liefdesverdriet

Dat besef gaat langzaam komen, zal langzaam inslijten, totdat je zelf een punt bereikt dat je zegt: nu ik ook niet meer van jou.

Voor alsnog moet je het er helaas mee doen. Heel hard, zwaar en verdrietig, maar er is leven na een partner, er is leven voor jou (en je kinderen).

Ik heb me altijd minderwaardig, waardeloos gevoeld in mijn huwelijk; hij hield niet van me, maar wilde dan weer niet per se scheiden. Hij vond alles wel prima zo. Totdat IK een moment bereikte dat ik zei dat ik er genoeg van had. Bij iemand die niet van me hield wilde ik niet blijven en oud mee worden. Dat besef komt. Nu staat alles op de kop en moet je in de actiestand en komt je gevoel er achteraan gehobbeld, maar het komt echt. Sterkte

Herkenbaar

Hier hetzelfde. Man wil na 12,5 jaar getrouwd te zijn geweest een scheiding. In totaal hebben we een relatie van 26 jaar!

Ik wist dat er eea niet goed liep, maar ik dacht met relatie therapie er wel uit te komen. Helaas..

Nu heeft hij een paar hele lelijke streken uitgehaald sinds hij heeft aangegeven te willen scheiden, dat ik nu echt van hem walg!

Nu zijn we bezig met een mediator de scheiding te regelen. In principe komen we daar goed uit, alleen de alimentatie moet nog geregeld worden en dat kan wel een strijdpunt worden..

Verder vind ik het vooral heel heel zielig voor de kinderen. Ik baal van het verdriet wat ik bij hun zie.

(kinderen zijn 12, 10 en 8.

Ook meegemaakt

Bijna 2 jaar geleden stond ik op dit punt, zomaar ineens...niets aan zien komen. Hij hield niet meer van mij, de man met wie ik oud had willen worden, die dat ook altijd zei, wij worden samen oud, niets komt tussen ons in enz.enz. Ik was verbijsterd, het woord 'scheiden' of iets van 'ik wil stoppen met de relatie' was nog nooit gevallen.
Uiteindelijk bleek na een paar dagen, dat hij een ander had, en mij niet meer zag zitten. Ik was boos, verdrietig, radeloos.
Zag het verdriet van de kinderen, zag mijn ex veranderen in een soort alien, de man die alles voor me over had, was er niet meer, hij was koud en kil, was alleen maar druk met zijn nieuwe leven.
Uiteindelijk gescheiden met behulp van een mediator en nu na bijna 2 jaar zie ik wel dingen anders. Het huwelijk wat voortkabbelde, maar waar ook dingen niet meer aan klopten, maar die ik gewoon niet zag.

Een tip die een vriendin me toen gaf, maar wat toen niet zo binnenkwam was, als je echt gaat scheiden, regel dan alles zo snel als je kunt, nu is je ex nog met jou en de kinderen begaan en gunt hij je nog van alles. Hoe langer het duurt hoe groter de afstand wordt en zeker de gunfactor in de financieen worden minder. (nog los van het feit dat hij alle rekeningen kan gaan leegtrekken)
Gelukkig was ik er redelijk op tijd bij ( het had beter gekund ) maar hier ging ex ook cadeautjes kopen van ons geld voor nieuwe vriendin. Heel raar en naar om op je afschrift de naam van een juwelier te zien. (en dom van hem, los van dat hij best zijn eigen geld mag uitgeven natuurlijk vond ik het zeer bot en pijnlijk voor mezelf, had hij best wat chiquer kunnen oplossen, door bijv. eerst geld te pinnen)

Ik weet dat je nog vol verdriet zit, maar achteraf ben ik toch blij dat mijn vriendin het me zei.

idem

Zeer herkenbaar...zit sinds een paar weken in dezelfde situatie.
Bij mij is het vooral het ongeloof...is dit nu echt???
Ik weet met mezelf geen blijf, weet niet waar eerst aan denken.
Natuurlijk de kinderen maar wat met ons?
Ik zie hem nog steeds doodgraag, vraag me af of ik dit ooit een plaats ga kunnen geven...

doet me denken aan een liedje

Ik zal wachten tot ik vrij zal zijn
en net zo ver als jij zult zijn
dus wachten
tot ik niet meer van je hou...

sterkte vrouwen!
PS je bent sterker dan je nu misschien denkt!!

