Na vijf jaar nog steeds vakantieweigering

Tjonge Verhuiswagen

wat reageer je overtrokken.

Ik vind dat Saar zinnige dingen schrijft, iets om over na te denken.

Saar schrijft helemaal niet dat "jij liegt" of zoiets. Ze bedoelt dat het gedoe om de vakanties waarschijnlijk een symptoom is van een ander probleem tussen de exen, denk ik.

Niet zo aangebrand doen en beter je best doen met begrijpend lezen.

Trouwens, volgens mij heb je zelf genoeg problemen met je eigen ex en kinderen.
Ik zou de problemen van je huidige partner daar niet bij nemen, maar zoveel mogelijk langs je heen laten gaan. Als jij een vakantie plant, dan ga jij op vakantie, met of zonder kinderen, desnoods met of zonder partner.
Ik snap werkelijk niet waarom jullie niet op vakantie kunnen gaan als de kinderen niet meekunnen.
Het enige waar ik wel rekening mee zou houden, is om vakanties niet strikt vast te leggen, maar flexibel te plannen, en dan vooral wat betreft het aantal personen. Dus bijv. geen vlieg- of treinreizen boeken die niet geannuleerd kunnen worden, geen geheel verzorgde reizen. Er zijn genoeg manieren om leuk flexibel op vakantie te gaan.
Dus als jullie vrij nemen, dan ga je op vakantie. Hoe en wat precies, dat laat je, desnoods tot het laatste moment, afhangen van of de kinderen mee gaan.

Dat doen we al

Willeke dat doen we al. We volgen al exact t program zoals je voorstelt.
We willen juist niet zonder kinderen op vakantie omdat a. De kinderen anders bijna nooit gaan ( met moeder zijn ze in vijf jaar tijd 1 x geweest) B. Omdat t anders tegen ons gebruikt wordt ( wat al eerder is gebeurt) c. Omdat de kinderen juist wel heel graag mee gaan en anders t ons kwalijk nemen.
Saar zegt dingen. Maar gokt vooral vanalles. En als ik dan zeg dat t niet zo is of de reden geef waarom ik t niet zinvol vind dan ligt dat aan mij. De problematiek speelt al heel lang. Ik heb daar al heel veel over geschreven en misschien verwacht ik wel dat ik reacties zou krijgen van die personen die t toen ook gevolgd hebben. Die krijg ik ook. Dus zo raar was mijn verwachting niet. Die reacties raken precies de snaar waar t wringt; namelijk dat t onredelijk is, wettelijk niet klopt en dat t zo moeilijk is dat er eigenlijk niks aan is te doen.
Jouw tip om juist niks vast te leggen doen we al. We willen juist niet voor de komende zes jaar alles vastleggen voor volwassen kinderen.
Trouwens, we kunnen geen vlieg of treinreizen boeken, huisjes boeken omdat we dit gedrag kennen. Maar moeder doet dat wel. Zij geeft dan toestemmingsverklaringen mee aan de kinderen die we dan zsm tekenen. Wij hebben nog nooit een toestemmingsverklaring getekend gekregen. We werken overal aan mee. Alles wat ze voorstelt gaan we mee akkoord. In de hoop dat dit charme offensief haar doet inzien dat als wij iets vragen, ze makkelijker ja zegt. Dat gebeurt dus ook niet.
Helemaal niks vragen of regelen proberen we ook. Maar ook dat werkt niet. Afgelopen zomer hebben de kinderen vakantiekleding moeten smokkelen omdat t niet mocht. Ze hadden uiteindelijk genoeg liggen om te gaan. We zijn toen pas kunnen gaan nadat we weer n kort geding hebben moeten aanvragen. Dat is op t allerlaatst niet voorgekomen en plots stonden de kinderen op de stoep dat moeder ze had laten gaan. Zonder toestemmingspapieren. We gingen met de auto toen, kamperen, dus niks geboekt. Kan niet.
We weten gewoon echt niet meer welke nieuwe weg inslaan zou helpen. Behalve dan nu zeggen dat moeder maar op ski vakantie moet gaan omdat de kinderen dat gewoon graag willen.

"Stoom afblazen. Aaaaaaarrrrrggggghhhh K*T daar gaat mn vakantie. Voor niks vrij gepland en goed verdienende klussen afgezegd."

