U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
liefdesverdriet
Twee maanden geleden heeft mijn man besloten niet verder te willen met ons huwelijk. Nee, correctie: hij wil niet verder met mij. Want voor de kinderen (en het huis) vindt hij het heel erg. Maar hij wil gewoon niet meer verder met mij, hij is niet meer gelukkig. Na een huwelijk van 10 jaar en 3 jonge kinderen.
Natuurlijk staat mijn leven volledig op zn kop. Maar wat ik nou zo moeilijk vind, is dat gevoel van volledig afgewezen te zijn door mijn man. Mijn maatje, met wie ik oud wilde worden. Dat hij gewoon zegt: ik hou niet meer van je.
Hoe ga ik daar nou mee om? Want ik moet hem loslaten, afstand nemen, verder zonder hem. Maar ik hou nog van 'm. Dus het is heel moeilijk om hem los te laten. En ik ben zo verdrietig ove hoe hij over mij praat. Reden genoeg om hem ook niet meer te willen, zou je denken. Maar zo werkt het dus blijkbaar niet.
Ik zou zo graag een beetje van mij af willen schrijven. Ik ben gewoon zo verdrietig. Liefdesverdriet.
Wauw
Wat een heftige verhalen allemaal. Sterkte iedereen. Hier blijft de ellende maar doorgaan. Man heeft inmiddels aan onze vrienden verteld van zijn vriendin, we hebben onze eerste sessie bij de mediatior gehad en ik ben weer heel wat wijzer.
Bijvoorbeeld dat ik niet in ons huis kan blijven wonen, en hij waarschijnlijk wel. We gaan na de Pasen onze kinderen vertellen over de scheiding.
Het komt nu allemaal zo dichtbij en ik ben er zo stuk van. Dat hij nu gelukkig is met iemand anders doet pijn, het voelt alsof zij mijn plek heeft ingenomen. Dat ik nu echt afscheid moet nemen van ons huwelijk, dat ik hem echt nooit meer terugkrijg, dat doet ook vreselijk vele pijn. En dat wij nu écht aan onze kinderen moet gaan vertellen dat het niet meer goed komt, ik zie echt op tegen hun pijn, angst en verdriet. En dat ik ons mooie, fijne huis moet verlaten.. pfff het is eigenlijk te veel.
Maar ik voel mij ook sterk! Ik ben blij dat het 'vreemdgaan' nu bekend is, zodat ik niet meer aan mijzelf hoef te twijfelen. Ik wíl hem ook helemaal niet meer terug ( t verdriet zit vooral in hoe het ooit was), en ik zie mijzelf als een sterke vrouw die dit prima aankan.
Maar hier op 't forum ben ik vooral aan 't spuien...dat het zo zwaar is allemaal.
Dat mag
Als je helpt om het van je af te schrijven, dan moet je dat gewoon lekker doen.
Die pijn, het is verschrikkelijk. Nu lijkt het of het bij je man geen pijn doet. Uiteindelijk zal hij het ook voelen en zal hij ook door dezelfde rouw heen moeten als jij. Voor mij was dat een echte eye-opener. Ik had namelijk heel sterk het gevoel dat hij er mee weg kwam. Nu zoveel tijd verder herken ik dat hij ook heel veel pijn heeft gehad en nog steeds heeft. Hij uit dit door in e-mail mij uit te schelden en mij overal de schuld van te geven. Ik heb liever dat hij dat tegen mij doet, dan onze dochter.
herkenbaar
Hoe herkenbaar is jouw verhaal Emma1980. Maak van hij zij en van zij hij,en het is mijn verhaal. Mij is hetzelfde overkomen. Midden vorig jaar is mij verteld dat de liefde na bijna 15 jaar over was, dat het 'potje leeg' was. Na een ontzettend fijne tijd samen, en als ouders van 2 prachtige kinderen, is ons huwelijk definitief over.
Niet echt aanwijzingen of hints ontvangen. Pats boem, dit is het, over en uit. Geen weg terug, geen mogelijkheid voor mediation of herstel van onze relatie.
Ik ben er van overtuigd dat mijn (bijna) ex hier al veel langer mee bezig is geweest en alles nauwkeurig gepland heeft. De scheiding kon haar niet snel genoeg gaan. Helaas is e.e.a. gekomen tot een toch wel erg vervelende 'vecht'scheiding en hebben we momenteel geen of nauwelijks contact met elkaar.
Momenteel zitten we in de zgn. birdnesting, waarbij wij om en om met de kinderen in ons huis verblijven. Binnenkort betrek in mijn eigen woning en zal ons co-ouderschap ingaan. Gezien ons onderling contact maak ik mij hier ernstig zorgen over. Co-ouderschap doe je samen, overleg je. Dat zie ik nu nog niet gebeuren. De kinderen hebben het er zichtbaar moeilijk mee.
Ik hoop van harte dat het snel beter met ons gaat. Dat ik samen met de kinderen mijn eigen weg ga vinden. Ooit hoop ik weer gelukkig te zijn. Maar dat lijkt nu nog erg ver weg........