Herkenbaar

Herkenbaar en hier ook.... Na een relatie van (toen) 27 jaar voor mij out of the blue kreeg ik de BOM te horen. Hij voelde het al 4 jaar. Nooit iets gemerkt. Voelde me echt grof vuil. Het ergste was dat mijn ex zich ook de dag erna als gescheiden man ging gedragen terwijl ik echt kapot ging van verdriet. Daar is al veel stuk/fout gegaan. Ik ben inmiddels al 3 jaar gescheiden en heb een gruwelijk na huwelijk gehad. Mijn zoon (nu 15) heeft vorig jaar zomer het contact met hem verbroken. Afschuwelijk maar jullie zullen begrijpen dat een kind dat niet zomaar doet. Hij veranderde idd in een soort alien en is blind voor zijn nieuwe leven/gezin gegaan. Ik heb hem al ruim een jaar niet meer gezien of gesproken wat rust geeft. Maar nu het stukje houden van....Doe ik dat nog? Er is veel gebeurt de afgelopen 3 jaar en hoe hij mij en ons kind heeft behandeld maakte me ook woest. Toch zit er onder die laag nog houden van. De mooie jaren. De mooie herinneringen. Ik zou hem echt niet meer terug willen maar het slijten heeft bij mij lang geduurd. Kost echt tijd. Sterkte!

het is overleven. Zorgen dat je drijvende blijft en niet verzuipt. Daarna ga je spartelen, zwemmen en kun je weer naar de kant Maar je kunt het hoor! Niemand zal zeggen dat het makkelijk is, zelfs ik niet die niet eens een echte vechtscheiding had. Scheiden doe je niet voor je lol.

Ring

Ik heb nog heel lang mijn ring gedragen. Vooral om uit te stralen dat ik niet beschikbaar ben.

Beter...

Het wordt zeker beter Emma. De tijd hiervoor staat of valt denk ik wel met de kwaliteit van je na huwelijk. Mijn ex sprong op een sneltrein en verwachtte dat ik dat ook maar deed. Hij was al zoveel stations verder maar zo werkt dat natuurlijk niet. Ik heb ook nog heel lang op antwoorden gewacht maar nooit gekregen wat je heel onzeker maakt. Het enige wat ik mee heb gekregen is (De liefde is op en voel dit al 4 jaar) BAM daar moest ik het mee doen. Naast mijn eigen verdriet had ik ook het verdriet en de boosheid van mijn zoon erbij. Ex wilde niet naar zijn eigen handelen kijken. Het zijn voor mij emotionele tropen jaren geweest. Nu 3 jaar later ben ik eigenlijk blij dat hij niet meer bij mij hoort. Ik heb een hele nare kant van hem gezien.Hij heeft ook echt met zijn oude leven gebroken (ziet niemand meer) Nogmaals, diep van binnen zit er nog wel een soort van houden van maar kan nu wel zeggen dat ik los van hem ben. De enige negatieve ervaring is dat ik best beschadigd ben en mijn hart nog erg op slot zit.....

Ook zo veel herkenning..

Wij zijn ook al een aantal jaren uit elkaar maar het na-huwelijk is slecht en er komt geen rust, altijd iets en dat vreet energie. Ook hier werd gezegd dat er al jaren geen gevoel meer voor mij was, dat was vreemd want andere uitspraken en gebeurtenissen leken het tegendeel te bewijzen. Hij sprak bijvoorbeeld over hoe hij het zag om samen met mij oud te worden. Ik vermoedde dat er een ander was en dat was fout want hoe kon ik dat denken. Tegen vrienden en familie vertelde hij dat hij met mij niet verder kon omdat ik zo veranderd was. Niet veel later kwam ik te weten dat er inderdaad een ander was. Dat iemand niet verder wil, dat kan natuurlijk en elke reden is dan eigenlijk legitiem maar alle leugens er rond om heen, zo pijnlijk en onnodig. Voor mijn gevoel stelde ik helemaal niets meer voor en dat gevoel blijf ik ervaren in de manier waarop hij nu met mij omgaat. Er spelen zoveel gevoelens en dan allemaal door elkaar heen en veel gevoelens zijn dubbel.
Goed dat je nu al probeert er een positieve draai aan te geven, laat dat niet los. En overleven is nog leven en dat gaat, misschien langzaam, beter. Ik wens je veel voorspoed!