"We willen juist niet zonder kinderen op vakantie omdat a. De kinderen anders bijna nooit gaan ( met moeder zijn ze in vijf jaar tijd 1 x geweest) B. Omdat t anders tegen ons gebruikt wordt ( wat al eerder is gebeurt) c. Omdat de kinderen juist wel heel graag mee gaan en anders t ons kwalijk nemen."

Tja Verhuiswagen, een hoop woorden.
Maar ik denk toch echt dat het beter is dat jij afstand van dit probleem probeert te nemen en meer je eigen plan trekt, met of zonder partner.

Dus: probeer een vakantie met de kinderen flexibel te plannen, maar als ze dan niet mee (kunnen/willen) gaan, ga dan alleen of met zijn tweeën, nadat jullie heel duidelijk hebben gemaakt dat jullie het liefst hebben dat de kinderen meegaan. Dan kan jullie toch niets verweten worden?

Lijkt me ook goed om duidelijk te zijn naar de kinderen en ze hierin een eigen verantwoordelijkheid te geven, zeker als ze in de toekomst ouder worden:
- jullie willen heel graag dat ze mee op vakantie gaan en houden zoveel mogelijk rekening met ze;
- als ze niet kunnen/willen gaan, dan gaan jullie zonder hen.

En als je partner dat niet wil, zorg dan goed voor je zelf en ga alleen of met iemand anders op vakantie.
Laat dit niet jouw probleem zijn!

Willeke

We doen t al zo. Maar ik heb dan n heel verdrietige partner als we toch gaan. En dan word ik ook verdrietig. Kan niet meer genieten dan. T is toch idioot. De kinderen worden ook telkens verrast wat ze nu weer gevonden heeft waarom ze niet mee mogen. De kinderen wisten niets van een zes jaren planning. Anders hadden ze gezegd; die week mogen we niet. Ook zij snappen t niet.
Maar ik snap best dat t niet mijn probleem moet zijn. Maar ik ben erg begaan met het wel en wee van iedereen. Zelf een beetje vakantie vieren terwijl de helft van ons gezin niet mee mag, dat kan ik niet maken vind ik.

Andere invalshoek

Ik heb geen idee van de leeftijd van de kinderen waarover het gaat, maar zelfs in een harmonisch gezin, is het niet meer vanzelfsprekend dat kinderen op een bepaalde leeftijd mee gaan op vakantie.

Mijn idee zou zijn, probeer er de komende jaren om heen te plannen, de strijd is het die paar keer niet waard. En ga er niet vanuit dat je op een bepaalde leeftijd nog heel veel te zeggen hebt over de vakantieplannen van je kinderen.

En...

Jullie hebben eerder mails gehad, waarbij jullie over stukken hebben heen gelezen. Dat had toen ook gevolgen. Ik zou die mails goed lezen en daarmee dit soort problemen voorkomen.

Met de kinderen communiceren en zelfstandigheid

Ik vrees dat de kinderen, met name de oudste, ook meer zelf het heft in handen moeten nemen. Jullie kunnen een vakantie plannen, doorgeven aan moeder en kinderen wanneer die vakantie is en wat jullie van plan zijn te gaan doen. Dan is het meegaan of niet. Maar tegen de oudste kun je rustig zeggen dat hij/zij 18 is, meerderjarig dus, en zelf mag kiezen. Zeggen ze nee, dan kun je desnoods nog een keer van week veranderen, maar dan houdt het op. Laat het dan ook gaan. Jouw partner ook. Je hebt je best gedaan, meer kun je niet doen. Als hij dan nog een hele week vakantie daardoor laat verpesten, dan mag hij wat mij betreft zichzelf een schop onder zijn kont geven. Of misschien therapie gaan volgen om ermee te leren omgaan. Want zo geeft hij zijn ex veel te veel macht over zijn vakantie en zijn leven. Dat wil je toch niet? En jij, jij kunt met je eigen kinderen op vakantie gaan wanneer jij dat wilt. Met of zonder je partner. Wees zelfstandig, laat je je vakantie niet afnemen! Als je partner toch gaat zitten sippen, ga dan niet meedoen, maar beur hem op of ga zelf iets anders doen. Kom op, je hebt in het verleden al zoveel kracht laten zien, je gaat hier toch niet willoos toekijken? Laat de ex van je partner haar ding doen, dan doe jij het jouwe.

