan hebt, wat zij vreselijk vindt. Het maakt niet uit of zij dat terecht vindt of een legitieme reden vindt of niet.. waar het om gaat is dat zij ernaar handelt. Zij ziet het zo. Net als jij het op jouw manier ziet en blijft zien en daar niet van af te brengen lijkt.

Zie je nu hoe jouw eigen mechanisme aan het werk is? Net als de andere kant, trouwens hoor. Maar die andere kant die schrijft hier niet. Jammer, want daar was dit vast ook van op toepassing geweest. Nu moet alleen jij het ermee doen. Als je iets wilt veranderen, helpt het als de ander daar ook aan meewerkt, maar in dit geval moet jij het doen. Met een groot voordeel; jij kan wel iets aan jezelf veranderen in doen en laten.

Incidenten

Het zijn maar incidenten en het geeft natuurlijk niet de hele situatie weer, maar ik wil er toch even op reageren. De email, zorgvuldig opgesteld met behulp van een deskundige erbij. Dan de reactie: 'Maar moeder heeft geweigerd op die mail te reageren. Via de kinderen heeft ze laten weten dat ze niet reageert op een mail die niet door vader geschreven is.'
Nou ja, de email was ook niet door de vader geschreven, in elk geval niet alleen, dat heeft ze goed gezien. Als het belangrijk is zou ik als vader er een email achteraan typen: met andere woorden: en dan zijn eigen woorden. Eventueel uitleggend dat je de eerste email geschreven hebt met hulp van iemand die beter teksten kan schrijven dan jijzelf (vader dus).
Het grootste probleem, de vakantieplanning: 'Maar nu er geen planning was (ja, later helemaal onderaan ergens teruggevonden), blijkt dat die eigenhandig is ingesteld.' Klopt. Er was dus wel een planning. Er was een voorstel van haar (eigenhandig), maar dat hebben jullie over het hoofd gezien. Excuses en jammer dat er nu geen overleg meer mogelijk is.
Nogmaals: ik snap dat het probleem veel dieper zit en veel gecompliceerder is, maar wellicht helpt het als je incidenten wat nuchterder en praktischer oplost, in plaats van op basis daarvan hele beschouwingen doordenken over hoe zij is en hij is en de kinderen zijn en jij bent.

Tsjor

Tsjor, de reden dat ik veel vertel, wat jij beschouwingen noemt, is dat er gevraagd wordt waarom t zo is en hoe het zo gekomen is. De situatie uitleggen zou dan kunnen zorgen voor nuttige wenken
Ik ben juist op zoek naar hele nuchtere en praktische oplossingen. Maar hoe dan... Ik weet het even niet meer.
Stelde vandaag als grap voor dat we de moeder mee gaan vragen. Dit maakte het ff luchtig. Gaat nooit gebeuren denk ik.