Herkenning

Bij mij ook een relatie van ruim 20 jaar, waarvan 17 jaar getrouwd. De laatste twee jaar van ons huwelijk was wat minder, maar voor mij nog geen reden om te scheiden. Ik wilde er graag aan werken, hij niet. Hij had nieuwe liefde gevonden bij een gezamenlijke vriendin. Ze hebben dus beide hun huwelijken laten stranden om samen verder te gaan.
Net als bij Marjo heeft mijn ex een aantal hele lelijke streken uitgehaald. Dit heeft het eigenlijk makkelijker gemaakt. Mijn verdriet maakte plaats voor boosheid. Nu, 4 jaar verder, is die boosheid weer weg en merk ik dat er nog verdriet zit. Voor mij is dit verdriet hetzelfde als wat ik voel voor andere dierbare die ik ben verloren in mijn leven. Mijn man, mijn maatje is er niet meer. Als ik naar mijn ex kijk, lijkt het alsof ik een vreemde zie.

Ze zeggen dat pijn slijt, daar ben ik het niet mee eens. Je geeft het een plekje en leert ermee omgaan. In het begin kan het verdriet je overvallen en je verlammen. Dat wordt wel minder. Een mens is niet gemaakt om gewoon maar even 'los te komen'. Daar moet je hard voor werken en het blijft een beurse plek. Mij heeft het besef geholpen dat hij ook door dezelfde pijn gaat. Ondanks dat hij dit wilde. Mannen die zich helemaal storten op hun nieuwe gezin gebruiken dat vaak om te vluchten, daaronder zit dus enorm veel pijn.

Probeer je leven op een andere manier in te richten. Doe de dingen waar jij blij van wordt. Zo had mijn ex er een hekel aan als onze dochter zich vies maakte. Ik ben dus regelmatig lekker met mijn dochter het bos in gegaan met de honden en vaak kwamen we erg vies thuis. Heerlijk als dat kan zonder gezeik. Misschien heb jij ook dat soort aanpassingen gedaan, die je nu lekker kunt laten varen. Je leven stopt hier niet. Het is een nieuwe begin.

Wat naar voor je

Ik noemde dat altijd: de emotionele achtbaan rijdt weer.

Voor mij was het fijn om dan even weg te gaan, even naar buiten. Lekker naar het strand, of het bos. Soms uithuilen bij een vriendin.

Ik heb ook momenten gehad waarbij ik juist het verdriet even heb laten komen. Een boze brief schrijven aan mijn ex heeft ook opgelucht. Vervolgens ritueel verbranden of op een computer met de delete knop verwijderen. Sporten kan ook helpen, een goede fysieke inspanning kan je helpen om geestelijke rust terug te vinden.

Het is mij gelukt om mijn verdriet een plaatsje te geven. Jou gaat het ook lukken!
Heel veel sterkte en een virtuele knuffel van mij.

Afstand

Het is nog maar 2 maanden terug. Je lijf heeft veel verdriet en stress. Iedere vezel in je lijf schreeuwt om hem en dat jij dit niet wil!!. Dan is afstand het beste om los te komen. Ik heb mijn ex na 2 maanden gevraagd ergens anders woonruimte te zoeken. Ik viel kilo's af en dat had zeker met zijn gedrag te maken. Ik lees dat je aanstaande ex ook hard gaat. Ring af, door willen met zijn leven (w.s als een olifant door een porselein kast). Ik hoop dat jullie hier samen goed doorkomen. Mijn ex had enorm veel haast met alles. Dat maakte mij uiteindelijk zo boos dat het loslaten/afstand nemen sneller ging. Houden van duurde langer. Dat moest echt slijten.
Nogmaals heel veel kracht en sterkte!

Beste Emma

Je nickname heb je zelf op 1980 gezet. Als je dat wil veranderen kan dat maar je kunt ook elke keer dat je iets post de naam veranderen als het binnen één draadje maar gelijk blijft.

Met vriendelijke groet,

Forumbeheer Ouders Online

Vervelend voor je

Maar het maakt weinig uit of het een vriendin is met of zonder kinderen. De pijn is hetzelfde (die van mij is er vandoor met een vrouw waarvan hij altijd zei dat hij vond dat ze een hele slechte moeder is). Je hebt wel kans, doordat zij kinderloos is, hij de kinderen minder wil zien. Als zij gek is op kinderen valt dat hopelijk voor jullie kinderen mee.