Bang voor moeder

Ik lees zuiver toevallig 'blad 2' van dit draadje. En ik bleef steken in dat de kinderen niets durven te zeggen, zelfs die van 18 niet en.. ja sorry, dan gaat er weer een laadje van mijn jeugd open. Ik durfde ook niets tegen mijn ouders te zeggen toen ik die leeftijd had en achteraf ben ik haast boos op mezelf. Haast... niet helemaal dus . Pas later besefte ik dat ik op mijn 18de gewoon eigen beslissingen had mogen nemen, dat besef had ik volledig niet. Ik hoorde bij de eerste generatie die met 18 mocht stemmen, misschien verklaart dat het, maar tjonge... zelfs toen ik 20 was 'mocht' ik op kamers, in plaats van dat ik dat gewoon aankondigde en deed.

Moraal van mijn verhaal: vooral de oudste mág een eigen mening hebben. Maar misschien moet dat met allerlei zijden handschoentjes worden aangepakt. In de vorm van geruststelling dat moeder gewoon de lieve moeder is die ze ongetwijfeld is.

Binnenkort is het Valentijnsdag, waarvoor je allerlei spulletjes kunt kopen. Misschien is het een idee als de kinderen daar iets van kopen, aan moeder geven met de boodschap dat wát er ook gebeurt, ze altijd van haar blijven houden en naar haar toe blijven gaan. Punt. Verder niets. Zodat moeder dat niet aan de vakantieplanning koppelt. Een tijdje daarna, een week... twee weken, kan vader het opnieuw met moeder opnemen zonder naar Valentijnsdag te verwijzen. Als moeder er evengoed het hare van denkt, is dat maar zo.

Het is maar een idee. :-)

Helemaal niet mee?

Mogen de kinderen helemaal niet (nooit) meer mee op vakantie of kunnen jouw man en zijn ex-vrouw het niet eens worden over de data? Daar zit wel een verschil in. Als de kinderen nooit meer mee zouden mogen dat zou belachelijk zijn.
Ik ben ook verbaasd dat het tot 23 jaar door loopt. Het lijkt me dat als de kinderen rond de 16/17 jaar zijn dat ze dan zelf gaan kiezen en plannen.
Ik weet niet hoe die afspraken vorig jaar tot stand zijn gekomen maar de moeder van de kinderen heeft deze toen per mail toegestuurd en daar geen reactie op gekregen, jouw man heeft deze mail of dit stuk gemist daar kan zij niets aan doen, ik kan me voorstellen dat zij is uit gegaan van geen reactie dus akkoord.
Het is ook maar hoe je tegen zaken aan kijkt. Over bijvoorbeeld een ski-vakantie in het voorjaar kan een ouder zeggen ik ben altijd deze week met de kinderen gegaan dus nu ook. De andere ouder kan zeggen de ander is altijd gegaan en nu wil ik een keer in deze week.

Mijn dochter heeft ook moeite met opstaan tegen haar vader (dat is niet zo vreemd, ik ook nl). Vaak ook best onterecht overigens. Hij zou tegen haar nooit op een nare manier uitvallen, maar trekt dan de teleurgesteld-kaart. Ik raad haar altijd aan om hem zo te behandelen als ze mij behandelt. Niets ontziend opkomen voor haar rechten. Als ze het dan doet bij hem is het een beetje een tussenweg.
Dus eigenlijk ga ik in tegen het maatschappelijk geaccepteerde advies (om je neutraal op te stellen). Ik erken de moeilijke persoonlijkheid van vader, en spoor het kind een beetje aan.

Hee Verhuiswagen

Zelf een beetje vakantie vieren..... Dat kun je wel maken!
Maar ik snap dat het een smet op jouw vakantie is.

Daar wordt hier wel erg makkelijk overheen gestapt. Iets met stuurlui en wal en zo....

Inhoudelijk

Vind ik de aanpak van Kaaskopje een heel goeie.

