Kinderen en nieuwe partner

Alkes

"En jouw stelling dat dat een verkeerde manier van opvoeden zou zijn ("Investeren in je kind betekent niet: oke, ze wil niet dus hou ik haar weg. Dat geldt ook voor je relatie") laat ik voor wat het is."

Ja doe dat maar want het is ook niet meer dan wat er staat.

weerstand

De weerstand van je zoon kan zijn omdat hij bang is dat je vriend de rol van "vader" wil innemen. Maar het kan ook zijn dat je zoon bang is dat een nieuwe relatie van zijn moeder leidt tot "gedoe". Toen ik mijn partner leerde kennen zei mijn dochter (ze was toen 12) dat ze niet blij was dat ik verliefd was. Thuis bij mij was immers alles ok en wie werd ik wel ongelukkig als de nieuwe relatie toch niet zo leuk zou zijn als het leek. Dat wilde ze niet. De scheiding was drie jaar daarvoor geweest en nu was alles weer op orde (in ieder geval bij mij thuis). Ik heb haar toen gezegd dat ik niet wist of deze nieuwe relatie voor de eeuwigheid zou zijn en wie weet zou ik over een tijd wel snikkend op de bank zitten, maar dat het plezier wat ik er nu van had echt zou opwegen tegen eventueel verdriet als het niet goed zou lopen.
Maar ik begreep wel heel goed waar haar ongemak uit voortkwam

Annemarie

Als je een LAT-relatie aangaat omwille van de kinderen, dan gebeurt dat net omdat je de kinderen voorop stelt en ze niet permanent wil opzadelen met iemand waar ze niet om gevraagd hebben en die ook nog eens haar/zijn waarden en normen belangrijker vindt dan het belang van de kinderen.
En de kinderen van jouw vriendinnen, laat dat nou net iets van een geheel andere orde zijn dan de kinderen van jouw partner; dat is geen vergelijking.

william

Ik leg niemand mijn normen en waarden op, ik blijf er alleen voor mezelf heel dichtbij en dat werkt voor mij en dan daarmee voor mijn omgeving. Men heeft het recht anders te denken dan ik. Een lat relatie zou voor mij als persoon (dat is persoonlijk) niet werken, had mijn partner wel zo in het leven gestaan, dan waren wij (zoals eerder ook al aangegeven) geen match geweest. Ik kan me daarom heel goed indenken dat TS op termijn (lees goed op termijn!!!! ) hoopt ook graag zaken te kunnen combineren, omdat zij als mens dat prettig vind. Is dat erg nee. Het is dus maar net wat voor jou als persoon werkt . Ik vind het prima als andere mensen zich prettig voelen bij een lat relatie of wat voor vorm van relatie dan ook, echter vind ik niet dat dat perse een norm is of moet zijn. Tevens vind ik het dan niet te veel gevraagd dat zij normale omgangsvormen , (wederom op termijn!!!!) vraagt. TS zeg zelf dat ze niet dwingend wil zijn in allerlei gezamenlijke activiteiten etc… (overigens wat bij mijn vriend en mij ook niet gebeurd is en nog steeds niet gebeurd!) Dus er is geen sprake van geen rekening houden met kinderen. Er wordt anders reken gehouden met kinderen dan sommige andere mensen zouden doen. Is dat erg? Nee hoor, nogmaals ieder heeft recht op zijn/haar leven zo in te richten zo goed en kwaad als kan wat voor /hem haar werkt.

Nogmaals

het gaat niet alleen om wat jij allemaal wil, Annemarie. Is dat zo moeilijk te begrijpen? Je kunt een ander mens niet dwingen om met jou samen te wonen, ook niet als het een kind is.

Als jij per se wil samen wonen, dan zul je dus op zoek moeten naar een man zonder kinderen, of eentje met kinderen die al wat groter zijn en het huis uit zijn (of bijna gaan), of met kinderen die dat wel zien zitten met jou.

Je hebt rekening te houden met anderen. Je kunt niet gewoon maar ergens gaan wonen in een huis waar al mensen wonen, omdat jij het zo belangrijk vindt om samen te wonen. De inwoners van het huis moeten het daar stuk voor stuk mee eens zijn.

