Kinderen en nieuwe partner

Egoisme

Weet je, alles wat ouders beslissen gaat uit van hun eigen behoefte en de kinderen veren mee. Natuurlijk houd je rekening met ze. Maar een verhuizing, andere werktijden of baan (en daardoor meer/minder thuis) of een scheiding wordt door de ouders bepaald. Soms vrijwillig, soms door omstandigheden gedwongen. De kinderen worden daarin meegenomen, of ze willen of niet. Dat is altijd zo geweest en dat zal altijd zo blijven. Gelukkig zijn kinderen veerkrachtig en kunnen ze heus wel een verandering aan. Je moet daar ook weer niet al te spastisch over doen.

Je mag er van uit gaan dat ouders die rationeel nadenken over hun beslissing, de voors en tegens afwegen, en al lang genoeg samen zijn om de eerste roze wolk te boven te zijn, weten wat ze doen. En ja natuurlijk loop je risico dat het niet goed gaat. Maar dat risico loop je in elke relatie, van welk soort ook. Ja ook bij jou Lanza. Dit forum staat vol verhalen van vrouwen -en mannen- die werden overvallen door een relatiebreuk die ze niet zagen aankomen.

Ik volg

dit topic al een tijdje en ik ben het volledig met Paasei eens. Dat je met een vorige partner kinderen hebt gekregen wil niet zeggen dat je na de scheiding dan maar alleen aan je kinderen mag denken en nooit meer met een nieuwe partner mag gaan samenwonen omdat dat egoïstisch is. Zolang je het welzijn van de kinderen maar in de gaten houdt moet je als ouder ook opnieuw een volwaardige (=voor mij persoonlijk inclusief samenwonen) kunnen beginnen vind ik.

egoïstisch

er is werkelijk niets egoïstischer dan het krijgen van kinderen. Dat doe je niet voor die kinderen, dat doe je puur en alleen omdat je dat zelf zo graag wilt.

Is het daarmee fout? Nee, natuurlijk niet. Maar je kinderen hebben niet om dit leven gevraagd, en ook niet om alles wat je na hun geboorte aan keuzes maakt. Wat dat dan ook is.

Wil je absoluut niet egoïstisch zijn, dan moet je überhaupt dus al nooit aan kinderen beginnen.

Lanza, is het hiermee verder duidelijk?

Toch heeft Lanza wel een punt, vind ik,
Annemarie
Zo schrijf je dat je de dames moet aansporen om naar huis te gaan, omdat jullie naar bed willen.
Dat klinkt wel heel erg als 'bezoek'.
Waarom kunnen ze niet gewoon blijven, en dan al dan niet naar huis gaan, als jullie slapen?
Kan best zijn dat de insteek nooit 'thuis' is geweest, toch vind ik het ook wel wat pijnlijk te lezen dat daar ook niet naar gestreefd wordt.

Ze mogen blijven

Ze mogen blijven alleen is de afspraak met mama dat dat voor 22h gecommuniceerd wordt en anders uiterlijk 23:30h thuis op doordeweekse avonden. Lijkt me niet heel raar dat hun mama ook regels heeft.
En wie zegt dat er nooit naar gestreefd is of wordt? En als ze het zo vreselijk vonden bij papa zouden ze echt niet blijven hangen op de bank . Bovendien blijven ze af en toe tegenwoordig ook slapen. Anyway ik ben niet verantwoordelijk voor de keuzes van de ouders&kinderen ivm hun keuzes samen met de meiden mbt tot de afgesproken omgangsregelingen en wanneer ze wel /niet bij papa slapen daar bemoei ik me niet mee.

Het kwam wat ongastvrij over allemaal, maar misschien is dat niet zo.
Gezien hun leeftijd lijkt me niet dat jullie nog iets van doen hebben met hun afspraken met hun moeder. De oudste is gewoon volwassen?

Ik bedoelde trouwens echt niet dat ze zich niet fijn bij jullie voelen, maar 'thuis voelen' is wat anders.

Jippox

Altijd zo extreem in jouw standpunten ?

Ik kan het ook omgekeerd stellen: bewust kinderloze vrouwen zijn egocentrisch, houden alleen van zichzelf, en willen hun leven niet delen met kinderen.