Zo haal je de kimderen ook wat uit de strijd.
En oudste mag best leren dat hij/zij eigen keuzes mag maken. Dat kan vader doen door wat meer direct met haar te communiceren en wat mimder met moeder. Even ter vergelijk: als wij een vakantie plannen vraag ik specifiek aan oudste of hij mee wil. Een doodnormale vraag aan een 19-jarige wat mij betreft.
Aan zijn 16-jarige zus stel ik die vraag echt niet. Daar bepalen wij als ouders de vakantieplannen nog voor.

Heel zinnige dingen!

Dank jullie wel voor jullie zinnige reacties.
Hanne, we hebben al excuses aangeboden dat we de planning onderaan een mail wisseling niet gezien hebben. En dat we er voortaan beter op gaan letten. Maar t stond echt een soort van verstopt.
En klopt dat kinderen van een bepaalde leeftijd niet meer automatisch mee gaan. Maar deze kinderen willen juist heel graag mee! Ze durven t alleen niet zelf erdoor te drukken. Willen liever dat vader dat doet, want dan vangt die de 'klappen'. Ze willen er niet tussen zitten dus luisteren ze naar de dagelijks verzorgende ouder. Snap ik, maar is heel triest.
Anke; mijn partner zit juist absoluut niet te mokken als hij zonder de kinderen alsnog op vakantie gaat. In tegendeel, hij is dan juist super vrolijk, maar onder die facade voel ik een verdriet. Heb nu eenmaal sterke antennes en die kan ik niet uitzetten. Werk ik wel hard aan hoor, maar is een eigenschap die ik niet zomaar 100% uit kan zetten.
Het gaat ook om macht, moeder voelt zich machteloos, en daarom zet ze ook zoveel dreigementen in om haar gelijk te krijgen. En de kinderen willen rust en geven daarom maar toe. Ik wil niet willoos toekijken, maar hier op OOL wordt mij verweten dat ik me er juist in meng.
Kaaskopje, dat is t precies, niet in staat om nee te zeggen. Afhankelijkheid van moeder voelen, niet durven.... Zoals jij t zegt is het. Valentijsdag hmmmm ik heb er ooit voor gezorgd dat de kinderen op de verjaardag van hun moeder een bloemetje kopen. Wilden ze niet, want dat deden ze nooit. Ze hebben t een keer gedaan, daarna dacht moeder weer dat het van haar ex afkwam, dus was t ook weer niet goed. Moeilijk als je zo achterdochtig bent. T is niet snel goed,of eigenlijk gewoon nooit goed. Ik begrijp je gedachtegang, en vind t ontzettend lief gebaar, maar t heeft eerder ook al niet gewerkt.
Narcis: de afgelopen jaren is elke vakantie met gesteggel gepaard gegaan. Id-kaarten weigeren mee te geven, sleutels bij kinderen afpakken, eenzijdig besluiten dat een vakantie op maandag 11 uur pas begint en eindigt op vrijdag 18 uur, etc etc. Wat wij ook zeggen, maakt niet uit. Haar wil is wet, en daar mag niet aangetornd worden. Bij de mediator, waar al vanwege diverse zaken gesprekken zijn geweest, zegt ze ook ' ik wil alleen mediaten als A, B en C zo geregeld worden en anders stop ik ermee'. De mediator zei toen dat het zo niet werkt. Dus je snapt hem al, de mediation werd eenzijdig afgebroken. De mediator zei zelf dat hij dit nog nooit had meegemaakt. Er is alles, alles geboden wat moeder wilde, maar ze denkt dat als ze dat accepteert dat er misschien ergens nog wel iets meer in had gezeten. Bang om t af te sluiten, want dan is er nooit meer kans op 'meer'.
En ze IS uitgegaan van geen reactie dus akkoord. Maar ze is volgens t ouderschapsplan verplicht te wachten op een reactie akkoord of niet akkoord. Geen reactie dus zij heeft het de komende 6 jaar voor t zeggen....dat is haar redenatie. Wij willen juist graag flexibel ermee omgaan. We gaan in de zomer 7 dagen en in de winter 4-5 dagen. Hooguit. Maar t is altijd ruzie. Als we niks doen, en t laten, dan mogen ze nooit meer mee. Ze heeft ook de omgang al gefrustreerd en tegen gehouden met de politie erbij. Nooit waren er aanwijsbare zaken waarop dit gebaseerd was.