Het klinkt als een Midlifecrisis, net als bij die van mij. Als dat het geval is bereid dan maar voor op een behoorlijke strijd. Mensen die daarin zitten zijn verre van redelijk en denken alleen maar aan zichzelf.

Emma

Ik ben nu ruim een jaar verder nadat hier de bom, voor mij compleet onverwachts, viel. Het gaat beter maar ik kan af en toe nog vreselijk verdrietig zijn. Vreselijk boos trouwens ook. Ik vind het met name heel pijnlijk om te zien wat het met de kinderen (pubers) doet. Hoe moeilijk nu ook, hou je hoofd erbij. Maak een lijst met vragen die je hebt, maak een lijst met alles wat je denkt nog te moeten regelen. Probeer er ook echt aan te beginnen. Niet uitstellen. Bedenk ook wat je wel en niet wilt. Als er voorstellen komen, meenemen en over nadenken, niet direct ja of nee zeggen. Geen beslissingen in emotie nemen. Wonen jullie nog onder hetzelfde dak? Hou je dat vol? Vraag hem anders echt zo snel mogelijk een alternatieve verblijfplaats te vinden. ik heb de situatie te lang in stand gehouden. Ik hoopte nog op verandering, op een opening, op een kans tot een fatsoenlijk gesprek. Ging daar bijna aan onderdoor.

Je zegt het zelf, je bent de moeite waard! hou dat vast. Je kunt veel meer dan je denkt. Let maar op. Vallen mag, huilen mag. Maar daarna opstaan, diep ademhalen en verdergaan. Is ie nou helemaal gek geworden. Je gaat het gewoon doen voor jezelf en voor je kinderen.

Dikke knuffel

Kapot van verdriet

O wat zijn jullie verhalen herkenbaar!! Ik ben in 2008 gescheiden en een jaar later kreeg ik een nieuwe relatie. Helaas is deze sinds 3,5 voorbij. Het rommelende al en de beslissing is goed.
We hadden samen een vakantie gepland en die hebben we door laten gaan. Op die manier konden we in een andere omgeving onze relatie van 6,5 jaar mss beter afsluiten en een mooie start maken voor een goede vriendschap. Dat wilde we allebei en die week bevestigde ook....we hebben een band, we vinden het gezellig samen. Ook al was voor beide de boodschap heel duidelijk....wij zijn voorbij. Een week met een lach en een traan.
Hij was heel aanhankelijk en zocht me vaak op. Deed me goed...streelde m'n ego....er zijn nog gevoels, hij haart me niet zeg maar.
Na terug komst gingen de eerste dagen prima. Hadden contact en was goed. Daarna bleek dat hijwas uitgenodigd door een vrouw...waar ik de naam nog nooit van had gehoord, maar ik wel snel realiseerde dat zij de zus was van....een goed ex-vriendin van hem.
Die kwam ff aan. Het bleek na dat ik bleef aandringen omdat mij instinct zei dat er iets niet klopte.....dat zij al van onze breuk wist voor de vakantie. Vond ik niet netjes want onze families wisten nog van niks. Maar goed. Bleek ook dat zij hem apps had gestuurd tijdens die week, om te vragen hoe het met hem was. Ook heb ik tegen hem gezegd dat ik van haar niet netjes vond. Ik vind dat ze uit respect of fatsoen ons de tijd had moeten geven alles op onze manier af te handelen en zich op de achtergrond had moeten houden. Daar kon hij zich ook wel in vinden, begreep me wel. Ja toch mensen ze heeft gelijk haar klauwen in hem geslagen.....beetje respectloos, maar ja zegt genoeg denk ik dan maar weer.
Een week na terugkomst is hij bij de zus op de koffie geweest en zij was er ook en hem gelijk uitgenodigd om te komen eten die zaterdag erna.
Kortom ze laat er geen gras over groeien. Hij moest zaterdag werken en ik had aangeboden om dan voor hem te komen omdat hij mij die zondag met iets zou helpen, mijn dank je wel. Hij bleef er omheen draaien....voelde gelijk dat er iets was.
Dag later kwam hij weer langs en ja hoor daar was het verhaal. Ik heb eerlijk gezegd dat ik het allemaal heel snel vond en van haar niet chic. Daarin tegen snap ik haar wel zei ik...je bent een leuke vent. Heel duidelijk heb ik gelijk gezegd dat hij moet genieten van het etentje. Het was volgens hem onschuldig etentje er was niks tussen hun. Ja ja dacht ik gelijk. En gezegd dat ik hem lle geluk toe wens en als zij dat geeft....is ook zij bij mij op de koffie van harte welkom. Hij is een vriend en zij hoort dan bij hem toch.....
Echt ben echt heel blij voor hem ookal was het voor mij slikken. Ik gun het hem zo!!
Nu zijn we wek alter en wat blijkt.....hij heeft die zaterdag niet geklust maar is van vrijdagavond tot zondagmorgen bij haar geweest. Ik dacht dat ik niet goed werd. 2 weken na onze vakantie, 3 weken na ons einde!!
De1 week vakantie,2week was het leuk en 3de week zat hij steeds met haar online....dus dan weet je al niks onschuldig etentje. En dan liegen terwijl ik zo open en eerlijk was....en daar dan ook al gelijk blijven slapen,
Zo kei en kei hard!! Je voelt je een wegwerpbekertje, niks waard, eigenwaarde is 0.