Ervaring

Lanza, hoe lang ben jij al gescheiden en hoeveel relaties heb jij sindsdien gehad? Hoe verliepen die? Wat vonden en vinden je kinderen daarvan?

lanza

Je bent erg grappig lanza, alsof ik met mijn koffer op de stoep van mijn partner ben gaan staan en heb gezegd ik trek bij jullie in ongeacht wat de “rest “ ervan vind? (en/of ik niet mijn eigen huis ook nog had) Overigens wij wonen samen inmiddels (het is geen wens meer) en wij hebben samen een huis gekocht. Dus niemand is bij iemand ingetrokken en/of heeft plek opgeëist. Denk je niet dat als je gaat samen wonen dat dat van te voren besproken is/wordt?? Tot in den treure aangezien er kinderen bij betrokken zijn???!! Overigens wonden de dames heb je ook kunnen lezen full time bij hun moeder, echter zijn ze bijna dagelijks bij ons even over de vloer. Is vrije keus, niemand dwingt ze. De oudste appt me net dat ze papa niet kan bereiken, maar of het goed is dat ze vanavond samen met vriendje even langs komt…. Aannames zijn erg gevaarlijk, staat ook overigens nergens in wat ik gezegd heb, dat ik iemand gedwongen heb. Mijn vriend wilde zelf ook samenwonen en zag het niet ook niet zitten nog jaren te latten . Er staat ook nergens dat zijn kinderen een hekel aan mij hebben of mij niet zien zitten. Ze zien me niet als familie en dat is prima!

Mogen ze niet bij jullie 'logeren'

Waarom is het huis van hun vader geen thuis voor ze?

Lanza #59

Ik ben benieuwd, wil je nog even antwoord geven ajb?

Dat lijkt me

niet relevant voor de discussie. Daarbij reageer ik op Annemarie en gaat het hier dus niet over mijn situatie.

huis is geen thuis

dat heb je ook al kunnen lezen Lanza of er uit kunnen halen:

De kinderen hebben destijds toen hij en zijn ex vrouw uit elkaar gingen aangeven dat ze het niet zagen zitten elke week te moeten verhuizen, zij wilden 1 woning als thuis basis, daar is door de ouders naar geluisterd (lees goed de kinderen zijn gehoord en erkent in hun wensen) Tevens vonden ze het appartement van papa destijds niet prettig om te blijven slapen. (wederom is er naar de kinderen geluisterd, want papa heeft niks afgedwongen ....) wel zijn de kinderen altijd meerdere malen per week bij papa toen en nu, dan blijven ze tot ze geen zin meer hebben en/of dat het bedtijd is(was inmiddels want 19&17 bepalen al een hoop zelf tot op zekere hoogte)Toen ze klein waren bracht papa ze weer naar mama en gingen ze daar op bed. Nu fietsen ze zelf naar huis als ze denken dat het bedtijd is. Soms moet mijn vriend ze zelfs aanmanen, omdat wij toch echt om 6h er weer uit moeten zijn en we niet tot midden in de nacht willen opblijven. Nu wij recentelijk een eigen huis hebben gekocht willen ze zelfs af en toe blijven slapen (blijkbaar is een woning prettiger dan een appartement) ofwel er wordt wel degelijk naar de dames geluisterd en eigenlijk hebben zij destijds alle omgang met vader zelf vorm kunnen en mogen geven.

Dus nog steeds geen rekening gehouden met de kinderen?

Lanza, lezen, vooral post #45

daar heeft Annemarie namelijk al duidelijk uitgelegd wat de situatie is.

Annemarie, je hoeft je niet te verdedigen

dat zou Lanza wel moeten doen. Mén wat een veroordelende toon weer in #61. Je hebt framen bijna tot kunst verheven Lanza... :-(

Lanza

Dat lijkt me nou juist ontzettend relevant voor de discussie. Je hebt volgens mij gewoon geen flauw idee waaar je het over hebt. Heb ik het juist?
Je veroordeelt vlijmscherp, zonder enige kennis van zaken en zelfs zonder alle info goed te lezen. Het is al eerder gezed: de beste stuurlui staan aan wal. Hou je asjeblieft bij de onderwerpen waar je persoonlijk ervaring mee hebt.

Waarom zijn jullie

in een appartement gaan wonen waar zijn dochters zich niet prettig voelen? Is er wel ruimte voor slaapkamers voor hun beide?