'Ze durven t alleen niet zelf erdoor te drukken. Willen liever dat vader dat doet, want dan vangt die de 'klappen'. Ze willen er niet tussen zitten dus luisteren ze naar de dagelijks verzorgende ouder. Snap ik, maar is heel triest.'

Nou na vijf jaar is duidelijk dat het via vader niet werkt. De vraag is vooral of moeder wel zo tekeer durft te gaan als de kinderen voet bij stuk houden en als vader zich er juist niet mee bemoeid.

Overigens: vanaf 14 jaar moet je een idkaart op zak hebben, hoe kan moeder die achterhouden?

Moeders wil is wet

Er is al zoveel gebeurd met deze moeder, als het aan haar had gelegen hadden de kinderen hun vader nooit meer gezien. Deze moeder doet er alles aan om de relatie tussen kinderen en vader te torpederen, niet mee mogen op vakantie is alleen het symptoom.

De man van verhuiswagen is echt geen onredelijke boeman en probeert een gewone vader voor zijn kinderen te zijn. Ja, hij is van hun moeder gescheiden maar daarmee is hij niet van zijn kinderen gescheiden. Verhuiswagen meldt ook niet dat hij perfect is, maar wel dat hij op een normale manier voor ze zorgt en op een normale manier met hun moeder probeert te communiceren.

Van de moeder weten we dat ze in wrok is blijven hangen. Nieuwe liefde (die pas na de scheiding kwam en ook niet de oorzaak was) uitschelden in de supermarkt. Verhuiswagen's auto die bekrast wordt, vernielingen.
En het eeuwige gedoe dat de kinderen niet mee op vakantie mogen met vader. Dat er geen twee aaneengesloten weken in de zomervakantie af te spreken zijn, niet eenmalig maar 5 jaar op rij.
Na een paar keer naar moeders pijpen te hebben gedanst en maar ingeschikken en ja en amen knikken is het een keer genoeg geweest. Verhuiswagen's man heeft toen besloten om juridisch advies in te winnen en heeft zijn ex alle kans gegeven om toch te bewegen. Pas een daadwerkelijk kort geding heeft wat beweging kunnen krijgen.
Tsja, de standpunten waren al verhard voor die tijd en inderdaad is zo'n kort geding niet bevorderlijk voor de verhoudingen, maar als je anders niets meer kunt...

Nu ook weer, moeders wil is wet voor de kinderen. Ze durven niet tegen haar in te gaan, ze durven niet te zeggen dat ze ook hun vader willen zien, ze durven niet te zeggen dat ze ook van hun vader houden.

Moeder heeft de scheiding overduidelijk niet goed verwerkt. Iedereen hier gaat er vanuit dat ze redelijk is en graag de verhoudingen wil normaliseren, maar ik denk dat ze dat niet wil. Er is voor haar geen voordeel bij het normaliseren van de verhoudingen, er is juist een voordeel bij alles opblazen en hakken zetten. Zolang zij in de strijd blijft, kan ze in de slachtofferrol blijven. Juist die strijd verhindert dat ze beide echt verder kunnen. Haar ex is verder gegaan en heeft een nieuwe partner, zij niet maar ze wil dat ook niet. Verder gaan betekent de pijn verwerken, kijken naar je eigen aandeel en vooral ook loslaten wat er gebeurd is en uit je oude rol stappen op weg naar een nieuwe rol, nieuwe verhoudingen en een nieuwe toekomst.
En ondertussen blijven de kinderen in een vechtscheiding zitten die zij niet willen en die hun vader niet wil.

Er is geen makkelijke oplossing, maar alles valt of staat met of moeder eindelijk uit de slachtofferrol stapt en naar de toekomst wil kijken.

Onduidelijkheidje

Deze snap ik niet helemaal, maar misschien lees ik niet goed.

Je schrijft: "We willen juist niet zonder kinderen op vakantie omdat a. De kinderen anders bijna nooit gaan ( met moeder zijn ze in vijf jaar tijd 1 x geweest)"

Daarna schrijf je: "Trouwens, we kunnen geen vlieg of treinreizen boeken, huisjes boeken omdat we dit gedrag kennen. Maar moeder doet dat wel."