William

Wat is er dan niet egoïstisch aan het krijgen van kinderen? Dat doe je toch niet voor de wereld, of voor die kinderen of voor wat dan ook. Dat doe je toch echt voor jezelf, omdat JIJ graag een kind wil.

En nogmaals: ik zeg niet dat dat fout of erg is hè. Ik vind egoïsme een heel natuurlijk uitgangspunt. Tenslotte heb je altijd en ten eerste met jezelf te maken :-)

Het Lanza-syndroom

Volgens mij lijden we hier allemaal een beetje aan het Lanza-syndroom: soms zegt ze echt zinnige dingen, maar omdat het Lanza is die het zegt, zijn we het er al bij voorbaat niet mee eens. Dat zie ik in dit draadje, maar ook elders gebeuren. En ja, ook ik vind Lanza soms strontirritant, maar dat neemt niet weg dat ze soms gewoon wel een punt heeft.

Ik vind overigens niet dat het krijgen van een nieuwe partner niet kan. Maar het gemak waarmee sommige mensen gaan samenwonen met een nieuwe partner, om vervolgens te zien dat dat allemaal zo soepel niet loopt en dat de kinderen het er maar knap lastig mee hebben, daar verbaas ik me soms ook weleens over.

zwart/wit

Dus feitelijk had ik moeten wachten, totdat mijn jongste dochter besluit op zichzelf te gaan wonen (en ik hoop dat dat nog even duurt) en daarna moeten wachten totdat de jongste van mijn partner (nu twaalf en waarvan ik hoop dat dat ook nog heel lang gaat duren) ook op zichzelf gaat wonen. En je het gevoel van graag bij elkaar willen zijn dan nog 15 jaar voor je uit moet schuiven.

Tuurlijk, per geval is het anders, maar in ons geval gaat het nog steeds goed.
Mijn kinderen waren zelfs onrustiger toen ik alleen woonde met ze, zeggen nu meer regelmaat en rust te hebben. Jongste is 17, dus kan zich wat dat betreft goed verwoorden. Bij anderen gaat het wellicht wat lastiger. Maar tot nu toe mogen we niet klagen. Dit is mijn ervaring tot dusverre.

Hoogstwaarschijnlijk gaat een volgende relatie ook weer in een scheiding eindigen. Hoezo dat? Je gaat een relatie aan met iemand, zonder die rare gedachte. Zo ben ik ook de relatie in gegaan met de vader van mijn kinderen. Nogmaals, je kiest niet voor een scheiding... en ik ben blij dat die relatie is beëindigd, omdat (die verhalen hoor je uiteraard later pas) ik 20 jaar besodemieterd ben door mijn ex.
Had ik moeten blijven... want tussen de regels door lees ik dat ik in dit geval dan ook egoïstisch ben geweest naar mijn kinderen door weg te gaan.

Sommige dingen vind ik heel zwart/wit bekeken qua reacties. En tja, Lanza… ik probeer je teksten wat luchtiger te lezen; kom immers veel reacties van je tegen. ik krijg soms het idee dat je hier bent, om continue maar reacties neer te zetten, om voor jezelf bevestigd te zien hoe goed je eigen relatie al dan niet is.

7 jaar

Wij hebben overigens bijna zeven jaar een relatie en wonen nu 2 jaar samen. De verstandhoudingen gaan goed onderling hier in huis met iedereen. En ja, ik mag hiermee mijn handen dicht knijpen. Dat besef ik me heel goed, want ik lees idd ook wel eens anders op het forum.

Persephone

Tweemaal hear hear

Als je een discussie wil voeren op grond van uiterste vind je nooit de gezamenlijkheid. Natuurlijk betrekken sommige soms te vroeg een nieuwe partner in een relatie. Maar om op grond daarvan te vinden dat een nieuw partner parallel aan het leven met de kinderen moet lopen en dus geen onderdeel kan zijn is wellicht ook wat overtrokken.

Dan zou je bijvoorbeeld ook kunnen concluderen dat je rijk wordt van gokken, door enkel naar de winnaars te hebben gekeken.

Qua mening van lanza en andere mensen die zelf niet gescheiden zijn: Ik begrijp best dat je er een mening over hebt. Maar je bent geen eigenaar van de ervaring. Wat maakt dat je bepaalde zaken en gevoeligheden niet zult begrijpen. Deel uitmaken van de conversatie kan natuurlijk altijd. Al is het alleen maar om iets beter te begrijpen en er van te leren. Dan is het stellen van open vragen trouwens meer gepast dan met een gestrekt been je mening poneren. Maar dat is mijn mening :-)

Swaen

Hear hear.