Lanza #68

Dat gaat je gewoon helemaal niets aan, ze zullen er goede redenen voor hebben gehad.

lees dan

Ze zijn net van een appartement naar een groter huis verhuisd 🙄
pfff, vermoeiend hoor dit draadje.

Goed lezen is essentieel

de vriend van Annemarie is in een appartement gaan wonen na de scheiding. In zijn eentje. Dus op die keuze kun je Annemarie niet aanspreken.
Niet dat het iemand wat aangaat, waarom de vriend van Annemarie een bepaalde keuze maakte, maar ik kan me zo voorstellen dat *woonruimte* na een scheiding gewoon een noodzaak is, en dat je er dan niet zo hele hoge eisen aan stelt. Dat de kinderen dat dan geen fijne woonplek vinden kan ik me ook voorstellen. En blijkbaar hebben de vriend van Annemarie, zijn ex en zijn kinderen daar toch een leefbare weg in gevonden. Dus ik vind dat hier problemen gemaakt worden die er niet waren, en bovendien geen zaken waar Annemarie invloed op had. Zullen we het hier dus maar verder niet meer over hebben??

Omdat

Ik heb heel veel ervaringen op dit gebied en kan TS veel tips daaromtrend geven. Maar door die *piep* Lanza reageer ik liever niet. Ik ben eigenlijk helemaal afgehaakt doordat zij elk draadje ver*piep*t. Zo jammer....

Als ouder

wil je in de eerste plaats zorgen voor een plek waar je kinderen zich op hun gemak voelen en thuis kunnen zijn. Kennelijk is dat voor hem al die jaren geen prioriteit geweest.

Doenja alsjeblieft en Annemarie

Reageer gewoon op de vraag van TS. Je hoeft niet op alle reacties in te gaan.

En Annemarie ook, je hoeft jezelf en je nieuwe liefde niet te verdedigen. Wie goed leest weet al genoeg.

uiteraard lastig voor een kind, maar zo ook voor de ouder

Wij hebben het ook langzaam moeten opbouwen met de kinderen.
Zijn kinderen waren toegankelijker in contact, doordat de ex zich ook normaal opstelde. Bij mijn kinderen heeft dat even geduurd, vanwege de wijze waarop mijn ex zich continue uitte over mij, danwel mijn huidige partner.
Na vijf jaar is daar rust in gekomen.

In het derde jaar van onze relatie zijn wij gaan samenwonen. Tuurlijk houd je rekening met de gevoelens van je kinderen, maar je bent er zelf ook nog met je gevoel. En ik vind niet dat dat iets met egoïsme te maken heeft. Wanneer er weer echte liefde op je pad is, wil je die persoon het liefst onder zo min mogelijk moeilijke situaties ontmoeten.

Bij ons is het gelukkig goed gegaan. Tuurlijk is mijn dochter in het begin (en nog voor het samenwonen) een keer uit haar plaat gegaan, toen ik wat zei van het gedrag wat ze vertoonde aan de eettafel. Het hoeft niet te gaan zoals de puber altijd wilt.. met een 10-jarige is dat natuurlijk net weer even anders..

Heb geduld... ik hoorde laatst van de ex van mijn huidige partner dat mijn dochter aan haar had geuit, hoe fijn ze het vond dat ik nu een fijner leven heb dan destijds met haar vader en ze de kinderen van mijn partner ook als broers ziet.
Dat gaf me werkelijk een brok in de keel.

Ik weet dat het ook anders kan gaan, maar dit is even een voorbeeld, hoe het bij ons gegaan is. En tuurlijk zullen we nog wel eens tegen dingen aanlopen, maar dat heb je ook in 'gewone' gezinnen.

Het is wel degelijk

egoïstisch te noemen, aangezien het vooral een beslissing is in het belang van je eigen behoeften. De kans is zo groot dat de kinderen opnieuw te maken krijgen met een scheiding, weer hun veilige thuisbasis kwijtraken. Een dergelijke stap is dus zeer risicovol voor de kinderen.

Dat je egoïstisch bent is niet zo gek, de meeste verliefde mensen denken enkel nog aan zichzelf. Alleen het ontkennen vind ik wel wat cru naar de kinderen. Geef het dan tenminste toe en wees eerlijk tegen hen. Dat is het minste dat je gezien de omstandigheden nog voor hen kunt doen.