Uiteraard hoop ik, voor de kinderen, van harte dat er een eind komt aan het getouwtrek over de vakantieplanning, maar gaan ze nou wel of niet met moeder op vakantie? In dat geval is ook voor de moeder ruim op tijd duidelijkheid nodig, omdat ze om op vakantie te gaan dingen moet regelen, net als jullie. Zij is dus, al dan niet terecht, duidelijk uitgegaan van de planning in de mail.

Is het niet mogelijk om jullie dit jaar nog aan te passen aan de planning van moeder. Jullie hebben tenslotte zelf over die planning heengelezen. Dat is niet zo verwondelijk, als het ergens onderaan op een onopvallende plek in de mail stond, maar het geeft misschien meer rust om het voor dit jaar te slikken. Dit lijkt op vechten tegen windmolens en dat kost zoveel energie.

Het is wat

Wat een gedoe! Een zeer schrale troost... het eind is in zicht. Er komt een dag dat moeder er buiten staat.

Ook een eigen ervaring: als ouders zo zijn, 'ik bepaal', dan gaan kinderen zich stiekem gedragen. Ik deed dat wel in ieder geval. Mijn zus is uit huis gezet, ik mocht er niet heen, dus ik spijbelde van school en ging er wel heen. Heel dom dus van zo'n ouder.

Vakantie

Om allerlei andere redenen gaan wij eigenlijk zelden op vakantie. Hoewel het iets is waar ik mooie jeugdherinneringen aan heb - altijd 14 dagen met het hele gezin naar het buitenland - is het hier duidelijk dat dat er waarschijnlijk niet van gaat komen. En we zijn de enigen niet. Toch maken we wel altijd een echte vakantieweek door ergens op een huis te gaan passen, of leuke uitstapjes te maken. Het zou jullie wel eens heel veel energie kunnen schelen door je bij de situatie neer te leggen. Hoe oneerlijk en onterecht ook, misschien kun je beter kijken naar de mogelijkheden waar je moeder niet voor nodig hebt.
Dat kun je zien als verlies, maar misschien kun je het ook zien als winst: geen vakantie-strijd meer.

haal adem

Jeetje, wat aannames weer over de redelijkheid van man van verhuiswagen enzo. Wij kennen het verhaal van de andere kant niet en daar zullen ook redenen voor zijn, ook al kent niemand ze op dit moment.

Zorg dat alle emoties eruit zijn en haal even adem! Je mag boos zijn maar trek dit niet in een zij en wij. Daar blijf je in hangen. Je boosheid en verongelijk blijven zo op peil en je kan geen verstandige beslissingen nemen. Dadelijk heb je een groep om je heen die net als jij 1 toontje zingt en daarin steeds weer bevestigd wordt. Zo'n situatie heeft geen baat bij epische verdichting rondom een persoon (of personen).

Ik zou dus even niets doen. Is het verstandig om op de mail te reageren? Dat vraag ik mij af. Nu niet in elk geval.

Moeilijk

Oh wat moeilijk. Flexibel er mee om gaan lukt niet en afspraken maken lukt ook niet. Er is een basis, het ouderschapsplan, waarin de vakanties verdeeld zijn en als er wat wijzigt dan moeten beide partijen akkoord zijn. Betekent het nu dat het ouderschapsplan nu geldt? Ik neem aan dat daar de vakanties in bepaald zijn?
Geeft de moeder een reden aan waarom ze nee zegt? Dat ze tegenwerkt is duidelijk maar dat kan ze niet als reden opgeven. Is het misschien een antwoord op andere frustraties van haar en probeert ze haar ex zo terug te pakken? Niet goed maar dit soort dingen kunnen spelen, bij een vriendin van mij worden de kinderen heel vaak te laat opgehaald en uit wraak zegt zij op zijn eerst volgende vraag nee, vreselijk maar wel van beide kanten. Ongetwijfeld is dat zo, kan daar iets aan gedaan worden?