Al begrijp ik hem ook wel...tuurlijk is die aandacht leuk, tuurlijk wil je niet de pijn van liefdesverdriet voelen.....maar zo hard van stapel lopen.....
Zondag kwam hij mij helpen en ik ben dan fel.....hij had dingen in scène gezet om blijkbaar mij niet te kwetsen. Auto ergens anders zetten ipv voor haar huis, gordijnen dicht en overdag weer open net alsof hij thuis was, toen ik binnenkwam had ik hem thuis zien komen...was er al heen gegaan en me verdekt opgesteld.....en dan film aanzetten, net alsof hij die zat te kijken....
Kortom ik zit duidelijk nog in z'n hoofd.

Ik vind het jammer dat hij het zo aanpakt omdat ik denk dat hij zichzelf en haar hiermee te kort doet. Liegen en geheimzinnig gedoe is geen goede start voor relatie lijkt mij.
Hij zit bij haar omdat hij niet zover bij mij vandaan woont en hij natuurlijk bang is dat ik haar zie. Ze heeft kinderen dus die kan ze ook niet meenemen door de weeks. Dus hij moet daarheen. Ze woont in klein app. Dus het is druk daar.
Het verbaasd me hoe makkelijk hij dit doet. 1night stands is hij het type absoluut niet voor dus hij voelt wel iets voor haar, maar zo snel al de koffer induiken.....doet heel veel pijn.
Zijn shampoo, gel, parfum staan nog in mijn badkamer, kun je nagaan.

De pijn zit hem niet in de nieuwe liefde, want ik gun hem z'n geluk!! Het zit hem in het toneelstukje, de snelheid....
Is dat gek? Ik weet dat hij trouw is geweest en niet vreemd ging met haar. Ik weet wel dat ze ergens in jan/febr telefonnummers hebben uitgewisseld. Verder weet ik het niet, maar vreemdgaan zit absoluut niet in zijn aard. Hij was vatbaar voor haar sjarmes en heeft het eerst met mij netjes afgerond.

Moeilijke momenten komen voorbij. Alleen, afgedankt voelen, leegte, onzekerheid,.....maar ook opluchting dat het voorbij is. Hij heeft me echt een aantal keer laten zitten toen ik hem hard nodig had. Ook zijn familie heeft me altijd buiten gesloten, ook zoiets...ze is dat weekend ook al bij zijn familie geweest. Ik zou toch tegen me broer zeggen " waar bedje mee bezig al zo snel en zo hard van stapel lopen" maar hun blijkbaar niet. Mss blij dat ze mij kwam waren. Ook z'n moeder accepteerd het blijkbaar.

Die dingen doen pijn, heel erg veel pijn. Hoe ga je dan weer verder?? Lees hier veel herkenbare verhalen en dat geeft moed. We zijn niet alleen!!
Ik wil absoluut vrienden met hem blijven daar is hij me te dierbaar voor. Hij heeft die zondag mij geholpen en hebben samen nog zitten huilen. Heb ok gezegd dat ik bang ben dat onze vriendschap door andere niet wordt gegund net als onze relatie door vele niet was gegund. Hij verzekerde dat dat niet zal gebeuren.
Ik hoop dat zij daar net zo over denkt!!

Meiden hier, allemaal heel veel sterkte!! En hopelijk hier beetje steun vinden bijelkaar