Swaen

"Qua mening van lanza en andere mensen die zelf niet gescheiden zijn:"

Ik ben gescheiden en mijn kinderen zijn 24/7 bij mij. Mag ik dan wel een mening hebben?

swaen

En ik ben ook gescheiden. En heb een opvatting over nieuwe partners en betrekken kinderen. Ik zie ook verschillende ervaringen omdat mijn kinderen twee gescheiden ouders hebben die hierin niet helemaal zelfde ideeën over hebben.

en swaen

Jouw kinderen hadden waarschijnlijk geen moeite met nieuwe partner betrekken in hun leven. TS heeft een kind die daar wel moeite mee heeft. Dan vind ik dat je daar wel degelijk rekening mee zult moeten houden.

Alkes

Je doet allemaal aannames. Vind ik ook best lastig in de communicatie.

swaen

Ik doe inderdaad de aanname dat jouw kinderen er geen moeite mee hadden, omdat je nu samenwoont met partner. Ik kan me niet zo goed voorstellen dat je wel gaat samenwonen als je kinderen daar echt moeite mee hebben. Ook niet omdat ik in nabije omgeving heb gezien dat het dan binnen bepaalde tijd toch misloopt en daar is niemand bij gebaat. Maar het is inderdaad niet meer dan een aanname. Excuses

ik had ook zeker nog niet...

gaan samenwonen, wanneer de kinderen aangeven er nog moeite mee te hebben.
Dit was echter niet het geval.

Samen op cursus/coach/psycholoog

Tashi ik heb niet alle reactie gelezen dus misschien herhaal ik iets.
Maar ik zou op zoek gaan naar een coach of cursus mindfullness oid en dat samen met je zoon gaan doen. Kennelijk begrijpen jullie elkaar onvoldoende en kennelijk voelt hij zich te zeer bedreigd in het leven dat hij heeft.
Misschien is het wel zo simpel dat hij niet wéér alles wil veranderen. Of heeft hij altijd diepe hoop gehouden dat papa toch weer terug komt.

Het is wel belangrijk om nu iets met de relatie en communicatie met je zoon te doen. Nog even en hij is puber. Als hij daar met de bokkenpruik op in gaat, dan is er helemaal geen land meer te bezeilen.

Bestaat dat, relatietherapie met je kind? Zoiets moet het zijn.

En in essentie: Ja, jij moet je nieuwe liefde kunnen introduceren en dat moet veilig kunnen gebeuren. Hoe geduldig en succesvol je daarin bent, zal hem helpen om in de toekomst zijn relatie te introduceren.
Leef hem voor.

M. Lavell

Goed voorstel van je. Ik heb dit destijds ook met mijn oudste dochter besproken om naar een psycholoog te gaan, alleen al om je verhaal kwijt te kunnen aan een onafhankelijk iemand, in de hoop voor haar dat ze het een plek zou kunnen geven/enigszins meer rust te vinden rondom de echtscheiding. Los van het hebben van een nieuwe partner of niet.

Zij zat alleen al in een behoorlijke puberteit, dus een pscyholoog?? ik ben toch niet gek. Vaak associeren ze het vaak daarmee, terwijl het juist fijn is om je verhaal kwijt te kunnen. Ik zelf ben destijds ook naar een psycholoog gegaan, want je zit in een achtbaan qua gevoelens.

Jouw kind is in de leeftijd van 10, dus dan is het wellicht nog gemakkelijker.

Heel veel succes... ik hoop dat er voor zowel jou als je kind meer rust in komt, maar bovenal het jullie relatie moeder/kind weer versterkt.

Ik heb medelijden

met al die kinderen die de dupe zijn van ouders die zonodig uit elkaar moeten gaan.

Er zou een wet moeten komen die zegt dat je niet mag scheiden als je kinderen hebt.

Dat zou een heel interessant tafereel op gaan leveren. Ofwel zouden er veel minder kinderen op de wereld gezet gaan worden, óf er zou veel minder getrouwd worden, óf men zou selectiever zijn in het uitzoeken van een partner waarmee nazaten gecreëerd zouden worden.