Samen met mijn ex worstel ik ook heel wat af, figuurlijk dan en met name in mijn hoofd. Mijn ex beroept zich alsmaar op het feit dat situaties veranderen en dat daardoor de afspraken moetenn veranderen en daar word ik moe van want ik begrijp dat wel maar vind het wel moeilijk dat de vraag om verandering altijd van zijn kant komt en ik altijd maar meebuig.
Mijn leven is redelijk simpel, ik heb geen belangrijke baan, ik kan makkelijk vrij nemen en daarin schuiven, ik ga niet altijd op vakantie of boek enkele dagen tevoren, heb geen nieuwe partner met gezin en nog een daarbij behorende ex, bovendien ben ik blij dat de kinderen met hun vader op vakantie gaan dus ik zeg altijd ja omdat er voor mij geen reden is om nee te zeggen, maar waar ik wel moeite mee heb is dat mijn ex blijft rommelen en bepalen in mijn leven. Ik krijg al de zenuwen als er van hem een mailtje komt met als onderwerp "vraagje". Ik realiseer mij dat dit iets is wat bij mij ligt maar ik moet er toch mee dealen want ik heb er last van dat hij over mij heen walst.
Dit heeft niets te maken met jouw man en ik bedoel er richting jou
niets mee maar wil aangeven hoe het hier gaat en hoe het kan voelen.

Ik vrees dat er bij jullie toch iets moet gebeuren want ouderschapsplan is niet meer goed en en over nieuwe afspraken is geen akkoord van beide kanten. Als haar voorwaarden niet redelijk zijn dan maar weer via de rechter?

nog meer zinvolle reacties

Ik heb al heel veel gehad de laatste reacties te lezen, waarvoor dank. Ik zie dat sommigen al op de hoogte zijn mijn situatie en de voorgeschiedenis, en andere niet. En dat is prima.
Triva; we hebben meerdere malen gehoord van de kinderen dat moeder heel boos wordt als ze iets vragen/willen wat moeder niet wil. En dan vooral waarvan ze denkt dat het dan gaat om tijd met vader. De kinderen durven niet meer voet bij stuk te houden. Ze worden gechanteerd; als je niet doet wat ik zeg dan.... (mag je je playstation inlevern, ga je een maand thuis blijven, of bel ik de politie)
En die ID-kaart die hou je gewoon achter, dat doet ze gewoon. Wat een getreiter we daar al mee gehad hebben.....(meerdere keren op een neer moeten rijden, 'ik krijg hem echt niet mee pap', weer rijden, etc etc).
Fransien: ik moet er gewoon van huilen, zo treffend. Net of je al die tijd naast me hebt gestaan. Je hebt het exact omschreven. T is heel verdrietig dat moeder bezig is nog met de scheiding. Afstand nemen van je vijand en je enige doel in t leven is doodeng....
Zeetakje; moeder is 1x op vakantie gegaan met de kinderen. Daar heeft ze n toestemmingverklaring voor meegegeven aan de kinderen. De andere keer zei ze dat ze op vakantie ging, wij formulieren ondertekenen (mijn vriend dan, ik doe niks), maar toen ging ze niet. Dat doet ze wel vaker; zeggen tegen de kinderen dat ze op vakantie gaan en dan op t laatst zeggen dat ze toch niet gaan. Verwarrend he, dat iemand zo kan doen. De enige reden dat de kinderen niet meemogen is, dat ze gewoon voet bij stuk wil houden. Moeder gaat deze week niet, ze kan niet skien en ze gaat waarschijnlijk gewoon werken die week. We slikken al jaren en jaren en de kinderen ook. Ik kan niet meer. Dat iemand buiten je gezen even bepaald wat je wel niet mag doen en met wie.
kaaskopje: de kinderen moeten ook liegen, ze mogen dingen niet zeggen, en dat geven ze ook aan: ' mogen we niet zeggen'. Volgens moeder kunnen de kinderen ook niet naar familiefeesten omdat ze verhindert zijn. Maar dan komen een of meerdere kinderen toch. Wie is er dan aan t liegen? Maar wij durven moeder hier niet mee te confronteren. Bang dat ze dan uithaalt naar de kinderen.
Trix: jouw post heeft me echt aan t denken gezet. Waar maak ik me druk over. Vakantie...pfff zo niet belangrijk. Helaas zijn er al meerdere andere zaken geweest waarbij we wederom last hebben gehad van moeders praktijken die mij in iedergeval duizenden euro's hebben gekost en die we niet hebben kunnen bewijzen.
ava: we hebben allang gereageerd op de email omdat we willen vastleggen dat de 6-jarige vakantieplanning ons verrast en verbaasd en dat we het er niet mee eens zijn. Soms ben je blij met iemand die hetzelfde toontje zingt als jezelf, zeker als je na jaren vechten niet meer weet hoe je je leven zelf mag leiden zoals jij wil.
Narcis: nee de vakanties zijn voor de komende 6 jaar bepaald want dan vind moeder. En daar wil ze niet vanaf wijken, ziet ze geen reden toe.
Ze geeft geen reden, of er is telkens een andere reden, elke vakantie weer is er iets wat er verzonnen wordt. Ik heb soms zoooo zin in wraak,maar we doen t niet. Nooit, we geven alles toe, direct. Denk je echt dat moeder toegeeft dat ze zo doet omdat ze haar frustraties wil afreageren? Nee natuurlijk niet. Ze zal altijd blijven verklaren dat het volstrekt normaal en logisch is zoals ze doet. Wij zijn het die t niet snappen. We hebben in 5 jaar tijd misschien 3 keer gevraagd of de kinderen mochten komen/vakantieplanning verschuiven. Die zijn allemaal geweigerd. Ze zegt dat t niet kan, maar we weten van de kinderen dat er geen enkele reden was waarom t niet kon. Dat vertellen ze ons. Waarom verteld ze die leugens nog, terwijl we van de kinderen iets anders horen? Dat het voor jou vervelend is, snap ik heel goed.
We kunnen vanalles willen wijzigen, maar moeder vind t ouderschapsplan goed en wil niet wijzigen. Mediation zal leiden tot frustreren, wij een dikke rekening en aan t einde nog helemaal niks. En bij een rechtsgang idem. En frustraties die op de kinderen botgevierd gaan worden.
En verhuiswagen? Die mijdt moeder als ze haar tegen komt....en zoekt naar manieren om haar leven op haar eigen manier in te richten.

Verhuiswagen, ik vind je houding naar moeder toe zo ontzettend schrijnend voor de kinderen, doet me gewoon pijn.
Hoe dan ook speel je een belangrijke rol in dit conflict.
En de kinderen? Die zijn volledig de weg kwijt. Zeggen bij jullie vast precies wat jullie willen horen en bij moeder wat moeder wil horen. Zo triest. Wanneer mogen ze zichzelf zijn?

Vakantie is zeker niet onbelangrijk!

Ik heb een vergelijkbare situatie gezien bij vrienden. Moeder was jarenlang bezig om het geluk van vader en nieuwe partner kapot te maken. Dat ging heel ver. En kostte hen ook bakken met geld. Ik ga verder niet op die situatie in. Maar de enige manier waarop zij zich samen staande hebben gehouden, is door alle strijd te vermijden en zo min mogelijk aandacht te schenken aan hoe ze dwars werden gezeten en zoveel mogelijk aandacht te geven aan elkaar en hun eigen geluk. Zonder geld, zonder de kinderen, zonder vakanties.

Nee, vakantie is niet onbelangrijk. Maar is het de strijd waard? Je boosheid is te begrijpen, maar wordt jullie leven samen er leuker van?
En die andere dingen waar je het over hebt, al dat geld, ja natuurlijk is dat belangrijk. Maar rust met elkaar is misschien wel meer waard.

Wat ik niet begrijp...

Er is een omgangsregeling en moeder wenst daar niet van af te wijken.
Ze heeft ook voor de komende 6 jaar de vakantie's vastgelegd per mail.

Dat geeft nu toch ook rust? Jullie gaan op vakantie inclusief de kinderen van je partner in die vastgelegde tijd. Die momenten weet je nu ruim van te voren. Je hebt ze zwart op wit.

Niet afwijken van de omgangsregeling, verder zo weinig mogelijk contact met de moeder en de tijd inplannen zoals jullie hem willen inplannen.
Eigenlijk stond er een jaar geleden al in de mail wanneer je komende maand kon gaan skieën met zijn allen toch?

Leef je leven en geniet extra als het gezin compleet is.
Nee, de kinderen kunnen niet overal bij zijn, ook niet bij elke verjaardag of kerstdiner, so be it, het gevolg van een scheiding. Ze liggen in die tijd niet onder de brug, ze zijn bij hun moeder. Van getouwtrek wordt niemand vrolijk.

Zoals Trix dus.

Er moet er één de wijste zijn, precies.